ตอนที่ 265 จิตใจของนิธาน 

ต๭นที่ 265 จิตใจของนิธาน  เมื่อรู้ว่าตนเองเป็นพี่น้องทางสายเลือดกับปาลี จิตใจของชยานีก็รู้สึกซัของชยานีก็รู้สึกซับซ้อนเป็นอย่างมาก เธอไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างเธอในตอนที่เกิดจะมีญาติพี่น้อง ไม่คิดเลยว่าญาติพี่น้องคนนี้จะตายแล้ว แล้วการเกิดใหม่ของตน จะมาเกี่ยวข้องกับปาลี  “ยังคงกังวลเรื่องศพของชยานีหรือ เรื่องนี้ผมจะจัดการให้ หืม” นิธานบีบมือของชยานีแน่น ค่อยๆแน่นขึ้น ชยานีรู้สึกเจ็บ จึงเงยหน้ามองมาที่นิธาน แล้วพยักหน้า “อืม”  “ก่อนหน้านี้ที่คุณพูดว่ามีวิธี วิธีอะไรเหรอ”  “ให้ชามาช่วย” นิธานตอบ  ชยานีกลับไม้อยากเชื่อ “ชามา เป็นไปได้อย่างไร ชามาเกลียดฉันจะตาย คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอ” ชยานีคิดถึงเรื่องการแข่งออกแบบครั้งก่อน ก็เพื่อทำให้ชามารู้ว่าคนที่แข่งออกแบบคือปาลี ไม่ใช่ชยานี แต่ชามาที่เต็มไปด้วยเจตนาร้าย ไม่ใช่เพราะใบหน้านี้ของเธอหรอหรือ  ถ้ามีวันที่เธอต้องเจอกับหน้ากัน เธอกับชามาไม่มีวันที่จะอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติ “คนดี ที่ผมบอกว่าให้ชามาช่วย ไม่ได้บอกว่าให้คุณออกโรงด้วยตัวเอง แต่……การช่วยครั้งนี้ไม่เหมือนกับการช่วยที่คุณจินตนาการเอาไว้” นิธานหัวเราะเบาๆ  ชยานีขมวดคิ้ว คิดอยู่ครู่หนึ่ง นึกขึ้นได้อย่างฉับพลัน “คุณจะบอกว่า ยืมมือของชามาเหรอ”  “อือฮึ” นิธานยักคิ้ว “ชามาเองก็รู้เรื่องที่ทัตตินำศพของชยานีไปไว้ที่บ้านพักตากอากาศ เชื่อผมเถอะ เรื่องที่ชามาคิดจะทำห่างไกลจากจินตนาการของคุณอีกมากโข” นิธานบีบมือของชยานี  ชยานีรู้สึกเจ็บปวด จึงก้มหน้าลง “อืม ฉันรู้แล้ว” เธอจะไม่รู้ได้อย่างไร  เดิมที่เธอคิดว่าชามามีนิสัยเอาแต่ใจไปบ้างก็แค่นั้น แต่นี่ก็เป็นอุปนิสัยของชามาไม่ใช่เหรอ แต่มาคิดเอาในตอนนี้ แต่ไหนแต่ไรเธอกระทำความผิดไว้มากมาย  ชามาคนนี้ไม่มีมนุษยธรรม เพื่อให้ได้มาซึ่งความรัก ถึงขนาดฆ่าเธอได้ลงคอ  อันที่จริงถ้าหากชามาและทัตติทั้งสองคนรักกันจากใจจริง คิดอยากอยู่ด้วยกันจริงๆ เพียงแค่พวกเขาบอกเธอซักคำ แม้ว่าเธอจะเสียใจ แต่จะไม่ยึดทัตติเอาไว้ ในเมื่อทัตติไม่ได้รักเธอ เธอก็ไม่มีฐานะที่จะให้อยู่อย่างนั้นไม่ใช่เหรอ  แต่พวกเขากลับเลือกใช้วิธีที่สุดโต่งแบบนี้ การกระทำของทัตติกลับทำให้เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆจนถึงทุกวันนี้  “สมควรที่ทัตติจะนำศพของชยานีไปไว้ที่บ้านพักตากอากาศ วันนั้นชามาก็ทะเลาะกับทัตติ ความสัมพันธ์ของทั้งสองในตอนนี้ต่ำลงถึงจุดเยือกแข็ง คุณคิดว่าชามาจะทำอย่างไร”  “ทำลายศพเหรอ” แม้ว่าชยานีจะไม่อยากยอมรับ แต่ตามที่เธอเข้าใจต่อการกระทำของชามาหลังจากที่เธอตาย ชามาเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ  หล่อนจะต้องไม่ปล่อยเธอไว้แน่นอน หลังจากนั้นก็ทำลายศพ ทำให้ “ชยานี” หายไปจากทัตติในที่ที่สุด  “ใช่ ดังนั้นตอนนี้พวกเราเพียงต้องลงมือนิดหน่อย ขั้นตอนทั้งหมดด้านหน้านี้จะทำให้ชามา เมื่อถึงเวลาแค่รอที่ชามานำศพออกมา แน่นอนว่าผมมีวิธีนำศพกลับมา”  “อืม” ชยานีเห็นด้วย “วิธีนี้ต้องใช้ได้แน่ แต่คุณจะทำอย่างไรถึงได้สามารถทำให้ชามา……ชามาลงมือไปเอานำศพออกมาหล่ะ” แม้ว่าชยานีจะรู้ว่าชามาคนนี้จะไม่รักตัวกลัวตาย แต่การที่จะนำศพออกมา อาจจะยังต้องผสมโรงหน่อย “เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล ผมจะจัดการได้”  นิธานพูดว่าจะจัดการได้ ก็คงจะจัดการได้จริงๆ  นิธานจัดการให้คนไปสะกดรอยตามชามาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว เฝ้าติดตามชามาทุกอิริยาบถ พบว่าสองสามวันมานี้ชามาอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หล่อนทะเลาะกับทัตติอย่างหนักหน่วง ถึงขนาดที่ทัตติพูดอย่างโหดเหี้ยมออกมาว่า ไม่ยอมให้ชามาเข้าใกล้ “ชยานี” และไม่ยอมให้ชามาไปหาเขา ถึงขนาดจู่ชามาว่า ถ้าเรื่องนี้มีใครรู้เข้า ทัตติจะรีบเอาหัวใจและมดลูกที่อยู่ในร่างของชามาออกมา  สองสามวันนี้ชามาปิดตัวอยู่ในบ้าน มีเพียงข่าวลือ ว่าเธอเป็นโรคประสาท คนของตระกูลกองแก้วเป็นกังวลกับเรื่องนี้มาก ขนาดที่พรยศออกหน้าไปหาทัตติด้วยตัวเอง แต่ว่าคราวนี้ทัตติไม่ได้สนใจพรยศเลย ไม่สนใจเลยสักนิดว่าชามาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร ชามาที่อยู่ในบ้านได้ยินผลแบบนี้ จึงทำลายข้าวของทั้งหมดในห้องนอนอย่างโมโห รวมไปถึงทำร้ายคนรับใช้ของตระกูลกองแก้ว  พรยศไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงเชิญหมอมาตรวจชามา สองสามวันจากนั้น จิตใจของชามาเอาแต่เหม่อลอย  “คุณลุง ชามาดีขึ้นหรือยัง” ปวีณยืนอยู่หน้าบ้าน มองมาทางชามาที่อยู่ในห้องนอน เห็นชามาถูกมัดคอมัดมือมัดขาไว้บนเตียง ราวกับว่าจิตใจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่  พรยศยืนอยู่ข้างๆปวีณ ถอนหายใจอย่างไม่หยุด “เฮ้อ ฉันก็ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กคนนี้เป็นอะไรไป หลังจากที่ทะเลาะกับเจ้าเด็กทัตติ ก็เหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ทุกวันเอาแต่พูดพึมพรำ ตอนกลางคืนก็เอาแต่ละเมอ บอกว่าไม่ให้อะไรสักอย่างมาหาเธอ ฉันเป็นห่วงชามาจริงๆ อุตสาห์แบกหน้าไปหาทัตติ สรุปนายรู้ไหมว่าเด็กคนนั้นพูดว่าอะไร”  มาถึงตรงนี้พรยศยังรู้สึกว่าเสียศักดิ์ศรีจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะถูกเด็กอมมือปฏิบัติด้วยท่าทีแบบนั้น “ตระกูลกองแก้วของเราไม่ใช่ว่าจะน้อยหน้าตระกูลคำล้อมของเขา