ตอนที่ 275ความมั่นคงของนิธาน

ต๭นที่ 275ความมั่นคงของนิธาน หลังจากที่ชยานีและนิธานเดินขึ้นชั้นบนไป นิธานจึงเปิดน้ำให้ชยานีอาบ เพราะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว นิธานจึงอยากให้ชยานีพักผ่อน ชยานีเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เธอเช็ดผมไปด้วยและจ้องมองนิธานไปด้วย “เอ่อใช่....จริงๆแล้ว ฉันมีเรื่องอยากจะถามคุณ” “มานี่มา!” นิธานกวักมือเรียกชยานี เขาเอาผมขนหนูออกจากมือของชยานีและมาเช็ดผมให้กับเธอ “ถามมาสิ” ชยานีคิดแล้วคิดอีก “คุณทำมันได้อย่างไรกันคะ” ไม่กี่วันก่อนหน้านี้ชยานีอยากจะถามนิธานถึงคำถามนี้ แต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ถาม ในตอนเริ่มต้นก็ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย และหลังจากนั้นก็มาด้วยกันกับพวกเฉลิมพล เธอจึงเพิ่งจะนึกออกตอนที่เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ ตลอดเวลาที่ผ่านมานิธานเอาแต่บอกกับชยานีว่าไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องกังวลใดๆ และยังกำชับกับเธอเสมอว่าจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยแน่นอน โดยที่ไม่ดึงดูดความสนใจ และทำให้ทัตติต้องสงสัยในตัวของพวกเขา ที่จริงแล้วในตอนแรกชยานีเองไม่กล้าที่จะปักใจเชื่อสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการที่จะนำร่างศพของเธอออกมาจากเมืองเมฆานั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่ายจริงๆ นิธานได้ยินแบบนั้น ก็เหลือบมองชยานี “ก็ใช้วิธีการอะไรนิดหน่อย” เขาพูดตอบ ชยานีเอาแต่จ้องมองที่เขา ราวกับว่าถ้าไม่ให้คำตอบกับเธอ เธอก็จะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ “เจ้าดนพก็เป็นหมอใช่ไหมล่ะ ฉันก็แค่ให้คนของฉันไปเอายาจากดนพก็แค่นั้น” นิธานพูดออกมาอย่างสบายๆ แต่ชยานีได้ยินอย่างนั้นก็ไม่สบายใจขึ้นมาทันที เธอรีบหมุนตัว และจับมือของนิธานแบบฉับพลัน “คุณ....คุณไม่ได้ทำอะไรคนอื่นใช่ไหมคะ จริงๆแล้วไม่ต้องเอาร่างศพกลับออกมาก็ได้นะคะ ฉันไม่อยากให้คุณทำเรื่องแบบนั้น......” “เรื่องที่ผิดกฏหมายใช่ไหมล่ะ” นิธานถามกลับ และไม่หยุดที่จะพูดล้อเล่น “เธอสบายใจได้เลยนะ พวกเขาไม่เหมาะสมกับการที่ฉันจะต้องใช้วิธีสกปรกด้วยหรอก” “ถ้าอย่างนั้น.......” “ยาพวกนั้นมันก็แค่เป็นยาที่ทำให้เธอมึนๆงงๆไปชั่วขณะเฉยๆ ไม่มีอันตรายและผลกระทบใดๆต่อร่างกาย ยาพวกนั้นผ่านการตรวจสอบโดยดนพหมดแล้ว ปกติแล้วใช้แค่ในห้องทดลองและในคลินิกเท่านั้น” นิธานไม่ได้อธิบายอย่างละเอียดให้ชยานีฟัง ชยานียิ้มตอบ “คุณหาคนไปทำให้ชามาตกใจ” ชยานีถือว่าเป็นคนที่ค่อนข้างเข้าใจชามามากเลยทีเดียว เธอคนนี้ถึงแม้บางครั้งดูเหมือนจะไม่มีสมอง นั่นเป็นเพราะมีบางสิ่งที่ทำให้เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ เพราะในสถานการณ์ปกติชามานั้นเป็นคนที่มีหัวทางด้านการค้าและฉลาดมากเลยทีเดียว ถ้าไม่อย่างนั้นในตอนนั้นคงไม่สามารถที่จะพรากชีวิตของเธอไปได้ และยังไม่มีใครรู้ความจริงในสิ่งที่เธอทำ เพราะฉะนั้นสำหรับเรื่องนี้แล้ว ชามานั้นระมัดระวังเป็นพิเศษ ถึงแม้ว่าชามาจะเกลียดเธอมากๆ แต่นึกไม่ถึงอีกว่าทัตติจะยังกล้าเก็บร่างศพไว้ที่บ้านพักตากอากาศ มันทำให้ชามากบ้าคลั่ง ตึ่ถึงอย่างไรก็คงไม่ถึงขั้นที่เธออยู่ๆก็จะเข้าไปขโมยร่างศพ นอกจากซะว่าเธอจะได้รับแรงกระตุ้นอะไรบางอย่าง และการกระตุ้นนั้นมันอาจจะส่งผลต่อชีวิต นิธานคงคิดมาอย่างรอบคอบถี่ถ้วนแล้วแน่นอน จนทำให้ชามาบ้าคลั่งได้ขนาดนี้ เธอถึงไม่ยอมอ่อนข้อให้คำว่า “ชยานี” หลงเหลืออยู่ได้ มีหนทางเดียวคือทำลายทิ้ง “แล้วนำร่างนั้นออกมาได้อย่างไรกันคะ” “ชามารับผิดชอบในการหาคน” นิธานพูดออกมาเพียงหนึ่งประโยคอย่างใสๆ เรื่องๆนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ชยานีรู้ว่าแท้จริงแล้วนั้นชามาเป็นคนแบบไหน การที่จะหาคนมาเอาร่างศพให้หายออกไปอย่างลึกลับ โดยที่ไม่มีใครสามารถจับผิดได้เลยนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเธอ “คนที่ชามาหามานั้น จริงๆแล้วเป็นคนที่คุณเตรียมไว้ใช่ไหมคะ” “คุณภรรยาฉลาดมากเลยครับ! ” นิธานเอานิ้วมือจิ้มที่จมูกของชยานี หัวเราะออกมาอย่างอ่อนโยน “ชามามีจุดอ่อน และมันเป็นสิ่งที่เธอต้องการป้องกันไว้” นิธานนวดที่ไหล่ของชยานี “หลังจากที่เธอนำร่างศพออกมา สิ่งแรกที่เธอรีบทำก็คือการทำลายทิ้ง” “เพราะฉะนั้น คุณก็ให้คนของคุณนั้นลักลอบออกมากลางคัน” นิธานพยักหน้า “ใช่” “นิธาน ขอบคุณนะคะ” นิธานทำเรื่องต่างๆมากมาย ก็เพราะเพื่อเธอ ไม่ใช่แค่เรื่องที่นำร่างกายของเธอกลับคืนมาเท่านั้น ถึงแม้ว่านิธานจะพูดออกมาอย่างง่ายๆและสบายๆ แต่ทุกๆขั้นตอนของการดำเนินแผนนั้น ไม่สามารถพลาดหรือขาดไปได้แม้แต่ขั้นตอนเดียว นิธานมีความสามารถเพียงพอจริงๆที่จะนำร่างศพของชยานีกลับมา แต่การที่ทำแบบนี้ พวกเขาจะกลายเป็นที่ต้องสงสัยของฝั่งตรงข้าม ตอนนี้ชยานีและ “ชยานี” มีความสัมพันธ์ใกล้เคียงกันมากเกินไปแล้ว ไม่แน่ว่าหลังจากที่ชยานีได้ต่อกรกับทัตติและชามาไป อีกไม่นานพวกเขาก็คงจะทายออกแน่ๆ ถึงสถานะอันแท้จริงของเธอ และเขาก็จะรู้ว่าจริงๆแล้วนั้นร่างศพอยู่ที่ไหน แต่ในตอนนี้ทัตติก็คงคิดแค่ว่าชามาเป็นคนที่ทำทุกอย่าง แม้แต่ชามาเองก็ยังคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ทำเรื่องนี้ ยังไม่มีใครสงสัยมาถึงพวกเขา และตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างทัตติและชามานั้นกำลังจะแตกหักลง “พอๆ สิ่งที่อยากรู้ เธอก็ได้รู้หมดแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาขึ้นเตียงนอนพักผ่อนได้แล้ว” นิธานตีลงไปเบาๆที่ไหล่ของชยานี ผมของเธอก็ถูกเป่าจนแห้งแล้ว เขาม้วนผมอันยาวๆของเธอ “เลนนี่ พวกเรามีลูกด้วยกันสักคนเถอะ! ” ชยานีตกใจ เกลือกตาไปมา “ลูกหรอคะ” ทำไมอยู่ๆเขาก็คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมานะ นิธานหรี่ตามองเธอ เห็นท่าทีที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ของชยานี “เธอไม่ชอบเด็กหรอ” ชยานีส่ายหัว “ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ” เธอกำลังจิตนาการวาดภาพถึงเด็กคนนั้น ที่เกิดเธอและนิธานคงจะมีรูปร่างหน้าตาที่สวยงามมากเลยทีเดียว บวกกับนิธานที่มีหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ ชยานีคิด จึงยิ้มออกมาและค่อยๆส่ายหัวไปมา ดวงตาของนิธานเปลี่ยนสีเข้มลึก “ถ้าอย่างนั้นเธอคงไม่อยากมีลูกกับฉันแล้วสินะ” “เอ่อ......” ชยานีไม่ทันได้สนใจความรู้สึกของนิธาน