ตอนที่ 224 โสวัณณ์กลัวนิธาน

ต๭นที่ 224 โสวัณณ์กลัวนิธาน ชยานีไม่ใช่คนเก็บความรู้สึกเก่งพอได้ยินประโยคนั้นจากนิธาน น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยจนเปียกเสื้อของนิธานชุ่ม นิธานตัวแข็งทื่อเขาผละชยานีออกมาเล็กน้อย นิ้วหยาบลูบแก้มนวลของชยานี รู้สึกปวดใจนิดๆ เสียงในลำคอแหบแห้ง “ร้องไห้ทำไม” “ไม่ใช่เพราะคุณรึไง คุณมันแย่!” ชยานีจับมือของนิธานออก “ไหนคุณบอกว่าอยู่ที่ยุโรป ทำไมอยู่ๆถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ” แม้ว่าปากของชยานีจะบ่นนิธาน แต่สำหรับการกระทำของนิธานในวันนี้ทำให้ชยานีมีความสุขมาก เธอรู้ว่าจริงๆแล้วนิธานเป็นห่วงเธอ ดังนั้นเมื่อวานหลังจากโทรศัพท์มาเขาก็คงรีบกลับมาเลย แม้แต่ตอนกลับมาก็เตรียมการเรื่องนั้นไว้แล้ว ดอกไม้ที่ถูกส่งมาตอนเช้า ตอนเข้างานและตอนนี้ “คุณมันแย่!” “อืม ผมมันแย่!” นิธานกอดชยานีอีกครั้งไม่ยอมปล่อยมือ “โอ๋ ไหนว่ามาสิร้องไห้ทำไม ผมกลับมาแล้วนี่ไง” “ฉัน......” “เด็กดี ไม่ร้องนะ!” นิธานจับแก้มของชยานีด้วยมือทั้งสองข้าง ค่อยๆโน้มหน้ามาใกล้ก่อนจะจูบลงบนกลีบปากของชยานี เขาเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่อยู่ในห้องทำงานของชยานี สายตาดุดันของนิธานตวัดไปมอง ทำเอาโสวัณณ์ที่จะเล่นด้วยถึงกับสะดุ้งโหยง เธอยืนตัวตรง สบตานิธานด้วยความเขินอายก่อนที่จะโบกมือทักทายนิธาน “ไฮ......สวัสดี” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ “พี่ใหญ่!” นิธานหรี่ตาลงในตาปรากฎแววตาขุ่นมัว คิ้วขมวดหมุ่น “เธอ......” “พี่ใหญ่ ฉันวัน โสวัณณ์ไง!” โสวัณณ์โบกมือ คิ้วของนิธานแทบจะผูกกันเป็นโบว์ สีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก มันไม่ใช่สีหน้ารำคาญแต่เป็นสีหน้าที่เย็นชา “เธอมาทำไม” “คุณนิธาน!” ชยานีกระตุกชายเสื้อของนิธาน และสายตาของเธอที่บ่งบอกว่านิธานไม่ควรทำหน้าน่ากลัวแบบนั้น “วันเป็นลูกค้าของฉัน เธอมาขอให้ฉันช่วยออกแบบเสื้อผ้าให้ ทำแบบนี้กับลูกค้าของฉันได้ยังไง” นิธานขมวดคิ้วจนหัวคิ้วแทบจะมาชนกัน ราวกับจะสามารถบี้แมลงวันให้ตายได้ ชยานีลอบถอนหายใจ มือยื่นไปคลึงที่หัวคิ้วของนิธาน “ยังหนุ่มอยู่แท้ๆทำตัวเป็นคนแก่ไปได้ ถ้าคุณแก่แล้วฉันก็ไม่เอาคุณหรอก!” “หืม” นิธานค่อยๆกระชับอ้อมแขนแล้วยกชยานีขึ้นมากอดไว้แน่น “เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ” “ฮ่าๆๆๆ......