พูดตามปกติแล้ว ฉันจะต้องทำให้เจ้าเด็กนี่เจอดี แต่ว่าเจ้าเด็กชามา รักได้ไร้ค่าจริงๆ” “คุณลุงเรื่องนี้จะรีรอไม่ได้แล้ว ในเมื่อมีกริ่งเตือนแบบนี้ ผมจะไปดูชามา คุณอย่ากังวลเลย” ปวีณพูดเพื่อให้สบายใจ  “อืม ถ้านายพูดชามาคงฟังและยอมเข้าใจขึ้นมาบ้าง เเบบนั้นน่าจะดีกว่านะ” พรยศอดส่ายหัวแล้วถอนหายใจไม่ได้ เขาตบที่ไหล่ของปวีณ “ถึงอย่างไรนายก็เป็นคนวัยเดียวกันกับมา อีกทั้งแต่ก่อนนายยังใกล้ชิดกับทัตติ พวกนายพี่น้องคุยกันน่าจะดีกว่า ถ้าอย่างนั้นลุงก็รบกวนเธอแล้ว”  “ได้ครับคุณลุง เดินดีๆนะครับ”  ปวีณส่งพรยศเดินไป แววตาของเขามีความดุดัน สายตาที่มองมาที่ชามาก็เปลี่ยนเป็นมืดมนขึ้น  ปวีณผลักประตูเข้ามา เมื่อเห็นชามาถูกมัดอยู่บนเตียง มือและเท้าทั้งสองขยับไม่ได้ มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่มองมา “พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ช่วยปล่อยฉันออกไป”  ปวีณขมวดคิ้ว “เธอเป็นอะไรไป” ปวีณเดินเข้ามาข้างๆชามา มองลงมาที่ชามา เห็นใบหน้าชามาซีดเซียว ไม่เหมือนกับคนปกติ ดวงตาทั้งสองของชามาบางครั้งก็สดใส บางครั้งก็มืดหม่น  เหมือนกับในตอนนี้ เธอยังบอกให้ปวีณปล่อยเธออย่างมีสติ แต่วินาทีต่อมาจิตใจของเธอก็ว้าวุ่น “อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา ” “ทัตติ ในเมื่อมันตายไปแล้วทำไมคุณยังไม่ลืมมันอีก แล้วฉันไม่ดีเท่ามันตรงไหน”  “……”  “......” ปวีณมองดูชามาเกือบยี่สิบนาที หลังจากที่มั่นใจว่าชามาไม่ค่อยมีสติ เขาหันหลังกดโทรศัพท์ เห็นข้อความที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาเป็นประกาย  “มันที่เธอพูดถึง เป็นใคร” ปวีณจ้องมาที่ชามา  “ชยานี มันคือชยานี พี่ใหญ่ คุณรู้ไหม ชยานีกลับมาแล้ว มันกลับมาแล้วจริงๆ” ชามาเริ่มพูดพึมพรำขึ้นมา  คิ้วของปวีณขมวดลึกขึ้น “ชยานีกลับมาอย่างนั้นหรือ ที่ไหน”  “ที่……ที่……ไม่พี่ใหญ่ พวกคุณจะมัดฉันอย่างนี้ไม่ได้ พี่รีบปล่อยฉัน มันจะ……ฉันจะรีบนำมัน……”  ปวีณออกมาจากห้องของชามา หลังจากที่หลับตาลงอยู่นาน จึงขับรถออกจากคฤหาสน์กองแก้ว  ปวีณกดโทรหาปลายสาย “คุณนิธาน ผมอยากรู้ว่า คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร อีกอย่าง เกี่ยวกับนี ผมพูดถึงชยานี คุณเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ”  เรื่องนี้สำหรับปวีณแล้ว เป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับเขา  เขาคิดถึงความเป็นไปได้นับไม่ถ้วน แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่าผลลัพธ์ของเรื่องนี้จะเป็นเช่นนี้ เขาเม้นริมฝีปาก “ทำไมผมต้องช่วยคุณ คุณนิธาน คุณตอบผมมา!”  “ชยานีกับปาลีภรรยาของผม อาจจะเป็นพี่น้องทางสายเลือดกัน คำตอบนี้เพียงพอไหม”  “คุณพูดอะไร” ปวีณตกตะลึง “เป็นไปไม่ได้” เขาเคยได้ยินว่าชยานีมีพี่น้องที่ไหน “นีเป็นลูกสาวคนเดียว เธอถูกตระกูลกองแก้วรับมาเลี้ยงจากสถานกำพร้า ดังนั้น……”  “ถ้าอย่างนั้นคุณปวีณจะอธิบายว่าอย่างไร ว่าทำไมชยานีของคุณถึงได้มีหน้าตาเหมือนกับภรรยาของผม แม้กระทั่งคุณปวีณยังจำผิดเลย หรือว่าจะไม่ใช่” นิธานเคาะหน้าจอโนตบุค “ถ้าคุณทัตติไม่เชื่อ ผมยังมีหลักฐานอย่างอื่นอีก แต่ว่าคุณปวีณในตอนนี้ต้องช่วยผมนิธานก่อน”  ปวีณรู้สึกลังเล “ชามาเป็นน้องสาวของผม”  “สำหรับคุณแล้ว เป็นน้องสาวที่เป็นดั่งก้างขวางคอ” นิธานเปิดเผยความจริงอย่างไร้น้ำใจ “ผมคิดว่าคุณปวีณเป็นคนฉลาด ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมคิดว่าแม้ว่าผมนิธานจะไม่พูด งั้นคนฉลาดอย่างคุณปวีณลองคิดแทน ก็คงจะเดาได้บางส่วน ที่ภรรยาของผมอยากนำร่างพี่น้องทางสายเลือดของเธอกลับบ้าน แบบนี้พอคิดออกไหม”  “แต่คุณนิธานคุณสามารถใช้วิธีที่มันใสสะอาด” ปวีณพูด  “แม้ว่าทัตติสามารถปิดฟ้าข้ามทะเล(ปิดซ่อนความจริงของตัวเองเอาไว้) กระทั่งแอบซ่อนศพของชยานีเอาไว้ คุณคิดว่าในระหว่างเรื่องนี้จะไม่มีความลับที่ไม่สามารถบอกใครได้หรือ” นิ้วมือเรียวยาวที่เห็นข้อกระดูกชัดเจนของนิธานกำลังกดหน้าจอ “ผมได้บอกเรื่องสำคัญร้ายแรงกับคุณปวีณหมดแล้ว ถ้าคุณปวีณไม่สามารถช่วยผมได้ ผมนิธานยังมีวิธีอื่นให้ลงมือ เพียงแต่คุณปวีณไม่อยากรู้หรือ ว่าชยานีตายอย่างไร”   “คุณหมายถึงอะไร หรือว่าการตายของนีจะมีลับลมคมใน” ปวีณพูดอย่างหวั่นใจ “คุณนิธาน”  “เรื่องนี้ ผมคิดว่าเรื่องนี้คุณรู้แก่ใจดีไม่ใช่หรือ” นิธานกดนิ้ว “คุณปวีณคุณลองคิดดีๆ ผมรอคำตอบรับของคุณปวีณอยู่นะครับ”  นิธานตัดสายโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นมองตีรณ ดวงตาคู่นั้นมีความเย็นชา “มีเรื่องเหรอครับ”  “สติสัมปชัญญะของชามาไม่ค่อยดีเท่าไหร่”  “เตรียมแผนขั้นต่อไปเถอะ” นิธานโบกมือ บอกให้ตีรณออกไป  ตีรณลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองมาที่นิธานอย่างสองจิตสองใจ  “ยังมีเรื่องอะไรอีก”  “คุณชาย กระผมมีเรื่องไม่เข้าใจ” ตีรณค่อยๆมองมาที่นิธานอย่างระมัดระวัง  นิธานเอามือบีบคิ้ว “พูดมา”  “ที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องให้คุณปวีณเป็นคนจัดการเรื่องๆนี้ คนของพวกเราสามารถจัดการได้ แล้วคุณจะให้คุณปวีณยื่นเท้าเข้ามาสอดทำไม” นี่เป็นจุดที่ตีรณคิดไม่ตก  นิธานกลับเม้มปาก นิ้วของเขากำลังเคาะอยู่บนหน้าจอ “ไม่เข้าใจเหรอ”  ตีรณพยักหน้า “ขออภัยที่กระผมโง่เขลา ไม่เข้าใจเลย”  “ถ้านายสามารถเข้าใจได้ทุกเรื่อง ถ้าอย่างนั้นตำแหน่งนี้ของผมนายก็คงมานั่งแทนได้”   “กระผมไม่กล้า” ตีรณรีบพูด “ถ้าอย่างนั้น……”