ตอนที่ 223 ฉันคิดถึงเธอก็เลยกลับมา

ต๭นที่ 223 ฉันคิดถึงเธอก็เลยกลับมา “สวัสดีค่ะ ฉันโสวัณณ์ เรียกฉันว่าวันก็ได้ค่ะ!” โสวัณณ์ยิ้มตาหยีมองชยานี ใบหน้าเล็กน่ารักของเธอไม่มีอะไรที่เหมือนกับสิ่งที่อยู่ในสมองของชยานีเลย ขณะเดียวกันชยานีก็ดีใจที่ตัวเองนัดเจอโสวัณณ์ ไม่อย่างนั้นถ้าชยานีออกแบบชุดให้โสวัณณ์ตามความคิดของตัวเอง มันก็คงจะไม่สอดคล้องกับสิ่งที่โสวัณณ์เป็น ใบหน้าที่ดูเด็กของโสวัณณ์ ไม่ได้ดูซูบผอมและก็ไม่ได้ดูอวบอ้วน แต่เป็นใบหน้าที่กลมๆดูน่ารัก ส่วนประกอบบนใบหน้าของโสวัณณ์นั้นไม่ได้สวยงามมากนัก แต่พอเอาทุกอย่างมารวมกันแล้วทำให้ดูได้ไม่เบื่อจริงๆ อีกทั้งการแต่งตัวของโสวัณณ์ก็ดูน่ารักเอามากๆ ทำให้ชยานีรู้สึกเหมือนมีฟองสบู่ลอยอยู่ในใจ “อืม วัน นั่งก่อนสิ!” ชยานีทักทายและเชิญให้เธอนั่งลง ก่อนจะหันไปบอกนลินให้รินน้ำชาให้ “ไม่รู้ว่าคุณโสวัณณ์ชอบดื่มชาแบบไหนหรือ......” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดื่มชาก็ได้!” โสวัณณ์พูดตอบโต้เป็นอย่างดี “พี่สะใภ้ ไม่ต้องกังวลหรือเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะ!” ชยานี “......” ดูเหมือนว่าโสวัณณ์จะรู้สถานะของตัวเอง “สวัสดี! เอ่อ......ฉันไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับนิธานเป็นยังไง เอ่อ......” “พี่ใหญ่ไม่เคยพูดเรื่องของเราให้พี่สะใภ้ฟังหรือคะ!” โสวัณณ์ยิ้มแต่ไม่มีความหมายใดแฝงไว้ในรอยยิ้มนั้น “พี่สะใภ้ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ที่ฉันมาในวันนี้ก็เพราะอยากให้พี่ช่วยออกแบบชุดให้ฉันจริงๆ ผู้ช่วยของพี่ก็บอกแล้วใช่ไหมคะ เดือนหน้าจะมีงานเลี้ยงวันเกิดของฉัน ดังนั้น......” “อาฮะ ฉันรู้!” “อย่างที่สองก็คือข่าวลือเรื่องพี่สะใภ้!” โสวัณณ์เปิดปากพูด “ถึงแม้ว่าพี่สะใภ้กับพี่ใหญ่จะแต่งงานกันมานานแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของตระกูลมีทรัพย์กับตระกูลภูลพิพัฒน์เป็นยังไงพี่ก็รู้ เพราะฉะนั้น......เราเลยไม่เคยเจอกันมาก่อน” ชยานีพยักหน้าอย่างรู้ความหมาย เธอเข้าใจในสิ่งที่โสวัณณ์กำลังสื่อออกมา อย่างแรกคือตอนนั้นความสัมพันธ์ระหว่างปาลีกับนิธานนั้นแย่มาก นิธานไม่แม้แต่จะมองปาลีแล้วจะพาเธอไปที่บ้านตระกูลมีทรัพย์ได้อย่างไร เขาปล่อยให้ปาลีมีชีวิตอยู่และตายในบ้านตระกูลภูลพิพัฒน์ อีกอย่างก็คือความสัมพันธ์ที่ไม่ลงรอยระหว่างตระกูลมีทรัพย์กับตระกูลภูลพิพัฒน์ แน่นอนว่านิธานไม่ต้องการพาปาลีไปให้มันเกิดความวุ่นวาย ดังนั้นแม้ว่านิธานจะแต่งงานมาแล้วหลายปี สำหรับตระกูลมีทรัพย์แล้วก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของปาลีขนาดนั้น สำหรับสาเหตุที่โสวัณณ์มาในวันนี้ ที่จริงชยานีก็พอจะคาดเดาได้ เพียงแค่เมื่อเร็วๆนี้นิธานได้คุยอวดเอาไว้ว่า เมื่อก่อนเขาทนไม่ได้กับการที่ต้องแต่งงานกับปาลี แต่ตอนนี้นิธานกลับอยากให้คนทั้งโลกรู้ว่าเธอเป็นภรรยาของเขา ท่าทางที่อยากจะประกาศให้โลกรู้นี้ตระกูลมีทรัพย์ก็เคยเห็น เมื่อก่อนอาจจะไม่เคยมีโอกาส ตอนนี้โสวัณณ์ก็ถือโอกาสใช้งานเลี้ยงวันเกิดของตัวเองเพื่อมาหาเธอ หรือยังมีจุดประสงค์อื่นอีก อย่างเช่นความสัมพันธ์ของนิธานกับตระกูลมีทรัพย์และที่นาร์ตกลงเป็นยังไงกันแน่ “พี่สะใภ้ ฉันทำแบบนี้พี่อาจจะรู้สึกว่ามันล่วงเกิน แต่ฉันมีเรื่องอยากขอร้องพี่เรื่องหนึ่ง” ชยานีขมวดคิ้วคาดเดาไปต่างๆนานา แต่ตั้งแต่โสวัณณ์มาชยานียอมเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลย “ฉันอยากรู้เรื่องมากกว่านี้” “พี่สะใภ้คะ เรื่องที่แม่ฉันกับนวีภาพหย่ากัน พี่รู้สาเหตุใช่ไหมคะ! พี่ใหญ่ต้องแยกกับแม่ตั้งแต่เด็ก หลายปีมานี้พี่ใหญ่ก็กลับไปที่บ้านตระกูลมีทรัพย์น้อยมาก ถึงแม้พี่ใหญ่จะไม่ได้พูดอะไรแต่ทุกครั้งที่พี่ใหญ่กลับไป ฉันสัมผัสได้ค่ะพี่ใหญ่ทำท่าทีเมินเฉยกับแม่ ถึงแม้ว่าแม่ของฉันจะดูเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง แต่ท่านก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งนะคะ ท่าน......ท่านเป็นคนดีมากจริงๆ ตั้งแต่หย่ากับนวีภาพแม่ก็เอาแต่จดจ่ออยู่กับงานรับช่วงต่อบริษัท*ตระกูลมีทรัพย์ แต่บริษัทใหญ่ต่อต้านแม่ ฉันรู้ว่าแม่ขมขื่นใจมาก พอแม่เลี้ยงดูฉัน ดูฉันสิคะ ฉันดูต่างจากที่พี่คิดเอาไว้ใช่ไหม” ชยานีต้องบอกเลยว่าโสวัณณ์เป็นเด็กที่ฉลาดมาก ถึงแม้จะดูน่ารักแต่เธอก็เป็นคนเฉียบแหลม มองเห็นทะลุปรุโปร่งและใจกว้างมาก “แม่ไม่ได้สอนให้ฉันเป็นคนแข็งแกร่ง กลับกันเธอทนุถนอมฉันราวกับเจ้าหญิง ฉันรู้ค่ะว่าที่จริงแล้วแม่มอบความรักที่มีต่อพี่ใหญ่ให้กับฉัน พี่อาจจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด แต่ฉันพูดความจริงค่ะ!” โสวัณณ์มองชยานีด้วยความจริงจัง “หลายปีมานี้แม่ไม่ได้คิดถึงพี่ใหญ่เลย! แต่พี่ใหญ่เป็นทายาทบริษัทเอ็ม.เจ. เขามีภาระของตัวเอง แม่มักจะบอกฉันว่า เธอดึงเขาไว้ไม่ได้พวกตระกูลมีทรัพย์คือกำลังสนับสนุนหลักของพี่ใหญ่ ต่อจากนี้ต่อให้พี่ใหญ่ไม่มีตระกูลภูลพิพัฒน์แต่ก็ยังมีตระกูลมีทรัพย์ เพราะอย่างนั้นแม่ถึงได้ทำงานหนักมาหลายปี ดังนั้นครั้งนี้ฉัน......” “เธอเลยอยากให้ฉันเกลี้ยกล่อมให้นิธาน กลับไปเยี่ยมตระกูลมีทรัพย์บ้างนะหรือ” ชยานีถาม สายตาของเธอฉายแววชื่นชม แต่ตอนนี้เธอยังไม่ตอบโสวัณณ์ และอีกอย่างเมื่อเทียบนิวรากับที่นาร์มันยังไม่เพียงพอ แม้ชยานีจะไม่เคยเห็นที่นาร์มาก่อน แต่ก็สามารถดูได้จากผลของการเลี้ยงดูโสวัณณ์ นิวราเธอเห็นแล้วว่าไม่ได้สนิทสนมกัน ตอนแรกเธอประทับใจนิวราปกป้องปาลีกับนวีน แต่พอเห็นจารุณีตอนนี้ก็รู้ว่านิวราล้มเหลวในการอบรมสั่งสอน ชยานีจึงสงสัยจริงๆว่าทำไมนวีภาพถึงได้ทิ้งที่นาร์และเลือกนิวรา “พี่สะใภ้คะ พี่สะใภ้” โสวัณณ์มองชยานีที่กำลังเหม่อลอย เธอเรียกชยานีถึงสองครั้งพอชยานีดึงสติได้เธอก็ส่งยิ้มให้โสวัณณ์ “เอ่อ ที่จริงแล้วฉันก็ยังตัดสินใจไม่ได้ ตอนนี้นิธานยุ่งอยู่กับโครงการที่สาขาในยุโรป ก็เลย......” แววตาของโสวัณณ์หม่นลง “นั่นล่ะค่ะ ที่จริงแล้ว......พี่สะใภ้คะที่จริงแล้ว ฉันก็ไม่มีอะไร ยังไงซะวันเกิดของฉันก็ยังอีกนาน พี่ใหญ่คงไม่อยู่ที่ต่างประเทศตลอดหรอกค่ะ! เรื่องนี้ฉันต้องให้พี่ช่วย แม่ของฉันท่าน......” “วัน ถ้าเธอไม่ถือสาฉันจะโทรกลับไปหาเธอวันหลัง! การเปลี่ยนแปลงมันต้องใช้เวลา อีกอย่างฉันไม่รู้อะไรเรื่องนิธานกับ......กับคุณแม่ว่าสรุปแล้วความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นยังไง ฉันตัดสินไม่ได้ เอาอย่างนี้แล้วกันฉันจะพยายามช่วย แต่ถ้าถึงตอนนั้นนิธานไม่ยอมจริงๆฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้นะ!” “จริงหรอคะ งั้นก็ดีเลย” โสวัณณ์กระโดดอย่างตื่นเต้น เธอจับมือของชยานีไว้ “ฉันรู้ว่าพี่สะใภ้ดีที่หนึ่งเลย ฉันเชื่อว่าพี่เกลี่ยกล่อมพี่ใหญ่ได้แน่คะ!” ชยานีหลุบตาลงมองโสวัณณ์ที่กำลังมีความสุข และรู้สึกผิดที่ทำลายจินตนาการของโสวัณณ์ แต่ชยานีเป็นคนที่คิดอย่างจริงจัง บางทีก็อยากช่วยโสวัณณ์จริงๆ สุดท้ายแล้วที่นาร์ก็คือแม่ผู้ให้กำเนิดนิธาน แม่ที่ไหนไม่รักลูกตัวเองบ้าง อีกอย่างชยานีกับนิธานก็อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ ก็รู้อยู่ว่านิธานเป็นคนเคร่งจรึมแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน “งั้นตอนนี้เรามาคุยเรื่องชุดกันก่อนดีกว่า!” ชยานีปลอบโสวัณณ์ “เธอก็อย่าตื่นเต้นมากนั่งลงก่อน สรุปเรื่องวันเกิดของเธอมีไอเดียอะไรดีๆไหม” “แหะๆ พี่สะใภ้ที่จริงแล้วฉันก็ไม่มีความต้องการอะไร ยิ่งง่ายก็ยิ่งดีไม่ต้องซับซ้อนมาก ที่ฉันมาหาพี่สะใภ้เหตุผลหลักก็คือเรื่องแม่กับพี่ใหญ่ ส่วนเรื่องชุดหนะเป็นเรื่องรอง แต่ฉันเคยเห็นชุดที่ชญาภาใส่อยู่สองชุดมันสวยมากเลย พี่สะใภ้เก่งจริงๆ!” โสวัณณ์กล่าวอย่างชื่นชม “ถ้าฉันมีความสามรถเหมือนพี่ก็คงดี!” “หืม ทุกคนก็ล้วนแต่มีข้อดีเป็นของตัวเอง ฉันชอบออกแบบก็เลยพยายามทำผลงานให้ออกมาดี เธอก็มีข้อดีเป็นของตัวเองนะวัน อย่าไปอิจฉาคนอื่นเขาเลย!” “พี่สะใภ้พูดถูก ฉันไม่สนใจทำธุรกิจแม่ก็ไม่บังคับฉัน แต่ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กทำอะไรก็ขยักขย่อนไม่คงทนสักอย่าง มีแค่อย่างเดียวที่ฉันสามารถทำได้ก็คือวาดรูป” “ดีแล้ว การหาสิ่งที่ตัวเองชอบเจอไม่ใช่เรื่องง่าย! เอาหละ เรามาคุยเรื่องความคิดของเธอดีกว่า!” ตลอดทั้งบ่ายชยานีกับโสวัณณ์ก็เริ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ทั้งคู่กลับดีใจที่ได้เจอกัน ถึงแม้ว่าโสวัณณ์จะค่อนข้างตัวเล็กน่ารัก แต่ความคิดกลับไม่ใช่เด็กผู้หญิง แต่เป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง ชยานีรู้สึกประหลาดใจอีกครั้งกับการสอนลูกของที่นาร์ เธอสอนลูกได้ดีจริงๆ ทั้งคู่ไม่ใช่แค่พูดเรื่องการออกแบบ สุดท้ายก็คุยกันเรื่องงานอดิเรกมากกว่า โสวัณณ์มีไอเดียเยอะมาก และมีดุลพินิจมากด้วย “เอาหละ ฉันเข้าใจไอเดียของเธอละ เธออยากได้สไตล์มินิมอล เปลี่ยนจากสไตล์น่ารักๆของเธอใช่ไหม!” โสวัณณ์รู้สึกอายนิดๆ “ที่จริงฉันไม่ต้องการสไตล์น่ารักๆ แต่หน้าของฉัน......” “ฉันรู้!” ใบหน้าของโสวัณณ์น่ารักเหมือนตุ๊กตา ไม่เหมาะกับสไตล์หญิงสาวที่เป็นผู้ใหญ่ “ฉันจะพยายาม แต่ก็เท่าที่ทำได้นะ!” ทั้งคู่ลงความเห็นกันก่อนที่จะยิ้มให้กัน ชยานีดูเวลาก่อนจะพูดขึ้น “อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนไหม” ยากที่จะเจอผู้หญิงน่ารักๆสักคน และความคิดบางอย่างของพวกเธอก็ตรงกันมาก ถ้าไม่พูดถึงฐานะของโสวัณณ์ ถ้าทั้งคู่รู้จักกันแบบนี้ชยานีรู้สึกว่าพวกเธอน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ “ตกลงค่ะ!” โสวัณณ์ตอบตกลงอย่างง่ายดาย “งั้นเธอรอแป๊บนะ ฉันไปเก็บของให้เรียบร้อยก่อน!” ชยานีขยับตัวอย่างรวดเร็วและเรียบร้อย ทำให้โสวัณณ์มองอย่างชื่นชม “พี่ใหญ่นี่ตาถึงจริงๆ!” ชยานีหัวเราะ “ฉันต่างหากที่ตาถึง!” ที่ได้เจอกับคนดีๆแบบนิธาน ทั้งคู่หัวเราะอย่างรู้กัน “ไปกันเถอะ!” ชยานีกับโสวัณณ์เพิ่งจะเดินมาถึงประตู ก็ถูกขวางด้วยดอกไม้ช่อใหญ่ตรงหน้า ชยานีตะลึงงันเธอเซถอยไปสองก้าว มือใหญ่คว้าเข้าที่เอวของชยานีไว้ ชยานีตกใจมาก ความรู้สึกที่คุ้นเคย เงาที่คุ้นเคย และใบหน้าที่คุ้นเคยตอนนี้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ ชยานีสูดหายใจเข้าลึกๆราวกับไม่อยากจะเชื่อ “คุณ......” ชยานีกระพริบตาถี่ๆอยู่หลายครั้ง เธอยื่นมือไปแตะใบหน้าของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า สัมผัสได้และอุ่นด้วย “คุณนิธาน!” “อืม!” นิธานตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ กระชับชยานีไว้ในอ้อมแขน “นี ผมกลับมาแล้ว!” “คุณนิธาน คุณจริงๆด้วย!” ตอนนี้ชยานีที่ตอนนี้ตกใตระคนดีใจจนพูดไม่เป็นส่ำ เธอกอดนิธานแน่น เสียงจมูกฟึดฟัด ราวกับน้ำตาจะไหลออกมาในไม่ช้า “คุณ คุณบอกว่าอยู่ที่ยุโรปไม่ใช่เหรอ บอกว่าอีกหลายวันกว่าจะกลับ คุณ......” “ผมคิดถึงคุณ ก็เลยกลับมา!”