ตอนที่ 277 ทัตติ！ คุณบ้าไปแล้วหรอ

ต๭นที่ 277 ทัตติ！ คุณบ้าไปแล้วหรอ “เธอพูดว่าอะไรนะ” ทั้งสองคนพูดประสานเสียงกันขึ้นมา และมองด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น ปวีณพยายามควบคุมสติของตัวเอง แต่ทัตตินั้นทนไม่ได้อีกต่อไป เขาผลักปวีณออก และผลักชามาให้ติดกับกำแพง มือข้างหนึ่งบีบที่คอของเธอ ส่วนมืออีกข้างนั้นบีบข้อมือของเธอไว้ “เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ พูดใหม่อีกครั้ง!” ทัตติเหมือนคนบ้าที่ขาดสติ เขาบีบที่คอของชามาโดนที่ไม่หลงเหลือความอดทนอีกต่อไป และเขาก็ใช้แรงมากยิ่งขึ้น ใบหน้าของชามาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอมองปวีณด้วยท่าทีทรมาน “พะพะพะพี่คะ.....ชะชะช่วยฉันด้วยยยย!” เธอรู้สึกและสัมผัสได้ถึงลมหายใจเกือบจะสุดท้ายของตัวเอง น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย “ทัตติ นายจะบ้าไปแล้วหรอ รีบปล่อยเธอไปสะ! ” ปวีณมองเห็นชามาที่กำลังจะถูกทัตติบีบคอตาย เขารีบเข้าไปและดึงทัตติออก “ฉันมันบ้าไปแล้ว ฉันควรจะรู้ให้ไวกว่านี้ว่าเธอมันจิตใจต่ำช้า ฉันควรจะรู้ให้ไวกว่านี้！” “ตอนนี้ร่างของชยานีก็ไม่อยู่แล้ว และเธอ......ก็ตายไปนานมากแล้ว นายจะมาฆ่าชามาตอนนี้ นายรู้ไหมว่าอะไรจะตามมา” “นีก็ตายไปแล้ว ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ” ตายแล้ว ครั้งนี้เธอตายแล้วจริงๆ ก่อนหน้านั้นที่ร่างของชยานียังอยู่ เขาก็ยังสามารถที่จะหลอกตัวเองได้ว่าเธอนั้นยังคงอยู่ เขาทำตามคำพูดของคนแปลกหน้าคนนั้นเพราะเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะยังสามารถรักษาชีวิตเธอไว้ได้ และไม่หยุดที่จะปลอบใจตัวเอง เพียงแค่ร่างของชยานียังคงอยู่ เธอก็จะไม่มีวันที่ตายไป เพราะอาจจะมีวันหนึ่งที่เธอกลับมาเข้าร่างก็ได้ เขารักษาความคิดแบบนี้ไว้มาจนถึงวันนี้ แต่ตอนนี้กลับมาบอกเขาว่า ร่างของชยานีได้ถูกเผาไปแล้ว ไม่เหลืออะไรแล้ว นีของเขาไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว ไม่มีวันอีกแล้ว! “และถึงแม้นีจะไม่มีทางกลับมาแล้ว อย่างน้อยก็ต้องได้จัดงานศพให้เธอ” ทัตติตาแดงก่ำ เขาเข้าใกล้ชามาอีกครั้ง แต่ชามานั้นกลัวจนถึงขีดสุด เขาไม่เคยเห็นทัตติเป็นแบบนี้มาก่อน ในตอนนั้นที่ทัตติตื่นขึ้นมาจากเตียงนอนของเธอ เขาก็ไม่ได้มีท่าทีที่น่ากลัวขนาดนี้ ถึงแม้ว่าตอนนั้นทัตติจะเกลียดเธอมากขนาดไหน แต่ก็เทียบเท่าไม่ได้กับความรู้สึกที่ชามากำลังกลัวอยู่ในตอนนี้เลย “พี่คะ ช่วยฉันด้วยค่ะ! ”ชามาตะเกียกตะกายคว้ามือของปวีณ เธอกลัวตายอย่างถึงขีดสุด