ตอนที่ 285 ที่แท้คนที่เป็นคู่หมั่นคนก่อนของจริยานั้นคือชยพัทธ์

ต๭นที่ 285 ที่แท้คนที่เป็นคู่หมั่นคนก่อนของจริยานั้นคือชยพัทธ์ “ไม่เคยค่ะ!” ชยานีส่ายหัว แต่ยังคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น และก็รู้สึกว่ามันสามารถเป็นไปได้ นิธานคงรู้นานแล้วว่าปวีณนั้นสนิทสนมกับตัวเอง ถึงกระทั้งที่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างปวีณและเธอนั้นดีมากๆ ดังนั้นจึงให้ปวีณเป็นคนช่วยเหลือเขา “อย่างนั้นก็แสดงว่าฉันไม่เคยบอกเธอมาก่อน จริงๆแล้วฉันเคยค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับแม่ของเธอและตระกูลกองแก้ว” “อะไรนะคะ” ชยานีตกตะลึง แต่นิธานกลับมาลูบมือชยานี “ใจเย็นๆก่อน อะไรก็ตามที่ฉันไม่เคยได้บอกเธอ นั่นก็เพราะว่าฉันยังไม่มีหลักฐานในเรื่องพวกนี้ และยิ่งมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่แท้ๆของเธอ ฉันจึงไม่มีสามารถรีบร้อนได้” “แสดงว่าคุณรู้ความสัมพันธ์ระหว่างคุณแม่กับตระกูลกองแก้วนานแล้วใช่ไหมคะ และที่คุณไปหาปวีณก็เพราะจุดนี้ แล้วทำไมคุณถึงรู้ว่าปวีณจะต้องช่วยคุณอย่างแน่นอน” เพราะปวีณคือพี่น้องกับชามา และปวีณมาจะมาช่วยคนนอกอย่างนิธานทำไม “เพราะฉันบอกเขา ว่าเธอคือพี่สาวของชยานี” ชยานีสั่นไปทั้งตัว “คุณ.......” เธอเข้าใจปวีณ และเธอก็รู้ว่าปวีณนั้นคิดอย่างไรกับเธอ จริงๆแล้วเธอรู้มาโดยตลอด แต่ชยานีเห็นปวีณเป็นเหมือนพี่น้องคนหนึ่งเท่านั้น สำหรับปวีณแล้วนั้นเธอไม่มีความรู้สึกแบบรักแบบชายหญิงเลย ในเรื่องนี้หลายๆคนคงจะไม่รู้ แล้วนิธานรู้ได้ยังไงกัน “ฉันเป็นผู้ชาย สายตาที่ผู้ชายคนหนึ่ง มองผู้หญิงคนหนึ่งนั้นมันไม่เคยโกหก โดยเฉพาะในตอนที่เขามองมาที่ภรรยาของผม! ” นิธานไม่ได้พูดอะไรออกมามากมาย แต่น้ำเสียงของเขานั้นก็แฝงไปด้วยความหึงหวง แต่มันทำให้ชยานียิ้มออกมาอย่างไม่มีเหตุผล “คนที่เค้าหลงรักนั้น คือน้องสาวของฉัน” “ฉันไม่สนใจหรอก เพราะยังไงในครั้งแรกที่ฉันเห็นเขามองเธอนั้น มันทำให้ฉันไม่ชอบใจ! ” นิธานยังคงหึงหวงอยู่ “แต่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไรแล้วแหละ พวกเธอคือพี่น้องนั้น เขาคงไม่สามารถที่จะทำอะไรเธอได้แล้ว” ชยานี “………………” เธอรู้สึกยากมากที่จะต้องมานั่งมองนิธานในสภาพนี้ “คุณคิดว่าคุณเหมือนเด็กไหมคะ.......” เรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง เขาก็สามารถหึงได้ ชยานีใช้คำถามง่ายๆในการถามนิธาน เพราะเธอหมดคำที่จะพูด แต่นิธานกลับมีท่าทีที่ภูมิใจอย่างมาก ชยานีอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “คนอื่นเค้าไม่ได้ความว่าแบบนั้นสะหน่อยนะคะ” “โอเคๆพอแล้วๆ เราไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว เรื่องเกี่ยวกับแม่ของเธอและตระกูลกองแก้วนั้น จริงๆแล้วฉันก็ยังหาได้ไม่มากเท่าไหร่ รู้แค่ว่าเธอคือคนในตระกูลกองแก้ว และในปีที่เธอเกิดมานั้นมันก็หลายปีมาแล้ว ค่อนข้างสืบข้อมูลยาก” นิธานเตือนสติชยานีในเรื่องนี้ ว่าเรื่องนี้นั้นมันไม่ง่ายเลยที่จะสืบหาข้อมูล และยิ่งเวลามันผ่านมานานแล้ว มากไปกว่านั้นเรื่องที่เกิดขึ้นทุกคนก็เหมือนต้องการจะปิดบัง เพราะฉะนั้นก็ไม่ง่ายที่จะลงมือทำ ชยานีพยักหน้า “ฉันเข้าใจ!” เธอก็ไม่ได้อยากที่จะเค้นเรื่องนี้ออกมามากนั้น ก่อนหน้านั้นคงเป็นเพราะชยานีคงจะตื่นเต้นมากเกินไป ได้รู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองเป็นใคร และได้รู้ว่าจริงแล้วเธอนั้นไม่ได้ถูกทอดทิ้ง มากไปกว่านั้นเธอได้รู้ว่าจริยาคือแม่แท้ๆของเธอ ชยานีดีใจเป็นอย่างมาก และที่สำคัญเธอก็ได้รู้ว่าเธอไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับฐิติพันธ์ ชยานีรู้สึกปิติยินดีเป็นอย่างมาก ในตอนนั้นชยานีอยากจะรู้มากๆว่าพ่อแท้ๆและแม่แท้ๆของตัวเองนั้นคือใคร แต่เมื่อผ่านช่วงนี้มา ชยานีกลับไม่คิดอะไรแบบนั้นแล้ว “เอ่อใช่ค่ะ คุณรู้จักคนที่ชื่อคุณชยพัทธ์ไหมคะ คุณช่วยฉันหาข้อมูลของคนๆนี้ได้ไหมคะ” “คุณชยพัทธ์หรอ” นิธานมองชยานีด้วยสายตาที่ลังเล “เธอรู้จักเขาหรอ” ชยานีส่ายหัวไปมา “ไม่รู้จักค่ะ แต่ปวีณได้บอกฉันว่าคุณชยพัทธ์คือคู่หมั้นคนก่อนของแม่ฉันค่ะ แต่ในตอนนั้นแม่ฉันไปมีใจและครองรักกับผู้ชายอีกคน ก็เลยตัดสินใจถอนหมั้นคุณชยพัทธ์ไปค่ะ และหลังจากนั้นท่านก็ถูกตัดึวามสัมพันธ์ออกจากตระกูลกองแก้ว เธอก็เลยย้ายมาอยู่ที่เมืองนภาค่ะ ถ้าหากว่าเรื่องนี้คือความจริง นั่นก็........” “ฉันเข้าใจความหมายของเธอ เลนนี่......เธอต้องได้รู้ก่อนว่าคุณชยพัทธ์คนๆนี้.......” นิธานเกิดความลังเล แต่ไหนแต่ไรมาชยานีไม่เคยเห็นนิธานมีท่าทีที่ลังเลขนาดนี้มาก่อนเลย “คุณชยพัทธ์ทำไมหรอคะ เขาคือ.......