ตอนที่260พาเธอออกไปเที่ยว

ต๭นที่260พาเธอออกไปเที่ยว “ไม่ใช่ค่ะฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”ชยานีก็นึกขึ้นได้ก่อนหน้านี้นิธานคงจัดเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดีแล้วแน่นอนเธอได้แค่ถอนหายใจ“ขอโทษค่ะ” “วางใจเถอะก่อนหน้านั้นฉันได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้วตอนนี้พวกเราไป.......” “ก๊อกก๊อก!” ข้างนอกมีคนมาเคาะประตูนิธานหรี่ตามองหัวหน้าไปมองออกไปที่หน้าต่างรถหน้าตาอันมีเสน่ห์และดึงดูดของก็ปรากฏออกมา แววตาในเงามืดของนิธานก็โผล่ออกมาเขาเงยหน้ามองตาประสานกันกับเฉลิมพล “เฮ๊ยยยยยย” เฉลิมพลทักทายนิธานและชยานี“นิธานพี่สะใภ้บังเอิญจังเลยครับ” นิธาน“……” ชยานี“……” เช้าตรู่ขนาดนี้ก็รีบมาถึงโรงพยาบาลต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆเลย“มีธุระอะไรหรอ”นิธานมองไปที่เฉลิมพลด้วยสายตาเรียบเฉยคิดไม่ถึงเลยสักนิดว่าจะเจอกันกับเฉลิมพล นิ้วมืออันเรียวยาวของเขาเคาะที่กระจก“ถ้าไม่มีธุระอะไรถ้าอย่างนั้นพวกเราไปก่อนนะ” “โถ่พวกเราพวกเราพี่น้องเพื่อนพ้องไม่ได้รวมตัวกันนานแล้วนะ”เฉลิมพลพูดดวงตาคู่นั้นมองไปที่ชยานี“พี่สะใภ้เล็กครับพี่ว่าไหมว่าเจ้านิธานเจ้าพี่สามคนนี้แค่นี้ก็ลืมเพื่อนชายของเขาเสียแล้ว” ชยานีขมวดคิ้ว“เฉลิมพลที่นายพูดแบบนี้ไม่ได้กำลังจะว่าฉันอยู่ใช่ไหม”ชยานีชี้ที่ตัวเองและยิ้มออกมาแห้งๆ เฉลิมพลยิ้มใส่ชยานีที่กำลังมีท่าทีไม่เข้าใจความหมายนั้นก็ตัวสั่นๆเล็กน้อยและถอนหายใจออกมาหัวเราะแค่กๆออกมา“เปล่าครับผมไม่ได้ความว่าแบบนั้นฮ่าๆๆ” “ถ้างั้นที่คุณพูดออกมาคือหมายถึงคนอื่นหรอคะนิธานคะข้างนอกยังมีคนอื่นอีกหรอคะ” “เอ่อ.......” เฉลิมพลคิดไม่ถึงว่าชยานีจะพูดออกมาแบบนั้นและยิ่งไม่คิดว่าชยานีจะเอาเรื่องนี้มาเป็นประเด็นในการถกเถียงในตอนนั้นเฉลิมพลเองก็ไม่รู้ว่าควรสื่อสารอย่างไรกับชยานี นิธานมองตาขวางไปที่เฉลิมพล“นายมาหาดนพหรอ” “เปล่าๆไม่ใช่ฉันมาหานายต่างหากล่ะ!”เฉลิมพลอ้าปากกว้างและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แน่นอนถ้าหากว่าเฉลิมพลคนนี้ได้ยิ้มออกมาแบบนั้นเกรงว่าคนที่มองเห็นก็จะหลงกลแต่ตอนนี้คนที่เป็นฝั่งตรงข้ามของเขาไม่ใช่คนทั่วไปแต่มันคือนิธานจึงทำให้รอยยิ้มที่ว่าไม่สามารถโน้มน้าวอะไรนิธานได้เลย“มาหาฉันเหรอ”นิธานยิ้มที่มุมปาก“นายกลัวที่เมื่อกี้กำลังปะทะกันกับดนพล่ะสิถึงได้มาหาฉัน” “เหอะๆเพื่อนรักพวกเราไม่ได้เป็นเพื่อนรักกันแล้วหรอฉันก็บอกไปแล้วว่าพวกเราไม่เจอกันนานแล้วนะยังไงดีเรามารวมตัวกันหน่อยดีไหม” “ไม่ว่าง！”นิธานเอามือตบลงไปที่มือของเฉลิมพลและไม่ลังเลที่จะปิดกระตกรถและก็รีบขับรถจากไป “เฮ๊ยๆๆๆนิธานไอ้พี่สาม!” ใบหน้าของเฉลิมพลยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มจ้องมองนิธานที่ค่อยๆขับรถออกไปเจ้าสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์! ชยานีอึ้งตกใจอ้าปากค้าง“นะนะนี่........