ตอนที่ 213 ตมนามีเรื่องกับเฉลิมพล

ต๭นที่ 213 ตมนามีเรื่องกับเฉลิมพล ดูจากสีหน้าของธนิดาก็พอเดาออก ชยานีจึงไม่ถามต่อเพียงแค่พยักหน้า "ฉันรู้ว่าแกเข้าใจ เรื่องบางเรื่องถ้าฉันไม่พูดแกเองก็เข้าใจ ถ้างั้นเข้าไปกินข้าวกันเถอะ!" "อื้ม!" พอชยานีและธนิดาเดินเข้ามาหม้อสุกี้ก็ตั้งไว้เรียบร้อยแล้ว ชญาภานั่งคุยกับดนพและเฉลิมพลอย่างสนิทสนม ความรู้สึกผิดกันที่มีก่อนหน้านี้ก็หายไปหมด ครั้งแรกที่ใช้ยาพาราเจอทั้งคู่ก็ยังเกรงกลัวอยู่บ้่าง แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะสนิทกันไปแล้ว ถามเวลาที่เฉลิมพลคุยกับดนพ ชญาภาเองก็แทรกเข้าไปคุยได้โดยธรรมชาติ เฉลิมพลมองไปที่ชญาภาด้วยความชื่นชมเล็กน้อย สายตาจ้องมองไปที่ชญาภา ชญาภาเองก็เป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์คนหนึ่ง แถมเรื่องที่คุยกันก็เป็นเรื่องที่เฉลิมพลและดนพสนใจอีกด้วย ชญานีและชนิดาหน้ามองตากัน แล้วเปิดประตูเข้าไป พนักงานที่ยืนบริการอยู่ด้านนอกก็รีบเอาผ้ามาให้ทั้งคู่เช็ดมือ ชญาภาพูดถึงเรื่องการถ่ายละครแนวจีนโบราณ แถมยังบ่นเรื่องที่ต้องสวมเสื้อกันหนาวถ่ายละครในฤดูร้อนอีก ร้อนแทบตายแต่ก็ต้องทำเหมือนว่าหนาวมาก ชญาภาเป็นคนที่ปรับตัวเก่ง รู้ว่าต้องวางตัวแบบไหนในเวลาไหน ยิ่งรู้ว่าเฉลิมพลเป็นใครก็ยิ่งต้องแสดงออกให้มากขึ้น แต่ก็ไม่มากจนเกินไป เธอวางตัวได้พอดิบพอดี ทำให้เฉลิมพลสนใจแต่ก็ไม่ได้ดูจู่โจมเกินไป เป็นการวางตัวที่ใช่ว่าจะเรียนแบบกันได้ง่ายๆ แถมยังไม่ทำให้คนรำคาญอีกด้วย ผู้หญิงแบบนี้ถ้าให้มาเป็นกิ๊ก ก็จะเป็นกิ๊กที่วางตัวได้ดีเลยทีเดียว แต่ว่า!น่าเสียดายที่เธอเป็นเพื่อนกับชยานีและธนิดา แม้ว่าเฉลิมพลจะเลวแต่ก็รู้ว่าเรื่องแบบไหนควรไม่ควร ยิ่งเป็นเรื่องที่เกี่ยวโยงกับนิธานแล้ว เขาจะไม่มีวันไปแตะเด็ดขาด เฉลิมพลมองชญาภาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ชญาภายิ้มอ่อนแล้วเหลือบไปเห็นชยานีและธนิดาที่เดินเข้ามา "ฉันนึกว่าพวกแกไปเจออะไรสนุกๆแล้วทิ้งฉันไว้คนเดียวซะอีก!" ชยานียิ้มตอบแล้วเดินเข้ามานั่งกับที่ ธนิดาควบคุมสติตัวเองได้แล้วพอสมควร มองหน้าเฉลิมพลด้วยสีหน้าที่ไม่ถึงกับหยิ่ง แต่ก็ไม่มีท่าทีที่กล้าๆกลัวแบบเมื่อกี้นี้แล้ว เฉลิมพลลูบคางเบาๆแล้วมองไปที่ธนิดาครู่นึง "หม้อมาตั้งแล้วรีบกินกันดีกว่า!" เฉลิมพลถือว่าเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งที่คอยดูแลพวกสาวๆเป็นอย่างดี สายตาที่จ้องธนิดาเมื่อกี้ก็ได้หายไปแล้ว แต่กลับคุยกับชญาภาด้วยบรรยากาศดูสนิทสนมกันดี นอกร้านเฮกี้ มีหญิงสาวใส่ส้นสูงประมาณ 12 เซนติเมตรเดินผ่านหน้าห้องรับรองของเฉลิมพลพอดี เธอหยุดยืนมองอยู่หน้าประตู พนักงานหน้าห้องเห็นเข้าจึงถามขึ้น "คุณผู้หญิงท่านนี้ไม่ทราบว่ามาหาใครครับ?" ตมนาขมวดคิ้ว แม้จะเป็นการกระทำเล็กๆแต่พนักงานร้านเฮกี้นี้ส่วนใหญ่มองคนจากสีหน้าก็รู้ว่าตมนากำลังไม่พอใจ จึงรีบถอยห่าง ตมนาเห็นทีท่าของพนักงานจึงคลายคิ้ว แต่สีหน้าก็ยังดูไม่โอเคอยู่ดี "คนที่เข้าไปเมื่อกี้…...คือใคร?" "ต้องขออภัยครับ!ข้อมูลลูกค้าเป็นความลับครับ!" พนักงานตอบยังเคารพ "คุณผู้หญิงหลงทางมาเหรอครับ?" "แล้วนายรู้ไหมว่าห้องนี้ใครเป็นคนจอง?" ตมนาโอนเอนเล็กน้อย พนักงานดูจากการแต่งตัวของตมนาแล้วรู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา แต่คนที่อยู่ข้างในก็ขาดใจไม่ได้ คนที่อยู่ข้างนอกก็เอาใจยาก จะทำไงดีเนี่ย? "ขออภัยด้วยครับ!เรื่องนี้ก็เป็นความลับครับ" "นาย……" ตมนาเริ่มโกรธ ถ้าเธอดูไม่ผิดคนที่เดินเข้าไปเมื่อกี้คือ ’นังปาลี’ "ห้องนี้ฉันเป็นคนจองก่อน แต่พอฉันมาถึงพวกแกกลับบอกกับฉันว่ามีคนจองไปแล้ว ทำไม?ฉันอยากรู้แค่นี้ก็ไม่ได้หรือไง?หรือต้องให้ฉันร้องเรียนไปถึงเจ้าของร้าน?" ตมนาคิด : ถ้าคนที่แย่งห้องนี้ไปไม่ใช่’ปาลี’ เธอก็ไม่ได้อยากมาหาเรื่องหรอก แต่เผอิญคนที่เธอเห็นคือ’ปาลี’ ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่ ’ปาลี’ แกแย่งทุกอย่างไปจากฉัน ทุกอย่างที่ควรเป็นของฉันแกก็แย่งไปหมด แม้แต่ห้องรับรองนี้แกก็จะแย่งกับฉัน ตมนารรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ยิ่งคิดว่านิธานอาจจะมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ "คุณ…...คุณผู้หญิงครับ ต้องขอโทษจริงๆด้วยครับ นี่เป็นคำสั่งจากทางด้านบนพบผมก็ทำอะไรไม่ได้ครับ!" พนักงานนึกออกได้ทันทีว่าคนตรงหน้าคือ คุณหนูโตตระกูลชูชาติ ที่ได้จองห้องในวันนี้ ตอนโทรมาบอกแค่ว่าอาจจะมาแต่ไม่ได้บอกว่าจะมากี่โมง เจ้านายก็เลยย้ายห้องให้เฉลิมพลไปก่อน เพราะถ้าเทียบกับตมนาแล้วยังไงเฉลิมพลก็ใหญ่กว่า "ข้างบน..ข้างบนไหน?จะให้ฉันเชิญเจ้านายแกมาตอบฉันด้วยตัวเองไหม?" ตมนาโกรธ วันนี้เธออุตส่าห์ชวนเพื่อนมาด้วย แถมจองห้องไว้แล้วด้วย!