ตอนที่ 226 นิธานนี่ไม่ใช่เวลาที่จะอวดตัวนะ

ต๭นที่ 226 นิธานนี่ไม่ใช่เวลาที่จะอวดตัวนะ แม้อาหารมื้อนี้จะเป็นมื้อโสวัณณ์กินไปตัวสั่นไป แต่เธอก็มีความสุขเพราะอย่างน้อยเธอก็ได้ใกล้ชิดกับนิธาน หลังกินอาหารเสร็จชยานีก็เสนอให้ออกไปเดินเล่น แต่พอโสวัณณ์เห็นแววตาอาฆาตของนิธานเธอก็รีบหาข้ออ้างกลับก่อน ก่อนจากกันชยานีได้ขอเบอร์ติดต่อโสวัณณ์เอาไว้ โสวัณณ์มองชยานีอย่างขอบคุณก่อนจะจากไป ชยานีมองดูโสวัณณ์ที่กำลังจากไป เธอจูงมือของนิธานพลางกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข นิธานมองชยานีก่อนจะพูดขึ้น “มีความสุขขนาดนั้นเชียว” “อาฮะ หรือว่าคุณไม่มีความสุข” ชยานีถามนิธานกลับ รู้สึกว่าอารมณ์ของนิธานไม่ค่อยดีนัก เธอจับมือของนิธานแล้วกระชับให้แน่นขึ้น “นิธาน ไหนบอกฉันมาสิว่าตกลงคุณโกรธฉันไหม” “ไม่นี่!” ตบหน้าผากของชยานีเบาๆ “ผมไม่เคยโกรธคุณสักหน่อย!” “ไม่มีใครไม่เคยโกรธหรอก คุณโกรธฉันได้แต่ห้ามเมินฉัน!” ชยานีพูดไปก็เอาหัวเล็กๆของตัวเองพิงไหล่ของนิธานไป “นิธาน ฉันรู้ว่าฉันอาจจะเข้ามายุ่งมากเกินไป แต่ยังไงเสียโสวัณณ์ก็เป็นน้องสาวของคุณ!” “ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ!” นิธานพูดเสียงแข็ง “แท้ไม่แท้มันสำคัญด้วยหรือ ฉันว่าถ้าเทียบกับจิตรฉันชอบโสวัณณ์มากกว่าอีก!” ชยานีแย้มยิ้มบางๆ “คุณกับจิตรเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดหนิ แต่คุณดูสิจิตรถูกสอนมายังไง” นิธานขมวดคิ้ว “ฉันกับจิตรก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน!” “นิธาน นี่ไม่ใช่เวลาที่จะอวดตัวนะ” แม้นิธานจะพูดว่าเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับจิตร แต่พวกเขาก็มีพ่อคนเดียวกัน จะละทิ้งความสัมพันธ์นี้ได้อย่างไร “ถ้าเทียบโสวัณณ์กับจิตรคงไม่ดีเท่าไหร่ ฉันไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับตระกูลมีทรัพย์ กับ......กับความสัมพันธ์รหว่างคุณกับจิตรสรุปมันเป็นยังไงหรอกนะ เรื่องมันนานมาแล้ว ฉันไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์กับคุณด้วยแต่นิธาน ท่านเป็นแม่แท้ๆของคุณนะ ฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจ!” “ผมรู้!” นิธานจับมือของชยานีก่อนจะบีบมันเบาๆ ไม่ปล่อยให้มือของเธอมาก่อกวน ทั้งคู่เดินไปตามถนน ร่างบอบบางของชยานีเอนไปใกล้ร่างของนิธาน ร่างที่ดูอ่อนแอและบอบบางนั่นมันมีอิทธิพลมหาศาลกับนิธาน เสียงของเธอนุ่มนวลแต่มันกลับกระแทกเข้าไปในหัวใจของเขา “ฉันรู้ว่าคุณรู้ คุณรู้ดีกว่าใครล่ะใช่ไหม ว่าความจริงความบาดหมางระหว่างญาติมันอยู่ไม่นาน ฉันคิดว่าแม่คุณสอนโสวัณณ์มาดีนะ ถ้าไม่เกิดเรื่องในตอนนั้นแม่คุณคงสอนคุณได้ดีแน่ๆ วันนี้ฉันได้คุยกับโสวัณณ์ จากวิธีการพูดก็รับรู้ได้ว่าเธอถูกสอนมาอย่างดี” ชยานีรู้สึกได้ว่ามือของเธอถูกกุมแน่นขึ้น เธอรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที หลายคนอิจฉาเขาด้วยฐานะและตำแหน่งของเขา แต่ก็มีคนจำนวนมากที่รู้ว่าเขาเจออะไรมาบ้าง รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เขาโหยหา ที่จริงแล้วนิธานก็เป็นแค่คนธรรมดาๆคนหนึ่ง เขาก็สุขเป็นเศร้าเป็น ยังมีความต้องการแต่เขากลับเอามันมาไม่ได้ “นิธาน......” “หืม!” นิธานหยุดเดินและรับสายลมอ่อนๆ นิ้วเรียวของเขาลูบเส้นผมของชยานีก่อนจะยิ้มให้เบาๆ “ผมรู้ว่าคุณอยากจะพูดอะไร!” ชยานีพึมพำ “คุณเก่งขนาดนี้แถมไอคิวก็สูง ก็ต้องรู้สิว่าฉันหมายความว่าอะไร!” นิธานยิ้ม “แล้ว” “ฉันนี่เป็นฮีโร่ที่ไร้ประโยชน์จริงๆ” ชยานีอดที่จะบ่นไม่ได้ นิธานถอนหายใจก่อนจะโอบกอดชยานีด้วยแขน*เรียวยาวของเขา “คุณคือทุอย่างสำหรับผม จะไร้ประโยชน์ได้ยังไง นี!” นิธานจูบลงบนกลุ่มผมของชยานีและหลับตาพริ้ม หัวใจของชยานีเริ่มเต้นแรงขึ้นจนควบคุมไม่อยู่ มือทั้งสองข้างจับแขนเสื้อของนิธานก่อนจะเขย่งปลายเท่าขึ้นไปสบตากับนิธาน ริมฝีปากของเขาปิดสนิท ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยเงาสะท้อนของเธอ “นิธาน ตอบฉันสิเดือนหน้าจะไปบ้านตระกูลมีทรัพย์ไหม หืม” นิธานจ้องชยานีอยู่นาน เขายังไม่ได้ตอบแต่ลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นกลับมีความหลงใหลที่อธิบายไม่ได้ หลังจากนั้นไม่นานนิธานก็ลูบหัวของชยานีจนมันยุ่งไม่เป็นทรงก่อนจะพูดขึ้น “คุณพูดขนาดนี้แล้ว ถ้าผมบอกว่าไม่ไปคุณจะผิดหวังรึเปล่า” “ไม่หรอก!” ชยานีได้คำตอบแล้วก็ยิ้มกว้าง แม้แต่ดวงตาก็โค้งเป็นเหมือนจันทร์เสี้ยว พอเห็นชยานีมีความสุขดี เขาก็ไม่พูดอะไร ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับเธอ ที่จริงนิธานไม่ได้บอกชยานีว่า เขาไม่ได้ห่างเหินกับตระกูลมีทรัพย์ขนาดนั้น สุดท้ายแล้วที่นาร์ก็เป็นแม่แท้ๆของเขาและเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ แค่ตอนนิธานเด็กๆเขาติดต่อกับที่นาร์และตระกูลมีทรัพย์ค่อนข้างน้อย เขาเป็นคนอ่อนแอ ไม่ว่ากับใครเขาก็จะสงบและคุมตัวเองไว้ แม้แต่นวีภาพที่เลี้ยงดูเขา นิธานก็ไม่ได้ใกล้ชิดมาก เขาไม่ได้เหี้ยมโหดหรือเกลียดใคร