ตอนที่239 ตมนาเสียหน้า

ต๭นที่239 ตมนาเสียหน้า “ใครมาเหรอ” นิธานขมวดคิ้วเบาๆ คนใช้คนนั้นตัวสั่น “ไม่ทราบขอรับ แต่บอกว่าเป็นเพื่อนของนายน้อย ดูเหมือนว่าหนึ่งในนั้นจะเรียกคุณเฉลิมอะไรสักอย่างขอรับ” เฉลิมพล นิธานรู้สึกสงสัย มองมาที่ตาของชยานี ชยานีดึงแขนเสื้อของนิธาน “คงจะเป็นเฉลิมพล คุณไม่ได้บอกว่าที่นี่ปิดสักพักหนึ่งไม่ใช่เหรอ คุณอื่นไม่น่าจะมาได้นี่นา” ชยานีหันมาพูดกับคนใช้ “พวกเขามีทั้งหมดกี่คน” “ห้าคนขอรับ ผู้ชายสองผู้หญิงสาม” ชยานีขมวดคิ้ว เม้มปาก “ฉันกับนายน้อยจะรีบออกไป” เมื่อนิธานและชยานีกลับมาถึงทะเลดอกไม้ ที่แท้ก็เป็นพวกเฉลิมพลกับดนพ นอกจากเฉลิมพลกับดนพแล้ว ยังมีธนิดากับชญาภา กระทั่งคนสุดท้าย เป็นตมนาที่ไม่ได้รับเชิญ เห็นได้ชัดว่าธนิดาและชญาภาไม่ได้มากับตมนา พวกเขาไม่ได้ยืนอยู่ด้วยกัน ดนพมากับธนิดาพวกเขามาด้วยกัน ตมนาหล่ะ กลับยืนอยู่ด้านข้างของเฉลิมพล ดูเหมือนกำลังคุยกับเฉลิมพลอยู่ เห็นเพียงเฉลิมพลกำลังคีบบุหรี่อยู่ระหว่างนิ้ว ดูเหมือนกำลังร้อนใจ ตมนากลับพูดขึ้นมา ดูท่าทางแล้วเหมือนกับกำลังพูดด้วยดีๆ เฉลิมพลเคาะบุหรี่ เมื่อเห็นนิธานและชยานีทั้งสองคนเดินจูงกันมา มือของนิธานจูงชยานีเอาไว้ตลอด ทั้งสองต่างสวมใส่ชุดอยู่บ้านสบายๆ เมื่อทั้งสองยืนอยู่ด้วยกันช่างเป็นคู่สามีภรรยาที่สง่างาม ที่ดูแล้วรักกันมาก ตมนาจ้องมาที่มือทั้งสองที่เกาะกุมกัน ดวงตาคู่นั้นก็ร้อนราวกับไฟ เฉลิมพลหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง มองปราดมาที่ดวงตาของตมนา มุมปากกำลังอมยิ้ม “นี่ เมื่อไหร่จะกลับ ก็คิดว่าพวกนายไปไหนซะอีก” แววตาของนิธานที่จางๆมาโดยตลอด เพียงแต่ในตอนที่มองธนิดาและชญาภาก็มีสีขึ้นมาเล็กน้อย แล้วพยักหน้า ธนิดาและชญาภาทั้งสองคนรู้สึกประหลาดใจ รีบทักทายนิธาน นิธานเก็บซ่อนแววตาเอาไว้ “คุณมาได้อย่างไร” เขาพูดเสียงเรียบ และไม่ได้มองมาที่ตมนาเลย แม้เพียงครู่เดียว ชยานีมองมาที่ธนิดาและชญาภาก็รู้สึกดีใจมาก “ดา ภา พวกเธอมาได้อย่างไร” “โอ้ พวกเรามาถ่ายทำแถวๆนี้ เฉลิมพลและดนพมาหาพอดี บอกว่าพวกเธอก็อยู่ที่นี่ ดังนั้นเลยมาหา” ชญาดาพูดอธิบาย ธนิดาพยักหน้า “ใช่เเล้ว พวกเราได้ยินมาว่าทะเลดอกไม้เป็นคฤหาสน์ส่วนตัว แม้ว่าจะเปิดให้เข้าชม แต่หลายวันมานี้ไม่เปิดให้เข้าชม และก็ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเข้ามาตามใจชอบได้ ประจวบเหมาะพอดี เฉลิมพลบอกว่าสนิทกับเจ้าของคฤหาสน์นี้ พวกเราเลยมากัน” ธนิดาพูดอธิบาย ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็หัวเราะ “กลับนึกไม่ถึงเลยว่าคฤหาสน์นี้จะเป็นของคุณนิธาน” “ใช่แล้ว ในตอนแรกฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของชยานีดีขึ้น ดึงมือของธนิดาและชญาภาเอาไว้ ดูเหมือนจะลืมสามีอย่างนิธานไปแล้ว นิธานจ้องมาที่ชยานี ธนิดาและชญาภาที่กำลังกุมมือกัน แววตาก็เปลี่ยนเป็นความลึกลับ มีความไม่พอใจ เฉลิมพลเห็นเช่นนั้น ก็ขมวดคิ้วเบาๆ เข้ามาเท้าไหล่ของนิธาน “โอ้ แม้แต่ผู้หญิงนายก็หึงเหรอ” นิธานเอามือเฉลิมพลออกอย่างไม่สนใจ “นายมาทำไมกัน” “จิ๊จิ๊ ฟังท่านปู่ของตระกูลพวกเราพูดว่านายแต่งงานแล้วแต่งงานแล้วตลอดทั้งวัน ฉันฟังแล้วฟังอีก ยิ่งวันนี้ท่านปู่ของตระกูลนายยังมาโม้ที่บ้านฉัน บอกว่านายกับน้องสะใภ้รักกันมากขึ้น พูดว่าไม่แน่ปีหน้าก็จะได้อุ้มหลาน ท่านปู่ของฉันโกรธหยิบไม่ขนไก่ไล่ฉันออกไปใหญ่เลย ทำอย่างไรได้ ฉันทำได้เพียงมาที่นี่เพื่อดูว่าพวกนายรักกันมากขึ้นได้อย่างไร” นิธานหัวเราะ เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อคำโกหกของเฉลิมพล เขาจึงเดินเข้ามา เกรงว่าจะเพื่อใครบางคนสินะ แล้วยังจงใจลากดนพและชญาภามาด้วย แต่ไหนแต่ไรพวกเขาทั้งสองก็รู้จักกันมาตั้งนาน อย่าคิดว่าเข้าจะดูเจตนาของเฉลิมพลไม่ออก “นิธาน” ตมนาเห็นว่าเป็นเวลานานมากแล้วที่นิธานไม่สนใจเธอสักที หรือจะพูดว่าในสายตาของเขาไม่มีหล่อนอยู่เลย หรือจะพูดว่านิธานเอาแต่ละเลยหล่อน ไม่ว่าอย่างไหน ตมนาก็ยอมรับไม่ได้ทั้งนั้น หล่อนจ้องมาที่ด้านข้างของใบหน้าของนิธาน ทำให้หล่อนรู้สึกคิดถึง ไม่อาจลืมใบหน้านั้นได้ตลอดทั้งวัน หล่อนรักเขามากจริงๆ แม้จะรู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว หล่อนก็ยังรักอยู่แบบนั้น เดิมทีคิดว่านิธานแค่แต่งงาน แต่ถ้านิธานไม่ได้รักชยานี หล่อนก็ยังคงมีโอกาส หล่อนเอาแต่บอกตนเองอย่างนี้ตลอดสามปีที่ผ่านมา แต่ตมนาไม่เคยคิดเลยว่า นิธานจะรักชยานีจริงๆ หล่อนรอมานานขนาดนั้น พยายามทำมานานขนาดนั้น แทบจะทำให้ทุกคนคิดว่าหล่อนเป็นคนรักในวัยเด็กที่รักนิธานจริงๆคนนั้น จนถึงก่อนหน้านี้นิธานก็ไม่เคยโต้แย้ง ไม่เคยอธิบายอะไร หล่อนคิดว่าแบบนี้คือการที่นิธานยอมรับโดยนัย แต่…….” แต่ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่สายตาของนิธานมีชยานี และเขาไม่ได้สนใจเธออีกแล้ว เกรงว่านี่คงจะหวังมากไป นิธานล้วนแต่ไม่ให้เธอ สวรรค์รู้ดีเมื่อวานนี้หล่อนรู้ว่าเป็นวันครบรอบการแต่งงานสามปีของนิธานและชยานี