ตอนที่263 เทคนิคคำหวานระดับMAX

ต๭นที่263 เทคนิคคำหวานระดับMAX เมทนีจองร้านอาหารต้นตำรับแห่งหนึ่งแถวถนนดอกไม้ นิธานที่กำลังลงจากรถ ทางด้านคนของเมทนีก็มารออยู่ด้านนอกตั้งนานแล้ว “ไม่ทราบว่าใช่ท่านประธานนิธานรึเปล่าคะ” นิธานพยักหน้า คนคนนั้นจึงเดินนำนิธานและชยานีไปที่ห้องของเมทนีโดยตรง ขณะที่เดินทางมานิธานได้แนะนำให้ชยานี เขาบอกว่าเมทนีเป็นบุคคลระดับต้นๆของเมืองชัย ถ้าอยากติดต่อกับเมืองชัย ก็ควรมาหาเมทนี แน่นอนว่าชยานีเข้าใจความหมายของนิธาน นิธานแสดงความสุดยอดอีกแล้ว แม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่เขตอิทธิพลของเขา ในเมื่อผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่นจะอยู่เหนือกฎของท้องถิ่น และบุคคลหลักของบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดไม่ได้อยู่ที่เมืองชัย ดังนั้นการดำเนินการต่างๆต้องพึ่งพาเมทนี ที่จริงแล้วชื่อเสียงของเมทนีคนนี้ชยานีก็เคยได้ยินมาก่อน ในตอนนั้นเธอได้ยินจากปากของทัตติ แต่เจ้าตัวเธอเองไม่เคยพบ นิธานจูงมือของชยานีเอาไว้ตลอดทาง ทำให้ชยานีรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ “ท่านประธานนิธาน ถึงแล้วค่ะ” คนคนนั้นเคาะประตู ได้ยินเสียงชายหนุ่มใสๆออกมาจากประตู คนคนนั้นผลักประตู ทำท่าทางเชื้อเชิญ นิธานจูงมือชยานีมาเปลี่ยนรองเท้าที่หน้าประตู เขาโค้งตัวลงเบาๆ ยกเท้าของชยานีขึ้นแล้วเปลี่ยนรองเท้าให้เธอ ชยานีรู้สึกสับสนเล็กน้อย เดิมทีเธอจะบอกว่าไม่ต้องก็ได้ ในเมื่อที่นี่เป็นด้านนอก แต่ในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพบกับสายตาที่ลึกราวกับบ่อน้ำไร้ก้น ก็เห็นสายตาที่ลึกซึ้งของคนคนนั้นมองมาที่เธอและนิธาน ร่างกายของชยานีรู้สึกแข็งทื่อ แต่ไม่นาน ใบหน้าของชยานีก็ส่งรอยยิ้มออกมา พยักหน้าเบาๆ แต่ไม่ถึงกับปล่อยไก่ให้คนด้านหน้าเห็น เมทนีสังเกตเห็นชยานี ในดวงตาฉายแววประหลาดใจ แต่เมทนีเป็นคนเจนโลก เก็บสายตาได้อย่างรวดเร็ว “ในเมื่อท่านประธานนิธานมาถึงแล้ว ก่อนหน้านี้พูดว่ามีงานยุ่ง คิดๆแล้วคงเป็นเพราะสาวงามคนนี้” สายตาคู่นั้นของเมทนีราวกับสามารถมองทะลุจิตใจคนได้ สายตาแหลมคมของเขามองมาที่ร่างของชยานี ทำให้ชยานีรู้สึกไม่ค่อยสบาย ชยานีรู้สึกว่า สายตาของเมทนีกับน้ำเสียงที่เขาคนนี้พูดช่างไม่สอดคล้องกัน “เข้ามาสิ ปาลี” นิธานยื่นมือไปดึงเอวของชยานี ทำให้ชยานีเข้ามาใกล้ตนเอง ตามด้วยพูดว่า “ลี คนนี้คือเมทนี” “สวัสดีค่ะท่านประธานเมทนี” ชยานียิ้มตื้นๆ เมทนีพยักหน้า “ที่แท้คือคุณสะใภ้ เชิญ มาทางนี้” เมทนีไม่เคยคิดเลยสักนิดว่านิธานจะพาภรรยามาด้วย ดังนั้นจึงรู้สึกประหลาดอยู่ในใจ แต่ก็เก็บสีหน้าแล้วตอบกลับมา “ดังนั้นที่ท่านประธานนิธานมาในครั้งนี้......” “ฉันกับนิธานออกมาเที่ยวกัน ก่อนหน้านี้ร่างกายของฉันไม่ค่อยดี