ตอนที่253สามีและภรรยาไม่ต้องพูดคำว่าขอบคุณ

ต๭นที่253สามีและภรรยาไม่ต้องพูดคำว่าขอบคุณ “เอ่อใช่ช่วงนี้อาการและอารมณ์ของคุณแม่เหมือนจะดีขึ้นมากเลยค่ะ” ชยานีนึกออกว่าเมื่อวานได้พูดคุยกันกับจริยาเป็นเพราะจริยามีสุขภาพจิตใจที่ดีขึ้นทำให้ชยานีเองก็รู้สึกสบายใจไปด้วยเช่นกัน “อื้ม！”นิธานพยักหน้า“ขอแค่คุณแม่มีความสุขก็โอเคแล้ว!” ชยานียิ้มแย้มและจับไปที่ไหล่ของนิธาน“ขอบคุณนะคะนิธาน!”เธอรู้ว่าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นได้ก็เพราะนิธานถ้าหากว่าไม่ได้รับการช่วยเหลือจากนิธานมีหลายๆเรื่องที่เธอไม่สามารถแก้ไขปัญหาอะไรได้ด้วยตัวเธอเอง “ยัยโง่เอ๋ย!ฉันเป็นสามีของเธอนะระหว่างเราสองคนไม่ต้องพูดคำว่าขอบคุณแล้ว!”นิธานจิ้มๆลงไปที่จมูกของชยานี“โอเคนี่ก็ดึกมากแล้วเธอเข้านอนก่อนเลยนะ” “ค่ะ!”ชยานีพยักหน้า“แล้วคุณล่ะคะ” “เดี๋ยวฉันจัดการงานในมือเสร็จเดี๋ยวจะรีบตามไปนอนนะ”นิธานจุบที่ปากของชยานีชยานีพยักหน้า“แบบนั้นก็ได้ค่ะฉันไปนอนก่อนนะคะคุณเองก็อย่านอนดึกรีบๆทำงานให้เสร็จและรีบๆเข้านอนนะคะ” “โอเค” หลังจากที่ชยานีเดินออกไปนิธานหรี่ตามองและจ้องไปที่เอกสารด้านหน้าที่วางอยู่บนโต๊ะเมื่ออ่านไปได้สักสองสามบรรทัดก็ปิดแฟ้มลงและเดินเข้าไปที่ห้องนอน ทางฝั่งของชามาตามหาทัตติในทุกๆที่จนมาถึงที่ด้านนอกบ้านตากอากาศของทัตติตั้งแต่ที่ทัตติเดินเข้าไปข้างในเขาก็ไม่เดินออกมาอีกเลยชามาก็รออยู่ที่ด้านนอกตั้งแต่กลางคืนจนถึงตอนเช้าจนเห็นทัตติขับรถออกมาชามาก็รีบลงมาจากลงเดินเข้าไปที่เขตของบ้าน เพราะที่นี่คือเขตพื้นที่ส่วนตัวดังนั้นด้านนอกจะมีคนคอยรักษาความปลอดภัยไม่ง่ายนักที่ชามาจะเข้าไป “สวัสดีครับไม่ทราบว่าคุณคือใครเหรอครับ” ผู้รักษาความปลอดภัยเห็นชามามาคนเดียวและยังไม่คุ้นหน้าคุ้นตาอีกด้วยและหยุดชามาไว้“คุณมาหาใคร” “ฉัน....คุณจำฉันไม่ได้เหรอไงคะ”ในตอนแรกชามารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยแต่ตอนนี้เธอพยายามควบคุมตัวเองให้มีสติ“ฉันคือภรรยาของคุณทัตติเจ้าของๆที่นี่” “คุณทัตติงั้นเหรอครับ”เขาจ้องมองชามาด้วยความสงสัย“คุณคือภรรยาของคุณทัตติเหรอครับแล้วทำไมที่ผ่านมาผมไม่เคยเจอคุณเลยล่ะครับ” “นี่คือบ้านใหม่ของพวกเราก่อนหน้านั้นฉันยังไม่เคยมาวันนี้ก่อนที่สามีของฉันจะไปทำงานก็ต่อสายโทรศัพท์โทรหาฉันเรียกฉันให้มาดูบ้านถ้าหากว่าไม่เชื่อฉันก็จะหยิบกุญแจให้คุณดู!”