ตอนที่ 225 ความรู้สึกพะอืดพะอมของโสวัณณ์

ต๭นที่ 225 ความรู้สึกพะอืดพะอมของโสวัณณ์ สถานที่ที่ชยานีเลือกนิธานไม่มีความคิดเห็นใดๆ ยิ่งโสวัณณ์ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ผ่านมาพักหนึ่งผู้จัดการบอกว่าห้องส่วนตัวเต็มหมดแล้ว และอีกอย่างนี่ก็ใกล้จะถึงช่วงเลิกงานแล้ว ดังนั้นที่ล็อบบี้จึงแน่นไปด้วยผู้คน ชยานีรู้สึกผิด “งั้น เราไปร้านอื่นกันไหม” “ไม่ต้อง รออยู่นี่แหละ!” นิธานหยิบบัตรคิวมา ก่อนจะจูงมือชยานีไปที่รอคิวด้านข้าง โสวัณณ์เห็นถึงกับตะลึงเพราะในความเข้าใจของเธอ นิธานคงไม่เคยมาที่ธรรมดาๆแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงการที่เขาต้องมารอในสถานที่แบบนี้ แต่นิธานก็มาและเต็มใจที่จะรอ โสวัณณ์มองชยานีโดยไม่รู้ตัว สายตาของเธอก็อ่อนโยนขึ้น ดูเหมือนความรู้สึกของเธอจะถูกต้อง ความสัมพันธ์ระหว่างนิธานกับชยานีได้เปลี่ยนไปแล้ว “วันไปยืนทำไมอยู่ตรงนั้น มานั่งสิ!” ชยานีตบที่นั่งข้างๆและมองโสวัณณ์ด้วยรอยยิ้ม นิธานเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเข้มนั้นดูดุดันน่ากลัว ทำให้โสวัณณ์ยืดตัวตรงก่อนจะรีบเดินไปนั่ง ชยานีรู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกๆ เธอหันไปมองนิธานแต่นิธานก็ละสายตาออกมา เขามองมาที่ชยานีอย่างอ่อนโยนและยิ้มให้เธอ นิ้วเรียวลูบผมของชยานีก่อนจะถามขึ้นเบาๆ “เป็นอะไร” ชยานีมองค้อนนิธานก่อนจะหยิบมือของนิธานออก “อยู่ข้างนอกนะ ช่วยระวังหน่อยได้ไหม” “คุณเป็นภรรยาผมนะ!” นิธานถือโอกาสจับมือชยานีไม่ยอมปล่อย “เราไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ พอได้เจอกันคุณก็ดุผม!” ชยานี “......” เธอถอนหายใจ ปล่อยให้นิธานเล่นมือของเธอไป เดิมทีก็ไม่กล้ากวนอยู่แล้ว เธอกลัวว่ามันจะวุ่นวาย นิธานมองเธอด้วยแววตาคาดโทษ ชยานีไม่ได้ตระหนักว่านิธานเป็นคนนี้สามารถทำตัวเป็นเด็กเพื่อให้คนใจอ่อน ซึ่งมันใช้ได้ดีกับผู้หญิง ระหว่างนั้นโสวัณณ์ก็ซึมไป ไม่กล้าขัดจังหวะ เพราะโสวัณณ์ตระหนักได้อย่างจริงจังว่าเธออาจจะเข้าไปเป็นก้างขวางคอได้ เห็นได้ชัดเลยว่าเหมือนเธอเข้าไปล่วงเกินนิธาน หลังจากรอประมาณครึ่งชั่วโมงในที่สุดก็ถึงคิวของนิธานกับชยานี ชยานีได้ยินพนักงานขานหมายเลขของพวกเธอ ก็รีบจับมือนิธานให้ลุกขึ้น “อยู่ตรงนี้ค่ะ!” ทั้งสามเดินมาถึงล็อบบี้ ชยานีก็กระโดดเข้าไปขณะที่นิธานก็ไม่ได้ละออกจากชยานีเลย