已经是第一章了
ตอนที่242 ธานของเราเยี่ยมที่สุดเลย
ตนที่242 ธานของเราเยี่ยมที่สุดเลย
ชยานีคิดว่าเฉลิมพลคงมีบรรพบุรุษปกป้องไว้ไม่อย่างนั้นคงโดนลุมตีตายไปนานแล้วปากของผู้ชายคนนี้ร้ายกาจมากมากที่สุด
เฉลิมพลย่นคิ้ว "โอ๊ะโอนี่น้องสะใภ้กำลังเขินจนโกรธขึ้นมาแล้วผมพูดถูกแล้วสิ"
นิธานหรี่ตามองไปที่เฉลิมพลอย่างเฉียบคมรวมถึงข่มขู่ไปด้วย
เฉลิมพลยักไหล่สองมือแบขึ้นมา "ล้อเล่นครับแค่ล้อเล่นไม่ต้องเครียดพวกคุณสองคนไม่ต้องแสดงออกขนาดนั้นก็ได้รังแกคนโสดอย่างผมรึไง" ตอนที่เฉลิมพลพูดคำนี้สายตาจ้องไปที่ร่างของธนิดาเล็กน้อยแล้วขยับริมฝีปากยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์
ธนิดารู้สึกไม่สบายตัวทันทีเธอขมวดคิ้วแน่นพยายามหลบสายตาของเฉลิมพล
ชยานีขมวดคิ้วเตรียมจะพูดอะไรบางอย่างแต่นิธานกลับกุมมือชยานีไว้" ไอ้พลรู้สึกว่าช่วงนี้ปู่ของนายจะเป็นห่วงเรื่องคู่ชีวิตของนาย นายคิดว่า"
"พอแล้ว พอแล้ว ฉันผิดไปแล้วพอใจรึยัง" เฉลิมพลมองบน "นอกจากเรื่องนี้แล้วนายไม่มีเรื่องอื่นมาโต้กลับเลยรึไง"
"แค่เรื่องนี้ก็เอานายอยู่หมัดแล้วทำไมฉันต้องหาเรื่องอื่นมาพูดล่ะ" นิธานถามกลับ
ชยานีอดไม่ได้ที่จะยกหัวแม้มือตั้งขึ้นยื่นให้นิธาน" ธานของเราเยี่ยมที่สุดเลย"
เฉลิมพลส่ายหน้าไปมารู้สึกว่าชั่วชีวิตนี้ของนิธานคงจะตกอยู่ในมือของชยานีอย่างช่วยไม่ได้แล้วแต่สายตาของเขาก็แอบมองไปทางธนิดาตลอด
ทั้งกลุ่มเดินทางมาถึงสวนม่อนฟ้าลุงยศที่เตรียมของว่าและน้ำชาไว้รอรับแขกตั้งแต่เช้าจึงยกเข้ามา" คุณชาย คุณนายน้อย เตรียมห้องไว้เรียบร้อยแล้วครับแล้วพวกคุณๆคืนนี้จะพักที่นี่รึเปล่าครับ"
"พักครับ ทำไมจะไม่พัก เป็นการยากมากที่จะได้มาที่สวนม่อนฟ้าครั้งนึงแน่นอนอยู่แล้วที่คุณชายของพวกคุณต้องต้อนรับพวกเราดีๆ ใช่ไหมไอ้นพ" เฉลิมพลชนไหล่ดนพเบาๆพบว่าดนพจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว" คิดอะไรของนายอยู่มาเที่ยวยังใจลอยอยู่อีก ฮ่าฮ่านายคงไม่ได้คิดถึง"
" ฉันกำลังคิดถึงเรื่องงานยังมีเควสผ่าตัดอีกหลายเควสเลยใครจะเหมือนพวกนายที่สามารถพักงานได้ง่ายๆ"ดนพประท้วงเล็กน้อยแต่ได้มาที่สวมม่อนฟ้าครั้งนึงอีกทั้งยังเป็นส่วนด้านในที่ไม่เปิดให้คนเข้าชมในใจของดนพก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย
" จริงสิ พี่สามที่แห่งนี้เป็นที่ที่สมัยก่อนคุณปู่กับคุณย่าพี่สารภาพรักกันรึเปล่า"
" ไม่ใช่"นิธานพูดยิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นไปสั่งอะไรกับลุงยศบางอย่างและบอกเรื่องที่ทางกองถ่ายจะเข้ามาถ่ายทำด้วย
"เอ่อ คุณชายครับเรื่องนี้ไม่เคยมีมาก่อนเลยนะครับ" ลุงยศลำบากใจ" อีกทั้งสิ่งของที่อยู่ที่นี่ราคาประเมินไม่ได้เลยด้วยผมกลัวว่า"
