ตอนที่ 262 การเปิดโครงการรีสอร์ท

ใ๙ตอนบ่ายนิธานพาชยานีออกไปด้านนอก แต่หลังจากนั้นนิธานก็ได้รับโทรศัพท์ บอกว่ามีเรื่องตองออกไปทำ เป็นเรื่องเกี่ยวกับงาน ชยานีคิดจะไปด้วย แต่นิธานขวางร่างของชยานีไว้ อย่างไม่เห็นด้วย ทำอย่างไรได้ ชยานีจึงทำได้เพียงรออยู่ในโรงแรมตามลำพัง นิธานออกไปด้านนอก เมื่อออกจากโรงแรมก็พบว่าธนวิทย์มารออยู่ด้านนอกแต่ก่อนแล้ว ธนวิทย์เปิดประตู “คุณชาย” นิธานออกคำสั่ง “ภารกิจที่ซิริอัสมอบหมายให้นาย ได้รับหรือยัง” บนหน้าของนิธานไม่มีความรู้สึกใดๆ ไม่เหมือนกับตอนที่อยู่กับชยานี สีหน้าของธนวิทย์ดูแย่มาก “ได้แล้วครับคุณชาย ภารกิจของแก๊งดินเผ่านั้น ซิริอัสได้มอบหมายให้ผมเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าคุณชาย พ้นที่เมืองชัยทั้งหมดเป็นเขตอิทธิพลของคุณเมทนี การที่พวกเรามาแบบนี้ ฝ่ายคุณเมทนีนั้น......” “ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น ว่าแต่สถานการณ์ทางรีสอร์ทเป็นอย่างไรบ้าง” นิธานก้มหน้าอ่านข้อมูลไปพลาง สอบถามไปพลาง ธนวิทย์ขมวดคิ้วนิดหน่อย “มีเรื่องไม่ค่อยดีนิดหน่อยครับ เดิมทีชาวบ้านตกลงว่าจะย้ายออกไป แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ชาวบ้านที่เดิมทีตกลงว่าจะย้ายออกไปกลับผิดคำพูด ไม่ว่าพวกเราจะเสนอเงินให้เท่าไหร่ พวกเขาก็ไม่ยอมย้ายออก” นิธานขมวดคิ้วแน่นขึ้น นิ้วมือเรียวยาวกำลังเคาะหน้าจอข้อมูล ตามด้วยเม้มปาก “ไม่เป็นไร ในเมื่อเป็นคำสั่งของเบื้องบน ทางนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องย้ายออกไป” “นี่ก็อาจจะใช่ แต่ว่าในด้านการดำเนินการแน่นอนว่าไม่ง่ายเช่นนั้น แล้วก็คุณชาย นี่คือนักข่าวของ southern Daily สองสามวันก่อนหน้านี้มีการติดต่อมาทางผมอย่างกะทันหัน บอกว่ามีเพียงเขาที่เดียว แล้วก็ถามว่าพวกเราจะซื้อหรือไม่” “ให้ออกข่าวตามใจเถอะ” นิธานไม่สนใจแม้ต่จะมอง ธนวิทย์รู้สึกสงสัย “คุณชาย ต้องเป็นเรื่องของรีสอร์ทแน่นอน” “เรื่องของรีสอร์ท นายไปหาเมทนีโดยตรง ในเมื่อที่นี่เป็นเขตอิทธิพลของเขา ผมก็ไม่เชื่อว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับเขา” “แต่ว่า......” ธนวิทย์ยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกสายตาโหดเหี้ยมของนิธานทำให้ต้องกลืนลงไป “กระผมล่วงเกินแล้วครับ” นิธานบีบคิ้ว “ไปดูทางรีสอร์ทก่อน” เขายกมือดูเวลาที่ข้อมือ แล้วก้มหน้าอ่านข้อมูลต่อ รีสอร์ทอยู่ทางชายทะเลเขตชานเมืองชัย ที่นี่บรรยากาศดีมาก และมีหมู่บ้านชาวประมง แต่เดิมที่นี่ระบบนิเวศสิ่งแวดล้อมดีมาก แต่ไม่กี่ปีที่ผ่านมามาการก่อสร้างโรงงานขนาดใหญ่ในเขตนี้ แต่ระบบบำบัดน้ำเสียของโรงงานเกิดปัญหาขึ้น ก่อให้เกิดความเสียหายนับไม่ถ้วนกับที่แห่งนี้ แม้ว่าในภายหลังจะมีมาตรการปรับปรุงและเปลี่ยนแปลง แต่ว่ามลพิษทั้งหมดที่เกิดขึ้น กลับไม่สามารถฟื้นฟูได้อย่างง่ายดาย สองปีมานี้เมืองชัยพัฒนาเศรษฐกิจอย่างหนัก หลีกเลี่ยงการดูแลปัญหาเหล่านี้ไม่ได้ ในเมื่อบริษัทเอ็ม.เจ จำกัดสนใจสถานที่นี้ อย่างแรกต้องฟื้นฟู แล้วเป้าหมายทางกำไรค่อยเป็นอันดับหลัง ดังนั้นฝ่ายเมืองชัยจึงสนับสนุนบริษัทเอ็ม.เจ จำกัดให้เข้ามาปรับเปลี่ยนเมืองชัยอย่างเต็มกำลัง อย่างไรก็ตามเมื่อมีเมืองนภาเข้ามาแข่งขัน เห็นได้ชัดว่าเมืองชัยนี้อยู่กันอย่างลำบากมากขึ้น เมื่อบริษัทเอ็ม.เจ จำกัดตกลงว่าจะมา ทางด้านเมืองชัยดีใจไม่รู้เท่าไหร่ เดิมทีนี่เป็นเรื่องที่ประสานงานกันได้โดยง่าย แต่ว่าค่าใช้จ่ายประจำสามเดือนกลับมีปัญหา ฝ่ายของชาวบ้านก็ไม่ยอมย้ายออกไป เบื้องบนส่งคนงานไปสองสามครั้งถึงจะยอม แต่ไม่คิดว่าสองสามวันก่อนหน้านี้ปัญหาแบบนี้ก็กลับมาอีกครั้ง นี่จึงเป็นเหตุผลที่นิธานมาที่เมืองชัย นิธานลงจากรถ หมู่บ้านชาวประมงแห่งนี้คนส่วนใหญ่ได้ย้ายออกไปแล้ว มีเพียงส่วนน้อยนิดที่ยังไม่ยอมย้ายออกไป เมื่อเห็นคนนอก อีกทั้งยังเป็นคนมีฐานะ ขับรถหรูหรา พวกชาวบ้านจึงรีบหยิบอาวุธราวกับอยากจะไล่คนออกไป แต่ว่านิธานไม่เหมือนกับคนเหล่านั้นที่มาเมื่อสองสามวันก่อนหน้านี้ รอบกายของนิธานส่งกลิ่นอายความเยือกเย็นออกมา ทำให้เดาใจไม่ถูก และยิ่งทำให้ชาวบ้านตาสีตาสาเหล่านี้ดูไม่ออก มีบางคนที่แม้จะมีอาวุธอยู่ในมือ แต่ว่าเท้ากลับถอยหลังไปอย่างไม่หยุด ธนวิทย์ที่อยู่ด้านหน้าของนิธาน ก็กลัวว่าคนเหล่านี้จะไม่ระวังทำให้นิธานได้รับบาดเจ็บ นิธานกลับผลักธนวิทย์ออก เดินไปด้านหน้ากลุ่มคนเหล่านั้น นิธานตัวสูงมาก ส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปด เมื่อยืนอยู่กลางกลุ่มคนนั้นจะเห็นได้อย่างชัดเจน เพียงเห็นเขาจัดการกลัดกระดุมแขนเสื้อไปพลาง บีบที่ตำแหน่งระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือ เขายืนอย่างสบายใจท่ามกลางฝูงชน ไม่มีสีหน้าหวาดกลัวแม้แต่น้อย ท่าทางแบบนี้ก็อดทำให้พวกชาวบ้านหวั่นใจไม่ได้  ในนั้นมีหัวหน้าของชาวบ้านคนหนึ่ง ในมือของเขาถือกระบองไม้เขาถูกคนกลุ่มคนเหล่านั้นผลักออกมาด้านหน้า วางมาดใส่ทุกคน “คุณ คุณอย่าเข้ามานะ พวก พวกเราบอกคุณแล้ว ว่าที่นี่คือบ้านของพวกเรา พวกเราไม่อยากย้ายออกไป พวกคุณยอมแพ้เถอะ ไม่ว่าพวกคุณจะพูดกับเราอย่างไร ให้เงินเท่าไหร่ พวกเราก็จะไม่ย้ายออกไป” “โห จริงเหรอ” นิธานขมวดคิ้ว “จะไม่ย้ายออกใช่ไหม” “คุณ......” ชาวบ้านคนนั้นรับรู้ถึงความกดดันอย่างมหาศาล เป็นความกดดันที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เขากลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว ฝีเท้าหยุดลงไม่เดินเข้ามาต่อ ตัวของเขากำลังสั่นไม่หยุด นิธานเห็นเช่นนั้น แววตาเข้มขึ้น เขาโบกมือแสดงให้ธนวิทย์รู้ว่าไม่ต้องกังวล ตามด้วยกวาดตามองกลุ่มชาวบ้านเหล่านั้นด้วยความสนใจ “ตามที่ผมทราบมา สถานที่นี้มลพิษรุนแรงมาก