ตอนที่251พ่ายแพ้อย่างย่อยยับ

ต๭นที่251พ่ายแพ้อย่างย่อยยับ “คุณ.........คุณ!”ชามาโกรธจนพูดไม่ออกดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยประกายของความโกรธเธอกำมือทั้งสองข้างไว้อย่างแน่น“ทัตติ！คุณอย่าลืมนะว่าตอนนี้หัวใจของมดลูกของชยานีนั้นอยู่ที่ในตัวของฉันถ้าหากว่าคุณไม่รักและไม่ถนอมมันแล้วคุณคาดหวังให้ฉันรักและถนอมมันขนาดไหนกันล่ะฉันก็คิดว่าคุณจะรักชยานีจริงๆตอนนี้ร่างกายของฉันหล่อเลี้ยงหัวใจและมดลูกของชยานีแต่คุณกลับไม่สนใจใยดีฉันเลยหรือคุณไม่กลัวว่าฉันจะทำอะไรมันใช่ไหมล่ะฉันจะทำให้คุณเสียไปใจตลอดชีวิต” “เธอกล้านั้นเหรอ!” ทันใดนั้นทัตติก็ลุกขึ้นและทุบลงไปที่โต๊ะอย่างรุนแรงดวงตาช่างน่ากลัว“ชามาเธอกล้าหรอ!!” “คุณก็คอยดูก็แล้วกันว่าฉันกล้าทำหรือไม่กล้าทำ”ชามาเองก็ไม่กลัวเขาเธอยิ้มตอบกลับอย่างเย็นชา“ทัตติในเมื่อคุณไม่ยุติธรรมกับฉันฉันก็จะไม่เป็นธรรมกับคุณคุณคิดว่าที่ฉันยอมทำเรื่องต่างๆมากมายขนาดนี้เป็นเพราะว่าฉันต้องการจะเสียสละหล่อเลี้ยงหัวใจและมดลูกของชยานีให้คุณนั้นเหรอ”ชามาตะโกน“ฉันก็เป็นคนนะฉันรักคุณรักคุณมากขนาดนี้และรักคุณมากกว่าที่ชยานีรักคุณอีกแต่ทำไมคุณไม่เคยเห็นเลยว่าฉันมีตัวตนอยู่ตรงนี้” “ชามาเธอก็รู้ว่าฉันไม่สามารถที่จะรักเธอได้!”ทัตติพูดอย่างเย็นชา“ในตอนแรกเธอเป็นคนพูดเองว่าเธออยากช่วยฉันที่จะหล่อเลี้ยงหัวใจและมดลูกของชยานีและร่างกายของเธอเองก็มีปัญหาถ้าไม่ใช่เพราะหัวใจของนีเธอคิดว่าเธอจะมีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ไหม” “ทัตติทำไมคุณมันเป็นคนที่ไร้ความรู้สึกแบบนี้!”ชยานีไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง“ถึงแม้ว่าร่างกายของฉันจะหล่อเลี้ยงหัวใจและมดลูกของชยานีแต่คุณก็ยังไม่ยินยอมที่จะอยู่กับฉันเหรอคะ” “.......ใช่!”ทัตติพูดอกมา“เธอก็คือเธอนีก็คือนีฉันไม่สามารถรักเธอได้และไม่สามารถที่จะอยู่ร่วมกับเธอได้” “โอ้ยทัตติ.....ฉันนนน...ทัตติคะฉันเจ็บมากเลยค่ะ!”ใบหน้าของชามาซีดเผือดเธอเอามือจับไปที่หัวใจของเธอและล้มลงไปอย่างช้าๆร่างกายของเธอกระแทกกับโซฟาทั้งตัวของเธอล้มนอนลงไปที่โซฟา เสียงดังขึ้นมาจากในสายโทรศัพท์ทัตติได้ยินเสียงเหลือบตามองโทรศัพท์และกำโทรศัพท์ของตัวเองแน่น“ชามาเกิดอะไรขึ้น” “ทัตติช่วยฉันด้วยฉันเจ็บ!”ชามาตะโกนออกมาอย่างอ่อนแรง“ทัตติช่วยฉันด้วย!” “ชามาเกิดอะไรขึ้นเธอเป็นอย่างไรบ้างหัวใจผิดปกติใช่ไหมเธออยู่ที่ไหนรอฉันก่อนนะฉันจะรีบไปหาเธอเดี๋ยวนี้!”