เราไปเลยหรอ” “เขาวุ่นวายมากกว่าดนพ”แค่บางครั้ง ชยานีจนปัญญา“คำพูดเมื่อกี้ถ้าเฉลิมพลกับดนพได้ยินเกรงว่าคงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะคะ” “ถ้าหากว่าวันนี้ต้องไปพัวพันกับเขานั่นต่างหากที่เรียกว่าไม่ค่อยดี”นิธานหัวหน้าไปและนัวเนียที่แก้มของชยานี“เหนื่อยแล้วล่ะสิเอนพิงสักหน่อยไหม” ชยานีมองนิธานด้วยตาขวางรู้สึกว่าตอนนี้การแสดงออกของนิธานนั้นนับวันยิ่งชัดเจนขึ้นแต่ในใจลึกๆก็รู้สึกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นไหมกับความสุขที่กำลังเอ่อล้นออกมา“จริงๆฉันไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่”ถึงแม้ว่าเมื่อเช้าจะตื่นเช้าจะรู้สึกยากมากๆที่จะลุกขึ้นจากเตียงแต่ตั้งแต่ช่วงเวลาที่ตื่นมาจนถึงตอนนี้เวลาก็พอสมควรแล้วจึงทำให้เธอตื่นอย่างสดชื่น“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเรากำลังจะกลับไปหรอ” “ถ้าไม่เหนื่อยอย่างนั้นพวกเราออกไปเดทกันเถอะ”นิธานยิ้มออกมาที่มุมปากแววตาของชยานีเป็นประกายเกลือกตามองไปมา“ไปเดทหรอคะพวกเราจะไปที่ไหนกันหรอคะ” “เมืองชยุตอยู่ที่ข้างๆ!”นิธานพูดพร้อมกับเปิดจีพีเอส“นานๆทีจะมีเวลาว่างแบบวันนี้เธอก็ไม่ได้ไปเป็นเพื่อนคนนั้นคนนี้” นิธานพูดออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจเมื่อชยานีได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาเธอค่อยๆหยิบลูกอมอกมาจากกระเป๋าเปิดออกและส่งให้กับนิธาน“โอ๋ๆตอนนี้ในใจคงจะมีเรื่องขมๆเศร้าอยู่ใช่ไหมล่ะคะทานลูกอมสักหน่อยเติมความหวานในหัวใจค่ะ” นิธานหรี่ตาลงมองไปที่บนมือของชยานีอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา“ยัยโง่เอ๋ย”กล้าล้อเล่นกับความรู้สึกและทำให้ฉันเป็นเหมือนเด็กๆนั้นหรอ “ฉันให้คุณจริงๆค่ะตอนเด็กๆฉันชอบกินลูกอมมากๆเลยแต่พอเริ่มมีฟันแท้งอกออกมาแม่ของฉันก็บอกว่า......ถ้าหากว่ามีฟันแท้แล้วยังกินลูกอมเยอะล่ะก็ฟันของหนูจะไม่สวยนะลูกเพราะนั้นหลังจากที่ฉันมีฟันแท้ฉันก็ไม่กินลูกอมอีกเลยจากนั้นมาไม่ก็เลิกได้โดยที่ไม่รู้ตัวเลยแต่หลังจากที่ฟันแท้ขึ้นฉันก็ยังอยากกินลูกอมบ้างพอคิดว่าอยากจะกินแต่กินไม่ได้ฉันก็ร้องไห้ออกมาแม่จึงตั้งกฎใหม่ให้ฉันว่าถ้าเมื่อไหร่ที่หัวใจมีความทุกข์ถึงจะกินลูกอมได้” “ถ้าเป็นแบบนั้นในหนึ่งวันก็คงมีเรื่องทุกข์ใจมากสินะ”นิธานทำท่าทางจะอ้วกออกมา แต่ชยานีกลับมีท่าทีไม่สุขใจบ่นพึมพำอยู่คนเดียวและเอาลูกอมเข้าปากโดยที่มีท่าทีไม่พอใจรสชาติหวานๆก็ออกมาแตะที่ลิ้นของเธอ จริงๆแล้วชยานีไม่ได้บอกกับนิธานตอนที่เธอเป็นเด็กๆนั้นเธอไม่ได้ชอบกินลูกอมแต่เพียงแค่รสชาติหวานๆของลูกอมนั้นมันทำให้เธอลืมความรู้สึกของการเป็นเด็กกำพร้าตัวเองถูกเลี้ยงมาได้อยู่ในฐานะแค่ลูกบุญธรรม