พวกคุณแทบจะไม่สามารถดำรงชีวิตต่อไปได้แล้ว ว่ากันว่าอยู่ใกล้กับภูเขาก็หากินกับภูเขาอยู่ใกล้น้ำก็หากินกับน้ำ เห็นได้ชัดว่าสถานที่นี้ของพวกคุณไม่สามารถก่อให้เกิดมูลค่าได้อีกแล้ว สองสามปีก่อนที่นี่มีการสร้างโรงงาน พวกคุณไม่ได้ดีใจหรอกเหรอ พวกเรามาคิดบัญชีเหล่านี้ ถ้าพวกคุณไม่ยินยอมย้ายออกไปอยู่อย่างนี้ ก็อาศัยอยู่ที่นี่ไป ที่ผมพูดก็ไม่ได้เสียหายอะไร แต่ว่ามันก็แค่ที่ดินผืนหนึ่ง ผมคิดจะทำอะไรก็ไม่ แต่พวกคุณหล่ะ พวกคุณอยู่ที่นี่ ไม่สามารถหาปลา ไม่สามารถปลูกหว่าน และไม่มีความสามารถในการลงทุนอะไร พวกคุณคิดว่าพวกคุณจะรักษาชีวิตได้อีกนานแค่ไหน จะมีคุณภาพที่ดีไหม” เมื่อชาวบ้านเห็นเช่นนั้น จิตใจก็สงบลง แต่ก็ยังพูดอย่างเสียงแข็งว่า “นั่น นั่นก็เป็นเรื่องของพวกเรา คุณก็แค่จะทำลายบ้านของเรา ฉันจะบอกพวกคุณเอาไว้ ว่าพวกเราไม่เห็นด้วย คุณอย่ามาเสียเงินกับที่นี่เลย” “สร้างกำไร” นิธานหัวเราะอย่างเย็นชา “ที่ดินเน่าๆผืนนี้ ถ้าไม่ฟื้นฟูให้ดีภายในห้าปี ก็สร้างกำไรไม่ได้หรอก แม้ว่าจะฟื้นฟูได้ ก็ต้องใช้เวลาหลังจากนั้นอีกห้าปีถึงจะสร้างกำไรได้” นิธานส่ายมือ ธนวิทย์รีบหยิบโนตบุคออกมา นิธานเลื่อนข้อมูลมาให้ผู้นำคนนั้นที่อยู่ตรงหน้า “ผมให้เงินชดเชยครอบครัวละหนึ่งล้าน เงินหนึ่งล้านนี้สำหรับพวกคุณแล้วเหลือเฟือไปครึ่งชีวิต ก่อนหน้านี้พวกคุณตกลงแล้ว ตอนนี้กลับเปลี่ยนใจ มีคนรับปากให้ข้อเสนอที่ดีกว่ากับพวกคุณใช่ไหม หรือว่า พวกคุณแค่อยากปกป้องสถานที่ของคุณอย่างบริสุทธิใจเท่านั้น”  “这……”  “นี่......” นิธานปิดโนตบุค “โครงการรีสอร์ทมีความจำเป็นจริงๆ พวกคุณขัดขวางไม่ได้หรอก คนที่หนุนหลังพวกคุณยิ่งขัดขวางไม่ได้ โครงการที่เบื่องบนออกหมายลงมา การฟื้นฟูสถานที่แห่งนี้คือกุญแจสำคัญ หาตัวแทนของพวกคุณที่สามารถเจรจากับผมได้มา”  นิธานไม่อยากเสียเวลาแล้ว เขายกมือขึ้นดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ “ผมให้เวลาพวกคุณสองวัน ถ้าหลังจากสองวันพวกคุณยังไม่ทำการตัดสินใจ ถ้าอย่างนั้นการตัดสินใจนี้จะทำโดยผม”  “คุณ……รอเดี๋ยว คุณ คุณเป็นใครกันแน่ ” ตัวแทนที่พูดติดอ่างคนนั้นกำลังมองมาที่นิธาน  นิธานหรี่ตาลง มือข้างหนึ่งเสียบอยู่ในกระเป๋ากางเกง แล้วหมุนตัวเดินไป  ธนวิทย์ทำเสียงต่ำๆในจมูก แววตามีความเหยียดหยาม “ชื่อของคุณชายตระกูลพวกเรา พวกคุณไม่คู่ควรที่จะรับรู้หรอก”  ในระหว่างที่นิธานกำลังขึ้นรถ รถคันหนึ่งขับตรงเขามาหาเขา แล้วมาหยุดตรงหน้าของนิธานพอดิบพอดี ห่างออกไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร  แต่ก็พบว่าสีหน้าของนิธานไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด คนที่มาเลื่อนกระจกรถลง เผยให้เห็นใบหน้าที่ละเอียดละออ  “ท่านประธานนิธาน ทำไมมาโดยไม่บอกสักคำ”  ผู้พูดเคาะบุหรี่มวนหนึ่งจากซองบุหรี่ส่งให้นิธาน นิธานรับมา คีบไว้ระหว่างนิ้ว กลับไม่ยอมจุดไฟ เพียงแต่คีบไว้ในมือ “ไม่พบกันนานนะ ท่านประธานเมทนี”  คนที่มาก็คือเมทนี ในเมืองชัยแห่งนี้ถ้าพูดถึงคนที่สามารถเทียบกับนิธานได้ เกรงว่าคงจะมีเมทนีเพียงคนเดียว  เมทนีเม้มปาก เมื่อเห็นธนวิทย์เดินมาจากที่ไกล นิ้วมือที่เห็นข้อกระดูกอย่างชัดเจนของเขาวางอยู่บนขอบหน้าต่าง กวักมือเรียก “ในเมื่อท่านประธานนิธานมาเยี่ยม ถ้าอย่างนั้นวันนี้เมทนีเป็นเจ้าภาพดีไหม ไม่ทราบว่าท่านประธานนิธานมีความเห็นอย่างไร” “ถ้าอย่างนั้นนิธานก็น้อมรับคำสั่ง” นิธานคาบบุหรี่ไว้ที่ริมฝีปาก แล้วปากเบาๆ แล้วยกมือขึ้นมาดูเวลาบนนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง เมทนีขมวดคิ้ว สายตามองลงบนร่างกายของนิธาน “หรือว่าท่านประธานนิธานยังมีธุระอะไรอีก”  “อืม ท่านประธานเมทนีถึงเวลาที่จะส่งเวลาและสถานที่ให้ผม” นิธานพูด “ต้องขอโทษด้วย ผมยังมีธุระอีก ต้องกลับก่อนแล้ว”  เมทนีขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร “ถ้าอย่างนั้นก็รอข่าวดีได้เลย”  ในตอนที่นิธานกลับถึงโรงแรมชยานีเปลี่ยนช่องละครโทรทัศน์ไปหลายหลายช่องอย่างนาสเบื่อ ในตอนนี้กำลังกดโทรศัพท์หาใครสักคนอย่างเบื่อหน่าย ก็เห็นนิธานว่านิธานกลับมาแล้ว  “นิธาน” ชยานีรีบวางโทรศัพท์ลง วิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ด้านหน้าของนิธาน แล้วกระโดด ไปเกาะอยู่บนร่างของนิธานราวกับหมีโคอาล่า “ระวังหน่อยสิ”  เมื่อนิธานเห็นเช่นนั้นเขารีบใช้มือประคองชยานีไว้อย่างรวดเร็ว เขาค่อยๆถอยหลังไปสองก้าวเพื่อไม่ให้ล้มลง นิธานเห็นชยานีทำท่าแบบนี้ ก็ถูกกอดจนอึกอัด จึงบีบจมูกชยานีอย่างทนไม่ไหว “ซนจริงๆ” จมูกของชยานีหายใจไม่ออกแล้ว จึงอ้าปาก จนแก้มป่อง “ไม่ใช่เพราะคุณเหรอ” “หิวรึยัง” นิธานลูบแขนของชยานี แล้วโอบให้ชยานีนั่งลง เมื่อเห็นรายการละครโทรทัศน์เรื่องหนึ่งบนหน้าจอไอแพด ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “เบื่อแล้วเหรอ” ชยานีพยักหน้า “รู้สึกหิวแล้วหล่ะ” แล้วเอามือลูบท้อง “เย็นนี้กินอะไร” “เย็นนี้มีคนเลี้ยง” นิธานลูบชยานี “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” “หา คุณยังมีเพื่อนอยู่ที่เมืองชัยอีกเหรอ” ชยานีถามอย่างสงสัย “ไม่ใช่ ผู้ให้ความร่วมมือท่านหนึ่ง เพิ่งจะได้พบกันมา แล้วอยากเลี้ยงข้าวพวกเรา” เมื่อเห็นว่าชยานีไม่ขยับตัว นิธานจึงอุ้มชยานีขึ้นแล้วพาไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า หาชุดที่ใส่สบายให้ชยานี “ไปเปลี่ยนมา” “ไม่ได้พูดว่าเป็นผู้ให้ความร่วมมือกับคุณหรอกหรือ ฉันสวมชุดนี้จะไม่ค่อยดูเป็นทางการ ไม่มีมารยาทเท่าไหร่” ชยานีอยากไปเปลี่ยนชุด แต่นิธานกลับห้ามเธอไว้ “ไม่ต้อง คุณสวมชุดสบายๆก็ดีแล้ว” เขาบีบหน้าเล็กๆของชยานี “รีบไปกันเถอะ สถานที่ถูกส่งมาแล้ว ในเมื่อเป็นแขก จะให้คนเชิญรอนานไม่ดีหรอก”