ทัตติไม่ได้ยินเสียงตอบกลับใดๆของชามาเขารีบหยิบกุญแจรถและวิ่งไปที่รถทันทีและโทรหาชามาแต่กลับไม่มีการตอบกลับใดๆทั้งสิ้น ทัตติหมดหนทางทำได้เพียงต่อสายโทรศัพท์โทรหาตระกูลกองแก้วแต่ก็เป็นแม่บ้านที่รับสายก็บอกว่าคุณผู้หญิงอยู่ที่นี่แต่ก็ไม่รู้สถานการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้นทัตติได้ยินเช่นนั้นก็รีบขับรถด้วยความเร็วตรงไปที่บ้านของตระกูลกองแก้ว แต่ชามาที่ตัดสายทิ้งนั้นกลับนั่งอยู่บนโซฟาสายตาที่เต็มไปด้วยความถากถางเธอจ้องมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังส่งสัญญาว่ามีคนโทรมาแต่ชามากลับไม่มีท่าทีตอบกลับใดๆอยู่ๆเธอก็ลุกขึ้นและวางโทรศัพท์ราบไปกับพื้น จริงๆแล้วความเป็นห่วงที่ทัตติมีให้ชามาทั้งหมดนั้นก็ไม่ใช่เพราะเรื่องหัวใจและร่างกายเธอเท่านั้นแต่เพราะทัตติรู้ว่า......... “เข้ามาได้อย่างไร!” ชามาตกตะลึงมองไปทางปวีณที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูดวงตาของเธอเปล่งประกายความรู้สึกผิดออกมาจิตใต้สำนึกทำให้เธอมองที่ปวีณและมองไปที่โทรศัพท์ที่เธอวางราบไปกับพื้นมือทั้งสองข้างกำกำปั้นแน่น“พี่!!” เธอไม่รู้ว่าปวีณได้ยินเรื่องราวมากน้อยแค่ไหนเพราะว่าปวีณไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆทั้งสิ้นทำให้ชามาไม่สามารถคาดการใดๆได้เลยทำได้เพียงแกล้งเป็นมองไปทางปวีณ ปวีณหรี่ตามองสายตาของเขามองลงมาที่ลำตัวของชามา เขาไม่พูดอะไรทั้งสิ้นและก็ไม่ขยับไปไหนเช่นกันทำแค่เพียงจ้องมองท่าทีของชามาทำให้ชามารู้สึกกดดัน และไม่รู้ว่าได้ยินเรื่องราวตั้งแต่ตอนไหนชามาเผชิญหน้ากับปวีณที่เต็มไปด้วยความกดดันความรู้สึกแบบนี้ทำให้ชามาเหมือนจะขาดอากาศหายใจ “พี่คะถึงแม้ว่าพวกเราจะเป็นพี่น้องกันแต่การที่จะเข้ามาห้องคนอื่นนั้นไม่จำเป็นต้องเคาะประตูเหรอคะควรที่จะเคาะประตูก่อนจริงไหมคะ”ชามาไม่ชอบความรู้สึกที่กำลังจะต้องตกเป็นรองจากคนอื่น เพราะในใจของชามานั้นเธอคิดว่าตลอดว่าตัวเองนั้นเป็นคนที่สูงส่งและอยู่เหนือคนอื่นถึงแม้ปวีณจะเป็นคนในตระกูลกองแก้วเช่นกันแต่พ่อแม่ของปวีณก็ไม่ใช่คนหลักของตระกูลกองแก้วพ่อของเธอคือพรยศเพราะฉะนั้นตั้งแต่เกิดมาชามาก็ได้รับการตามใจมาตั้งแต่เด็กและเธอก็ปฏิบัติกับคนอื่นในตระกูลกองแก้วเช่นนี้เหมือนกัน ปวีณหรี่ตามมองและยิ้มที่มุมปาด“ฉันคิดว่าเธอเปิดประตูอยู่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเคาะประตูแต่ฉันเคาะประตูแล้วจริงๆแต่เหมือนกับว่าเธอจะไม่ได้สนใจก็เลยไม่ทันได้เลย” “พี่........!”ชามามองไปที่ปวีณด้วยสายาตาที่รังเกียจ“แล้วเมื่อกี้พี่ได้ยินอะไรบ้างล่ะ” “เธอหมายถึงเรื่องไหนบ้างล่ะ”ปวีณมองไปที่ชามามือของเขากอดอกและพูดออกมาหน้ายิ้มๆเขาแสยะยิ้มไปที่มุมปากและเปล่งประกายความเย็นชาออกมามองดูชามาที่ยืนตัวสั่นอยู่ “อ่า....”ปวีณขมวดคิ้วและเดินไปพิงที่ประตู“ฉันคิดว่าครั้งหน้าถ้าจะคุยโทรศัพท์และไม่ต้องการจะให้คนอื่นรู้ก็ควรที่จะปิดประตูหรือไม่ก็หาคนรักษาความปลอดภัยมาเฝ้าที่หน้าประตูไว้ก็ดีนะ”และอีกสักครู่เขาก็พูดว่า“เอ่อใช่เมื่อกี้หัวใจของเธอมันผิดปกติไม่ใช่เหรอ” “นาย.....