ชามาพูดไปพลางๆพร้อมกับจะหยิบกุญแจขึ้นมาจริงๆ“ซอยที่สามหลังที่เจ็ดนั่นใช่ไหมล่ะ” ผู้รักษาความปลอดภัยคนนั้นได้ให้ชามาเซ็นชื่อเข้ามาในเขตของทาวเฮาส์และมองชามาตั้งแต่หัวจรดเท้า“แต่ชื่อเจ้าของไม่ใช่ชื่อคุณทัตติเพราะฉะนั้น.......” “ชื่อเจ้าของบ้านหลังนั้นคือฉันฉันคือชยานี!”ชามาพูดชื่อออกไป “อ้อที่แท้ก็คุณชยานีนี่เองแต่ว่า......” เมื่อเห็นผู้รักษาความปลอดภัยมีความลังเลชามาขมวดคิ้ว“ฉันกับคุณทัตตินามสกุลเดียวกันตอนนี้ฉันเข้าไปได้หรือยัง” “ได้ครับแต่ว่าคุณต้องลงทะเบียนไว้สักหน่อย” ชามาเริ่มหงุดหงิดเพราะยังต้องกรอกรายละเอียดข้อมูลหลายอย่าง“ตอนนี้เข้าไปได้หรือยัง” “ได้แล้วครับขอเชิญครับคุณชยานี” เมื่อชามาได้เข้ามาก็ตรงไปที่บ้านหลังนั้นของทัตติเธอยืนอยู่ที่หน้าประตูจ้องมองที่ด้านหน้าเป็นเวลานานค่อยๆหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู เมื่อก้าวเข้าไปชามาก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบที่ผ่านเข้ามาเป็นความหนาวเย็นที่ไม่เหมือนกับฤดูหนาวและก็ไม่เหมือนกับเวลาที่เปิดแอร์ในฤดูร้อนมันเป็นความรู้สึกที่เยือกเย็นแบบสุดๆมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนไขกระดูกของเธอถูกแช่แข็งไว้รูขุมขนและผิวหนังของเธอตั้งลุกขึ้นมาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ไม่ดี ก็ชัดเจนอยู่ว่านี่คือแต่ทำไมในบ้านถึงมืดทับเหมือนในป่าชามาอดกลัวจนตัวสั่นไม่ได้ ข้างในบ้านนั้นโล่งมากๆไม่มีอะไรเลยมีแต่กำแพงสี่เหลี่ยมแต่บรรยากาศในบ้านมันช่างเยือกเย็นเหลือเกินราวกับว่ามีการเทอากาศเย็นๆจากข้างบนลงมาถึงข้างล่าง ชามารีบออกมาจากบ้านจนเกินไปก็เลยไม่ได้ใส่เสื้อผ้าที่หนาๆมือทั้งสองข้างของเธอลูบที่แขนของตัวเองมันหนาวเย็นจนเธอแทบจะรับมือไม่ไหว ชามาเข้าไปข้างในรู้สึกว่าข้างหลังนั้นเหมือนมีอะไรตามเธออยู่ยิ่งเธอเดินเข้าไปข้างในก็ยิ่งรู้สึกหนาวเย็นมากกว่าเดิม “แปลกมาก!”ที่นี่อะไรก็ไม่มีทั้งนั้นแล้วทัตติมาทำอะไรที่นี่ทุกๆวัน ที่นี่เหมือนกับไม่เคยมีคนอยู่มาก่อนเลยเหมือนกับเป็นบ้านที่รกร้างมาเป็นเวลานาน เมื่อเธอมีสติฝีเฝ้าก้าวเดินของเธอก็ช้าลงเรื่อยๆเธอรู้สึกว่าที่นี่มันแปลกมากจริงๆ จริงๆแล้ววิลล่าในบริเวณนี้ติดๆกันหมดยกเว้นบ้านตากอากาศหลังนี้ที่รอบๆด้านไม่มีบ้านหลังอื่นเลยราวกับว่าอยู่ตรงกลางอย่างไรอย่างนั้นถึงแม้จะมีบ้านรอบๆแต่มันก็อยู่ห่างออกจากกันไม่ใช่น้อย