ตอนที่255โมโหใส่ตมนา

ต๭นที่255โมโหใส่ตมนา ที่นาร์จ้องมองลูกสาวของตัวเองที่กำลังมีความสุขจึงพนักหน้า“ฉันก็ไม่ได้พูดว่าเธอไม่ดีสะหน่อย” “นั่นก็แปลว่าดีไงล่ะคะ!”โสวัณณ์กระพริบตาปริบๆนัวเนียไปที่ไหล่ของที่นาร์เธอมีความสุขที่ที่นาร์ยอมรับชยานีสักที ที่นาร์เห็นท่าทางของลูกสาวของตัวเองที่กำลังมีความสุขอย่างสุขล้นหัวใจของเธอก็มีความสุขเช่นกัน“แค่ฉันชมปาลีเฉยๆเธอก็ดีใจมีความขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” “ใช่ค่ะฉันดีใจจริงๆนะคะ” โสวัณณ์พูดจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเห็นผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาโสวัณณ์คิ้วขมวดและไม่พูดอะไรเลยสักคำแต่ในช่วงเวลานั้นอยู่เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา“นี่ขนาดมาอยู่ที่นี่ก็ยังจะต้องบังเอิญมาเจอกันอีกเหรอ” ตมนาเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนเหมือนกับว่าจะมองเห็นที่นาร์และโสวัณณ์ใบหน้าแสดงออกถึงความประหลาดใจเล็กน้อย “คุณป้าน้องวันบังเอิญจังเลยค่ะ!”ตมนาพูดกับเพื่อนของเธอไม่กี่ประโยคเพื่อนของเธอทั้งสองก็พยักหน้าเบาๆให้กับที่นาร์และโสวัณณ์ทักทายไม่กี่ประโยคว่ามาซื้อกระเป๋าเหรอคะแต่ตมนานั้นได้เลยเข้ามา“คุณป้าคะน้องวันจ้ะนี่ก็มาเดินเล่นช้อปปิ้งเหมือนกันเหรอคะเนี่ย” ที่นาร์ไม่ได้พูดอะไรแต่ก็พยักหน้าตอบรับสีหน้าก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ตมนาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเคอะเขินเก้ๆกังๆแต่ตมนาก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้และปล่อยอะไรไปง่ายๆเธอเองก็ทำธุรกิจและรู้วิธีที่จะพูดสื่อสารก็เริ่มที่จะพูดคุยในเรื่องของความทันสมัยและแฟนชันกับที่นาร์ เมื่อมองเห็นกระเป๋าที่ที่นาร์กำลังจ้องมองอยู่นั้นตมนาก็เริ่มต้นที่จะอธิบายให้ความรู้และโฆษณากระเป๋าใบนั้น ใบหน้าของที่นาร์ไม่มีแสดงความรู้สึกใดๆแต่ก็ไม่ได้พูดจาตัดบทตมนาและไม่ได้พูดอะไรให้เธอรู้สึกๆเคอะเขินโสวัณณ์ยืนอยู่ด้านข้างของที่นาร์เห็นท่าทีของตมนาที่กำลังมีความสุขเหมือนหัวใจที่กำลังแย้มบาน เดิมทีเธอเองก็รู้สึกไม่ชอบตมนาอยู่แล้วและยิ่งไม่กี่ปีมานี้ตมนาพยายามมาหาที่นาร์บ่อยๆ ถึงแม้ว่าคนข้างนอกอาจจะไม่รู้ว่าตมนานั้นต้องการที่จะทำอะไรแต่โสวัณณ์รู้ว่าเธอต้องการอะไรกันแน่และคิดว่าที่นาร์เองก็คงจะรู้เช่นกันแต่ที่นาร์คงไม่อยากจะพูดอะไรออกไปในตอนแรกโสวัณณ์และที่นาร์เองก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างนิธานและปาลีนั้นดีหรือไม่ดีแต่ที่นาร์เองก็แค่อยากที่จะใช้ตมนาเพื่อเป็นสะพานที่จะทำให้ได้รับรู้เรื่องของนิธานบ้าง แต่พักหลังๆมานี้โสวัณณ์และที่นาร์ต่างก็รู้สึกว่าตมนานั้นมีบางอย่างแอบแฝงเพราะเธอนั้นชอบและหลงใหลในตัวของนิธานมากจริงๆ “คุณป้าคะคือ......” ที่นาร์หันหน้าไปกำลังจะเปิดปากพูดแต่โสวัณณ์กับตัดบทพูดก่อนเธอ“พี่สะใภ้มาแล้วเหรอคะ!” ชยานีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยรู้สึกตกใจเมื่อพบเจอกับตมนาและเพื่อนของเธออีกสองคน “วันจ้ะคุณแม่คะขอโทษนะคะให้รอนานเลย!”จากนั้นเธอก็มองไปที่ตมนาและยิ้มหวานๆให้เดินที่ด้านข้างและจับมือของทีนาร์ขึ้นมายิ้มให้ตมนาด้วยท่าทางใจดี“บังเอิญจังเลยนะคะพี่ตมนาเองก็มาเดินช้อปปิ้งหรอคะเนี่ย” “ใช่แล้วล่ะค่ะคุณพี่สะใภ้คุณพี่ตมนากับเธอมากับเพื่อนค่ะเมื่อกี้ตอนที่พี่ไม่อยู่อดฟังการแนะนำและการอธิบายของพี่ตมนาไปเลยฉันรู้สึกว่าอธิบายได้ชัดเจนกว่าคุณครูสอนฉันเวลาที่เรียนหนังสืออีกค่ะดูรู้อะไรเยอะมากเลยตอนที่คุณครูพูดหรืออธิบายฉันไม่เข้าใจเลยแต่พี่ตมนาอธิบายแล้วละเอียดมากจริงๆนะคะฉันคิดว่าพี่ตมนาควรจะไปเป็นคุณครูของฉันน่าจะเหมาะกว่าเยอะเลย” คำพูดของโสวัณณ์นั้นเหมือนกำลังจะชื่นชมตมนาที่มีความรู้เยอะและเรียนสูงแต่ในความเป็นจริงเธอต้องการที่จะเสียดสีว่าตมนานั้นเป็นนักเรียนที่โงเขลาต้องการให้คนมาสอนก่อนถึงจะเกิดความเข้าใจ ต้องรู้ก่อนว่าตมนานั้นเป็นคุณหญิงใหญ่ของตระกูลชูชาติแต่โสวัณณ์นั้นเป็นคุณหนูเล็กของตระกูลมีทรัพย์ตั้งแต่เล็กจนโตการเรียนของเธอนั้นก็ไม่เคยเป็นรองตมนาเลย ตมนาเองก็รู้ว่าคำพูดเหล่านั้นคือการวาดงูเติมขาพูดจาประชดประชันเกินความจริงเธอก็รู้สึกขายหน้าไม่ใช่น้อยเช่นกัน ชยานีเมื่อได้ยินก็รู้ทันทีว่าโสวัณณ์ไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่และพอมองออกว่าเจ้าเด็กคนนี้ไม่ชอบตมนาเลยที่เดียวถ้าไม่อยากนั้นก็คงจะไม่แสดงท่าทีและพูดจาออกมาเช่นนี้ ตมมาได้ยินเช่นนั้นเธอก็ทำหน้าไม่ถูกไม่รู้ว่าควรทำตัวเช่นไรเมื่อมีสติก็เหลือบมองไปที่ที่นาร์ก็เห็นว่าที่นาร์กำลังจับมือกับชยานีไม่ได้ปล่อยมือของเธอออกและที่นาร์เองก็มีท่าทีเหมือนจะชื่นชอบชยานีไม่ใช่น้อย