สุดท้ายพอมาถึงก็ถูกเปลี่ยนห้องทันที ทีแรกเธอก็ไม่ได้ติดใจอะไรแต่พอเห็น’นังปาลี’เดินเข้าห้องนั้นไป เธอก็ทนไม่ได้ เสียงดังมาจากข้างนอก ทำให้คนที่อยู่ด้านในแปลกใจไม่เบา ชยานีรู้ได้ในทันทีว่าเสียงนั้นเป็นของใคร เพราะเธอคุ้นเคยกับมันดี ชยานีไม่มีอะไรพิเศษเลย จะมีก็แต่หูที่ไวต่อเสียง  เพียงแว๊บเดียวก็รู้ว่านั่นคือเสียงของตมนา เธอยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วมองไปทางเฉลิมพล เฉลิมพลมีสีหน้าที่ไม่พอใจเล็กน้อย เฉลิมพลวางมือไว้บนโต๊ะแล้วยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง เอาตาแซงไปด้วยความร้ายกาจ สักครู่ก็เปลี่ยนไปเป็นเย็นชา เฉลิมพลลุกขึ้น ดนพเองก็ลุกขึ้นตาม "นี่มัน…...เสียงของตมนา?" เฉลิมพลสาวเท้ายาวก้าวเดินนำออกไป ตมนาที่ยืนอยู่ข้างนอกด้วยสีหน้าไม่ยอมความ สักพักประตูห้องรับรองก็ถูกเปิดออก  ขาอันเรียวยาว เสื้อเชิ้ตที่ขาวสะอาด และกระดุมสีเหลืองอำพัน ชายหนุ่มพับแขนเสื้อขึ้นทำให้เห็นสีผิวน้ำผึ้งของเขา เขายืนพิงประตูแล้วมองไปที่ตมนาด้วยรอยยิ้มจางๆ "Hi คุณหนูตมนา ไม่เจอกันตั้งนานนะครับ!" ตมนสเงยหน้าขึ้นมองจนตกใจอย่างเห็นได้ชัด "คุณชายเฉลิมพล!ทำไมถึงเป็นคุณล่ะ?" เฉลิมพลยักคิ้ว "เหมือนว่าคุณหนูตมนาจะผิดหวังที่จะผมนะ!" ตมนาขมวดคิ้ว เธอแอบมองเข้าไปข้างในแต่โดนดนพยืนบังทันที ตมนาจึงไม่เห็นว่าข้างในเป็นยังไงทำได้แต่กัดฟันแล้วฝืนยิ้ม "คุณชายเฉลิมพล คุณชายดนพ พวกคุณมาอยู่นี่ได้ยังไงกันคะ?" "ทำไม?ผมมาไม่ได้หรอ?" เฉลิมพลยิ้ม สำหรับตมนาแล้ว ดนพอาจจะยังไว้หน้าเธอบ้าง แต่สำหรับเฉลิมพลเขาเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ถามการกระทำของเธอเมื่อกี้ ก็ทำให้เฉลิมพลไม่พอใจมาก ถ้าคนที่ตมนามีเรื่องด้วยเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เฉลิมพลก็รอดไป แต่ตมนาดันดวงซวยมีเรื่องกับคนอย่างเฉลิมพลเข้าซะได้ เฉลิมพลเป็นคนที่ทำตามใจตัวเองทุกอย่าง ยิ่งเห็นท่าทีกัดไม่ปล่อยของตมนาเมื่อกี้นี้แล้ว ก็ยิ่งอยากหัวเราะออกมา "คุณหนูตมนามากินสุกี้ไม่ใช่หรอ?เรามายืนอยู่หน้าประตูห้องผมทำไมครับ?" ตมนารู้ดีว่าเฉลิมพลเป็นคนยังไง เพียงแต่เมื่อก่อนเขาเห็นแก่นิธานจึงไม่ได้ทำอะไรเธอ พอมาวันนี้ตมนาเองก็ไม่คิดว่าเฉลิมพลจะพูดตรงขนาดนี้ จนตมนาพูดไม่ออกเลยทีเดียว "คุณชายครับ!