ตอนที่ 221 ปาลีนังผู้หญิงแพศยา

ต๭นที่ 221 ปาลีนังผู้หญิงแพศยา “ใช่ตื่นแล้ว ณีทำไมเธอตื่นเช้าขนาดนี้หละ!” ชยานียิ้มกว้างให้จารุณี ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจคำถากถางของจารุณีเลย แม้ว่าจารุณีจะโตขนาดนี้แล้ว แต่เธอก็ยังชอบเอาชนะเหมือนเด็กๆ เดิมทีจารุณีไม่ได้มีเจตนาดีต่อชยานีอยู่แล้ว ยิ่งพอเธอรู้ว่าความสัมพันธ์ของชยานีกับนิธานนั้นดีขึ้นเรื่อยๆ และยิ่งไปกว่านั้นครั้งสุดท้ายที่ชยานีกับนิธานกลั่นแกล้งเธอ ตอนนี้เรียกได้ว่าจารุณีเกลียดชยานีจนเข้ากระดูกดำไปแล้ว ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธออยากจะทำอะไรสักอย่างกับชยานี แต่แม่ของเธอนิวราไม่อนุญาตจารุณีจึงนิ่งเงียบมาตลอด แต่ด้วยเพราะจารุณียังคงมีความคิดเป็นเด็กๆ ทำให้เธอก็ไม่สามารถเก็บซ่อนสิ่งที่อยู่ในใจของเธอได้ ทุกครั้งที่เธอเห็นชยานีเธอก็จะไม่สามารถควบคุมความเกลียดของตัวเองที่มีต่อชยานีได้ แต่ชยานีจงใจแสดงความสุขุมออกไป เธอจะไม่พูดหรือแสดงถึงความโกรธออกมา วันนี้ชยานีอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ชัดและบวรวิชญ์ก็อยู่ตรงนี้ด้วย เธอพูดอะไรกับจารุณีไม่ได้ ทำเพียงแค่มองจารุณีด้วยรอยยิ้ม ชยานีเดินไปด้านข้างบวรวิชญ์ “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณปู่!” “โอ้ สวัสดี!” บวรวิชญ์มองชยานีด้วยความเอ็นดู ไม่ใช่เพียงเพราะว่าชยานีกับนิธานดวงสมพงษ์กัน แต่ยังเป็นเพราะตอนนี้บวรวิชญ์เห็นว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่นับวันยิ่งดีขึ้น นั่นทำให้บวรวิชญ์มีความสุขมาก เขารู้ว่าร่างกายของตัวเองยิ่งทรุดหนักลงทุกวัน ตอนนี้สิ่งที่เขาหวังมากที่สุดคือการได้เห็นหลานๆของเขาหาที่พักพิงและหาความรักของพวกเขาเจอ และประสบความสำเร็จในที่สุด ในบรรดาหลานๆของบวรวิชญ์ นิธานเป็นเพียงคนเดียวที่แต่งงานแล้ว บวรวิชญ์ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่นิธานและชยานี “ปาลี เธอก็แต่งงานกับนิธานมานานแล้ว เมื่อไหร่จะให้ปู่ได้อุ้มหลานเสียทีล่ะ!” “คุณปู่!” ชยานีหน้าแดงขึ้นมาทันที เธอก้มหน้าด้วยความเขินอาย “เรื่องแบบนี้ใช่ว่าพูดว่าจะมีก็มีให้ได้นะคะ หนูกับนิธานจะพยายามค่ะ!” “โอ้ ได้ยินเธอพูดแบบนี้แล้วฉันก็ดีใจ” บวรวิชญ์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี พอจารุณีมองชยานีแล้วก็รู้สึกเหมือนเธอไม่มีที่ให้ยืน เธอชำเลืองมองชยานีด้วยสายตาชิงชัง แต่ชยานีกลับเงยหน้าขึ้นอย่างเงียบๆราวกับไม่ได้เกิดอะไรขึ้นก่อนจะระบายยิ้มออกมา “คุณปู่ ณีก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะคะ! หนูเห็นเด็กผู้หญิงที่รุ่นราวคราวเดียวกัน