ตอนที่ 261 นิธาน ฉันเห็นดวงดาวในตาของคุณ

ต๭นที่ 261 นิธาน ฉันเห็นดวงดาวในตาของคุณ นิธานพาชยานีไปกินมื้อเที่ยง หลังจากนั้นยังพาชยานีไปเดินชมบรรยากาศในตัวเมือง เเต่ด้วยเหตุผลว่าเป็นช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ ทุกๆที่ล้วนมีแต่คน นิธานพาชยานีไปได้ไม่หลายที่ ทำได้แค่เดินเล่นตามสบายแล้วกลับเข้าโรงแรม แม้จะพูดว่าเดินเที่ยวตามสบาย แต่ชยานีก็เหนื่อยมากๆ เมื่อเธอกลับถึงโรงแรมเธอก็นอนลงบนเตียง นิธานเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเรือนร่างของชยานีนอนแผ่อยู่บนเตียง ในมือยังคงถือโทรศัพท์เอาไว้ และก็ไม่รู้ว่ากำลังคุยอยู่กับใครถึงได้หัวเราะมีความสุขแบบนี้ เมื่อได้ยินเสียงนิธานออกมา ชยานีลืมตาขึ้นชำเลืองตามาหา แล้วกวักมือเรียกนิธาน “นิธานคุณมานี่หน่อย ให้คุณทายว่าฉันกำลังคุยกับใคร” “ธนิดาเหรอ” นิธานถาม “อื้อหืม คุณฉลาดจัง จูบให้เป็นของรางวัลทีหนึ่ง” ชยานีพูดขณะที่กำลังไต่ลุกขึ้นจากเตียง มือและเท้าก็ค่อยๆเกาะเกี่ยวร่างกายของนิธาน และจูบนิธานอย่างหนักหน่วง นิธานค่อยๆหรี่ตาลง ดวงตารียาวกำลังฉายแววตายั่วเย้าอยู่ในนั้น ในตอนที่ริมฝีปากของชยานีกำลังหลุดออกจากนิธาน นิธานก็รวบริมฝีปากของชยานีไว้อีกครั้ง ทั้งสองคนจูบกันอย่างเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งชยานีรู้สึกหายใจไม่ออก นิธานจึงปล่อยเธอ แล้วตีที่สะโพกงอนๆของเธอ ชยานียกตัวขึ้น มือทั้งสองเหนี่ยวคอของนิธานไว้ ไม่ยอมลงจากร่างของนิธาน นิธานกลัวว่าชยานีจะหลุดลงไป จึงใช้มือทั้งสองยกสะโพกของชยานีไว้ ชยานีเห็นท่าทางแบบนี้จึงเพิ่มขึ้นเป็นอีกขั้น เธอใช้มือทั้งสองก่อกวนบนตัวนิธานไม่หยุด ขาของเธอก็เกาะเกี่ยวเอวของนิธานไว้ นิธานหัวเราะเยาะ “สนุกไหม” ชยานีส่ายหัว “ไม่สนุกเลยจริงๆ” หลังจากนั้นก็ปล่อยนิธานออกอย่างไม่ค่อยพอใจ แล้วกลับมานอนที่เตียง “คุณจะไม่ถามจริงๆเหรอว่าฉันกำลังคุยอะไรกับธนิดา” นิธานนิ่ง เมื่อได้ยินแบบนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมามองชยานี “เรื่องของผู้หญิง ไม่ควรมาบอกผม คุณก็มีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองนี่นา” “ทำไมหล่ะ นิธานที่จริงแล้วคุณเข้าอกเข้าใจคนอื่นดีนี่นา พ่อช่อดอกไม้ของฉัน” “ช่อดอกไม้ใช้กับผู้ชายได้ด้วยเหรอ” นิธานเลิกคิ้ว ชยานีรีบพยักหน้า “ได้สิ ฉันพูดว่าได้ก็ต้องได้สิ” ตามด้วยพูดว่า “แต่ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องปกปิดอะไร ธนิดาโทรมาหาฉันเพราะเรื่องของเฉลิมพล คุณรู้ไหมว่าเฉลิมพลทำเรื่องแย่ๆอะไรไว้” นิธานรู้สึกสงสัย ตามด้วยหัวเราะเบาๆ “เขาจะทำอะไรก็ไม่แปลก