คุณผู้หญิงท่านนี้บอกว่าห้องนี้เขาเป็นคนจองก่อน ก็เลย……" "งั้นหรอ!" เฉลิมพลเข้าใจขึ้นมาทันที "แล้วยังไง?" เฉลิมพลล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วมองไปที่ตมนาด้วยสีหน้าเอาเรื่อง ทำให้เธอทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว "คุณชายจะพูดอย่างนี้มันก็ไม่ถูกนะ ฉันเป็นคนจองห้องนี้ก่อน แต่พอคุณชายมาก็แย่งไปหน้าตาเฉย ฉันจะถ่ายถามสักหน่อยไม่ได้เลยหรือไง?" "ผมไม่สนว่าใครจะจองก่อน แต่ในเมื่อผมมาแล้วก็ต้องเป็นของฉัน ถ้ามีปัญหาก็ไปหาเจ้าของร้านโดยตรง ผมกำลังกินข้าวอยู่ดีๆ แต่……" เฉลิมพลหยุดพูดแล้วหันหลังเดินกลับไปในห้อง เหลือไว้เพียงแผ่นหลังของเขา ทำให้ตมนาเสียหน้าอย่างมาก "นาย……" ยังไงตมนาเองก็เป็นถึงคุณหนูโตของตระกูลชูชาติ ไม่เคยได้รับการดูถูกเหยียดหยามแบบนี้มาก่อน แต่วันนี้เฉลิมพลบังอาจหักหน้าเธอต่อหน้าพนักงานในร้าน "เฉลิมพล!" เฉลิมพลหยุดเดินแล้วหันกลับมายิ้มอ่อน "หรือว่าคุณหนูตมนาอยากจะเข้ามาร่วมโต๊ะ?" สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นสายตาอันดุร้ายขึ้นมาทันที ตมนายืนนิ่งอยู่กับที่เรารีบถอยหลังด้วยความกลัว หน้าของเธอขาวซีด เฉลิมพลจึงพูดขึ้นว่า "ผมไม่ใช่ไอ้นิธานนะ ไม่ได้ติดหนี้ความสัมพันธ์อะไรกับเธอ!" ตมนากัดปากแน่น เพราะเธอเห็น’ปาลี’นั่งอยู่ในห้องรับรองนั้น ซึ่งแปลว่าเมื่อกี้เธอมองไม่ผิด แต่ก็ไม่ยักจะเจอนิธานแหะ! "คุณชายเฉลิมพลชวนคุณนายตระกูลภูลพิพัฒน์ออกมาทานข้าวแบบนี้ นิธานเขารู้ไหมคะ?" "ไอ้นิทานมันจะรู้หรือไม่ก็เรื่องของมัน แต่ที่แน่ๆผมออกมากินข้าวแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณหนูตมนาครับ?" ชญานีลุกเดินไปยืนอยู่ข้างเฉลิมพลและดนพแล้วยิ้มทันที ทำให้ตมนาโกรธจนหน้าบูดหน้าเบี้ยว "งั้นคุณก็ลองโทรถามนิธานเองสิ!ว่าเขารู้ไหม?" "แก……" ตมนาไม่คิดว่าชยานีจะพูดแบบนี้ออกมาได้ พอชยานีพูดขึ้น ตมนาก็รู้สึกได้ทันทีว่าตัวเองพูดผิด เธอโกรธจนลืมไปว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่นใดแต่คือเฉลิมพล ที่เป็นเพื่อนสนิทของนิธานและมีอำนาจไม่ต่ำไปกว่านิธานเลย เฉลิมพลต่างจากนิธานโดยสิ้นเชิง เฉลิมพลมีวิธีที่โหดเหี้ยมในการจัดการกับคน ซึ่งเธอเองก็ไม่เคยเจอกับตัว มักจะรู้จักปากคนอื่นซะมากกว่า "คุณชายเฉลิมพล ฉัน……" "คุณหนูตมนายังมีเรื่องงั้นเหรอ?"