ตอนที่ 283 จริยาพบกับปวีณในอุบัติทางรถยนต์

ต๭นที่ 283 จริยาพบกับปวีณในอุบัติทางรถยนต์ ในระหว่างทางกลับรถ ชยานีก็ไปนั่งข้างหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย นิธานยื่นมือออกไปจับที่มือของชยานี “เป็นอะไรหรอ” ชยานีส่ายหัว “คุณคิดว่านีคงไม่เป็นไรใช่ไหมคะ” “คนที่เป็นเด็กก็ต้องเจอเรื่องแบบนี้บ้าง” นิธานกลับไม่ได้รู้สึกสนใจหรือใส่ใจอะไร “เรื่องแบบนี้มีแค่ตัวเองเท่านั้นแหละที่จะเข้าใจ เธอไม่ต้องเป็นห่วงและเป็นกังวลมากจนเกินไป” “คุณเองก็เหมือนกันนะคะ เป็นถึงพี่ชายของเธอ แต่คุณกลับไม่สนใจเป็นห่วงเป็นใยหน่อยหรอคะ” ชยานีเห็นท่าทางที่ไม่สนใจของนิธาน มันทำให้เธออดถามออกมาไม่ได้ “จริงๆแล้วนีนั้นเคารพและรักพี่ชายของเขามาก ฉันแนะนำคุณว่าหลังจากนี้ไปคุณช่วยมีความคิด และทัศนคติดีๆกับเธอหน่อยได้ไหมคะ” นิธานหรี่ตามอง และหัวเราะออกมากับคำพูดของชายานี “เธออยากให้ฉันดีกับผู้หญิงคนอื่นนั้นหรอ” “นีเป็นน้องสาวของคุณนะคะ!” ชยานีอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ไม่มีสายเลือด！” นิธานมีมุมมองที่ชัดเจนมากกับเรื่องนี้ ชยานีรู้สึกจนปัญญา จะบอกว่าโกรธก็ไม่ได้ เพราะสิ่งที่นิธานพูดออกมานั้นก็ถูกต้อง และที่นิธานพูดออกมาแบบนั้นก็นึกถึงความรู้สึกของชยานีแล้ว ถ้าพูดตามเหตุผลชยานีควรจะดีใจถึงจะถูกต้อง แต่ชยานีก็รู้ว่าความรู้สึกที่นีมีต่อนิธานนั้นเป็นความรู้สึกแบบพี่น้องที่มีให้กัน และโสวัณณ์เองก็เคารพและนับถือนิธานมากเลยทีเดียว เธอก็แค่เป็นห่วงและรู้สึกเจ็บปวดแทนเด็กผู้หญิงคนนั้น “พอได้แล้วๆ เรื่องนี้เธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงจนเกินไป นีไม่ใช่เด็กที่มีนิสัยคิดสั้นอยู่แล้ว อย่ามองว่าเธออายุน้อย จริงๆแล้วเธอมีนิสัยที่เด็ดเดี่ยวและเข้มแข็ง” “ที่จริงแล้วฉันค่อนข้างรู้สึกชื่นชมในตัวของโสวัณณ์มากเลยทีเดียวค่ะ” ได้ฟังคำพูดไม่กี่คำของนิธานมันก็ทำให้ชยานีรู้แล้วว่า ถ้าหากว่าเป็นคนที่นิธานไม่ได้ชอบ เขาจะไม่ฟุ่มเฟือยเปลืองคำพูด และพูดเรื่องไร้สาระด้วยเลย อย่างเช่นคนๆนั้นของตระกูลภูลพิพัฒน์ นิธานดูเหมือนว่าจะไม่เคยอดทนอะไรกับที่นั่นเลย นิธานขมวดคิ้วเบาๆ “ทำไมเธอนี่ชอบเอาเรื่องของคนอื่นมาทำให้ตัวเองต้องปวดใจ” นิธานลูบไปที่ใบหน้าของชยานี จากนั้นก็ถึงจังหวะไฟแดงพอดี เขาบีบลงที่ใบหน้าเล็กๆของชยานี “ทำไมไม่เห็นเป็นห่วงสามีของเธอบ้างนะ” “นี่ฉันยังเป็นห่วงคุณไม่พอหรอคะ พอได้แล้วค่ะ รีบขับรถเถอะนะคะ” ชยานีปัดมือของนิธานออก “ตั้งใจขับรถนะคะ” วันแต่ละวันผ่านไป ฝั่งของชยานีนั้นก็ได้ปรับปรุงภาพสเก็ตเรียบร้อยแล้ว แอนดี้ได้เห็นภาพออกแบบของชยานีนั้น ก็ให้คำแนะนำที่ดีและยิ่งใหญ่ ชยานีก็ปรับปรุงแก้ไขตามคำแนะนำของแอนดี้ ถึงแม้ผลิตภัณฑ์ยังไม่ได้ถูกผลิตออกมาในตอนนี้ แต่ชยานีก็สามารถคาดเดาได้ว่าเสื้อผ้าที่จะออกมานั้นค่อนข้างไม่เลวเลยทีเดียว ชยานีรีบส่งต่อให้กับนลินเตรียมการในวันนี้ เดิมทีเธอตั้งใจว่าในตอนกลางวันนั้นเธอจะไปหาโสวัณณ์ แต่โสวัณณ์บอกว่าเย็นนี้เธอต้องไปงานเลี้ยงตอนกลางคืน และอยากให้ชยานีมาออกแบบเสื้อผ้าให้ ชยานีเองก็ได้ตอบรับชญาภาไปแล้ว แต่ในระหว่างทางเธอได้รับข่าวสารเกี่ยวกับเรื่องของจริยาทางโทรศัพท์ และคุยในโทรศัพท์ไม่ชัดเจนสักเท่าไหร่ เธอจึงต้องรีบไปมาหาจริยา ชยานีต่อสายหาดนพ จึงได้รู้ว่าวันนี้จริยาเหมือนจะออกไปโรงพยาบาลคนชรา ในตอนที่เดินทางกลับมานั้นก็ได้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ชยานีได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจจนสติแทบหลุดออกไป แต่โชคดีที่ดนพบอกว่า อุบัติเหตุณ์ในครั้งนี้ไม่ได้ร้ายแรงเท่าไหร่ และปลอบใจให้ชยานีวางใจ ตอนที่ใกล้จะถึงโรงพยาบาลทั้งตัวของชยานีนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ เลขาของดนพยืนรออยู่ที่หน้าประตู เมื่อได้มองเห็นชยานีก็รีบวิ่งเข้ามาต้อนรับ “คุณคือคุณปาลีลูกสาวของคุณจริยาใช่ไหมคะ” “ใช่ ฉันคือปาลีเอง รบกวนสอบถามหน่อยค่ะ แม่ของฉันเป็นอย่างไรบ้าง” ชยานีไม่รู้จักเลขาของดนพ แต่ก่อนหน้านั้นดนพได้ให้เลขาของเขาดูรูปภาพแล้ว “คุณปาลีคะ คุณแม่ของคุณในตอนนี้ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสนะคะ ตอนนี้ถูกย้ายไปที่ห้องพักคนไข้แล้วนะคะ” “ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณช่วยพาฉันไปหน่อยนะคะ” เมื่อชยานีได้ไปถึงห้องพักคนไข้มันทำให้เธอรู้สึกโล่งเป็นอย่างมาก เมื่อได้เห็นว่าจริยาไม่ได้เป็นอะไรมากนัก “แม่คะ แม่เป็นอย่างไรบ้าง เจ็บไหมคะ” ชยานีวางกระเป๋าไว้ที่ด้านข้าง และเดินเข้าไปดูจริยาใกล้ๆ “มีตรงไหนที่ไม่ปกติไหมคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” “ไม่มีๆ!” จริยาเห็นท่าทีของชยานีที่แสนจะตกอกตกใจ ก็รีบปลอบโยนเธอทันที “ก็แค่แผลถลอกนิดหน่อย ไม่ร้ายแรงอะไรเลย ไม่ต้องเป็นห่วงนะ นั่งเถอะปาลี” สภาพของจริยานั้นค่อยข้างดูโอเคมากเลยทีเดียว ใบหน้าแดงก่ำ เหมือนจะเป็นผลกระทบจากอุบัติเหตุ “จริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ ทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ได้ แล้วอีกฝ่ายไปไหนแล้วคะ” ชยานีมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบใคร เธอก็ยิ้มขมวดคิ้วมากกว่าเดิม “คนที่เป็นเหตุคือ......” ชยานียังไม่ทันจะพูดจบ ประตูห้องพักฟื้นคนไข้ก็ถูกผลักออก ท่าทางของผู้ชายคนนั้นที่เดินเข้ามา มีท่าทีที่เขินอายเล็กน้อย เขาถือชุดสูทไว้คล้องกับข้อศอของตัวเอง อีกมือหนึ่งก็ถือกล่องอาหาร เมื่อเห็นชยานีก็รู้สึกประหลาดใจ “เป็นนายได้ยังไงกัน” ชยานีมองไปที่จริยา และค่อยมองไปที่ปวีณ เธอรู้สึกตกใจจนไม่สามารถเก็บอาการได้ “คุณ......” “แม่คะ เกิดอะไรขึ้นคะ” ปวีณมารู้จักกับจริยาได้อย่างไรกัน “ขอโทษด้วยครับ เรื่องๆนี้ผมเป็นฝั่งที่ผิดเอง” ปวีณรีบออกตัวขอโทษก่อน “ตอนนั้นผมกำลังขับรถ แล้วอยู่ๆก็มีโทรศัพท์เข้ามา และไม่ได้จดจ่อกับการขับรถ คุณป้าก็กำลังมาพอดี ก็เลย.......” “ไม่เป็นไรๆๆ จริงๆก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากมายขนาดนั้น และอย่างคุณเองก็ได้รับผิดชอบหมดแล้ว ตอนที่ติดไฟแดง ฉันเป็นฝ่ายที่เดินช้าเองด้วย” จริยารีบพูดออกมา “คุณไม่ต้องยืนแล้วค่ะ รีบนั่งลงเถอะนะคะ” “ขอโทษด้วยจริงๆนะครับคุณป้า” ปวีณกล่าวขอโทษจริยาอีกครั้ง จากนั้นก็เปิดกล่องข้าว “คุณป้าครับ ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวันแล้ว คุณป้าทานหน่อยนะครับ คุณป้าวางใจได้เลย อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ เป็นความรับผิดชอบของผมทั้งหมด” ปวีณมองไปทางชยานี “นี.......เอ่อ....คุณปาลี ขอโทษจริงๆนะครับ” ชยาพยักหน้า และยิ้มออกมา “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าหากว่าคุณยินดีที่จะรับผิดชอบ แบบนั้นก็ดีแล้วค่ะ” เธอก็ไม่ใช่คนที่ไม่ยอมให้อภัยและเจ้าคิดเจ้าแค้นเท่าไหร่ และรวมกับที่เธอก็รู้ว่าปวีณนั้นไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักยอมรับความผิด “แล้วคุณมาทำอะไรที่เมืองนภาหรอคะ” “อ่อ ผมต้องมาทำงานครับ ในช่วงนี้จะต้องอยู่ที่เมืองนภา” ปวีณพูดพลางเอานิ้วเช็ดที่จมูก “คิดไม่ถึงเลยนะครับว่า คุณจริยาจะเป็นแม่แท้ๆของคุณปาลี ถ้าไม่อย่างนั้นในตอนแรกที่เกิดเรื่อง ผมคงรีบแจ้งคุณปาลีให้ทราบแล้ว” “ไม่เป็นไรค่ะ!” ชยานีเม้มปาก ทั้งสองคนก้าวเข้าสู่ช่วงเวลาที่เก้ๆกังๆ แต่ยังดีที่จริยาเป็นคนทำลายบรรยากาศนั้น “ปาลี หนูรู้จักกับคุณเขาหรอลูก” “อ่อ ก็ไม่ถึงกับสนิทเท่าไหร่คะ พอดีมีเรื่องก่อนหน้านั้นเลยทำให้เราต้องรู้จักกัน จริงๆแล้วเขาเป็นคนที่เมืองเมฆาค่ะ” ชยานีหยุดพูดไปครู่หนึ่ง และยิ้มออกมาอย่างมีมารยาท “อ่อ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง” จริยาพยักหน้าด้วยความเข้าใจ “คุณคะ คุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้นะคะ จริงๆอุบัติเหตุครั้งนี้ที่เกิดขึ้น ไม่ใช่คุณมีส่วนผิดทั้งหมด ฉันเองก็มีส่วนผิดด้วยค่ะ” “คุณป้าครับ มันเป็นสิ่งที่ผมควรจะทำครับ ถ้าหากว่าคุณป้าไม่ถือสาอะไร ก็เรียกชื่อผมได้นะคะ” ปวีณพูดพลางหยิบนามบัตรของตัวเองออกมาจากกระเป๋าส่งให้กับจริยา “ถ้าหากว่าคุณป้ามีเรื่องอะไร คุณป้าสามารถโทรหาผมได้ตลอดเลยนะครับ ผมจะรับผิดชอบจนถึงที่สุดครับ” “ไม่เป็นไรแล้วๆ คุณปวีณไม่ต้องแล้วค่ะ” ถึงแม้จริยาจะพูดออกมาแบบนั้น แต่ปวีณก็ยังคงที่จะส่งนามบัตรให้กับเธอ จริยารับมาแบบไม่สามารถปฏิเสธได้ สายตาของจริยาได้มองเห็นชื่อที่อยู่ในนามบัตร ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงบางอย่าง ค่อยๆหยิบนามบัตรขึ้นมา สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นขาวซีด “ปวีณหรอคะ” “ใช่ครับคุณป้า ผมชื่อปวีณ คุณป้าสามารถ.......” “ตระกูลกองแก้วแห่งเมืองเมฆาใช่ไหมคะ คุณเป็นอะไรกับนิเษพย์หรอคะ” จริยารีบถาม “พ่อครับ” ปวีณเกิดความลังเลและสงสัย “คุณป้ารู้จักกับพ่อของผมหรอครับ” แต่จริยารีบส่ายหัวไปปฏิเสธ “ไม่ค่ะ ฉันไม่รู้จัก ฉันจะไปรู้จักกับพ่อของคุณได้อย่างไรกัน” ถึงแม้จริยาจะรีบปฏิเสธออกมา แต่ปวีณกลับรู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกมั่นใจว่าจริยารู้จักกับพ่อของเขาแน่นอน ถ้าไม่อยากนั้นคงจะไม่แสดงท่าทางแบบนี้ออกมา “คุณป้าครับ......” ปวีณหันมองที่จริยาครู่หนึ่ง และหันไปมองที่ชยานี ชยานีก็แสดงหน้าตาที่มึนงงออกมา เธอคงไม่รู้จริงๆว่าจริยานั้นรู้จักกับคนในตระกูลกองแก้วแห่งเมืองเมฆา และเมื่อหลายปีที่ผ่านมานี้จริยาก็อยู่ที่เมืองนภามาโดยตลอด น่าจะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเมืองเมฆา แต่เมื่อเห็นปฏิกิริยาเช่นนี้ของจริยา มันทำให้ชยานีรู้สึกว่าเรื่องนี้มันมีอะไรที่ซับซ้อนมากกว่านั้น “คงอาจจะชื่อและนามสกุลเหมือนกันเฉยๆมั้งคะ” ชยานียิ้มตอบ และหยิบกล่องข้าวออกมาจากมือของปวีณ “คุณปวีณวางใจได้เลยนะคะ ฉันขอขอบคุณแทนคุณแม่ด้วยนะคะ คุณแม่คะ ทานข้าวเถอะนะคะ แม่ยิ่งบาดเจ็บ ยิ่งต้องทานเยอะๆนะคะ”。 