ตอนที่ 208 ชยานีและปาลีเป็นฝาแฝด

ต๭นที่ 208 ชยานีและปาลีเป็นฝาแฝด จากหลักเหตุผลแล้วของสิ่งนี้เป็นของส่วนตัวที่ไม่ควรเปิด แต่จากจิตใต้สำนึกของชยานีเองคืออยากที่จะเปิด แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอรู้สึกแต่ว่าในสมุดเล่มนี้ต้องมีอะไรสักอย่างที่สำคัญกับเธอ หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ฐิติพันธ์ขู่จริยาไว้ ชยานีคุณคิดไปพักใหญ่ จ้องมองสมุดเล่มนั้นอย่างใจลอย จนกระทั่งได้ยินเสียงจริยาและป้าพยาบาลดังขึ้น ชยานีจึงได้เรียกสติตัวเองกลับคืนมา หัวใจเต้นแรงเป็นพิเศษ ดวงตาเบิกกว้าง สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจเปิดสมุดเล่มนั้น ชยานีเปิดออกได้อย่างง่ายดาย เนื้อหาข้างในเป็นเพียงบันทึกประจำวันปกติ ตัวหนังสือที่จริยาเขียนสวยมาก ไม่เหมือนคนที่ไม่เคยเรียนหนังสือมาก่อนเลย ถามยังรู้สึกเหมือนว่าอ่านตำราซะอีก ชยานีดูตัวหนังสือที่จริยาเขียนอย่างตั้งใจ แต่พอพลิกไปถึงสองสามใบสุดท้ายหน้าของชยานีก็เขาสิขึ้นมาทันที วินาทีนั้นใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ เสียงเท้าดังมาจากข้างนอกเป็นเสียงเดินของจริยา "ลูกคนนี้ไม่รู้ว่าจะตื่นหรือยัง!" "ในหญิงยังเด็ก นอนเยอะหน่อยถือว่าดีต่อสุขภาพนะคะ" เสียงป้าพยาบาลพูดขึ้น "เธอไปทำงานเถอะเดี๋ยวฉันไปดูปาลีก่อน!" เสียงจริยาเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที สายตาของชยานีก็ยังต้องไปยังสมุดบันทึกเล่มนั้น ทั้งที่ตัวเองเข้าใจทุกคำที่เขียนในนี้ แต่พอเลี้ยงมาเป็นประโยคแล้ว เธอก็ไม่อยากที่จะเข้าใจความหมายของมันอีกเลย "ปาลี?" เสียงของจริยาดังมาจากหน้าห้อง "แปลกแฮะ!ทำไมไม่อยู่ ไปไหนเนี่ย?" "ปาลี?" "แม่คะ!" จริยาเปิดประตูออก พอเจอชญานียืนอยู่ข้างหัวเตียงตัวเอง จริยาก็ตกใจรีบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สายตาแอบมองไปที่ลิ้นชักหัวเตียง ชยานีกระพริบตา "แม่คะ?" "เอ่อ! ปาลี ลูกไปอยู่ไหนมาทำไมถึงได้มาอยู่ในห้องแม่ได้ล่ะ?" จริยายิ้มอ่อนด้วยสีหน้าที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ แต่เธอก็ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย ชยานีมองจ้องไปที่จริยาแล้วพยักหน้าเบาๆ "ตื่นมาไม่เห็นใคร คุณแม่ก็ไปไหนไม่รู้ นี่คุณแม่ไม่อยากได้ปาลีแล้วใช่ไหมคะ!" ชยานีทำหน้าอ้อนแล้ววิ่งเข้าไปกอดแขนจริยา ทุกครั้งที่ชยานีอ้อนแบบนี้จริยาก็จะใจอ่อนลงทันที จริยายื่นมือมาแตะที่หน้าผากของชยานี "โตขนาดนี้แล้ว แม่แค่ไม่อยู่แป๊บเดียวเองนะ" "แล้วคุณแม่ไปไหนมาคะ?" ชยานีพูดพังมองไปที่ลิ้นชักหัวเตียงแล้วกอดแขนจริยาเดินออกไปจากห้อง "หนูโทรหาแม่แต่เช้าแต่สุดท้ายแม่ก็ไม่ได้พกโทรศัพท์ไป" "ดูความจำแม่นี่สิ ขี้ลืมจริงๆ" จริยาตบหน้าผากตัวเองเบาๆ "ใช่จ้ะ เลยไม่ได้พกโทรศัพท์ไปเพราะว่าโทรศัพท์แบตหมดก็เลยชาร์จทิ้งไว้ แต่แม่ก็แค่เดินออกไปแล้วเผอิญเจอป้าพยาบาลออกไปซื้อกับข้าวพอดี แม่เห็นว่าไม่มีอะไรทำก็เลยเดินไปกับแกด้วย" หลังจากทานข้าวเสร็จ ชยานีก็มัวแต่เหม่อลอยทั้งวัน จริยาเห็นท่าก็นึกว่าชยานีคิดถึงนิธาน "ลูกคนนี้นี่!ไหนเมื่อวานบอกว่านิธานออกนอกประเทศไปแล้วไง?" "ใช่ค่ะ อีกไม่กี่วันก็กลับมาแล้วค่ะ!" ชยานีพยักหน้า "แม่คะ วันนี้ให้หนูอยู่เป็นเพื่อนไหม?" "ไม่ต้องเลย ไม่รู้ว่าเราน่ะยุ่ง แค่แวะมาทานข้าวกับแม่แม่ก็ดีใจแล้วล่ะ หนูมีอะไรจะทำก็ไปทำซะ!" เมื่อกี้จริยาเห็นชยานีรับโทรศัพท์ตั้งหลายสาย พอวางสายสีหน้าก็เคร่งเครียดทันที "แม่รู้ว่างานของหนูแม่ช่วยอะไรไม่ได้ ดังนั้นแม่ก็ไม่รบกวนเราดีกว่า รีบไปแก้ปัญหาไว้มีเวลาแล้วค่อยมาเยี่ยมแม่ใหม่นะ?" "ค่ะ!" ชยานีขับรถออกไปพร้อมกับเรื่องกลุ้มใจ แท้จริงแล้วเธอไม่ได้เครียดเรื่องงานอะไรเลย แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุด แต่สองสามวันมานี้ชยานีก็ว่าง ถามเรื่องในออฟฟิศก็ผ่านไปได้ด้วยดี จริงๆครั้งนี้เธอกลับจะมาพักผ่อนเป็นเพื่อนจริยา อยากที่จะใช้เวลาอยู่กับจริยาบ้าง แต่พอเธอเจอของสิ่งนั้นเข้า จะให้เธออยู่โดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง ชยานีจอดรถไว้ข้างทางด้วยความเหนื่อยล้า แล้วหลับตาลง ในสมองเต็มไปด้วยเนื้อหาในสมุดบันทึกที่เธอเห็นเมื่อกี้ สำหรับความลับ…...พวกนั้น! ที่แท้เรื่องที่จริยากลัวมันเป็นเรื่องนี้นี่เองหรอ? แท้จริงแล้วปาลีไม่ใช่ลูกหลานตระกูลมะเด็ง ที่แท้…...นี่จริยาท้องลูกแฝด แต่เธอ…… ชยานีลูบแขนเสื้อขึ้นแล้วจ้องมองไปที่แขนของตัวเอง ใช่!ร่างนี้ไม่ใช่ร่างของเธอเอง แต่เป็นของปาลี เป็นร่างของพี่สาวพ่อแม่เดียวกันกับเธอ แต่เธอ…..สิ่งที่หน้าขาวที่สุดคือ เธอเป็นลูกสาวแท้ๆของจริยาเป็นน้องสาวแท้ๆของปาลี ที่แขนของเธอมีปานที่เหมือนกับเด็กที่ถูกบันทึกในสมุดบันทึกนั้น แต่จะเป็นไปได้ยังไง! ในสมุดบันทึกของจริยาเขียนไว้ว่า ตอนที่คลอดเด็กสองคนนั้นคนนึงร่างกายแข็งแรงนั่นก็คือปาลี ส่วนอีกคนคลอดออกมาร่างกายอ่อนแออยู่ได้เพียงสามวันก็ตายจากไปแล้ว ซึ่งเด็กที่ตายไปนั้นก็คือเธอเอง แต่ว่าเธอก็ยังไม่ได้ตายนี่นา เธอถูกคนรับไปเลี้ยงในเมืองเมฆา จนมาเป็นชยานีในทุกวันนี้ เรื่องนี้มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว บ้ากันไปใหญ่แล้วจริงๆ ชญานียอมรับความจริงแบบนี้ไม่ได้ ในสมุดบันทึกเล่มนั้นบอกไว้ว่าเด็กที่มีปานคนนั้นได้ตายไปแล้วนี่! แต่ทำไมตัวเองยังรอดมาได้ ไม่เพียงแต่รอดมาได้แถมร่างกายก็แข็งแรงดี ตั้งแต่เล็กจนโตเธอแทบจะไม่เคยป่วยด้วยซ้ำ จะมีก็แต่ภูมิคุ้มกันร่างกายต่ำ แต่ก็ไม่เคยป่วยหนักเลยแม้แต่ครั้งเดียว "นีนี...