ฉัน.......” เธอยังอยากมีชีวิตรอดอยู่จึงพูดออกไปว่า “ฉันล้อเล่น เอ่อฉันกับวัน เรา......” “เอ่อ พี่ใหญ่คะพี่สะใภ้คะ พอดีธุระฉันยังไม่เสร็จงั้นฉันกลับก่อนนะคะ!” โสวัณณ์สัมผัสได้ถึงลับลมคมในระหว่างสองคนนี้ แล้วยิ่งโสวัณณ์รู้ว่านิธานไม่มีความสุขที่เห็นเธอด้วยแล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้นิธานโกรธเธอ เธอจึงรีบหนีออกไปก่อน “เดี๋ยวสิ!” ชยานีเรียกโสวัณณ์เอาไว้ “วันเธอจะวิ่งหนีทำไม เมื่อกี้บอกฉันว่าจะอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนไม่ใช่หรอ ฉันนัดเธอไว้แล้วนะ!” ชยานีคงไม่มีโอกาสที่ดีแบบนี้อีกแล้วที่จะยื้อโสวัณณ์เอาไว้ เธอมองไปที่นิธาน “ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมา วันนี้ฉันมีนัดแล้ว ถ้าคุณถือละก็ฉันกับโสวัณณ์จะไปกินข้าวกัน ถ้าคุณไม่ว่าอะไรพวกเราก็ไปด้วยกันเลย!” นิธานไม่พูดอะไรเขากัดริมฝีปาก สายตาฉายแววไม่พอใจและส่อแววประท้วงอย่างเห็นได้ชัด ชยานีทำเป็นไม่เห็นก่อนจะพูดต่อ “ช่วยไม่ได้ ใครให้คุณกลับมาแล้วไม่บอกกันก่อนล่ะ จะให้พูดก็ฉันก็มีสังคมเป็นของตัวเอง วันนี้ฉันมีนัดแล้วถ้าคุณถือละก็คุณก็ไปนัดคนอื่นเอาละกัน!” นิธานขมวดคิ้ว “นัดคนอื่นหรือ ถ้าผมนัดเจอคนที่คุณไม่ชอบขึ้นมาล่ะ” นิธานถาม “คุณกล้าหรือ!” ชยานีระเบิดออกมาทันที “คุณนิธานฉันบอกคุณแล้ว ถ้าคุณกล้านัดเจอพี่หมิงคืนนี้คุณไม่ต้องกลับบ้าน ไม่สิ ไม่ต้องกลับมาบ้านอีกเลย” ชยานีเอามือทั้งสองข้างท้าวเอว เธอโกรธจนเหมือนจะระเบิดออกมาทั้งร่าง ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังนิธาน พอเธอเห็นนิธานไม่พูดอะไร มือข้างหนึ่งก็ยื่นไปจิ้มหน้าอกนิธานซ้ำๆ พูดขึ้นเสียงดัง “ฉันพูดจริงนะ นิธานฉันพูดจริงนะ คุณไม่ต้องมาทำหูทวนลมใส่ฉันเลย ฉันพูดจริงนะถ้าคุณกล้านัดเจอตมนา ฉันจะโกรธจริงๆด้วย!” “หืม คุณโกรธ แล้วคิดว่าผมไม่โกรธหรือ คุณทิ้งสามีตัวเองเพื่อคนอื่น แล้วยังไม่ยอมให้ผมค้านอีก หืม” นิธานใส่คำถามรัวๆด้วยน้ำเสียงที่สูงขึ้นเล็กน้อย ทุ้มต่ำเซ็กซี่คล้ายกับเสียงของเชลโล่ที่โถมเข้ามาในใจของชยานี “แค่กๆ......” โสวัณณ์รู้สึกอายมาก ยิ่งอยู่ต่อหน้าชยานีกับนิธาน......