ตอนที่ 229 ชามาประสาทไปแล้ว

ต๭นที่ 229 ชามาประสาทไปแล้ว “ไม่พ่อ ในใจของหนูมีทัตติแค่คนเดียว!” ชามาพูดแทรกขึ้นมา “พ่อ ชั่วชีวิตนี้หนูจะแต่งงานกับทัตติแค่คนเดียว จะไม่แต่งกับใครหน้าไหนทั้งนั้น!” พรยศเห็นชามาดื้อรั้นขนาดนี้ก็ทำได้เพียงทอดถอนใจ “ชามา......” “พ่อ หนูไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวหนูต้องไปสตูดิโอแล้วไม่อยู่กินข้าวเช้ากับพ่อนะ!” ชามาพูดจบก็รีบคว้ากระเป๋าเดินออกจากบ้านไป ไม่ว่าพรยศจะเรียกเธออย่างไร ชามาก็ไม่หันกลับมา “คุณลุงครับ!” ปวีณลงมาจากชั้นสามของบ้านก็เห็นพรยศที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ ขณะที่มือของเขาขยับนาฬิกาข้อมือให้เข้าที่เขาก็มองพรยศไปด้วย เขาเหลือบมองความยุ่งเหยิงในห้องของชามาแวบหนึ่งแล้วหรี่ตาลง พรยศมองปวีณแล้วพยักหน้านิดๆ “ปวีณ ทำไมตื่นซะเช้าเชียว” “ครับ อีกเดี๋ยวผมต้องไปบริษัทแล้ว ล่าสุดโปรเจคถูกบริษัทเอ็ม.เจ.ระงับไว้ ทางนี้ยังต้องแก้ไขกันอยู่!” ปวีณสาธยายออกมาอย่างลื่นไหล แต่กลับทำให้พรยศรู้สึกอายเขารู้อยู่แก่ใจว่าชามาเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ ในบรรดาลูกหลานทั้งหมดพรยศสนใจปวีณมากที่สุด น่าเสียดายที่ปวีณไม่ใช่ลูกของเขา ชามาเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา แต่เห็นได้ชัดว่าชามาไม่ได้มีความทะเยอทะยานด้านธุรกิจของตระกูลกองแก้ว ซึ่งนั่นทำให้พรยศปวดหัวเป็นอย่างมาก “ปวีณ ฉันหมดหวังกับชามาแล้ว เธอก็ต้องตั้งใจทำงานนะตระกูลกองแก้วขึ้นอยู่กับเธอแล้ว!” พรยศตบเบาๆที่ไหล่ของปวีณ ปวีณพยักหน้าอย่างเงียบๆ “ผมรู้ครับ! ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปทำงานก่อนนะครับคุณลุง!” “ปวีณ!” พรยศเรียกปวีณเอาไว้ “เธอกับลูกชายของตระกูลคำล้อมเป็นเพื่อนสนิทกันใช่ไหม เรื่องงานแต่งของชามากับเขา เธอคิดว่ายังไง” แววตาของปวีณสั่นไหวขึ้นมาทันที เขาเม้มปากแล้วขมวดคิ้วนิดๆ สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไร “ปวีณ” “ครับ คุณลุง!” เมื่อสติของปวีณกลับมา เขาก็เงียบไปพักหนึ่ง “ก่อนที่ผมกับทัตติจะเป็นเพื่อนกัน ตอนที่เกิดเรื่องของชยานีผมอยู่ที่ต่างประเทศ ผมไม่รู้แน่ชัดว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่คุณลุงก็น่าจะรู้นะครับว่าก่อนที่ชยานีจะเป็นคู่หมั้นของทัตติ ชามาก็เป็นเพื่อนของชยานี ตอนนี้ชยานีตายไปนานกว่าครึ่งปีแล้ว แต่ดูเหมือนว่าชามากับทัตติจะคบกันมานานกว่าครึ่งปี!” ได้ยินปวีณพูดดังนี้ใบหน้ามีอายุของพรยศก็แดงขึ้นมา “ปวีณ ชามาเป็นน้องสาวเธอนะ ทำไมเธอถึง......” ปวีณหัวเราะ “เพราะชามาเป็นน้องสาวของผม เป็นคนในครอบครัวผมถึงพูดได้ ตอนนี้ชามายังแยกแยะไม่ออกว่าตัวเองทำอะไรลงไป แต่คุณลุงก็รู้ไม่ใช่เหรอครับว่าทัตติกับชามา คนหนึ่งเป็นคู่หมั้นของชยานี อีกคนก็เป็นเพื่อนสนิทของชยานี หลังจากที่ชยานีตายไปครึ่งปีหลังเขาสองคนก็คบกัน พวกเขาอาจจะหมั้นกันเพื่อแต่งงาน แต่คุณลุงคิดว่าคนนอกเขาจะมองยังไงละครับ” “นี่......” พรยศไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้จริงๆ เขาคิดแค่ว่าชามารักทัตติ ลูกสาวเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ “ผมไม่ได้บอกว่าที่ชามาคบกับทัตติมันไม่ดี เพียงแต่ตระกูลกองแก้วดองกับตระกูลคำล้อมไว้คงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า คุณลุงคิดอย่างนั้นไหมครับ” “โอ้ พอแก่แล้วมันก็หลงๆลืมๆไปบ้าง เรื่องนี้ถ้าเธอคิดดีแล้ว ฉันก็จะไปเตือนชามาให้ช่วงนี้รักษาระยะห่างกับทัตติหน่อย!” “ครับ!” ปวีณพยักหน้า “งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับคุณลุง!” “ไปเถอะ” พรยศโบกไม้โบกมือให้ปวีณไปได้ ปวีณหันไปมองด้วยรอยยิ้มแต่เมื่อเขาหันกลับไปใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที พรยศรู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นสิ่งที่สำคัญ เขาไม่มีลูกชายและชามาเองก็ไม่เต็มใจทำงาน ตอนนี้พรยศยังไม่ยอมมอบอำนาจให้ใคร ต่อหน้าก็ชมเขาด้วยความยินดีบอกให้เขาขยันทำงาน แต่ที่จริงเขาไม่มีอำนาจควบคุมปวีณแม้แต่นิดเดียว แต่ทั้งหมดที่ทำนี่ก็เพื่อไม่ให้ปวีณลำพองตัว พรยศเสียดายโอกาสที่จะให้ชามาแต่งงานกับทัตติ เพื่อที่ชามาจะได้รับการค้ำจุนจากตระกูลคำล้อม ชามาไม่มีความสามารถได้ทัตติดูแลก็ช่วยได้มาก แต่พรยศก็เป็นชายแก่ขี้หลงขี้ลืมคนหนึ่ง จะให้ทัตติที่เป็นคนนอกเข้ามายุ่งเรื่องของตระกูลกองแก้ว เกรงว่าจะถูกทัตติ*กลืนจนเหลือแต่กระดูก ชามารู้สึกกระวนกระวายใจตั้งแต่เช้า หลังจากออกมาจากบ้านเธอก็เข้าไปที่สตูดิโอ เรื่องที่สตูดิโอวุ่นวายไปหมดแม้ทัตติจะเข้ามาช่วยให้ดีขึ้นมาบ้างแล้ว แต่หลังจากที่ไม่มีการร่างแบบสตูดิโอก็ไม่สามารถทำงานต่อได้ เมื่อสองสามเดือนแรกยังไม่พบข้อบกพร่องใดๆ แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อครั้งล่าสุด เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ชามาทำไม่เหมือนกับตอนที่ชยานีอยู่เลย ศัตรูทั้งหมดหันมาร่วมมือกันราวกับการปั้นหิมะที่ยิ่งปั้นก็ยิ่งใหญ่ขึ้น และตอนนี้มันก็พร้อมจะปะทุแล้ว ชามาไม่มีคุณสมบัติที่จะทำธุรกิจ เธอไม่รู้ขั้นตอนของมันด้วยซ้ำ การออกแบบก็ถูๆไถๆเทียบไม่ได้กับที่ชยานีทำเอาไว้ก่อนหน้านี้ และตั้งแต่เกิดเหตุในครั้งนั้นลูกค้าประจำหลายรายของสตูดิโอก็ยกเลิกออเดอร์ไป ทำให้ตอนนี้สตูดิโอเกิดความเสียหายอย่างรุนแรง ในตอนเช้าฝ่ายการเงินก็เริ่มรวบรวมข้อมูลไปเสนอชามา ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ทำให้คนฟังปวดหัว ชามารำคาญจนตะเพิดทุกคนออกไป ในห้องประชุมที่กว้างขวางเหลือเพียงชามาอยู่คนเดียว เธอกุมศีรษะรู้สึกว่าอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง ชามาโทรศัพท์หาทัตติแต่ปลายสายไม่มีใครรับ ทันใดนั้นชามาก็คิดขึ้นมาได้ว่าตั้งแต่กลับมาจากเมืองเมฆาเธอกับทัตติยังไม่ได้เจอหน้ากันเลย เธอนัดเจอทัตติแล้วหลายครั้งแต่ทัตติก็ใช้เรื่องงานเป็นข้ออ้างทุกครั้ง ทำให้เธอไม่สามารถพบทัตติได้เลย วันนี้ไม่รู้ทำไมชามาถึงรู้สึกกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่เธอมักจะรู้สึกตอนชยานียังมีชีวิตอยู่ มันกระสับกระส่ายไปหมด แต่หลังจากที่ชยานีตายไปแล้วเธอก็ไม่เคยรู้สึกแบบนั้นอีก ไม่คิดว่าวันนี้มันจะกลับมาอีกครั้ง ชามากระวนกระวายจนต้องหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาทัตติซ้ำๆ แต่ปลายสายก็ไม่มีคนรับ ท้ายที่สุดก็มีเสียงสัญญาณตอบกลับมาว่า ไม่อยู่ในพื้นที่ที่เครือข่ายให้บริการ ไม่พบเลขหมายที่ท่านเรียก ชามารู้ว่าทัตติต้องรู้ว่าเธอโทรหาเขาแน่นอน แต่เขาแค่ไม่อยากรับและในที่สุดชื่อของเธอก็จะเข้าไปอยู่ในบัญชีดำ ความกลัวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนอยู่ล้อมรอบตัวชามา เธอลุกขึ้นทันทีก่อนจะรีบเดินออกไปจากสตูดิโอ “คุณชามาคะ......” ผู้ช่วยของชามารีบรุดเข้ามา “คุณชามา ตอนบ่ายยังมีประชุมอีกรอบนะคะ คุณ......” น่าเสียดายที่ร่างของชามาหายเข้าไปในลิฟต์เสียแล้ว “คุณชามา!” เธอกระทืบเท้าอย่างเหลืออด “นี่มันบริษัทของคุณไม่ใช่รึไงกัน!” ดูเหมือนชามาจะไม่ได้สนใจเรื่องในสตูดิโอเลยสักนิด เดิมทีสตูดิโอนี้ไม่ใช่ของเธอ แต่อย่างน้อยตอนนี้มันก็อยู่ภายใต้ชื่อของชามาแล้ว ผู้ช่วยคนนี้เมื่อก่อนเคยเป็นผู้ช่วยของชยานีมาก่อน ตอนที่ชยานียังอยู่มันไม่เคยเกิดเรื่องวุ่นวายแบบนี้ขึ้น ตอนที่เธอทำงานกับชยานีเธอรู้สึกผ่อนคลายทุกๆวัน แต่พอชามาซื้อกิจการไปเธอก็เห็นว่าบริษัทตกต่ำลงทุกวันๆ “คุณชยานี ทำไมคุณถึงยกบริษัทให้คนแบบนี้กันคะ!” ชามาโทรหาทัตติไม่ติดเธอจึงเข้าไปหาเขาที่บริษัท เนื่องจากชามามักจะมาหาทัตติอยู่บ่อยๆ พนักงานต้อนรับของบริษัทคำล้อมจึงรู้จักเธอ “คุณชามาคะ ผู้จัดการไม่อยู่ค่ะ!” พอพนักงานต้อนรับเห็นชามาเธอก็พูดขึ้นมาทันที แต่คิดหรือว่าชามาจะฟัง ตอนนี้ชามาคิดเพียงแค่ว่าอยากเจอทัตติ พอได้ยินที่พนักงานต้อนรับพูดเธอก็คิดว่าทัตติกำลังหลบหน้าเธอ ชามาไม่เชื่อสิ่งที่พนักงานต้อนรับพูด “หลีกไป!” ชามาเห็นพนักงานต้อนรับที่มาขวางทางก็ผลักเธอออกไป “เธอไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใครถึงได้กล้ามาขวางทางฉัน!” “คุณชามาคะ ดิฉันไม่ได้ขวางค่ะ แต่ผู้จัดการไม่อยู่จริงๆนะคะ!” พนักงานคนนั้นเซถอยไปสองก้าวก่อนจะล้มลงกับพื้น ข้อศอกของเธอกระแทกกับพื้น เธอ*ซี๊ดปากด้วยความเจ็บปวด “คุณชามา!” “ออกไป!” ชามาไม่มีอารมณ์จะคุยเรื่องไร้สาระกับเธอ เธอเตะเข้าที่หน้าท้องของพนักงานต้อนรับคนนั้น ตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินตรงไปที่ลิฟต์ พนักงานต้อนรับที่ทำอะไรไม่ได้ก็รีบลุกขึ้นมาก่อนจะติดต่อหาผู้ช่วยของทัตติทันที “อืม คุณชามาขึ้นไปแล้ว” “อืม ฉันเข้าใจแล้ว!” ผู้ช่วยของทัตติขมวดคิ้วนิดๆ เขาวางสายไปอย่าง*ปวดหัว ไม่ช้าชามาก็ก้าวออกมาจากลิฟต์และตรงไปที่ออฟฟิศของทัตติ ผู้ช่วยของทัตติก็รีบลุกขึ้น “คุณชามา มาหาผู้จัดการเหรอครับ ผู้จัดการไม่อยู่ในออฟฟิศนะครับ!” “หลบไป!” ชามากัดฟัน “ฉันบอกให้หลบไป!” “คุณชามา ผู้จัดการไม่อยู่จริงๆครับ” ผู้ช่วยทำอะไรไม่ถูก “วันนี้ผู้จัดการมีธุระข้างนอก เขา......” “ปึง” ชามาเดินผ่านผู้ช่วยแล้วผลักประตูเข้าไป “ทัตติ ทำไมคุณไม่......” ชามาเห็นออฟฟิศที่ว่างเปล่าก็หันกลับไปมองผู้ช่วยอย่างโกรธๆ “ทัตติล่ะ” “คุณชามา ผมเพิ่งบอกคุณไปไงครับว่าคุณทัตติไม่อยู่!” ผู้ช่วยอธิบาย “เขาไปไหน” “ผมก็ไม่รู้ครับ เมื่อเช้าเขายังอยู่! แต่พอเที่ยงเขาก็ออกไปข้างนอกแล้วครับ ไม่ได้ให้ใครตามไปด้วย ดังนั้น......ผมเคยโทรหาผู้จัดการแล้วครับ เขาบอกว่ามีธุระข้างนอกและก็ไม่ได้บอกอะไรผมอีกครับ!” “แกหลอกฉันเหรอ ทัตติออกไปข้างนอกโดยที่ไม่พาแกไปด้วยอย่างนั้นเหรอ แกเป็นเลขาเขานะ! ทัตติตั้งใจจะหลบหน้าฉันใช่ไหมถึงได้ให้แกมาพูดแบบนี้!” ชามาคิดว่าทัตติกับผู้ช่วยรวมหัวกันเพราะตั้งใจจะหลบหน้าเธอ ไม่งั้นผู้ช่วยคงไม่ทำสีหน้าแบบนี้ “แกคิดดูดีๆนะ ตอนนี้ฉันกับทัตติแค่ทะเลาะกันตามประสาคนรัก ถึงแม้ตอนนี้เขาจะหลบหน้าฉันแต่พอเราคืนดีกันเมื่อไหร่ วันนี้แกทำอะไรกับฉันไว้ฉันจะฟ้องทัตติให้หมดเลยว่าแกรังแกอะไรฉัน” “คุณชามา ผมพูดความจริงนะครับ ผมไม่รู้จริงๆว่าผู้จัดการอยู่ที่ไหน ผมสาบานได้!” ผู้ช่วยอยากจะร้องไห้ “คุณชามาครับ ช่วงนี้อารมณ์ของผู้จัดการไม่ค่อยดี เขาจะไปที่ไหนก็ไม่บอกพวกเราจริงๆนะครับ!”