นี่นีนี?" เสียงของธนิดาดังมาจากในโทรศัพท์ ดึงให้สติของชยานีกลับมา "อ้อ! ว่าไงเป็นไรหรอ?" "ฉันต่างหากที่ต้องถามแกว่าแกเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันโทรหาแก แกรับสายแต่ไม่ยอมพูดอะไรเลย แกก็ดูเองละกันว่าผ่านไปกี่นาทีแล้ว!" ธนิดาบ่น "ถามจริงแกเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย?" "ไม่...ฉันไม่เป็นไร!" ชยานีส่ายหน้า แล้วเก็บเอาคำถามในสมองทุกอย่างเข้าไปไว้ในใจ เรื่องนี้ยังไม่แน่ชัดร้อยเปอร์เซ็นต์แต่เธอก็ยอมรับมันไม่ค่อยได้ แม้ว่าชยานีจะดูแลจริยาเป็นเหมือนแม่แท้ๆของตัวเองแล้ว แถมเธอยังคิดว่าจะดูแลจริยาต่อไปในชื่อของปาลีตลอดไป แต่ว่าถ้าตัวเองเป็นอะไรกับจริยาจริงๆล่ะ? ชยานียอมรับว่าตอนนี้ในใจเธอวุ่นวายไปหมดและเธอเองก็ยังหาทางออกนั้นไม่เจอ "ดาแกโทรหาฉันเรื่องอะไร?" ชยานีเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าตอนนี้ธนิดาคงจะถ่ายละครอยู่ที่เมืองนภา "วันนี้แกไม่มีติดถ่ายละครหรือไง?" "ไม่มี ฉันเคยบอกแกแล้วไม่ใช่หรอ?อย่าบอกนะว่าแกลืมอีกแล้ว เราสองคนนัดกินข้าวกันวันนี้นะ แล้วก็!ชญาภาก็อยู่ด้วยนะ!" ธนิดายิ้ม "อย่าบอกนะว่าแกลืมน่ะ แกคิดจะเบี้ยวนัดหรอ?" "ไม่ลืมอยู่แล้ว จะเบี้ยวได้ยังไง!" ชยานียิ้มอ่อน "แกกลับชญาภาอยู่ไหน?ส่งที่อยู่มาให้ฉันด้วยละกัน!" "เอางี้! ฉันส่งที่อยู่ไปให้พวกแกแทน" ชยานีนึกขึ้นได้ว่าถ้าเกิดดาราดังอย่างธนิดาและชญาภาปรากฏตัวในที่สาธารณะขึ้นมา มีหวังเกิดเรื่องวุ่นวายแน่ "ก็ดีเหมือนกัน พวกฉันก็ใกล้จะเลิกงานแล้วเดี๋ยวแกส่งที่อยู่มาที่มือถือฉันละกัน! บอกไว้ก่อนนะรอบนี้แกเลี้ยง!" ธนิดาพูด "จ้า!" ชยานีรีบตอบรับแล้วถอนหายใจเบาๆ "งานพวกแกไปทำงานก่อนเลย เดี๋ยวฉันไปจองโต๊ะก่อน!" ชยานีวางสายด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ผ่านไปสักครู่ใหญ่ ชยานีรีบตั้งสติแล้วขับรถออกไปทันที ชยานีมาถึงคลับที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนภา "ไอคนคลับ" ผู้คนส่วนใหญ่ในนี้มักจะเป็นลูกคุณหนูคุณชายที่มีตังค์ทั้งหลาย ดังนั้นจึงมีความเป็นส่วนตัวเป็นพิเศษ แล้วเจ้าของที่นี่ก็คือนิธาน เมื่อก่อนชยานีไม่เคยรู้มาก่อน แต่พอนิทานพาทำมาสองสามครั้ง เพื่อนส่วนใหญ่ของนิธานเองเธอก็เคยเจอแล้ว นั่นก็คือเฉลิมพลและดนพ ไปๆมาๆชยานีก็คุ้นชินกับที่นี่มากขึ้นไปโดยปริยาย นิธานเคยบอกกับชยานีว่า ถ้าชยานีอยากมาจะมาเมื่อไหร่ก็ได้ ชญานีเพิ่งขับรถไปจอดหน้าประตูคลับ ยังไม่ทันก้าวลงจากรถก็มีเด็กต้อนรับวิ่งเข้ามาทักทาย "สวัสดีครับคุณนาย!" ชยานีเหล่มอง "นายคือ?" คุณนายครับ ห้องของคุณนายเตรียมไว้แล้วอยู่ชั้น 8 ครับ!" เด็กต้อนรับคนนี้เป็นคนที่ผู้จัดการส่งมา ในตอนที่ชยานีโทรมาจองโต๊ะผู้จัดการก็ได้เตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว แต่เป็นเพราะวันนี้งานในร้านยุ่งเป็นพิเศษ ผู้จัดการจึงได้ให้เด็กมาต้อนรับแทน ไม่งั้นคนที่มาต้อนรับต้องอลังกว่านี้แน่ๆ ชยานีพยักหน้าแล้วยื่นกุญแจรถให้กับเด็กต้อนรับ "ไปจอดในช่องจอดรถของนิธานแล้วกัน!" "ครับคุณนาย!" ชยานียิ้ม "ไม่ต้องก้มขนาดนี้ก็ได้!" เด็กต้อนรับเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นเพียงใบหน้าข้างเดียวของชญานีเท่านั้น ก็รีบหันหน้าหนีด้วยใบหน้าแดงก่ำ ชญานีขึ้นชั้น 8 ด้วยลิฟท์ส่วนตัวของนิธาน เธอเปิดโทรศัพท์แล้วส่งที่อยู่ให้ธนิดาและชญาภา พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นประตูที่เปล่งแสงสีทองอันเหลืองอร่ามบานนั้นทันที เธอจึงพูดขึ้นว่า "ฮ่าฮ่า คุณชายนิธานนี่ก็มีรสนิยม…...พิเศษไปหน่อยเนาะ!" เด็กต้อนรับเห็นท่าจึงเงยหน้ามองชยานีด้วยความกลัวเล็กน้อยแล้วรีบก้มกลับไปตามเดิม "คุณนายครับ ที่จริงแล้ว…...การออกแบบนี้ คุณชายกำพลเป็นคนสั่งการครับ!" ชยานี "......" ฮ่าๆ คิดไว้ไม่มีผิด ผู้ชายของเธอรสนิยมคงไม่…...แย่ขนาดนี้หรอก จะมีก็แต่คุณชายเพลย์บอยผู้ชื่นชอบความเวอร์วังอลังการอย่างเฉลิมพลเท่านั้นแหละ "ฮ่าฮ่า ว่าแล้วเชียว!" เด็กต้อนรับไม่กล้าพูดเยอะได้เพียงแต่ตอบกลับไปว่า "คลับนี้เป็นคลับที่คุณชายนิธานและคุณชายเฉลิมพลสร้างขึ้นด้วยกันตอนสมัยวัยรุ่น!" "ตอนนี้ก็ไม่ได้แก่นี่!" แต่สิ่งที่ทำให้ชยานีนึกไม่ถึงคือ นิธานและเฉลิมพลจะเป็นคนที่มีฝีมือและอำนาจขนาดนี้ นิธานในตอนนี้ก็แค่ 30 ต้นๆ ไอคนคลับนี้ก็อยู่เมืองนภามาประมาณ 10 กว่าปีเห็นจะได้ งั้นก็แปลว่านิทานและเฉลิมพลสร้างครับนี้ขึ้นตอนอายุ 20 ต้นๆงั้นหรอ? ไอคนคลับนี้ถือว่าเป็นคลังมหาสมบัติขนาดใหญ่เลยก็ว่าได้ อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง แค่รายรับในแต่ละวันก็เยอะจนน่าตกใจแล้ว ชยานีกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ ดูเหมือนว่านิธานจะเก่งและมีอำนาจมากกว่าที่เธอคิดนะ? ตกลงแล้วเธอเกาะขาคนที่รวยขนาดไหนไว้ล่ะเนี่ย??? "คุณนายครับ ถึงแล้วครับเชิญครับ ถ้าคุณนายต้องการอะไรก็เรียกได้เลยนะครับผมจะยืนบริการอยู่ด้านนอกนะครับ!"