ปรกติก็จะมีแฟนหรือเล่นกับเพื่อนต่างเพศที่โรงเรียน ณีโตมาสวยขนาดนี้คงได้รับความนิยมในโรงเรียนแน่ๆ!” “เธอ......” จารุณีไม่คิดว่าชยานีจะดึงปัญหามาให้ตัวเอง เธอไม่พูดอะไรไปครู่หนึ่ง ทำได้เพียงมองชยานีด้วยแววตาโกรธแค้น ชยานียิ้มบางๆเหมือนไม่สะทกสะท้านใดๆ ต่างกับจารุณีที่ลนลานอย่างเห็นชัด แม้บวรวิชญ์จะไม่ได้พูดอะไร แต่ด้วยสายตาที่เฉียบแหลมคู่นั้นทำไมจะดูการกระทำและคำพูดเหล่านั้นของชยานีกับจารุณีไม่ออก แต่สำหรับบวรวิชญ์แล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้ลงไม้ลงมือ เขาก็ทำเป็นปิดตาข้างเดียวได้ แต่เห็นได้ชัดว่าจารุณีเสียเปรียบชยานี หลานสาวคนนี้มีนิสัยอย่างไรเขารู้ดี เมื่อก่อนชยานีก็เอาแต่อดทนอยู่อย่างเดียวบวรวิชญ์ก็รู้ เพื่อความสงบสุขของบ้านและทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ชยานีได้เปลี่ยนไปแล้ว และความรู้สึกของนิธานกับชยานีก็ค่อยๆเปลี่ยนไปด้วย นี่คือสิ่งที่ทำให้บวรวิชญ์ดีใจที่ได้เห็น “เอาละ ณีที่พี่สะใภ้เธอพูดก็ถูกนะ ตอนนี้เธอกับพี่สองของเธอก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว ควรจะคิดเรื่องแต่งงานของพวกเธออย่างจริงจังได้แล้ว เออใช่ ยังมีเป่ยเฉียวนั่นอีก อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว โอ้ย คนแก่คนนี้คิดว่าจะมีความสุขได้ สุดท้ายตอนนี้ก็ต้องมาเป็นทุกข์จนแก่!” บวรวิชญ์ถอนหายใจ “เอาละนี่ก็สายมากแล้ว ในครัวคงเตรียมอาหารเช้าไว้พร้อมแล้วล่ะ” บวรวิชญ์เหลือบตาไปมองชยานี “ปาลี เราไปกันเถอะ!” จารุณีชะงักงันเธอเตรียมจะจับมือของบวรวิชญ์ มือของเธอแข็งทื่ออยู่กลางอากาศ เธอมองชายนีกับบวรวิชญ์ด้วยความเก้อเขิน ก่อนจะกัดที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ “คุณปู่ หนู......” “นิธานไม่อยู่ ฉันก็ไม่สามารถเชิญพวกเธอเข้ามาได้ตามใจชอบ ตอนนี้เจ้าของบ้านใหญ่คือพี่ใหญ่ของเธอ คนแก่ที่ไม่มีแรงอย่างฉันก็แค่คนที่มาขอพึ่งเขา ณี เธอกลับไปกินข้าวกับพ่อของเธอเถอะ!” “คุณปู่......” จารุณีมองชยานีที่ประคองบวรวิชญ์เข้าไปในบ้านใหญ่ สองมือของเธอกำหมัดแน่น สายตาอาฆาตจ้องไปที่แผ่นหลังของชยานี ทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอ เพราะนังผู้หญิงแพศยาอย่างปาลี! เมื่อก่อนตอนที่เธอไม่เคยได้รับความชื่นชมจากนิธาน ผู้หญิงแพศยาอย่างปาลีแม้แต่มาหิ้วรองเท้าให้เธอยังไม่คู่ควร ไม่ใช่ว่าคอยก้มหัวอยู่ใต้อำนาจเธออยู่ทุกวันหรอกเหรอ แล้วตอนนี้ล่ะ ผู้หญิงแพศยาอย่างปาลีไม่น่าเชื่อว่าจะเหยียบหัวเธอขึ้นมาแล้ว เมื่อก่อนพวกเขายังเข้าไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ได้แต่ตอนนี้กลับทำไม่ได้ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้จารุณีเกลียดได้อย่างไร จารุณียืนนิ่งไม่พอใจอยู่ที่ลานเล็กๆหน้าบ้านใหญ่อยู่นาน เธอถึงได้จำยอมกลับไปที่หอนามอิน นิวราที่รออยู่ที่นอกหอนามอินเห็นจารุณีกลับมาแล้วก็กระวีกระวาดเข้าไปหา “เป็นไงบ้างๆ ปู่เธอพูดว่าอะไร ใช่......ทำไมเดินหน้ามุ่ยคอตกกลับมา” นิวราเลิกคิ้ว “หรือว่าปู่เธอ......” “ปาลี นังแพศยานั่น!” จารุณีกัดฟันกรอดๆ แววตาเต็มไปด้วยความอำมหิต เธอกำหมัดแน่น อยากจะบีบคอชยานีให้รู้แล้วรู้รอด “ไม่รู้มันเอายาเสน่ห์อะไรให้ปู่กิน เมื่อก่อนหนูกับปู่ก็คุยกันดี ปู่ก็ดีกับหนูมาตลอด” “ปาลีนั่น จู่ๆก็โผล่มา มันหลอกปู่ให้หลงแล้วก็พาปู่ไป ปู่ยังพูดอีกว่าต่อจากนี้ไปเรื่องบ้านใหญ่พี่ใหญ่จะเป็นคนตัดสิน ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากพี่ใหญ่พวกเราไม่ว่าใครก็เข้าไปไม่ได้ เพื่ออะไร นี่มันเกิดอะไรขึ้น!” จารุณีโกรธจนตาลุกเป็นไฟ ขณะที่นิวรากำลังฟังจารุณีพูดอยู่นั้น ประกายความอาฆาตฉายขึ้นมาในแววตา “ปู่เธอพูดขนาดนั้นเลยหรือ” จารุณีพยักหน้า “ได้ยินมาไม่ผิดหรอก หนูได้ยินมากับหูตัวเองเลย แม่ต่อจากนี้พวกเราเข้าไปในบ้านใหญ่ไม่ได้แล้วใช่ไหม งั้นเราจะทำยังไง แล้วพี่สองจะทำยังไง” “พี่สองๆ เธอมีพี่ชายแค่คนเดียว!” นิวราจิ้มไปที่หัวของจารุณีอย่างแรง “เธอให้นิธานเป็นพี่ใหญ่ แต่คนในบ้านไม่เคยนับเธอเป็นน้องสาวด้วยซ้ำ ถ้าอย่างนั้นทำไมเราถึงเข้าไปในบ้านใหญ่ไม่ได้” นวีภาพมีคุณสมบัติที่จะได้เป็นผู้สืบทอดตระกูลภูลพิพัฒน์มากที่สุด แต่ทำไมคุณท่านถึงมองข้ามนวีภาพตลอด นิธานเป็นคนที่แข็งแกร่งและเก่งกาจ แต่ลูกชายของนิวราก็ดีไม่แพ้กัน! นิวราคิดถึงตอนแรกที่เธอพยายามแทบตายเพื่อให้นวีภาพกับที่นาร์หย่ากัน เพื่อให้ตัวเองได้เป็นคุณนายใหญ่ของตระกูลและครอบครองทรัพย์สินของตระกูลภูลพิพัฒน์ มันไม่ง่ายเลยที่จะไล่ที่นาร์ออกไป แต่ไม่คิดเลยว่าตาแก่หนังเหี่ยวอย่างบวรวิชญ์จะไม่ยอมรับเธอ เธออยู่ข้างนวีภาพมาสามสิบกว่าปีแล้ว ไม่ใช่เพื่อกลายเป็นคนไม่มีชื่อเสียง และสุดท้ายก็ไม่ได้อะไรเลย เธอรู้ว่าเธอควรจะกำจัดนิธานกับที่นาร์ออกจากตระกูลภูลพิพัฒน์ไปพร้อมกันตั้งแต่แรก แต่ไม่คิดว่าบวรวิชญ์จะเก็บนิธานเอาไว้ ไม่เพียงเท่านั้นเขายังฝึกอบรมให้นิธานเป็นผู้สืบทอดตั้งแต่อายุยังน้อยและข้ามหน้านวีภาพไป “แม่ ที่จริงพี่ใหญ่เขา......” จารุณียังอยากพูดดีกับนิธานอยู่ แต่พอเธอเห็นสายตาของนิวรา จารุณีก็ต้องหุบปากลงด้วยความกลัว เธอรู้ตั้งแต่เด็กแล้วว่านิวราไม่ชอบที่นาร์กับนิธานเอามากๆ แต่จารุณีกลับชอบนิธานมากเพราะพี่ใหญ่คนนี้โตมาดูดีมากและลึกๆในใจของเธอได้เก็บความลับเรื่องหนึ่งเอาไว้ตลอด