ตอนที่ 274 ความในใจของเฉลิมพล

ต๭นที่ 274 ความในใจของเฉลิมพล เฉลิมพลก็ยิ่งเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม เขาก้มหัวลงมาก็เห็นใบหน้าอันเล็กๆของธนิดาได้อย่างละเอียดและชัดเจน และก็ยังสามารถมองเห็นขนตาของเธอที่เรียงตัวกันสวยงามด้วยความหนา หัวใจของธนิดาเต้นแรงมาก โดยเฉพาะเวลาที่เฉลิมเริ่มเข้าใกล้มาที่เธอเรื่อยๆ และมันก็ทำให้ธนิดาไม่มีความรู้สึกปลอดภัย มือทั้งสองข้างของเธอผลักหน้าอกของเฉลิมพลออกไป แต่มันก็เป็นเหมือนแรงเบาราวกับปุยนุ่น “คุณเฉลิมพลคะ รบกวนคุณช่วยบอกฉันหน่อยค่ะว่า ห้องนอนของฉันอยู่ที่ไหนคะ!” ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่เช่นนั้นต้องเป็นแน่ๆที่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ให้กับเขา เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉลิมพลที่มีฝีมือระดับขั้นเทพ ธนิดาก็เป็นเพียงแค่เด็กอนุบาลเล็กๆคนหนึ่งไปเลย ฝีมือของเธอนั้นไม่อาจเทียบเท่าเฉลิมพลเลยจริงๆ เฉลิมพลหรี่ตามอง ก็เห็นใบหน้าอันแดงก่ำของธนิดา ในหัวใจของเขาก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที จริงๆแล้วเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม สรุปก็คือเขาอยากมองและอยากเห็นธนิดา เมื่อได้เห็นคนตัวเล็กๆน่ารักๆพอได้เห็นเขาก็ต้องหลบหนี เขาก็ยิ่งอยากแกล้งหยอกล้อ แต่ช่วงนี้กลับมีบางอย่างที่แปลกไป ไม่ใช่ว่าเฉลิมพลไม่สังเกตเห็น แต่คนอย่างเฉลิมพลนั้นตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มีอะไรที่เขาต้องการ และเขาไม่ได้มันมา สำหรับเขาแล้วนั้นยิ่งสิ่งใดที่มันทำให้ใจของเขารู้สึกมั่นคง เขาก็ยิ่งที่อยากจะได้มันมา ธนิดาค่อยๆกลืนน้ำลายลงคอ “คุณเฉลิมพลคะ” เฉลิมพลยิ้มออกมา นิ้วมืออันเรียวยาวของเขาลูบไล้ที่เส้นผมของเธอ โน้มตัวเข้าไปที่ข้างๆหูของธนิดา ยิ้มออกมาและพูดว่า “พอจะดูออกเลยนะว่าเธอเนี่ยกลัวฉันน่าดูเลย หึหึ” “คุณเฉลิมพลคะ รบกวนคุณให้เกียรติฉันด้วยค่ะ” ธนิดาเริ่มมีอารมณ์โกรธเล็กน้อย เธอผลักเฉลิมพลออกและคิดที่จะจากไป เฉลิมพลก็รีบจับข้อมือของธนิดาไว้ เพื่อให้ได้ใกล้กันกับเธอ แต่ธนิดากลับยืนให้ไกลในจุดเดิม เธออดไม่ได้ที่จะจ้องเขม่นเฉลิมพลด้วยความโกรธ เธอไม่พูดอะไรทั้งนั้น แต่ใบในของเธอแสดงออกความรู้สึกอย่างชัดเจน “นี่เธอกำลังโกรธหรอ.....