แต่อยู่ในบ้าน ครั้งนี้ก็ไม่ได้ออกมาง่ายๆ เลยลองมาดู” ชยานียิ้มเจื่อนๆ “แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีเพื่อนของนิธานอยู่ที่เมืองชัย” เมทนีหรี่ตา “เป็นอย่างนี้นี่เอง” บนโต๊ะอาหาร ชยานีรู้สึกเบื่อหน่าย เรื่องที่นิธานคุยกับเมทนีเหล่านั้นชยานีไม่สนใจเลยสักนิด เธอก้มหน้าขุดคุ้ยข้าวของตนเอง ทันใดนั้นเบื้องหน้าก็ปรากฏเปลือกของกุ้งตัวหนึ่ง ชยานีเงยหน้าขึ้น เห็นนิธานคุยกับเมทนีไปพลาง แกะเปลือกกุ้งไปพลาง ชยานีคีบตะเกียบ หันหน้าไปทางนิธานครู่หนึ่ง นิธานจึงหันหน้ามา “อะไรเหรอ” “เปล่า คุณคุยกับท่านประธานเมทนีเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันทำเองได้” ชยานีพูด นิธานจึงหัวเราะเบาๆ “การแกะกุ้ง ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไร กินเถอะ” เมทนีแอบมองมาที่ทั้งสองคน เห็นได้ชัดว่าแฝงไปด้วยความลึกซึ้ง อาหารมื้อนี้ โดยพื้นฐานแล้วชยานีเป็นคนกินทั้งหมด นิธานกับเมทนีกินไปนิดหน่อย แผนการของทั้งสองคนทั้งเรื่องเมืองชัยและรีสอร์ทในอนาคตต่างคุยกันได้ดีมาก แม้ว่าชยานีจะไม่ค่อยเข้าใจ และไม่ค่อยสันทัดในเรื่องนี้ แต่ก็พอฟังออกอยู่บ้าง ดังนั้นระหว่างที่เดินทางกลับ หาได้ยากที่ชยานีจะถามขึ้นมา “ดังนั้น โครงการในครั้งนี้จำเป็นต้องทำความร่วมมือกับเมทนีเหรอ แล้วที่รีสอร์ทมีปัญหาในครั้งนี้ เกี่ยวกับเขาไหม” นิธานส่ายหน้า “แม้ว่าเขาอยากจะแยกตัวออกไป แต่ว่าเมทนีเป็นที่ทำอะไรรอบคอบ แต่ก็เป็นคนที่ฉวยโอกาสด้วย ดังนั้นเรื่องรอบกัดคนอื่นจากด้านหลังเขาจะไม่ทำแน่นอน” นิธานเข้าใจจุดนี้ของเมทนีอย่างถ่องแท้ ชยานีเงียบไปครู่หนึ่ง “ถ้าไม่ใช่เขา แล้วโครงการรีสอร์ทนี้มีผลกับใคร” “ถ้าคุณพูดขัดแบบนี้ใครจะไปตอบได้” นิธานหยอกเย้าจมูกของชยานีเล่น “เอาหล่ะ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องกังวล กินอิ่มแล้วใช่ไหม” “อิ่มแล้ว คุณจะเรียกฉันว่าหมูอยู่แล้ว ถ้ายังไม่อิ่ม ฉันคิดว่าปลายปีนี้ฉันคงกินอะไรได้รำบากแน่” นิธานหัวเราะออกมาทันที บีบเนื้อที่อยู่บนแก้มของชยานี แล้วพยักหน้าอย่างพิถีพิถัน “อื้มอื้ม สามีได้ยินแบบนี้รู้สึกดีมากเลย” “หา คุณพูดอะไรนะ” ชยานียมือขึ้นแสร้งทำเป็นโกรธทุบนิธานไปหมัดหนึ่ง นิธานกลับจับมือของชยานีเอาไว้ แล้วห่อมือเล็กๆไว้ด้วยฝ่ามือขนาดใหญ่ของเขา แล้วบีบเอาไว้ “เอาหล่ะ ล้อเล่นหน่ะ เลี้ยงหมูน้อยให้กลายเป็นหมูตัวใหญ่ นั่นก็เป็นหมูของนิธานคนนี้คนเดียว ผมจะกินคุณอย่างไรดีนะ” นิธานดึงชยานีเข้ามาในอ้อมกอด ศีรษะของชยานีเข้ามาแนบบนร่างของนิธาน “ฉันอึดอัดจะตายอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว รีบขับรถเถอะ” “อืม” นิธานโทรหาธนวิทย์ “นายให้ใครสองสามคนไปดูที่รีสอร์ท ผมเดาว่าสองวันนี้น่าจะมีการเคลื่อนไหว” “นิธาน