เธอเกลือกตามองไปมา “ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ” “ก็เมื่อกี้เธอส่ายหัวหนิ” นิธานพูดออกมาอย่างเสียใจ “เธอคงไม่อยากมีลูกกับฉันสินะ” “คุณคิดไปไกลแล้ววววววว อยู่คุณก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว” ชยานีอดรู้สึกผิดไม่ได้ โดยเฉพาะมองเห็นใบหน้าเศร้าๆของนิธาน ก็ทำให้เธอรู้สึกผิดมากกว่าเดิม “ฉันไม่เคยคิดเรื่องมีลูกมาก่อนเลยค่ะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบเด็กนะคะ และก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากมีลูกกับคุณ เพียงแค่.....จะพูดยังไงดีนะ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าต้องเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติหรอกหรอคะ” เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกไป แต่ก็กลัวว่านิธานจะเข้าใจผิดเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอจึงรีบอธิบายเพิ่มเติม “อีกอย่าง คุณไม่รู้สึกว่าเวลาที่เราอยู่ด้วยกันนั้นมันยังไม่นานพอ มีลูกตอนนี้คุณไม่รู้สึกว่ามันไวไปหรอคะ” “อื้ม ที่เธอพูดมาก็ใช่นะ” นิธานพยักหน้า ตั้งใจคิดตามกับคำพูดของชยานี “ก็เร็วไปจริงๆนั่นแหละ แบบนี้มันจะกระทบความสุขในความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาของเรา” ได้ยินนิธานพูดหยอกล้ออกมาเช่นนั้น ชยานีก็อดหน้าแดงออกมาไม่ได้ “คุณไม่เอาเรื่องแบบนี้มาพูดแบบจริงจังได้ไหมคะ” “เรื่องไหนหรอ” นิธานทำท่าทางเป็นไม่รู้เรื่อง “พวกเราก็รู้อยู่แล้วว่าการพูดคุยกันเรื่องมีลูกนั้น มันเป็นเรื่องที่ต้องจริงจัง” “นิธาน!” ชยานีหน้าแดงขึ้นมา “ฉันไม่คุยกับคุณแล้ววววววว” “โอเคๆๆพอแล้วๆๆ ฉันไม่แกล้งเธอแล้ว” คิดไม่ถึงว่าการหยอกล้อเท่านี้ จะทำให้หน้าของเธอแดงก่ำขึ้นมา “จริงๆแล้วตอนนี้คุณปู่ก็มีอายุที่มากขึ้น ท่านอยากการเติบโตของลูกของเรา” นิธานสวมกอดชยานี คางของเขาจิ้มที่หัวของเธอ มือทั้งสองข้างก็โอบกอดเอวของเธอไว้ และเอาชยานีเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอันลึกของเขา ชยานีได้ยิน หัวใจของเธอก็เต้นรัว ก็จริงอยู่ที่ว่าตอนนี้คุณท่านบวรวิชญ์อายุไม่น้อยแล้ว เขาจะมีความรู้สึกแบบนี้บ้างมันก็เป็นเรื่องที่ปกติ และรวมกับที่นิธานตั้งแต่เล็กจนโตมาเขาเองก็ไม่เคยได้รับความรักของพ่อและแม่ของตัวเอง มีเพียงแค่คุณท่านบวรวิชญ์เท่านั้นที่กางอกยื่นมือออกมาเลี้ยงดูนิธานจนเติบโต นี่คือสิ่งที่ทำให้นิธานนั้นเคารพและก็รักคุณท่านบวรวิชญ์เป็นอย่างมาก นิธานเองก็เป็นเด็กที่เชื่อฟังมาโดยตลอด ถ้าไม่อย่างนั้นในตอนแรกเขาคงไม่ยอมทำตามในสิ่งที่คุณท่านบวรวิชญ์จัดเตรียมไว้ คือให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก ชยานีหัวหน้าไป มือทั้งสองข้างกุมหน้าของนิธานไว้ “จริงๆแล้วคุณคงอยากจะมีเด็กสักคนใช่ไหมล่ะค่ะ” เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้น ถึงแม้ว่านิธานนั้นจะเป็นคนที่แข็งกระด้าง จนทำให้คนอื่นหวานกลัว แต่เป็นเพราะเหตุผลที่แท้จริงเหตุผลนี้ จึงทำให้นิธานกลายเป็นคนแข็งกระด้าง แต่ในความเป็นจริงแล้วนั้นเขาเปราะบาง โหยหาความรักและความอบอุ่นจากพ่อและแม่ โดยเฉพาะเวลาที่นิธานตอบสนองกับเธอนั้น ชยานีสัมผัสได้ถึงความเปราะบางของเขาได้อย่างชัดเจน