ตอนที่ 273 เธอกลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ

ต๭นที่ 273 เธอกลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ ในช่วงต่อมาเป็นช่วงเวลาการของนิธานที่เขานั้นเอาคืน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่านิธานนั้นเล่นเกมนี้อย่างไร จึงทำให้เฉลิมพลเป็นคนที่แพ้ตลอด และคนที่ชนะนั้นก็มีเพียงแค่คนๆเดียวเท่านั้น และนั่นก็คือ นิธาน เหมือนกับว่านิธานเป็นคนวางหมากของเฉลิมพล เพราะไม่ว่าจะไรเขาก็เป็นคนที่ชนะเฉลิมพลแต่เพียงผู้เดียว ชยานีนั่งอยู่ที่ด้านข้างของนิธาน มองนิธานที่กำลังเล่นอย่างจริงจังและดุเดือด ใช้กระบวนการทั้งหมดเพื่อคุกคามเฉลิมพล และถามแต่คำถามที่พิลึก เป็นคำถามที่ยากในการที่จะให้คำตอบ จนในที่สุดเฉลิมพลเป็นคนเอ่ยปากร้องที่จะหยุดเล่น “ไม่เล่นแล้ว ไม่เล่นแล้ว นายเล่นควบคุมทุกอย่างแบบนี้ เกมมันจะไปสนุกได้อย่างไรล่ะ” เฉลิมพลกระจายไพ่ออก หรี่ตามองไปที่นิธาน ปกติแล้วผู้ชายนั้นจะไม่ค่อยเปิดเผยความรู้สึกสักเท่าไหร่ แต่อาจจะเป็นเพราะวันนี้เฉลิมพลไปกระตุกความรู้สึกในลึกของนิธานออก จึงทำให้เขาใช้มันสมองเพื่อที่จะเอาคืน เฉลิมพลจ้องมองไปที่ชยานี ทันใดนั้นก็เห็นสายตาที่คมชัดกำลังมองมาที่เขาอย่างชัดเจน เขาเงยหน้าขึ้น และก็เป็นนิธานจริงๆด้วย แววตาของเฉลิมพลนั้นเหมือนกำลังจะต้องการค้นหาคำตอบอะไรบางอย่าง แต่ท้ายที่สุดเขาก็ไม่พูดอะไรออกมา เพียงแค่มองและยิ้มออกมาเท่านั้น และจากนั้นก็หันไปมองที่ทางอื่น การเล่นเกมในครั้งนี้ต่างก็ถูกนิธานเป็นผู้ล้างแค้นและควบคุมทุกอย่างจนถึงช่วงเวลาสิ้นสุดของเกม ทุกคนต่างมองเวลาก็คิดว่าดึกพอสมควรแล้ว นิธานเองก็เอาแต่ใส่ใจและสนใจความรู้สึกของชยานี เมื่อเห็นว่าเฉลิมพลไม่เล่นแล้ว ตัวเขาเองจึงวางไพ่ลง “ตอนนี้เวลาก็ดึกมากแล้ว พวกเราไปพักผ่อนกันเถอะ” นิธานพูดจบก็เอามือดึงชยานีขึ้นข้างบน และไม่แคร์หรือสนใจความรู้สึกของผู้ใดเลย ทุกคนเหมือนกับว่าจะเคยชินแล้วกับการกระทำแบบนี้ของนิธาน จึงไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เฉลิมพลนั้นจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเฉลิมพลและชยานี และหัวเราะออกมาเบาๆอย่างไม่มีเหตุ นิธูรกวาดสายตากลับมามอง และเอามือลูบที่คาง “เมื่อกี้นายตั้งใจใช่ไหม” “ตั้งใจที่ไหนกันล่ะ คุณน้องเอ๋ย ทำไมฉันจะต้องตั้งใจด้วยล่ะ” เรื่องราวของเฉลิมพลที่มีต่อชยานีนั้นเขารู้ค่อนข้างเยอะ เขาจึงจงใจที่จะพูดออกไปแบบนั้น จริงๆไม่ได้รังเกียจ หรือไม่ชอบนิธานและชยานี เพียงแค่ต้องการจะล้อเล่นนิดหน่อย แต่คิดไม่ถึงเลยว่านิธานจะจริงจังขนาดนั้น “แต่....