ตอนที่ 220 สวนม่อนฟ้า

ต๭นที่ 220 สวนม่อนฟ้า "พุ...แคะแคะๆ เดี๋ยวนะนี่ไงล้อเล่นหรือเปล่า!" นิธูรที่พึ่งดื่มน้ำเข้าไปแทบจะสำลักน้ำตาย มองนิธานด้วยสีหน้าไม่เชื่อ "นายต้องล้อเล่นแน่ๆ งานทางนี้ยังไม่เรียบร้อยเลย นายคงไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียวแน่!" "ไม่ได้ล้อเล่น!" นิธานตอบหน้าตาย เขารีบจัดเอกสารบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นทันที ท่าทีไม่เหมือนคนล้อเล่นเลยสักนิด "ฉันบินกลับคืนนี้!" "ไม่นะ!ในจะรีบเกินไปหรือเปล่า ในจองตั๋วเครื่องบินแล้วหรอ?" นิธูรมองพี่ใหญ่ตัวเองยังไม่น่าเชื่อ จะใจเย็นกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง นิธูรไม่เคยรู้มาก่อนว่านิธานเป็นคนที่พูดจะทิ้งงานก็ทิ้งงานแบบนี้เลย "ช่องเดียวนี้แหละ!เรื่องของฉันนายไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนเรื่องร่วมค้านายจัดการเองละกัน ฉันให้เวลาในครึ่งเดือนถ้านายจัดการไม่ได้ก็ลาออกไป!" นิธานยืนคำขาด "ฉันคิดว่านายทำได้ นายก็ต้องทำได้ ทำให้เต็มที่ถ้าเกิดเรื่องอะไรฉันจะรับผิดชอบเอง!" "มันไม่ใช่เรื่องนั้น ฉันหมายถึง…...เราคุยเรื่องนี้กันแล้วไม่ใช่หรอ?ทำไมอยู่ดีๆนายถึงคืนคำล่ะ?" นิธูรรู้สึกถึงความไม่ปกติ เมื่อก่อนนิทานเป็นคนที่บ้างานมากไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับงาน เขาก็จะจัดการแก้ไขมันทันที เขาไม่เคยทิ้งงานตัวเองไปกระทันหันแบบนี้เลย "นี่พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่!" "พี่สะใภ้นายคิดถึงฉันแล้ว!" นิธานตอบ แถมยังฉีกยิ้มจางๆ แม้ว่าไม่ได้ชัดเจนมากแต่นิธูรก็ดูออก "อะไรเนี่ย!" นิธูรคิดว่าตัวเองตาฝากไปแน่ๆ แต่พอสังเกตอีกที นิธานกำลังยิ้มอยู่จริงๆด้วย แม้จะไม่ชัดเจนขนาดนั้น นิธูรแทบจะบ้าตาย "เดี๋ยวนะ!พี่สะใภ้คิดถึงนาย?ก็แค่คิดถึง…...ไม่ใช่ว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอกันแล้วซะหน่อย ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนั้น?งานยังไม่เสร็จเลยนะ!" "หื๋ม?" นิธานหันมามองด้วยสีหน้าเฉยชา นิธูรกลืนน้ำลายแล้วยิ้มแห้งๆ "รีบนายก็แต่งงานกับพี่สะใภ้มานานแล้ว ฉันรู้ว่าแรกๆหวานๆ แต่ฉันคิดว่านายไม่ต้องใจร้อนขนาดนี้ก็ได้!อีกอย่างพี่สะใภ้เองก็มีงานต้องทำ!" นิธูรเองก็ไปตรวจสอบมาเรียบร้อยแล้ว พี่สะใภ้ที่เคยอ่อนน้อมถ่อมตนในความทรงจำของเขา ได้ถอดหน้ากากแล้วกลับสู่นิสัยตามเดิมของเธอแล้ว นิธูรเองไม่ได้รู้สึกว่าไม่ดี ในทางกลับกันกลับรู้สึกว่าดีกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ นิธูรคิดว่าที่เมื่ก่อนนิธานไม่ชอบชยานีเพราะนิสัยเก่าของเธอแน่ๆ แล้วดูตอนนี้สิ นิสัยเปลี่ยนไปจนทำให้นิธานหลงหัวปักหัวปำกันเลยทีเดียว แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหลงเมียตัวเองนะ "พี่ใหญ่!เรื่องทางนี้นายจะไม่สนใจแล้วจริงๆหรอ?นายก็รู้ว่าฝั่งโน้นเขาจะให้นายไปคุยด้วยเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องที่ฉัน……." "ฉันรู้ความสามารถของนายดี ในแค่ขี้เกียจเท่านั้นเอง ฉันเชื่อนาย!" นิธานจัดเอกสารเรียบร้อยแล้วหยิบเสื้อสูทขึ้นมาสวม เขาผูกเนคไท กลัดกระดุมและจัดเสื้อผ้าหน้าผมด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง นิธูรรู้ว่าคงเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้วถึงไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำได้เพียงถอนหายใจในใจครั้งแล้วครั้งเล่า "ถ้าเรืองฝั่งยุโรปจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ?ฉันก็อยู่ฝั่งนี้มานานแล้วนะ" "ในจัดการเรื่องนี้เสร็จเมื่อไหร่ ก็กลับประเทศได้เลย เรื่องหลังจากนั้นฉันจะหาคนมาดูแลต่อเอง โอเคไหม?" นิธานตบไหล่นิธูร "นี่มันก็หลายปีแล้ว ไหนก็ควรกลับไปช่วยงานฉันได้แล้ว!" นิธูร "......" ฉันหวังว่านายไม่ต้องมาเลยจะดีกว่า! "งั้นฉันไปก่อนล่ะ!" หลังจากที่นิธานปลอบใจเธอเสร็จ แม้ว่าในใจก็ยังมีเรื่องให้คิดแต่ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อกี้ เช้าวันต่อมา ชยานีตื่นแต่เช้า พอเปิดประตูห้องก็เจอกับนวตาที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "เช้าจังเลยนะนวตา?" "ไม่เช้าแล้วค่ะคุณนาย" นวตายิ้มแล้วมองไปที่ชยานีพร้อมกับยื่นดอกไม้ไปให้ชยานีช่อหนึ่ง "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณนาย!" ชยานี "......ขอบคุณ!" ชยานีรับดอกไม้จากมือนวตา กลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกไม้ลอยมาแตะจมูก "นี่หมายความว่า?" "คุณนายคะ นี่เป็นดอกไม้ที่คุณชายให้ค่ะ ขอให้คุณนายอารมณ์ดีแบบนี้ทั้งวันนะคะ!" นะว่าตายิ้มจนตาเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ดูออกชัดเจนว่านวตามีความสุขมากจริงๆ "นิธาน?" ชยานีทำหน้างง แล้วหันซ้ายหันขวา "เขา…...กลับมาแล้วหรอ?" "ยังค่ะ!" นวตายิ้มแฉ่งใส่ชยานี "คุณนาย คุณชายเขารักคุณนายมากเลยนะคะ!ถึงคุณชายจะอยู่ต่างประเทศ แต่หนูก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณชายแต่เช้า ว่าจะมีคนมาส่งดอกไม้ แถมยังเป็นดอกไม้สดที่ส่งตรงมาจากสวนม่อนฟ้าด้วยนะคะ!" "สวนม่อนฟ้า?" ชยานีมีสีหน้างุนงง "มันคือที่ไหนหรอ?" "เป็นสวนในเครือของตระกูลภูลพิพัฒน์ค่ะ ข้างในเต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด เป็นส่วนที่คุณหญิงท่านเก็บไว้ให้ เป็นส่วนที่สำคัญต่อท่านคุณและคุณชายมากเลยนะคะ!" นวตายิ้ม "นี่เป็นครั้งแรกที่หนูเห็นคุณชายส่งดอกไม้ให้คุณนายเลยนะคะ!" ชยานีเองก็ยิ้มออกมาเหมือนกัน ชยานีไม่เคยได้รับดอกไม้จากใคร ครั้งนี้เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ ชยานีอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีแล้วหยิบดอกไม้ขึ้นมาดม "หอมจัง!มันคือดอกอะไรกัน?" "ไม่รู้ค่ะ หนูไม่ค่อยรู้เรื่องดอกไม้ แต่ว่าหอมมากๆเลยนะคะ!" นวตาเองก็อดไม่ไหวที่จะสูดดม "คุณนายคะ ไว้คุณชายมีเวลาว่างเมื่อไหร่คุณนายต้องให้คุณชายพาไปสวนม่อนฟ้าให้ได้นะคะ ที่นั่นเป็นที่ที่สวยมากเลยค่ะ!" นวตาพูดพร้อมกับเคลิ้มฝันไปไกล ชยานีมองไปที่นวตาแล้วบีบจมูกของนวตาไปทีนึง "OK!