已经是第一章了
ตอนที่247 ครั้งต่อไปถ้าจะตีคนอื่นไม่ต้องให้คุณลงมือเองหรอก
ตนที่247 ครั้งต่อไปถ้าจะตีคนอื่นไม่ต้องให้คุณลงมือเองหรอก
"ฉัน"
ชยานีเดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ท่าทางของเธอยังสงบนิ่งบนใบหน้าไม่มีท่าทางหวาดกลัว
ดนัทธ์ไม่เคยเจอหน้าชยานีช่วงที่ชยานีอยู่ในงานดนัทธ์ยังมาไม่ถึงภายหลังชยานีกับนิธานเดินขึ้นไปส่งคุณท่านจุลินทร์แล้วจึงไม่ได้เจอกับดนัทธ์
ดนัทธ์มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขา ที่หน้าตางดงามมากถึงแม้ชยานีจะแต่งหน้าธรรมดาแต่ดนัทธ์ที่เล่นผู้หญิงมาหลายปีแน่นอนว่ามีความรู้สึกไวต่อของสวยๆงามๆแค่ได้เห็นชยานีครั้งแรกก็มองออกว่าชยานีเป็นสาวงาม
เขามองรูปร่างของชยานีอย่างหื่นกามทำให้ชยานีขมวดคิ้ว
ชยานีกำหมัดแน่นมองดนัทธ์ด้วยสายตาเย็นชา "ถ้าเมื่อตะกี้ดิฉันได้ยินมาไม่ผิดคุณดนัทธ์คิดจะข่มขืนน้องสาวตัวเองเหรอคะ"
"โอ๊ะโอ คนสวยผมไม่ใช่แค่จะข่มขืนเธอแค่คนเดียวแม้แต่คุณผมก็จะเอาด้วยอีกคน" ดนัทธ์เป็นผู้ชายที่บ้ากามตั้งแต่เมื่อก่อนก็คิดไม่ดีและพยายามจะลวนลามโสวัณณ์มาตลอด
แต่ยังดีที่โสวัณณ์เป็นคนฉลาดรระมัดระวังตัวเองมาตลอดส่วนเมื่อก่อนดนัทธ์เกรงกลัวทีนาร์จึงก็ไม่กล้าทำอะไรโสวัณณ์ตามที่ใจคิดแต่วันนี้มาเห็นโสวัณณ์ที่แต่งตัวอย่างสวยงามจนทำให้เขาอดใจไม่ไหวจึงลืมความกลัวก่อนหน้านี้ไปจนหมด
เขาอยากได้โสวัณณ์ถึงจะได้แค่ลิ้มลองรสชาติก็ยังดี
แต่ดนัทธ์คิดไม่ถึงว่าจะมีหญิงสาวที่สวยกว่าโผล่เข้ามาดนัทธ์คิดว่าวันนี้ตนเองมีดวงเรื่องผู้หญิงไม่เบาเขาจ้องมองชยานีด้วยสายตาหื่นกามถึงแม้ชยานีจะใส่ชุดที่มิดชิดแต่รูปร่างที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจของชยานีในสายตาของดนัทธ์เวลานี้เหมือนกับบนร่างของชยานีกับโสวัณณ์ไม่ได้สวมเสื้อผ้าอยู่เลย
"คนสวย วันนี้พวกเธอยอมเป็นของฉันซะเถอะ"
"หึ นายเนี่ยนะ" ชยานีมองด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะหันไปกวักมือเรียกโสวัณณ์ "วัน มาหาพี่ทางนี้"
"พี่สะใภ้คะ พี่รีบหนีไป อย่าสนใจหนู เขาไม่กล้าทำอะไรหนูหรอก" ถึงแม้ในใขของโสวัณณ์จะกลัวมากๆแต่ตอนนี้กลับคิดถึงความปลอดภัยของชยานีก่อน" พี่สะใภ้รีบหนีไปก่อนค่ะ"
" ไม่ได้" ชยานีพูดเสียงนิ่ง "มาหาพี่"
โสวัณณ์ลังเลใจแต่พอเห็นชยานียังคงมั่นคงเธอจึงรีบวิ่งไปหาชยานียกมือขึ้นดึงโสวัณณ์มาหลบอยู่ด้านหลังของตัวเองแล้วจ้องหน้าดนัทธ์นิ่ง "อยากให้ฉันยอมให้นาย" ชยานีกระดิกนิ้วเรียก" นายเข้ามาสิ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่านายจะทำได้รึเปล่า"
