ตอนที่ 219 คิดเอาเองละกัน

ต๭นที่ 219 คิดเอาเองละกัน ในคืนที่มืดมน ชญานีนอนกลิ้งไปมาบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหานิธานทันที แต่เหมือนกับว่านิธานจะกำลังยุ่งอยู่เพราะไม่มีคนรับโทรศัพท์เลย ใจที่ร้อนรนของชยานีก็ค่อยๆเย็นลง เรื่องนี้เธอจะบอกกับนิธานยังไงดี? เธอจะบอกตัวตนของเธอกับนิทาน?หรือต้องบอกว่าตัวเองมีพี่น้องฝาแฝดอีกคนกันแน่?" ระหว่างที่ชญานีกำลังขึ้นคิด ก็มีคนรับสายทันที "นีนี?" "นิธาน!" ชยานีรู้สึกคิดผิดที่โทรไป แต่ในเมื่อนิธานรับสายแล้ว จะให้ตัดสายทิ้งก็คงจะไม่ได้ เพราะเธอไม่อยากให้นิธานเป็นห่วง "เป็นอะไรหรือเปล่า?" นิธานถามชยานีด้วยความอ่อนโยน ความอ่อนโยนที่มีเฉพาะกับชยานีคนเดียวเท่านั้น ใจที่กระวนกระวายของชยานีสงบลงทันที ชยานีสุดลมหายใจเข้า "ไม่…...จริงๆก็ไม่มีอะไรหรอกก็แค่คิดถึงนายแค่นั้นเอง!" "ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน เรื่องทางนี้ก็ใกล้จะเสร็จแล้ว อีกไม่กี่วันผมก็กลับไปหาคุณแล้ว โอเคไหม?" นิธานถาม "เห็นไอ้พลมันบอกว่าคุณชนะนี่!" "คุณชายเฉลิมพลบอกนายแล้วหรอ?" ชยานียิ้ม "ใช่ฉันชนะ!เด็กฝึกของคุณชายเฉลิมพลที่ชื่อจิราภา เขาเป็นผู้หญิงที่เก่งมากเลยนะ!" "อื้ม!" นิทานไม่ได้พูดอะไร ไม่ว่าชยานีพูดยังไงก็เห็นด้วยหมด "เรื่องของจิราภา ไอ้พลมันเป็นคนดูแลทั้งหมด ผู้หญิงคนนี้มีฝีมือจริงๆ ไม่งั้นไอ้พลไม่เก็บไว้ข้างกายหรอก!" นี่เป็นคำอธิบายที่นิธานมีต่อเฉลิมพล "ยังมีอะไรอยากพูดกับผมอีกไหม?" "คือ…...คุณชายดนพเขาชอบจิราภาใช่ไหม?" "ฮื๋อ?เรื่องนี้คุณก็รู้หรอ?" นิธานถามแต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร "แต่ระหว่างดนพกับจิราภามันเป็นไปไม่ได้หรอก!" "ทำไมล่ะ?" แม้ว่าบางครั้งดนพจะเป็นคนพูดมากจนน่ารำคาญ แต่เขาก็เก่งเรื่องรักษาคน แถมยังดูดีกว่าเฉลิมพลอีกด้วย จิราภาเองก็เก่งเอากันหน้าตาก็สะสวย "ตระกูลพูลสวัสดิ์ไม่ใช่ตระกูลธรรมดา ไอ้ดนพมันมีฐานะและชีวิตที่ไม่เหมือนใคร ถ้าเกิดไม่มีคุณเข้ามาในชีวิตผมก็ไม่ต่างอะไรกับดนพหรอก!" สรุปแล้ว แม้ว่าจะเป็นตระกูลใหญ่ที่มีเงินทองมากมาย แต่ก็ยังมีเรื่องให้กลุ้มใจอยู่ดี แล้วเรื่องพวกนี้ก็มักจะเป็นเรื่องความรักที่ไม่มีเสรีภาพและการแต่งงานที่ถูกคลุมถุงชน แต่นิทานก็ยังถือว่าโชคดีอยู่บ้าง เพราะพ่อแม่ของเขาก็ถูกคลุมถุงชนจนกลายเป็นเรื่องเศร้าในที่สุด แต่อย่างน้อยก็ยังดีที่ท่านคุณบวรวิชญ์เปลี่ยนมุมมองและใส่ใจเรื่องความรักและการแต่งงานของนิธานมากขึ้น "อื้ม!" "เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาต้องไปจัดการเอง คุณไม่ต้องเข้าไปยุ่งหรอก" ชยานีก็เข้าใจดีว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องของคนอื่น ไม่ว่าจะอยากเข้าไปยุ่งด้วยขนาดไหนก็ไม่มีสิทธิ์ แต่สมัยก่อนที่เธออยู่ในตระกูลคำล้อมก็ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะพ่อแม่ของทัตติไม่ได้ยึดติดกับเรื่องฐานะสักเท่าไร ไม่งั้นคงไม่ยอมให้เธอคบกับทัตติหรอก ชยานีคิดแล้วถอนหายใจยาวๆ "นีนี! คุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมแล้วจริงๆหรอ?" นิธานเป็นคนฉลาด รู้ว่าชยานีโทรมาต้องมีเรื่องกลุ้มใจแน่นอน และในตอนนี้เขารู้ว่าชยานีพยายามปิดบังและพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย นิธานเป็นคนละเอียดอ่อนแค่ดูก็รู้ว่าชยานีแปลกไป เบ้าตาของชยานีร้อนแผ่ว แล้วกำโทรศัพท์แน่น "นิธาน สมมตินะ! สมมุติว่าวันหนึ่งในรู้ว่าฉันไม่ใช่ฉัน แต่กลับเป็นคนอื่น นาย……" นิธานเข้าใจสิ่งที่ชยานีพูดดี สรุปแล้วเธอกำลังกลัวเรื่องตัวตนของเธอ!