ฉันรู้แล้ว ฉันรักแกต่างหากที่อยากไปเองใช่ไหม?" "ฮ่าฮ่า คุณนายนี่ก็รู้ทันจริงๆเลย!" นวตาอยากไปมากจริงๆ เพราะที่แบบนั้นไม่ได้เข้าไปได้ง่ายๆสักหน่อย แถมยังไม่ได้เปิดให้คนนอกเข้าไปชมด้วย รู้แค่ว่าเป็นส่วนที่สวยมาก เป็นส่วนที่ท่านคุณบวรวิชญ์สร้างไว้ให้ภรรยาท่านโดยเฉพาะ ท่านคุณเคยคิดจะยกส่วนนี้ให้กับคุณแม่ของนิธาน ที่เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของนวีภาพ แต่สุดท้ายทั้งสองก็มีเรื่องยาขาดจากกัน ส่วนนี้ก็เลยยังไม่ได้ให้ไป จนถึงตอนนี้ ท่านคุณบวรวิชญ์ก็ยังไม่ยอมให้นวีภาพเข้าใกล้ส่วนนี้เลย นวีภาพเองก็ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา แต่ก็ไม่เคยสำเร็จแถมยังทำให้ท่านคุณรังเกียจเข้าไปอีก หลังจากเรื่องนั้นท่านคุณก็เลยไม่ยอมให้นวีภาพแต่งงานกับนิวราสักที ชยานีไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย พอได้ยินที่นวตาเล่า เธอก็รู้สึกใจหายเบาๆ ดูเหมือนว่าท่านคุณบวรวิชญ์จะชอบคุณแม่ของนิธานมากแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่มีเรื่องภายหลังเกิดขึ้นหรอก ชยานีสั่งให้นวตาไปหยิบแจกันมา แล้วค่อยๆจัดตกแต่งดอกไม้พวกนี้เข้าใจกัน ท่านคุณบวรวิชญ์เองก็แก่มากแล้ว ตื่นเช้ามากขึ้นทุกวัน ท่านคุณบวรวิชญ์ยืนรำไทเก๊กอยู่ที่สวนหน้าบ้านอย่างสบายใจ แม้ว่าท่านคุณจะไล่นวีภาพไปอยู่ที่หอนามอิน แต่นวีภาพและภรรยาคนใหม่ก็ไม่เคยยอมปล่อยมือจากคฤหาสน์หลังนี้เลย วันนี้ก็วิ่งมาเอาใจแต่เช้าเหมือนเคย แต่เหมือนว่าวันนี้นวีภาพและนวิราจะแบกหน้ามาไม่ไหว ถึงได้ส่งจารุณีมาแทน สงสัยจารุณีจะลืมเรื่องวันก่อนไปแล้วสินะ จารุณีหัวเราะคิกคักๆวิ่งตามหลังท่านคุณตลอด เหมือนผึ้งน้อยที่แสนขยันตัวหนึ่ง "คุณปู่คะ เหนื่อยไหมคะ?พักดื่มน้ำสักหน่อยไหม?" จารุณีเองก็มาคอยแต่เช้า เห็นท่านคุณบวรวิชญ์กำลังรำไทเก๊กก็นั่งเฝ้าไม่ยอมไปไหน "คุณปู่คะ!คุณปู่ตอนพักผ่อนเยอะๆนะคะ คุณหมอเขาก็สั่งให้พักผ่อนเยอะๆไม่ใช่หรอคะ?" "จารุณีลูก!" ยังไงก็คนของตระกูลภูลพิพัฒน์เหมือนกัน ถ้าไม่ก่อเรื่องร้ายแรง ท่านคุณบวรวิชญ์เองก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเป็นปกติ ท่านคุณเข้าข้างนิธานเสมอตามใจนิธานทุกอย่าง แต่กลับไม่ค่อยสนิทกับจารุณี ไม่ว่ายังไงจารุณีก็ยังเป็นหลานแท้ๆของเขา พอเห็นว่าจารุณีมาคอยเอาใจใส่เขาก็แอบติดใจ แม้จะรู้ว่าจะรู้นี้ทำไปเพราะมีเรื่องจะขอ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร "ไม่ต้องเป็นห่วงปู่ไม่เหนื่อย! แล้วอีกอย่างคุณหมอเขาบอกให้ปู่ออกกำลังกายและเดินบ่อยๆ ปู่แก่แล้ว หัวเข่าก็เริ่มไม่ดีถ้าไม่รีบเดิน อีกไม่กี่ปีก็เดินไม่ไหวแล้ว!" "คุณปู่อย่าพูดแบบนี้สิคะ!" จารุณีพูด "คุณปู่ยังต้องอยู่จนอายุครบร้อยปีเลยนะคะ!" "ร้อยปีอะไรกัน ปู่ไม่เชื่อเรื่องพวกนั้นหรอก แล้วก็ไม่ได้หวังด้วย" ท่านคุณถอนหายใจยาว แล้วตบมือจารุณีเบาๆ "ตอนนี้ปู่แค่อยากเห็นเรามีครอบครัว มีลูกมีหลานเหมือนพี่ใหญ่ แค่นี้ปู่ก็ดีใจแล้ว จารุณีเอ้ย!เราก็อายุไม่น้อยแล้วมีแฟนหรือยังล่ะ!" "คุณปู่ก็!" จารุณีเขินหน้าแดงแล้วเอื้อมมือไปรินน้ำชาให้ท่านคุณบวรวิชญ์ "หนูยังเด็กค่ะ คุณปู่อย่ามัวแต่คิดเรื่องนี้เลย อีกอย่างพี่ใหญ่……" จารุณีกำลังเงยหน้าขึ้นก็เจอกับชยานีที่เดินออกมาจากคฤหาสน์ ดูเหมือนสุขภาพจิตของชญานีจะดีเป็นพิเศษ ใบหน้าขาวอมชมพูแถมยังแต่งตัวสบายๆ พอสังเกตดีๆชยานีดูหน้าเด็กกว่าจารุณีไปตั้งหลายปี จารุณีมองจ้องตากับชยานี ในใจก็ร้อนๆขึ้นมาทันที ยิ่งเห็นสายตาที่ชยานีมองมาแบบไม่แยแสก็ยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่ "อ้าว!พี่สะใภ้ตื่นสักทีนะคะ?"