ตอนที่268 ชีวิตทั้งหมดของชยานีปาลีเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ 

ต๭นที่268 ชีวิตทั้งหมดของชยานีปาลีเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ  “แต่ว่า ที่นี่ไม่ได้เหรอ” ชยานีรู้สึกประหลาดใจ แม้ว่านิธานจะดีกับเธอ แต่เธอไม่เคยคิดว่าจะฝังศพไว้ที่นี่ มิหนำซ้ำที่นี่ยังเป็นบ้านพักตากอากาศของนิธาน มีใครที่ไหนฝังศพไว้ที่บ้านพักตากอากาศบ้าง  ดังนั้นในตอนที่นิธานพูดประโยคนี้ออกมา ชยานีรู้สึกตกใจจริงๆ ช็อกเอามากๆ “นิธาน ไม่มีความจำเป็นขนาดนั้น”  นิธานห่อมือของชยานีเอาไว้ “คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอื่นหรอกนะ ในเมื่อเป็นเรื่องของคุณ ผมจะจัดการให้เหมาะสมแน่นอน สถานที่นี้โดยปกติไม่มีใครเข้ามา ตีรณจะจัดเตรียมคนให้เข้ามาทำความสะอาดบ่อยๆไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องกังวลปัญหาเหล่านี้”  “ไม่ใช่ ความหมายของฉัน…….”  “ผมจะจัดสวนหย่อมนี้แยกเอาไว้ วันหลังถ้าคุณอยากเข้ามาจะได้มาได้ตลอดเวลา ส่วนทางนี้ผมจะจัดเป็นสวนดอกไม้แทน เธอจะได้ไม่เหงา” นิธานกุมมือชยานีเอาไว้ “คุณวางใจได้ การฝังดินเพื่อไปสู่สุขคติ ถึงตอนนั้นผมจะให้คนทำการขุด แล้วฝังโลงคริสตัลลงไป ไม่วางไว้ด้านบนแบบนี้แน่นอน”  นิธานจัดเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว ชยานีก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี เสียงของเธอสั่นเครือ “นิธาน คุณดีกับฉันเกินไปแล้ว”  “แค่นี้คุณนับว่าแล้วเหรอ” นิธานขมวดคิ้ว แล้วกอดชยานีไว้ในอ้อมแขน ดวงตากลับมองมาทางโลงคริสตัล  แม้ว่าเขาในตอนนี้จะรู้แล้วว่าคนที่อยู่ในอ้อมกอดคือชยานีตัวจริง แต่นิธานก็ยังรู้สึกประหลาดใจ รู้สึกเหลือเชื่อ คนที่อยู่ในโลงคริสตัลกับคนที่อยู่ในอ้อมกอดเหมือนกันยิ่งนัก ถ้าเขาไม่ได้ให้คนไปตรวจสอบให้ชัดเจนมาก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีความสามารถในการมองออกและจิตใจที่เข้มแข็ง นิธานคงต้องช็อกมากแน่ๆ  เขามอง “ชยานี” ที่อยู่ในโลงคริสตัล แล้วหรี่ตาลง พูดขอโทษกับ “ชยานี” อยู่ในใจ อีกทั้งยังรับปากอีกว่าจะดูแลผู้หญิงในอ้อมกอดเป็นอย่างดี  “นิธาน คุณช่วย…….” ชยานีพูดแทบไม่ออก นิธานจึงพยักหน้า มือทั้งสองกอดแขนชยานีเอาไว้ แล้วจูบหน้าผากของชยานี “ผมจะไปรอคุณที่ด้านนอก”  ชยานีรู้สึกประหลาดใจ รีบพยักหน้า “ฉันจะรีบออกไป”  “ไม่มีปัญหา”  หลังจากที่นิธานออกไป ในที่สุดชยานีก็ได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่เก็บซ่อนไว้ออกมา เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก เดินมาเผชิญหน้ากับโลงคริสตัล จองมองคนที่อยู่ด้านใน “ฉันเอง ฉันมาแล้ว ขอโทษด้วยนะ เพราะเหตุนี้ ฉันถึงได้พาคุณกลับมา ตอนนี้ฉันสบายดี ฉันสบายดีจริงๆ” ชยานีพูดพึมพำกับตัวเอง “ฉันได้รู้เรื่องราวของตนเองแล้ว เดิมทีฉันไม่ใช่เด็กกำพร้า เดิมทีฉันมีพ่อแม่ คุณก็ดีใจกับฉันด้วยใช่ไหม”  ชยานีกำลังพูดอยู่ กลับรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา “ฉันยังได้รู้จักพี่น้องของตัวเองอีกด้วย แต่ว่า……พี่น้องของฉันตายไปแล้ว ที่จริงแล้วฉันในตอนนี้ยังไม่เชื่อว่าเธอตายไปแล้ว คุณดูสิ ฉันในตอนนี้มาเกิดใหม่ในร่างของเธอ คุณว่าเธอจะไม่……”  ชยานีเงียบไปครู่หนึ่ง เพราะตกใจกับความคิดของตนเอง แต่คิดให้ดีแล้ว กลับรู้สึกว่าไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้  คิดไม่ถึงว่าเดิมทีเธอจะคิดว่าตนเองได้ตายไปแล้ว ไหนจะรู้ว่าเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาจะกลายเป็นปาลี ถ้าปาลีตัวจริงก็เป็นแบบเดียวกับเธอ ถ้าอย่างนั้นเธอไปอยู่ที่ไหน  “คุณบอกฉันดีไหม ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน ถ้าเธอเป็นแบบฉันจริงๆ คุณได้โปรดปกป้องเธอ ได้โปรดให้พรกับฉันให้หาเธอเจอ”  ชยานีเดินออกมาจากห้อง เห็นนิธานยืนอยู่ที่โคนต้นไม้ด้านนอกสวนหย่อม ห่างออกไปไม่ใกล้ไม่ไกล เพื่อเคารพเธอ และไม่แอบฟังคำพูดของเธอ  สิ่งที่นิธานทำกับเธอ เป็นสิ่งที่ดีมากเลยจริงๆ แม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้เขายังพิจารณาอย่างรอบคอบ มีบางครั้งที่แม้แต่ปัญหาที่ตัวเธอไม่คาดคิดถึง แต่นิธานกลับเตรียมพร้อมล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว  ศพนั้นสำคัญกับเธอแค่ไหน มีแต่เธอที่รู้ ในตอนนี้นอกจากธนิดาเท่านั้น ที่รู้เรื่องของตัวเธอ แต่นิธานเพียงเพราะเกี่ยวข้องกับเธอแถมไม่ถามถึงสาเหตุก็ทำเรื่องมากมายขนาดนี้  ผู้ชายที่สามารถให้เธอจากใจได้แบบนี้ ชยานีคิดว่าคงมีแต่นิธาน  นิธานคีบบุหรี่อยู่ในมือ กลับไม่ได้จุดไฟเอาไว้ เมื่อเห็นชยานีออกมา เขาจึงเก็บบุหรี่ลงไป สาวเท้ามาทางที่ชยานีเดินออกมา แล้วยื่นมือมาดึงชยานีเข้าไปในอ้อมกอด “เสร็จแล้วเหรอ”  ดวงตาของชยานีแดงนิดหน่อย เห็นได้ชัดว่าเพิ่งร้องไห้ไป นิธานอดรู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมาไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร “อีกสองสามวัน ผมจะเอาคนมาจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย วันหลังถ้าคุณอยากมาที่นี่ ก็มาได้ตามสบาย”  ชยานีพยักหน้า นิ้วของนิธานกำลังลูบไล้แก้มของชยานี “ขึ้นไปนอนบนรถสักครู่เถอะ”  ทั้งสองคนลงจากภูเขา อันดับแรกนิธานโทรศัพท์หาตีรณ ให้ตีรณหาคนใกล้ตัวมาทำเรื่องนี้ บริเวณสวนหย่อมนั้นให้ปิดไว้ชั่วคราว ให้นิธานปรับแก้ แม้กระทั่งพิมพ์เขียว นิธานจัดการทุกอย่างเบ็ดเสร็จ  แม้ว่าในตอนนี้ชยานีจะยืนอยู่ข้างกายเขา แต่เขาก็รู้ว่าใจของเธอกำลังลอยไปอยู่ที่ไหน ก็ในเมื่อนั่นคือร่างเดิมของเธอ แม้ว่าเธอจะไม่พูดออกมาให้ชัดเจน