เพราะอะไรถึงกลัว?หรือว่ามีคนพูดอะไรกับเธอจนเธอรู้สึกกลัว! หรือว่าเขาแสดงความรักต่อเธอมากไปจนเธอกลัวว่าถ้าเกิดเขารู้ตัวตนของเธอแล้วจะเปลี่ยนไป? "นีนี คุณก็คือคุณ!ไม่ใช่ใครทั้งนั้น คุณเข้าใจหรือยัง?" นิธานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "คนที่ผมรักคือคุณ คุณคนที่ผมอยู่ด้วยทุกวัน ผมรักที่ความคิดรักที่สุดวิญญาณของคุณ คุณเข้าใจหรือยัง?" "ฉัน……" ชยานีอึ้งจนพูดไม่ออก เธอไม่เคยคิดไม่เคยฝันเลยว่านิธานจะพูดแบบนี้กับเธอ หรือว่านิทานเขาจะรู้?หรือแค่เพราะ…...เธอคือเธอ? ชยานีรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวอันมหาศาลทีหลั่งไหลอยู่ภายในร่างกายของเธอ กลัวว่าความสัมพันธ์ของเธอและเขาจะเปลี่ยนไป เธอไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าเธอหลงรักนิธานจนถึงขั้นนี้แล้ว "นิธาน นายรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่หรือเปล่า?ฉัน……" "ผมรู้!แม้ว่าคุณคนก่อนผมจะไม่รู้จักและไม่ได้อยากรู้จัก แต่ว่าสำหรับคุณในตอนนี้ คุณที่ตื่นมาในครั้งนี้ทั้งท่าทีและทุกการกระทำของคุณ การใช้ชีวิตของคุณ ความคิดของคุณและความเฉลียวฉลาดของคุณ ทุกอย่างของคุณเป็นจุดเด่นในสายตาผม ตั้งแต่ที่คุณเริ่มถอยห่างจากผมเริ่มปฏิเสธผม นีนี ผมรู้ว่านั่นคือคุณ คุณที่ผมรักคุณเข้าใจหรือยัง?" ชยานีน้ำตาคลอเบ้าเธอตื่นเต้นจนกำมือแน่น แม้แต่หายใจยังลำบาก "นิธาน เมื่อวานฉันไปเยี่ยมคุณแม่มา!" "ผมรู้!คุณบอกผมแล้ว!" นิธานรู้ได้ทันทีว่าในตอนที่ชยานีไปเยี่ยมจริยา ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แต่จะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับจริยาหรือฐิติพันธ์กันแน่? "ฉันพาเพลินไปเจอของสิ่งหนึ่งเข้า เป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อน" ชญานีรู้ว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นจนแทบจะกระโดดออกมา เธอรู้สึกกลัวจนแทบจะอาเจียน "นีนี อย่าตื่นเต้นไปเลย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะอยู่ข้างคุณเสมอ!" นิธานรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง จึงพูดปลอบชยานี "ฉันไม่เป็นไร" ชยานีสุดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วแสดงความมั่นใจออกมา "นิธานฉันคิดว่าฉันอาจจะมีพี่น้องฝาแฝดอีกคน" นั่นไง! แววตาของนิธานนิ่งเฉย แม้จะต่างจากที่เขาคิดอยู่บ้าง แต่นิถานก็ถามไปว่า "พี่น้องฝาแฝด?นีนี คุณแน่ใจหรอ?" "จริงๆแล้วฉันก็ไม่แน่ใจ แต่เช้าวันนั้นฉันตื่นมาแล้วเผอิญเจอสมุดบันทึกของคุณแม่ เป็นสมุดเล่มเล็กเล่มหนึ่งที่ดูเก่ามาก ข้างในมีรูปถ่ายอยู่ 3 ใบ รูปถ่าย 2 ใน 3 นั้นนอกจากผ้าผูกแขนในรูปที่ไม่เหมือนกันแล้ว ที่เหลือก็เหมือนกันหมด เด็กอีกคนในรูปมีปานที่แขน ซึ่งแขนของฉันมี…...