ตอนที่ 228 ฝันร้าย

ต๭นที่ 228 ฝันร้าย “แต่หนูว่า......” “ได้” จริยาแทรกขึ้นมา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มนั้นมองมาทางนิธาน “แม่คิดว่าทำงานแบบนี้ได้ แต่ว่านิธานตอนนี้แม่ไม่ค่อยรู่เรื่องอะไร ไปทำงานที่นั่นจะไม่รบกวนเพื่อนลูกเหรอ” “ไม่หรอกครับแม่” นิธานยิ้มบางๆ “เพื่อนคนนั้นปาลีก็รู้จักครับ เขาคือดนพจากตระกูลบุรพร” “ใช่ค่ะแม่ ดนพกับนิธานเป็นเพื่อนสนิทกันถ้าแม่ตัดสินใจจะไปจริงๆก็ให้นิธานจัดการให้ หนูจะได้วางใจด้วย!” ชยานีคิดว่าโรงพยาบาลของดนพเป็นโรงพยาบาลเอกชน และตอนนี้ดนพก็ถือหุ้นรายใหญ่ของโรงพยาบาลด้วย โรงพยาบาลนั้นก็เป็นของตระกูลบุรพร มีดนพอยู่ก็ดีไม่น้อย** หลังจากตกลงกันเรื่องนี้ทั้งคู่ก็อยู่เป็นเพื่อนจริยากินมื้อเย็นจึงขอตัวกลับ พอแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้ชยานีก็อารมณ์ดี ขณะที่นิธานกำลังขับรถชยานีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับธนิดา ปากก็ฮัมเพลงไป นิธานขับรถไปก็ถือโอกาสชำเลืองมองชยานี ในรถที่มืดสลัวใบหน้าของชยานีกลับชัดเจนจนนิธานสามารถมองเห็นสีหน้าของเธอได้ “ทำไมคุณมองฉันอย่างนั้นล่ะ” ทีแรกชยานีไม่ได้สนใจสายตาของนิธานที่จ้องเธอเขม็ง แต่ก็เท่านั้นเพราะออร่าของนิธานนั้นแรงกล้ามาก และสายตาของนิธานที่จับจ้องมาที่เธอมันยากที่จะทำเป็นเมินเฉย ชยานีวางโทรศัพท์ลงแล้วมองนิธานยิ้มๆ นิธานใช้มือที่ว่างอยู่จับที่ข้อมือของชยานี “ไม่มีอะไร แค่พอมองคุณแบบนี้ แล้วคิดว่าคุณแก่!” ชยานีสะบัดมือออก “น่าเกลียด!” “ยัยเอล์ฟ!” นิธานหยิกแก้มของชยานี “เหนื่อยไหม ถ้าเหนื่อยก็พักสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วจะปลุก!” ...... เมืองเมฆา ตระกูลกองแก้ว ปวีณกลับมาจากบริษัทหลังจากงานยุ่งมาทั้งวัน พอเดินมาถึงลานหน้าบ้านเขาก็ได้ยินเสียงคนพูด มันเป็นเสียงที่ไม่ดังมากราวกับว่ากลั้นเสียงเอาไว้ ปวีณขมวดคิ้วนิดๆ เสียงนั่นดูเหมือนมันจะมาจากด้านหลังต้นไม้ในลาน เขาค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ เสียงนั่นดูจะขาดๆหายๆเป็นช่วงๆ “อะไรนะ ฉันไม่ได้ขอให้พวกแกหาคนที่มีสไตล์คล้ายกับนิกกี้กลับมารึไง” “ฉันไม่อยากฟังข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ถ้าเดือนหน้ายังไม่มีงานใหม่ในอยู่สตูดิโอ งั้นแกก็กลับบ้านไปทำกินเองเถอะ!” “ไม่ต้องหาเหตุผล ต้นฉบับการออกแบบยังไม่มา สตูดิโอก็จบเห่!” ปวีณขมวดคิ้ว ฟังจากที่ชามาพูดเธอยังไม่ทิ้งสตูดิโออีกเหรอ “ใครน่ะ” ชามารีบวางกดสาย