ตอนที่ 271 ท่าทีแห่งความรัก

ต๭นที่ 271 ท่าทีแห่งความรัก เพราะคนมีจำนวนเยอะมาก นิธานจึงจัดเตรียมอาหารไว้ให้พวกเขาอย่างมากมายหลากหลายชนิด ด้วยความที่คิดถึงคำนึงถึงรสชาติที่หลายๆคนชอบกิน นิธานจึงเตรียมเมนูหม้อไฟสุกี้ไว้ให้ทุกคนด้วย และดูแลทุกคนเป็นอย่างดี นอกจากสุกี้หม้อไฟแล้ว นิธานยังได้เตรียมผัดเนื้อปูและน้ำซุปไว้ให้ชยานีโดยเฉพาะ โชคดีที่ลานบริเวณนี้พื้นที่ค่อนข้างใหญ่ ห้องรับแขกก็ค่อนข้างกว้างขวาง เพียงแค่เฉลิมพลได้มองเค้า ก็ได้สัมผัสความสนุกสนานอย่างรวดเร็ว สิ่งของทุกอย่างในคฤหาสน์หลังนี้ อะไรก็ดูมีขนาดใหญ่ไปหมด ขนาดโต๊ะอาหารก็ใหญ่กว่าของคนปกติทั่วไปหลายๆเท่า แต่ละคนค่อยๆเดินเข้ามาให้ห้องอาหาร ชญาภาและธนิดาดึงสติตัวเองเมื่อได้สัมผัสถึงชีวิตของคนที่มีเงินอย่างแท้จริง แต่ละคนค่อยๆได้สัมผัสถึงบรรยากาศของความสนุกสนาน ผู้ชายสี่คน ผู้หญิงสี่คน นี่เป็นจำนวนที่ความพอดีอย่างเพียบพร้อม ชยานีและนิธานนั่งด้วยกัน เฉลิมพลและธนิดาก็นั่งด้วยกัน ส่วนโสวัณณ์ก็รีบหาที่นั่งที่ว่างและนั่งลง ทำให้ดนพต้องนั่งอยู่ตรงนั้นแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ และจึงเหลืออีกสองที่ให้ชญาภาและนิธูรนั่งด้วยกัน ชญาภานิสัยของเธอนั้นถือว่าเป็นคนที่อะไรก็ได้ง่ายๆ สบายๆคนหนึ่ง ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเธอเป็นคนที่ไม่ยึดติดกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ เรื่องจุกๆจิกๆ แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกมีบางอย่างที่ทำเธอกระวนกระวายใจ โดยเฉพาะการที่นิธูรนั่งอยู่ด้วย เธอก็ได้สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้นมาจากทางด้านของนิธูร ทำให้หัวใจของชญาภาเต้นรัวๆ เต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ แต่นิธูรและไม่มีปฏิกิริยาใดๆ วันนี้เขาถึงนั่งตรงนี้ ทั้งนั้นก็เพราะนิธานและชยานี สำหรับคนอื่นส่วนมากแล้วก็เป็นเพื่อนที่คุ้นเคยกัน ก็มีชญาภาที่เขาไม่ค่อยได้สนิทสนมด้วยสักเท่าไหร่ แต่นิธูรก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจอะไร และแน่นอนว่าเขาไม่มีทางสัมผัสได้เห็นความผิดปกติชญาภา แต่คนที่เป็นเพื่อนของชญาภาอย่างชยานีและธนิดานั้น กลับสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงความผิดปกติของชญาภา ธนิดาที่นั่งอยู่ตรงข้ามของชยานี ทั้งสองคนมองตากันและกัน