คุณรู้จักเขาหรอคะ” “ก็ถือว่ารู้จักนะ” นิธานพยักหน้า นิ้วมืออันเรียวยาวของเขาจับที่พวงมาลัย “เฉลิมพล และคุณชยพัทธ์ เธอไม่เคยลองเอาความสัมพันธ์ของคนนี้มาเทียบหรอว่าเขานั้นเป็นอะไรกัน” “เฉลิมพล.....เอ่อ..... คุณชยพัทธ์คือคุณพ่อของเฉลิมพลหรอคะ” ชยานีรีบส่ายหัวทันที “ไม่ใช่สิ อายุของเฉลิมพลไม่ถึง......” “เธอคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย” นิธานอดยิ้มไม่ได้ “คุณชยพัทธ์คือลุงสี่ของเฉลิมพล พอเธอพูดออกมาทำให้ฉันนึกขึ้นได้ ในตอนนั้นคุณลุงชยพัทธ์มีคู่หมั้นอยู่จริงๆ ในตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันเคยเห็นรูปภาพของลุงชยพัทธ์กับผู้หญิงคนหนึ่ง” ในวันนั้นเขายังคงรู้สึกคุ้นๆหน้าผู้หญิงนั้น แต่เขาคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก แต่ในตอนนี้.......มันคงจะไม่ใช่รู้ของจริยาในตอนสาวๆใช่ไหม “แต่ว่าตระกูลจันทร์พาอยู่ที่เมืองนภา และตระกูลกองแก้วอยู่ในเมืองเมฆาไม่ใช่หรอคะ” ชยานีเกิดความสงสัย “ในตอนเด็กๆลุงสี่โตมาในเมืองเมฆา อันนี้ก็เป็นเรื่องของตระกูลจันทร์พาแล้วแหละ ภายหลังลุงสี่ถึงได้กลับมาที่ตระกูลจันทร์พา แต่สำหรับเรื่องนี้ฉันก็ไม่ได้รู้อะไรมากสักเท่าไหร่ แต่แค่เคยได้ยินเฉลิมพลพูดว่าลุงสี่ของเขานั้นได้หลงรักผู้หญิงคนหนึ่ง และได้เกิดปัญหาขึ้น” “ถ้าอย่างนั้น.......ในตอนนั้นแม่ของฉันได้หักหลงเขา แล้วเขาไม่โกรธ ไม่พูดอะไรบ้างหรอคะ” ชยานีคิดแล้วคิดอีก ในตอนนั้นถึงแม้ว่าตระกูลกองแก้วจะเก่งกาจขนาดไหน แต่ก็ไม่ได้เก่งเท่ากับตระกูลจันทร์พา จริยาหนีไปกับผู้ชายคนอื่น ถ้าอย่างนั้นคุณชยพัทธ์จะยอมปล่อยตระกูลกองแก้วไปง่ายๆนั้นหรอ “เรื่องนี้ฉันก็ไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่ ในเรื่องนี้ฉันจะไปสืบหาข้อมูลมาดีๆ แต่เธอก็ต้องเตรียมใจไว้ดีๆนะ” “เตรียมใจอะไรหรอคะ” “คุณลุงชยพัทธ์นอนอยู่บนเตียงมาได้ยี่สิบกว่าปีแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตื่นขึ้นมา! ” นิธานพูด “เธอคิดว่ามันจะเป็นไปได้ไหม.......” “เขา....