已经是第一章了
ตอนที่244 อาการสูญเสียการควบคุมของทีนาร์
ตนที่244 อาการสูญเสียการควบคุมของทีนาร์
"คุณนิธาน คุณพระช่วย เป็นคุณนิธานจริงๆ"
"ใช่แล้วคุณนิธานทำไมถึงมาที่นี่ได้"
"คุณยังไม่รู้ล่ะสิคุณนิธานเป็นถึงหลานชายของคุณท่านจุลินทร์เลยนะ"
"แล้วผู้หญิงที่อยู่ข้างเขาเป็นใครกัน"
"..."
ตั้งแต่ที่นิธานกับชยานีแสดงตัวออกมาที่คฤหาสน์ตระกูลมีทรัพย์ทั้งสองก็กลายเป็นจุดเด่นของทุกคนที่นี่แต่นิธานกับชยานีกลับชินไปแล้วเพราะเมื่อก่อนนิธานไปที่ไหนก็กลายเป็นจุดเด่นของงานตลอดแต่วันนี้ไม่ใช่สถานที่ของเขา
ชยานีมองไปรอบด้านแต่กลับไม่เห็นร่างของโสวัณณ์เลยนิธานเอียงคอมองชยานีก่อนจะบีบมือชยานี "ตื่นเต้นรึไง"
ชยานีรู้สึกตลกเธอนับว่าเคยเจอสถานการณ์ใหญ่ๆมาก่อนนะทำไมนิธานถึงคิดว่าเธอจะตื่นเต้นได้ "ฉันกำลังคิดว่าวันไปอยู่ที่ไหน วันนี้เธอเป็นดาวเด่นของงานนะอีกอย่างวันนี้เธอเป็นห่วงกลัวว่าคุณนะไม่มาเดิมทีฉันคิดว่าเธอจะยืนรออยู่หน้าประตูซะอีก"ชยานีขบขัน
"ตาธาน ตาธานมาแล้วเหรอ"
คุณท่านจุลินทร์เดินเข้ามาด้วยสีหน้าดีใจในดวงตามีแต่เงาของนิธาน
ท่านถือไม้เท้าด้วยมือที่สั่นเทาแม้แต่ตอนเดินยังไม่ค่อยตรงจนคนใช้ในบ้านต้องช่วยพยุงถึงจะเดินมาถึงตรงหน้าทั้งสองคนมองผู้ชายสูงผอมที่อยู่ตรงหน้าน้ำตาซึม "อืม ดี ดี กลับมาก็ดีแล้วนะ"
นิธานหางคิ้วเย็นชาอยู่บ้างแต่สีหน้ากลับอ่อนลงเล็กน้อย "คุณตาครับ"
"อืม ดี" คุณท่านจุลินทร์พูดคำว่าดีหลายรอบติดกันเห็นได้ชัดว่าได้เจอนิธานแล้วดีใจแค่ไหนเวลานี้ท่านดีใจมากจริงๆ อะไรก็นิธานไปหมด
"มา ตาธาน วันนี้หลานมาเยี่ยม"คุณท่านจุลินทร์ชะงักสายตามองไปทางชยานี "คนนี้คือ"
"ลี มาทักทายคุณตาเร็ว" นิธานพูดขึ้น
ชยานียิ้มบาง "สวัสดีค่ะคุณตา หนูชื่อปาลีค่ะเป็นภรรยาของนิธาน" รอยยิ้มของชยานีสดใสไม่เหมือนที่ทุกคนเคยได้ยินมาเลย
คุณท่านจุลินทร์ก็เป็นคนฉลาดจึงเข้าใจอย่างรวดเร็ว
"ที่แท้ก็หลานสะใภ้นี่เอง ดี ดี ดี"คุณท่านจุลินทร์พยักหน้ายิ้มๆ
ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยได้เจอหน้าหลานชายคนนี้บ่อยนักแต่ก็เข้าใจนิสัยของหลานชายดี
เขาไม่ชอบอะไรที่ยุ่งยากถ้าไม่ใช่คนสำคัญนิธานจะไม่มีทางพามาแนะนำกับเขา
คนที่สามารถทำให้นิธานสนใจได้เด็กสาวคนนี้คงจะสำคัญไม่ใช่น้อย" มาถึงแล้วรีบเข้าไปนั่งข้างในกันวันนี้เป็นวันเกิดของโสวัณณ์หลานเป็นพี่ชายปู่คิดว่าถ้าโสวัณณ์ได้เห็นคงจะดีใจมากๆ"
