ตอนที่ 278 สัปดาห์แฟชั่นแห่งปารีส

ต๭นที่ 278 สัปดาห์แฟชั่นแห่งปารีส เกี่ยวกับเรื่องราวตอนจบของเรื่องนั้น ชยานีไม่มีความรู้สึกที่อยากจะสนใจมันอีก ในตอนนี้ความสนใจของเธอทั้งหมดที่นั้นวางไว้แค่กับเรื่องการทำงานเท่านั้น เพราะอีกไม่นานสตูดิโอของเธอก็ได้เข้าร่วมกิจกรรมสัปดาห์แฟชั่นปารีส จริงๆแล้วชยานีนั้นไม่มีโอกาสที่จะได้เข้าร่วม หลังจากนั้นเธอก็เป็นดาวรุ่งพุ่งแรง ชื่อของชยานียังก็ยังไม่โด่งดังมากในวงการแห่งนี้ นั่นเป็นเพราะเธอมีอาจารย์ที่เก่งกาจ คนๆนั้นก็คือ แอนดี้ ในครั้งนี้แอนดี้เอาแต่เสนอและโฆษณาให้กับชยานี คำขอเดียวก็คือ ชยานีจะต้องอยู่ที่ปารีสเป็นเพื่อนเธอในการที่จะเยี่ยมเยียนครอบครัวที่นั่น เป็นเวลานานมากแล้วที่แอนดี้นั้นไม่ปรากฏตัวออกมา และในครั้งนี้ก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไม จู่ๆเธอตอบรับคำเชิญของฝั่งตรงข้าม และเอาแต่พูดว่าจะต้องแนะนำชยานีให้ทุกคนได้รู้จัก อย่างที่ทุกคนรู้กันนั้น สาวกที่คอยติดตามแอนดี้นั้นมีอยู่สองประเภท นั่นก็คือสาวกที่เธอสนิทสนิมด้วยเป็นอย่างดี และอีกประเภทหนึ่งก็คือเธอไม่รู้จักกับพวกเขา สาวกกลุ่มที่สองที่ได้มานั้นเพราะแอนดี้ได้ชนะการออกแบบครั้งยิ่งใหญ่ในครั้งที่แล้ว แต่นี่คือวงการเล็กๆเท่านั้นที่คนจะรู้จักกับชื่อของชยานี และสำหรับเรื่องระหว่างประเทศนั้น ชยานีก็ได้กลายเป็นคนแปลกหน้าไปเลย เพราะฉะนั้นในครั้งนี้ แอนนี้ได้ยื่นคำขาด ไม่ว่าจะอย่างไรก็จะแนะนำชยานีให้ได้ และเรื่องๆนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเล็กสำหรับเธอเลย ในช่วงนี้ชยานีจึงเอาแต่หมกมุ่นและยุ่งกับเรื่องงานสัปดาห์แฟชั่น สำหรับมือใหม่อย่างชยานีแล้ว ผลงานของเธอนั้นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด เพราะฉะนั้นในช่วงนี้ชยานีจึงออกจากบ้านแต่เช้าและกลับบ้านดึกมากๆ หรือถ้าหากว่าอยู่ในบ้านก็จะอยู่ในห้องหนังสือ เพื่อฝึกฝีมือของตัวเอง นิธานรู้ว่าตอนนี้ชยานีนั้นกำลังพยายามและลำบากมากขนาดไหน เขาจึงไปบอกแม่บ้านที่ดูแล และคนที่ห้องทำงานว่าอย่าเข้าไปรบกวนชยานีเป็นเด็ดขาด ไม่กี่วันมานี้ชยานียุ่งจนมือเท้านั้นพันกัน แต่ชยานีก็ยังไม่ค่อยพอใจกับงานเหล่านี้สักเท่าไหร่ ในตอนนั้นเธอรู้สึกเหนื่อยล้าและอยากยอมแพ้ เธอเดินออกมาจากห้องหนังสือด้วยท่าทางที่ไม่มีชีวิตชีวา ในสองวันนี้นิธานได้ยกห้องหนังสือให้กับชยานี และตัวเองนั้นก็ไปทำงานที่ห้องนอน เหลือบมองเห็นใบหน้าอันอ่อนล้าของชยานี เขาจึงกวักมือเรียกเธอ “มานี่มา!” ชยานีทำปากจู๋เหมือนเด็กๆ “ไม่ต้องเรียกฉันเหมือนกับเรียกลูกสุนัขตัวน้อยได้ไหมคะ” นิธานหรี่ตามองเธอ “ถ้าเธอเป็นสุนัขตัวน้อยก็ดีสิ อย่างน้อยๆก็ต้องรู้จักที่จะเชื่อฟังบ้าง” เมื่อนิธานพูดเช่นนั้น แขนอันยาวของเขาก็ดึงชยานีเข้ามาในอ้อมกอด ชยานีตกใจจนร้องออกมา มือทั้งสองข้างรีบคว้าที่เสื้อผ้าของนิธาน “นี่คุณทำอะไรคะเนี่ย!” ชยานีตกใจแทบแย่ “เป็นเด็กดี นั่งดีๆหน่อยสิ” นิธานโอบกอดเอวของชยานี และปรับให้เธอนั่งอยู่ในท่าที่เหมาะสม และค่อยๆยื่นมือออกไปลูบที่ใบหน้าขาวๆของเธอ “เป็นอะไรหรอ กำลังถึงจุดที่ยากมากๆใช่ไหม” ชยานีพยักหน้า “ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ ดูแล้วดูอีกแต่ก็ไม่รู้ว่ามันมีปัญหาตรงไหน’ เธอเป็นคนที่มีเมื่อทำอะไรก็จะใช้ความพยายามจนถึงที่สุด จะทุ่มเททั้งเวลาและแรงกายลงไป แต่ก็ไม่อาจค้นพบว่าปัญหาอยู่ตรงไหน มันจึงทำให้เธอรู้สึกเสียใจ “ผ่อนคลายหน่อยนะ เวลายังเหลืออีกเยอะเลย ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น” นิธานปลอบเธอด้วยคำพูดไม่กี่คำ แต่ชยานีกลับส่ายหัวไปมา “ไม่ค่ะ มันไม่ทันแล้วค่ะ เหลืออีกแค่หนึ่งเดือนก็จะถึงสัปดาห์แฟชั่นแล้ว ในช่วงเวลานี้ฉันยังต้องออกแบบ และแก้ไขแบบต่างๆอีก ไหนพวกเราจะยังต้องไปที่ปารีสอีกนะคะ” เมื่อชยานีคิดเธอก็เริ่มรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง “บางครั้งฉันก็รู้สึกสงสัยนะคะว่า อาจารย์เค้ามีความมั่นใจในตัวของฉันเกินไปหรือเปล่า ที่จริงแล้วฉัน........” เธอมักจะรู้สึกว่าความสามารถของตัวเองนั้นยังไม่เพียงพอ “เธออย่าดูถูกตัวเองสิ เธอมีความสามารถที่เพียงพอแล้ว” นิธานลูบที่ใบหน้าของชยานีอย่างเบาๆด้วยความรักและเอ็นดู “เรื่องบางเรื่องเราก็รีบร้อนเกินไปไม่ได้ จริงไหม” ชยานีเม้มปาก “ฉันรู้ค่ะ ฉันแค่.....” “ไม่มีคำว่าแต่.....เพราะฉันเชื่อในตัวเธอ” นิธานพูดจบก็บีเบาๆที่แขนของชยานี “ลุกขึ้น” “ทำไมหรอคะ” ชยานีสงสัย แต่นิธานก็ได้โอบกอดชยานีไว้ ชยานีตกใจจนร้องออกมา มือทั้งข้างจับที่คอของนิธาน “นิธานคะ ระวังหน่อยค่ะ! ” “วางใจเถอะน่า ฉันไม่ยอมให้เธอตกลงไปหรอก” นิธานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ พวกเราจะออกไปข้างนอกกัน” “ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ยังจะออกไปข้างนอกอีกหรอคะ” ชยานีไม่รู้ว่าจริงๆแล้วนิธานกำลังคิดอะไรกันแน่ แต่นิธานก็ยังคงดึงชยานีไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ทั้งสองคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่เรียบง่าย นิธานก็ยังคงไม่พูดว่าจะไปที่ไหน เขาเอาแต่ดึงชยานีขึ้นรถทันที “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงครับ ดึกขนาดนี้แล้วยังจะออกไปข้างนอกหรอครับ”พ่อบ้านชนัตตะโกนออกมาจากห้องรับแขก และยังพูดต่อว่า “มีเรื่องอะไรเร่งด่วน จนไม่สามารถรอถึงวันพรุ่งนี้ได้หรอครับ” “คุณพ่อบ้านครับ วันนี้ผมกับคุณผู้หญิงไม่กลับบ้านนะคะ ล็อคประตูได้เลยนะครับ” นิธานคาดเข็มขัดให้กับชยานี “ถ้าเธอง่วงก็นอนพักผ่อนสักหน่อยนะ” ชยานีอดสงสัยและบ่นพึมพรำในใจเพียงเดียว แต่เธอก็ยังคงหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง “สรุปแล้วคุณจะพาฉันไปที่ไหนกันแน่คะ” “เป็นสถานที่โปรดของเธอ” นิธานทำท่าทางลึกลับ และก็ไม่พูดอะไรกับชยานีอีก ประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ นิธานเปิดประตูรถ “ถึงแล้ว!” “เอ่อ....คุณพาฉันมาที่นี่ได้อย่างไรกันคะ” ไม่ผิดจริงๆ ที่นี่ก็คือสวนม่อนฟ้า ชยานีคิดถึงไม่ว่านิธานจะพาเธอมาที่สวนม่อนฟ้า “ครั้งที่แล้วเธอพูดกับฉันไม่ใช่หรอว่า เธอชอบที่นี่มากๆ” นิธานจูงมือชยานี และเดินเข้าไปในสวนม่อนฟ้า ก่อนหน้านี้นิธานคงได้โทรเข้ามาหาที่นี่แล้ว คนดูแลสวนจึงไม่ได้ล็อกประตูไว้ บริเวณข้างในก็ได้เปิดไฟไว้ทั้งหมด เธอมองเห็นหมอกเมฆ ทะเลและตึกซ้อนกัน ชยานีเกลือกตามองไปมา “สวยมากๆเลยค่ะ” แต่นิธานกลับเอาแค่จ้องมองใบหน้าของชยานีที่กำลังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หัวใจของเขาก็เปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนขึ้นมา “ครั้งที่แล้วเธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรอ ว่าชอบที่นี่มากๆ” “อ่าห้ะ” ชยานีพยักหน้า “ชอบมากๆเลยค่ะ” “ไปกันเถอะ พ่อบ้านลุงยศกำลังรอพวกเราอยู่นะ” “ค่ะ! ” พ่อบ้านลุงยศกำลังรอนิธานและชยานีอยู่จริงๆ เมื่อเขามองเห็นทั้งสองคนกำลังเดินมาจากระยะไกล เขาก็รีบวิ่งเข้าไปต้อนรับ “คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง พวกคุณมากันแล้วหรอคะ” “ครับ!” นิธานพยักหน้าตอบรับ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมา มันทำให้ชยานีรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก “ลุงยศคะ ขอโทษด้วยนะคะ ดึกดื่นขนาดนี้แล้วยังจะมารบกวนคุณลุงอีก ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของลุงใช่ไหมคะ” “ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ คุณผู้หญิงอย่าพูดแบบนี้เลยครับ ไม่ว่าคุณกับคุณผู้ชายจะมาเวลาไหน ผมก็มีเวลาว่างให้เสมอครับ” พ่อบ้านลุงยศเปิดประตูและเชิญให้นิธานกับชยานีเข้าบ้าน “คุณผู้ชายครับ น้ำชาเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะครับ คืนนี้พักกันที่นี่หรือเปล่าครับ” “อื้ม!” นิธานพยักหน้าอีกครั้งหนึ่ง ลูบมือของชยานี จากนั้นเขาก็มองไปทางพ่อบ้านลุงยศ “ไปพักผ่อนเถอะ พวกเราดูแลตัวเองได้” “เอ่อค่ะ......”