น่าสนใจจริงๆ.....” แต่เฉลิมพลนั้นกลับไม่เอาท่าทีของธนิดาที่กำลังโกรธนั้นมาไว้ในใจ “คุณเฉลิมพล.....” “อื้ม!” นิ้วของเฉลิมพลวางไว้ตรงริมฝีปากของธนิดาและทำเสียงออกมาเบาๆ มือเย็นๆคู่นั้นเมื่อกี้ถูกต้องสัมผัสที่ริมฝีปากของชยานี ทั้งสองคนนั้นมีความรู้สึกแปลกๆ เหมือนกระแสไฟฟ้าเข้ามาช็อตที่ตัวของเขาทั้งสอง เขาทั้งสองอดตัวสั่นไม่ได้ เฉลิมพลเก็บมือเข้ามา ถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว เห็นท่าทางของธนิดา ก็ไม่รู้ว่าควรที่จะรู้สึกโล่งใจหรือหนักใจดี ไม่สามารถสัมผัสที่ริมฝีปากได้อีกต่อไป ธนิดาเม้มปาก และพยายามเก็บความรู้สึกของตัวเองให้ได้มากที่สุด ได้แต่ก้มหน้าลง ความรู้สึกเมื่อกี้มันช่างเกิดขึ้นไวเหลือเกิน จนขนาดที่เธอเองก็ไม่ได้ตั้งตัว เฉลิมพลนำมือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ดวงตาของเขาเปลี่ยนสีมืดๆ เขามองไปที่ธนิดาและก็ไม่มีแสงเปล่งประกายอีกต่อไป ในรอบกายของเขานั้นมีผู้หญิงมากมายหลายคน ผู้หญิงพวกนั้นก็เป็นเหมือนดอกไม้ริมทาง แต่ก็มีหลายระดับ ทั้งระดับสูง ระดับกลาง และระดับล่าง และยังมีคนที่ฉลาดหลักแหลม มีความคิดจะสติปัญญาสูงๆ แต่ก็ไม่มีใครสักคนที่จะอยู่ข้างๆเขาได้จนถึงวันสุดท้าย แต่สำหรับธนิดานั้นไม่เหมือนกัน เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยที่สุดตั้งแต่ที่เขารู้จักมา และก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ฉลาดที่สุด และเป็นผู้หญิงประเภทที่รังเกียจผู้ชาย ดูรวมๆแล้วนั้นเธอไม่มีอะไรที่ตรงสเปคเขาเลย แต่เมื่อเฉลิมพลกลับชอบเธอขึ้นมาแล้วจริงๆ ความรู้สึกของเธอที่ไม่มีเขาอยู่ในใจนั้นมันพัวพันอยู่ในหัวของเขาเป็นเวลานาน จริงๆแล้วเขาไม่ได้คิดว่าจะต้องได้ธนิดามาครอบครอง เหมือนกับที่ชยานีและนิธานได้ครอบครองกันและกัน เฉลิมพลได้ตัดสันใจยอมแพ้และปล่อยวางเรื่องเธอไปแล้ว แต่พอได้พบเธออีกครั้งหนึ่ง เฉลิมพลก็ไม่สามารถที่จะยอมรับมันได้อีกต่อไป ตอนนี้เฉลิมพลรู้สึกอยากจะครอบครองเธอ เขาจะทำอะไรก็ได้ก็ต่างได้สมใจปรารถนา ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย และเขาก็ทำมันต่อไป “ไม่อยากรู้แล้วเหรอ ว่าห้องนอนของเธอนั้นอยู่ที่ไหน” ธนิดาโกรธมากจนถึงมากที่สุดอยู่ในใจ แต่ก็ต้องเผชิญหน้ากับเฉลิมพล ธนิดาทำให้เพียงขมวดคิ้ว ดวงตาอันสวยงามของเธอมีความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เฉลิมพลค่อยๆเม้มปากลงเบาๆ มือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋า หมุนตัวและเดินจากไป ธนิดาเกิดความสงสัยในตอนนั้น แต่ก็เดินตามไป “คุณเฉลิมพลคะ รบกวนเถอะค่ะ!” เฉลิมพลหรี่ตามอง และพาธนิดาเดินมาถึงที่หน้าประตูห้องนอนห้องหนึ่ง เขาเปิดประตูห้องๆนั้นออก “เข้าไปข้างในเถอะ” ธนิดาไม่มีความสงสัยใดๆในตัวของเขา หลังจากที่เธอเดินเข้าไปในห้องนั้นเธอก็สัมผัสได้ถึงความแปลกประหลาด ห้องนอนห้องนี้เมื่อมองดู มันเหมือนไม่ใช่ห้องนอนของแขกที่กำลังมาเยือน การตกแต่งของห้องนั้นหลากหลายสีสันประดับอย่างประณีต นี่มัน..... ธนิดากำลังจะหมุนตัวเดินออกไป แต่เฉลิมพลก็ได้ขัดไว้ เขาล็อกประตูห้อง ธนิดากลืนน้ำลายลงคอ มือทั้งสองข้างของเธอกำหมัดแน่น เธอหมุนตัวไป ให้กำลังใจตัวเอง เพิ่มพลังให้กับตัวเอง “คุณเฉลิมพลคะ คุณจัดเตรียมอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ ที่นี่มันไม่ใช่....” “ไม่ได้ผิดพลาดอะไรหนิ หรือว่ามันยังชัดเจนไม่มากพอ” เฉลิมพลจับมือของธนิดา และผลักตัวของเธอให้ติดกับกำแพง และเตรียมที่จะจูบลงไปที่ปากของเธอ แต่ธนิดาหันหน้าหนี และเอาริมฝีปากของเธอหลบเฉลิมพล แต่ริมฝีปากของเขานั้นกลับโดนใบหน้าของเธอ มันทำให้ความรู้สึกแบบนั้นระหว่างเขาสองคนได้กลับมาอีก ธนิดาใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเฉลิมออกไปด้วยความหวาดกลัว “คุณเฉลิมพล ฉันไม่รู้นะคะว่าจริงแล้วคุณกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทแบบนั้นของคุณ” “อ้อหรอ” นิ้วมือของเขาลูบไล้ไปที่ใบหน้าของธนิดา เขายิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย “ฉันคิดว่าที่เธอแสดงออกมานั้นมันช่างชัดเจนเหลือเกิน ถ้าหากว่าฉันไม่ขยับหรือทำอะไร มันก็อาจจะทำให้เธอรู้สึกผิดหวังได้น้า” “คุณเฉลิมพล ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรออกมา” ธนิดาโกรธจนถึงที่สุด ก็เห็นชัดเจนว่าเฉลิมพลนั้นเป็นฝ่ายที่คิดไม่ดีกับเธอ แต่เขากลับมามองเธอในมุมมองแบบนี้ “ไม่รู้จริงๆหรอ” เฉลิมพลจิกยิ้มที่มุมปาก “ไม่รู้ก็ไม่เป็นไรหรอก หลังจากนี้เธอก็จะได้รู้เองแหละ” เฉลิมพลเข้าใกล้ตัวเธออีกครั้งหนึ่ง ธนิดาเริ่มหวาดกลัวเขา “คุณเฉลิมพล ฉันเป็นเพื่อนสนิทของปาลีนะคะ ความสัมพันธ์ของคุณกับคุณนิธานก็ดีมากไม่ใช่หรอ หรือคุณจะไม่นึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับปาลีและคุณนิธานหน่อยหรอคะ” ธนิดาคิดว่าเรื่องๆนี้สามารถนำขึ้นมางัดข้อกับเขาได้ เฉลิมพลเองก็คงแคร์ในเรื่องนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ธนิดาเองกลับมีท่าทีที่ไม่เข้าใจเฉลิมพลอย่างชัดเจน เฉลิมพลจิกยิ้ม “บางครั้งเธอก็ดูใสซื่อ” เขาเอามือลูบที่คาง “ใส่ซื่อจนทำให้คนอื่นเขาหลงใหลในตัวเธอ” เธอขมวดคิ้วและทำหน้าเคร่งเครียดจนถึงที่สุด “คุณเฉลิมพล ฉันคิดว่าคุณอาจจะเข้าใจอะไรผิดในตัวฉัน และอีกอย่างหนึ่งก็คือ คุณกับชญาภาไม่ใช่......” “เข้าใจผิดนั้นหรอ” เฉลิมพลมองความงดงามบนใบหน้าของธนิดา “ไม่กี่วันก่อนหน้านี้พ่อของเธอได้โทรมาหาฉัน เธอคิดว่า....” “คุณไตรภบโทรหาคุณหรอ” ธนิดานิ่งอึ้งไป “เขา...