จากนั้นก็มองไปทางชญาภาและทางนิธูรด้วยสายตาที่มีบางอย่าง คงเป็นเพราะนิธานได้นำซุปให้กับชยานี จึงเป็นการตัดบทสนทนาทางสายตาระหว่างชยานีและธนิดา ชยานีรีบกลับสายตาให้กลับมา “มาเถอะ ทานน้ำซุปร้อนๆก่อนนะ แล้วค่อยทานสุกี้หม้อไฟทีหลัง” นิธานพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม จริงๆแล้วชยานีรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย และก็แอบยิ้มหัวเราะไม่ได้ และนำน้ำซุปที่นิธานส่งให้มาวางไว้ที่ด้านข้าง “นิธานคะ ไม่มีใครเขาทานซุปก่อนที่จะทานสุกี้หม้อไฟหรอกนะคะ” “ถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็นคนแรก!” นิธานไม่สนใจนำน้ำซุปส่งให้ชยานีอีกครั้ง ชยานีจือปาก หมดหนทางที่จะปฏิเสธ ทำได้เพียงซดน้ำซุปไปหนึ่งคำ ทันใดนั้นชยานีก็ดึงที่แขนเสื้อของนิธาน และทำท่าทำทางเหมือนลูกสุนัขตัวน้อยๆ และยิ้มมองไปที่นิธาน “นิธานคะ ขยับมานี่หน่อยค่ะ” “ทำไมเหรอ” นิธานรู้สึกสงสัย “ขยับมาที่นี่หน่อยนะคะ” ชยานีดึงแขนเสื้อของนิธานอีกครั้ง ให้นิธานก้มลงมาใกล้ๆเธอ เธอตั้งใจที่จะกระซิบที่ข้างหูของนิธาน “รสชาติน้ำซุปอันนี้มันดูแปลกๆนะคะ” “หือ?” นิธานขมวดคิ้ว และนำซุปมาชิมหนึ่งคำ นอกจากที่จะมีรสชาติจืดๆเบาๆ อย่างอื่นก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร “คุณให้ฉันดื่มน้ำซุป นี่มันก็ไม่ใช่แล้วค่ะ” ชยานีเอาซุปไปวางไว้ที่ด้านข้าง และกระซิปเข้าไปที่ข้างๆหูของนิธาน “นิธูรมีแฟนหรือยังคะ” นิธานหรี่ตามอง สายตาของเขามองไปที่ชยานี เธอก็รู้สึกเขินไม่ได้ เธอฉีกยิ้มไปที่มุมปาก แกล้งทำท่าทางเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร และเอาผมมาทัดที่หู “หึหึเดี่ยวฉันถามให้นะ” สายตาของนิธานมองไปที่นิธูร จนนิธูรรู้สึกตัว และมองกลับไปที่นิธาน “พี่ใหญ่ มีอะไรหรือเปล่าครับ” นิธานรีบเก็บสายตา และกระซิบไปที่หูของชยานี “อย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นดีกว่านะ” ชยานีทำปากจู๋ “ฉันไม่ได้ยุ่งเรื่องของคนอื่นสะหน่อย คุณรู้ได้ไงว่ามันคือเรื่องของคนอื่น” ชยานีถามกลับ เห็นสายตาของนิธานที่ไม่ค่อยเต็มใจ เธอจึงยักไหล่ “โอเคค่ะ” เธอไม่พูดก็คงจะไม่ได้ “นั่งซุบซิบอะไรกันแค่สองคน ทุกคนก็นั่งอยู่ตรงนี้ ทำเหมือนพวกเราเป็นหมาหัวเน่า พวกนายอย่ามาทำเรื่องน่าเบื่อแบบนี้สิ” เฉลิมพลเคาะไปที่โต๊ะ ด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ “ช่วยคิดถึงความรู้สึกของพวกเราบ้างสิ” ชยานีหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล และรู้สึกไม่เป็นตัวเอง แต่นิธานกลับจับมือของชยานี “ฉันแนะนำให้ นายก็ไปหาของตัวเองไว้สักคนสิ” “คนโสดที่ไม่มีใครอย่างนาย ยังจะกล้ามาอวดตัวอีกหรอ” นิธานเปิดปากพูด โสวัณณ์พยายามกลั้นหัวเราะ แต่สุดท้ายก็หลุดหัวเราะออกมา “เฮ๊ย ยัยเด็กบ้า เธอหัวเราะอะไรไม่ทราบ เธอก็ทำตัวมีคุณธรรมเหมือนพี่ชายเธอหรอ” เฉลิมพลยื่นมือออกไปเคาะที่หัวของโสวัณณ์ เธอรู้สึกเจ็บ ทำท่าเบะปากอย่างไม่พอใจ และนวดที่หัวตัวเองเบาๆ “พี่เฉลิมพล พี่มันชอบรังแกคนอื่น ฉันคือน้องสาวของพี่ใหญ่นะคะ แน่นอนว่าฉันต้องเหมือนพี่ชายของฉัน ฉันบอกพี่เลยนะคะ วันนี้พี่สะใภ้ของพี่ชายฉันและพี่นิธูรก็อยู่ที่นี่ด้วยกันทั้งนั้น ถ้าพี่รังแกฉันล่ะก็ พวกเราก็จะเทพี่ ใช่ไหมคะพี่สะใภ้” โสวัณณ์หันหน้ามาหาชยานี เมื่อผ่านช่วงเวลาของการหยอกล้อในเมื่อกี้ ชยานีก็หันกลับมา เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็อดขำไม่ได้ “วันพูดได้ถูกต้องมากเลย ใครที่กล้ารังแกครอบครัวของวัน ฉันกับพี่ใหญ่จะไม่ยอมและยืนอยู่เคียงข้าง” “ใช่แล้ว ฉันรู้ว่าพี่สะใภ้เนี่ยดีกับฉันที่สุดแล้ว......!” “ฉันกับพี่ใหญ่จะยืนให้กำลังใจ ทำให้เธอมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับศัตรู!” ชยานียิ้มและพูดต่อ โสวัณณ์ที่กำลังยิ้มแย้มก็หุบยิ้มทันที ทำท่าทางเสียใจและมองไปที่ชยานี “พี่สะใภ้คะ ทำไมพวกพี่ถึงมารังแกฉันแบบนี้ล่ะคะ” ชยานีหรี่ตา และหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข นิธานเห็นเช่นนั้น ก็จับมือของชยานีไว้อย่างแน่น และลูบไปลูบมา ชยานีก็บีบมือกลับไป ดวงตาทั้งสองข้างกลับมีแต่ฝั่งตรงข้ามเท่านั้น เฉลิมพลเคยชินแล้วกับพฤติกรรมแบบนี้ เพราะตั้งแต่ที่นิธานได้อยู่กับชยานี ก็มีชีวิตที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ถ้าหากว่านิธานไม่ได้แสดงความรักออกมาเมื่อไหร่ พวกเขาถึงจะรู้สึกว่าพวกแปลกไปไม่เหมือนเดิม นิธานพิถีพิถันดูแลชยานีในเรื่องของการกินเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะกินอะไรเข้าไป แต่ถ้าหากว่าถ้วยของชยานีว่างเมื่อไหร่ นิธานก็จะรีบเอาตะเกียบคีบอาหารใส่ไปให้ ราวกับว่าจะไม่ยอมให้ปากของชยานีว่างเลย โสวัณณ์ที่อยู่ด้านข้างนั้น กำลังฉีกเนื้อที่อยู่ในถ้วยของตัวเอง และนั่งจ้องมองชยานีและนิธานไปด้วยนั้น หัวใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าภาพนี้เป็นภาพสีชมพูที่สวยงามน่ารัก และเธอก็หันไปมองที่ดนพ อยู่ๆใบหน้าอันเล็กๆของเธอก็ยิ้มออกมาแบบไม่มีเหตุผล จนเกือบทำไมดนพตกใจ “ยัยโง่เอ๋ย เธอมองฉันมีอะไรหรอ” ดนพกระพริบตา และทำท่าไม่มีพิษไม่มีภัยใส่โสวัณณ์ ทั้งๆที่ในใจของเขานั้นอยู่ๆก็เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ “พี่ดนพคะ” เสียงหวานๆของโสวัณณ์เปล่งออกมา ท่าทีของเธอก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกมึนงงไปอีก จิตใจของดนพนั้นถึงกับอ่อนลงเลยทันที ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นประกายตาที่ตื่นตัว “ว่าไงเหรอ” “พี่รู้สึกว่าไหมคะว่า พี่ใหญ่ของฉันกับพี่สะใภ้ เค้าทั้งสองคนโรแมนติกมากๆเลยค่ะ” ดวงตาโตๆของโสวัณณ์มองไปที่ดนพ ดนพได้ยินเช่นนั้น จังหันไปมองที่นิธานและชยานีแวบหนึ่ง และพยักหน้า “ใช่แล้วล่ะ” “แล้วพี่ดนพไม่อยากเป็นคนอ่อนหวานเหมือนพี่ชายของฉันหรอคะ” เธอทำปากจู๋ น้ำเสียงน่ารัก “พี่ไม่รู้สึกว่าผู้ชายแบบนี้มีเสน่ห์หรอคะ” ดนพพยักหน้า “ถูกต้องที่สุดเลยล่ะ” จริงๆแล้วในตัวของนิธานนั้นก็มีเสน่ห์มากจริงๆ ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ใช่คนที่ช่างคิด ไม่ใช่คนที่อ่อนหวาน แต่ตราบใดที่เขามีใบหน้าอันหล่อเหล่าแบบนี้ ดนพคิดว่าไม่ว่าผู้หญิงคนไหน ก็ต้องคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ ขนาดตัวเขาเองที่เป็นผู้ชาย เขายังรู้สึกเลยว่า นิธานนั้นเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มากจริงๆ “แล้วยังไงหรอ” “แล้วพี่ดนพไม่อยากมีเสน่ห์เหมือนกับพี่ชายของฉันหรอคะ ไม่อยากเป็นผู้ชายที่ดึงดูดคนอื่นหรอคะ” โสวัณณ์พูดพลางเกลือกตาไปมา ดนพ “……” “ดนพเอ้ย! ยัยเด็กนั่นเธออยากให้นายตักอาหารให้เธอกิน!” เฉลิมพลพูดออกมาแบบไร้ความรู้สึกใดๆ และเปิดโปงคำพูดแอบอ้างของโสวัณณ์ โสวัณณ์ “……” ดนพ “……” ไม่เคยเจอใครที่ชอบทำให้คนอื่นผิดหวังได้เท่ากับเฉลิมพลมาก่อน แต่ผู้ชายคนนี้ที่มักจะถูกคนอื่นเยาะเย้ยและดูหมิ่นในใจนั้น เขากลับหยิบตะเกียบขึ้นมา และรีบคีบอาหารร้อนๆวางใส่ในถ้วยของธนิดา อยู่ๆก็เนื้อต่างๆลอยลงมาอยู่ในถ้วยของเธอนั้น ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่ตกตะลึง เธอมองด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจเฉลิมพล เฉลิมพลเอามือจับที่คางของตัวเองด้วยท่าที่ภูมิอกภูมิใจ “อย่าคิดว่ามีแค่เจ้าสามเท่านั้นนะที่มีเสน่ห์ เห็นไหมล่ะ ฉันเองก็มีเสน่ห์ไม่แพ้กัน กินเถอะๆ” ธนิดา “……” เธอจ้องมองชิ้นเนื้อที่อยู่ในถ้วยของเธอ และมองไปที่เฉลิมพลด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถทำอะไรได้ เฉลิมพลเกิดความสงสัย “ทำไมหรอ ไม่ชอบกินหรอ” ชยานียิ้มที่มุมปาก ไม่รู้ว่าการที่เฉลิมพลพูดแบบนี้นั้น จริงๆแล้วหมายความว่าอย่างไร เธอเองเป็นคนที่อีคิวไม่ค่อยสูงสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีอีคิวเลย และมันก็ไม่ได้ต่ำจนทำให้เธอคิดอะไรไม่ทัน แต่เธอแค่รู้สึกไม่เข้าใจในสิ่งที่เฉลิมพลกำลังทำ เพราะเธอเองก็อยู่ในวงการบันเทิงมานานพอสมควร ถ้าหากว่าเฉลิมพละกำลังสนใจในตัวของเธอจริงๆ แล้วทำไมเขาถึงแสดงความรู้สึกดีๆที่มีต่อชญาภาครั้งแล้วครั้งเล่า ธนิดาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เฉลิมพลก็ยังใช้ตะเกียบคีบเนื้อร้อนๆให้กับเธอ ไม่ว่าจะเป็นเนื้อเป็ด เนื้อวัว เนื้อต่างๆมากมาย และดูเหมือนว่าจะไม่หยุดที่จะทำอย่างนี้ด้วย ธนิดาอดไม่ไหวจึงพูดออกมา “คุณเฉลิมพลคะ พอเถอะค่ะ ฉันตักเองได้ค่ะ” เธอพูดพลางก้มศีรษะมองลงไปในถ้วยของตัวเอง และไม่รู้ว่าควรจะเริ่มทานอะไรก่อน และด้านข้างของโสวัณณ์เองก็ยังมีคนอื่นๆ ที่กำลังช่วยกันและกันในการทานอาหาร อึดอัด! มันช่างอึดอัดจริงๆ ขนาดเฉลิมพลยังเสนอที่จะทำอะไรแบบนี้ด้วยตัวเอง มันช่างทำให้เธอโสวัณณ์รู้สึกไม่เป็นตัวเอง แต่เฉลิมพลกลับไม่ได้รู้สึกๆอะไรทั้งนั้น เขายังคงคีบอาหารให้ธนิดาต่อไปเรื่อยๆ โสวัณณ์กลืนน้ำลายลงคอ มองไปทางดนพด้วยสายตาของความคาดหวัง ดวงตากลมโตที่เริ่มเปียกชื้นจ้องมองไปที่ดนพ จนทำให้ดนพนึกถึงตอนที่ตัวเองได้เลี้ยงสุนัขที่บ้าน เจ้าสุนัขตัวน้อยก็ใช้สายตาแบบนี้จ้องมองเขาเช่นกันเวลาที่มันหิว และในตอนนั้นมันทำให้ใจอ่อน อดคิดถึงเจ้าลูกสุนัขตัวนั้นไม่ได้ และตอนนี้เขาก็มาเห็นสายตาของโสวัณณ์ทำแบบั้น ดนพไม่สามารถทนได้อีกต่อไป จึงหยิบตะเกียบขึ้นมา “โอเคๆๆ ไหนอยากจะทานอะไร บอกฉันมา” ดวงตาของโสวัณณ์เปล่งประกาย ราวกับว่าถูกเติมเต็มไปด้วยความสุข เธอจึงรีบเอานิ้วและชี้ไปที่โต๊ะรอบๆ “ฉันอยากทาน อันนั้นค่ะ อันนี้ค่ะ อันโน้นด้วยค่ะ และก็.....อันนั้นค่ะ......” ดนพขมวดคิ้ว และมองไปที่โสวัณณ์ “ยัยเด็กโง่ เธอทานเยอะขนาดนั้นจะหมดหรอไง” “ทานหมดแน่นอนค่ะ ถ้าเป็นอาหารที่พี่ดนพตัดให้ฉันทาน ฉันจะทานให้หมด ไม่ให้เหลือเลยแม้แต่ชิ้นเดียวค่ะ”