" เหอะๆ คนสวย ฉันรู้อยู่แล้วว่าที่จริงเธอก็อยากมีอะไรกับพี่เดี๋ยวพี่จัดให้เลยครับ" ดนัทธ์ถูมือไปมามองชยานีแววตาเปล่งประกาย
ท่าทางท้าทายของชยานีขณะที่ในใจรู้สึกขยะแขยงพอตอนที่ดนัทธ์เดินเข้ามาจึงรีบยกขาขึ้นด้วยความเร็วทำให้ดนัทธ์ไม่ทันตั้งตัวทั้งร่างเหมือนลอยขึ้นไป
" โอ้ย"
เพียงแค่ได้ยินเสียงร้องของดนัทธ์เท่านั้นเพราะร่างของเขาโดนชยานีเตะจนลอยออกไปจนไกล
"ว้าว พี่สะใภ้เก่งมากๆเลยค่ะ"
ชยานีหัวเราะหึก่อนจะบอกให้โสวัณณ์ขยับออกไปยืนห่างๆส่วนเธอเดินเข้าไปยกขาเหยียบลงบนหน้าอกของดนัทธ์ "เมื่อตะกี้นายพูดว่าไงไหนลองพูดใหม่อีกครั้งซิ"
"แก แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แกกล้าทำอย่างนี้กับฉันไม่กลัวว่าคนของตระกูลมีทรัพย์จะทำอะไรแกรึไง"ตั้งแต่เล็กจนโตดนัทธ์ไม่เคยเสียศักดิ์ศรีอย่างนี้มาก่อน
เขาคิดจะผลักชยานีออกไปแต่ทำยังไงก็ลุกไม่ขึ้นแต่ทุกครั้งที่เขาคิดจะลุกขึ้นชยานีก็จะเตะเขาลงไปนอนบนพื้นอีกครั้ง
เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้งจนคนที่อยู่บริเวณด้านหลังเริ่มได้ยินเสียงร้องที่แหลมเหมือนเสียงหมูโดนเชือดของดนัทธ์ "ยัยบ้า แกกล้าทำอย่างนี้กับฉัน ฉันจะทำให้แกทรมานไปตลอดชีวิต"
"แกรอก่อนเถอะ ครั้งหน้าฉันจะทำให้แก โอ้ย"
"พี่สะใภ้เก่งจังเลยค่ะ" โสวัณณ์เห็นชยานีคนเดียวลงมือจัดการจนดนัทธ์สภาพอนาถขนาดนี้ตอนนี้จึงเคารพนับถือในตัวเธอมากโสวัณณ์ไม่เคยเจอผู้หญิงที่แข็งแกร่งแบบนี้ทุกครั้งที่เธอรู้สึกว่าชยานีสมบูรณ์แบบที่สุดแล้วชยานีก็มักจะทำเรื่องเหลือเชื่อออกมาได้ใหม่อยู่เสมอ สายตาของโสวัณณ์ที่จ้องมองชยานีเหมือนสาวน้อยกำลังมองไอดอลของตัวเอง
"พี่สะใภ้ต่อจากนี้ไม่ใช่แค่พี่ชายที่เป็นไอดอลของหนูแต่พี่ก็เป็นไอดอลของหนูด้วย"
ชยานียกยิ้ม "เขาเป็นใคร"
"เขา"
"เกิดเรื่องอะไรขึ้น"
กลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้าที่ได้ยินเสียงร้องดังมาจากด้านหลังก็รีบเดินเข้ามาดูทั้งคนของตระกูลมีทรัพย์และแขกที่มาร่วมงานก็เดินมาล้อมรอบจ้องมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
" เธอปล่อยลูกชายฉันเดี๋ยวนี้นะ"มารดาของดนัทธ์หรือก็คือลูกสะใภ้ใหญ่คุณลุงของทีนาร์รีบเดินเข้ามาคิดจะดึงชยานีออกไป
โสวัณณ์รีบเข้าไปห้าม "น้าสะใภ้ มองให้ชัดก่อนนะคะว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นใคร"
"ฉันไม่สนว่าจะเป็นใครเธอกล้าทำร้ายลูกชายของฉัน ฉันว่าเธอคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ" คุณฐานันตร์เริ่มร้องตะโกนสั่ง "พวกแกไม่เห็นรึไงว่าผู้หญิงคนนี้กล้าทำร้ายคุณชายใหญ่ยังไม่รีบจับเธออีกกล้าทำร้ายคนของตระกูลเราช่างไม่กลัวตายจริงๆ"
"น้าสะใภ้ หนูคิดว่าเป็นคุณต่างหากที่ไม่กลัวตาย"โสวัณณ์ยิ้มเยาะ