นายเห็นไหมว่า เจ้านิธาน พี่สามของเรานั้น ดูเปลี่ยนไป! ” นิธูรมองด้วยสายตาที่เปล่งประกาย ยิ้มจิกที่มุมปาก “ปาลีเองก็ดูเปลี่ยนไปเหมือนกันไม่ใช่หรอ” เฉลิมพลเหลือบมองนิธูรด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์ นิธูรเกลือกตามองบน “ในสมองของนายนี่ไม่สามารถเก็บอะไรไว้ได้เลยหรอไง” เขาพูดอย่างจริงจัง “ห้องของฉันอยู่ที่ไหน” “จะรีบไปไหน เวลายังเหลืออีกเยอะเลยคืนนี้ พี่สามของเราเขาแต่งงานแล้ว ก็ต้องรีบไปบรรเลงเพลงต่อ นายมันคนโสด ตัวคนเดียว จะรีบนอนไวๆไปทำไมกัน” เฉลิมพลยื่นมือออกไปตีที่ไหล่ของนิธูร “พวกเราเพื่อนพ้องพี่น้องกัน ไม่ได้รวมตัวและเจอกันแบบนี้นานแล้วนะ ยากมากเลยที่จะรวมตัวกันได้แบบวันนี้ จริงไหมนิธูร” “อ่า ใช่”มืออีกข้างของนิธูรจับที่ขา ราวกับว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ ก็ถูกเฉลิมพลเรื่องอีกครั้ง เขาจึงเงยหน้าขึ้นจากอาการใจลอย “อะไรเหรอ” “โอเค ได้เลย! ฉันรู้สึกว่าตอนนี้พวกนายเหมือนเจ้าสามกันหมดแล้ว ไม่มีกำลัง!” เฉลิมพลเอามือล้วงกระเป๋าด้วยความรู้สึกเบื่อๆเล็กน้อย จากนั้นก็หยิบบุหรี่ส่งให้กับดนพและนิธูร นิธูรและดนพได้ปฏิเสธ ในตอนนี้เฉลิมพลก็ยิ่งรู้สึกไม่มีอะไรน่าสนใจมากกว่าเดิม แววตาของเขามึงออกไกลออกไป จากนั้นก็ยิ้มที่มุมปาก “คุณธนิดาเหมือนกำลังมีเรื่องอะไรในใจนะครับ” “เอ่อ....” ธนิดาเงยหน้าขึ้น เกลือกตาไปมา “ปะปะปะเปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ฉันคิดว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันไม่พักผ่อนก่อนนะคะ” ธนิดาค่อนข้างกลัวที่จะอยู่ด้วยกันกับเฉลิมพล เธอค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างอึดอัด “ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ! ” ดวงตาของเฉลิมเปล่งประกายสว่างขึ้น เมื่อเขาเหลือบมองท่าทีของธนิดาที่กำลังเคลื่อนไหวลุกขึ้น เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามีความน่าสนใจมากเลยทีเดียว เห็นแค่นิ้วมืออันเรียวราวของเขาชี้ไปที่หัวเข่า และอีกมือหนึ่งจับที่ริฝีปาก ลูบจับอย่างเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นฉันไปส่งคุณธนิดาพักผ่อนล่ะกันนะ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วจริงๆนั่นแหละ” ธนิดา “……” เธอรู้สึกจริงๆว่า เฉลิมพลไม่ใช่คนที่จะใจดีอะไรขนาดนั้น และยิ่งตอนนี้มีคนมากมายอยู่ที่นี่ ธนิดาไม่หยุดที่จะมองทุกๆคน แต่ทุกๆคนกลับทำท่าทีเป็นใส่ซื่อบริสุทธิ์ แกล้งทำเป็นโง่และไม่รู้เรื่องอะไร ธนิดากัดริมฝีปาก มองไปทางชญาภา ชญาภายิ้มออกมาแบบฝืนๆ “เอ่อ...