แค่เขาไม่สามารถพูดความรู้สึกของเขาออกมาได้ ชยานีเป็นข้อยกเว้น เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะปรากฏตัวเข้ามาในชีวิต เธอเข้ามาโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ทำให้เขาประหลาดใจและเต็มใจที่จะวางมือ เมื่อเขามีความพยายาม เมื่อเขาต้องการอะไรบางอย่าง เขาก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มันมานี่คือกฎการเอาตัวรอดที่เขาเรียนรู้มา และเขามักจะทำแบบนี้เสมอ แต่หลังจากที่เขาได้เจอกับชยานีความคิดของเขาก็เปลี่ยนไป เขาต้องการเธอแต่เขาไม่ต้องการทำร้ายเธอ เขาต้องการที่จะมีเธออยู่กับเขาตลอดชีวิต อยากดูแลเธอตลอดไป เขาไม่รังเกียจที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเธอ เขาสามารถยอมรับสิ่งที่เขาเคยปฏิเสธรวมถึงตระกูลมีทรัพย์ด้วย เมื่อทั้งสองกลับมาถึงบ้านใหญ่ ชายชราไม่อยู่ที่นั่นแล้ว เขาออกไปอยู่บ้านเพื่อนสองวันนี้ เพราะลูกชายและลูกสะใภ้ของเพื่อนเขาเพิ่งจะมีหลาน ชายชรารู้สึกอิจฉาจึงไปเพื่อสัมผัสบรรยากาศอันชื่นมื่นบ้าง ชยานีได้ยินนวตาพูดก็รู้สึกขำ ในขณะเดียวกันก็คิดว่าชายแก่คงจะเหงาจริงๆ และคงอยากจะอุ้มหลานเต็มแก่แล้ว “เออใช่ คุณรีบกลับมาแบบนี้ แล้วที่ยุโรปจะไม่มีปัญหาหรือ” ชยานีถอดชุดสูทนิธานไปถือไว้ในมือ นิธานที่หันหลังให้ชยานี มือก็ปลดกระดุมแขนเสื้อเชิ้ตไปฟังชยานีไป เขาหมุนตัวกลับมาปลดเข็มขัดไปพลางจ้องชยานีไปพลาง “เป็นอะไร ผมว่ากลับมาครั้งนี้คุณดูดีใจนะ” “จะเป็นไปได้ยังไง!” ชยานียิ้มที่มุมปาก เธอรู้ว่านิธานตั้งใจพูดแบบนี้ เธอจึงอธิบาย “ฉันเป็นห่วงคุณเพราะเรื่องส่วนตัวของฉันมันจะถ่วงงานของคุณ งานของคุณมันสำคัญนะ! ไม่ต้องทำอย่างนี้เพื่อฉันก็ได้!” ชยานีรู้ว่านิธานยุ่งทุกวัน ก็บริษัทเอ็ม.เจ.ใหญ่ซะขนาดนั้นมีเรื่องให้ทำก็ตั้งเยอะ ตลาดต่างประเทศก็ขยายตัวช้า ดังนั้นมันจึงเป็นภาระอันหนักอึ้งที่นิธานต้องรับ นิธานเป็นคนสบายๆไม่เหมือนกับที่คนอื่นเขาลือกัน นิธานก็เป็นคนคนหนึ่งที่ไม่ใด้มาจากตระกูลที่โด่งดังหรือเป็นลูกมหาเศรษฐี แค่อยากมีความสุขเหมือนคนทั่วไป ไม่เช่นนั้นนิธานก็จะไม่สามารถควบคุมผู้คนที่มากขนาดนี้ในวัยสามสิบต้นๆได้ “ไม่ต้องห่วง เรื่องที่ยุโรปมีเป่ยเฉียวค่อยจัดการอยู่ ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร!” นิธานยิ้ม เขาวางเข็มขัดไว้บนลิ้นชักข้างเตียงและรับสูทจากชยานีไปแขวนไว้ ก่อนจะหมุนตัวกลับมากอดชยานีจากด้านหลังและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “รู้สึกเหมือนไม่ได้เจอคุณมานานเลยนะ!” ใบหน้าของชยานีแดงขึ้นมาอีกครั้ง “นานอะไรกัน สัปดาห์หนึ่งยังไม่ถึงด้วยซ้ำ!” เดิมทีนิธานบอกว่าจะไปอย่างน้อยสิบวัน มากสุดก็ครึ่งเดือนหรืออาจจะเป็นเดือน แต่นิธานกลับทิ้งงานของตัวเองและกลับมาเพราะเป็นห่วงเธอ ชยานีรู้สึกกังวลแต่ขณะเดียวกันเธอก็มีความสุข มือทั้งสองข้างนิธานโอบเอวของชยานีไว้ คางวางลงบนไหล่ของเธอ ชยานีเอนตัวพิงร่างของนิธาน มือทั้งสองข้างของเธอวางบนมือใหญ่ของเขา มือของเธอซนอยู่บนมือของนิธานเขา สายตาก็ไปเห็นแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กๆ นัยน์ตาปรากฏรอยยิ้ม “ทำไมฉันไม่รู้มาก่อนว่าคุณโรแมนติกขนาดนี้นะ” “หืม” นิธานอุทานด้วยความสงสัย พอมองตามสายตาของชยานีถึงได้เข้าใจ เขางับหูของเธอซ้ำ ลิ้นที่อุ่นชื้นลากผ่านใบหูลงมายังติ่งหูของเธอ ร่างของชยานีสั่นเทิ้ม เธอเอนร่างเข้าหานิธานด้วยใบหน้าที่แต้มรอยยิ้ม “ไม่ชอบที่ผมโรแมนติกเหรอ” เสียงทุ้มต่ำ*อันแสนเซ็กซี่ของเขาทำเอาชยานีขาอ่อน เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าตัวเองจะถูกควบคุมได้ด้วยเสียง ร่างกายของเธอตอบสนองทุกครั้งที่ได้ยินเสียงของนิธาน “เห็นนวตาบอกว่าดอกไม้นี้เมื่อเช้าคุณให้คนไปเก็บที่สวนม่อนฟ้า ตอนที่ฉันได้ข้างบนยังมีน้ำค้างเกาะอยู่เลย แล้วก็หอมด้วย!” “หืม ชอบรึเปล่า” นิธานยิ้มบางๆ “เมื่อก่อนไม่เคยพาคุณไปเลย ถ้ามีเวลาไปกันไหม ที่นั่นปู่ทำไว้ให้ย่าตอนที่ท่านยังหนุ่มๆ” ตอนที่นิธานพูดถึงคุณท่านบวรวิชญ์กับคุณหญิงเสียงของเขาดูอ่อนโยนมาก “คุณปู่กับคุณย่าต้องรักกันมากแน่ๆ!” “น่าจะนะ!” นิธานพูดอย่างแผ่วเบา สายตาคลุมเครือเล็กน้อย “ผมไม่มี*ความทรงจำเกี่ยวกับคุณย่า ตอนที่ผมสองขวบท่านก็จากไปแล้ว” “ฉันขอโทษ!” ชยานีรู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที “ปู่ทำงานหนักมาทั้งชีวิต ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของท่านคือการสร้างอาณาจักรธุรกิจด้วยมือของตัวเองให้ย่าเห็น แต่โชคไม่ดีตอนที่ย่ายังมีชีวิต คฤหาสน์นี้ปู่กับย่าก็ช่วยกันจัดการตอนนั้นเปิดประเทศแล้ว” นิธานพูดไปก็กระชับมือของชยานีให้แน่นขึ้น “ตอนที่ย่าเสียไปแรกๆปู่เสียใจมากจนอยากจะปิดคฤหาสน์ไปพักหนึ่ง แต่เพราะแม่ปู่ถึงยอมเปิดคฤหาสน์อีกครั้ง แต่......” “ไม่มีอะไรหรอก ดูสิตอนนี้ก็ออกจะดี” ชยานีรู้ว่านิธานไม่ใช่คนที่แข็งแกร่ง เขาก็เจ็บเป็นคนบางคนก็เผยบาดแผลออกมา บางคนก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ลำพัง “คุณย่าที่อยู่บนสวรรค์จะต้องมีความสุขมากแน่ๆ!”