ที่จริงแล้วเป็นใครกันแน่ที่ทำให้คุณไม่สบายใจ” ชยานีรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ค่อยถูกต้อง ในตอนที่อยู่ที่โตะกินข้าวเธอก็เข้าใจแล้ว ว่าแต่ก่อนชาวบ้านพวกนั้นตกลงว่าจะย้ายออกไป แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คนพวกนั้นกลับคำพูด แล้วไม่มีการมาปรึกษาหารือ เรื่องนี้ต้องมีสาเหตุแน่นอน ถ้าไม่ใช่เมทนี แน่นอนว่าต้องเป็นคนอื่น ที่ทำให้นิธานหาทางออกได้รำบากขนาดนี้ ชยานีขมวดคิ้ว แล้วรีบเงยหน้าขึ้นมาทันที “หรือว่าจะเป็นคนของตระกูลภูลพิพัฒน์” “ใช่แล้ว เรื่องนี้ผมต้องจัดการ คุณไม่ต้องกังวล” นิธานบีบมือของชยานี นิ้วที่หยาบเล็กน้อยกำลังวางอยู่บนหลังมือของชยานี ชยานีอดใจสั่นไม่ได้ “ฉันเคยพูดแล้วใช่ไหม ว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ แล้วทำไมทีเรื่องของฉันคุณยังช่วยจัดการ แต่ฉันกลับไม่สามารถช่วยคุณแบ่งเบาเรื่องเหล่านี้ได้” “ก็ได้ๆ ผมผิดเอง” นิธานต้องจำใจ “ในเมื่อไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พวกเขาก็แค่คิดหาเรื่องทำให้ผมไม่สามารถอธิบายต่อหน้าการประชุมคณะกรรมการได้ก็เท่านั้นเอง” “การประชุมคณะกรรมการเหรอ” ชยานีรู้สึกสงสัย แล้วฟังนิธานพูดต่อ “ช่วงปลายปีจะมีประชุมคณะกรรมการ ถ้าโครงการนี้ไม่สำเร็จ ถ้าอย่างนั้นตอนปลายปีพวกเขาก็จะมีข้ออ้าง” “ฉันไม่เข้าใจ ของพวกนี้สามารถใช้โครงการ สามารถใช้บริษัทมาเดิมพันด้วยเหรอ ในเมื่อทุกคนล้วนเป็นคนตระกูลภูลพิพัฒน์ ล้วนเป็นคนของบริษัทเอ็ม.เจ จำกัดสิ่งที่ทำทั้งหมดไม่ใชเพื่อประโยชน์ของบริษัทเอ็ม.เจ จำกัดหรอกหรือ” “ถ้าทุกคนคิดแบบคุณ อย่างนั้นทุก ๆ วันผมคงสบายใจขึ้นเยอะ” นิธานหัวเราะเบา ๆ “ความคิดแบบนี้ของคุณช่างไร้เดียงสา ไม่ว่าจะครอบครัวหรือบริษัทเล็ก ๆ ล้วนมีปัญหาเหล่านี้ทั้งนั้น อย่าว่าแต่บริษัทใหญ่อย่างบริษัทเอ็ม.เจ จำกัดเลย” จิตใจคนยากแท้หยั่งถึง ดังนั้นคนที่ไว้ใจที่อยู่ข้างกายของนิธานจึงไม่ใช่คนของตระกูลพิพัฒน์ แม้ว่านิธานจะไม่ไว้ใจคนของตระกูลภูลพิพัฒน์ แต่เพราะความสัมพันธ์ทางครอบครัวที่ชักนำมา และทั้งหมดนั้นก็ไม่มีความบริสุทธิ์ “เรื่องนี้ผมเข้าใจดี พวกเขาคิดหารเรื่องยุ่งยากมาให้ แล้วจะดูว่าผมจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย” “อย่างนั้นก็ดี” ชยานีเองก็รู้ว่านี่เป็นปัญหาที่เธอไม่สามารถช่วยเหลือได้ “คุณวางใจเถอะ ฉันจะคอยสนับสนุนคุณอยู่ด้านหลังเอง” “อืม” “เดี๋ยวก่อน......