เธอรู้ว่าสองปีที่ผ่านมานิธานไม่ได้อยู่ด้วยกันกับชยานี ในตอนนั้นเธอหวังว่านิธานจะลืมปีที่สามด้วยเช่นกัน เมื่อวานเธอนั่งอยู่ที่บ้านอย่างร้อนรน แทบอยากจะร้องของชีวิต จนได้ยินแผนงานเกี่ยวกับนิธานและชยานี ทำให้เธอผิดหวังมาก นิธานจำได้ แถมยังพาชยานีมาที่ทะเลดอกไม้ ก็รู้ดีว่าทะเลดอกไม้แห่งนี้แสดงถึงอะไร แม้แต่ในตอนก่อนที่หล่อนอยู่ข้างกายนิธาน นิธานยังไม่เคยพาเธอมาคนเดียวเลย ไม่ว่าหล่อนจะมาที่นี่กี่ครั้ง ก็ล้วนมาเองทั้งนั้น ในตอนที่ทะเลดอกไม้เปิดทำการก็มากับคณะผู้เข้าชม เมื่อคืนวานหลังจากที่ได้รู้ข่าวนี้ หล่อนนอนไม่หลับทั้งคืน หลับไม่ลง เสียใจที่คนที่แต่งงานกับนิธานไม่ใช่ตัวเอง ดังนั้นวันนี้หล่อนมาตั้งแต่เช้า หล่อนไม่ล้มเลิก และไม่ยอมแพ้เด็ดขาด เมื่อเธอมาถึง กลับเข้าไม่ได้ เพราะไม่เปิดให้คนนอกเข้า เธอจึงรออยู่ด้านนอก รอให้นิธานออกมา หลังจากนั้นก็เห็นพวกเฉลิมพลมากันสองสามคน ตมนาก็รู้ว่าโอกาสของหล่อนมาถึงแล้ว วันนี้เธอใส่ชุดไปรเวท แต่กลับเข้ามาไม่ได้ จึงจงใจมากับพวกของเฉลิมพล ด้วยเหตุนี้จึงมีสภาพแบบตอนนี้ “นิธาน ไม่ต้อนรับพวกเราเหรอ” ตมนามองมาที่นิธานอย่าง หล่อนไม่เชื่อว่ามีคนเยอะขนาดนี้ นิธานจะกล้าไม่ไว้หน้า หล่อนรู้ดี แม้ว่านิธานจะกีดกันหล่อนอีกอย่างไรก็ตาม แต่นิธานจะไม่ทำแบบนั้นตรงๆ หล่อนคิดว่านิธานจะไม่เอ่ยปากพูดเรื่องอะไรที่ทำลายศักดิ์ศรีของเธอ ตมนายิ้มอย่างสดใสมากขึ้น แม้ว่าในตอนนี้หล่อนจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนิธาน แต่หล่อนก็ยังต้องการมาปรากฎตัวต่อหน้าชยานีบ่อยๆ ทำให้ชยานีต้องอิจฉาและเคร่งเครียดอย่างมากแบบนี้ในทุกๆวัน ภายใต้ความกลัวนั้น พอนานวันไป ชยานีก็จะหว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความสงสัยต่อนิธาน หลังจากนั้นก็จะฝังรากแตกหน่อ ความรักระหว่างพวกเขาก็จะแตกแยกแล้วพลัดพรากจากกันในที่สุด หล่อนคิดมาตลอดว่าความรู้สึกของนิธานที่มีต่อชยานีจะเป็นเพียงช่วงหนึ่ง ไม่ได้ยาวนาน นิธานก็เป็นผู้ชายทั่วๆไป ตอนนี้ก็เห็นแก่ความสดใหม่ เพียงต้องรอให้ถึงวันนั้น ชยานีก็จะถูกนิธานทิ้งตามเดิม ตมนาที่มีความคิดแบบนี้พูดได้เพียงว่าตมนาไม่เข้าใจนิธานเลยสักนิด นิธานได้ยินก็ชำเลืองมองมาที่ตมนา เขาไม่ได้ตอบในทันที แต่หันหน้าไปทางชยานี “เมื่อกี้นี้เดินมาตั้งนาน เหนื่อยแล้วใช่ไหม” ชยานียิ้มเจื่อนๆ “ไม่เลยสักนิด” แล้วยิ้มตอบ “พอดีว่ากองถ่ายของพวกดากับภาอยู่ใกล้ๆนี้ ฉันอยากไปดูสักหน่อย” ชยานีไม่ได้เอาการกระทำแบบนี้ของตมนามาไว้ในสายตา การรับมือกับตมนาคนที่หน้าตายไร้ยางอายแบบนี้ นิธานคนเดียวก็พอแล้ว นิธานหรี่ตาลง ขมวดคิ้ว “ก็ดี ผมเองก็ไม่เคยไป ถ้าอย่างนั้นไปกับคุณหล่ะกัน” “จริงเหรอ” ชยานียิ้ม “ถ้าอย่างนั้นดา ภา พวกเราไปกันตอนนี้เลยไหม” “ได้” ธนิดาและชญาภามองหน้ากัน ต่างคนต่างจับมือของชยานีคนละข้างเอาไว้ ผู้หญิงทั้งสามคนพากันเดินไปข้างหน้า นิธานยิ้มบางๆมองตามแผ่นหลังของชยานี แล้วจึงหันหน้ามามองเฉลิมพลกับดนพ “ช่วงนี้ทะเลดอกไม่ไม่เปิดให้ภายนอก พวกนายมาไม่ได้จังหวะ” “อิอหืม” เฉลิมพลหัวเราะ มือข้างหนึ่งพาดอยู่บนไหล่ของดนพ “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็มาได้จังหวะพอดี ที่จริงแล้วพวกเราก็อยากไปดูกองถ่ายเหมือนกัน ใช่ไหมดนพ” วันนี้ดนพถูกลากมาสมทบให้ครบจำนวน ที่จริงแล้วเขาไม่อยากมา โดยเฉพาะเมื่อเขาดูอุบายเล็กๆในใจของเฉลิมพลออก แต่ก็ไม่ขัดเฉลิมพลและนิธาน เขาทำได้เพียงหัวเราะเหอเหอ “ใช่แล้ว พอดีจริงๆ” แม้กระทั่งชายทั้งสามก็เตรียมตัวจะไป ตมนาดูแล้ว เห็นได้ชัดว่านิธานไม่คิดจะพาหล่อนไป พวกเขาล้วนมาถึงประตูของทะเลดอกไม้แล้ว นิธานกลับไม่มีแม้แต่คำกล่าวต้อนรับ แสดงว่าไม่อยากให้พวกเขาเข้าไป ตมนาก็รู้ดี เกรงว่านิธานคงไม่อยากให้เธอเข้าไป “นิธาน ฉันก็……” “คุณตมนา” นิธานตัดบทพูดของชยานี “ก่อนหน้านี้ทะเลดอกไม้ได้ประกาศออกไปแล้ว หรือว่าก่อนหน้านี้คุณตมนาไม่ได้ใส่ใจ” “เอ๋ ฉัน……ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้ใส่ใจดูพวกนั้น คิดว่าวันนี้เปิด ดังนั้น……” ตมนาอายมาก นิธานกลับหรี่ดวงตานั้นลง แววตามีความเย็นชา ไม่มีความความรู้สึกอะไรเลย “ทำให้คุณตมนาเสียเวลามา ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ถ้าคุณตมนาอยากดู ไว้ค่อยกลับมาดู กฎของทะเลดอกไม้ วันปิดทำการไม่เปิดให้ใครหน้าไหนเข้า” “นิธาน ฉันเพียงแค่……” ตมนาหน้าซีด โดยเฉพาะการถูกนิธานเตือนแบบนี้ ไหนเพื่อนสนิทอย่างเฉลิมพลและดนพก็อยู่ที่นี่ วันนี้เธอเสียหน้ามาก ความรู้สึกเพียงความอับอาย ใบหน้าเจ็บปวดราวถูกแผดเผา “กลับดีๆนะ” นิธานไม่มองตาตมนาเลยสักครั้ง เขาหันหน้ามามองเฉลิมพลและดนพ “ไปกันเถอะ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยไปกองถ่ายเลย ไปดูให้รู้จักบ้างก็ดี” กลุ่มคนเดินไปไกลแล้ว เฉลิมพลจึงถอนหายใจ “จิ๊จิ๊ ช่างไร้หัวใจจริงๆ นายที่เป็นแบบนี้ ไม่กลัวว่าพี่ตมนาจะโกรธเหรอ”