ที่เขาอ่อนหวานกับเธอนั้น นั่นก็เพราะกลัวว่าเธอจะจากเขาไป นิธานไม่พูดอะไรแล้ว ดวงตามืดดำคู่นั้นจ้องมองมาที่เรือนร่างของชยานี แต่ก่อนนั้นขาไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงหลงรักชยานี ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว เพราะชยานีมองเขาในมุมมองที่แตกต่างจากคนอื่น และเห็นถึงข้อเสียและความอ่อนแอของเขา ดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความเปล่งประกาย และในดวงตาของเธอนั้นมีแต่เขาเท่านั้น “นิธาน คุณฟังฉันนะคะ พวกเรามีลูกด้วยกันนะคะ” ถ้าหากว่าเขาอยากจะมีล่ะก็ เธอก็ไม่อาจจะปฏิเสธ เพียงแค่เรื่องการมีเด็กนั้น เธอไม่มีประสบการณ์มาก่อน “พวกเรามาช่วยกันนะคะ ถึงแม้ว่าฉันจะอ่อนประสบการณ์และดูโง่ไปบ้างในเรื่องแบบนี้” นิธานจับมือของชยานีแน่น นำมือของเธอมาวางไว้บนใบหน้าของเขา สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในตัวเขา แววตาของเขาเริ่มยิ้มแย้ม ยากเหลือเกินที่จะทำให้คนที่ได้เห็นนั้นสามารถเพิกเฉยได้ ชยายิ้มออกมา “ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาตินะคะ” ชยานีขยับเข้าไป จูบลงไปที่ริมฝีปากของนิธาน นิธานเองก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ในเวลาเพียงไม่นานทั้งสองคนก็เกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนโซฟา …… ชยานีตื่นขึ้นมาแต่เช้าก็สัมผัสได้ว่าบรรยากาศนั้นแปลกๆ เมื่อคืนนั้นยังมีคนอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าหลายๆคนอยู่ในสภาพที่ไม่ปกติสักเท่าไหร่ ธนิดาก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารเช้า นั่งห่างจากเฉลิมพลไกลเหลือเกิน และความสัมพันธ์ของโสวัณณ์และดนพนั้นก็ดูช่างบอบบางเหลือเกิน มีเพียงแค่นิธูรและชญาภาเท่านั้นที่ดูเหมือนจะปกติที่สุด นิธูรตั้งใจรับประทานอาหารเช้ามากๆ ชญาภาเองก็ดูสงบกว่าเมื่อวานบ้างแล้ว และดูไม่รนรานเมื่อต้องเผชิญหน้ากับนิธูร ชยานีมองพวกเขาอย่างสงสัย นิธานกลับดึงเก้าอี้เพื่อให้ชยานีนั่งลง “อยากจะทานอะไร เดี๋ยวฉันจะให้คนทำให้เธอเดี๋ยวนี้” ชยานีทำปากจู๋ “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ฉันคิดว่าพวกเขาก็ทำมาค่อนข้างเยอะแล้ว ฉันกินได้หมดเลยค่ะ” นิธานพนักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็รีบมากินเถอะนะ” ชยานียิ้ม นั้งที่ตรงด้านข้างของชญาภา เธอเอาแขนกระแทกๆกับแขนของชญาภา “เฮ้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ หรือว่าหลังจากที่ฉันเดินขึ้นห้องไปกับนิธานแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกเธอ” ชญาภาค่อยๆเงยหน้าขึ้น ขมวดคิ้วเบาๆ สายหัวไปมา “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ” หลังจากที่ธนิดาและเฉลิมเดินขึ้นห้องไป จริงๆแล้วพวกเขาก็อยู่ข้างล่างต่อไม่นานสักเท่าไหร่ นั่งแค่สักพัก โสวัณณ์ก็เหมือนมีเรื่องอยากคุยกับดนพ จึงพาดนพออกจากวงไป ชญาภาไม่ค่อยสนิทกันกับนิธูรเท่าไหร่ ก็เลยไม่ได้พูดด้วยกันมากมาย นิธูรก็พูดจากจะไปพักผ่อน และก็เดินจากไป อย่างน้อยๆก็คงจะมีธนิดากับเฉลิมพลที่ต้องมีเรื่องอะไรกันอย่างแน่นอน ชญาภาเองก็ไม่รู้จริงๆ “คงจะอย่างนั้นล่ะมั้ง.........”