ที่กำลังจริงจังกันอยู่ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเลี่ยนขนาดนี้ แม้ว่าโสวัณณ์จะไม่ค่อยได้เจอนิธาน แต่เธอก็รู้จักนิสัยของนิธานอยู่บ้าง คนข้างนอกเขาลือกันว่า นิธานเป็นคนที่ไม่สนใจใครจิตใจโหดเหี้ยม ทำอะไรไม่เคยลังเลไม่เคยไว้หน้าใคร แต่ผู้ชายที่ทำสายตาน้องหมาขี้อ้อนอยู่ตอนนี้ ใช่นิธานจริงๆใช่ไหม เขาคือนิธานพี่ชายแสนเย็นชาที่ถูกเรียกว่าพญายมราชจริงหรือ โสวัณณ์ละสงสัยจริงๆ “เอ่อ พี่ใหญ่คะ พี่สะใภ้ ค่อยๆคุยกันนะคะ ฉันไปก่อนนะ” โสวัณณ์กลัวจริงๆ แม้เธอจะไม่ได้ถูกฆ่าตายด้วยสายตาของนิธาน ก็อาจจะถูกทั้งคู่แสดงความรักให้ดูจนเลี่ยนตาย ! แต่พอโสวัณณ์เห็นนิธานกับชยานีอยู่ด้วยกันแบบนี้แล้ว เธอก็มีความสุขแทนทั้งคู่ เมื่อเห็นว่าโสวัณณ์กำลังจะเดินออกไป ทำไมชยานีต้องปล่อยให้โอกาสดีๆหลุดมือด้วยล่ะ เธอคว้ามือของโสวัณณ์ไว้ “อย่าถือสาเลย เรารู้จักันแล้ว หายากนะที่จะเจอคนที่ชอบคุยเรื่องเดียวกันแล้วก็มีงานอดิเรกเหมือนๆกัน เธอเป็นเพื่อนฉันแล้วนะ อย่าเพิ่งไปเลยวันนี้กินข้าวด้วยกันสักมื้อสิ!” โสวัณณ์ “......” เธอเพิ่งเคยเจอคนที่ดื้อรั้นแบบนี้เป็นครั้งแรก โสวัณณ์มองนิธานด้วยความลังเล เธอรู้ว่าคนที่ตัดสินวันนี้ก็คือนิธาน แม้นิธานจะไม่เต็มใจแต่น่าแปลกที่พอเขาได้ยินคำพูดของชยานี ก็พยักหน้าออกมา “ในเมื่อนีบอกให้เธออยู่ งั้นก็ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ ฉันก็ใช่ว่าไม่อยากร่วมโต๊ะกับเธอ!” เอาอย่างนี้จริงหรือ จริงใช่ไหม ชยานีไม่พูดอะไร แต่ไม่ว่าอย่างไรนิธานก็ไม่คัดค้านไม่ใช่หรือ ชยานีจับมือของโสวัณณ์และทิ้งนิธานไว้ข้างหลังอย่างสมบูรณ์แบบ “วันฉันจะบอกให้ฉันรู้จักร้านหม้อไฟดีๆร้านหนึ่ง เธอกินเผ็ดได้ไหม ชอบกินหม้อไฟรึเปล่า” นิธานยืนดูภรรยาที่ลืมเขาไปโดยสิ้นเชิง ทันใดนั้นความรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ไล่โสวัณณ์กลับไปตั้งแต่แรกก็โถมเข้ามา สุดท้ายแล้วชยานีก็ลืมนิธานไปจริงๆ พอลงมาจากออฟฟิศนิธานก็ขับรถมาเทียบ ชยานีจับมือโสวัณณ์เตรียมจะนั่งด้านหลังด้วยกันแต่นิธานหยุดเธอไว้ แขนยาวนั่นเอื้อมไปเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับ ทำให้ชยานีต้องเข้าไปนั่งโดยปริยายก่อนจะปิดประตูลงอย่ารวดเร็ว นิธานหันกลับไปมองโสวัณณ์ที่ทำหน้าตกใจ เธอทำอะไรไม่ถูก “ทำไม ไม่อยากไปแล้วหรอ” “ไปค่ะๆๆ ฉันจะรีบขึ้นรถ!” โสวัณณ์พยักหน้าระรัวราวกับไก่จิกเมล็ดข้าว ก่อนจะรีบเปิดประตูขึ้นรถไปเธอกลัวว่าจะถูกนิธานทิ้งเอาไว้ข้างหลัง ที่จริงแล้วโสวัณณ์ตื่นเต้นมาก ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นลูกบุญธรรมของที่นาร์ แต่ตั้งแต่เล็กจนโตก็รู้แค่ว่านิธานคือพี่ชายคนโตของเธอ แม้โสวัณณ์จะไม่ค่อยได้เจอกับนิธาน แต่ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเสียงของนิธานหรือเรื่องราวสำคัญของนิธานเธอก็ภูมิใจเสมอ เธออยากจะเข้าใกล้นิธานมาก แต่ด้วยเวลาและปัจจัยหลายอย่างที่ไม่เคยเป็นใจ แม้เธอจะได้เจออยู่บ่อยครั้งแต่นั่นมันก็นานมากแล้ว หรือแม้แต่ตอนที่นิธานไปที่บ้านตระกูลมีทรัพย์ก็จะไม่ค่อยพูด เมื่อโสวัณณ์ได้เจอกับนิธาน ก็มีสถานะเป็นน้องสาวตัวเล็กๆคนหนึ่ง แต่บางทีน้องสาวตัวเล็กๆคนนี้ก็กลัวนิธาน ชยานีที่นั่งอยู่ที่เบาะหน้าเห็นโสวัณณ์ที่นั่งตื่นเต้นจนตัวสั่นขณะที่มองนิธาน ดูเหมือนจะสายไปแล้วที่จะเก็บอาการ โสวัณณ์ยิ้มให้ชยานีอย่างอายๆ ชยานีไม่ได้ว่าอะไร เธอชำเลืองมองนิธานและหันมามองโสวัณณ์ก่อนจะพูดขึ้น “นิธานคุณอยากกินอะไร ฉันคุยกับวันแล้วว่าฉันอยากกินหม้อไฟ เออใช่แล้วเธอล่ะวัน” “ฉันหรอ คะ? ฉันแล้วแต่ค่ะ แล้วแต่ พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ชอบกินอะไรฉันก็กินอันนั้นล่ะค่ะ อะไรก็ได้!” โสวัณณ์พูดติดๆขัดๆจนชยานีรู้สึกสงสาร “งั้นไปกินหม้อไฟกัน คนคึกคักดี ฉันชอบบรรยากาศการกินหม้อไฟ แต่นิธานกินเผ็ดไม่ค่อยได้ พอถึงแล้วสั่งหม้อรูปเป็ดแมนดารินดีไหม” ชยานีพูดไปก็ยิ้มให้นิธานไป นิธานใช้มือข้างเดียวจับพวงมาลัยและขับรถไปเงียบๆ ตอนที่เขาไม่พูดมันทำให้คนอื่นกลัวแต่ไม่ใช่กับชยานี เธอเคยกลัวนิธานมาก่อน แต่พอรู้ว่านิธานปฏิบัติต่อเธอกับคนอื่นต่างกัน ชยานีก็เข้าใจนิสัยของนิธาน เขาเป็นคนจิตใจดีบางทีอาจจะไม่ใช่สำหรับทุกคน แต่เขาก็ไม่ใช่คนใจร้ายตลอดเวลา อย่างตอนนี้เธอชวนโสวัณณ์มากินข้าวด้วย นิธานก็ไม่ได้ว่าอะไร! ชยานีรู้สึกว่านิธานไม่ค่อยได้คุยกับคนอื่น และไม่รู้ว่าควรจะอยู่ร่วมกับคนอื่นอย่างไร ในเมื่อเป็นแบบนี้ชยานีก็ต้องช่วยเขา “นิธาน” “คุณว่าอันไหนก็อันนั้นแหละ!” เขาไม่มีความคิดเห็นใดๆ แต่......พอคิดถึงโสวัณณ์ที่นั่งอยู่ที่เบาะหลัง ก็ทำให้นิธานอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร เขาตั้งใจปัดโครงการที่ยุโรปเพื่อที่จะกลับมาหาเธอ ทีแรกคิดว่าการรอคอยของเขาจะทำให้พวกเขาได้อยู่กันสองคน ไม่คิดว่าจะมีใครอีกคนหนึ่งติดสอยห้อยตามมาด้วย นิธานมองชยานีที่ตื่นเต้นดีใจ ดูเป็นมิตร แท้จริงแล้วเธอปวดหัวจะแย่!