จริงๆฉันก็ไม่ได้ง่วงสักเท่าไหร่ เอ่อใช่! วันจ้ะ เธอเองก็ยังไม่ง่วงใช่ไหมจ้ะ ถ้าอย่างนั้นเรามาเล่นเกมด้วยกันต่อดีไหมจ้ะ” “ดีมากๆเลยค่ะ เพราะจริงๆแล้วฉันเองก็ยังไม่ง่วงสักเท่าไหร่” โสวัณณ์เข้าไปใกล้ๆดนพ โน้มหัวน้อยๆของเธอเข้าไปที่หน้าอกของเขา เกลือกตาไปมาและมองที่ดนพ “พี่ดนพคะ พี่เองก็ยังไม่ง่วงใช่ไหมคะ” ดนพหรี่ตามอง เขาเอาสายตามองไปที่รอบๆทุกคน ก็มองบนเกลือกตา ประมาณว่าเข้าใจถึงความหมายของเฉลิมพล “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันกับโสวัณณ์และนิธูรเองก็ยังไม่มีใครง่วงนอนเลย แต่ว่าคุณะธนิดาง่วงแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ให้เฉลิมพลช่วยจัดเตรียมเรื่องต่างๆให้หน่อยนะ” ดนพพูดออกมาขนาดนี้ ถ้าหากว่าธนิดาปฏิเสธออกไป ก็คงดูแย่มากๆ และเป็นการหักหามน้ำใจจนเกินไป เธอจึงพยักหน้าเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณเฉลิมพลด้วยนะคะ” เฉลิมพลขมวดคิ้ว “ไม่รบกวนอะไรเลย” สายตาทั้งคู่ของเขาจ้องมองธนิดา เหมือนพยายามจะจ้องเข้าไปในหัวใจของเธอ ธนิดาตัวเริ่มสั่นและรู้สึกว่าเฉลิมพลนั้นเป็นผู้ชายที่อันตราย ทำให้ธนิดารู้สึกวิตกกังวลอย่างรุนแรง ธนิดารีบหมุนตัวกลับด้วยท่าทีที่มึนเมา เพื่อให้เฉลิมพลอยู่ที่ด้านหลังของเขา เฉลิมพลเองก็ไม่รีบร้อน รอให้ธนิดาเดินไปถึงบันได เขาจึงค่อยๆเดินไปที่บันไดอย่างช้าๆ โสวัณณ์เห็นเช่นนั้นจึงค่อยๆดึงที่ชายเสื้อของชญาภาอย่างระมัดระวัง “พี่ชญาภาคะ พี่คิดว่าพวกเราทำแบบนี้....มันจะใจร้ายเกินไปไหมคะ ” ถึงแม้ว่าโสวัณณ์จะไม่ค่อยได้สนิทกับธนิดามากเท่าไหร่ แต่เธอก็รู้ว่าธนิดานั้นเป็นเพื่อนสนิทของชยานี และเป็นเพื่อนที่นิสัยดีมากๆเลยด้วย และถึงแม้ว่าเฉลิมพลจะเป็นเพื่อนกันกับนิธาน แต่นิสัยของเฉลิมพลนั้น......ภายนอกนั้นเหมือนจะดูดี แต่ในใจนั้นก็ไม่เท่าไหร่...... ก่อนหน้านั้นที่ผ่านมาไม่ว่าเฉลิมพลจะเล่นอย่างไร โสวัณณ์ก็ไม่เคยรู้สึกอะไรเลย อย่างมากก็แค่ด่าในใจชุดใหญ่ แต่เฉลิมพลชายคนนี้ ในเรื่องของความเป็นพี่น้องนั้น เค้าก็ถือว่าไม่เลวเลยคนหนึ่ง แต่ถ้าหากว่าให้ธนิดาอยู่กับเฉลิมพล โสวัณณ์กลับรู้สึกว่าเหมือนปล่อยให้กระต่ายตัวน้อยๆเข้าไปอยู่ในปากของเจ้าสุนัจจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ และแค่รอเวลาที่จะกลืนกินเจ้ากระต่ายน้อยตัวนั้นเข้าไป