เมื่อเธอเดินออกมาจากหลังต้นไม้ก็พบกับปวีณ เธอตกใจมาก “พี่ พี่ใหญ่ ทำไมพี่มาอยู่ตรงนี้” ปวีณมองชามาอย่างเย็นชา เขาไม่ได้พูดอะไรทำเพียงดึงเนคไทของตัวเองเบาๆ ปากของเขาคว่ำลงอย่างเยาะเย้ย “พี่ใหญ่ พี่หมายความว่าไง” “ไม่มีอะไร!” ปวีณกับชามาเข้ากันไม่ติด ตั้งแต่แรกชามากับชยานีเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน แต่ปวีณกับชามา มีความสัมพันธ์ที่ไม่ดี “เมื่อกี้พี่ได้ยินอะไรบ้าง” ชามามองปวีณอย่างระแวดระวัง ดวงตาดำสนิทของปวีณหรี่มองชามา ยิ่งทำให้เขาเห็นว่าสีหน้าของชามาดูแปลกๆ เธอหลบตาเขาอย่างรวดเร็ว ปวีณมั่นใจว่าเรื่องที่ชามาคุยเมื่อครู่ไม่มีอะไรอย่างแน่นอน แต่ทำไมชามาดูกังวลขนาดนี้ หรือว่าชามาพูดถึงอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน แต่มันกลับสำคัญสำหรับเธอมากเลยทีเดียว “เธอคิดว่าฉันได้ยินอะไรล่ะ” ปวีณถามกลับ เขาดึงคอเสื้อที่มันไม่เรียบร้อยให้เป็นระเบียบ “หืม” ชามากัดฟันเธอมองด้วยความแค้น แต่ก็ปรับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว “ฉันรู้ว่าพี่ยังพะวงเรื่องการตายของชยานี แต่ที่ชยานีตายมันไม่เกี่ยวกับฉันนะ แล้วสตูดิโอชยานีก็เป็นคนยกให้ฉันเองด้วย!” “งั้นก็ดี!” ปวีณไม่พบหลักฐานอะไร แต่จากที่เขารูจักชามาและชยานี ชยานีไม่มีทางยกสตูดิโอให้ชามาเด็ดขาด หรือแม้แต่...... “เธอกับทัตติทำเรื่องอะไรดีๆไว้ล่ะ พวกเธออยู่อย่างหลบๆซ่อนน่ะดีที่สุด ถ้าฉันหาหลักฐานได้มันก็คงไม่ง่ายเหมือนทุกวันนี้หรอก!” ปวีณถาม สำหรับชามาแล้วดูเหมือนเขาจะไม่มีความรู้สึกของพี่น้องให้เธอตั้งแต่แรก ชามาพอได้ฟังแล้วใจของเธอก็เต้นตุ๊มๆต่อมๆ เห็นได้ชัดเลยว่าปวีณโกรธเธอ “ปวีณ ฉันเป็นน้องพี่นะ ชยานีไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ด้วยซ้ำ! พี่เข้าข้างคนอื่นแต่ไม่เชื่อใจญาติของตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว นี่คือสิ่งที่พี่ทำกับคนเป็นญาติงั้นเหรอ” “ฉันแค่เข้าข้างเหตุผลไม่ได้เข้าข้างญาติ ถ้าเธอไม่ได้ทำก็ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนั้น ฉันก็แค่สงสัยเธอกับทัตติ คนหนึ่งเป็นคู่หมั้นของนี อีกคนหนึ่งก็เป็นพี่น้องที่ดีที่สุด พวกเธอสองคน......