ตอนที่ 286 การสอบสวนของปวีณ

ต๭นที่ 286 การสอบสวนของปวีณ “เรื่องแบบนี้มันไม่สามารถมาเร่งรีบได้ ให้เวลาแม่ของเธอหน่อยนะ โอเคไหม” นิธานตีลงไปเบาๆที่มือของชยานี ชยานีแสดงท่าทีหมดหนทางออกมา ทำได้เพียงพยักหน้า “จริงๆแล้วฉันไม่ได้ความหมายอย่างอื่น ฉันก็แค่เป็นห่วงสุขภาพร่างกายของท่านเท่านั้น” “แต่ในตอนนี้ในใจของเขามีเรื่องราวมากมายก่อนหน้านี้ที่ได้ปิดบังเธอไว้อยู่ เลนนี่ เธอต้องเข้าใจหน่อยนะ” นิธานปลอบใจเธอ ชยานีพยักหน้า “บางทีคงเป็นเพราะฉันไม่สังเกตดูอารมณ์ของท่านจริงๆ” ตอนนี้ชยานีกำลังคิดไปคิดมา ในวันที่เกิดเรื่องขึ้นนั้น มันคงเป็นเรื่องใหญ่มากจริงๆ จริยาจึงต้องปิดบังเอาไวอย่างนี้ และไม่อยากให้เธอรู้เรื่อง “ถ้าอย่างนั้นช่วงวันสองวันนี้ฉันจะไม่เข้าไปรบกวนใจท่านนะคะ” “อื้ม ฉันได้หาพยาบาลที่ดีที่สุดในเมืองนภาให้แล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ วางใจเถอะ” ในเมื่อนิธานจัดเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดีเยี่ยม ชยานีจะยังพูดอะไรได้อีก “นิธาน คุณดีมากจริงๆ” ถ้าหากว่าไม่มีนิธาน ชยานีก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำยังไงกับสิ่งที่ตัวเองกำลังเจอ แต่ในตอนนี้เขามีนิธาน มันทำให้เธอรู้สึกมั่นคง เพราะเหมือนมีเสาหลัก ในช่วงเวลานี้ที่จริยาอยู่ที่โรงพยาบาล ชยานีเองก็ไม่ได้ว่างเลย เมื่อเธอคิดว่าจะต้องไปที่สัปดาห์แฟชั่นแห่งปารีส ก็จะต้องจัดเตรียมทุกอย่างให้ดีที่สุด เพราะฉะนั้นไม่กี่วันนี้เธอเอาแต่ทำงานตลอดเวลา เธอยุ่งตั้งแต่ฟ้าสว่างจนฟ้ามืด เพราะการที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาให้ได้ ชยานีจึงไม่ยอมแพ้ ชยานีออกมาจากห้องทำงาน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นลินได้พาคนๆหนึ่งเข้ามาพอดี “คุณปวีณ.....กรุณารอสักครู่นะคะ.....คุณปาลีคะ พอดีว่าคุณปวีณแจ้งว่าต้องการที่จะพบกับคุณค่ะ” ชยานีจ้องเขม่นไปที่ปวีณ ค่อยๆขมวดคิ้วจากนั้นก็พยักหน้า “คุณปวีณ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ มาหาฉันมีธุระอะไรหรอคะ” ปวีณพยักหน้า “ก็ถ้าพูดแบบตรงไปตรงมาก็คือ วันนี้ผมมีเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องอยากจะขอร้องคุณหน่อยครับ” ชยานีพยักหน้า “ถ้าหากว่าอย่างนั้นพวกเราเข้าไปคุยในห้องทำงานดีกว่าค่ะ นลิน รบกวนขอกาแฟหนึ่งแก้วจ้ะ” ชยานีพาปวีณเข้าไปในห้องทำงาน “เชิญนั่งค่ะคุณปวีณ” นลินรีบเตรียมกาแฟอย่างว่องไวและนำเข้ามาเสิร์ฟให้กับปวีณ จากนั้นชยานีก็ให้นลินจัดการธุระที่จะกำลังทำค้างไว้อยู่แทนเธอ “ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณปวีณ ถ้าหากว่ามีใครเข้ามาขอพบ ให้บอกไปว่าฉันไม่อยู่” “ได้ค่ะคุณปาลี” นลินเดินออกไปจากห้อง ชยานียิ้มออกมาและมองไปที่ปวีณ “คุณปวีณมีเรื่องอะไรที่อยากจะให้ฉันช่วยหรอคะ” ดวงตาของปวีณเปล่งประกายออกมา โดยเฉพาะตอนที่เห็นชยานียิ้ม เขาถึงกับต้องตกตะลึง “คุณปวีณคะ” “เอ่อ.....ขอโทษครับ” ปวีณได้สติและหันกลับมามอง รีบดื่นกาแฟด้วยท่าทีที่เคอะเขิน ชยานีก็ไม่ได้เร่งรีบอะไร เธอทำแค่เพียงมองปวีณด้วยท่าทีที่นิ่งเงียบ หลังจากที่จริยาเกิดอุบัติเหตุได้สิบวัน ปวีณก็ได้เงียบหาย ไม่มีการติดต่อใดๆกลับมา ชยานีก็คิดว่าปวีณคงไม่ได้เก็บเรื่องนี้คิดในใจ แต่วันนี้ปวีณก็ได้โผล่มา ชยานีรู้สึกว่าเรื่องคงจะไม่ง่ายอย่างที่คิดแล้ว ปวีณนิ่งไปพักหนึ่ง “จริงๆวันนี้ผมมาที่นี่ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของคุณป้า......