ก็คือถือว่าคุณพ่อและคุณแม่ในตระกูลบ้านคำล้อมนั้นจะดูแลเธอเป็นอย่างดีแต่มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงกำพืชของการเป็นเด็กกำพร้าของเธอได้เธอก็แค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงเวลาที่ไปโรงเรียนมักจะมีคนพูดคุยกันในเรื่องของเธอเสมอและนั่นก็คือเหตุผลที่ทำให้เธอกินลูกอมบ่อยๆ “จริงๆแล้วเพราะฉันเป็นเด็กที่รู้ภาษาเพราะฉะนั้นฉันเลยไม่กินลูกอมเยอะ” นิธานแบมือข้างหนึ่งที่ว่างอยู่นั้นออกลูบเบาๆไปที่แก้มของชยานี“ฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กน่ารักเป็นเด็กเชื่อฟัง” “คุณเอามืออกไปเลยนะ!” ชยานีตีลงไปที่มือของนิธาน“คุณตั้งใจขับรถเถอะค่ะ”ชยานีหันหน้าหนีมองออกไปที่นอกหน้าต่างจ้องมองท้องฟ้าที่สีสดใจ“นิธานคะวันนี้อากาศดีจังเลยค่ะ” “ใช่แล้ววันนี้ก็เลยวันที่เราออกมาและท้องฟ้าปลอดโปร่ง”นิธานเปิดCDหาเพลงที่ฟังสบายๆและอบอุ่น“ยังไงก็นอนพักสักหน่อยเถอะนะอีกสักแปบพวกเราก็จะไปที่เมืองชยุตกัน” ชยานีรู้สึกซบเซาจึงพยักหนาตอบรับและหลับตาลงและในตอนนั้นชยานีก็ได้พลิกตัวกลับมาหายใจเสียงดังเมื่อนิธานเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาแบบไม่มีเหตุผลมองใบหน้าของชยานีที่นอนหลับลงไปโดยปราศจากความกลัวใดๆ ชยานีนอนหลับยาวจนไปถึงเมืองชยุตจนถึงตอนที่นิธานอุ้มชยานีลงจากรถชยานีถึงจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาและทำหน้ามึนๆงงๆจากนั้นก็มองไปที่นิธาน“ถึงแล้วหรอคะ” “อื้มเดี๋ยวฉันหาโรงแรมก่อนแล้วอีกแปบหนึ่งพวกเราค่อยออกไปข้างนอก” “พวกเรามาเที่ยวกันแค่วันเดียวเองนะคะไม่จำเป็นต้องเช่าโรงแรมหรอกค่ะ”มากไปกว่านั้นคือพวกเขาไม่มีแม้แต่สัมภาระใดๆติดตัวมาเลย “ไม่ใช่ยังต้องอยู่อีกหลายวัน”นิธานพูด“ยังง่วงอยู่ไหม” “ไม่ง่วงแล้วค่ะคุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” นิธานปล่อยชยานีลงด้วยความเชื่อฟังทั้งสองคนเดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์เพื่อทำงานเช็คอินหลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปที่ห้องพักไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเรื่องที่ชยานีเป็นห่วงและกังวลใจก็ได้รับการแก้ไขเรียบร้อยมีพนักงานต่อสายโทรศัพท์โทรมาหาและบอกว่าข้างล่างยังมีสัมภาระของพวกเขาอยู่ต้องการให้นำมาส่งที่ด้านบนหรือไม่ ตอนที่ชยานีได้รับสายโทรศัพท์ก็ยังคงมีความมึนงงอยู่เธอเกลือกตาไปมาและเกลือกตามองไปที่นิธานนิธานยื่นมือออกไปและยีๆที่หัวของชยานีอย่างเบาๆ“ให้คนขึ้นมาส่ง!” “คุณจะเป็นแบบนี้ตลอดเลยคุณวางแผนจัดแจงทุกอย่างมาก่อนหน้านี้แล้วใช่ไหมคะ”พวกเขาเพิ่งจะมาถึงเมืองชยุตเป็นไปไม่ได้ที่สัมภาระจะถูกส่งมาที่นี่แล้วก่อนหน้านี้นิธานจะต้องวางแผนไว้แล้วอย่างแน่นอน นิธานกวาดสายตามองชยานีสายตาเขานิ่งดุจสายน้ำหากมองอย่างละเอียดนั้นก็จะเห็นเลยว่าสายตาของเขานั้นเหมือนสายน้ำที่นิ่งนุ่มและเรียบเนียน “จะเป็นแบบนั้นได้อย่างไรล่ะเพิ่งจะตัดสินใจจริงๆแต่สามีของเธอชอบเดินทางของพวกนี้ฉันให้ธนวิทย์จัดส่งมาให้ธนวิทย์เป็นคนที่จัดการเรื่องได้มีประสิทธิภาพมากกว่าตีรณ” ชยานีเบะมาก“ฉันคิดว่าถ้าหากคุณผู้ช่วยตีรณอยู่ที่นี่ต้องเสียใจมากแน่ๆเลย” “เขาเสียใจหรือไม่เสียใจก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันแต่ถ้าหากเป็นเธอ.....