มองชยานีที่ลากเก้าอี้มานั่ง นิธานรีบดึงมือเธอเอาไว้ เขาดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดเก้าอี้ให้ แล้วค่อยให้ชยานีนั่ง ชยานีชะงักไปพักหนึ่งก่อนจะระบายยิ้มออกมา เธอยื่นมือไปบีบแก้มของนิธาน “ทำไมคุณดีขนาดนี้นิธาน!” นิธานยิ้ม “นั่งสิ!” ก่อนจะหันไปมองโสวัณณ์ “เธอไม่นั่งรึไง” “นั่งค่ะๆๆ พี่ใหญ่ไม่ต้องสนใจฉันหรอก ฉันดูแลตัวเองได้!” โสวัณณ์กลัวว่านิธานจะลุกขึ้นมาเช็ดเก้าอี้ให้เธอ แต่โสวัณณ์คิดมากไป ที่นี่มีแค่ชยานีเท่านั้นที่พิเศษสำหรับนิธาน คนอื่นไม่อยู่ในสายตาเขาหรอก เขาเหลียวมองโสวัณณ์ “เธอคิดมากไปแล้ว ฉันแค่ไม่อยากให้นีว่าอะไรฉัน!” หรือก็คือถ้าเธอจะไปซะตอนนี้ฉันก็ไม่ขัด แต่เพราะชยานีอยากให้เธออยู่ฉันก็ไม่มีทางเลือก โสวัณณ์ “.....” ฮ่าๆ แทงใจดำชะมัด “จะเป็นไปได้ไงคะ ฉันไม่คิดเยอะขนาดนั้นหรอก ฮ่าๆ” โสวัณณ์ลากเก้าอี้มานั่ง เธอพยายามสงบสติอารมณ์ที่มีอยู่ เธอไม่อยากการทานอาหารมื้อนี้ทำให้นิธานขุ่นเคือง เธอยังอยากให้นิธานกลับไปหาตระกูลมีทรัพย์ในงานวันเกิดของเธอที่จะจัดขึ้นในเดือนหน้านี้ แต่ตอนนี้โสวัณณ์เข้าใจแล้วว่า หากเธอต้องการทำให้เรื่องนี้สำเร็จคนที่ต้องตอบตกลงไม่ใช่นิธานแต่เป็นชยานี เพราะเพียงแค่ชยานีตอบรับไม่ว่าอะไรนิธานก็ทำให้ได้หมดทุกอย่าง ตอนนี้นิธานที่เหี้ยมโหดคนนั้นอยู่ไหนกัน จะเห็นก็แต่ทาสเมีย ผู้ชายที่กลัวเมียคนนี้! ชยานีเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างสองพี่น้องแล้วก็รู้สึกว่าไม่อยากให้พวกเขาเป็นเหมือนปีศาจกับผีน้อย เมื่อชยานีเห็นสถานการณ์ก็อดยื่นมือเข้าไปช่วยไม่ได้ “นิธาน โสวัณณ์ยังเด็กอยู่ คุณพูดกับเธอดีๆหน่อยได้ไหม คุณไม่กลัวมันจะเป็นแผลในใจเธอรึไง!” “เธอไม่ใช่เด็กแล้ว โตจนแต่งงานได้แล้วมั้ง!” นิธานย้อนคำ “คุณนิธาน คุณยังจะกล้าพูดอีกหรือ” ชยานีวางมือไว้บนโต๊ะ สีหน้าเคร่งเครียด นิธาน “......” เขาถอนหายใจ คิดว่าโสวัณณ์ทำให้ชยานีเป็นอย่างนี้ อาจทำให้ความสำคัญของเขาที่มีต่อชยานีลดลง “อย่าโกรธสิ คุณว่ายังไงก็อย่างนั้นแหละ ดูเมนูก่อนว่าคุณอยากกินอะไร คุณอยากกินหม้อรูปเป็ดแมนดารินไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวผมสั่งให้ คุณอยากได้ความเผ็ดระดับไหน” โสวัณณ์ “.......” บางทีวันนี้เธออาจจะกำลังเจอนิธานตัวปลอมอยู่ใช่ไหม! ใช่ไหม! ที่จริงชยานีก็ไม่ได้โกรธอะไร เธอแค่ไม่พอใจท่าทีของนิธานเขาทำแบบนี้กับโสวัณณ์ตลอด