เมื่อโสวัณณ์คิดเช่นกันก็รู้สึกกลัว กลัวจนถึงที่สุด และมองไปที่ชญาภา รวมถึงมองไปที่คนอื่นๆ ด้วยสายตาที่รู้สึกจับใจ ชญาภากลับพูดออกมาเบาๆ “ผู้ชายกับผู้หญิงรักใคร่ชอบพอกัน มันก็เป็นเรื่องปกติทั่วไป เพียงแค่เธอยินยอม ฉันเองก็ยินยอม ฉันรู้สึกว่ามันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเสียใจ เว้นแต่ว่าผู้ชายคนนั้นจะมีปฏิสัมพันธ์กับผู้หญิงหลายคนในเวลาเดียวกัน นี่อาจจะเป็นเรื่องที่เลวร้าย แต่ถ้าผู้ชายคนนั้นอาจจะคุยกับผู้หญิงหลายคนหน่อย แต่ทุกๆครั้งเค้าจะคบหากับผู้หญิงแค่หนึ่งคน ฉันคิดว่า นี่คือการที่คุณก็ยินยอม ฉันก็ยินยอม มันคงไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายแล้ว ถูกต้องไหมล่ะ” ความคิดของชญาภาผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างเปิดมากๆ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นผู้หญิงมั่วไปเรื่อย ชญาภาแค่คิดว่านานๆถึงจะเจอคนที่ตัวเองชอบและถูกใจ เมื่อพบเจอแล้วก็ต้องดูแลรักษาให้ดีที่สุด คงไม่รู้ว่าจะถึงตอนที่ชั่วฟ้าดินสลายหรือเปล่า เรื่องแบบนี้พอเริ่มต้นแล้วก็ไม่มีใครสามารถรับประกันอะไรได้เลย นิธูณได้ยินเช่นกัน ก็ถึงกับต้องเงยหน้ามองชญาภา จริงๆแล้วเกี่ยวกับเรื่องของวงการบันเทิงนั้น เค้าไม่ได้ค่อยมีความรู้สึกสนใจอะไรสักเท่าไหร่ และก็รู้สึกว่าไม่ว่าพวกเธอจะเป็นอย่างไรนั้นนิธูรก็ไม่ได้สนใจอะไรและก็ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องของตัวเอง แต่ในวันนี้เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่ชญาภาพูดนั้น เขาถึงกับต้องหยุดคิดและมองไปที่เธอ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ชญาภาไม่ได้พลาดกับสายตาที่นิธูรมองเขา หัวใจของเธอนั้นอยู่ๆก็เต้นรัว......แบบไม่มีเหตุผล เธออดคิดไม่ได้ว่า นิธูรมองที่ตัวเองแบบนี้ จริงๆแล้วกำลังคิดอะไรกันแน่ ทำไมได้แค่เงยหน้าและสบตามอง หรือเป็นเพราะว่าคำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้นั้นมันมีอะไรที่ผิดพลาดไป ชญาภาคิดอยู่สักพัก แต่ก็ไม่ได้คำตอบใดๆ เธอจึงทำได้เพียงยิ้มออกมาแบบอ่อนหวาน แสดงความมีมารยาทออกมา นิธูรตอบรับรอยยิ้มของเธอ นิ้วมือของเขาลูบที่คางของตัวเอง “คุณชญาภาที่คุณพูดมานั้นก็ถูกต้อง ความรู้สึกเรื่องแบบนี้ ดั่งคนดื่มน้ำ ร้อนเย็นรู้เอง ต้องลิ้มลองด้วยตัวเอง เรื่องราวระหว่างพวกเขานั้น ฉันคิดว่าเธอก็ไม่ต้องไปเป็นห่วงกังวลมากขนาดนั้นหรอก” โสวัณณ์เม้มปาก “ฉันไม่ได้ความว่าแบบนั้นค่ะ ในความเป็นจริงแล้วพี่เฉลิมและพี่ธนิดา ทั้งสองคนก็ดูเหมาะสมและเข้ากันดี ฉันก็แค่.......