"คุณตาคะ วันนี้ธานเขามาเพื่อน้องวันเลยนะคะ" ชยานียิ้มบาง
"แน่นอนว่าสาเหตุที่สำคัญที่สุดคือมาเยี่ยมคุณตาด้วย ธานเขามักจะพูดถึงเรื่องคุณตาให้หนูฟังบ่อยๆ พวกเราแต่งงานกันมาตั้งนานตอนนี้ถึงได้มาเจอกันเป็นความผิดของพวกเราที่ไม่คิดให้รอบคอบในเรื่องนี้จริงๆค่ะ"
ชยานีปล่อยมือของนิธานแล้วเดินไปถึงด้านหน้าคุณท่านจุลินทร์" คุณตาคะ พอได้เจอหน้าคุณตาแล้วหนูรู้เลยค่ะว่าธานหน้าตาเหมือนใคร"
"จริงรึ" คุณท่านจุลินทร์ลูบคางก่อนจะจ้องมองนิธานแล้วหันกลับไปมองชยานี
เขาดูออกว่าชยานีแค่พูดประจบเขานิธานเป็นหลานชายของเขาดังนั้นเขารู้นิสัยของนิธานไม่น้อยถ้านิธานกลับมาเพื่อมาหาเขาจริงๆคุณท่านจุลินทร์จะไม่เชื่อเลย
แต่คนที่แก่ตัวลงแล้วใครจะไม่อยากฟังคำพูดหวานๆล่ะแค่เด็กสาวคนนี้พูดอะไรคุณท่านจุลินทร์ก็ดีใจแล้ว "เด็กดี ตาธานได้เธอเป็นภรรยาเป็นโชคดีของเขา" คุณท่านจุลินทร์จูงมือของชยานีขึ้นมาตบเบาๆ "ดีจริงๆ"
"เป็นโชคดีของผมจริงๆครับ" แววตาของนิธานอ่อนโยนสายตาที่จ้องมองชยานีเปล่งประกายสดใส
คุณท่านจุลินทร์สังเกตได้แล้วว่าวันนี้ที่นิธานมาไม่ใช่เพราะว่าเป็นวันเกิดของโสวัณณ์และไม่ใช่มาเยี่ยมพวกเขาแต่มาเพราะจะแนะนำชยานีให้พวกเขารู้จักและที่เขาคอยดูแลปกป้องชยานีอยู่นี้มันบอกกับพวกเขาว่าชยานีเป็นภรรยาของเขาตระกูลมีทรัพย์ทำได้แค่ยอมรับเขาไม่ต้องการคำตอบอื่นนอกเหนือจากนั้น
"มานี่มาเด็กน้อยไปนั่งกับตาด้านโน้นกัน"
คุณท่านจุลินทร์พูดจบก็จูงมือชยานีไปนั่งที่โต๊ะเจ้าภาพก่อนจะเรียกคนใช้เข้ามา "ไปบอกให้พ่อบ้านหยิบกล่องไม้ที่อยู่ในตู้เซฟออกมาให้ฉันที"
"ค่ะ คุณท่าน"
คุณท่านจุลินทร์ไม่มีอคติอะไรกับชยานีขอแค่หลานชายเขาชอบไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรก็ดีไปหมด" เด็กน้อยไหนบอกตาซิตาธานดีกับหนูไหม"
"ถ้าไม่ดีกับหนูธานจะพาหนูมาเจอคุณตาได้ยีงไงล่ะคะ" ชยานียิ้มอยู่ตลอด
ผิดกับนิธานที่เดินตามหลังถึงแม้จะดูเชื่องช้าแต่ทุกก้าวเดินเหมือนเหยียบลงบนจิตใจของคนอื่นๆ
สายตาของทุกคนในงานจ้องมองไปที่นิธานกับชยานีเพราะนิธานมีบรรยากาศรอบตัวที่ทำให้คนถอนสายตาออกมาได้ยากมาก
สีหน้าของนิธานนิ่งสงบสายตาของเขามองไปที่คุณท่านจุลินทร์และชยานีอย่างไม่ค่อยพอใจเห็นได้ชัดว่าเขาเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว
ส่วนคุณท่านจุลินทร์กลีบมีความสุขมากคำพูดของชยานีท่านล้วนแต่ชอบฟังพูดถึงเรื่องของนิธานที่เขาไม่ค่อยได้รู้จึงฟังอย่างสนุกสนานแต่คนที่โดนทิ้งบางคนเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว
รอบตัวนิธานมีบรรยากาศที่ทำให้คนรอบข้างหายใจไม่ออกคนที่เดิมทีอยากจะเข้าไปทัดทายก็ไม่กล้าเดินเข้าไป
ทีนาร์รู้ว่านิธานมาถึงแล้วรีบจูงมือโสวัณณ์ลงมาจากข้างบนแต่พอเดินมาถึงตรงบันไดทีนาร์กลับเริ่มรู้สึกขลาดกลัวหยุดชะงักฝีเท้ามองไปที่โสวัณณ์ด้วยสีหน้าตื่นเต้นจับมือโสวัณณ์แน่น "ลูกวัน ลูกว่าถ้าแม่เดินไปหาพี่ชายของลูกแล้วเขาแสดงสีหน้าไม่ดีไม่สนใจ แม่จะทำยังไงดี"
"ไม่หรอกค่ะคุณแม่" โสวัณณ์ยิ้มให้กำลังใจ "วันนี้พี่ชายมาที่นี่เพื่อคุณแม่นะคะจะไม่สนใจคุณแม่ได้ยังไงกัน" โสวัณณ์มองท่าทางไม่มั่นใจตัวเองของมารดาไม่เหมือนปกติที่ทั้งมั่นใจหยิ่งผยองในตัวเองแล้วรู้สึกเศร้าใจ
ในสายตาของคนภายนอกจะคิดว่าทีนาร์เย็นชาไร้ความรู้สึกกับนิธาน เป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องแต่โสวัณณ์รู้ว่าหลายปีมานี้ทีนาร์จมอยู่กับความเศร้าโศกเสียใจแค่ไหน
ทีนาร์รักนิธานมากกว่าใครนั่นเป็นถึงเด็กที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอนะจะไม่รักไม่สนใจได้ยังไง
ในแววตาของทีนาร์ซึมไปด้วยน้ำตา "ลูกพูดถูก แม่เป็นมารดาของเขา เขาไม่มีทางไม่สนใจแม่ งั้นเราลงไปกันเถอะ"
"อืมค่ะ คุณแม่เดินลงไปก่อนนะคะเดี๋ยวหนูตามลงไป" โสวัณณ์พยุงทีนาร์เดินลงบันใดแล้วรอให้ทีนาร์เิดินออกไปโสวัณณ์ยืนอยู่ตรงหัวบันไดสักพักก่อนจะรู้สึกว่ามีเงาดำเดินผ่านไปจึงเงยหน้ามองอย่างระวังตัว
" ใคร"
" โอ๊ะ นี่มันคุณหนูใหญ่ไม่ใช่เหรอ"น้ำเสียงแหลมดังขึ้นมาจากข้างบนบันได
โสวัณณ์เงยหน้าขึ้นมองจึงเห็นชุดราตรีสีแดงไฟผู้หญิงที่แต่งหน้ามาอย่างละเอียดมองดูแล้วเหมือนเทพธิดาแต่คำพูดที่ออก
มาจากปากกลับทำให้คนเชื่อได้ยาก
โสวัณณ์ย่นคิ้วจ้องมองเงาชุดสีแดงคนคนนี้คือหลานสาวคุณลุงของทีนาร์ชื่อว่าจาริณีไม่ถูกกับโสวัณณ์มาตลอดเธออิจฉาโสวัณณ์คิดว่าโสวัณณ์เป็นแค่คนนอกและคอยเป็รศัตรูกับโสวัณณ์มาโดยตลอด
มัณฑนา:
"แต่พูดก็พูดเถอะเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลมีทรัพย์แต่ก็แค่ตัวปลอมเท่านั้นเองเธอดูสิ ตอนนี้ตัวจริงมาถึงแล้วเธอก็โดนทิ้งทันทีเลย"
