ตอนที่258ไปทำการตรวจสอบ

ต๭นที่258ไปทำการตรวจสอบ เรื่องๆนี้จะพูดว่าง่ายก็ง่ายจะพูดว่ายากก็ยากตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือจะนำร่างของชยานีออกมาได้อย่างไรโดยไม่ให้ทัตติสงสัยอะไรในตัวของพวกเขาที่สำคัญที่สุดก็คือต้องไม่ให้ทัตติสามารถนำร่างกลับไปได้อีก รวมๆแล้วก็ค่อนข้างซับซ้อนอยู่ยิ่งชยานีพยายามคิดที่จะเอาร่างของตัวเองกลับคืนมาก็ยิ่งหาทางออกไม่เจอ ในตอนกลางคืนถึงแม้ว่าชยานีจะนอนอยู่ในอ้อมกอดของนิธานแต่ในสมองของเธอก็คิดวนเวียนแต่เรื่องปัญหาของร่างศพเธอพิงเอนพิงที่กายของนิธานเธอนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนและแน่นอนว่านิธานเองก็คงรู้แต่เขาเองก็ไม่มีหนทางที่จะช่วยเพราะมันเป็นเรื่องในใจของชยานีมีเพียงชยานีเท่านั้นที่จะสามารถแก้ไขมันได้ด้วยตัวเอง เช้าตรู่ของวันถัดไปชยานีลืมตาจ้องมองดวงตาอีกดวงนิธานแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังใส่ชุดคลุมไปด้วยและหยิบเน็คไทออกมาจากลิ้นชักไปด้วย เขาหมุนตัวมองมาที่ชยานีที่กำลังทำท่าทีมึนงงเขาก็รู้สึกเจ็บปวดแทนเขาข้าไปใกล้ชยานีเขาจุบลงไปเบาๆที่ใบหน้าของชยานี“เป็นเด็กดีนะนอนต่ออีกสักนิดเถอะยังไงวันนี้ก็เป็นวันหยุดไม่ต้องรีบหรอก” “แล้วคุณล่ะคะ”มือทั้งสองข้างของชยานีกอดไปที่เอวของนิธานมีแต่การทำแบบนี้เท่านั้นที่จะสามารถเติมเต็มความพึงพอใจให้กับนิธานได้ มือข้างหนึ่งของนิธานกำลังจับนาฬิกาข้อมือมองดูผู้หญิงคนนี้ที่มีรูปร่างเล็กๆใจของเขาก็อ่อนลงทันทีเอื้อมมือออกไปและยีที่หัวของเธอจนผมฟู“ฉันจะออกไปข้างนอกเดี๋ยวกลับมา” “จะไปหาดนพที่โรงพยาบาลหรอคะ”ชยานีลืมตาสะดุ้งตื่นขึ้นมา“ฉันจะไปกับคุณด้วยค่ะ” “เป็นเด็กดีหน่อยสินอนพักอีกสักหน่อยเถอะนะ”นิธานพูดแต่ชยานียังยืนยันคำเดิม ชยานีส่ายหัวไปมามือทั้งสองข้างดึงที่ชายเสื้อของนิธานทำท่าทีราวกับว่าถ้าหากนิธานไม่รับปากล่ะก็เธอจะไม่มีทางยอมปล่อยมือเด็ดขาด พอเห็นท่าทีแบบนี้ของชยานีนิธานก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีก“จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้นอนพักผ่อนเลยนะ” “แต่คุณกำลังจะไปโรงพยาบาลไม่ใช่หรอจะไปตรวจDNAใช่ไหมคะและไม่จำเป็นที่จะต้องใช้ฉันตัวเป็นๆหรอกหรอคะ”ชยานีทำปากจู๋“ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉันแต่ก็ต้องโทษฉันเองที่เมื่อวานนอนไม่ยอมนอนแต่นิธานคะเรื่องๆนี้ฉันอยากไปทำมันด้วยตัวเอง” ตั้งแต่ที่เธอรู้ว่าตัวเองนั้นอาจจะเป็นพี่น้องฝาแฝดกับปาลีและอาจจะเป็นลูกแท้ๆของจริยาหัวใจของชยานีก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ถึงแม้ว่าทุกคนในตระกูลคำล้อมจะดีกับเธอแต่นั่นก็ไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆของเธอก็เหมือนว่าจะได้รับความรักจากพ่อและแม่แต่มันก็ไม่เหมือนกับเลือดเนื้อเชื้อไขแท้ๆของตัวเอง ก่อนหน้านั้นเธอคิดว่าตัวเองเป็นเด็กที่ถูกทิ้งแต่ตอนนี้เหมือนจะไม่ใช่แล้วไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับปาลีจะเป็นอย่างไรก็ตามแต่เธอก็ต้องการผลของมันอยู่ดี นิธานไม่สามารถทำอะไรได้“ตอนแรกก็คิดว่าจะเอาแค่เส้นผมของเธอไปตรวจ” “คุณพูดไม่ใช่หรอคะ.......