ยิ่งเดินเข้ามาชามาก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็น มือทั้งสองข้างของชามากอดตัวเองอยู่อดไม่ได้ที่จะบีบนวดแขนของตัวเองตอนที่ชามาเดินเข้าไปทีห้องนอนขนาดใหญ่เธอก็ชะงักหยุดเดินเพราะเธอสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นจากด้านในถึงขนาดที่สัมผัสได้ถึงอากาศที่เย็นเฉียบกำลังลอยออกมาจากรอยแตกที่ประตู ชามาอดไม่ได้ที่จะต้องกลืนน้ำลายลงคอผลักประตูเข้าไปอย่างช้าๆอากาศที่เยือกเย็นนั้นค่อยๆลอยออกมาชามาต้องสูดลมหายใจเข้าไป ในห้องนอนขนาดใหญ่ห้องนี้มีอุณหภูมิที่เย็นมากกว่าห้องข้างนอกชามาเดินก้าวเข้าไปไม่กี่ก้าวเธอมองเข้าไปก็เห็นห้องถูกจัดไว้อย่างกว้างขวางข้างในมีอะไรตกแต่งเยอะแยะมากมายเหมือนกับเป็นห้องจัดงานแต่งงานสิ่งของข้างในถูกห่อหุ้มด้วยสีแดงและในห้องนอนก็ถูกแขวนไปด้วยรูปภาพ2-3รูปชามาพอจะจำได้ว่ามันคือภาพวาดของชยานี ชยานีไม่ใช่เพียงแต่ด้านการออกแบบเท่านั้นที่โดดเด่นแต่เรื่องการวาดภาพของเธอนั้นก็มีพรสวรรค์ไม่ใช่น้อยตอนนั้นชามาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนเดียวกันกับชยานีเธอจำแทบไม่ได้แล้วว่าตอนนั้นอิจฉาเธอมากขนาดไหน ตอนนั้นเธอกับชยานีถือได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทกันก็ไม่ใช่ว่าไม่มีความอิจฉาในตัวเธอแต่ก็ยังไม่ถึงจุดที่แย่ที่สุดจนวันที่เธอนั้นรู้สึกชอบทัตติหลังจากที่เธอหลงรักผู้ชายคนนั้นเธอก็รู้สึกทั้งอิจฉาและเกลียดชยานีเป็นอย่างมากถึงขนาดที่....... “ชยานี.......” ชามามองเป็นบางสิ่งที่อยู่บนเตียงก็ถึงตกใจจนต้องถอยหลังออกมาเธอล้มลงไปกับพื้นตกใจจนเลือดไม่ขึ้นหน้าเหลือเพียงความซีดเผือดเท่านั้น ชยานีคิดไม่ถึงเลยว่านี่คือชยานี! ชามากลัวจนสั่นไปทั้งตัวเธอจ้องมองไปที่เตียงสีแดงขนาดใหญ่บนเตียงนั้นมีวัตถุเหมือนคริสตัลใสๆอยู่ด้านบนจนสามารถมองเป็นสิ่งของที่อยู่ด้านใน ในชั่วขณะนั้นชามาจ้องเข้าไปในโรงแก้วเธอปีนจากพื้นลุกขึ้นมาและก็ล้มลงไปกับพื้นใหม่อีกรอบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เธอมองเห็นอยู่ตรงหน้า“ไม่ไม่จริงมันเป็นไปไม่ได้!” คนที่อยู่ในโรงแก้วนั้นไม่ใช่ใครอื่นแต่มันคือชยานีที่ตายไปแล้วเกือบครึ่งปี