ดังนั้นเขาเลยไปหาธนิดาอย่างนั้นเหรอ” ชยานีแบะปาก “ใช่ ฉันเดาว่าที่เฉลิมพลไปหาดนพตั้งแต่เช้าขนาดนั้น ต้องเป็นเรื่องนี้แน่ๆ ตอนนั้นดนพไม่ว่าง ดังนั้นเขาจึงมาหาพวกเรา คุณรู้ไหมว่าดาพูดกับฉันอย่างไร เธอบอกว่าเฉลิมพลตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ส่งดอกไม้ให้ภาทั้งหมดรวมสิบแปดครั้งแล้ว” ชยานีพูดเสริม มุมปากของนิธานกระตุก “เป็นสไตล์ของเขา” แต่ชยานีที่กำลังมีความสุขก็เป็นกังวลขึ้นมา “ที่จริงเฉลิมพลไม่ควรทำแบบนี้ ฉันก็พอจะเดาความคิดของเฉลิมพลออก” ทำไมถึงส่งดอกไม้ให้ชญาดา ชญาภาเป็นคนแบบไหน แม้ว่าชยานีไม่กล้ารับประกันว่าเธอเข้าใจร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เรื่องความคิดและเป้าหมายของชญาภาเธอค่อนข้างมั่นใจ ช่วงนี้ชญาภาจะปฏิเสธไม่ยอมให้เกิดความรู้สึกใดๆกับเฉลิมพลแน่นอน อีกทั้งเป้าหมายของเฉลิมพลก็ไม่ใช่ชญาภา ที่เขาทำอยู่ในตอนนี้ ก็เพราะอยากเรียกร้องความสนใจก็เท่านั้นเอง “เรื่องบางเรื่อง เจ้าตัวรู้ดีที่สุด” นิธานลูบหลังชยานีเบาๆ “เรื่องนี้ ไม่อยู่ในความรับผิดชอบของคุณ” “แต่ว่า……” ชยานียังคงคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอไม่มากก็น้อย ถ้าในตอนแรกเธอไม่เห็นด้วยที่เฉลิมพลมาปลอมเป็นคนรักกับธนิดา คงไม่เกิดเรื่องราวตามมามากมายขนาดนี้ แต่ว่าถ้าไม่ทำแบบนั้น ธนิดาที่อยากจะหนีออกมาจากไตรภบ เกรงว่าคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ “ทุกเรื่องล้วนมีสองด้าน หรือว่าคิดไม่คิดว่าดีเหรอ ธนิดาก็ไม่ได้คิดเช่นนั้นเหรอ มีบางครั้งเรื่องราวก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบ” เขาตบไหล่เพื่อคลายกังวลให้ชยานี “เอาเถอะ” ชยานีทำได้เพียงหยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในความรับผิดชอบของฉันจริงๆ แต่ถ้าเฉลิมพลแค่เพียงเล่นๆ เมื่อถึงเวลาที่ดาเสียใจ ฉันคงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆแน่” ในเมื่อธนิดาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเพียงไม่กี่คนของเธอในโลกใบนี้ ไม่ใช่ในฐานะปาลี แต่ในฐานะชยานี “ได้ เรื่องนี้ผมรับประกันกับคุณได้ ถ้าถึงเวลานั้นเฉลิมพลทำเรื่องอะไร ผมจะช่วยคุณจัดการด้วยตัวผมเอง หืม” นิธานลูบหลังของชยานีเบาๆ “ตอนนี้ เรามาคุยกันดีกว่าว่าพรุ่งนี้พวกเราจะไหนกันดี” “คุณจะไปกับฉันด้วยใช่ไหม” ชยานีรู้สึกสงสัย “แล้วเรื่องงานที่บริษัทของคุณ……” “ไม่รีบร้อนอะไร” นิธานยิ้มตื้นๆ “ผมไม่มีเรื่องต้องกังวล คุณดูเป็นกังวลกว่าผมอีกนะ” สักครู่หนึ่ง “ที่จริงแล้วที่เมืองชัยนี้มีโครงการรีสอร์ทอยู่ ค่าใช้จ่ายประจำสามเดือนก็มีคนส่งไปแล้ว แต่ว่าจนแล้วจนรอดก็ไม่มีการตอบกลับแต่อย่างใด