พ่อบ้านลุงยศเกิดความรู้สึกลังเล แต่เมื่อลุงยศได้หันไปเห็นนิธานและชยานียืนประสานมือกันอยู่ พ่อบ้านลุงยศก็เข้าใจทุกอย่างและรีบพยักหน้าตอบรับ “อ้อ ถ้าอย่างนั้นผมไปพักผ่อนก่อนนะครับ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงถ้าหากว่ามีอะไรก็สามารถเรียกผมได้ตลอดเลยนะครับ” “ลุงยศไปพักผ่อนเถอะนะคะ” ชยานียิ้มออกมาแบบไม่สามารถทำอะไรได้ หลังจากที่รอลุงยศเดินจากไป ชยานีก็มองบนใส่นิธานหนึ่งครั้ง “ดึกดื่นขนาดนี้คุณยังพูดจาอะไรแบบนี้อีกนะคะ ไหนจะยังมารบกวนลุงเขาอีก นี่คุณทำอะไรคะเนี่ย คุณพ่อบ้านลุงยศก็อายุเยอะมากแล้วนะคะ” “นี่มันเป็นงานของพวกเขา” นิธานกลับไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่อีกสักครู่หนึ่ง “แค่ครั้งนี้แหละ ครั้งหน้าฉันจะไม่ทำแบบนี้แล้ว” นิธานลูบมือของชยานี “ไปกันเถอะ” “ไปไหนคะ” ชยานีรู้สึกสงสัย “พวกเรามาที่นี่ก็ไม่ใช่เพื่อมาพักผ่อนหรอกหรอ” “ออกไปเดินเล่นรอบๆกัน” นิธานดึงมือของชยานี “ครั้งที่แล้วเธอบอกว่า เธอชอบศาลาเรือนไม้ใช่ไหม ลุงยศบอกว่าไม่กี่วันนี้ได้จัดการทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ถ้าไปนอนเล่นบนเตียงตอนนี้ก็จะมามองเห็นท้องฟ้า และก็มองเห็นดวงดาวด้วยนะ” “จริงหรอคะ” ดวงตาของชยานีเปล่งประกายขึ้นมา กระโดดจับแขนของนิธานด้วยท่าทีตื่นเต้นและดีอกดีใจ “ถ้าอย่างนั้นพาฉันไปหน่อยนะคะ ไปตอนนี้เลย เร็วๆๆๆๆค่ะ” นิธานจนปัญญา “เธอหนิ!” ถึงแม้จะพูดออกมาแบบนั้น แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังคงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ชายหนึ่งคน หญิงหนึ่งคน กำลังเดินไปทางฝั่งของศาลาเรือนไม้ คฤหาสน์หลังนี้ใหญ่มาก เป็นสถานที่ที่ดีมากๆเลยทีเดียว ถ้าหากว่าให้ชยานีมาด้วยตัวเอง เกรงว่าเธอจะต้องหลงทางอย่างแน่นอน แต่นิธานคนนี้เหมือนกับว่ามีGPSอยู่ในส่วนร่างกายของเขา ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนกับเขาก็ตาม เธอจะรู้สึกวางใจ ทั้งสองคนเดียวจับมือกัน ไม่แน่นเกินไปและไม่หลวมจนเกินไป หัวใจดวงน้อยๆของเธอ มุดพิงเข้าไปในอ้อมอกของนิธาน เธอค่อยๆเงยหน้ามองท้องฟ้าในยามค่ำคืน “นิธานคะ.....