ใบหน้าที่มึนๆและหมองคล้ำของเธอตอนนี้เปลี่ยนเป็นความชัดเจนถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้รับการฟื้นให้กลับมาสวยงามเหมือนอย่างแต่ก่อนแต่ชามานั้นเข้าใจชยานีและรู้จักเธอเป็นอย่างดีมาหลายปีแต่เธอมองก็รู้แล้วว่าผู้หญิงที่อยู่ในโรงแก้วนั้นคือชยานี ก่อนหน้านั้นร่างกายของเธอคือบาดแผลที่เต็มไปหมดโดยเฉพาะที่ใบหน้าเมื่อมองแล้วก็ทำให้รู้สึกน่าสะพรึงกลัว แต่เพราะชามารู้ในตอนแรกชยานีได้รับการบาดเจ็บไม่มากใบหน้าเสียโฉมแค่ครึ่งเดียวแต่หลังจากนั้นใบหน้าของชยานีถึงได้กลับมาเป็นแบบนี้ได้นะ และขาของชยานีนั้นที่จริงๆก็ไม่ถึงกับพิการทั้งสองข้างหมอบอกว่าแค่ต้องใช้ระยะเวลาในการพักฟื้นแต่เธอก็ไม่สามารถกลับมายืนแบบปกติได้อีกแต่ก็สามารถฟื้นตัวได้ถึง70-80% ในตอนนั้นชามาแทบจะเสียสติ เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกันคิดไม่ถึงเลยว่าทัตติจะยังเก็บชยานีไว้เป็นที่ระลึก ไม่!ถ้ามันเป็นแบบนี้จะให้เธอยอมรับมันได้อย่างไรเธอทำทุกอย่างมาถึงขั้นนี้แล้วทัตติก็ยังคงรักชยานีถึงแม้ว่าเธอจะเสียโฉมขาทั้งสองข้างก็ไม่มีแล้วแต่ทัตติก็ยังต้องการเธออยู่ดี นี่คือเหตุผลว่าทำไมชามาถึงได้จงเกลียดจงชังชยานีเหลือเกิน เธอเข้าใจมาตลอดว่าชยานีได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วได้ถูกเผาไหม้ไปแล้วงานศพของเธอมันจบไปแล้วแต่ตอนนี้เธอเพิ่งรู้ว่าที่แท้ทัตติก็หลอกทุกคนแม้กระทั่งเธอก็โดนหลอกด้วย เดิมทีทัตติไม่ได้เผาร่างของชยานีถึงขนาดที่คนที่ตายไปแล้วครึ่งปียังนอนยู่ในโรงแก้วและยังฟื้นฟูใบหน้าให้เธอและฟื้นฟูขาทั้งสองข้างให้เธออีก ร่างกายของชยานีที่นอนในโรงแก้วนั้นได้สวมใส่ชุดแต่งงานสีขาวตาทั้งสองข้างของเธอปิดสนิทหลับอย่างสงบอยู่ในโรงแก้วราวกับว่าเป็นเหมือนหญิงงามที่นอนหลับไปเฉยๆ “ชยานีเธอตายไปแล้วทำไมถึงไม่ปล่อยฉันไปทำไมกันทำไมมมมมมม!!” ชามาเกิดความบ้าคลั่งจะเปิดโรงแก้วออกแต่โรงแก้วนั้นถูกล็อคไว้อย่างหนาแน่นต่อให้ใช้แรงทั้งหมดของชามาก็ไม่สามารถเปิดมันออกได้ เธอเอามือทุบไปที่โรงแก้วแต่ก็ยังเปิดไม่ได้ “เธอพูดมาสิทำไมว่าทำไมเธอตายไปแล้วถึงยังไม่ยอมปล่อยฉันไปฉันก็แค่อยากอยู่กับทัตติเท่านั้นแค่อยากอยู่ร่วมกันกับเขาเท่านั้นเองทำไมเธอถึงไม่ยอมทำไมกันนนนน!!!!” “เธอกำลังทำอะไร!” ร่างสีดำอันใหญ่พุ่งเข้ามาแรงมหาศาลกระชากที่แขนของชามาและสะบัดออกไปอย่างแรง ชามาไม่ทันระวังตัวทั้งตัวกระแทกเข้ากับกำแพงเต็มๆ “โอ้ย!” เสียงของชามาตะโกนออกมาหัวของเธอกระแทกกับกำแพงกะโหลกของเธอที่ถูกกระแทกอย่างแรงทำให้วิงเวียนศีรษะร่างใหญ่ร่างนั้นคือคนที่เธอคิดถึงทั้งกลางวันและกลางคืน“ชามา!