ตอนที่270 ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอบคุณคุณเฉลิมพลจริงๆนะ

ช๢านีและธนิดาอยากจะเข้าไปช่วย ในผู้หญิงสี่คนนี้ที่จริงแล้วชยานีและธนิดาสามารถทำอาหารได้ โดยพื้นฐานแล้วโสวัณณ์และชญาภาทำอาหารไม่เป็น แต่ว่าเมื่อชยานีกับธนิดาเดินไปถึงหน้าห้องครัว ก็ได้ยินเสียงผู้ชายทั้งสี่คนคุยกัน ดูเหมือนกำลังคุยกันสนุกสนาน ชยานีแอบมองรอบหนึ่ง เห็นผู้ชายทั้งสี่คนทำกันอย่างมีระเบียบ โดยเฉพาะเมื่อมองเห็นพวกเขาถือมีดหั่นผัก และท่าทางผัดผักเหล่านั้น ดูแล้วไม่เหมือนคนที่ทำงานบ้านไม่เป็นเลย ทั้งสองคนมองหน้ากัน ต่างขมวดคิ้ว สายตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ นิธานเห็นทั้งสองคนก่อนใคร มือข้างหนึ่งกำลังถือหม้อ แล้วหันหน้ามามองชยานีอย่างอ่อนโยน “ทำไมเหรอ” น้ำเสียงที่อ่อนโยนหยดย้อย เฉลิมพลและนิธูรอดมองหน้ากันมิได้ สายตาของทั้งสองคนก็ส่งสายตาเหยียดหยามออกมา นิธานละสายตาจากทั้งสองคน แล้วถามว่า “ทำไมออกมาหล่ะ” ชยานีคลี่มุมปากบางๆ หัวเราะเหอะๆออกมา ครู่หนึ่งก็รู้สึกอาย จึงรีบพูดอธิบาย “ภาและวัณณ์แพ้หมดตัวแล้ว ไม่อยากเล่นไพ่ต่อ พวกเราเลยมาดูว่ามีอะไรให้ช่วยบ้าง” “ไม่ต้อง พวกเราสามสี่คนทำกันได้” นิธานนำหม้อส่งให้นิธูร ตามด้วยเดินมาที่ด้านหน้าของชยานี กำลังยื่นมือมาลูบเส้นผมของชยานี แต่ชักมือกลับไป “ทำไม กลัวว่าอาหารที่พวกผมทำจะกินไม่ได้เหรอ” ชยานียิ้มอย่างขอโทษ “ถ้าอย่างนั้นในเมื่อไม่มีอะไร แต่ว่าเป็นห่วงว่าพวกคุณ……อืม ตอนนี้เห็นแล้วหล่ะ ฉันคิดว่าพวกคุณทำกันได้ดีมาก” สัญญาณเตือนภัยกำลังรุนแรงขึ้นทำให้ชยานีรีบเปลี่ยนหัวข้อ “ ถ้าอย่างนั้นคุณทำไปเถอะนะคะ” “อืม ไปเล่นก่อนสักพัก อีกเดี๋ยวก็ได้กินแล้ว” นิธานพูดอย่างอ่อนโยน ชยานีเกรงว่าถ้าอยู่ต่อ อาจจะถูกผู้ชายสองสามคนในครัวหัวเราะตายเลย จึงรีบดึงแขนธนิดาออกไป ทั้งสองคนไม่ได้กลับไปที่ห้องโถง แต่ไปหาที่ที่ค่อนข้างโล่ง ชยานีเอาเก้าอี้มาให้ธนิดานั่งลง “เธออยากถามอะไรฉัน ถามมาได้เลย” ธนิดามองไปรอบๆ “คือว่า……ฉันได้ยินมาว่าชามากับทัตติทะเลาะกันอย่างร้ายแรง เธอก็รู้ แม้ว่าฉันจะไม่ได้กลับไป แต่สถานการณ์ทางนั้นฉันเองก็รู้มาบ้าง ดังนั้น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะทะเลาะกันด้วยเรื่องของเธอ” ชยานีหรี่ตาลง “ที่เธออยากถามก็คือ ในเมื่อความรักของพวกเขาดีกันขนาดนั้น ถึงขนาดที่ร่วมมือกันฆ่าฉันได้ ทำไมตอนนี้ถึงได้ทะเลาะกันเพราะฉันใช่ไหม” ธนิดาถอนหายใจ “ก็ ประมาณนั้น ความหมายนี้แหละ” ที่จริงแล้วเธอเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องนี้เท่าไหร่ ชยานีเงียบไปครู่หนึ่ง คิดอยู่สักพัก “” ชยานีบอกความคาดการณ์เกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ธนิดา เมื่อธนิดาได้ฟัง ดวงตาก็เบิกกว้าง “เธอพูดอะไรนะ ศพของเธอ……” “เบาเสียงเธอหน่อย” ชยานีรีบเอามือห้ามปากธนิดาไว้ แล้วมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่าไม่มีคน ก็ถอนหายใจ “เธอคิดจะฆ่าฉันรึไง” “ฉันขอโทษนะนี ฉันอดไม่ได้จริงๆ แต่ว่า ครั้งนั้นฉันเห็นเธอลงหลุมกับตาตัวเอง เหตุการณ์ในวันนั้น……หรือว่าทัตติไม่ได้นำศพของเธอไปเผาตั้งแต่แรก ถ้าอย่างนั้นศพที่อยู่ในสุสานก็ไม่ใช่เธอเหรอ” ธนิดาส่ายหัว ตอนนี้เธอคิดไม่ออกเลยจริงๆ “ทัตติทำแบบนี้ความความว่าอย่างไร” “ไม่รู้สิ” ชยานีเองก็ไม่เข้าใจว่าทัตติหมายความว่าอย่างไรกันแน่ ในตอนนี้เธอพบว่า แม้ว่าเธอจะใช้ชีวิตกับทัตติมากว่ายี่สิบปี แต่ไหนแต่ไรเธอไม่เคยเข้าใจคนอย่างทัตตินี้เลย “แต่ว่าแบบนี้ก็ดี ในเมื่อเธอตอนนี้……ศพของเธอในตอนนี้ก็กลับมาแล้ว นับว่าสำหรับเธอแล้ว……” ธนิดาพูดต่อไปไม่ไหว เธอหลับตาลง “ถ้าอย่างนั้นนิธานหล่ะ เขาสงสัยอะไรไหม” ถ้าต้องนำศพที่มีขนาดใหญ่อย่างนั้นออกมา ใช่ว่าจะไม่มีวิธีการหรือขั้นตอนอะไรที่จะทำไม่ได้ แต่ว่าเมื่อธนิดามองมาที่ชยานี อีกทั้งชยานีในตอนนี้ไม่มีความสามารถ เป็นไปได้ว่าเรื่องนิธานก็ให้ความร่วมมือด้วย แต่ว่าถ้าเป็นแบบนั้น แล้งชยานีบอกกับนิธานว่าอย่างไร “เธอบอกกับนิธานหรือยัง” เธอคิดแล้วคิดอีก เมื่อมองท่าทางแบบนั้นของนิธาน ก็ไม่รู้สาเหตุใดถึงดูไม่ออก “เปล่า” ชยานีส่ายหัว จิตใจเปลี่ยนเป็นมืดมน เรื่องทั้งหมดนี้ ที่ชยานีไม่ได้บอกกับนิธาน ก็เพียงแค่เรื่องของสถานะของตัวเอง เธอไม่กล้าอธิบายให้นิธานเข้าใจ เธฮกลัวมาก กลัวว่านิธานจะทำเหมือนกับว่าเธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาด มันไม่ง่ายเลยที่เธอจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขแบบนี้ เธอไม่อย่างเสียมันไปอย่างรวดเร็ว “ฉันจะกล้าบอกเขาได้อย่างไร เธอคิดว่าฉันสามารถพูดได้เหรอ ถ้าพูดเรื่องแบบนี้กับคนอื่น ไม่คิดว่าคนฟังจะกลัวบ้างเหรอ” “ที่พูดก็จริง” ชยานีเองก็เงียบไป “แต่ว่าเรื่องนี้ เธอไม่สามารถซ่อนนิธานไว้ได้ตลอด หรือว่าเธอคิดจะใช้ชื่อของปาลีใช้ชีวิตอยู่กับนิธานตลอดไป” “ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้พูดว่าจะหย่ากับนิธานหรอกเหรอ หลังจากนั้นก็จัดการเรื่องของเธอให้เสร็จ ถ้าอย่างนั้น เรื่องก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว เธอยังคิดจะแก้แค้นอยู่อีกไหม” นี่คือประเด็นหลักที่ธนิดาจะถามในวันนี้ ชยานีเงยหน้าขึ้น ปะทะสายตาของธนิดา ทั้งสองคนต่างมองกัน นานหลังจากนั้น ชยานีเม้มปาก หัวเราะเยาะออกมา “ถ้าฉันบอกเธอว่า ฉันความปรารถนาในการแก้แค้นในตอนนี้ไม่แรงกล้าแล้ว เธอจะคิดว่าฉันไม่ได้เรื่องไหม ” ก่อนหน้าที่เธอไม่ได้อยู่ร่วมกันกับนิธาน แน่นอนว่าความคิดที่จะแก้แค้นเป็นแรงผลักดันให้เธอมีชีวิตต่อไป แต่ในวันนี้หลังจากที่เธออยู่ด้วยกันกับนิธาน หลังจากที่ทั้งสองเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน เรื่องที่เธอจะแก้แค้นไม่จำเป็นอีกแล้ว ธนิดากุมมือของชยานีเอาไว้ แล้วบีบเบาๆ ส่งแรงให้ชยานี “ในเมื่อเธอคิดได้แบบนี้ ฉันไม่ถือสาเลยสักนิด แต่ก่อนฉันเอาแต่กังวลในคำพูดที่อยากแก้แค้นของเธอ กลัวว่านอกจากการแก้แค้นเธอจะไม่มีอะไร ฉันยังกังวลอีกว่า วันหนึ่งถ้าเธอแก้แค้นสำเร็จแล้ว เธอจะคิดว่าจะรักษาชีวิตไปทำไม แต่ในตอนนี้ฉันเห็นว่าเธอไม่ได้มีชีวิตทั้งหมดเพื่อแก้แค้น ยังมีอย่างอื่นอีก เธอไม่ได้ไม่เชื่อในความรักและมิตรภาพเพราะการหักหลังของทัตติกับชามาอีกแล้ว แน่นอนว่าฉันดีใจมาก นี ฉันพูดออกมาไม่หมดจริงๆ แต่ว่าฉันมีความสุขกับเธอจริงๆนะ” “เธอ......ฉันขอบใจเธอนะดา” เดิมทีชยานีคิดว่าธนิดาจะตำหนิเธอ ถึงอย่างนั้นบุญคุณความแค้นจะไม่ตอบแทนได้อย่างไร จวบจนทุกวันนี้ ที่จริงแล้วเธอยังไม่ได้ปล่อยวาง แต่การแก้แค้นกลับไม่ใช่เรื่องเดียวของเธออีกแล้ว และไม่ใช่เรื่องในลำดับแรกแล้วด้วย สำหรับเธอแล้ว ที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือนิธาน “คนโง่ ฉันมีอะไรน่าขอบคุณ ที่จริงแล้วถ้าให้พูดฉันไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย มีแต่เธอที่ช่วยฉัน นี ฟังฉันนะ แม้ว่าการแก้แค้นจะสำคัญ แต่คนรักของเธอ เพื่อนของเธอ ก็สำคัญเช่นกัน” “ฉันรู้” เพื่อนสาวสองคนหัวเราะพร้อมกัน ราวกับว่าไม่เชื่อในคำพูดนั้นเลย “ถ้าอย่างนั้นทางด้านนิธาน......เธอจะพูดกับเขาอย่างไร” ธนิดายังคงรู้สึกแปลกใจ “คนฉลาดอย่างเขาแบบนั้น ไม่ถามอะไรเธอเลยเหรอ” “ดา ก่อนหน้านี้ฉันยังไม่ได้บอกเธอ ฉันยังมีพี่น้องฝาแฝดคนหนึ่ง และยังมีแม่อีกคนด้วย” ชยานีมองธนิดาอย่างเอาจริงเอาจัง ธนิดาทำตาโตอย่างตะลึงงัน แต่ว่าหลังจากนั้นครู่หนึ่งก็เรียบเรียงข้อมูล แล้วกลืนน้ำลาย “ปาลีคือพี่น้องของเธอ” ชยานีพยักหน้า ธนิดานึกได้ทันที “ฉันบอกแล้ว ว่าบนโลกนี้จะมีคนที่คล้ายกันได้อย่างไร ไม่ใช่ คนที่เหมือนกันทุกอย่าง ที่แท้พวกเธอเป็นพี่น้องทางสายเลือดกันจริงๆ ถ้าอย่างนั้นแม่ของปาลีแล้วก็แม่ของเธอหล่ะ” ชยานีพยักหน้า “มั่นใจ” “ถ้าอย่างนั้นก็คิดออกแล้ว เธอแค่บอกนิธานว่า คนคนนั้นคือพี่น้องของเธอ นิธานก็ช่วยแล้วใช่ไหม” “ก็ประมาณนั้นแหละ” ชยานีสูดลมหายใจ “ที่จริงแล้วฉันอยากบอกกับนิธาน แต่ว่าฉันคิดแล้วว่ายังไม่ใช่ในตอนนี้ ฉันอยากรออีกหน่อย ฉันไม่อยากโกหกเขา” “เรื่องนี้เธอต้องพิจารณาให้ถี่ถ้วน ที่จริงแล้วฉันคิดว่านิธานเป็นคนฉลาด สายตายาวไกลขนาดนั้น เขาต้องมองสถานการณ์ทั้งหมดได้แน่นอน ที่จริงแล้วเธอไม่จำเป็นต้องกังวลแบบนั้นเลย” “ดา เธอไม่เข้าใจ” เรื่องการตายแล้วเกิดใหม่แบบนี้ เมื่อคิดถึงตัวเองที่มีทุกคน มีทุกอย่างในทุกวันนี้ เธอกลัวว่านี่เป็นเพียงความฝัน กลัวว่าที่ได้มาทั้งหมดเป็นเพียงความว่างเปล่า ถ้าถึงเวลานั้นเธอต้องได้รับการโจมตีที่เจ็บปวดกว่าตอนที่ถูกทัตติกับชามาหักหลังแน่นอน “ดีหล่ะ ฉันก็แค่ลองพูดดู เรื่องนี้เธอต้องพิจารณาด้วยตัวเอง เธอวางใจเถอะ ฉันเป็นคนปากหนัก ไม่ไปพูดกับใครแน่นอน” “อืม” ชยานีอ้าแขนทั้งสองข้าง กอดธนิดา “ดา ดีจริงๆ ที่มีเธออยู่เคียงข้างฉัน” “แน่นอน แต่ก่อนพวกเราเคยพูดแล้ว ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทกันตลอดไป” “พวกเธอสองคนมาทำอะไรกันที่นี่” ในขณะที่ชยานีกับธนิดาทั้งสองคนกำลังซาบซึ้ง เสียงฝีเท้าที่ไม่สม่ำเสมอกำลังพุ่งมาหา ธนิดาใช้ความเร็วสูงสุดผละออกจากอ้อมกอดของชยานี เธอจัดการเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เงยหน้ามองคนที่มาอย่างเขินอาย “คุณเฉลิม พล” เฉลิมพลใช้มือทั้งสองกอดอก หรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง แววตาคู่นั้นมองมาที่ร่างของชยานีและธนิดา มีความรู้สึกลึกซึ้งบางอย่าง ชยานีกลับไม่รู้สึกอะไร เธอเบิ่งตาสบตากับเฉลิมพล เห็นแววตาหยอกล้อของเฉลิมพล และมองมาที่ปฏิกิริยายาของธนิดา ก็ขมวดคิ้วอย่างสุดจะทน ดูเหมือนเธอจะมองผิดไป อีกทั้งเฉลิมพลที่รักเขาข้างเดียวไม่ใช่หรือ “เฉลิมพลมามีอะไรรึเปล่า” “อ้อ กินข้าวได้แล้ว ไม่คิดเลยว่าพวกเธอจะไม่รีบไปกิน วันนี้พี่สามถึงขนาดเข้าครัวเอง รู้ไว้เลยว่าเขาไม่ใช่คนที่จะเข้าครัวง่ายๆ” เฉลิมพลหัวเราะ ใบหน้านั้นกำลังหัวเราะราวสัตว์ร้าย ราวกลับไม่กลัวตาย ชยานีหรี่ตา ทบทวนความหมายของเฉลิมพล “ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าโชคดีจริงๆ ฉันยังไม่เคยกินอาหารฝีมือของนิธานของพวกเราเลย” เฉลิมพลลูบคาง “แต่ว่าถ้าพี่สามเห็นภรรยาของเขากับคนอื่นชักช้า อาจจะมีอารมณ์แล้วแบบนั้นจะไม่ดีเอา” เฉลิมพลพูด อีกนิดหนึ่งชยานีแทบกระอักเลือดออกมา แล้วฟังเฉลิมพลพูดต่อ “แต่ว่าโชคดีนะ โชคที่ที่เป็นฉันที่มา ไม่ใช่พี่สามที่เห็น” ชยานียิ้มกักฟันกรอด “ถ้าอย่างนั้นพวกเราต้องขอบคุณเฉลิมพลแล้วหล่ะ”