เป็นอะไรหรอคะ” ชยานีไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของตัวเองถึงเต้นรัว และรู้สึกเจ็บปวด ที่จริงแล้วเธอเองก็รู้สึกเห็นใจคุณชยพัทธ์เหมือนกัน ทั้งที่จริงๆแล้วเธอไม่รู้จักเขา และไม่เข้าใจแล้ว แต่เมื่อเธอนึกว่าแม่แท้ๆของเธอเองได้หักหลังเขา และทิ้งเข้าไป มันทำให้ชยานีรู้สึกวางมันลงไม่ได้ “เหมือนคุณลุงชยพัทธ์เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ และเพราะเรื่องนี้เกิดขึ้น มันทำให้ตระกูลจันทร์พานั้นแทบบ้าคลั่ง ถ้าหากว่าเธออยากรู้เรื่องราวอย่างละเอียด ฉันจะทำให้เฉลิมพลตอบคำถามของเรา” ชยานีส่ายหัว “เอ่อคือ....ตอนนี้ยังไม่ต้องหรอกค่ะ” เธอไม่ค่อยแน่ใจในเรื่องที่เกิดขึ้นสักเท่าไหร่ แต่ถ้าหากว่าเรื่องที่พูดมาเป็นเรื่องจริงล่ะก็ จริยาคงจะรู้สึกผิดต่อคุณชยพัทธ์มากๆเลย เมื่อเหตุการณ์ที่ผ่านมานั้นกำลังถูกกล่าวถึงขึ้นมา มันทำให้ชยานีอดห่วงความรู้สึกของจริยาไม่ได้ เพราะตระกูลจันทร์พาก็มีอิทธิพลและยิ่งใหญ่ แต่จริยาไม่มีตระกูลกองแก้วพ่วงท้ายอีกแล้ว ถ้าหากว่าตระกูลจันทร์พาต้องการจะลงมือทำอะไรจริยาจริงๆ จริยาคงไม่มีหนทางที่จะต่อสู้ได้ และยิ่งในส่วนนี้ที่จริยาเป็นฝ่ายผิด “แบบนั้นก็ได้ เรื่องนี้เราไว้ค่อยคุยกันอีก เราไปหาอะไรทานกันก่อนดีกว่า” นิธานพาชยานีไปทานข้าว และด้วยที่ชยานีไม่วางใจที่จะปล่อยให้จริยาอยู่ในโรงพยาบาลเพียงคนเดียว เธอคือจึงพูดว่าอยากไปเฝ้าจริยา นิธานจึงไปเป็นเพื่อนชยานี เป็นเพราะว่าในตอนกลางวันจริยาได้นอนพักเป็นเวลานาน ทำให้ตอนนี้เธอนอนไม่หลับ เมื่อเหลือเห็นชยานีกลับเข้ามาอีก เธอจึงอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ “แม่บอกแล้วไง ว่าแม่ไม่เป็นอะไร ทำไมหนูไม่กลับไปพักผ่อน” และพูดต่อว่า “นิธาน คุณพาปาลีกลับไปพักผ่อนหน่อยนะคะ วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ฉันดีขึ้นเยอะ ไม่ได้เป็นอะไรมากเลยค่ะ” “แม่ครับ ปาลีไม่ใช่ว่าเขาไม่วางใจในแม่นะครับ แต่ให้เธออยู่ต่ออีกสักหน่อยเถอะนะครับ” นิธานถึงมือชยานีให้นั่งลง “คุณแม่คงไม่อยากให้ปาลีนอนเป็นห่วงท่านทั้งคืน จนนอนไม่หลับหรอกนะครับ” “เฮ๊อ เจ้าเด็กพวกนี้หนิ ฉันบอกไปแล้วว่าไม่เป็นอะไร” จริยาจนปัญญา “อยู่อีกสักพักล่ะกันนะ” นิธานจึงนั่งลงอยู่เป็นเพื่อนจริยา ในระหว่างนิธานได้ต่อสายโทรศัพท์โทรหาใครสักคน ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ตีรณก็ได้พาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา “คุณผู้ชายครับ นี่คือคนที่คุณตามหาครับ” นิธานรับเอกสารจากมือของตีรณ และอ่านอย่างละเอียดหนึ่งรอบ เขาเคาะไปเขาของตัวเองเรื่อยๆ “มีประสบการณ์การการเป็นพยาบาลมาสิบกว่าปีแล้วหรอ” “ใช่แล้วค่ะคุณผู้ชาย” ผู้หญิงคนนั้นเมื่อได้เห็นท่าทีที่แข็งๆของนิธาน เธอก็อดไม่ได้ที่จะกลัวและตื่นเต้น “ฉัน....