ตอนที่238 นายน้อยกับคุณสะใภ้รักกันมากจริงๆ

ต๭นที่238 นายน้อยกับคุณสะใภ้รักกันมากจริงๆ ใครบางคนกินดื่มจนพอใจ มองมาทางชยานีที่กำลังเหนื่อยล้า เธอในตอนนี้กำลังตาปิดไปครึ่งหนึ่งใกล้จะเข้าสู่การนอนหลับ นิธานลูบไล้ใบหน้าละเอียดนุ่มของชยานีเบาๆอย่างรักใคร่ มองเห็นเส้นผมที่ชุ่มเหงื่อ ดวงตาส่องประกายความอ่อนโยน “นี พวกเรากลับกันเถอะ” “หืม นิธาน อย่าโวยวายสิ เหนื่อยมากเลย” ดูเหมือนเธอจะเหนื่อยจริงๆ ใครบางคนดูเหมือนจะมีแรงไม่จำกัด ทั้งๆที่เรื่องนี้ต้องออกแรงทั้งสองคน แต่ว่าทำไมสุดท้ายแล้วคนที่เหนื่อยคนนั้นมีแต่เธอ ชยานีลืมตาไม่ขึ้นแล้วจริงๆ นิธานเห็นแบบนั้นก็ไม่รบกวนปลุกชยานี ตรงกันข้ามเขานำชุดมาห่อร่างชยานีไว้ จากนั้นก็อุ้มชยานีขึ้น ออกจากทุ่งดอกไม้ ในตอนที่ทั้งสองคนกลับเข้ามาในคฤหาสน์ทะเลดอกไม้ก็เป็นเวลาครึ่งคืนแล้ว คนใช้ของทะเลดอกไม้ถูงลุงยศส่งไปพักผ่อนแล้ว ลุงยศยืนอยู่ที่ถนนโคมไฟกำลังรอนิธานกับชยานี เมื่อเห็นนิธานอุ้มชยานีมาแต่ไกล ลุงยศรีบเข้ามาหา “นายน้อย” “ชู่!” นิธานทำมือห้ามส่งเสียง “เธอหลับไปแล้ว” น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนั้น ราวกับกำลังปกป้องเด็กน้อยในอ้อมแขน ลุงยศเห็นท่าทีแบบนี้ก็ยิ้มอย่างปลื้มอกปลื้มใจ พูดเบาๆ “นายน้อยกับคุณสะใภ้รักกันมากจริงๆเลยนะครับ” บนใบหน้าของนิธานมีประกายความอ่อนโยน “ห้องจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม” “ครับนายน้อย จัดเตรียมไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว สิ่งของก็เตรียมไว้ให้ครบครัน” ลุงยศพูดพลางยิ้มตาหยี “นายน้อย คุณเหนื่อยแล้วใช่ไหม รีบไปพักผ่อนเถอะครับ” “รบกวนคุณแล้ว ลุงยศ” นิธานอุ้มชยานีไปห้องที่ห้อง แล้วเตรียมน้ำให้ชยานีอาบ ชยานีเหนื่อยมากจริงๆ ในตอนที่นิธานอาบน้ำให้เธอแม้แต่ตาเธอก็ไม่ลืมขึ้น นิธานเห็นชยานีที่ทำหน้าเหน็ดเหนื่อยแบบนั้นๆ ในใจก็รู้สึกอิ่มเอมเป็นอย่างมาก หลังจากที่อาบน้ำให้ชยานีแล้วนิธานก็อุ้มชยานีไปที่ห้องนอน ห่มผ้าห่มให้ชยานีเรียบร้อย เขาถึงหมุนตัวเข้าห้องน้ำจัดการตัวเอง พอถึงเวลาออกมา ร่างกายก็แห้งแล้ว เขาเดินเข้ามา ปรับแสงไฟให้อ่อนลง เเล้วเปิดผ้าห่มเข้าไป ดูเหมือนชยานีจะมีปฏิกิริยา ในตอนที่นิธานนอนลงนั้น เธอขยับร่างเข้ามา กอดเอวของนิธานอย่างเป็นธรรมชาติ นิธานเห็นแบบนั้น ดวงตามีความหัวเราะตื้นๆอยู่ แล้วกอดชยานีไว้ในอ้อมกอด ชยานีนอนอยู่อย่างนี้จนตะวันสายโด่ง เธอได้ยินเสียงพูดคุยจากลานบ้านดังเข้ามา ครู่หนึ่งก็ได้สติ นึกได้ว่าที่นี่ไม่ใช่คฤหาสน์ภูลพิพัฒน์ แต่เป็นคฤหาสน์ จึงรีบลุกขึ้น บนขอบเตียงมีเสื้อผ้าสะอาดชุดหนึ่งวางอยู่ ดูแล้วคงจะจัดเตรียมไว้ให้ใหม่ แต่เป็นสไตล์ของเธอ ชยานีสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วไปห้องน้ำ ด้านในมีทุกอย่างครบครัน เธอจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วลงจากห้อง เพราะว่าเมื่อคืนนี้ที่มาที่นี่ มีหลายที่ที่ชยานีไม่ได้ดูให้ถี่ถ้วน ยังไม่พิจารณา ตอนนี้เป็นตอนกลางวัน ชยานีมองไปที่สิ่งก่อสร้างเหล่านี้ มองโครงสร้างภายใน จึงอุทานอย่างประหลาดใจซ้ำไปซ้ำมา ความรักของคุณท่านบวรวิชญ์กับท่านย่ามากมายยิ่งนัก คฤหาสน์เเห่งนี้สร้างเป็นแบบแผนมาก ดูๆแล้วในนี้คงใช้เงินไปไม่น้อย ชยานีเดินไปชมไป ก็ชมอยู่ในใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง “คุณสะใภ้” เสียงที่ดังเข้ามาขัดอารมณ์ของชยานี เธอดูออก คนที่กำลังเรียกเธออยู่คือคนใช้ของคฤหาสน์ เพราะบนเสื้อผ้ามีสัญลักษณ์เฉพาะ “สวัสดีค่ะ” “คุณสะใภ้ คุณตื่นแล้วเหรอคะ นายน้อยบอกว่าหลังจากคุณตื่นแล้วให้ห้องโถงหลักเพื่อกินอาหารเช้า” “ได้” คนใช้พาชยานีไปห้องโถงหลัก นิธานในตอนนั้นกำลังเปิดสิ่งของที่ดูเหมือนสมุดบัญชีเล่มหนึ่ง แต่ชยานีเห็นว่าไม่เหมือนสิ่งของสมัยใหม่ กลับเป็นเหมือนสมุดบัญชีการจัดการครัวเรือนแบบนั้น ลุงยศยืนนอบๆน้อมๆคอยอยู่ไม่ไกล ภายในห้องโถงหลักเงียบสงบมาก มีเพียงเสียงเปิดหนังสือเป็นครั้งคราวของนิธาน นิธานเห็นชยานี จึงวางสมุดบัญชีในมือลง กวักมือเรียก “เข้ามาสิ” ชยานีเดินยิ้มเข้ามา “คุณดูอะไรอยู่เหรอ” “ตัวเลขน่าเบื่อนิดหน่อย คุณคงไม่อยากดูหรอก” นิธานพูดพลางปิดมันลง ตามด้วยส่งให้ลุงยศ “ของเหล่านี้วันหลังไม่จำเป็นต้องให้ผมดูหรอกนะ ทำอะไรในใจคุณรู้ดีก็พอ” “จะได้อย่างไร นี่เป็นกฎ สะเพร่าไม่ได้” ลุงยศยืนยัน ตามด้วยพูดว่า “คุณสะใภ้คุณตื่นแล้วเหรอ ครัวด้านนั้นจัดเตรียมอาหารเช้าไว้ให้คุณ ไม่รู้ว่าคุณจะเปิดเมื่อไหร่ จึงอุ่นไว้ตลอด” ชยานีรู้สึกไม่ดีนิดหน่อย “ที่จริงไม่ต้องคอยตามฉันก็ได้ ฉันกินได้ก็พอแล้ว” “อย่างนั้นไม่ได้นะครับ คุณสะใภ้ร่างกายของคุณสำคัญนะครับ หลังจากนี้ต้องกินอาหารให้ตรงเวลา” ลุงยศพูด แล้วรีบสั่งให้คนไปรอที่ห้องครัวด้านนั้น ชยานีรู้สึกจนปัญญา มองมาที่นิธาน นิธานลูบเส้นปมของชยานีอย่างอ่อนโยน ตามด้วยโอบเอวของชยานีไว้ “ไปกันเถอะ ไปด้วยกัน” “คุณยังไม่ได้กินเหรอ” ชยานีรู้สึกแปลกใจ “รอคุณอยู่” ดวงตาของนิธานเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งขึ้นมา ในใจของชยานียิ่งรู้สึกละอายใจมากขึ้น “คราวหลังถ้าคุณหิวก็กินเองไปก่อน ไม่รอฉัน” “ผมไม่หิว ไปกันเถอะ” ต้องพูดว่าลุงยศจัดการทะเลดอกไม้ได้ดีมาก ใช้ระบบระเบียบได้ดี คฤหาสน์ที่ใหญ่ขนาดนี้ น่าจะมีคนอยู่ไม่น้อย แต่ชยานีเห็นว่าภายในของคฤหาสน์มีการทำงานไม่วุ่นวาย