แต่นิธานก็รู้เรื่องทั้งหมดที่เธอสนใจ  ในตอนที่ชยานีตื่นนิธานก็หยุดรถลงไปแล้ว แต่ทั้งสองคนยังไม่ได้ลงจากรถ ชยานีค่อยลืมตาพบว่าบนตัวของเธอมีเสื้อตัวใหญ่ของนิธานทับอยู่ ส่วนนิธานที่นั่งอยู่ด้านข้างไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ท่าทางเงียบมาก  “ตื่นแล้วเหรอ” นิธานลูบหัวของชยานี แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “หิวรึยัง อยากกินอะไรไหม”  “ที่นี่คือ”  “สวนนภันต์ วันนี้พวกเราจะมาพักที่นี่” นิธานเปิดประตู แล้วอุ้มชยานีลงจากรถ ชยานีดิ้นอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันไปเองได้ ฉันก็ไม่ได้ไม่มีขานะ”  “ไม่เป็นไร อย่างไรคุณก็ไม่หนัก” นิธานไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยชยานีลง เอาแต่อุ้มชยานีเอาไว้จนเข้ามาด้านในของสวนนภันต์  “นิธาน คุณมีเงินเท่าไหร่กันแน่” นิธานสามารถทำให้เธอต้องเปลี่ยนความเข้าใจที่มีต่อเขาใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่าจริงๆ  นิธานมองมาที่ชยานีที่มีท่าทางประหลาดใจ ก็อดยื่นมาเล่นจมูกของชยานีไม่ได้ “ครั้งนี้คุณเข้าใจผมผิดเเล้ว ที่นี่ไม่ได้เป็นของผม”  “ถ้าอย่างนั้น”  “ฐานทัพของเฉลิมพล” ในตอนที่นิธานอุ้มชยานีมาถึงห้องโถงก็วางชยานีลง “เขามีเงินเยอะอยู่ ทิ้งที่นี่ไว้ไม่ได้ใช้งานอะไร แถมยังให้ผมช่วย ดูแลสถานที่แห่งนี้ โดยปกติจะไม่มีใครมาที่นี่ โดยพื้นฐานแล้วมีแต่เขาที่มา” ครั้งนี้เพราะเห็นว่าสองวันมานี้จิตใจของชยานีไม่ค่อยดี นิธานกังวลว่าเป็นเพราะเรื่องของศพของ “ชยานี” ดังนั้นจึงพาชยานีออกมาผ่อนคลาย  “ถ้าอย่างนั้นเฉลิมพลก็เป็นพวก……สูงศักดิ์จริงๆ” แต่ไหนแต่ไรเธอคิดมาโดยตลอดว่าคุณชายบ้านรวยอย่างเฉลิมพล ควรจะชอบสถานที่สำมะเลเทเมา  คิดไม่ถึงเป็นเฉลิมพลที่มีท่าทางเจ้าชู้ ใช้เงินฟุ่มเฟือย แถมทำเรื่องบ้าบอคนนั้นจริงๆ  ถ้าเฉลิมพลรู้ว่าเดิมที่ตัวเองในสายตาของชยานีเขามีภาพลักษณ์แบบนี้ เกรงว่าจะต้องเป็นบ้าแน่ๆ คิดว่าเขาที่เป็คนง่ายๆ ลมพัดไปพัดมาไม่หยุดที่ใครสักคน แต่ว่าชยานีคาดไม่ถึงว่าจะคิดกับเขาแบบนั้น  “สูงศักดิ์คำนี้ ไม่เหมาะกับเขาจริงๆ” นิธานก้มหน้าหัวเราะ “แต่ว่า เขาก็ไม่เหมาะกับคำว่าเห็นแก่ตัวด้วย”  “อืม”  “แต่คนอย่างเฉลิมพล ค่อนข้างรักอิสระ ไม่สนไม่ใส่ใจอะไร สถานที่แห่งนี้โดยปกตินิธานจะมาด้วยตัวเองคนเดียว จนถึงทุกวันนี้ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้เข้ามา ” นิธานอธิบายแบบนี้ เหมือนกับอยากบอกให้ชยานีรู้ว่า ที่จริงแล้วเฉลิมพลไม่เหมือนกับผิวเผินที่เธอเห็น  ชยานีเม้มปาก ค่อยๆพยักหน้า  ที่จริงแล้วเฉลิมพลเป็นคนอย่างไร ชยานีไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษจริงๆ ในเมื่อแต่ละคนก็มีวิธีดำเนินชีวิตของตัวเอง ในบางทีเธอก็ไม่กล้าเชื่อคำพูดคนอื่น