จาริณีไม่ยอมให้โสวัณณ์ดีกว่าเธอในเมื่อเธอต่างหากที่เป็นคุณหนูใหญ่สายเลือดตรงของตระกูลแต่ไม่รู้ว่าทีนาร์คิดอะไรถึงได้รับผู้หญิงคนนี้มาเป็นลูกบุญธรรมแล้วยังแบ่งสมบัติให้เธอด้วย
โสวัณณ์มองจาริณีด้วยสายตาเย็นชา" แล้วมันยังไงเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย"
"ฮิฮิ แน่นอนว่าไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกฉันแค่รู้สึกว่าเธอน่าสงสาร ใช้ชีวิตสบายเป็นคุณหนูใหญ่มาตั้งนานแต่ตอนนี้ตัวจริงมาแล้วเธอก็เป็นได้แค่ขยะเธอคิดดูว่าตัวเองจะได้อะไร"
"นั่นก็ยังดีกว่าเธอที่ไม่เคยได้อะไรเลย" โสวัณณ์กล่างเสียงนิ่ง" เรื่องของฉันเธอไม่ต้องมายุ่งถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับคุณแม่แต่เธออย่าลืมว่าตอนนี้ฉันก็ยังเป็นลูกสาวของคุณแม่ส่วนเธอก็แค่คนที่มาขอพึ่งพาอาศัยอยู่ที่นี่แค่นั้นเองดังนั้นจำเอาไว้อย่ามาทำให้ฉันโกรธไม่งั้นเธอโดนดีแน่"โโสวัณณ์พูดจบก็เดินลงบันไดอย่างหยิ่งผยอง
" ถุย แกคิดว่าแกเป็นใครกัน"สายตาเคียดแค้นของจาริณีมองตามหลังโสวัณณ์ไปสองมือกำหมัดแน่น
ทีนาร์ที่เดินลงบันไดมาอย่างตื่นเต้นมองเห็นด้านหลังของคนที่คิดถึงมาแต่ไกล
นั่นคือลูกชายของเธอ ลูกชายที่เธอคิดถึงทุกวันคืน
" ตะ ตาธาน มาแล้วเหรอ"
ทีนาร์ในโลกภายนอกให้ความรู้สึกน่านับถือมากคนนึงเมื่อเจรจาธุรกิจจะซื่อตรงมากมีลักษณะของหญิงแกร่งแต่กับตอนนี้เธอเหมือนเป็นสาวไร้เดียงสาที่ไม่รู้จะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี
ทีนาร์เดินออกไปการก้าวเท้าเดินที่วุ่นวายบ่งบอกถึงอารมณ์ของเธอได้เป็นอย่างดี
คุณท่านจุลินทร์เห็นดังนั้นจึงถอนหายใจออกมาแต่ก็ไม่พูดอะไรแค่กวักมือเรียก "ลูกนาร์มาทางนี้ตาธานกับหนูลียากที่จะมาที่บ้านเราสักครั้งนึง"
"คุณพ่อคะ" ทีนาร์เหฝก็บอาการของตนเองได้บ้างแล้วเธอเดินตรงเข้าไปหาเดินผ่านนิธานไปนั่งลงที่อีกข้างของนิธานแต่สายตายังไม่ห่างจากตัวของนิธาน "ตาธาน"
นิธานกระพริบตาก่อนจะก้มหัวเล็กน้อยเพื่อทักทายทีนาร์
ทีนาร์เห็นท่าทางเชื่องช้าของนิธานในใจกลับเศร้าหมองเมื่อเห็นว่านิธานไม่สนใจเธอเลยแต่กลับหันข้างจับมือชยานีมาเล่นด้วยสายตาเอาจริงเอาจัง
ทีนาร์ย่นคิ้วสายตาตกอยู่ที่ร่างของชยานี "ตาธาน คนนี้คือ"
已经是最新一章了
加载中
