ตอนที่252หากมีเวลาก็แวะไปสอดส่องที่บ้านตากอากาศของทัตติ

ต๭นที่252หากมีเวลาก็แวะไปสอดส่องที่บ้านตากอากาศของทัตติ ทัตติเดินจากไปแล้วส่วนชามานั้นทั้งตัวของเธอเหมือนกับคนพิการที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียงถึงแม้ว่าชยานีจะตายไปแล้วแต่ทัตติก็ไม่ยอมรับในตัวเธอและไม่มีทางที่จะรักเธอ ไม่เธอไม่เชื่อก็แค่คนๆหนึ่งที่ตายไปแล้วมันจะมีผลต่อหัวใจของทัตติขนาดนั้น แต่คำพูดของทัตติเมื่อกี้นี้เป็นเหมือนเข็มที่ทิ่มแทงไปที่หัวใจของเธอเธออยากจะแกล้งทำเป็นไม่เจ็บปวดเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแต่ทั้งหัวของเธอก็มีแต่คำพูดนั้นของทัตติ “คุณผู้หญิงคะดึกขนาดนี้คุณจะออกไปข้างนอกหรอคะ” ชามาเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกแต่ก็โดนมาแม่บ้านเรียกไว้“คุณผู้หญิงคะเดี๋ยวก็จะถึงเวลาทานอาหารเย็นแล้วนะคะ” “ฉันไม่กินแล้ว!”ชามาพูดพร้อมกับรีบก้าวเดินออกจากบ้านของตระกูลกองแก้วเธอเดินตรงไปที่รถและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว “คุณผู้หญิง.......”แม่บ้านไม่สามารถรั้งเธอไว้ได้ทำได้เพียงเดินกลับไปก็เห็นปวีณยืนอยู่ที่หน้าประตูก็อดสะดุ้งตกใจไม่ได้“คะคะคุณผู้ชาย” ปวีณหรี่ตามอง“ชามาออกไปข้างนอกเหรอ” “ชะชะชะใช่ค่ะคุณผู้หญิงเหมือนมีเรื่องด่วนอะไรเลยค่ะ”แม่บ้านรู้สึกหวาดกลัวปวีณยืนแบบเกร็งตัวไม่กล้าขยับไปไหนปวีณโบกมือสะบัดไล่“ไปได้แล้ว” “ค่ะคุณผู้ชาย！” ปวีณยืนลูบคางของตัวเองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายโทรศัพท์หาคนๆหนึ่งพูดเรื่องราวเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในช่วงนี้ของตระกูลกองแก้วและทัตติ“เรื่องที่คุณได้รับปากไว้แล้วก่อนหน้านี้.......” “วางใจผมเถอะผมนิธานพูดคำไหนคำนั้น!” นิธานตัดสายโทรศัพท์ทิ้งนิ้วมืออันเรียวยาวของเขาเคาะไปที่โต๊ะพร้อมกับโทรศัพท์“ถ้าหากว่ามีเวลาก็แวะไปสอดส่องที่บ้านตากอากาศของทัตติหน่อยนะ!”เขาอยากจะดูว่าบ้านตากอากาศหลังนั้นกำลังซ่อนอะไรอยู่ “ก๊อกก๊อก”เสียงเคาะประตูดังขึ้นนิธานเก็บโทรศัพท์“เข้ามา！” เห็นในมือของชยานีกำลังถือน้ำหนึ่งแก้วเธอยิ้มแย้มเข้ามามองนิธานที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานที่ตรงโต๊ะนั้นมีเอกสารกองใหญ่วางอยู่อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว“บริษัทของคุณมีงานที่ต้องจัดการเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ” นิธานมองชยานีที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับนำมือของเขาดึงที่มือของเธอ“มานี่!” และรับน้ำแก้วนั้นจากมือของชยานีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยชยานีเดินไปที่ข้างหน้าของนิธานมองหน้าเก้าอี้และนั่งลง“ดึกขนาดนี้แล้วอย่าดื่มชาหรือกาแฟนะคะถ้าเกิดตอนกลางคืนนอนไม่หลับจะทำอย่างไรคะ” “คุณภรรยาคิดว่าจะทำอะไรล่ะครับ!”