" ที่นี่แน่นอนว่าเข้ามาไม่ได้ฉันพูดถึงส่วนที่อยู่ด้านนอกตรงสวนดอกไม้และส่วนที่ปล่อยให้เข้าชมพวกนั้นพวกเขาสามารถถ่ายได้แต่ลุงก็ทำตามกฎของเราส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย"นิธานสั่งงานก่อนจะหันไปถามชยานี" จะมาถ่ายตอนไหน"
" อะไรนะคะ"ชยานีชะงักเล็กน้อยก่อนจะนึกออกหันไปถามชญาภา" ภา ทางกองถ่ายจะมาถ่ายตอนไหนกี่วันขอเวลาที่แน่ชัดหน่อยนะ"
" ลีตกลงให้ถ่ายเหรอ"ชญาภาตกตะลึงเดิมทีเธอคิดว่าไม่มีหวังแล้วกำลังรู้สึกโล่งอกและโชคดีที่เธอไม่ได้รับปากผู้กำกับไปแต่สุดท้ายนิธานกับชยานีกลับตอบตกลงขึ้นมาจริงๆ
"อืม ขอเวลาที่แน่ชัดนะภาคุยกับทางกองถ่ายก่อนนะแต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าที่นี่เข้ามาถ่ายไม่ได้ถ่ายได้แค่ส่วนด้านนอกตรงสวนดอกไม้กับบริเวณที่เปิดให้ชมนะและยังมี"
ชญาภาดีใจมากขอแค่ชยานีกับนิธานยินยอมทางด้านกองถ่ายได้แค่นั้นก็พอแล้ว
ชญาภาโทรไปแจ้งข่าวดีให้กับผู้กำกับและบอกถึงข้อห้ามต่างๆทางด้านผู้กำกับตกลงทันที
" ลี ผู้กำกับบอกว่าขอเวลาแค่สองวันคือพรุ่งนี้กับมะรืนนี้ถ้าไม่สบายใจจริงๆให้คนมาคุมไว้ได้พวกเราจะรีบถ่ายให้เสร็จแค่ต้องการถ่ายทิวทัศน์บางส่วนถ่ายฉากของเรากับดาเธอวางใจได้พวกเราจะช่วยเธอดูไว้ด้วย"
"เราเชื่อใจทั้งสองคนอยู่แล้วเอาอย่างนี้ มากินข้าวกันก่อนดีกว่านะ"
เวลาสองวันนี้นิธานกับชยานียังคงพักอยู่ตรงส่วนด้านในสวนนี้มีขนาดกว้างใหญ่มากหลายที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวไม่เปิดให้ใครเข้าไปชยานีใช้เวลานี้เดินดูรอบๆและได้ไปดูการถ่ายทำของธนิดาและชญาพาด้วย
ส่วนเฉลิมพลและดนพล้วนมีงานที่ต้องทำจึงมาเป็นบางครั้ง
หลังจากผ่านไปสองวันกองถ่ายได้ถ่ายทิวทัศน์เรียบร้อยแล้วนิธานกับชยานีก็พักร้อนจบแล้วสองวันนี้ธนิดากับชญาภาพักอยู่ที่นี่ด้วยกันก่อนเดินทางกลับทั้งสองถอนหายใจพร้อมกันคิดว่าชยานีแต่งงานได้ถูกคนช่างเสพสุขกับชีวิตได้ดีจริงๆ
พอส่งธนิดากับชญาภาไปแล้วทางด้านชยานีก็เริ่มเก็บของใส่กระเป๋าแล้วมองรอบห้องอย่างเสียดาย
นิธานที่เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นท่าทางไม่อยากจากที่นี่ไปของชยานีจึงเดินไปกุมมือชยานีไว้ "ถ้าคุณชอบหลังจากนี้พวกเราจะมาบ่อยๆ"
"ฉันรู้ค่ะ" ชยานีพูดยิ้มๆ "คุณไม่รู้หรอกว่าหลายวันนี้เป็นความสุขที่สุดในชีวิตของฉันเลยนะ" ถึงแม้เมื่อก่อนเธอจะดีใจมีความสุขแต่กลับไม่ได้สบายใจเหมือนตอนนี้ที่ไม่ต้องคิดอะไรมากแต่ละวันมีแค่กินเที่ยวแล้วก็นอนเดินเล่นไปเรื่อยๆสบายใจที่สุดเลย