นิธาน หยุดรถก่อน” ชยานีเรียกอย่างกะทันหัน ตีแขนนิธานอย่างตื่นเต้น นิธานรู้สึกสงสัย แต่ก็ฟังแล้วหยุดรถ เขามองไปรอบๆทั้งสี่ทิศ “อะไรเหรอ เห็นอะไรน่าสนใจแปลกใหม่หรืออย่างไร” “นิธาน พวกเราไปสวนสนุกกันไหม เมื่อครู่ฉันเห็นชิงช้าสวรรค์ ฉันอยากไปเล่นสักหน่อย” ชยานีที่ดูเหมือนจะสนใจขนาดนั้น ทำให้นิธานหรี่ตาลง จ้องมาที่ใบหน้าเพียงหนึ่งของชยานี ครู่หนึ่งถึงได้พยักหน้า “ได้สิ” นิธานจึงหันรถกลับ จนขับมาถึงลานจอดรถที่อยู่ใกล้ๆสวนสนุก เขาหาตำแหน่งในการจอด ในตอนที่เขาออกมาจากรถก็พบว่าชยานีไปยืนอยู่ที่ปากทางเข้าสวนสนุกเรียบร้อยแล้ว ในมือของเธอถือของส่องแสงชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่ง ดูเหมือนว่าเพิ่งซื้อมาจากเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ตรงนั้น มืออีกข้างหนึ่งของเธอซ่อนอยู่ด้านหลัง เมื่อเห็นนิธานเดินมา ชยานีจึงกวักมือเรียก “นิธาน ทางนี้” ร่างสูงๆของนิธานทำให้ชยานีเห็นการมีอยู่ของเขาได้ง่าย ไหนจะบรรยากาศที่เป็นธรรมชาติและจุดโฟกัสของนิธาน ทำให้ชยานีไม่ต้องกังวลว่าตนเองจะพลัดหลงกับนิธานท่ามกลางฝูงชน “นี่ ใส่นี่ให้ฉันที” ชยานีนำที่คาดผมในมือส่งให้นิธาน แล้วกดดู ที่คาดผมอันนั้นสว่างขึ้น กำลังส่องแสงบนที่คาดผมมีเขาสองเขา ดูแล้วช่าง......น่ารัก “ซื้อมาจากไหน” นิธานถามไปพลาง ทำท่าทำทางอยู่บนหัวชยานีไปพลางครู่หนึ่ง จึงค่อยๆตะแคงเสียบเข้าไปในผมของชยานี “เสร็จแล้วเหรอ” ชยานียกมือลูบ ทำให้ที่คาดผมเข้าที่ ตามด้วยหัวเราเหอะๆ “หนุ่มน้อย พี่สาวยกให้นาย คืนนี้ไปกับพี่สาวเถอะ” ไม่รู้ว่าชยานีเอาดอกกุหลาบช่อหนึ่งมาจากไหน ช่อกุหลาบสีแดงๆ ดูแล้วไม่ได้มีราคา แต่นิธานกลับมองมาอย่างไม่กระพริบตา “หืม เป็นอะไรไป” ชยานีเอียงศีรษะมองมาที่นิธาน “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมอบดอกไม้ให้ผู้ชาย คุณไม่ชอบหรือเปล่า” ชยานีกำลังพึมพำอยู่ในปาก รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ไม่ชอบจริงำเหรอ ฉันคิดว่าผู้หญิงชอบการเซอร์ไพรซ์ แล้วผู้ชายจะชอบเหมือนกันสะอีก” “ชอบ” นิธานรับดอกไม้ ดวงตาเปลี่ยนเป็นความลึกซึ้ง “ไม่ว่าคุณจะให้อะไร ผมชอบทั้งหมด” เสียงของเขาแหบพร่า “โดยเฉพาะดอกกุหลาบ” สิ่งของที่เธอไม่ค่อยได้ส่งให้เขา แถมยังเป็นดอกกุหลาบที่แสดงถึงความรักของเธอ แน่นอนว่าเขาต้องชอบ สำหรับในสายตาของนิธานแล้ว ดอกกุหลาบช่อนี้เป็นสิ่งของล้ำค่าที่ประเมินราคามิได้ ชยานี “......” เธอรู้สึกว่าอารมณ์ของนิธานกำลังเปลี่ยนเป็นมีความสุขขึ้นมานิดหน่อย “ชอบก็ดีๆ” ถ้าไม่ชอบ เธอต้องอับอายขายขี้หน้ามากแน่ๆ ไม่ว่าอย่างไรนี่ก็เป็นการส่งของขวัญให้คนอื่นครั้งแรก อีกทั้งยังเป็นการมอบดอกกุหลาบให้ผู้ชายที่เธอรักถ้านิธานไม่ชอบ ชยานีคงจะเขินอายจริงๆ “อืม ผมชอบมาก” นิธานยิ้มแล้วมองมาที่ชยานี ยื่นมือขึ้นมาบีบแก้มของชยานี “ชอบดอกไม้ที่คุณส่ง และยิ่งชอบคุณมากขึ้น” ชยานี “......” เธอเม้มปาก กลืนน้ำลาย ในดวงตาราวกับกำลังมีดวงดาว “นิธาน ไม่รู้ว่าแต่ก่อนฉันเคยพูดกับคุณรึเปล่า ว่านับวันคุณยิ่งปากหวาน” มาล้อกันเล่นแบบนี้ ทำเอากระดูกของเธออ่อนปวกเปียกไปหมด