นิธานพูดอย่างยิ้มๆรู้สึกอบอุ่นในหัวใจจิบน้ำและวางไว้ที่ด้านข้างโต๊ะ“จริงๆก็ไม่ได้มีงานเยอะขนาดนั้นหรอกพวกนี้เป็นงานที่ตีรณได้จัดการเรียบร้อยแล้วก็แค่เอามาให้ฉันดูเท่านั้นเองก็ยังมีบางเรื่องบ้างที่ต้องจัดการและใช้ความคิดนิดหน่อยแต่เธอวางใจได้เลยไม่ได้ยุ่งจนเกินไป” ชยานีเบะปากและไม่ได้พูดอะไรต่อ จริงๆแล้วถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องงานธุรกิจของนิธานสักเท่าไหร่แต่เรื่องการบริหารนั้นก็เป็นเรื่องที่ใหญ่พอสมควร บริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดใหญ่ขนาดนี้และเครือข่ายนั้นก็ใหญ่มากๆด้วยคนที่อยู่ภายใต้การทำงานนั้นจะต้องมีความสามารถในการทำงานส่วนคนที่อยู่ด้านบนนั้นก็แค่ตัดสินใจให้ดีแต่ถ้าหากว่าคนที่อยู่ภายใต้การทำงานไม่มีความสามารถที่ดีในการทำงานก็จะส่งผลกระทบให้การตัดสินใจนั้นยากขึ้น เพราะฉะนั้นคนที่อยู่ในตำแหน่งหัวสูงสุดไม่สามารถทำคนเดียวได้จริงๆ ปากของนิธานบอกว่าไม่ลำบากอะไรเลยแต่ถ้าหากเป็นพนักงานทั่วไปล่ะก็ตอนกลางวันก็ทำงานทั้งวันถ้าหากว่าไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ก็คงลากยาวจนถึงตอนกลางคืน “ไม่ยุ่งก็ดีแล้วค่ะ!เอ่อใช่ค่ะพรุ่งนี้ฉันมีนัดกับโสวัณณ์และ......คุณแม่ออกไปข้างนอกนะคะคิดว่าคงจะไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนคุณแล้ว”ชยานีพูดแต่นิธานกลับคิ้วขมวดรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย“คิดไม่ถึงเลยว่าพวกคุณจะได้มาพูดคุยกัน” เดิมทีเขาคิดว่าระหว่างที่นาร์และชยานีนั้นคงไม่ง่ายที่จะติดต่อสื่อสารกันแต่กลับไม่คิดถึงเลยว่าช่วงเวลาแค่สั้นๆไม่กี่วันนั้นชยานีไม่ใช่แค่เพียงได้ติดต่อกันกับโสวัณณ์เท่านั้นแต่ชยานีเองก็ได้ใจของที่นาร์มาเช่นกัน เพราะที่นาร์ไม่ใช่คนที่จะยอมมาคบค้าสมาคมกับใครง่ายๆและเป็นคนที่ยอดเยี่ยมโดยเฉพาะในเรื่องของการทำธุรกิจนั้นก็ไม่แพ้ผู้ชายเลย จริงๆแล้วนิธานเองก็เคยทำงานร่วมกันกับเธอมาบ้างไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำของเธอนั้นก็เฉียบขาดโชคดีที่ที่นาร์กับนวีภาพเป็นคนที่ไม่เหมือนกันไม่ว่าจะเป็นด้านอารมณ์หรือด้านการทำงานก็ไม่เหมือนเลย “ก็แน่นอนอยู่แล้วค่ะช่วยดูด้วยค่ะว่าฉันนั้นคือใคร!” ชยานีชื่นชมตัวเองลูบที่คางและทำท่าภาคภูมิใจในตัวเองแบบสุดๆ นิธานหรี่ตามองชยานีและโบกมือเรียก“มานี่สิ!”สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นลุ่มลึกดวงตาของเขาเป็นประกายไฟ ชยานีก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่รู้เรื่องอะไรเธออยู่กับนิธานมาเป็นเวลานานนิธานนั้นนึกจะทำอะไรก็ทำไปเรื่อยและต้องการที่จะทำอะไรนั้นชยานีก็สามารถเกือบเดาใจของนิธานได้ทั้งหมด แค่เห็นนิธานทำท่าทีแบบนี้กับตัวเองหัวใจของชยานีก็เต้นแรงอย่างรวดเร็วเธอกัดที่ริมฝีปาก“ไม่ยุ่งแล้วเหรอคะ” นิธานเห็นสถานการณ์แขนอันเรียวยาวของเขาก็ดึงชยานีเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ชยานีเซตัวล้มลงที่อ้อมกอดของนิธานมือทั้งสองข้างจับอยู่ที่คอเสื้อของเขาพยายามจะย้ายสะโพกหนีเพื่อหาที่นั่งที่เหมาะสมเมื่อนั่งได้พอดีเธอก็มองไปที่นิธาน