เธอมาทำอะไรที่นี่!” ใบหน้าของทัตติเต็มไปด้วยความโกรธกระชากไปที่แขนของชามาดึงเธอให้ลุกขึ้นมาจากพื้น มือของเขาบีบแน่นที่แขนของชามาและกระแทกเธอให้ติดกับกำแพง“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามาเธอรู้จักที่นี่ได้อย่างไร”ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแบบสุดขีดแววตาของเขาน่ากลัวจนถึงที่สุดมีช่างคมจนบาดเข้าไปในหัวใจของชามา ใบหน้าของชามาซีดจนไม่มีเลือดเดินมือทั้งสองข้างของชามาจับที่แขนของทัตติใช้แรงเพื่อจะเอาออกเท้าของเธอก็ไม่หยุดที่จะกระทืบกับพื้น แต่ชามาจะไปต่อสู้กับแรงของทัตติได้อย่างไรเขากัดฟันพูดออกมา“ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้เธอรู้จักที่นี่ได้อย่างไรเธอสะกดรอยตามฉันเหรอ” “คะคะคะคุณปล่อยฉันนะคะปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” ชามาโดนทัตติบีบแน่นจนแทบจะขาดอากาศหายใจเธอพยายามจะปัดมือของทัตติของและเปิดปากพูด“ฉันมาที่นี่ทำไมนั้นเหรอ”ชามายิ้มอย่างเยือกเย็นสายตาของเธอตกลงอากาศที่เยือกเย็นแทรกซึมเข้าไปที่ผิวหนังขอเธอทำให้ชามาไม่รู้ตัวเองกำลังสั่นอยู่ความกลัวต่อความตายได้ถาโถมเข้ามาโจมตีในตัวเธอ“คุณก็รู้ว่าทำไมฉันถึงมาที่นี่” “ทัตติคะชยานีเค้าตายไปแล้ว”ชามาใช้แรงอย่างมากที่จะผลักทัตติออก ดวงตาอันเฉียบคมของทัตติเปล่งประกายออกมาจนทำให้ชามาอดกลัวไม่ได้ เธอล้มลงไปกับพื้นและสั่นอย่างรุนแรงในใจนั้นกลัวจนถึงขีดสุด“ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นตัวแทนของชยานีคุณก็จะไม่เต็มใจที่จะมองฉันเลยใช่ไหม” ทัตติมองไปที่ชามาด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึกใดๆ “ทัตติคะคุณยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่าฮือออออออ.......คุณก็รู้ว่าชยานีนั้นได้ตายไปแล้วตายไปครึ่งปีแล้วเธอไม่มีวันกลับมาตอนนี้คนที่อยู่ข้างๆคุณมันคือฉันคือฉันเอง!ร่างกายของฉันยังคงหล่อเลี้ยงหัวใจและมดลูกของเธออยู่ฉันก็คือเธอตอนนี้สิ่งที่นอนอยู่ตรงนั้นก็แค่ศพศพคนเท่านั้นเธอไม่ได้เป็นอะไรเลยฉันต่างหากที่เป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างคุณเสมอ”