เลือดของชยานีนั้นไม่ไหลเวียนตั้งนานแล้วใช้ได้แค่ฟันและเส้นผมและฉันก็คิดว่าเธอไม่มีชีวิตแล้วแต่เอาเส้นผมไปตรวจDNAผลมันจะไม่แน่นอนเท่าไหร่ฉันคิดว่าตรวจทั้งสองอย่างเลยดีกว่าค่ะ” นิธานได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกน่าขำจริงๆแต่เขาก็ไม่ได้ขัดในสิ่งที่ชยานีพูดทำได้แค่เพียงยักไหล่“ที่เธอพูดมามันก็สมเหตุสมผลอยู่ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามที่เธอบอกก็แล้วกันนะแต่เธอแน่ใจใช่ไหมถ้าจะต้องถอนฟันของเธอออกมาหนึ่งซี่” ชยานี“……” “โอเคฉันไม่แกล้งเธอแล้วก็ถ้าอยากจะไปด้วยกันก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ” สุดท้ายนิธานก็ไม่สามารถบังคับชยานีได้ก็ทำได้เพียงให้เธอไปด้วยกันกับเขา แต่ในช่วงตอนที่จะทานอาหารเช้าศีรษะของชยานีเหมือนกำลังถูกแขวนไว้อยู่เมื่อมองไปก็รู้สึกไม่มีชีวิตชีวา คุณท่านบวรวิชญ์นั่งมองดูชยานีที่กำลังสัปหงกอยู่ที่ด้านข้างๆส่วนนิธานนั้นก็นั่งอยู่ข้างๆชยานีคอยสะกิดไม่ให้เธอสัปหงกจนหัวทิ่ม เมื่อเห็นหัวของชยานีกำลังจะทิ่มลงไปนิธานก็รีบเอามือมารองรับและเอาหัวของชยานีมาไว้ที่ไหล่ของตัวเอง หัวขอยานีแกว่งไปมาอีกแค่นิดเดียวหัวก็จะทิ่มลงไปข้างล่างโชคดีที่นิธานนั่งอยู่ด้านข้างถ้าไม่อย่างนั้นหัวของเธอคงตกลงไปอยู่ที่พื้นแล้ว “ฮ่าๆๆ!” คุณท่านบวรวิชญ์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาชยานีได้แต่เงยหน้าขึ้นมาอย่างมึนงงและสายตาของเธอเบลอๆนิดหน่อยมองไปที่นิธานก่อนและค่อยมองไปที่คุณท่านบวรวิชญ์สุดท้ายค่อยมองมาที่สภาพของตัวเองนิธานยังคงผลักตัวเองไว้ที่ไหล่ในทันใดนั้นชยานีก็เข้าใจทุกอย่างทันที ใบหน้าสีขาวของเธอที่มีความรู้สึกเขินอายค่อยๆมองไปที่นิธานและคุณท่านบวรวิชญ์และสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ“คุณปู่คะนิธานคือฉัน.......” “ฮ่าๆๆๆไม่เป็นไรๆ”คุณท่านบวรวิชญ์ยิ้มและหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจเห็นท่าทีอ่อนล้าและทรมานของชยานีมันกลับทำให้คุณปู่หัวเราะชอบใจอย่างมีความสุขแต่เมื่อมองที่นิธานดวงตาของเขาส่องประกายวาววับ“นิธานปู่จะพูดเตือนนะพวกเธอทั้งสองคนก็มีอายุมากแล้วทำไมไม่รู้จักที่จะควบคุมอะไรหน่อยล่ะฮ่าๆ” “คุณปู่คะมันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณปู่คิดนะคะคือ.......” “กินข้าวเถอะ!”