ดูเหมือนว่าจริยาเองกำลังติดหงักอยู่ในพะวงความคิดบางอย่าง เมื่อโดนชยานีตัดบทเข้ามา เธอเหมือนถูกดึงสติกลับมาด้วย รีบพยักหน้าตอบรับ “รบกวนคุณปวีณด้วยนะคะ” น้ำเสียงที่ดูแปลกๆออกไป ไม่อดอุ่นเหมือนครั้งแรกที่เธอเป็น ปวีณค่อยๆยิ้มออกมา และไม่ได้พูดอะไรต่อ อาการบาดเจ็บของจริยาไม่ร้ายแรงสักเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าจะพูดอย่างไร และถึงแม้ปวีณจะรับผิดชอบทุกอย่างแล้ว ชยานีก็ยังไม่ยินยอมให้จริยาออกมาจากโรงพยาบาลและเป็นเพราะชยานียื่นคำขาด จริยาเองก็ไม่อยากขัดใจชยานี จึงตัดสินใจอยู่ที่โรงพยาบาลต่อไป รอจนถึงเวลาที่จริยาหลับไป ชยานีก็ค่อยๆออกมาจากโรงพยาบาลด้วยทาทีที่อ่อนล้า และได้มองเห็นปวีณที่ยังคงยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องคนไข้ไม่ไปไหน อดไม่ได้ที่จะตกใจ “คุณปวีณ.....ไม่ใช่ว่าคุณเพิ่งจะออกไปเมื่อกี้หรอคะ” ปวีณนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “คุณปาลีครับ ผมขอคุยกับคุณสักหน่อยได้ไหมครับ” ชยานีเม้มปาก “ฉันรู้จักร้านกาแฟด้านล้าง เราลงไปนั่งคุยที่ร้านนั้นก็ได้ค่ะ” “แบบนั้นก็ดีครับ” เมื่อทั้งสองคนมาถึงที่ร้านกาแฟ ชยานีสั่งกาแฟอเมริกันโน และหัวไปถามปวีณ “ไม่ทราบว่าคุณปวีณอยากคุยเรื่องอะไรหรอคะ” ปวีณหันมามองที่ชยานี อดไม่ได้ที่จะเงียบไปครู่หนึ่ง “เรื่องของคุณแม่คุณ ผมขอโทษจริงๆนะครับ” “คุณปวีณไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะคะ ก่อนหน้านี้คุณก็ได้ขอโทษไปแล้ว และอีกอย่างมันก็ไม่ได้เป็นความผิดของคุณทั้งหมด” ชยานียิ้มออกมา ค่อยๆวางมือของเธอไว้บนโต๊ะ ทั้งสองคนเงียบกันไปครู่หนึ่ง “คุณปวีณมีเรื่องอื่นที่อยากจะถามฉันหรอคะ เกี่ยวกับเรื่องปฏิกิริยาของแม่ฉันตอนที่เห็นชื่อของคุณใช่ไหมคะ” ปวีณพยักหน้า แต่ชยานีกลับยิ้มออกมา “เกรงว่าฉันกำลังจะทำให้คุณปวีณจะต้องผิดหวัง ฉันโตมาขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่เคยได้ยินแม่พูดถึงเรื่องคนๆนั้นมาก่อน และฉันก็ไม่รู้ว่าก่อนเลยว่าคุณแม่จะรู้จักคนที่ชื่อว่า นิเษพย์ ” ปวีณขมวดคิ้ว ลังเลไปครู่หนึ่ง “บางทีผมคงจะใช้คำพูดที่ไม่เกรงใจไปหน่อย ตอนที่ผมขับรถชนคุณป้าในตอนนั้น ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณป้ามากๆเลย คุณปาลีช่วยเล่าเรื่องเกี่ยวกับคุณแม่ของคุณให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ” เขาพูดออกไปอย่างตรงๆ เพราะกลัวว่าชยานีจะไม่เข้าใจ และเขาก็พูดต่อว่า “หรือผมควรจะพูดแบบนี้ว่า จริงๆแล้วคุณแม่ของคุณคือใครกันแน่”