เธอกลัวมากจริงๆ ปวีณขมวดคิ้วแน่น “ถ้ารู้ว่าจะเสียใจในวันนี้ และจะทำแบบอย่างนั้นในวันนั้นทำไมล่ะ!” สุดท้ายแล้วชามาก็คือน้องสาวของเขา “ทัตติ คนที่ตายไปแล้วเค้าไม่ฟื้นกลับขึ้นมาหรอกนะ และถึงแม้ว่าชยานีจะยังมีชีวิตอยู่ ฉันคิดว่าเธอก็คงไม่หวังว่านายคงจะทำอะไรแย่ๆแบบนี้ จนต้องมานั่งเสียใจภายหลังหรอกนะ” “เหอะๆ เธอตายไปแล้ว เธอตายแล้ว!” ไม่มีทางที่จะกลับมาได้อีกแล้ว เธอไม่มีทางกลับมาอีกแล้ว “เธอตายไปแล้ว แต่เธอก็ยังดำรงชีวิตอยู่อย่างมีความสุข” ทัตติตาแดงก่ำ ปกคลุมไปด้วยความโกรธและเกลียดชัง “ฉันจะต้องจัดงานศพให้กับชยานี” “ทัตติ นายบ้าไปแล้วหรอไง ฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะ อีกอย่างหนึ่งชยานีก็ยังไม่ได้ถือว่าตายเสียจากโลกนี้ไปทั้งหมด เธอยังทิ้งมดลูกและหัวใจไว้ให้กับชามาไม่ใช่หรอ หรือว่าถ้านายฆ่าชามาแล้วจะยังหลงเหลืออะไรเกี่ยวกับชยานีอีกไหมล่ะ” คำพูดนี้ของปวีณเมื่อทัตติได้ยินนั้น เขาถึงกับหยุดชะงักลง เขาจ้องมองชามาด้วยสายตาที่ความโกรธลุกโชน จนทำให้ชามากลัวสุดขีด “พี่คะ.......” “ทัตติ นายคิดดีๆนะ ถ้านายฆ่าชามาไปแล้ว นายก็จะไม่เหลืออะไรที่เกี่ยวกับชยานีอีกเลย และนายจะยังต้องถูกจับเข้าคุกอีก ลุงกับป้าก็คงต้องทนทุกข์ทรมานใจอย่างถึงที่สุด นายจะให้พวกเขามายอมรับกับความผิดพลาดในครั้งนี้ด้วยหรือ ที่พวกเขาจะต้องสูญเสียลูกชายคนเดียวของเขาไป” ทัตติถอยหลังออกไปสองก้าว สายตาเปลี่ยนเป็นมืดมน ปวีณเห็นเช่นนั้นก็โล่งออกไปเปราะหนึ่ง ‘ถ้าหากว่านายนั้นรักชยานีจริงๆ นายก็ควรจะเข้าใจ สิ่งที่ชยานีฝันไว้สูงสุดนั้นคืออะไร เธอเป็นคนนิสัยอย่างไรนายก็คงรู้ดี เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีความฝัน นายคิดว่าเธออยากจะเห็นนายเป็นแบบที่นายกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ไหม” ทัตติเม้มปาก ค่อยๆเงยหน้ามองปวีณ “นายเองก็คงรักชยานีสินะ!” ปวีณขมวดคิ้ว สักพักหนึ่งเขาถึงจะค่อยๆยิ้มออกมาอย่างเบาๆ “ในหัวใจของฉันนั้น มีเพียงแค่นีเท่านั้นที่ยังคงอยู่ ฉันชอบนี และหวังว่าจเธอนั้นจะมีชีวิตที่มีความสุข!” เขามองไปที่ทัตติ “แต่ฉันก็รู้ ต่อให้ชยานีจะยังมีชีวิตอยู่คนที่ให้ความสุขกับเธอได้ก็คงไม่ใช่ฉัน และก็ไม่ใช่นายอีกเช่นกัน” เมื่อปวีณพูดจบก็พาชามาเดินออกไป ปล่อยทัตติทิ้งไว้ในห้องแต่เพียงผู้เดียว ในห้องนั้นไม่มีอะไรเลย มีเพียงแค่ชิ้นส่วนสีแดงขนาดใหญ่ นี่คือสิ่งที่เขาตั้งใจทำให้ชยานีโดยเฉพาะ มันคือห้องของพวกเขา เป็นห้องหลังจากที่พวกเขาจะแต่งงานด้วยกัน ก่อนหน้านั้นชยานีเคยพูดว่า ถ้าหากว่าพวกเขาแต่งงานกันนั้น ห้องของเขาและเธอนั้นจะต้องตกแต่งตามที่เธอชอบ ทางที่ดีที่สุดก็คือการที่เราออกแบบเอง จะต้องไม่ให้คนอื่นมาออกแบบให้กับเรา เขายังคงจำรอยยิ้มของชยานีได้เป็นอย่างดี ความสดใสของเธอ ท่าทีของเธอที่มีความสุข นี.....เธอคงจะเกลียดเขามากสินะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ แต่เขาก็ได้หักหลังชยานีจริงๆ โดยการที่มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับชามา ถึงขั้นที่มีลูกด้วยกัน! ทัตติหลับตาลงด้วยความทนทุกข์ทรมาน ถ้าหากว่าวันนั้นเขาไม่ได้เดินทางผิด ป่านนี้เขากับชยานีคงจะได้แต่งงานกันไปแล้ว ก็คงจะไม่มีปัญหามากมายขนาดนี้ บางทีชยานีก็คงจะไม่เกิดอุบัติเหตุ เธอก็คงจะไม่ตาย แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันสายไปหมดแล้ว.....มันสายไปหมดแล้ว! แม้แต่โอกาสที่จะได้ตอบแทนเธอเขาเองก็ไม่มีแล้ว ปวีณพาชามาออกมาจากบ้านตากอากาศหลังนั้น แต่ชามานั้นกลับตกใจจนแทบไม่เหลือสติอยู่เลย เมื่อเธอก้าวขึ้นรถนั้นทั้งตัวของเธอนั้นก็หล่นลงไปกับพื้น อ่อนระทวยและสั่นไปทั้งตัว จากนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องได้ออกมาอย่างหนัก สำหรับปวีณแล้วนั้น การที่รักชามาเป็นเรื่องที่ยากเกิน คงเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนในครอบครัว และคงเป็นเพราะอารมณ์และนิสัยแย่ๆของเธอด้วย มันยากจริงๆที่จะทำให้เขานั้นรักเธอ และในทางกลับกัน ปวีณกลับสนิทสนมกับชยานีเป็นอย่างมาก และมันเกิดเป็นความรู้สึกที่ไม่ใช่ว่าอยากอยู่ใกล้และครอบครองเธอ หลังจากนั้นมาเขาก็คิดทบทวน คงจะไม่ใช่ความรู้สึกรักใคร่ แต่เป็นแค่ความรู้สึกที่ชอบนิสัยของเธอก็แค่นั้นเอง “พอได้แล้ว ไม่ต้องร้องแล้ว!” ปวีณหมดความอดทนและดึงกระดาษทิชชู่ส่งให้กับชามา “เธอจะร้องไห้ทำไม” “ฉัน..........พี่คะ พี่ก็รู้สึกใช่ไหมคะว่าสิ่งที่ฉันทำนั้นมันไม่ถูกต้อง” ชามาร้องหายใจเข้าออกและสะอึกสะอื้น เห็นปวีณไม่พูดอะไร แต่ใบหน้าของปวีณนั้นก็แสดงออกมาทุกอย่างออกมาหมดแล้ว เธอแสยะยิ้มออกมาด้วยความเจ็บปวด “ฉันเองก็รู้ค่ะ ว่าพวกพี่ต่างก็ชอบชยานีกันทั้งหมด ไม่ว่าชยานีจะทำอะไรก็ดีไปหมด เพราะสุดท้ายแล้วไม่ว่าจะยังไงพวกพี่ก็ชอบชยานีอยู่ดี แต่พวกพี่เคยคิดถึงหัวอกของฉันบ้างไหมคะ ฉันก็เป็นน้องสาวของพี่นะคะ ฉันเองก็รักทัตติ แต่ทำไมพวกพี่เอาแต่อยู่เคียงข้างชยานีกันหมดเลย ถ้าหากว่าพวกพี่ให้ความเป็นธรรมกับฉันบ้าง ฉันก็คงไม่........” “ก็คงไม่อะไร......” ปวีณพูดตัดบทชยานี “ชอบหรือไม่ชอบ รักหรือไม่รัก มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาขอร้องหรือว่าบีบบังคับกันได้ ความรู้สึกมันเป็นเรื่องที่พูดอยากมายาก และอีกอย่างหนึ่งก็ไม่ใช่ว่าพวกฉันนั้นจะไม่ชอบเธอ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ต่างออกไป และมันก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่เธอมาทำเรื่องแบบนี้ในวันนี้” ปวีณพูดออกมาอย่างเฉยชา ชามายิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “ที่พูดอกมาสุดท้ายแล้วก็คือว่า ไม่ว่าชยานีจะทำอะไรหรือจะเป็นอย่างไรพวกพี่ก็ยังคงชอบเธออยู่ดีสินะคะ เธอทำอะไรก็ดีไปหมด ส่วนฉันนั้นทำอะไรก็แย่ไปหมด ชยานีก็ตายไปแล้ว และก็ตายไปตั้งนานแล้วด้วย วันนั้นทั้งๆที่ฉันเห็นอย่างชัดเจนว่าทัตติได้ให้คนเผาร่างของชยานีได้ไปแล้ว ทำไมอยู่ๆถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ล่ะคะ พี่คะ.......ฉันรู้ว่าพี่คงไม่เห็นด้วยกับวิธีการของฉันที่กำลังทำแบบนี้ แล้วทัตติล่ะคะ ตอนที่ชยานียังมีชีวิตอยู่ เขาก็ได้หักหลังเธอเพื่อที่จะมาอยู่กับฉันนะคะ พอตอนนี้ชยานีตายไปเขาถึงจะมาเรียกร้องและทำอะไรแบบนี้ มันจะได้อะไรขึ้นมา” “เพราะฉะนั้นเธอก็เลยให้คนมาขโมยร่างของชยานีไป และก็ทำลายทิ้งใช่ไหม” ปวีณขมวดคิ้ว “เธอบอกฉันมาตรงๆ พูดความจริงออกมา ร่างของชยานีถูกเผาทิ้งไปแล้วจริงๆใช่ไหม” ปวีณจับที่แขนของชามา และมีท่าทางดูเหมือนจะยังไม่ค่อยเชื่ออะไรสักเท่าไหร่ แต่ชามากลับยิ้มออกมา “พี่คะ พี่ไม่ต้องมาถามฉันแล้วค่ะ ฉันให้คนไปเผาร่างของเธอแล้วจริงๆค่ะ ตั้งแต่วันที่ให้คนไปขโมยร่างเธอออกมา ฉันก็รีบสั่งให้คนไปเผาร่างของเธอทิ้ง นี่คือสิ่งที่ทัตติสนใจมากที่สุดไม่ใช่หรอคะ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า ในเมื่อวันนี้ไม่มีร่างของชยานีเธอ เขาจะยังสนใจและใส่ใจอะไรได้อีก” “ชามา....เธอ..... ทำไมเธอทำอะไรถึงไม่ใช้สมองคิดเลย ชยานีได้ตายไปแล้ว ทัตติก็อาจจะลืมเธอไม่ได้แค่ในช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น และก็ไม่แน่ว่าอีกไม่นานเขาก็คงจะลืมชยานี แต่ตอนนี้เธอกลับเอาร่างของชยานีไปเผาทิ้ง การที่เธอทำแบบนี้ก็จะยิ่งทำให้ทัตติเกลียดเธอมากกว่าเดิม และเค้าก็จะออกห่างจากเธอไปเรื่อยๆ เธอควรจะอยู่อย่างมีความสุข และสามารถต่อรองได้ในหลายๆเรื่อง เธอต้องมีความสุขที่ชยานีได้ทิ้งหัวใจและมดลูกไว้ให้กับเธอ!” ถ้าหากไม่อย่างนั้นในวันนี้ทัตติคงจะฆ่าชามาให้ตายไปแล้วก็ได้ “คือ.......” ชามานิ่งอึ้ง จากนั้นก็หัวเราะออกมา “จริงด้วย ทำไมฉันถึงได้ลืมไปนะ ตราบใดที่หัวใจและมดลูกของฉันยังเต้นอยู่นั้น ทัตติไม่มีทางที่จะจากฉันไปแน่นอน ไม่มีทาง ฮ่าๆๆ” ทัตตินั้นรักชยานีไปยันกระดูกเลยไม่ใช่หรอไง และยังไงตอนนี้ร่างกายของเธอก็ได้หล่อเลี้ยงหัวใจและมดลูกของชยานีไว้ จึงทำให้เธอไม่เชื่อว่าทัตติจะฆ่าเธอและจะปล่อยเธอจากไป “เธอ......” ปวีณเผชิญหน้ากับท่าทีของชยานี ก็ถึงกับตกตลึง “ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันช่วยเธอ เธอจำไว้เลยว่า หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ถ้าหากว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก ฉันจะไม่ช่วยเหลืออะไรเธออีกแน่นอน” เรื่องราวเกี่ยวร่างของชยานีก็มาถึงจุดจบ เมื่อทัตติมั่นใจว่าชามาเป็นคนทำเรื่องนี้ แม้กระทั่งตัวชามาเองก็เช่นกัน ตอนที่ชยานีได้ยินเรื่องราวของชามาและทัตติจากปากของนิธานมันทำให้เธออดไม่ได้ที่อยากจะฆ่าชามา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลงมือทำอะไร แต่ชยานีกลับไม่ได้แปลกใจอะไรเลย “พวกเขาก็คงจะรักกันจริงๆ” นิธานหรี่ตามอง โน้มตัวลง “แล้วเธอไม่อยากรู้จริงๆเหรอว่าทำไมเขาถึงไม่ฆ่าชามา” “รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอกค่ะ” ชยานีหายใจสักพัก “คุณทัตติก็คงจะไม่ใช่คนที่โง่สักเท่าไหร่ เพื่อน้องสาวที่ได้ตายไปแล้วจนต้องไปทำร้ายคู่หมั้นของตัวเองนั้น สำหรับเรื่องนี้เขามันก็คือ ความรู้สึกผิดเท่านั้น เขาอยากชดเชยให้กับน้องสาวของเขาที่ได้ตายไป และที่ชามาทำแบบนี้นั่นก็เพราะเกิดความอิจฉา แต่สุดท้ายแล้วเธอคือคู่หมั้นของคุณทัตติ ฉันคิดว่าเขาก็คงอาจจะโกรธ แต่มันก็เป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นเอง คงอาจจะคิดว่าชามาท้าทายอำนาจของเขาล่ะมั้งคะ ถ้าหากเขาฆ่าชามาจริงๆก็คงต้องติดคุก” ชยานีพูดไปด้วยพลางผลักนิธานออกไปด้วย “คุณทำอะไรคะเนี่ย ใช้แรงกดลงมาที่ตัวของฉัน ฉันจะหายใจไม่ออกแล้วนะคะ”ชยานีก้มหน้าลงไปมองสมุดสเก็ตภาพวาดของเธอ “กรุณาอย่าขัดขวางการทำงานของฉันค่ะ” “เลนนี่ ตอนนี้มันเป็นเวลาเลิกงานแล้วนะ สามีของเธอโดนเฉยเมยและทำท่าทีเย็นชาใส่มาเป็นเวลานานแล้วนะ” นิธานพูดด้วยท่าทีน้อยอกน้อยใจ และเข้าไปที่ใกล้ๆด้านข้างของชยานี ริมฝีปากและลมหายใจอุ่นๆของเขาอยู่ข้างๆใบหูของเธอ มันทำให้ชยานีตัวสั่น ใบหน้าของเธอเริ่มแดงก่ำ “นิธานคะ คุณกำลังแกล้งฉันอยู่นะคะ......” “แล้วเธอจะทำอะไรหรอ” นิธานขมวดคิ้ว และงับลงไปที่ใบหูของชยานี ทันใดนั้นตัวของเธอก็สั่น เธอหมุนตัวของเธอกดทับลงไปที่ร่างของนิธาน “ฉันก็จะ.....จับคุณกินให้เรียบเลยนะสิ! ”