เป็นช่วงเวลาที่เธอยังเป็นเด็กในตอนนั้นเธอยังไม่รู้สถานะของตัวเอง และก็ไม่รู้ว่าเธอกับนิธานมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน ตอนเด็กๆเธอหลงทางในสวนสาธารณะและคนที่มาช่วยเธอคือนิธาน บางทีนิธานคงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่จารุณียังจำมันได้ดี “กินข้าว!” เสียงของนวีนดังมาจากด้านหลัง ขัดจังหวะความคิดของสองแม่ลูก เขาปกปิดความรู้สึกเอาไว้ในใจ “เรื่องที่เข้าไปในบ้านใหญ่ต้องคิดกันยาวๆ คุณแม่คงไม่คิดว่าคุณปู่เป็นคนโง่หรอกนะครับ! แม่ให้ณีเข้าไปคิดว่าคุณปู่จะใจอ่อนหรือครับ” นวีนเหยียดริมฝีปาก “ถ้ามันง่ายขนาดนั้น แล้วทำไมเราถึงอยู่ที่นี่เป็นยี่สิบกว่าปีเลยล่ะ” “แก......” สีหน้าของนิวราดูอัปลักษณ์ขึ้นมาทันที สายตาตวัดไปมองนวีภาพ “ฉันเป็นแม่แกนะ แกกล้าพูดกับแม่แบบนี้หรือ” “ผมก็แค่อยากเตือนแม่ว่าบางอย่างแม่ไม่ควรบุ่มบ่าม ถ้าคุณปู่กับนิธานจัดการง่ายขนาดนั้น พวกเราก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่นานกว่ายี่สิบปีหรอก!” นวีนมองด้วยสายตาเย็นชา “ผมขอแนะนำแม่นะ อย่าทำตัวแบบนี้ต่อหน้าพ่อจะดีกว่า เดี๋ยวพ่อจะกลัวเอา!” “นวีน!” นิวราโกรธสองพี่น้องนี่จริงๆ “ถ้าแกกับยัยณีเอาการเอางานสักหน่อย ก็คงไม่ถูกลูกชายของนังที่นาร์นั่นกดหัว พวกแกเป็นลูกของพ่อแกนะ ทำไมนิธานถึงอยู่บ้านใหญ่ได้ ได้สืบทอดบริษัทเอ็ม.เจ. แล้วทำไมพวกแกทำไม่ได้” นิวราไม่พอใจ ไม่พอใจอะไรสักอย่าง “พวกแกทำเพื่อฉันหน่อย ทำตัวให้โดดเด่นในบริษัทสักนิดทั้งแกทั้งยัยณี อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกกำลังทำอะไร แกติดต่อกับคนพวกนั้นให้น้อยลง อ่านหนังสือให้มากๆ ทำให้ปู่เห็นว่าพวกแกก็มีดี!” “สายแล้วผมไปบริษัทก่อน!” ดูเหมือนนวีนจะทนฟังไม่ไหวพาลให้ไม่อยากกินข้าวเช้าไปด้วย เขาจึงตัดสินใจเดินออกจากบ้านไป “นวีน นวีน!” นิวราตะโกนเรียกอยู่สองครั้ง แต่นวีนทำเพียงเดินหันหลังจากไปนั่นทำให้นิวราโกรธจัด “พวกแก พวกแกสองคนทำให้ฉันจะบ้าตาย!” นวีนอารมณ์ไม่ดียิ่งพอนิวราพูดแบบนั้นเขาก็ยิ่งโมโห เขาเปิดประตูขึ้นรถอย่างเดือดดาลและกระแทกมันอย่างแรง เสียงดังน่ากลัวนั่นดังลั่นออกไปข้างนอก ดังไปถึงชยานีที่กำลังไปเอารถที่จอดอยู่ในโรงรถ เธอขมวดคิ้วนิดๆและหรี่ตามองรถคันนั้น นวีนดูเหมือนจะตอบสนองตามปกติเขาหันไปมองที่ดวงตาคู่นั้นของชยานี นวีนหยุดหายใจไปชั่วขณะ “ปาลี......” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง ถ้าเธอไม่ใช่ชยานีแต่เป็นปาลีก็คงจะใจอ่อนกับเสียงของนวีนไปแล้ว แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่ปาลีดังนั้นเธอจึงไม่ได้มีความรู้สึกอะไรมากมาย ชยานีพยักหน้า “น้องสอง”