ตมนาไม่สามารถเปิดเผยความในใจออกไปได้ก็ทำได้เพียงยิ้มออกมาอย่างเคอะเขิน“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะจริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้รู้อะไรเยอะขนาดนั้นจะไปเป็นคุณครูสอนหนังสือเด็กๆได้อย่างไรกันก็แค่อังเบิญเจอคนสนิทก็เลยอยากจะแนะนำของดีๆให้ฟังเฉยๆแค่นั้นเองค่ะวันยังมีความคิดเห็นอะไรอีกไหมจ้ะ” โสวัณณ์ด่าตมมาอยู่ในใจเธอดูออกตั้งแต่แรกว่าตมนาคิดอย่างไรกับนิธานแต่ทางฝั่งของนิธานนั้นไม่ได้คิดอะไรและหลังจากที่โดนโจมตีจากพวกเขาตมนาเองก็มาที่บ้านตระกูลภูลพิพัฒน์บ่อยๆเพื่อมาเจอนวีภาพและนิวรา “พี่ตมนาก็ถ่อมตัวเกินไปค่ะก่อนหน้านั้นนิธานก็เคยเล่าให้ฟังว่าคุณพี่เป็นคนที่มีความรู้เยอะหลากหลายก็ให้ฉันเนี่ยดูพี่เป็นตัวอย่างด้วยนะคะ”ชยานีนัวเนียไปที่ไหล่ของที่นาร์“คุณแม่ก็เคยพูดค่ะว่าบางครั้งฉันเองก็เข้มงวดจนเกินไปไม่รู้จักวิธีการยืนหยุ่นทุ่มเทให้คนอื่นน้อยเกินไปไม่เหมือนกับพี่ตมนาที่เป็นคนใจกว้างเปิดกว้างและโปร่งใสฉันเองก็เลยได้เห็นและค้นพบกับปัญหาของตัวเองไม่เหมือนกับพี่ตมนาเลยไม่ว่าจะในด้านไหนๆก็ต้องมีส่วนร่วมกับคนอื่นไปเรื่อยเลย”ชยานียิ้มออกมา“ก็คิดว่าอยากจะให้พี่ตมนาได้อธิบายอีกคงจะอธิบายให้ลึกซึ้งและชัดเจนกว่าพนักงานขายที่นี่หลายเท่าเลย” พรืดดดด! โสวัณณ์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจถึงแม้ว่าจะไม่มีเสียงออกมาแต่ว่าในหน้าของเธอนั้นก็แสดงออกมาอย่างชัดเจน โสวัณณ์ยักไหล่เอียงหัวเล็กน้อยและแสดงท่าทีที่จะขำออกมาอย่างไม่สามารถยับยั้งได้ ใบหน้าของตมนาแดงก่ำขึ้นมาด้วยความอายเธอกำมือแน่นและกัดฟันแน่นถึงแม้ว่าจะสามารถยับยั้งสติของตัวเองได้แต่สีหน้าของเธอนั้นก็ดูไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เธอพบว่าทุกครั้งที่พบกับชยานีอารมณ์ของเธอก็จะต้องพลุ่งพล่านตลอดเหมือนเส้นฟางบางๆนั้นจะขาดตลอดเวลาอารมณ์และความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็จะโผล่มาเสมอๆ “ปาลีเธอก็ยกยอพี่เกินไปแล้วฉันก็ไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น”ใบหน้าของตมนานั้นช่างเกร็งเหลือเกินเพื่อนทั้งสองคนของเธอก็ไม่อยากที่จะตกเป็นเยื่อด้วยจึงค่อยๆส่งสัญญาณให้เธออย่างเงียบๆว่าขอแยกตัวออกไปก่อน