แต่ก็ไม่ถึงกับขั้นที่ดูถูกเหยียดหยามคนอื่น  “เข้าไปเถอะ ผมพาคุณเข้าไปดู” นิธานจูงมือชยานีเข้าไปดูรอบหนึ่ง ชยานีพบว่าในนี้เหมาะสมกับการเป็นสถานที่ทางวัฒนธรรมจริงๆ เหมือนกับบริเวณลานบ้านเมื่อครู่ของนิธาน  “นิธาน สถานที่ที่คุณกำลังพาฉันมานี้ มีชื่อไหม”  “หืม” นิธานเงียบไปครู่หนึ่ง “น่าจะไม่มีนะ” เขาคนนี้แต่ไหนแต่ไรไม่สนใจอะไรเหล่านี้ “คุณลองตั้งดู”  ชยานีส่ายหัว “ไม่เอาดีกว่า”  “เย็นนี้กินอะไรดี” นิธานพาชยานีเดินเตร็ดเตร่ไปรอบหนึ่ง ในตอนที่กลับมาในห้องโถงก็ปาเข้าไปสี่โมงกว่าแล้ว ชยานีลูบๆท้อง ดูท่าจะหิวจริงๆ “ในนี้มีของให้กินไหม”  “ในตู้เย็นน่าจะมีวัตถุดิบ” เขาตอบ “ก่อนที่ผมจะมาได้บอกเฉลิมพลไว้แล้ว เขาน่าจะให้คนมาจัดเตรียมที่นี่ไว้ให้”  อย่างที่คิดไว้ เมื่อทั้งสองคนเดินไปเปิดตู้เย็น ด้านในมีหมดทุกอย่าง  ชยานีถึงกับตะลึง “เยอะอะไรขนาดนี้ น่าจะพอให้พวกเราอยู่ได้ถึงสิบวันไม่ก็ครึ่งเดือนเลย เฉลิมพลก็เวอร์ไปจริงๆ”  ชยานีพูดออกมา ทางด้านนอกก็มีเสียงรถยนต์ดังเข้ามา ชยานีกับนิธานต่างมองหน้ากัน นิธานจึงขมวดคิ้ว “ผมว่า ใช้ไม่ถึงสิบวันหรือครึ่งเดือนหรอก”  ที่แท้ คิดไม่ถึงว่าเฉลิมพลกับดนพจะพาธนิดาและชญาภามาด้วย ยังมีโสวัณณ์ที่นำหน้ามาด้วยกัน  ชยานีมองมาที่นิธานอย่างไม่รู้ตัว นิธานยักไหล่ หมายความว่าช่วยไม่ได้ “พวกคุณมากันได้อย่างไรเนี่ย”  “ทำไม ก็ตามพวกนายมาไง อย่างไรฉันก็เป็นเจ้าของสานนภันต์ ฉันจะมาที่นี่จะต้องขออนุญาตนายด้วยหรืออย่างไร” มือทั้งสองของเฉลิมพลกอดอก แล้วมองนิธานกับชยานีด้วยความสนใจใคร่รู้  นิธานกับชยานีต่างมองหน้ากัน ทั้งสองคนต่างรู้สึกว่าช่วยไม่ได้ “จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร”  “ถ้าอย่างนั้นก็ดี วันนี้ฉันไม่มีที่ไป คิดจะมาก็มาเลย บนทางเจอกับกลุ่มนี้พอดี ทุกคนจึงรวมกลุ่มกัน ฉันคิดว่าทั้งสองคนคงไม่ถือสาอะไร” คำพูดของเฉลิมพลแม้ว่าจะพูดแบบนี้ แต่ว่าไม่ใช่ท่าทีขอโทษกันสักนิด  อีกอย่างข้ออ้างแบบนี้ของเขา ต้องโง่จริงๆถึงจะเชื่อ  “ลี ฉันกับดาเพิ่งจะถ่ายละครเสร็จ ก็เจอกับคุณเฉลิมพลและคุณดนพ ทุกคนก็เลยมาด้วยกัน ไม่ได้มารบกวนเธอกับนิธานใช่ไหม” ชญาภาเห็นท่าที จึงเอ่ยปากพูดออกมาก่อน  ถึงอย่างไรคนที่อยู่ในนี่ต่างคนต่างมีชื่อเสียง สำหรับพวกเขาชญาภาก็เป็นเเค่กุ้งตัวเล็กๆ แถมยังเป็นคนที่พาไปไหนมาไหนได้ที่ไหนกัน  ชญาภารับรู้สถานะของตนเองดี จึงต้องนั่งตำแหน่งปราณีปรานอมนี้  ชยานีค่อยๆยกมุมปาก “ไม่เป็นไร คนเยอะสนุกดีออก ทุกคนอย่ามัวแต่ยืนอยู่ด้านนอก เข้ามาเถอะ” ชยานีและนิธานจึงเรียกให้ทุกคนเข้ามา ราวกับว่าเธอกับนิธานเป็นเจ้าของสวนนภันต์เสียเอง    ระหว่างที่ธนิดาเข้ามาได้ดึงแขนชยานีเอาไว้ แล้วลากชยานีไปที่มุมหนึ่ง “นี ฉันได้ยินเรื่องๆหนึ่ง เป็นเรื่องเกี่ยวกับทางด้านเมืองเมฆา……”