ผมมาครั้งนี้เพราะว่าจะไปดูสักหน่อย” “โอ้” ชยานีได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกโล่งอก ถ้านิธานวางภาระงานต่างๆมากับเธอ เธอคงมีความสุขมากๆ แต่ก็จะเป็นห่วงเรื่องงานของนิธานด้วย แต่เมื่อได้ยินนิธานพูดว่าไม่ใช่เพราะเธอ แต่เพราะเรื่องงาน ชยานีก็ไม่รู้สึกกดดันแล้ว “คุณนี่จริงๆเลย ถ้าคุณอยากมาเมืองชัยก็ควรจะบอกฉันล่วงหน้า ตอนนี้ฉันไม่รู้จะชี้แจงอย่างไรกับสตูดิโอแล้ว” “ไม่มีปัญหา ผมชี้แจงให้แล้ว” “ที่แท้คุณวางแผนทั้งหมดไว้แล้วใช่ไหม” ชยานีอดหัวเราะออกมาไม่ได้ แล้วก็ถอนหายใจ นิธานพิจารณาเรื่องราวทุกอย่างถี่ถ้วนจริงๆ วันถัดมานิธานพาชยานีไปเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงของเมืองชัยหลายแห่ง เพราะเป็นวันจันทร์ คนจึงไม่ค่อยเยอะ ทั้งสองคนไปเดินเรียบฝั่งแม่น้ำเมืองชัยกันตั้งแต่เช้า เดิมทีชยานีอยากไปปีนเขา เพราะอากาศในตอนเช้าดีมาก และสามารถมองเห็นพระอาทิตย์ขึ้นได้อีกด้วย แต่ว่าเป็นเพราะสภาพร่างกายของชยานีทำให้นิธานยกเลิกแผนการทั้งหมด สุดท้ายทั้งสองทำได้เพียงจับมือกันเดินบนเขื่อนฝั่งแม่น้ำเมืองชัยในตอนเช้า แต่ว่าสายลมในยามเช้าเย็นสบายดีมาก ชยานีสวมชุดลำลองสบายๆ เมื่อสัมผัสกับลม ชายกระโปรงพลิ้วไหวตามลมไปในอากาศ นิธานเดินตามชยานีอยู่ด้ายหลัง หยิบเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปของชยานีดังแช้บๆตั้งหลายรูป ชยานีหันหลังกลับมา สายลมบางเบา สยายเส้นผมละเอียดของชยานี ทำให้มีความยุ่งเหยิงแต่ดูงดงาม ชยานีกวักมือ “นิธาน คุณรีบนี่เร็วเข้า ทางนี้มีปลาด้วย ” ดูเหมือนว่าชยานีกำลังดีใจเป็นอย่างมาก เธอจูงมือนิธานวิ่งไปบนเขื่อนฝั่งแม่น้ำ เมื่อวิ่งจนเหนื่อย ชยานีจึงหยุดเท้าลงเซมาหาร่างของนิธาน แล้วห้อยตัวกับไหล่ของนิธาน นิธานจัดการเส้นผมของชยานีอย่างเบามือ และเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของชยานีอย่างอ่อนโยน “หิวรึยัง ด้านหน้ามีร้านอาหารเช้าอยู่ร้านหนึ่ง พวกเราไปพักสักหน่อยไหม” “ดีเลย” อารมณ์ของชยานีกำลังดี เธอกอดแขนของนิธานเดินไปสักพักก็ปล่อยลงทันที “เดี๋ยวก่อน……พกกระดาษกับปากกามารึเปล่า” “หืม” “จู่ๆฉันก็มีแรงบันดาลใจ อยากจะวาดออกมาเดี๋ยวนี้เลย” ที่เธอมีแรงบันดาลใจขึ้นมาอย่างรวดเร็วแบบนี้ ในตอนที่เดินอยู่บนเขื่อนริมแม่น้ำ เธอเห็นในแม่น้ำมีปลา อีกทั้งบนริมฝั่งแม่น้ำมีเธอและนิธาน ในตอนนั้นชยานีรู้สึกเหมือนโลกนี้มีเพียงพวกเขาสองคน ภายในสมองจึงค่อยๆปรากฎภาพออกมา ถ้าช้ากว่านี้เธอจะลืมมันไป “รอสักครู่ คุณไปที่ร้านอาหารเช้าทางนั้นก่อน ผมจะรีบมา” นิธานพูดเสร็จก็เดินไปทางรถที่จอดไว้ ในตอนที่เดินกลับมาในมือของเขามีสมุดหนึ่งเล่ม