แล้วไม่ต้องมาเสียใจล่ะ!” ปวีณพูดจบก็ไม่สนใจชามาอีก เขาเดินตรงเข้าไปในบ้าน แต่ชามาหวาดกลัวกับคำพูดของปวีณมาก แต่ในความหวาดกลัวกลับมีความเคียดแค้นและความไม่พอใจอยู่ด้วย “ชยานี!” เธอตายไปนานแล้วทำไมทุกคนยังจำเธอได้อยู่ ทุกคนยังพูดถึงเธออยู่ตลอดเวลา เธอมีดีอะไรหนักหนา ไม่ใช่แค่ทัตติกับคนในตระกูลคำล้อมที่ลืมเธอไม่ได้ แต่ปวีณก็หมกมุ่นอยู่กับเธอ! ชยานีเธอมันเฮงซวย! ชามาเอาความโกรธทั้งหมดที่มีไปไว้ที่ชยานี แม้ชยานีจะตายไปแล้ว แต่ชามาก็ยังไม่เลิกอิจฉาและเคียดแค้นเธอ พอนึกถึงชยานีแล้ว ในหัวของชามาก็ปรากฏใบหน้าที่คล้ายกันกับชยานีขึ้นมาทันที นั่นคือใบหน้าของผู้หญิงที่ชื่อปาลี ผู้หญิงคนนั้นไม่เพียงแต่จะดูเหมือนชยานี แต่บุคลิกนิสัยของเธอก็ไม่เป็นที่น่าพอใจเหมือนกัน ชามาแทบจะไม่ชอบปาลีตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น ผู้หญิงคนนั้นเจิดจรัสเกินไป การแข่งขันออกแบบระดับโลกครั้งล่าสุดปาลีทำให้เธอต้องขายหน้า และทำให้บริษัทอัลฟ่าเข้าสู่วิกฤตครั้งใหญ่ ตราบใดที่ผู้หญิงคนนั้นยังเกี่ยวข้องกับชยานีอยู่ มันก็ไม่มีอะไรดี เธอกลับมาจากเมืองเมฆาก็หลายเดือนแล้ว แต่สองสามเดือนมานี้ชามาโดนตระกูลกองแก้วควบคุมพฤติกรรมอยู่ ล่าสุดที่ชามากับปาลีปะทะกันที่เมืองเมฆา หลังจากนั้นเธอก็ถูกปาลีโกรธอีก สตูดิโอก็เกือบจะทำอะไรไม่ได้ก็เพราะการแข่งขันออกแบบครั้งล่าสุดและเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นในอินเตอร์เน็ต หากทัตติไม่เข้ามาช่วยกู้สถานการณ์ สตูดิโออาจถูกทำลายลงเพียงชั่วข้ามคืน “น่ารังเกียจ!” ชยานี ปาลี! พวกเธอคิดว่าคนอย่างชามาจะเอาชนะได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ครั้งแรกเธอสามารถทำให้ชยานีหายไปจากโลกใบนี้ได้ แล้วถ้าตอนนี้เธอทำให้คนน่ารังเกียจอย่างปาลีหายไปจากโลกใบนี้เหมือนกันล่ะ วันที่สองชามาตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวแต่เช้า แต่งหน้าตัวเองให้สะสวย เธอมองตัวเองในกระจกและยิ้มออกมาอย่างพอใจ เพียงแต่รอยยิ้มนั้นอยู่ได้ไม่เกินสามวินาที จู่ๆชามาก็เหมือนกับเป็นบ้าขึ้นมา เธอผลักกระจกและขว้างมันลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง “ชยานี ชยานี!” ออกไปให้พ้น! ผู้หญิงอย่างเธอมันเป็นผีไม่ยอมไปเกิด! ไม่ ผู้หญิงที่อยู่ในกระจกเป็นเธอ ไม่ใช่ชยานี! ดวงตาของชามาแดงฉาน เธอมองตัวเองที่คุ้นเคยในกระจก แต่กลับรู้สึกแปลกหน้า “คุณหนูคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะคุณหนู” เสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก มันเป็นเสียงของคนรับใช้ของชามา “คุณหนู!” “หุบปาก ออกไปให้พ้น!” ชามาหยิบเครื่องสำอางบนโต๊ะเครื่องแป้งขว้างไปที่ประตู “ออกไปให้หมด!” “เกิดอะไรขึ้น” เสียงพรยศดังมาจากข้างนอก “เอะอะโวยวายอะไรกันแต่เช้า!” “คุณท่าน คุณหนู ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูในห้องค่ะ ฉันเคาะประตูเท่าไหร่คุณหนูก็ไม่ยอมเปิดประตู!” “ชามา เปิดประตู นี่พ่อเอง!” พรยศได้ฟังแล้วก็รีบเคาะประตู “ชามา เปิดประตู!” “พ่อ!” ชามาเปิดประตู ดวงตาของเธอแดงก่ำ ร่างกายของเธอดู*ไม่ค่อยดี พรยศเห็นแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น “เกิดอไรขึ้น” “พ่อ หนู......หนูสบายดี!” ชามาส่ายหน้าก่อนจะจัดการกับอารมณ์ของตัวเองให้เรียบร้อย “เมื่อวานหนูแค่ฝันร้าย หนู......” “โอ๋ ฝันร้ายนี่เองพ่อตกใจแทบแย่!” พรยศได้ฟังแล้วก็ทอดถอนใจ มือเอื้อมไปตบเบาๆที่หลังของชามา “ฝันร้ายมันไม่ใช่เรื่องจริง หืม” “พ่อ จะทำยังไงดี หนูฝันว่าชยานีกลับมา ทัตติ ทัตติยอมเลิกกับหนูเพราะชยานี แล้วเขาก็ยังแต่งงานกับเธอ หนู......” ชามาไม่ได้โกหกพรยศ แม้ว่าเมื่อคืนเธอจะไม่ได้ฝันแบบนั้น แต่เมื่อไม่กี่วันก่อนไม่รู้ทำไม ชามามักจะฝันถึงชยานีตลอด ในความฝันใบหน้าที่งดงามของชยานีแย้มยิ้มให้เธอ เธอยังบอกอีกว่าเธอกลับมาแล้วและทัตติเป็นคนของเธอ ชยานีจึงได้พาทัตติไป ในฝันไม่ว่าชามาจะร้องหรือดิ้นรนยังไงก็ไม่สามารถคว้าชยานีเอาไว้ได้ สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงแค่นั่งดูชยานีจูงมือทัตติเข้าโบสถ์ไป ชยานียิ้มให้เธอ มันเป็นรอยยิ้มแห่งความภูมิใจ รอยยิ้มที่เจิดจ้านั้นทำให้ดวงตาของเธอแดงก่ำ “พ่อ หนูควรจะทำยังไงดี ทัตติเขาไม่ต้องการหนูจริงๆเหรอ” “นี่......” พรยศมองชามาเป็นแบบนี้แล้วก็ปวดใจ “ชามา ลูกฟังพ่อนะ ถ้าทัตติเขาไม่ได้รู้สึกกับลูก ก็ลืมมันไปซะ!” พรยศก็ดูออกว่า ความรู้สึกของทัตติและชามามันไม่เหมือนกัน ทัตติไม่เคยลืมชยานี พรยศก็เคยเจอชยานีมาก่อน เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยมาก ตอนนั้นชยานีไปเยี่ยมตระกูลกองแก้วหลายครั้ง พรยศประทับใจในตัวเธอมาก ไม่มีใครคิดว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นจะประสบอุบัติเหตุและจากไปตั้งแต่อายุยังน้อย แต่สำหรับพรยศแล้วรู้สึกเสียใจไปก็เท่านั้น จนกระทั่ง......เขาเห็นว่าลูกสาวของเขาคบกับทัตติ พรยศก็เริ่มไม่เห็นด้วย แต่หลังจากที่ชามาเกลี้ยกล่อมเขาพรยศก็ยินยอม เขาเคยคิดว่าทัตติก็มีความรู้สึกดีๆกับชามา แต่ครั้งล่าสุดที่เมืองนภากลับทำให้พรยศมองทัตติเปลี่ยนไป เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “ชามา บนโลกใบนี้ยังมีผู้ชายดีๆอีกเยอะ ลูกกับทัตติควรจะจบกันได้แล้ว!”