ตมนาเห็นทั้งสองคนหลบซ่อนในใจของเธอก็โกรธเป็นอย่างมากแต่ตอนนี้ก็ไม่มีทางที่จะทำอะไรได้“ถ้าอย่างนั้นคุณป้ากับคุณปาลีและคุณน้องวันก็เดินช้อปปิ้งดูของไปนะคะฉันไม่รบกวนแล้วเดี๋ยวฉันขอตัวไปเดินซื้อของเป็นเพื่อนๆก่อนนะคะเดี๋ยวถ้าวันไหนมีโอกาสพวกเราไปทานข้าวด้วยกันนะคะ” ตมนาพยักหน้าสุดท้ายก็ต้องเป็นเธอที่ยอมปลีกตัวออกไป เมื่อรอให้ตมนาและเพื่อนของเธอเดินออกไปโสวัณณ์ที่กลั้นขำไว้เป็นเวลานานก็หัวเราะออกมาและตีเบาๆไปที่ไหล่ของชยานีและรู้สึกขำมากจริงๆ“พี่สะใภ้คะพี่นี่สุดยอดไปเลยตอนแรกฉันก็คิดว่าที่ตัวเองพูดไปเนี่ยก็เชือดเฉือนมากพอแล้วแต่คิดไม่ถึงเลยว่าพี่จะเพิ่มเติมเสริมต่อให้อีก” “อะแห่มๆ!” ที่นาร์แกล้งทำเป็นไออกมาสองครั้งมองด้วยสายตาที่ไม่เห็นด้วยแต่เธอก็ยิ้มที่มุมปากพอจะดูออกว่าเธออารมณ์ดีไม่ใช่น้อย โสวัณณ์รีบหุบยิ้มและมองไปที่ที่นาร์“คุณแม่คะจริงๆแล้ว.....คุณแม่เองก็ไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่ใช่ไหมคะ” ที่นาร์จ้องเขม่นไปที่โสวัณณ์“นี่ฉันสอนให้เธอเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันไม่ต้องมาสร้างศัตรูให้กับฉันเลยนะ”ถอนหายใจและมองไปที่ชยานี“เธอก็เหมือกัน” “ค่ะคุณแม่！”ชยานียิ้มๆ“ฉันรู้แล้วค่ะต้องใจดีกับคนอื่นจริงๆแล้วมีเพื่อนที่ดีเพิ่มหนึ่งคนก็ดีกว่าการที่เรามีศัตรูเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนก็ถือสะว่าไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้จริงๆแต่ก็ไม่ได้เป็นศัตรูกันคุณแม่เข้าใจความหมายนี้ใช่ไหมคะ” ที่นาร์พยักหน้า“เธอนี่พูดถือว่าพูดสรุปและโน้มน้าวๆได้ดีมากนะ” “แห่ะๆ”ชยานีรู้สึกเคอะเขิน“แม่คะจริงๆแล้วก็ไม่ใช่คนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นกับใครหรอกนะคะ” “อ่าหะ”ที่นาร์แสดงท่าทีไม่เชื่อ แต่ชยานีเริ่มมองที่ที่นาร์อย่างจริงจัง“ในด้านการดำเนินชีวิตหรือด้านการทำงานวิธีการแบบนี้ก็คงแย่เท่าไหร่แต่การที่ต้องเผชิญกับอารมณ์ของฝั่งตรงข้ามนั้นนี่ไม่ใช่การถอยหรือว่าประนีประนอมวิธีการของฉันก็คือวิธีการของฉันแม้แต่เศษดินก็จะไม่ยอมให้คนคุณแม่คิดว่ายังไงล่ะคะ” ที่นาร์ได้เห็นบุคลิกที่จริงจังของชยานีก็สัมผัสได้ถึงความกดดันก็จ้องมองไปที่ดวงตาของชยานีก็สะท้อนเห็นภาพตัวเองเมื่อตอนที่อายุยังน้อยดื้อดึงและไม่ยอมแพ้แต่ท้ายทีสุดแล้วก็ยอมอ่อนข้อให้ เธอหรี่ตาอมอง“พูดได้ไม่เลวเลยเธอไม่ควรที่ถอยเลยสักก้าวความรู้สึกในเรื่องนี้ไม่มีถูกผิดไม่เป็นรองใครมีเพียงหนึ่งไม่เป็นสอง”ในจุดนี้ที่นาร์ยอมรับมุมมองความคิดและการใช้สติยังเป็นรองชยานีอยู่บ้างถ้าไม่อย่างนั้นในปีที่เธอแต่งงานก็คงไม่พ่ายแพ้ขนาดนี้ วิธีการของชยานีนั้นคือการที่บอกตมนาความรู้สึกของเธอต่อนิธานคนอื่นอย่าได้คิดที่จะเข้ามาเสียบหรือแทนที่ชยานีมีความชัดเจนในความคิดของตัวเองนี่คือทัศนคติที่เธอมีต่อศัตรู “เธอทำได้ดีมาก” ชยานีเม้มปากค่อยๆยิ้มออกมา“นิธานของคุณต่างหากที่ทำได้ดี”ผู้ชายคนนั้นมีความหนักแน่นและมั่นคงถ้าไม่อย่างนั้นชยานีก็คงรู้สึกยากที่จะรับมือกับตมนา คงเป็นเพราะว่าไม่สามารถที่จะซื้อใจนิธานได้เพราะฉะนั้นตมนาจึงขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้างไม่ว่าจะเป็นทางด้านของนวีภาพหรือทางด้านของที่นาร์เองก็ตามในทุกๆหมากของตมนานั้นเธอเดินอย่างซับซ้อน แต่เรื่องแบบนี้นั้นไม่เข้าใจออกใครจริงๆ คงพูดได้เพียงว่าทั้งหมดนั้นก็ต้องดูจากทัศนคติของนิธานเพราะจริงๆแล้วมุมมองของเธอก็คือมุมมองที่นิธานได้ส่งมองให้กับเธอ “คุณแม่คะกำลังมองอะไรอยู่หรอคะ” ชยานีมองไปที่รอบๆดวงตาก็ได้สะดุดอยู่ที่กระเป๋าใบเล็กที่สุด ที่นาร์ได้มองเข้าใจนี่เป็นครั้งแรกที่ได้มองแต่ก็รู้สึกชอบอย่างบอกไม่ถูกและชี้ไปที่กระเป๋าใบนั้น“รบกวนช่วยหยิบให้ฉันหน่อยได้ไหม” ชยานีและโสวัณณ์มองตากันนำที่นาร์ไปดูกระเป๋าใบนั้นโสวัณณ์ดึงมือชยานีดึงชยานีมาในมุมที่ลับตาคนกระซิบที่หูของชยานี“พี่สะใภ้คะพี่นี่มีของดีจริงๆนะคะ” “คืออะไรหรอ” “ฉันจะบอกให้นะคะยัยตมนานั่นพยายามที่จะตีสนิทกับคุณแม่มาประมาณสามปีกว่าๆแล้วแต่แม่ของฉันก็พยายามตีตัวออกห่างและก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงความรู้สึกใดๆกับตมนาเลยแต่แม่ทำกับพี่ไม่เหมือนกันนะคะ” “โอ้ไม่เหมือนกันที่ไหนล่ะ”ชยานีมองไปที่ดวงตาของโสวัณณ์“ฉันยังบกพร่องและขาดอะไรอีกเยอะเลยแหละ” “ใช่ที่ไหนกันล่ะคะคุณพี่ปกติแล้วแม่ของฉันไม่เป็นนิ่งๆเย็นชากับฉันก็จะดีขึ้นมานิดหน่อยคิดไม่ถึงเลยว่าแม่จะมีท่าทีที่ชื่นชมพี่ขนาดนี้เพราะตอนที่พี่โมโหใส่ยัยตมนาแม่ฉันตั้งใจฟังและพยักหน้าไปด้วยค่ะ”