เขาโทรมาหาคุณมีธุระอะไร” เมื่อธนิดาพูดถึงชื่อไตรภบ ทั้งตัวของเธอก็ถูกความอับอายครอบงำ ไตรภบคนนั้นเธอรู้จักและเข้าใจเขาเป็นอย่างดี เพราะเธอเป็นลูกสาวของเขามาหลายปี และเธอก็รู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร ถ้าหากไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องที่ครั้งที่แล้วเฉลิมพลได้ช่วยเหลือไว้ ตอนนี้เธอเริ่มติดกับดักแล้ว “จริงๆแล้วคุณไม่ต้องเข้าใจเขาก็ได้นะคะ คุณเฉลิมพล!” เวลาที่อยู่ต่อหน้าเฉลิมพล เธอมักจะรู้สึกว่าตัวเองนั้นต่ำต้อยกว่าเขา คงเป็นเพราะฐานะของเธอนั้นด้อยกว่า และอีกเหตุผลหนึ่งก็คงเป็นเพราะการเป็นอยู่ของไตรภบ เรื่องราวธุรกิจของไตรพบนั้นเป็นข้อเสียในการที่จะทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากันกับเขา เธอบ่นพึมพำๆ แต่ปรากฏว่าเฉลิมนั้นไม่เปิดปากพูดอะไรออกมา ในทางกลับกันเขาเอาแต่จ้องมองที่เธอ นี่เป็นสิ่งที่อดไม่ได้ที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว “คุณไตรภบ...เขาคงไม่ได้ขอร้องให้คุณช่วยทำอะไรใช่ไหมคะ คุณเฉลิมพล คุณก็คงจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันและคุณไตรภบ จริงๆแล้วคุณไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นก็ได้ ถ้าหากว่าครั้งหน้าเขาติดต่อคุณมากอีก คุณสามารถ....” “สามารถอะไรหรอ” เฉลิมพลหรี่ตามอง “คุณก็บอกเขาไปตรงๆเลยว่า จริงๆแล้วฉันกับคุณนั้นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน เรื่องราวของครั้งที่แล้วนั้น ก็แค่ต้องการที่จะตบตาหลอกคนอื่นเฉยๆ” “คุณ.....” ธนิดาหยุดพุดไปครูหนึ่ง “ฉันก็ทำไปเพียงเพื่อจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ไตรภบนั้นเขาเป็นคนที่ไม่รู้จักพอ และรวมกับสถานะของคุณด้วย เขาคงไม่ปล่อยคุณไปและตามตอแยคุณไปเรื่อยๆ ทางที่ดีที่สุดคุณควรอยู่ห่างๆเขาไว้ ถ้าไม่อย่างนั้น......” ธนิดายิ้มออกมาอย่าสมเพช “คุณจะต้องแปดเปื้อนกับสิ่งที่ไม่ดีในตัวของฉัน” เฉลิมพลขมวดคิ้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอคนที่น่าสังเวชกว่าธนิดามาก่อน แต่สำหรับเฉลิมพลแล้วนั้นเขาเป็นแค่คนแปลกหน้า แต่เมื่อกี้ที่เขาได้ยินคำพูดของธนิดานั้นมันทำให้เขาไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ นั่นเป็นเพราะธนิดา และเป็นเพราะไตรภบด้วย เฉลิมพลเริ่มมีท่าทีหงุดหงิดรำคาญ ถอนหายใจออกมา และขมวดคิ้วอีกครั้ง “ก็รู้แล้วว่ามันจะเป็นแบบนั้น แล้วทำไมเธอถึงไม่เกาะฉันไว้ล่ะ” “อะไรนะคะ” ธนิดามองด้วยท่าทีที่ตกตะลึง ไม่ค่อยเข้าใจในคำพูดของเฉลิมพล “ฉันไม่เข้าใจในความหมายที่คุณพูดค่ะ” “ก็พ่อของเธอมาอ้อนวอนขอร้องฉัน