แต่นิธานกลับหรี่ตามองเธอครึ่งเดียวดวงตาที่เปล่งประกายของเขามือข้างหนึ่งจับที่เอวของชยานีเพื่อให้ชยานีตกลงไปและพูดออกไปด้วยความลุ่มลึก“หยุดขยับไปมาได้แล้ว!” ชยานีเลียที่ริมฝีปากของตัวเองมีท่าทีโอ้อวด“ฉันแค่ไม่เชื่อว่าคุณไม่ได้ที่จะไม่ทำอะไร!เรียกฉันมาทีไรก็ดึงให้ฉันนั่งลงก็........ทุกทีนิธานคะตอนนี้คุณนะมีความเชี่ยวชาญมากๆๆๆในเรื่องแบบนั้น......” นิธานขมวดคิ้วและจิ้มไปที่จมูกของชยานี“ตอนนี้เธอก็เชี่ยวชาญในเรื่องอย่างนั้นเหมือนกันนั่นแหละเลิกขยับได้แล้วฉันก็แค่อยากจะกอดเธอ!” น้ำเสียงของนิธานต่ำลงและลุ่มลึกเมื่อฟังแล้วมันเหมือนกดทับทำให้คนฟังรู้สึกหนักอึ้งชยานีรู้สึกตกตะลึงยื่นมือออกไปจับที่หน้าของนิธานที่จริงๆแล้วทั้งสองคนก็เป็นสามีภรรยากันและทั้งสองก็มีความรู้สึกในใจที่เหมือนกันผู้ชายคนนี้สำหรับชยานีแล้วนั้นความรู้สึกแบบชายๆหญิงๆก็เห็นได้อย่างชัดเจน“นิธานคะจริงๆแล้วฉัน........” “เธอลืมแล้วหรอว่าวันนั้นของเธอกำลังจะมานะ”นิธานลูบไล้ไปที่หน้าของชยานีและบีบที่หน้าของเธอ ชยานีไม่พูดอะไรหน้าของเธอเริ่มแดงก่ำขึ้น“คุณ.......”แม้แต่เรื่องอะไรแบบนี้เขาก็ยังจะจำมันได้อีก ชยานีถือว่าเป็นคนที่ค่อนข้างมีความละเอียดแต่กลับไม่มีได้ความสนใจที่จะจดจำเรื่องๆนั้นของตัวเองแต่เมื่อนิธานพูดออกมาชยานีก็รู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที นิธานปรับท่านั่งของชยานีมือทั้งสองข้างโอบไปที่เอวของชยานีค่อยๆใช้แรงกดลงไปและหมุนตัวของชยานีให้พลิกมาอีกด้านให้ทั้งสองคนหันหน้าชนกันชยานีอยู่ที่ด้านหน้าของนิธานจริงๆแล้วท่าทีแบบนี้ทำให้ชยานีสามารถสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของนิธานและความปรารถนาของเขา ชยานีหน้าแดงก่ำมือทั้งสองข้างกอดที่ไหล่ของนิธาน“นิธานคะจริงๆแล้ววันนี้ยังไม่ได้มาค่ะสามารถ......ได้” เธอรู้ว่าผู้ชายที่อยู่ข้างกายเธอนั้นต้องการอะไรและนิธานเองก็คงอดทนและอดกลั้นมานานโดยเฉพาะกับท่านั่งแบบนี้เธอสัมผัสได้ถึงไอร้อนที่ออกมาจากตัวของเขาเธอเอนตัวลงจูบลงที่ริมฝีปากของนิธานอย่างร้อนแรง นิธานเองก็ไม่รีรอจูบชยานีกลับมือข้างหนึ่งของเขาจับตัวเธอไว้แน่นมืออีกข้างนับก็จับที่ด้านหลังศีรษะของเธอไว้เพื่อให้แน่นใจว่าทั้งสองนั้นอยู่ในตำแหน่งที่ยึดแน่นและค่อยๆจูบลงไปอย่างลุ่มลึก อุณหภูมิในห้องหนังสือค่อยๆสูงขึ้นไม่สามารถที่จะหยุดยั้งเขาทั้งสองคนไว้ได้อีกมือทั้งสองข้างของชยานีจับที่คอของนิธานและค่อยๆลูบลงมาที่หลังของเขาเธอขยับๆร่างกายของเธออย่างไม่สนใจสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ร่างกายของทั้งสองคนนั้นแนบชิดติดกันขาทั้งสองข้างของเธอหนีบไว้ที่เอวของเขาคิดที่จะขยับเข้าไปใกล้อีกแต่นิธานกลับตัดบทของชยานีเขาค่อยๆจูบลงที่ริมฝีปากเธอเรื่อยๆมือทั้งสองกอดชยานีไว้แน่นราวกับว่าร่างทั้งสองร่างนั้นกำลังจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว คางของเขาอยู่ที่ซอกคอของชยานีหัวของเขาค่อยๆมุดและก้มไปที่เรือนร่างของเธอลมหายใจของเขากดทับไปที่ตัวของเธอ เขากอดชยานีไว้เป็นเวลานานถึงจะค่อยๆสงบลง จริงๆแล้วชยานียังไม่เสร็จ....เธอรู้สึกเกร็งไปทั้งตัวเพราะคิดว่านิธานคงจะยังต้องการทำแบบนั้นอยู่แต่ทุกอย่างกลับหยุดและไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ จริงๆแล้วในใจของเธอรู้ผิดหวังไม่ใช่น้อยโดยเฉพาะในตอนที่นิธานได้หยุดตัวลง แต่นิธานกลับคว่ำฟุบลงบนตัวของเธอร่างกายของเขายังคงร้อนแรงเหมือนกับตอนนั้นชยานีและนิธานพยายามที่จะระงับอารมณ์ของตัวเองให้ได้มากที่สุด หลังจากนั้นเป็นเวลานานนิธานก็ได้ปล่อยตัวของชยานีออกและใช้นิ้วจิ้มที่จมูกของยานี“เธอมันน่าหลงใหลจริงๆ” ชยานีขมวดคิ้วและทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยทั้งสองมือจับที่ชายกระโปรง“นิธาคะจริงๆแล้วฉัน.......” มือของนิธานลูบที่ริมฝีปากของชยานีส่ายหัวไปมา“รอก่อนนิดหนึ่งนะ!” เพราะเธอคือหัวใจของเขาดังนั้นเขาจึงหวงแหนเธอมากๆ“สุดท้ายแล้วเราสองคนก็ยังมีวันเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอีกนานแสนนาน” “แค่ก!”ชยานีสำลักออกมานิดหน่อยนิธานต้องใช้ความสามารถในการอดทนทั้งหมดที่มีเพื่อควบคุมอารมณ์ของตัวเองและปล่อยเธอไปนั้นเหรอ เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้นั้นมีความยับยั้งชั่งใจแต่คิดถึงไม่ว่าเขาจะพยายามควบคุมตัวเองขนาดนี้ในขณะเดียวกันชยานีเองก็รู้สึกเจ็บปวดที่เห็นนิธานต้องลำบากทั้งๆที่เขาก็เห็นอย่างชัดเจนว่าตอนนี้สามารถทำ.....ได้แต่เขากลับนึกถึงเธอทำเพื่อเธอจึงได้อดทนอดกลั้นไว้ ชยานียื่นมือออกไปและจับลูบๆที่หน้าของนิธานอย่างเบาๆและเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างรุ่นแรง“นิธานคุณทำแบบนี้ฉันรู้สึกว่าฉันไม่คู่ควรกับคุณ” “พูดไร้สาระ!”นิธานรวมมือของชยานีไว้ดึงชยานีให้แนบชิดติดตัวของเขาเขาโอบเอวบางๆของเธอไว้และบีบไปที่เนื้อของเธอ“ฉันเองไม่คู่ควรกับคุณ!” “เธอดีมากแล้ว!” “ตั้งแต่ที่พวกเรามาอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรคุณก็นึกถึงฉันไม่ว่าจะเรื่องอะไรคุณก็ทำเพื่อฉันแต่ฉันกลับไม่ได้ทำอะไรเพื่อคุณเลย!”ก็เหมือนกับครั้งนี้วันนั้นของเธอกำลังจะมาเธอกลับไม่ใส่ใจและจำมันไม่ได้แต่นิธานนั้นใส่ใจและจำได้อย่างแม่นยำ “เธอไม่ได้ทำอะไรที่ไหนล่ะ”นิธานจับมือของชยานีแน่นและลูบๆที่มือของเธอ“ในสายตาของฉันแล้วเธอได้ทำแล้วมากมาย”เพียงแค่อยู่ข้างกายเขาก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตของเขาแล้ว “แต่ว่า.......” “ถ้าคิดว่าตัวเองยังไม่ได้ทำอะไรจริงๆล่ะก็นั้นตอนนี้เธอก็ทำให้มากขึ้นสิ” “เอ่อ......”ชยานีมีความรู้สึกสงสัยและมองไปที่นิธาน“ฉันต้องทำอะไรเหรอคะ” “ทุกๆวันรักผมให้มากขึ้นก็พอ”