" เด็กคนนี้ ทำไมไปช่วยคนนอกอย่างนี้" เดิมทีคุณฐานันตร์ก็ไม่ค่อยพอใจโสวัณณ์อยู่เป็นทุนเดิมเพราะโสวัณณ์ไม่ใช่คนของตระกูลมีทรัพย์แต่กลับได้ทุกอย่างไปจนหมดทั้งได้รับความเอ็นดูจากทีนาร์ทำให้คนของตระกูลมีทรัพย์และบรรดาญาติๆไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ยังไงซะผู้นําตระกูลตอนนี้ก็คือทีนาร์พวกเขาทำอะไรโสวัณณ์ไม่ได้แต่ฝีปากในการด่าคนอื่นของคุณฐานันตร์ร้ายกาจมากในเมื่อต่อว่าอะไรทีนาร์ไม่ได้เธอก็พุ่งเป้าหมายไปที่โสวัณณ์ทันที
"รีบมาดูเร็วเข้า ทุกท่านช่วยมาตัดสินกันหน่อยเร็วเข้า เด็กคนนี้ไม่ใช่คนของตระกูลมีทรัพย์จริงๆเป็นเด็กที่ทีนาร์รับมาเลี้ยงดูเพราะสงสารทุกท่านดูสิทุกปีช่วยจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้เธอให้เธอได้เป็นคุณหนูของตระกูลมีทรัพย์แต่ดูเธอสิ เธอกลับร่วมมือกับคนนอกมาทำร้ายคุณชายใหญ่ของตระกูลได้"
คนที่ยืนล้อมรอบไม่กล้าพูดอะไรออกมามีแต่คุณฐานันตร์ที่กำลังพูดหาเรื่องโสวัณณ์อยู่คนเดียวโสวัณณ์ก็ไม่พูดอะไรทำเพียงแค่ยิ้มเยาะมองคุณฐานันตร์ที่คอยพูดจาใส่ร้ายคนอื่นอยู่ตอนนี้
คุณฐานันตร์ตะโกนอยู่นานก็ไม่มีใครสนใจเธอถึงได้รู้สึกว่ามันผิดปกติ
" เฮ้อ ตอนนี้ก็มากลั่นแกล้งพวกเราแล้ว ยังไงซะฉันก็นับว่าเป็นคนในตระกูลมีทรัพย์นะลูกชายของฉันก็นับว่าเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูล แต่ตอนนี้ตระกูลของเรากลับโดนคนนอกรังแกจะสงสารก็แต่สายเลือดแท้ๆของตระกูลอย่างพวกเราที่โดนคนนอกรังแกมันยุติธรรมแล้วเหรอ"
ชยานีหรี่ตาลงจ้องมองคุณฐานันตร์นิ่งๆก่อนจะแสยะยิ้มขึ้นมา
ดนัทธ์ที่โดนชยานีเหยียบไว้อยากจะลุกขึ้นมาแต่ก็โดนชยานีถีบลงไปอีกครั้งแรงๆเขาเจ็บจนร้องออกมาเสียงแหลม" โอ้ย แม่ครับ รีบมาช่วยผมเร็วเข้า พวกแกยังนิ่งอยู่ทำไม ยังไม่รีบมาจับตัวผู้หญิงคนนี้ไว้อีก"
" จับฉัน คุณคิดว่าทำไมพากเขาถึงไม่เข้ามาจับฉันกันล่ะ"ชยานีใช้เท้าเตะดนัทธ์อยู่หลายที "ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว คุณเห็นว่าพวกเขาคิดจะเข้ามาจับฉันไหม"
"เธอ"
"เกิดอะไรขึ้น"เวลานนั้นเองทีนาร์ก็เดินเข้ามาคนที่เดินมาพร้อมกันยังมีนิธานด้วย ทุกคนเห็นดังนั้นก็รีบแยกตัวออกเป็นทางเดิน ทีนาร์มองไปรอบๆจนเห็นก่อนจะเห็นดนัทธ์ที่นอนอยู่บนพื้นและยังมีคุณฐานันตร์ที่ร้องห่มร้องไห้อยู่ สีหน้าของทีนาร์ก็เริ่มไม่ดีโดยเฉพาะยังเห็นชยานีที่กำลังเหยียบดนัทธ์อยู่ทีนาร์จึงเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว
"คุณแม่คะ" โสวัณณ์้เดินไปยืนตรงหน้าทีนาร์กอดแขนทีนาร์ไว้อย่างออดอ้อนก่อนจะทักทายนิธาน
"พี่คะ"