เฮ๊ออออ ช่างมันเถอะค่ะ” เธอก็รู้สึกยากที่จะพูดอะไรออกไป ก็คิดเหมือนกับที่ชญาภาและนิธูรพูด นี่มันเป็นเรื่องระหว่างธนิดาและเฉลิมพล ทั้งสองคนได้เดินขึ้นไปที่ชั้นบน จังหวะในการเดินของธนิดานั้นค่อนข้างเร็ว ส่วนจังหวะในการเดินของเฉลิมพลนั้น กลับไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป แต่คงเป็นเพราะว่าเฉลิมพลนั้นสูงมาก การก้าวเดินของเขาก็ค่อนข้างใหญ่ ดังนั้นจึงมีระยะห่างจากธนิดาไม่มาก จริงๆแล้วในใจของธนิดานั้นมีความหงุดหงิดและรำคาญเล็กน้อย เธอไม่ค่อยเข้าใจและไม่ค่อยมีความสามารถในการจัดการกับเรื่องของความรู้สึกชายๆหญิงๆ เธออ่อนแอมากกับเรื่องพวกนี้ เธอจึงไม่ได้คิดอะไรมาก่อน แต่ช่วงนี้ธนิดารู้สึกว่าความรู้สึกของเธอเองนั้นเปลี่ยนไป และช่วงนี้เธอเองก็ได้พบเจอกับเฉลิมพลนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ และหัวใจของเธอนั้นก็เริ่มจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เฉลิมพลไม่เปิดปากพูดอะไร ธนิดาก็เอาแต่เดินตรงไปข้างหน้า แต่ข้างหน้านั้นก็ใกล้จะถึงปลายทาง มือทั้งสองข้างของธนิดานั้นประสานกันไว้ เฉลิมพลเอ่ยปากออกมาเล็กน้อย “เฮ้!” ธนิดาจึงหยุดฝีเท้าก้าวเดิน เธอหมุนตัวกลับมาด้วยใบหน้าที่แข็งทื่อ ดวงตาของเธอประสานกันกับเขา “คุณเฉลิมพลคะ ไม่ทราบว่าห้องนอนของฉันอยู่ตรงไหนหรอคะ” “ฉันก็คิดว่าเธอคงไม่อยากพูดคุยกับฉันสะอีก” เฉลิมพลจิกยิ้มที่มุมปาก เดินเข้าไปใกล้ตัวของธนิดา ลมหายใจของความเป็นชายเข้ามาโจมตีเธอ จนทำให้ธนิดาต้องถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว จนกระทบเข้ากับผนัง เฉลิมพลเดินเข้ามา มือข้างหนึ่งของเขาสาวไว้ตรงกำแพง ล็อกให้ธนิดาอยู่ใกล้กับเขา ดวงตาประสานกัน และทำให้เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้ เขาก้มลงมองหน้าเธอ ดวงตาเป็นประกายและยิ้มออกมา คำพูดไม่กี่คำที่กระทบใจของธนิดา เฉลิมพลมองเธอด้วยสายตาที่ไม่มีพิษมีภัยใดๆ “เธอกลัวฉันขนาดนั้นเลยหรอ” ธนิดาได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าอันใหญ่ๆของเฉลิมพลนั้นตอนนี้อยู่ใกล้กับใบหน้าของเธอมากๆ มันยากเหลือเกินที่จะเพิกเฉยเขา และทำเหมือนกับเขาไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ ดวงตากลมโตของธนิดานั้นเบิกกว้างขึ้น เธอเม้มปากและส่ายหัว “จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไรกันคะ!”