ทำงานด้านนี้มาสิบกว่าปีแล้วค่ะ” “อื้ม” นิธานพยักหน้า หันไปพูดกับตีรณ “นั่นก็เอาเธอนั่นแหละ” “ขอบคุณนะคะคุณท่าน” ชยานีถึงกับตกตะลึง “เวลาสั้นๆขนาดนี้ คุณไปหามาจากไหนคะ” ชยานีนั่งอ่านประวัติย่อๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่พยาบาลทั่วไปธรรมดา เธอนั้นรับดูแลแค่ตระกูลของคนที่มีเงิน เป็นพยาบาลเฉพาะทางระดับสูงเลย ถ้าไม่มีเงินมากพอก็ไม่สามารถที่จะจ้างได้เลย นิธานขยิบตามอง “ตีรณหามาให้ ทำไมหรอ” ตีรณรีบเงยหน้าขึ้นมา “คุณผู้หญิง มีอะไรสงสัยหรือเปล่าครับ” “ไม่มีอะไรจ้ะ คือนายมีความสามารถที่จัดการทุกอย่างได้ดีจริงๆ สุดยอดไปเลย” ชยานียิ้ม และหันไปมองที่ผู้หญิงคนนั้น “ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณช่วยดูแลคุณแม่ให้หน่อยนะคะ” “คุณผู้หญิงไม่ต้องเกรงใจนะคะ” ผู้หญิงคนนี้เป็นคนหัวไวและฉลาดพอสมควร แค่ได้ยินนิธานกับชยานีพูดคุยกัน ก็รับได้ทันทีว่าทั้งสองคนนั้นเป็นอะไรกัน ชยานีพูดคุยกับพยาบาลไม่กี่ประโยคเกี่ยวกับอาการเบื้องต้นของจริยา มีอะไรที่เป็นข้อห้ามเกี่ยวกับเธอบ้าง จนกระทั่งทำให้จริยาแทบจะหมดความอดทน ชยานีจึงถูกนิธานดึงตัวออกมาให้กลับบ้าน “คุณจะรีบลากฉันออกมาทำไมคะ ฉันยังไม่ได้ทำอันนั้นให้คุณแม่เลย........” “เลนนี่ แม่เธอแยกแยะได้” นิธานตัดบทพูดของชยานี “ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงแม่ แต่ท่านโตแล้ว ผ่านอะไรมาเยอะและมีประสบการณ์มากกว่าเธอ ท่านรู้ว่าจะต้องดูแลตัวเองอย่างไร” นิธานลูบที่มือของชยานี “ให้พื้นที่ว่างกับแม่เธอด้วย โอเคไหม” “แต่ว่า......” “เธอดูไม่ออกหรอว่าวันนี้ท่านไม่ได้อยากให้เธออยู่ด้วยเท่าไหร่” นิธานพูดออกมาอย่างจนปัญญา ชยานีนิ่งอึ้ง “คุณ......รู้ได้อย่างไรคะ” “ก็ตั้งแต่ที่เราสองคนเดินเข้าไป ท่านก็อยู่ไม่สุขเลย เธอไม่ได้มองไปที่ท่านบ้างหรอ บอกให้เธอออกไปตั้งสิบกว่าครั้ง! ” “เอ่อ.....ทำไมคุณจำได้หมดเลย” ชยานีรู้สึกไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่ แต่เมื่อคิดเธอรู้สึกว่าวันนี้จริยาไม่ปกติจริงๆด้วย เหมือนกับพูดมาหลายครั้ง แต่กี่ครั้งนี้ชยานีจำไม่ได้เลย “ใช่....เพราะฉะนั้น คุณไม่ควรบีบท่านจนเกินไป”