ตอนที่237 ความโรแมนติกของนิธาน

ต๭นที่237 ความโรแมนติกของนิธาน “สุข……สุขสันต์ครบรอบสามปี” ชยานีสำลัก “คุณรู้ได้อย่างไร” เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่หายช็อก นิธานกลับโอบชยานีไว้อย่างนุ่มนวล มือที่โอบอ้อมกำลังลูบหลังมือชยานีเบาเบา “วันนั้นเห็นใบสมรส จึงเห็นพอดี” เขาพูด น้ำเสียงแหบแห้งนิดหน่อย “ขอโทษนะ แต่ก่อนคือผม…….ผมสัญญาว่าวันหลังจะไม่เกิดขึ้นอีก พวกเราไม่มีวันครบรอบของสองปีแรก ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มจากตอนนี้เป็นต้นไป หลังจากนี้ทุกปีพวกเราจะฉลองกัน” “นิธาน” ชยานีก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกอึดอัดในจมูก รู้สึกเหมือนกับตื้นตันใจ เธอรีบซุกหน้าเข้าไปที่หน้าอกของนิธาน “ที่จริงแล้วไม่เป็นไรหรอก จะฉลองหรือไม่ก็ไม่สำคัญ” ที่แล้วเหล่านี้เป็นเพียงรูปแบบ เพราะแต่ก่อนชยานีก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้เหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นชยานีก็รู้ดีว่าแต่ก่อนนั้นนิธานรังเกียจปาลีเป็นอย่างมาก จะจำวันเหล่านี้ได้อย่างไร “ไม่ หลังจากนี้ผมจะจำทุกวันทุกรายละเอียดที่พวกเราอยู่ด้วยกัน” นิธานค่อยๆคลายชยานีออก ก็เห็นดวงตาของชยานีแดงอยู่ก็อดถอนหายใจไม่ได้ “เดิมทีผมอยากให้คุณมีความสุข แต่ดูเหมือนว่าในตอนนี้คุณไม่มีความสุข” “ไม่ ฉันมีความสุขมาก จริงๆ แต่ก็ตื้นตันมากเช่นกัน” ที่จริงแล้วชยานีไม่ใส่ใจเหล่านี้เลย แต่นิธานนับตั้งแต่หลังจากที่อยู่ด้วยกันกับเธอกลับใส่ใจเรื่องเหล่านี้เรื่อยมา ชยานีต้องยอมรับว่าตัวเองในด้านนี้ไกลจากที่นิธานทำมาก เขารักเธอมากจริงๆ รักมากๆอย่างนั้น “ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่คุณทำให้ฉันทั้งหมด” ชยานีเขย่งปลายเท้า จูบที่แก้มของนิธาน อย่างเคอะเขิน “ในเมื่อพวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว คุณทำแบบนี้เหมือนกับว่าพวกเราเพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆเลย” “ได้อยู่กับคุณในทุกๆวัน ก็เหมือนเพิ่งแต่งงาน” นิธานใบหน้าเต็มไปด้วยความรักมองด้วยความเสน่หามาที่ชยานี “สวรรค์ นิธาน ทำไมคุณถึงปากหวานแบบนี้” ชยานีอดตกใจไม่ได้ “แต่ก่อนนี้คุณเป็นคนโกหกนะ” นิธานยิ้ม คิ้วและตามีรอยย่นบางๆ แต่กลับไม่มีผลต่อเสน่ห์ของเขา ซ้ำแล้วยังเพิ่มเสน่ห์ความเป็นผู้ชายวัยผู้ใหญ่ให้เขา ชยานีมองมาที่นิธานแบบนี้ หัวใจก็เบิกบาน เธอลงมือกอดนิธาน “ฉันมีความสุขมากค่ะ” “ผมก็มีความสุขมาก” นิธานจูงชยานีนั่งลง “กินข้าวเถอะ อีกเดี๋ยวจะเย็นซะก่อน” “อืม” ลุงยษยืนอยู่ด้านนอกของห้องอาหาร เห็นท่าทีที่ปฏิบัติต่อกันระหว่างนิธานกับชยานี ดวงตาคู่นั้นที่กำลังขุ่นมัวก็ฉายแววเป็นประกาย นั่นคือความสุขและความยินดี นายน้อยของเขาในวันนี้มีคนรักที่สามารถอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า นี่เป็นเรื่องน่าปลื้มปิติของลุงยศ ก่อนหน้านี้นายน้อยเคยมาพักที่นี่ช่วงหนึ่ง แต่ทุกๆครั้งจะด้วยตัวคนเดียว แม้ว่าเขาจะแต่งงานได้ปีสองปีแล้ว แต่ว่าลุงยศไม่เคยเห็นนายน้อยพาภรรยาที่เพิ่งแต่งงานคนนั้นมาด้วย ในตอนนั้นลุงยศเสียใจมาก ตอนนี้เมื่อเห็นว่านิธานกับชยานีรักกันมาก ในสายตาของลุงยศเขามีความสุขมาก หลังจากที่ชยานีกินข้าวจนอิ่ม ที่สำคัญพ่อครัวของทะเลดอกไม้แห่งนี้ฝีมือดีมาก ยิ่งทำให้อารมณ์ของชยานีในวันนี้ดียิ่งขึ้น กินข้าวเยอะเป็นพิเศษถึงสองชาม นิธานเองก็คอยปรนนิบัติคีบอาหารให้เธอไม่หยุด จนท้ายที่สุด นิธานคีบอะไร ชยานีก็กินอย่างนั้น สุดท้ายอาหารโดยพื้นฐานบนโต๊ะก็ถูกทั้งสองกินหมด ชยานีเอามือปิดท้องที่กินอิ่มของตนเอง มองมาที่นิธานอย่างคับแค้นใจ “ทั้งหมดเป็นเพราะคุณ” วันนี้เธอสวมชุดราตรี แม้จะพูดว่าไม่ใช่ชุดราตรีอย่างเป็นทางการแบบนั้น แต่ถึงอย่างไรก็ตามก็เป็นชุดเทพธิดาที่งดงาม หลังกินไปได้สักพักชุดนี้ก็เห็นได้ชัดว่ากินอิ่มจนแน่นแล้ว นิธานกลับมีความสุข “การได้กินคือความสุข มีคนมากมายอยากจะกินแต่ไม่ได้กิน ถูกไหม” “แถข้างๆคูๆ” แม้ว่าชยานีจะพูดเช่นนี้ ที่จริงแล้วในใจก็ไม่ได้ตำหนิอะไรนิธาน “แล้วตอนนี้จะทำอย่างไรดี” “ออกไปเดิน ย่อยอาหารกัน” ด้วยเหตุนี้นิธานจึงจูงมือของชยานี คนหนึ่งอยู่ด้านหน้า คนหนึ่งอยู่ด้านหลัง ราวกับผู้ปกครองจูงเด็กน้อยเดินอยู่ในทะเลดอกไม้ ในคฤหาสน์แห่งนี้ดูแลคนเยอะมาก ไม่ว่าจะเช้าหรือเย็นก็มีคนอยู่เสมอ ตอนนี้คนใช้พากันดูแลคฤหาสน์ เมื่อเห็นนิธานจูงชยานีเดินผ่านมา สายตาของทุกคนต่างมาหยุดที่ร่างของทั้งสองคน หนุ่มหล่อสาวสวยเหมาะสมกัน เจ้าชายกับเจ้าหญิง นี่เป็นฉากที่ปรากฎออกมามากมายในนิทาน แต่ว่าการที่นิธานและชยานีได้อยู่ด้วยกัน นี่ก็เป็นนิทานเรื่องหนึ่ง “นายน้อยกับคุณสะใภ้รักกันมากจริงๆ” “ใช่แล้วๆ พวกเธอไม่เห็นเหรอ นายน้อยทำกับคุณสะใภ้อย่างประคบประหงม(เก็บไว้ในมือก็กลัวจะหลุด เก็บไว้ในปากก็กลัวจะร่วง)” “ใช่แล้ว พวกเธอเห็นสายตาที่คุณนิธานมองคุณสะใภ้ไหม หยดย้อยเลย” “ใช่แล้ว ข่าวลือด้านนอกที่บอกว่านายน้อยของพวกเราไร้หัวใจ ฉันว่าคนพวกนั้นต้องมั่วแน่ๆ แต่ว่านายน้อยของเราก็ไม่เคยดีกับใคร เห็นทีคงมีแต่กับคุณสะใภ้” “……” แม้ว่าเสียงปรึกษาหารือของคนใช้จะไม่ดัง แต่ในที่เงียบสงัดแบบนี้ ชยานีก็ยังฟังเสียงเหล่านั้นออก มุมปากของชยานียกขึ้นอย่างอดไม่ได้ เธอพยายามสะบัดมือของนิธาน แต่สะบัดไม่ออก “ทำไมเหรอ” นิธานหันมามองชยานี “หืม หรือว่าเดินไม่ออกแล้ว” “ไม่ คุณอย่าทำเกินไปได้ไหม ปล่อยฉันก่อนได้ไหม” ชยานีถาม นิธานกลับส่ายหัว “ไม่ได้” “พาคุณเดินไปทุ่งดอกไม้เอาไหม” “ก็ได้” ชยานีดีใจจนลืมเรื่องที่กำลังคิดจะสะบัดมือของนิธานออกทันที รีบดึงนิธานเดินไปข้างหน้า “รีบเดินเร็วเข้า นิธาน ด้านนั้นมีทุ่งดอกไม้กี่ผืน คุณจะพาฉันไปตรงไหน” “ลาเวนเดอร์หรือ ที่อยู่ตรงนั้น ทางนั้นค่อนข้างโล่ง ดังนั้นอยู่ในทุ่งดอกไม้นี้สามารถมองเห็นดาว ทุ่งดอกไม้ทางนั้นในตอนกลางคืนจะมือไฟทาง สวยมาก” “ดีเลย” ด้วยเหตุนี้นิธานจึงพาชยานีไปทุ่งดอกลาเวนเดอร์ ชยานีอุทานอย่างตะลึงตลอดทาง “ฤดูนี้ ยังมีดอกไม้เยอะแบบนี้ นิธาน สิ้นเปลืองเวลาดูเเลมากเลยนะ” “อืม ยังดี ที่ลุงยศค่อนข้างมีประสบการณ์ หลายปีที่ผ่านมาเขาได้ไปศึกษาต่อที่ต่างประเทศอย่างเจาะจงเป็นพิเศษ ที่เรียนมาก็คือการปลูกและเพาะเมล็ดพืชของทุ่งนาเหล่านี้อย่างไร” นิธานเฉยๆ แต่เมื่อชยานีได้ฟังแล้วก็ตกใจเป็นอย่างมาก “ยังไปเรียนวิชาเฉพาะด้าน ลุงยศมีความอดทนจริงๆ ” ดูเหมือนว่าปลูกดอกไม้นี้ก็เป็นเทคนิกการดำรงชีวิต “ถ้าอย่างนั้นปลูกดอกไม้เยอะแบบนี้ แล้วในนี้สิ้นเปลืองไหม” ชยานีอดถามไม่ได้ ที่สำคัญคือคิดถึงดอกไม้ที่นิธานให้คนใช้ของทะเลดอกไม้เอามาให้ตน “แล้วได้จัดจำหน่ายให้ร้านดอกไม้บ้างไหม” “ก็ต้องมีสิ” นิธานขมวดคิ้วเบาๆ “ที่จริงผมก็ไม่แน่ใจ เรื่องแบบนี้ควรไปถามลุงยศ ในด้านนี้ได้ให้เขาจัดการทั้งหมด โดยสถานการณ์ทั่วไปผมก็ไม่เคยถาม” “อ้อ” ชยานีพยักหน้า “คุณไว้วางใจลุงยศมากเลย” “ใช้คนก็อย่าระแวงถ้าระแวงก็อย่าใช้เขา นี่คือหลักการของผม” นิธานจ้องมาที่ตาของชยานี ชยานีกลับตกใจ เหมือนคิดไม่ถึงว่านิธานจะพูดเช่นนี้ โดยเฉพาะตอนนี้ชยานีไม่ใช่เด็กๆแล้ว เคยเห็นเรื่องราวมากมายมาก่อน อย่างเช่นถูกเพื่อนหักหลัง ในการทำธุรกิจเชื่อใจอย่างแน่นอนไม่ได้ มีแต่หาผลประโยชน์เทือกๆนั้น ยังเป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินคนสูงส่งอย่างนิธานพูดคำพูดประเภทนี้ ไม่อาจหลีกเลี่ยงความรู้สึกประหลาดใจได้ นิธานกลับหัวเราะออกมา ถูจมูกของชยานี “คุณคิดว่าผมเป็นคนขี้ระแวงแบบนั้นหรือ คนที่ทำเรื่องใหญ่ ถ้าต้องมองทั้งอดีตที่ผ่านมาอนาคตที่จะเกิดขึ้นและเป็นโรคหวาดระแวงอย่างหนัก ล้วนแต่เป็นเรื่องไม่ดี อย่างไรก็ตามผมไว้วางใจเขามาก่อน เป็นเพราะเขาให้เหตุผลมากพอที่จะทำให้ผมเชื่อใจได้ คุณคิดว่าผมเชื่อใจใครง่ายๆเหรอ” นิธานไม่ใช่เด็กสิบกว่าขวบแล้ว เขาพิจารณาเรื่องราวมากมาย ก่อนที่จะตัดสินใจอะไร ล้วนแต่ผ่านการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน ชยานัพยักหน้า “มิน่าหล่ะ คุณถึงสามารถเป็นทายาทของบริษัทเอ็มเจจำกัด ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล” หูตาของนิธานกว้างขวางมาก นี่เป็นเรื่องที่หลายคนทำไม่ได้ "เพื่อประโยชน์ของสามีคุณกำลังชมผมอยู่นะ” นิธานเดินตามชยานีไปในทุ่งดอกลาเวนเดอร์ ตอนนี้ดึกมากแล้ว ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว ดูแล้วงดงามมาก ทุ่งดอกไม้ในยามค่ำคืนสายลมเย็นพัดผ่านบางเบา สัมผัสชายกระโปรงของชยานีพลิ้วไหว เธอเขามาใกล้นิธานมากขึ้น นิธานหลุบตาลง รอบตัวของพวกเขาคือโคมไฟล้าสมัยที่ค่อนข้างโบราณไม่กี่ดวง แสงของโคมไฟไม่สว่างอะไรเป็นพิเศษ แสงที่ขมุกขมัวเลือนลาง ทำให้รู้สึกถึงความสวยงามท่ามกลางความมือสลัวแบบหนึ่ง ชยานีค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา พบนิธาน เธอกระพริบตา “คุณ……” “นี” นิธานหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง ในดวงตามีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย หัวใจของชยานีก็สั่นไหวตาม เธอยึดเสื้อผ้าของนิธานไว้แน่นด้วยจิตใต้สำนึก นิธานขยับร่างเข้ามา จูบลงบนปากของชยานี แทบจะหลายนาที ที่ทั้งสองคนสัมผัสกันราวกับไฟอยู่ในทุ่งดอกไม้แห่งนี้ ไม่อาจจัดเก็บมันลงได้เลย มือของนิธานลูบไล้อยู่บนร่างของชยานี ทำให้ชยานีหนาวสั่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า “อย่า…...” เสียงของชยานีมีความสั่นเทา เธอยึดมือของนิธานที่กำลังเลิกชายกระโปรงของเธอ ใบหน้าแดงระเรื่อ “นิธาน อย่า อย่าทำที่นี่” เธออายมาก ทั้งๆที่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆที่กำลังเฝ้าคอย แต่เธอก็เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ปกติในห้องนอนเธอก็อายขนาดนั้น โดยเฉพาะในสถานที่ที่ไม่มีสิ่งบดบังแบบนี้ ชยานีรู้สึกกลัวมาก “อย่าทำที่นี่” “นี ไว้ใจผมนะ ที่นี่ไม่มีใคร หืม” เสียงพูดนั้นของนิธานทำให้รู้สึกลุ่มหลง มือของเขาเกาะกุมเธอไว้ กำลังแยกกางเกงนำทางชยานี “คุณดูสิ คุณกำลังปลุกให้มันตื่น หรือว่าตอนนี้อยากทำให้มันรำบากใจ จะทิ้งมันเหรอ” “คุณ…….” ชยานีถูกขัดลมหายใจ ฝ่ามือรู้สึกร้อนผ่าว เธอเขินจนหน้าแดง ไม่กล้ามองมาที่นิธาน ยากที่จะนึกภาพของนิธานที่มักจะมีท่าทางเงียบขรึมเย็นชา นิธานที่จริงจังอยู่เสมอ ในเวลานี้กลับกำลังพูดแบบนี้ แต่ใบหน้าของเขากลับยังคงมีท่าทางที่หักห้ามอารมณ์ไว้อยู่ “นิธาน…….คุณ……” “อืมอืม” นิธานขยับร่างจูบริมฝีปากของชยานี มือข้างหนึ่งกำลังสำรวจมือของชยานี มีอีกข้างหนึ่งลูบไล้แผ่นหลังของชยานี ตามด้วยปลดซิปของชุดชยานีออก “หืม นิ……..” “นี” นิธานกอดชยานี แล้วพลิกตัว แล้วอุ้มชยานีขึ้น ไม่รู้ว่าเขาถอดชุดปูไว้บนพื้นตั้งแต่ตอนไหน ชยานีรู้สึกเพียงว่าตนเองกำลังนอนราบอยู่บนพื้น โดยนิธานกดเธออยู่ด้านบน เขายกขานวลเนียนของเธอขึ้น เลื่อนตัวเข้ามาจูบที่ปาก คาง ลำคอ และกระดูกไหปลาร้าละเอียดงดงามของชยานี รวดเร็วมาก ทุ่งดอกไม้ที่เงียบสงัดผืนนี้ก็ส่งเสียงหอบลึกลับของทั้งสองคนออกมา