นิธานใช้ตะเกียบคีบเกี๊ยวกุ้งใส่ถ้วยของชยานีในที่สุดเขาก็รู้สึกเขินอายจึงคีบเกี๊ยวใส่ถ้วยของเธอเพื่อตัดบท ชยานีตกตะลึงเธอค่อยๆกลืนน้ำลายลงคอมองไปที่นิธานและพลางคีบเกี๊ยวกุ้งใส่ปากไปด้วยด้วยท่าทีที่มึนๆงงๆ“หูยยยยยๆฝีมือของพ่อครัวนั้นนับวันยิ่งอร่อยมากกว่าเดิมทำไมรสชาติอาหารถึงต่างจากปกติคะเนี่ย” “ก็เจ้านิธานนั่นแหละกลัวว่าเธอจะเบื่อฝีมือของพ่อครัวที่บ้านไม่กี่วันมานี้นิธานได้เชิญพ่อครัวมาทำอาหารเป็นพิเศษทำมาหลายครั้งแล้วแหละแต่ว่าเธอไม่อยู่บ้านทานอาหารเลย”คุณท่านบวรวิชญ์พูดออกมาด้วยท่าทีที่รู้สึกอยากจะชื่นชม ชยานีได้ยินก็รู้สึกประหลาดใจเธอเกลือกตามองที่นิธานเป็นการสื่อสารราวกับจะถามว่าเรื่องนี้จริงหรือไม่จริง แต่นิธานกลับทำเป็นไม่สนใจและมองไปที่คุณท่านบวรวิชญ์“คุณปู่ครับไม่ควรพูดขณะทานข้าวนะครับ”เขาพูดออกมาอย่างค่อยๆแต่มันคุกคามและเสียดสีคนฟังเสียเหลือเกิน เมื่อคุณคุณท่านบวรวิชญ์โดนนิธานพูดแบบนั้นใส่ก็ยังอยากที่จะพูดอะไรต่อแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาและยังทานต่อไปอย่างมีความสุข มีแต่ชยานีที่รู้สึกว่ารสชาติอาหารนั้นไม่ค่อยคุ้นเคยไม่ใช่ว่าไม่อร่อยแต่เป็นเพราะว่าอร่อยเกินไปต่างหากและนิธานเองก็ได้จัดเตรียมและจัดการทุกๆเรื่องที่อยู่รอบตัวเธอไปสะหมด ก่อนที่เธอจะได้มาพบเจอกับนิธานนั้นเธอก็เคยได้อยู่ร่วมกับทัตติมาก่อน ทัตติเป็นคนที่ให้ความสำคัญเรื่องผู้ชายนั้นเป็นผู้นำถึงแม้ว่าชยานีจะรักทัตติมากๆแต่ทุกครั้งไม่ว่าจะต้องตัดสินใจหรือทำเรื่องอะไรก็ตามเขาจะคิดถึงแต่ตัวเองก่อนจนแทบจะไม่ได้สนใจหรือใส่ใจอะไรในความคิดของชยานีเลย แต่ก็ถือว่าเป็นแค่ช่วงเวลาในตอนนั้นชยานีเคยรู้สึกว่าทัตตินั้นดีต่อเธอมากๆและตอนนั้นบรรทัดฐานของเธอก็ไม่ได้สูงมากแค่หวังว่าได้ใช้ชีวิตคู่มีรักเดียวใจเดียวถึงจะเป็นผู้ชายทั่วไปก็ไม่สำคัญอะไรเพียงแค่รักเธอแค่นั้นก็พอแล้ว แต่ชยานีคิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากที่เธอได้มีชีวิตใหม่ก็ได้มาพบเจอผู้ชายอย่างนิธาน ชยานีก็นึกถึงตอนที่เธออายุสิบแปดปีในตอนที่กำลังจะจบมัธยมเคยไปขอพรที่พระพุทธรูปองค์ใหญ่กับเพื่อนๆเธอเคยขอพรอยู่หนึ่งข้อและพรข้อนั้นก็คือถ้าหากว่าเธอจะต้องตกอยู่ในภัยอันตรายก็ขอให้กลับกลายเป็นเรื่องดีมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงและมีความสุขตลอดไป ในตอนนั้นเธอยังเด็กมากๆไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ในตอนนั้นเธอกับทัตติได้พูดคุยเล่นกันทัตติทำท่าทางไม่เชื่อเธอและบอกว่าชีวิตนี้จะไม่ทำให้เธอผิดหวัง เมื่อชยานีคิดถึงก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ตลกมากเหลือเกินที่บางครั้งก็สัญญาอะไรแบบนี้เป็นความรู้สึกเหมือนโง่เขลายังดีที่ว่าในตอนนั้นทัตติกำลังอารมณ์ดีถ้าไม่อย่างนั้นคงจะหาว่าเธอเป็นคนโง่และบ้ามากแน่ๆเลย “เธอกำลังคิดอะไรเหรอ” นิธานช่วยชยานีคาดเข็มขัดเรียบร้อยและแอบเหลือบมองไปที่ชยานีแต่ไม่รู้ว่าดวงตาของเธอนั้นกำลังจ้องมองอะไรเพราะสักพักหนึ่งก็ยิ้มอีกสักพักหนึ่งก็คิ้วขมวด