และมีแปรงพู่กันขนาดใหญ่ด้ามหนึ่ง ชยานีอดสงสัยไม่ได้ “ทำไมคุณ……” “เผื่อกรณีฉุกเฉิน” นิธานตอบอย่างรีบร้อน ตามด้วยลากเก้าอี้ตรงหน้าให้ชยานีนั่ง เมื่อเห็นท่าทางอ้ำอึ้งถลึงตาของชยานี ก็อดยกปากไม่ได้ จึงตีที่หน้าผากของชยานีอย่างเบามือ “เพิ่งจะพูดว่ามีแรงบันดาลใจไม่ใช่เหรอ ลงมือวาดสิ” เมื่อก่อนนิธานเคยเรียนการออกแบบ จึงรู้ว่าแรงบันดาลใจของแบบนี้จะมาก็มา ดังนั้นหลังจากที่เขาอยู่ด้วยกันกับชยานี ไม่ว่าจะเป็นห้องทำงานเอยในรถเอยหรือจะเป็นในกระเป๋าเดินทาง ล้วนเตรียมของพวกนี้เอาไว้ เพียงแค่ชยานีต้องการ ก็จะปรากฎออกมาอยู่ตรงหน้าของชยานีได้ทันเวลา ชยานีคนนี้มีจุดอ่อน นั่นก็คือเมื่อเธอรีบร้อนขึ้นมา แล้ววาดแบบร่าง เธอจะปิดกั้นจากสิ่งรอบข้าง ตัวอย่างเช่นนิธานในตอนนี้ นิธานนั่งอยู่ตรงหน้าของชยานี มองชยานีที่กำลังปัดๆแปรงวาดแบบร่าง เขาจึงไม่ส่งเสียงดัง แล้วเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร นิธานสั่งอาหารไม่กี่อย่าง แต่ล้วนเป็นอาหารที่ชยานีชอบ แม้ว่าจะเป็นอาหารที่ชยานีชอบ เธอก็ปิดกั้นมันเมื่ออยู่ต่อหน้าการทำงาน เมื่อชยานีวาดแบบร่างเสร็จ แล้วเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นนิธานจับจ้องใบหน้าของตน และไม่รู้ว่ามองมานานเท่าไหร่แล้วชยานีอดรู้สึกแย่ไม่ได้ จึงยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเอง กลับถูกนิธานคว้ามือเอาไว้ “หืม” “มือคุณเปื้อน อีกนิดหนึ่งก็เปื้อนหน้าแล้ว” นิธานหยิบกระดาษทิชชู่ให้ลงชยานีเช็ดมือ ชยานีนิ่งอึ้งไป แล้วก้มหน้าลงเห็นนิธานที่กำลังเช็ดมือให้ตนเองอย่างเบามือ ก็อดตกใจไม่ได้ จึงเม้มปาก “ให้ฉันทำเองเถอะ” “ไม่เป็นไร มือข้างนี้เช็ดสะอาดแล้ว รีบกินกันเถอะ” นิธานพูดแล้วเช็ดมืออีกข้างหนึ่งให้ชยานี สำหรับเรื่องนี้ ชยานีก็อดขำออกมาไม่ได้ “นิธาน คุณทำแบบนี้ราวกับว่าฉันเป็นคนพิการเลย” เธอไม่ใช่เด็กสามขวบ ทั้งเรื่องเช็ดมือหรือการกิน ทั้งหมดเธอทำเองได้ เเต่ไม่ว่าจะเรื่องอะไรนิธานช่วยเธอทำหมด แถมทำอย่างออกรสออกชาติอีกด้วย “รีบกินเถอะ เดี๋ยวเย็นแล้วจะกินไม่อร่อย” ชยานีหลุบตา ยกตะเกียบขึ้นคีบเกี้ยวน้ำยัดใส่ปากของนิธาน “ถ้าอย่างนั้นคุณก็กินด้วย” นิธานหรี่ตาลง เห็นแววตาหยอกเย้าในดวงตาของชยานี ใบหน้าของเขาอ่อนโยนขึ้น “ได้สิ” หลังจากที่ชยานีวาดได้พักหนึ่ง จึงได้แบบร่างอย่างใจหมาย จึงยืดแขนบิดขี้เกียจ “เอาหล่ะ ฉันว่าฉันวาดเสร็จแล้ว ตอนนี้แค่รอกลับไปแก้ แล้วค่อยลงสี” ชยานีเม้มปาก เขยิบเข้ามาใกล้ จ้องมาที่ดวงตาของนิธานครู่หนึ่ง “เอ๊ะ นิธาน ราวกับว่าฉันเห็นดวงดาวในตาของคุณ” นิธานยิ้ม เอาฝ่ามือมาทาบที่หน้าผากของชยานี “ซุกซนน่า”