ไม่มีปานนั้น รูปที่ 3 เป็นรูปของทารกที่หน้าเหมือนกัน 2 คนนอนข้างกัน" ชยานีเล่าไปด้วยตัวสั่นไปด้วยแต่นิธานก็เข้าใจ ดูเหมือนว่าเด็กที่มีปานคนนั้นคือชยานีตัวจริง ส่วนคนที่ไม่มีปานคือปาลี "นีนี คุณใจเย็นลงก่อนนะ เรื่องนี้นอกจากผมแล้วคุณได้บอกกับใครไปบ้าง?" นิธานอยากที่จะพุ่งเข้าไปกอดชยานีเพื่อปลอบใจเธอ เพราะนิธานรู้ดีว่าเรื่องนี้มีผลกระทบกับชยานีมาก "ฉันใจเย็นที่สุดแล้ว แต่ฉันแค่ไม่เข้าใจที่สมุดบันทึกนั้นเขียนว่าพี่น้องฝาแฝดของฉัน เธอป่วยและมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน หลังจากคลอดได้ไม่กี่วันเธอก็ตายแล้ว" "แต่ฉันจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่ชามาและทัตติเขาทักคนผิด พวกเขาบอกว่ารู้จักฉัน และยังเรียกฉันว่าชยานี แถมทัตติยังบอกอีกว่าชยานีมีปานที่แขน นิธาน…...ชยานีเธอเป็นพี่น้องฝาแฝดของฉันใช่ไหม?เธอตายไปแล้วจริงๆหรอ?" "นีนี คุณใจเย็นแล้วฟังผมนะ เรื่องนี้คุณอย่าเพิ่งบอกกับใคร เข้าใจไหม?รอผมกลับไปก่อน เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง!" นิธานทำได้เพียงปลอบใจชยานี "ถ้าคุณอยากรู้เรื่องชยานี ผมจะให้คนไปตรวจสอบให้โอเคไหม?" "นิธาน!" ชยานีรู้สึกเสียใจที่หลอกเขา แต่ก็มีความรู้สึกดีใจอยู่บ้าง เธอเสียใจที่โกหกนิธาน เพราะเธอก็คือชยานีเอง เธอดีใจที่นิธานดีต่อเธอขนาดนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนิธานก็คิดเผื่อเธอก่อนเสมอ "ฉันจะรอคุณนะ!" "อื้ม!คุณไปนอนพักผ่อนได้แล้ว เรื่องนี้เดี๋ยวผมจัดการเอง!" นิธานพูดปลอบชยานีจนเธอหลับไป แล้วค่อยตัดสาย เขานั่งครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง "ก๊อกๆ" นิธูรเปิดประตูเข้ามาเจอสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของนิธาน จึงทักด้วยความแปลกใจ "ว้าว!น้อยครั้งที่ฉันจะเห็นนายทำหน้าแบบนี้แฮะ!เป็นอะไร?เจอปัญหาอะไรเข้าล่ะ?" นิธูรยื่นเอกสารให้นิธานแล้วหาที่นั่งลงทันที เขานั่งยืดแขนยืดขาทำท่าสบายใจ "นี่เป็นเอกสารที่smitส่งมา แล้วดูค่าตอบแทนที่เขาขอสิ มันเปิดปากขอเยอะขนาดนี้ แกล้งคนนอกถิ่นแบบเราหรือไงกัน!" นิธานมองไปที่นิธูรด้วยแววตาเย็นชา "ดูแลภาพพจน์ของนายด้วย ที่นี่มันห้องทำงานฉันไม่ใช่บ้านนาย!" นิธูรยักไหล่ไม่แคร์ "ก็ฉันเคยบอกนายแล้วว่าฉันไม่เหมาะกับเรื่องแบบนี้" นิธานเคาะโต๊ะไปสองสามทีแล้วมองไปที่นิธูรด้วยสีหน้าเรียบเฉย "ถ้าลุงสามรู้ว่านายมาอยู่ต่างประเทศแล้วยังเป็นแบบนี้ สงสัยชีวิตหลังจากนี้ของนายคงจะลำบากน่าดู!" "OK!นายใหญ่!ฉันกลัวนายแล้ว" นิธูรรีบลุกขึ้นจากโซฟาอย่างขัดใจ "แต่ฉันว่านะ ตั้งแต่ที่นายมางานฉันก็เบาลงจริงๆ ฉันว่า……" "ฉันว่าฉันมาอยู่ที่นี่นานเกินพอแล้ว เรื่องต่อจากนี้ฝากนายดูแลด้วยละกัน ปกตินายก็ดูแลได้ดีอยู่แล้วนี่!" นิธานดูเนื้อหาในเอกสารแบบไม่กระพริบตา "เรื่องพวกนี้มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ครั้งหน้าไม่ต้องเอามาถามฉัน เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะบินกลับเมืองนภา ส่วนทางนี้…...นายคิดเอาเองแล้วกัน!"