ชยานีดึงสติกลับมาและส่ายหัวเบาๆ“เปล่าค่ะไม่ได้คิดอะไรแค่กำลังคิดว่าผลที่กำลังจะออกมานั้นต้องเป็นอย่างเดียวกันกับที่เธอคิดอย่างแน่นอน” “ก็ถึงแม้ว่ามันจะไม่เหมือนอย่างที่คิดฉันก็จะยังพยายามหามันต่อไป”นิธานจับมือของชยานีมือใหญ่ๆของเขากุมมืออันเล็กๆของเธอไว้และมันทำให้หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่น เธอยิ้มออกมา“ฉันเชื่อคุณค่ะ” เวลาไม่นานนักนิธานและชยานีก็ถึงที่โรงพยาบาลบังเอิญที่ว่าดนพได้ทำงานเมื่อคืนเพิ่งจะตรวจสอบห้องเสร็จและเข้ามาที่ห้องทำงานก็เห็นนิธานและชยานีอยู่ในห้องทำงานของเขา นิธานกำลังจะเทน้ำให้กับชยานีดื่มแต่ก็ยังหันไปถามเธอด้วยความอ่อนโอน“เธอลองดูหน่อยสิว่าน้ำอุ่นพอหรือเปล่า” ดนพผลักประตูเข้ามาอดไม่ได้ที่จะสั่นอย่างเบาๆและถอยหายใจออกมาสองครั้ง“ผมบอกแล้วไงว่าอย่ามาแสดงความรักของเธอทั้งสองคนในห้องทำงานของผมมันทำร้ายหัวใจคนอื่นเกินไปแล้ว” ชยานียิ้มออกมา“ดนพสวัสดีตอนเช้าจ้ะ” ดนพยักไหล่“พอถึงเวลาเช้าตรู่ก็ได้มาเห็นเธอทั้งสองคนแบบนี้ผมคาดว่าต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ๆเลย” วางแฟ้มประวัติผู้ป่วยไว้บนโต๊ะดนพได้รินน้ำลงแก้วตกตะลึงที่เห็นกล่องข้าววางอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง“พวกเธอเอามาหรอ” ชยานีขมวดคิ้ว“นายอย่าเข้าใจผิดไปฉันกับนิธานไม่ได้จะดีอะไรกับนายขนาดนั้นหรอกนะ”ชยานีพูดไปยิ้มไป“นี่เป็นการแข่งขันของสาวคนไหนกันนะ” “เอ่อ”ดนพรู้สึกลังเลไม่ใช่น้อย“เตชินิงั้นหรอ” “ใช่แล้วแหละเหมือนจะเป็นคนที่ชื่อว่าเตชินิ.....เตชินิแก้วรุ่งเรือง”ชยานีเหมือนเพิ่งจะนึกชื่อเตชินิออก“ตอนที่ฉันกับนิธานเข้ามาก็บังเอิญเห็นคุณเตชินิแก้วรุ่งเรืองออกไปพอดีแต่ว่าเธอมองไม่เห็นพวกเราหรอกนะฉันเห็นท่าทางของเขาดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากให้คนอื่นรู้สักเท่าไหร่” “เหอะๆ!” ดนพได้ยินก็หัวเราะออกมาอย่างงี่เง่า ชยานีขมวดคิ้วและสบตามองกับนิธานทั้งสองคนเหมือนกำลังจะอ่านสายตาของเขาออกช่วยไม่ได้ถ้าชยานีจะยิ้มออกมา“ดนพฉันหวังว่านายกับคุณเตชินินั้นคงไม่ใช่........” “หยุดเลยนะอย่าพูดไปเรื่อยระหว่างฉันกับเตชินิมันเจนอยู่แล้วว่าไม่ได้มีอะไร”ดนพรีบร้อนที่จะตอบออกมาและยังถือกล่องอาหารแล้วยิ้มไปยิ้มมา“เธอก็คงแค่อยากจะขอบคุณที่ฉันช่วยทำการผ่าตัดให้กับน้องชายของเขาแหละ!” “อ๋ออออออออ!”ชยานีพยักหน้าแสดงออกถึงว่าเธอได้เข้าใจแล้วเธอจำได้ว่าเคยมีเรื่องแบบนี้ครั้งที่แล้วที่สนามแข่งรถใต้ดินของไอคนคลับชยานีเคยได้ยินดนพและเฉลิมพูดและเตชินิพูดถึงทำไมชยานีนึกภาพออกมาได้ลางๆ“ที่แท้ก็คือการขอบคุณที่ได้ช่วยชีวิต” “อ่าห้ะ！” “เอ่อคนที่มีพระคุณในชีวิตเนี่ยตอบแทนถึงขนาดที่......อุทิศทั้งกายใจเลยไหมจ้ะ”