ลุงยศน่านับถือยิ่งนัก อาหารเช้าเป็นแบบสไตล์จีน ดูๆแล้วน่าจะอร่อยมาก และวิจิตรมาก ทุกๆอย่างเป็นแบบถ้วยน้ำจิ้ม ปริมาณไม่มาก แต่มีหลากหลายประเภท ดูเหมือนว่าความอยากอาหารของชยานีกำลังถูกกระตุ้น เม้มปากลง กำหมัดกระแทกกับฝ่ามืออีกข้างหนึ่ง “น้ำลายจะหกลงมาแล้วนะครับ วางใจเถอะ ค่อยๆกิน ในนี้ไม่มีใครแย่งคุณหรอก” นิธานลากเก้าอี้ให้ชยานี แล้วหยิบชามกับตะเกียบให้เธอ “คุณลองชิมดู พ่อครัวที่นี่ลุงยศตรวจสอบด้วยตัวเอง รสชาติน่าจะถูกปากนะ” “อื้ม” ชยานีตักโจ๊กมาชามหนึ่ง แล้วคีบไก่เส้นใบสะระแหน่ เพียงแค่กินไปหนึ่งคำ ชยานีก็หลงรักรสชาตินี้ในพริบตา “อื้อ นิธาน นี่อร่อยมาก ทั้งกรอบทั้งหอม เปรี้ยวๆและสดชื่น เย็นๆดี รู้สึกเจริญอาหารมากเลย” “คุณสะใภ้ชอบก็ดีแล้ว” ลุงยศออกปากอย่างปลื้มปิติ “พอครัวเหล่านี้ก่อนหน้านี้ถูกคัดมาอย่างดี เชี่ยวชาญเฉพาะด้าน แต่ก่อนนายน้อยไม่ค่อยอยากอาหาร แต่ว่าชอบกินอาหารกินเล่นเหล่านี้มากกว่า” “จริงเหรอ” ชยานีมองนิธาน “ที่คุณคิดว่ารสชาติไม่ดี” นิธานมองมาที่ลุงยศอย่างทั่วๆไป ตามด้วยพูดว่า “เปล่า เป้นเพราะปัญหาด้านสภาวะอากาศ เลยกินไม่ลงก็เท่านั้นเอง” “อื้ม บางครั้งอากาศไม่ดี แน่นอนว่ากินไม่ลง เมื่อก่อนฉันก็เคยเป็น” ชยานีพยักหน้าเห็นด้วย “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณกินลงแล้วใช่ไหม ลองกินนี่สิ” ชยานีคีบอาหารให้คิธานอย่างมีความสุข แล้วจับตะเกียบไว้อย่างนั้น “ตะเกียบที่ฉันใช้แล้ว ถ้าอย่างนั้น…….” “ไม่เป็นไร” นิธานยิ้มแล้วนำอาหารที่ชยานีคีบให้เข้าปาก “อร่อยจริงๆด้วย” เขาพูดแล้ว ดวงตากลับมองมาที่ใบหน้าของชยานี ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ชยานีรู้สึกว่าสายตาของนิธาน มีบางอย่างที่ล้ำลึก ในสมองของเธอก็ปรากฎภาพเหตุการณ์เมื่อคืนวานนี้ขึ้น ใบหน้าจึงแดงขึ้นมาทันที ชยานีรู้สึกเขินอาย จึงก้มหน้า คู้ตัวลง ใบหน้าเข้าใกล้ชามอย่างรวดเร็ว นิธานหรี่ตาเรียวยาวดวงนั้น แล้วหัวเราะเสียงทุ้มต่ำขึ้นมาทันที สาวน้อยน่ารักคนนี้กำลังเขินอยู่อย่างนั้นเหรอ “รีบกินเถอะ ก้มหน้าอีกนิดก็จะลงไปอยู่ในชามแล้ว” “คุณแกล้งฉัน” ชยานีพูดอย่างคับแค้นใจ แล้วเงยหน้าที่ดุดันมาทางนิธานที่ดวงตาทั้งสองมีแววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัด “วันหลังอย่าพูดคำพูดชวนคิดไปไกลแบบนั้นกับฉันนะ” “หืม แล้วผมพูดคำพูดชวนคิดไปไกลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” นิธานกำลังล้อความรู้สึกของชยานีเล่น แล้วเข้ามาใกล้ๆ มองมาที่ใบหน้าที่กำลังแดงนั้น ก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้น “คุณอย่ามาใกล้ฉันแบบนี้นะ ออกไป” ชยานีผลักนิธาน “ถ้าไม่อย่างนั้นวันนี้อย่าคิดว่าจะได้นอนบนเตียง” มื้ออาหารที่ทั้งสองสามีภรรยาใช้เวลามีปากเสียงหยอกเย้ากันนี้ ลุงยศเห็นทั้งสองคนก็ชื่นใจ รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความปิติยินดีก็เผยออกมา เพราะเมื่อวานเป็นวันครบรอบการแต่งงานของทั้งสองคน สองสามวันก่อนหน้านี้นิธานเตรียมการมาโดยตลอด ด้านการทำงานถ้าสามารถทำให้เสร็จล่วงหน้าได้เขาก็ทำให้เสร็จ เขาทำข้ามไม่รู้กี่วันเพื่อมากับชยานี ดังนั้นสองสามีภรรยาจึงมาพักที่ทะเลดอกไม้ทางนี้ได้ คุณท่านบวรวิชญ์รู้แผนของทั้งสองคนนี้ล่วงหน้าแล้ว ต้องมีความสุขจากก้นบึ้งหัวใจอย่างแน่นอน จึงสนับสนุนอย่างเต็มที่ ถ้าพูดถึงความปราถนาของคุณท่านในตอนนี้ เกรงว่าจะเป็นเรื่องที่นิธานและชยานีสามารถพอเป็นพ่อแม่ กลายเป็นพ่อคนแม่คนได้ ดังนั้นคุณท่านที่เป็นคนแก่ไม่ได้เรื่องเเละยังเหลืออายุไม่มาก ถ้าหากว่าคุณท่านได้ไปพบภรรยาของคุณท่านก็คงจะไม่เสียใจแล้ว หลางจากที่ทั้งสองคนกินอาหารเช้านิธานก็พาชยานีไปรอบๆทะเลดอกไม้ วันหนึ่งไปสถานที่หนึ่ง ชยานีจึงรู้ซึ้งว่าอะไรคือการใช้ชีวิตแบบคนรวย นี่ไม่ได้แสดงแค่ว่ามีเงิน แต่แสดงว่ามีเงินมากๆ “นิธาน คุณบอกฉันมาตรงเถอะ ที่จริงแล้วคุณรวยขนาดไหน” นิธานขมวดคิ้ว “ไม่เคยคำนวณมาก่อน แต่ว่าก็เกินพอที่จะเลี้ยงคุณได้” มือข้างหนึ่งของนิธานกอดแขนชยานีไว้ นิ้วมือค่อยๆขยับอยู่บนแขนชยานี “ทำไมเหรอ กลัวว่าสามีจะเลี้ยงคุณไม่ไหวหรือ” “จะบ้าเหรอ ฉันเคยพูดแบบนั้นเหรอ” ชยานีถลึงตาใส่นิธาน “ฉันแค่รู้สึกแปลกใจ ตระกูลภูลพิพัฒน์ของคุณจะมีเงินเยอะเกินไปแล้ว ฉันมองดูคฤหาสน์แล้ว ทุกปีคงได้กำไรนับไม่ถ้วน” “ตระกูลภูลพิพัฒน์ของเรา” นิธานแก้ไข “คฤหาสน์ได้กำไร เข้าบัญชีเท่าไหร่ ผมยังไม่เคยคำนวณเลยจริงๆ แต่ว่าความสัมพันธ์ของบัญชีของคฤหาสน์กับบริษัท เป็นอิสระต่อกัน” “อื้มอื้ม” ชยานีพยักหน้า “เงินในเเต่ละปีของคฤหาสน์เป็นเงินสะสมของคุณท่านกับท่านย่าเอง ไม่ใช่ทรัพย์สินของบริษัท ถูกไหม” “คุณภรรยาฉลาดจริงๆ” นิธานหยอกเย้าจมูกของชยานี “เดิมทีท่านปู่ต้องการส่งมอบให้ท่านย่า แน่นอนว่าไม่สามารถเกี่ยวข้องกับบริษัทได้ นี่ก็เพื่อหลีกเรื่องความยุ่งยากที่ไม่จำเป็นในภายหลัง” นิธานอธิบายอย่างอดทน “โอ้ ดังนั้นในตอนนี้คฤหาสน์เป็นของคุณ ถ้าอย่างนั้นก็เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของคุณเหรอ” “คุณจะเข้าใจแบบนั้นก็ได้ นายหญิงของคฤหาสน์” นิธานกอดชยานี จูบที่ระหว่างคิ้วของเธอ “ถ้าส่งมอบให้คุณจัดการ คุณมั่นใจว่าจะดูแลได้เป็นอย่างดีไหม” “อย่าเลย ฉันไม่คู่ควร” ชยานีรีบปฏิเสธ “ถ้าเทียบกับการทำธุรกิจแล้ว ฉันชอบออกแบบมากกว่า” “นายน้อย คุณสะใภ้ มีแขกมาด้านหน้า”