ฉันพาเธอมาเที่ยวแบบนี้เธอดีใจไหม” มือทั้งสองข้างของชยานีโอบไปที่เอวของนิธานทั้งตัวของเธออยู่ทางด้านหลังของนิธานเหมือนกับเด็กน้อยที่พยายามจะปีนขึ้นไป“คุณนิธานเจ้าคะคุณคิดว่าตอนนี้ท่าทีที่ฉันแสดงออกไปมันพอใจไหมคะ” “เอ่อ....ก็คงพอใช่ได้แหละ”นิธานเอามือกุมที่ใบหน้าของชยานีแววตาทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นลุ่มลึกเมื่อมองไปที่ชยานีก็เหมือนตัวเขาถูกจุดด้วยไฟ ชยานีมองที่นิธานไม่ละทิ้งสายตาลงเลย เธอใช้ปากของเธอประกบลงไปที่ปากของเขาดวงตาของนิธานเปล่งประกายด้วยความสุขมืออันใหญ่ๆของเขาจับที่หัวด้านหลังของเธอและจูบลงไปอย่างลุ่มลึก ทั้งสองคนจูบกันอย่างดื่มด่ำพลิกตัวไปมาจนชิดกับขอบหน้าต่างมองเห็นวิวทิวทัศน์ที่อยู่ด้านล่าง หลังจากที่เสร็จสิ้นการจูบลงลมหายใจของชยานีอยู่บนเรือนร่างของนิธานนิธานหลบหน้าชยานีเผื่อซ่อนใบหน้าที่กำลังแดงก่ำหลังจากนั้นเขาค่อยๆผลักชยานีออก“เดี๋ยวเราจะออกไปข้างนอกกันนะตอนนี้ก็ใกล้ถึงช่วงเวลาอาหารเที่ยงแล้วเธออยากทานอะไรหรอ” ชยานีทำท่าครุ่นคิด“เมืองชยุตมีอะไรขึ้นชื่อหรอคะ” “อันนี้ฉันก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกันนะ”เพราะนิธานไม่ได้เป็นคนที่มีความชอบกินอะไรเป็นพิเศษเพราะปกติเมื่อเวลาจะกินอะไรก็ตามก็คำนึงถึงแค่เรื่องสุขภาพเท่านั้นแต่ไม่มีความกระตือรือร้นในการกินอะไรไม่ใช่คนที่สนุกและสุขกับการกินขนาดนั้น ชยานีคิดแล้วคิดอีกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาข้อมูลของขึ้นชื่อในเมืองชยุต“หุหุนิธานคะพวกเราออกไปกินชาบูร้อนๆดีไหมคะ” นิธาน“……”เขาขมวดคิ้วสีหน้าของเขาไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ชยนานีเห็นแบบนั้นก็แอบยิ้มออกมาลูบไปที่ไหล่ของนิธาน“ไปเถอะไปกินชาบูกันเถอะนิธานนนนน” นิธานจนปัญญารู้สึกลำบากใจที่จะปฏิเสธชยานีแต่ก็ต้องยืดหยัดที่จะส่ายหัวปฏิเสธ“ไม่ได้กินในตอนนี้ไม่ได้” “ทำไมล่ะคะ”ชยานีไม่เข้าใจ นิธานลูบไปที่เส้นผมของเธอ“ตอนนี้เธอกำลังมีประจำเดือนนะไม่ว่าจะเป็นของที่เย็นเกินไปหรือของที่ร้อนจนเกินไปของพวกนี้เธอยังกินไม่ได้นะ” “แต่.....นิธานคะจริงๆแล้วพวกนี้มันไม่เกี่ยวกันนะคะ”เธออยากจะพูดว่าถึงแม้จะเป็นประจำเดือนแต่ก็ยังโอเคอยู่หลักๆแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแต่นิธานยังคงยืนยันคำเดิม“ร่างกายเป็นของเธอเธอต้องดูแลมันให้ดีๆ” ชยานีทำหน้ามุ่ย“ก็ได้ค่ะถ้าอย่างนั้นพวกเราจะทานอะไรกันคะ”ชยานีทำหน้ามุ่ยไปด้วยพลางถามไปด้วยเพราะตอนนี้สิ่งที่เธอคิดออกมีแต่ชาบูร้อนๆเท่านั้น “เดี๋ยวรอเธอหายดีเดี๋ยวฉันค่อยพาเธอไปกินตอนนี้พวกเราจะไปกิน.....อาหารจีนกวางตุ้งกัน!”