แล้วทำไมเธอถึงไม่รีบเกาะฉันไว้ เพียงแค่เธออยู่ข้างๆฉัน หลังจากนี้เธอก็ไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะเอาอะไรกิน จะเอาอะไรนุ่งห่ม พ่อของเธอก็ไม่สามารถมาเกาะแกะรังควานเธอได้อีก ไม่ใช่หรอไง” เฉลิมพลพูดพลางจ้องมองไปที่ใบหน้าของธนิดา ธนิดาได้ยินเช่นนั้น ก็ตกตะลึงเพียงน้อย แต่เพียงชั่วครู่หนึ่งเธอก็ยิ้มออกมา “คุณกำลังล้อเล่นอยู่ในไหมคะ” “เธอคิดว่าฉันกำลังพูดเล่นงั้นหรอ” เฉลิมพลขมวดคิ้ว “โอเคค่ะ ฉันจะบอกคุณให้นะคะ คุณจะรักใคร่และเอ็นดูฉันแบบนี้ไปได้นานสักเท่าไหร่ พูดง่ายๆก็คือ ความรู้สึกชอบรู้สึกพึงพอใจที่คุณมีต่อฉันนั้นมีจะอยู่ได้นานสักแค่ไหนกันเชียว ฉันจะเกาะคุณไว้ พึ่งพาคุณไปอีกได้นานสักแค่ไหนกันเชียว” ธนิดาพูดออกมาด้วยสายตาที่จริงจัง แต่เพราะคำถามเพียงไม่กี่คำถามของเธอมันทำให้เฉลิมพลต้องหยุดชะงัก เขามีความลังเลและสงสัย มีความไม่เข้าใจ.....จึงมองธนิดาด้วยท่าทีที่หงุดหงิด “อะไรกัน หรือว่าจริงๆแล้วเธออย่างอยู่กับฉันไปจนชั่วฟ้าดินสลาย เธอหลักรักฉันแล้วหรอไง” ธนิดาเบะปาก ได้ยินสิ่งที่เฉลิมพลพูด เธอก็รู้คำตอบของเฉลิมพลทันที พูดไม่ออกว่าจริงๆแล้วในใจนั้นกำลังมีความรู้สึกอะไรกันแน่ เป็นความรู้สึกที่เหมือนต้องแบกรับ และมันก็รู้สึกเบาบางในเวลาเดียวกัน แต่ทำไมในใจนั้นกลับไม่รู้สึกถึงความโศกเศร้าเสียใจ ทั้งๆที่รู้ว่าผู้ชายคนนี้คบไม่ได้ และเธอก็บอกตัวเองมาแบบนั้นตลอด และเธอก็ทำท่าทีแบบนั้นออกมาตลอด เก็บความรู้สึกทั้งหมดที่มี ธนิดายิ้มออกมา “คุณดู คุณก็จะมีความสุขเพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น และอาจจะดูเหมือนว่าชีวิตของฉันมันดูราบรื่นเหมือนที่คุณบอก แต่คุณก็แค่ให้ฉันอยู่เพียงชั่วเวลาหนึ่ง เหมือนผู้หญิงคนอื่นของคุณก่อนหน้านี้ ใช่ไหมล่ะคะ แล้วถ้ามันเป็นแบบนี้ จะสุขได้สักเท่าไหร่กันเชียว คุณจะรักฉันได้นานสักแค่ไหน รอถึงวันที่คุณหมดรักในตัวฉันด้วย ฉันก็คงตกอยู่ในสภาพที่อนาถมากกว่าเดิม และอีกอย่างเมื่อคุณไตรภบได้พบกับน้ำผึ้งอันหอมหวานแล้ว เขาก็จะขอจากคุณแบบไม่มีที่สิ้นสุด นี่มันนิสัยของพวกคุณ!” ธนิดาตาประสานกับเฉลิมพลและพูดออกไปทีละคำๆ “ฉันอาจจะต้องมาพัวพันกับคุณเฉลิมพล บางทีอาจจะเพราะต้องการเติมเต็มความปรารถนาของคุณไตรภบก็ได้.......แต่มันไม่ได้เปลี่ยนฉัน ฉันไม่ยิมยอมที่จะมีชีวิตแบบนั้น” “เพราะฉะนั้น...” เฉลิมพลมองไปที่ธนิดา “เพราะฉะนั้น เชื่อในคนอื่นก็ไม่เหมือนกับเราเชื่อในตัวเราเอง เพราะไม่ว่าอย่างไร ก็ไม่มีใครที่จะกับคุณได้จนถึงวันสุดท้าย ที่จะไม่หักหลังคุณ ก็มีเพียงแค่ตัวคุณเองเท่านั้นแหละค่ะ! ”