"ต่อจากนี้ไปคุณจะมีความสุขอย่างนี้ทุกวัน ไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวผมเก็บของเอง" นิธานจูบปากชยานีเบาๆก่อนจะแย่งของในมือชยานีมาแล้วเริ่มจัดเก็บใส่ในกระเป๋า
ทั้งสองกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลภูลพิพัฒน์ก็ค่อนข้างเย็นแล้วคุณบวรวิชญ์นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงสวนด้านหน้านั่งเพลิดเพลินกับบรรยากาศเย็นๆใต้ต้นไม้ใหญ่ในมือถือพัดใบลานไว้ด้วยท่าทางสบายอารมณ์
"โอ๊ะ ตาธานกับหนูลีกลับมาแล้วเหรอ" คุณชเยศรีบลุกขึ้นนวตาที่ยืนอยู่ด้านข้างจึงรีบช่วยพยุงให้คุณบวรวิชญ์นั่งท่าที่สบายขึ้นก่อนจะเทน้ำชาให้ด้วย
คุณชเยศจ้องมองไปที่ร่างกายของชยานีก่อนจะพยักหน้าพอใจ "ไม่เลว ไม่เลว"
ชยานีสีหน้าลำบากใจหันไปขอความช่วยเหลือจากนิธาน
นิธานดึงชยานีไว้ด้านหลังของตนเองบังสายตาของคุณปู่ไว้ "ปู่ครับ"
"กลับมาก็ดีแล้วล่ะ ในเมื่อกลับมาถึงแล้วก็รีบขึ้นไปพักผ่อนเถอะ" คุณบวรวิชญ์เริ่มรู้สึกว่าตัวเองมองท้องของชยานีตลอดไม่ค่อยดีเท่าไหร่จึงลูบจมูกแก้กระดากใจ
"กลับขึ้นห้องพักผ่อนก่อนนะ ผมคุยกับคุณปู่สักพัก"
ชยานีมองคุณบวรวิชญ์เล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าพูดขึ้นยิ้มๆ
" คุณปู่คะงั้นหนูเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บนะคะให้ธานอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณปู่ก่อน"
รอจนชยานีเดินออกไปแล้วคุณบวรวิชญ์จึงหันไปมองนิธานสีหน้าเคร่งเครียด" แกดูสิ อยู่กันมาตั้งนานแล้วแกก็ขยันหน่อยสิปู่แก่มากแล้วมีเวลาไม่มากแล้วรอว่าเมื่อไหร่จะได้อุ้มเหลนกับเขาสักที แกดูตัวเองสิอายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วทำไมไม่ทำให้ปู่สมหวังสักที"
นิธานเบือนหน้าหนีคุณบวรวิชญ์"ผมยังใช้ชีวิตกับลีไม่พอเลยเรื่องมีลูกยังไม่รีบร้อนครับ"
" แก"พอคุณบวรวิชญ์ได้ยินอารมณ์โกรธก็ขึ้นมา" แต่งงานกันมาสามปีแล้วนะไม่ใช่สามเดือนหรือว่าสามวันแกยังบอกว่าไม่พร้อมอีกเหรอแกไม่อยากได้ลูกใช่ไหมบอกมาสิ"
" ลียังเด็ก" นิธานรีบพูดขัดขึ้นมา "แล้วอีกอย่างพวกเราเพิ่งเริ่มดีกันได้หนึ่งปีนี่เองเรื่องบางเรื่องรีบร้อนไม่ได้ อีกเรื่องนึงปู่อย่าเอาแต่จ้องที่ท้องของลีสิครับมันจะไปกดดันลีเขาด้วย"
" แก แก แก"
" ถ้าปู่ไม่มีอะไรจะพูดแล้วผมขึ้นห้องแล้วนะครับ"นิธานพูดจบก็เดินไปอย่างอารมณ์ดี