ปวีณ!นายต้องการจะพูดอะไรกันแน่”ตอนนี้ตัวของชามาเองก็อารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ยิ่งได้ยินปวีณพูดจาแบบนี้ในใจของเธอยิ่งร้อนเป็นไฟ“อยากจะพูดอะไรก็รีบพูด!” ปวีณยิ้มเยาะและไม่หยุดยิ้มที่มุมปาก“ฉันไม่ได้อยากจะพูดอะไรเลยก็แค่อยากจะเตือนเธอถ้าไม่สบายก็ไปโรงพยาบาลไปหาหมอนะ!” เขาหรี่ตามองเมื่อพูดจบยิ้มเยาะออกมา“เธอเห็นมีชีวิตชีวาขนาดนี้ถ้าทัตติได้มาเห็นเป็นอย่างไรกันนะ” “ปวีณ.......”ชามากัดฟันกำลังจะอ้าปากตะโกนด่าแต่ได้ยินเสียงมาจากบันได“คุณทัตติคะตอนนี้คุณผู้หญิงกำลังผักผ่อนอยู่ในห้องค่ะฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณผู้หญิงเป็นอะไร” “พาฉันขึ้นไปดูเดี๋ยวนี้!” นั่นมันคือเสียงของทัตติ ชามาตกตะลึงทำไมทัตติถึงได้มาไวขนาดนี้ ปวีณถอนหายใจออกสองครั้งและหมุนตัวออกไปจากประตู ในตอนที่เดินไปที่ทางเดินปวีณและทัตติได้เจอกันพอดี ทั้งสองจ้องมองกันมือทั้งสองข้างของปวีณล้วงกระเป๋ากางเกงมองไปที่ทัตติ“นายมาบ้านตระกูลกองแก้วในเวลานี้ไม่กลัวว่าคนอื่นจะเข้าใจผิดเหรอ” ทัตติได้ยินเสียงของปวีณที่พูดกับเขาราวกับคนแปลกหน้าก็หรี่ตามอง“หลบไป!” ปวีณขมวดคิ้วและขยับให้เล็กน้อยทัตติเดินผ่านปวีณไปได้เพียงนิดหน่อยและเดินต่อไปได้ไม่เพียงกี่ก้าวก็โดนปวีณเรียกให้หยุดไว้“หรือว่าข่าวดีของพวกคุณกำลังใกล้เข้ามาแล้วแต่ว่าคู่หมั้นของนายเพิ่งจะตายไปได้ครึ่งปีกว่าเองนะนายนี่ก็มีการพัฒนาที่ไวมากเลยไม่กลัวคำพูดนินทาของคนอื่นเขาเลย” ทัตติโดนปวีณพูดแทงใจดำขมวดคิ้วและเริ่มกำมือเล็กน้อย“มันก็ดีกว่าบางคนที่คอยจ้องมองคู่หมั้นของคนอื่นเขา” อยู่ๆสีหน้าของปวีณก็เปลี่ยนไปแต่เพียงแค่ชั่วครู่เขาก็ยิ้มเยาะออกมาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน“ก็เทียบกับคนบางคนไม่ได้หรอกที่ทิ้งคู่หมั้นที่แสนดีของตัวเองไปฉันแค่อยากจะชื่นชมถึงเรื่องบนเตียงของนาย!” “ปวีณ!นายพูดให้มันดีๆหน่อยนะ!”ทัตติหมุนตัวในหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมโดยเฉพาะที่ดวงตาของเขาแทบจะกลืนกินคนที่อยู่ตรงหน้าได้เลย ปวีณได้ยินคำพูดเยาะเย้ยนั้นและยื่นมือไปดึงเสื้อเชิ้ตออกมา“ฉันพูดจาไม่สะอาดแต่ก็ดีกว่าบางคนที่ทำตัวไม่สะอาด” “นาย........” “นายรีบไปดูหวานใจของนายตัวตานายเองเถอะนะเหอะๆป่านนี้คงจะถ่างตัวนอนรอบนเตียงนานแล้วแหละถ้าเกิดหัวใจเป็นอะไรขึ้นมา......”ปวีณไม่ทันพูดจบทัตติก็รีบหมุนตัวเดินไปและหายไปจากทางเดิน ใบหน้าของปวีณช่างมืดมนและน่ากลัวน้ำเสียงของเขาช่างเย็นชาเหลือเกินหัวไปจ้องเขม่นที่แม่บ้าน“ยังจะมายืนอยู่ตรงนี้อีก!” ทัตติผลักประตูเข้าไปก็เห็นชามานอนอยู่บนเตียงสีหน้าของเธอซีดเผือดจนดูน่ากลัว “ทัตติคุณมาแล้ว!” ชามาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนระทวยทัตติรีบไปประคองตัวเองชามาและช้อนตัวของเธอขึ้น“อย่าขยับไปเรื่อยสิ!