วันนี้ท้องฟ้าสวยมากๆเลยค่ะ” “อื้ม!” นิธานลูบมือของชยานี และดึงให้ชยานีเข้ามาอยู่ใกล้ๆตัวเองอีกนิดหน่อย “หนาวหรือเปล่า” ในฤดูนี้ตอนกลางคืนนั้น อากาศค่อนข้างหนาว ชยานีส่ายหัวไปมา “ไม่หนาวเลยค่ะ” เมื่อพูดจบเธอก็หาวออกมาทันที ทำให้นิธานมองที่เธอและอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ชยานีลูบที่จมูกของตัวเองอย่างเขินอาย “พูดออกไปคุณก็คงจะไม่เชื่อใช่ไหมล่ะคะ จริงๆแล้วเมื่อกี้ลมมันพัดมาเฉยๆค่ะ” นิธาน “……” เขามองชยานีแบบจนปัญญา ชยานีรู้สึกเขินอาย หน้าแดงออกมาและจับที่มือของนิธาน “โหยยยย นิธานคะ คุณเลิกมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นสักทีได้ไหมคะ! คุณมองฉันแบบนี้ มันทำให้ฉัน......” “เอ่อ...?” นิธานอดสงสัยไม่ได้ “มันทำไมหรอ” “มัน....อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองกำลังถูกกลั่นแกล้งค่ะ” นิธานตกตะลึงเล็กน้อย และก็หัวเราะออกมาดังมาก “ฮ่าๆๆ เลนนี่ จริงๆแล้วเธอสามารถ......” “ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ” ชยานีรีบเอามือไปปิดที่ปากของนิธาน มือทั้งสองข้างของเธออยู่ที่เขา ดวงตาทั้งสองดวงประสานกัน หัวใจของชยานีเต้นรัวจนแล้วจะหลุดออกมา และรู้สึกเขินอาย “ไม่อนุญาตให้มองฉันค่ะ” นิธานยิ้มออกมาอ่อนๆ ค่อยๆจ้องมองชยานีลึกลงไป เขาจูบลงไปที่มืออันเล็กๆของชยานี และในตอนที่ชยานีเผลอและไม่ทันได้สนใจ เขาก็เลียที่ฝ่ามือของชยานี ความรู้สึกชื้นจากฝ่ามอของเธอทำให้ตัวเธอแข็งทื่อ และมองไปที่นิธานด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ และเธอก็ไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่า นิธานจะแกล้งเธอเล่นแบบนี้ “คุณ.......ทำอะไรคะเนี่ยยยยยยย” “คุณภรรยา ก็คุณไม่ได้ทำหน้าที่ของภรรยาเลย” นิธานมองชยานีด้วยสายตาที่รู้สึกเศร้า “ฉันก็ทำให้ได้เพียงช่วยเหลือตัวเองแทนภรรยาไป” “คุณ......” ชยานีมองนิธานแบบหมดคำพูด “คุณมัน....เล่นแง่ ไม่มีเหตุผลจริงๆ” นิธานหุบยิ้ม เขาดึงมือของชยานี และเอามือของชยานีมาลูบไล้ที่หน้าผากของเขา ลูบไล้ไปมา “ก็เล่นแง่กับเธอแค่คนเดียวนั่นแหละ” “นิธานคะ นี่คุณอายบ้างไหมคะเนี่ย รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” ชยานีอายจนหน้าแดงออกมาหมด โชคดีที่เป็นตอนกลางคืน และโชคดีที่ไม่มีใครอยู่ตรงนี้ ถ้าไม่อยากนั้นเธอก็คงรู้สึกเขินอายมากกว่าเดิม “เลนนี่!” นิธานจ้องลึกลงไปที่ดวงตาของชนานี ในวินาทีนั้นในดวงแต่ของเขามีแต่เธอแค่เพียงคนเดียว เพราะน้ำเสียงเรียกแบบนั้นจึงทำให้ชยานีค่อยๆเงยหน้าขึ้น ดวงตาของทั้งคู่ค่อยๆประสานกัน เต็มไปด้วยความคาดหวังบางอย่าง เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังคาดหวังอะไร แต่เมื่อได้มองที่นิธาน มันทำให้เธอรู้สึกว่า เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีและมีความสุขที่สุดในโลก “เลนนี่!” นิธานเรียกชยานีอีกครั้งหนึ่ง ชยานีเกลือกตามอง “คะ?” เธอยิ้มออกมาหวานๆและมองไปที่นิธาน