นิธานมองโสวัณณ์เล็กน้อยก่อนตอบกลับสั้นๆ "อืม"
โสวัณณ์ได้ยินดังนั้นก็ดีอกดีใจใหญ่ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง"พี่คะ เมื่อตะกี้ดนัทธ์คิดจะลวนลามหนู พี่สะใภ้มาเห็นพอดีแล้วเขายังคิดจะลวมลามพี่สะใภ้ด้วยค่ะ ยังพูดคำพูดไม่น่าฟังอีกเยอะมากพี่สะใภ้ได้ยินแล้วไม่ชอบใจก็เลย"
โสวัณณ์เป็นคนฉลาดรู้ว่าอะไรหนักเบาเธอรู้ว่านิธานเป็นห่วงชยานีมากดังนั้นไม่ว่าใครที่คิดไม่ดีหรือไม่ให้เกียรติกับชยานีนิธานต้องโกรธแน่นอน
แน่นอนว่าโสวัณณ์ไม่ได้ต้องการให้นิธานโกรธจริงๆแต่อยากให้นิธานยื่นมือเข้ามาจัดการเท่านั้นเองแต่ถึงโสวัณณ์จะไม่พูดนิธานก็ต้องยื่นมือเข้าไปจัดการอยู่แล้ว
นิธานไม่พูดอะไรสีหน้าก็ไม่เปลี่ยนแปลงแต่ถ้าคนที่รู้จักเขาดีจะรู้ว่าตอนนี้นิธานโกรธสุดๆเลยทีเดียวสายตาคู่นั้นของเขาหรี่ตาลงแววตาคมกริบ
นิธานแสยะยิ้มเดินไปจนถึงข้างกายชยานีอย่างช้าๆเขาไม่พูดอะไรแต่ทุกก้าวที่เขาเดินเหมือนจะเหยียบขยี้ลงบนหัวใจของคนอื่น นิธานมีความสามารถนั้นจริงๆ
"คุณ"
ความจริงแล้วตอนที่ได้ยินโสวัณณ์พูดถึงชยานีดนัทธ์และคุณฐานันตร์ผู้ก็หวาดกลัวขึ้นมาแล้ว
นิธาน เขาเป็นถึงใครล่ะ มีปัญหากับใครก็ไม่เท่ามีปัญหากับนิธาน แล้วเมื่อตะกี้ดนัทธ์ยังกล้าคิดจะไปลวนลามภรรยาของนิธานเข้าอีก ช่างไม่กลัวตายจริงๆเลยมิน่าล่ะเมื่อตะกี้โสวัณณ์ถึงพูดว่าดนัทธ์หาเรื่องตายนี่มันหาเรื่องตายจริงๆด้วย
แต่ตอนนี้สำนึกผิดก็สายไปแล้ว ดนัทธ์ทำมันลงไปแล้ว
"ตาธาน เรื่องนี้ดนัทธ์ทำผิดจริงๆแต่ยังไงซะเขาก็เป็นน้องชายของหลาน หลาน"
"น้องชาย" นิธานแสยะยิ้มหันไปกวักมือเรียกชยานี "มาทางนี้ ทำอย่างนั้นมันทำให้เท้าของคุณสกปรกเปล่าๆ"
ชยานียู่หน้าถึงคำพูดของนี้ทานจะแทงใจดำแต่ที่พูดไม่ได้หมายถึงเธอจึงไม่มีปัญหาอะไรชยานียิ้มบางก่อนจะเตะดนัทธ์อีกหลายทีโดยที่ดนัทธ์ไม่กล้าพูดอะไรอีกกลัวจะทำให้นิธานไม่พอใจแล้วพวกเขาจะไม่มีโอกาสรอดชีวิตไปได้
ชยานีเห็นท่าทางหวาดกลัวของดนัทธ์แล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ "ฉันบอกแล้วไง ว่าคุณไม่มีปัญญาจะทำอะไรฉันได้" ชยานีมองดนัทธ์นิ่งเหมือนกำลังมองขยะที่ไม่มีประโยชน์
"อ้อ ลืมบอกคุณไปว่าฉันเป็นแชมป์ศิลปะการป้องกันตัวครั้งหน้าถ้าคุณยังไม่ยอมแพ้มาลองสู้กันใหม่ได้นะคะ"
ทุกคนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปเลย
แต่นิธานกลับกุมมือของชยานีไว้" เด็กดื้อ"
ชยานีมองนิธานสีหน้ายิ้มแย้ม "ฉันคิดว่าคุณจะชมฉันซะอีก"
"ครั้งหน้าจำไว้เรื่องลงไม่ลงมือคุณไม่ต้องทำเอง"นิธานลูบหัวชยานีปลอบขวัญ" เจ็บไหม"
ชยานีสะดุ้ง" ฉันใช้เท้าเตะนะคะใส่รองเท้าอยู่ไม่เจ็บหรอก"
已经是最新一章了
加载中