เธอไม่สบายตรงไหน” ชามาส่ายหัว“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ！” สีหน้าของเธอดูไม่สู้ดีเท่าไหร่เธอรีบปัดมือของทัตติออกจากไหล่ของเธอและจับมือเขาไว้“ขอบคุณนะทัตติที่คุณแวะมาดูฉัน!” ทัตติถูกสายตาของชามาจ้องมองไปที่มือคู่นั้นอยากจะดึงมืออกจากเธอแต่ชามาไม่ยอมปล่อย“ทัตติฉันรู้ว่าคุณยังสนใจฉันอยู่บ้างใช่ไหมคะ” ทัตติขมวดคิ้วแต่ก็ยังไม่ได้ดึงมือออก“เจ็บที่หัวใจเหรอ” “คุณมาแล้วฉันก็ดีขึ้นมากแล้ว!”ชามายิ้มออกมาและจับบีบมือของทัตติไว้แน่น“ทัตติคะคุณสามารถมาดูฉันได้ฉันก็รู้ว่าคุณยัง.......” “ชามาจริงๆแล้วเธอเองก็เข้าใจดีว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่!”ทัตติตัดบทสนทนา“ฉันคิดว่าเธอคงจะเข้าใจมากๆเลยแหละแต่ดูจากตอนนี้เธอแค่แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจเฉยๆเธอพูดออกมาอย่างเต็มปากว่าชยานีคือเพื่อนของเธอและนีเองก็ได้มอบสิ่งของที่มีค่าที่สุดไว้ให้เธอแต่เธอล่ะ......คิดว่านีเป็นเพื่อนเธอบ้างไหมฉันคือคู่หมั้นของนีและเธอก็คือเพื่อนของนีแค่นั้นแหละ！” “แต่ทัตติคะพวกเราก็ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นด้วยกันแล้วคุณอย่าลืมนะว่าระหว่างพวกเรานั้นยังมีเด็กอีกคนหนึ่ง!” “นั่นมันเป็นความต้องการของเธอถ้านั่นไม่ใช่เพราะคำแนะนำของเธอฉันไม่มีทางที่จะให้เธอมาเป็นนีแบบนี้หรอก!”ทัตติพูดออกมาอย่างไร้ความรู้สึก“เธอก็รู้ว่าฉันรักแค่นีคนเดียวเท่านั้น” “แต่ชยานีได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วนะคะ!” “ไม่นียังไม่ตายนียังไม่ได้ตายจากโลกนี้ไป”ทัตติมองไปที่ชามาด้วยสายตาที่เย็นชาเขาสะบัดมือของชามาออกและลุกขึ้นยืนสายตาของเขาเย็นชาอย่างไม่อาจหาสิ่งๆใดมาเปรียบได้“ฉันจะพูดอีกครั้งหนึ่งชยานียังไม่ได้ตายเขายังคงอยู่ในใจของฉันยังคงอยู่ตรงนี้” “แต่เธอตายไปแล้วเธอตายไปแล้ว!ทัตติคุณจะต้องให้ฉันพูดอีกกี่รอบคุณเองก็เห็นกับตาว่าเธอตายไปแล้วไม่ใช่เหรอคะคุณเห็นกับตาว่าศพของเธอถูกเผาไหม้ไปคุณเห็นกับตาที่งานศพของเธอทัตติคุณอย่าหลอกตัวเองอีกเลยคุณสามารถมีที่ชีวิตที่หลอกตัวเองแบบนี้ตลอดไปได้หรอกนะคะชยานีเธอตายไปแล้วและไม่มีวันที่จะกลับมาหรือคุณจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ของคุณเฝ้ารอและเฝ้าดูชยานีตลอดไปคะ!” “พอได้แล้ว!”ทัตติหมดความอดทน“ฉันพูดไปแล้วว่านียังไม่ได้ตายและยังมีอีกสิ่งหนึ่งถึงแม้ว่านีจะตายไปแล้วไม่มีชีวิตกลับมาอีกฉันก็ไม่แต่งงานกับเธอชั่วชีวิตของฉันก็จะไม่แต่งและถึงแม้ว่าฉันจะสามารถทำใจและวางเรื่องของชยานีได้แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มีทางเป็นเธอ!”