"เด็กบ้านี่เธอบอกฉันสิปกติฉันก็ตามใจเขาทุกอย่างแล้วนิสัยอย่างนั้นใครทำให้เป็นแบบนั้น"คุณบวรวิชญ์โดนนิธานทำให้โกรธจนแทบจะโยนแก้วชาทิ้งยังดีที่มีสติอยู่จึงไม่ได้โยนทิ้งจริงๆ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วตอนนี้เหลืออีกหนึ่งวันก่อนจะถึงวันเกิดของโสวัณณ์เพราะช่วงก่อนชยานีตกลงกับโสวัณณ์ว่าจะพานิธานไปร่วมงานด้วยแน่นอนแต่โสวัณณ์ก็ยังไม่วางใจก่อนจะถึงงานวันเกิดหลายวันโสวัณณ์ก็เริ่มพูดเตือนชยานีกลัวสารพัดว่าชยานีจะลืมเวลาทำให้ชยานีไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดีแต่ในเวลาเดียวกันก็ปวดใจกับโสวัณณ์เธอให้ความสำคัญกับตระกูลมีทรัพย์มากให้ความสำคัญต่อทีนาร์และนิธานมากเช่นกัน
"ธานคะ คุณคิดว่าพรุ่งนี้ฉันใส่ชุดนี้ดีไหม"
เพื่องานเลี้ยงวันเกิดนี้ชยานีก็เตรียมตัวไว้ล่วงหน้าด้วยเช่นชุดที่เธอถือไว้บนมือก็เป็นอีกชุดที่ชยานีออกแบบเองแต่เพื่อไม่โดดเด่นเกินเจ้าของงานชุดที่ชยานีเลือกจึงไม่ได้พิเศษอะไรมากมายแต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนหญิงสาวที่สุภาพเรียบร้อยเพราะเป็นชุดที่ปกปิดมิดชิด
ที่จริงแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้ชยานีเลือกตามที่นิธานเคยเลือกชุดให้เธอ
ชุดที่นิธานเลือกให้เธอใส่ส่วนใหญ่จะปกปิดมิดชิดจนถึงเท้าถึงแม้ชุดจะไม่ได้ปกปิดมิดชิดนิธานก็จะหาผ้าคลุมมาพันไว้ถึงแม้ชยานีจะไม่ชอบแต่ในใจก็รู้สึกหวานซึ้งใจมาก
คิดว่าถ้าให้นิธานหาสารพัดวิธีมาช่วยเธอเลือกชุด เธอออกแบบเองเสียเลยดีกว่า
นิธานที่นั่งอยู่ที่โซฟากำลังตรวจดูเอกสารบัญชีอยู่พอด้านหน้ามีเงามาบดบังไว้จึงเงยหน้าขึ้นมองมือข้างนึงจับเอกสารรายงานไว้ส่วนอีกข้างวางไว้บนเข่าเคาะเข่าไปมา
ที่คือท่าทางคุ้นชินของนิธานที่กำลังใช้ความคิด แววตาของเขาหยุดลงที่ร่างของชยานีหยุดนิ่งไปสักพัก "ใส่ชุดราตรีทำอะไรครับ"
ชยานีเม้มปากไม่พอใจ "คุณคงไม่ได้ลืมไปแล้วนะคะว่าพรุ่งนี้เป็นวันอะไร"
"วันอะไรเหรอ" นิธานไม่ได้จดจำวันไหนเป็นพิเศษเขาสะบัดเอกสาร "คงจะไม่มีอะไรพิเศษหรอก"
ชยานีสูดหายใจเข้าลึกคุมอารมณ์โกรธในใจของตัวเองไว้
เป็นไปตามที่คาดไว้โสวัณณ์คาดไว้ไม่มีผิดนิธานลืมไปแล้วจริงๆ
ชยานีสูดหายใจเข้า" น้องวัน งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของโสวัณณ์ครั้งที่แล้วคุณรับปากกับฉันว่าจะไปด้วยกันไงคะ"
นิธานที่จับเอกสารไว้ชะงักไป เห็นได้ชัดว่าเขาลืมไปแล้วจริงๆ
เขาหยุดนิ่งไปสักพักก่อนจะยักคิ้ว "อ๋อ" แล้วพูดต่อ "เป็นวันเกิดของเธอไม่ใช่ของคุณซะหน่อยจะตั้งใจแต่งตัวไปทำไม"
ชยานีหมดความอดทนมองบน" ขอร้องค่ะ โสวัณณ์เป็นน้องสาวคุณพรุ่งนี้พวกเราไปไม่ใช่แค่เจอน้องสาวคุณยังมัคุณแม่ของคุณและคนของตระกูลมีทรัพย์ด้วยพวกเราแต่งงานกันมาสามปีนี่คือครั้งแรกที่ได้เจอหน้ากัน พบกับคุณแม่ของคุณอย่างเป็นทางการ แม่สามีของฉันเลยนะคะคุณคิดว่าฉันควรจะต้องเรียบร้อยขึ้นไหมล่ะ"
已经是最新一章了
加载中