จะว่าไปความสัมพันธ์ระหว่างนิธานกับตระกูลมีทรัพย์ก็ไม่ได้ดีอะไร นั่นก็พอจะจินตนาการความสัมพันธ์ระหว่างเขากับที่นาร์ได้ ชยานีไม่อยากจะเห็นสถานการณ์แบบนี้จริงๆ ชยานีสั่งกระเพาะวัวและเอ็นวัวสุดโปรดมาเยอะมาก เธอไม่รู้ว่าโสวัณณ์ชอบกินแบบไหนจึงให้เธอสั่งเอง ชยานีทั้งรู้สึกอายและรู้สึกผิดที่พูดแรงๆกับนิธานไป เพราะเธอนิธานถึงได้ทิ้งงานที่ยุโรปและเดินทางมาไกลเพื่อกลับมาหาเธอ ซึ่งเป็นการมาหาครั้งแรก เธอมองหน้านิธาน แม้เขาจะพยายามปกปิดมันแต่ชยานีเห็นว่านิธานเหนื่อยล้ามาก เขาแค่เป็นห่วงเธอ แค่อยากเจอหน้าเธอ แต่เธอกลับไปเอาคนอื่นเข้ามาแทรกระหว่างเขาสองคน พอมาคิดดูแล้วชยานีก็เอื้อมมือไปแตะต้นขานิธานที่ใต้โต๊ะแต่นิธานก็หลบ ชยานีมองนิธานอย่างโกรธๆ นิธานแสร้งทำเป็นไม่เห็น ชยานีรู้ว่าตัวเองผิดเธอทำเพียงขยับเก้าอี้ให้ไปใกล้มือคว้าไปที่หัวเข่าของนิธาน นิธานก็ยังหนี ชยานีพยายามจับเข่าของนิธานไว้แน่น ดวงตาดำสนิทของนิธานเป็นประกายวิบวัว มีกลิ่นอายแปลกๆอยู่รอบๆตัวเขา เหมือนกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างไว้ “นี!” นิธานกัดฟันเหมือนกำลังเก็บซ่อนอะไรเอาไว้ มือของนิธานกุมมือของชยานีไว้ จนเนื้อบดเบียดกันแน่น “อย่ากวน!” “ฉันไม่ได้กวนนะ ก็คุณไม่สนใจฉันอะ!” ชยานีกระซิบให้พวกเขาได้ยินกันแค่สองคน เสียงกระซิบเข้าไปในหูของนิธาน ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดใบหน้าของนิธานทำให้อารมณ์ของเขายิ่งไม่ปกติ สีหน้าของนิธานยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ แต่คนทำไม่ได้รู้ตัวอะไรเลย “นี อย่ากวน” นิธานพูดขึ้นอย่างมีอารมณ์ “ผมไม่ได้โกรธคุณ” “ก็คุณไม่สนใจฉันหนิ!” ชยานีบ่น “ไม่ใช่ไม่สนใจ ที่รัก อย่าคลำหาสิ!” ถ้าไม่ใช่เพราะเขากำลังควบคุมตัวเองอยู่และตอนนี้ไม่ใช่เวลา นิธานกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรดีลงไป คลำหา? ชยานีสะดุ้ง ดูเหมือนเธอจะรู้ตัวแล้วว่าตัวเองทำอะไรลงไป ร่างกายเธอแข็งทื่อไปทั้งร่างและมือของเธอก็ถูกนิธานกุมเอาไว้แน่น เธออยากจะดึงมือกลับแต่นิธานไม่ยอมปล่อย เป็นทีของชยานีบ้างแล้วที่ต้องกลัว เธอกระซิบเบาๆ “นิธาน คุณปล่อยฉันนะ!” นิธานได้ยินดังนั้น ดวงตาดำสนิทถูกแต่งแต้มไปด้วยร้อยยิ้มและความหลงไหล เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ชยานี มือใหญ่ข้างหนึ่งวางไว้ที่หลังเก้าอี้ของเธอไม่ให้ชยานีล้มลง “นี เพิ่งจะเล่นกับไฟไป ตอนนี้กลัวซะแล้วหรอ” “คุณ คุณ คุณ คุณอย่างเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้สิ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น......” เธอแค่พยายามเกลี้ยกล่อมนิธาน ใครจะคิดว่าเขาจะมี...... ใบหน้าของชยานีกลายเป็นสีแดง เธอรู้สึกว่ามือของตัวเองกำลังถูกเผาไหม้ นิธานคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความผิดเล็กๆน้อยๆ เขายิ้มที่มุมปากใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะคลายมือชยานีออก “ครั้งหน้าก็ระวังด้วยล่ะ!” “ยังจะมีครั้งหน้าอีกหรอ ไม่มีทาง!” แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว เธอไม่โง่เป็นครั้งที่สองหรอก! นิธานทำเพียงแค่ระยิ้มออกมา ไม่ได้พูดอะไร แต่พอก้มหน้ามองตำแหน่งของตัวเอง ก็ขมวดคิ้วอย่างปวดหัว ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ นางฟ้าตัวน้อยนี่! ดูเหมือนเธอจะยิ่งมีอิทธิพลต่อเขามากขึ้นเรื่อยๆ และเขาคิดว่าตัวเองสามรถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ มันกลับล่มไม่เป็นท่าเมื่ออยู่ต่อหน้าชยานี แม้จะพูดอย่างนั้นแต่นิธานก็มีความสุข โสวัณณ์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน ที่จริงเธอรู้สึกเสียใจที่มาร่วมโต๊ะอยู่ตรงนี้ แต่เธอกลัวว่าจะเสียโอกาสนี้เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้าใกล้นิธานขนาดนี้ เธอนับถือนิธานตั้งแต่เด็ก แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือด แต่โสวัณณ์ก็นับว่านิธานเป็นพี่ชายแท้ๆของเธอ ถึงแม้นิธานจะไม่เคยสนใจเธอเลย “เอ่อ พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ ฉันเลือกเสร็จแล้วค่ะ พี่ใหญ่อยากสั่งอะไรอีกไหมคะ” นิธานทำสีหน้าเย็นชา แต่ถูกสายตาของชยานีปรามไว้ ทำให้นิธานปรับเป็นสีหน้าที่อ่อนโยน “ไม่เอาแล้ว นีสั่งให้ฉันแล้ว!” เขาตอบก่อนจะกวักมือเรียกพนักงานมา “สั่งแค่นี้ก่อน!” “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงรับเครื่องดื่มอะไรไหมครับ ตอนนี้ร้านเรามีโปรโมชั่นพิเศษแก้วที่ 2 ลดครึ่งราคานะครับ!” “ขอดูก่อนนะคะ!” ชยานีรีบพลิกเมนูไปที่หน้าเครื่องดื่ม เธอคิดอยู่พักหนึ่ง “น้ำบ๊วยแล้วกันค่ะ! เอามาสามแก้วนะคะ!” ชยานีส่งยิ้มให้ก่อนจะหันไปหานิธาน “นิธาน คุณยังไม่เคยดื่มน้ำบ๊วยใช่ไหม รู้ไหมตอนเด็กๆฉันชอบมากเลย นี่วันเธอลองดูสิไหม”