คุณแม่ของคุณ” ชยานีนั่งเอามือประสานกันและใช้นิ้วโป้งกดที่ง่ามมือของตัวเอง แววตาเป็นประกายเล็กน้อย และมองปวีณลึกลงไป เธอกับปวีณนั้นรู้จักกันมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ใจคนนั้นยากที่จะคาดเดา เช่นชามา เธอคนนี้ก็เป็นตัวอย่างแบบชัดเจนไม่ใช่เหรอ แต่ปวีณกับชามานั้นเขาก็ยังคงเป็นพี่น้องกัน เพราะฉะนั้นเวลาที่ชยานีเผชิญหน้ากับปวีณนั้นจะต้องระมัดระวังตัวให้ถึงที่สุด เพียงแค่ชยานีคิดว่า ถ้าหากจริยาเป็นคนของตระกูลกองแก้วจริงๆ นั่นก็หมายความว่าตัวเธอเองนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลกองแก้ว และก็มีความสัมพันธ์กับชามาด้วย เพียงแค่เธอคิดแบบนี้ ในใจของเธอก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก “เชิญคุณปวีณพูดเลยค่ะ” “เรื่องของครั้งที่แล้วที่เกิดขึ้น คุณปาลีได้ไปสืบหาความจริงแล้วหรือยังครับ” ชยานีเงยหน้ามองปวีณ “คุณปวีณคาดหวังให้ฉันไปค้นหาความจริงเรื่องอะไรหรอคะ” ปวีณพอฟังออกว่าชยานีมีความหมายที่ต่อต้านเป็นนัยๆ เขาเม้มปาก “คุณปาลีอย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมไม่ได้มีเจตนาไม่ดี” “คุณปวีณคงจะเห็นแล้วนะคะว่า คุณแม่ของฉันนั้นไม่ต้องการที่จะมีความเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลกองแก้ว และถึงแม้ว่าแม่ของฉันจะเป็นคนของตระกูลกองแก้ว แต่นั่นมันก็หลายปีที่ผ่านมาแล้ว ไม่ใช่หรอคะ” ชยานีย้อนถามปวีณ “เพราะฉะนั้นฉันเลยไม่ค่อยเข้าใจวัตถุประสงค์ที่คุณมาหาฉันในวันนี้” ปวีณขมวดคิ้ว ยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น “ผมไม่มีวัตถุประสงค์ใดๆ พูดออกไปคุณก็คงจะไม่เชื่อ” เขารู้ว่าสภาพของเขาในตอนนี้มันเก้ๆกังๆขนาดไหน “และผมก็ไมได้เจตนาไม่ดีจริงๆ” “พูดแบบไม่ปิดบังเลยนะครับ ตั้งแต่เล็กจนโตก็คือคุณป้าที่เป็นคนเลี้ยงผมมา ก่อนหน้าที่เขายังไม่ถูกถอดสถานะออกจากบ้านตระกูลกองแก้วนั้น ผมกับคุณป้าเรามีความผูกพันกันมาก แน่นอนว่านี่ยังไม่ใช่วัตถุประสงค์สุดท้ายที่ผมมาหาคุณในวันนี้” “คุณปวีณคะ มีอะไรก็พูดตรงๆเถอะค่ะ” “ชยานี” ปวีณมองไปที่ชยานี ดวงตาคู่นั่นจ้องประสานไปที่ดวงจาของชยานี หัวใจของชยานีเต้นด้วยจังหวะที่เร็ว คิดในใจว่า หรือปวีณจะรู้สถานะตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้ว แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ปวีณก็ได้พูดต่อ “คุณปาลียังคงจำคนที่ชื่อชยานีได้ไหมครับ” ชยานีเม้มปาก นิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า。 “ครั้งที่แล้วคุณนิธานได้มาหาผม และได้พูดกับผมเรื่องหนึ่ง” นิธานมองไปทางชยานี แต่ชยานียังคงใจเย็นอยู่ เพราะสิ่งที่นิธานได้พูดกับเธอนั้นก็ถือว่าเป็นความจริง ไม่กี่วันเขาเพิ่งจะพูดว่า ปวีณจะต้องมาหาเธออย่างแน่นอน และถามคำถามเกี่ยวกับชยานี และปวีณก็มาจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะชยานีได้เตรียมตัวมาก่อนหน้านี้ วันนี้เธอก็คงตกใจอย่างถึงที่สุด “คุณปวีณต้องการถามคำถามเกี่ยวกับเรื่องของชยานีหรอคะ” เขาเผชิญหน้ากับชยานีด้วยท่าทีที่สงบ ดวงตาของปวีณเริ่มมือลง “ผมอยากรู้ว่า คุณปาลีรู้ได้อย่างไรว่าชยานีคือน้องแท้ๆของคุณ” ชยานีค่อยๆกวาดสายตาไปรอบๆ และหาที่นั่งที่สะดวกนั่งลง มองปวีณด้วยท่าทีที่สงบเช่นกัน “ฉันรู้ได้อย่างไรว่าชยานีคือน้องสาวของฉันนั้นหรอ จริงๆแล้วในเรื่องนี้ฉันต้องขอบคุณชามาน้องสาวของคุณ” “เอ่อ...” ปวีณเกิดความสงสัย “เธอ.....” “ใช่ค่ะ เพราะอยู่ๆเธอก็มาโจมตีฉัน ใส่ร้ายฉันโดยที่ไม่มีเหตุผลใดๆ นี่เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันสงสัยและเกิดคำถาม คนที่ไม่เคยรู้จักกันมานอน และไม่ได้อยู่ในเมืองเดียวกัน แต่เธอก็ยังโจมตีฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันก็ยิ่งสงสัยมากกว่าเดิม เพราะฉะนั้นจริงจึงไปสืบเรื่องราวของน้องสาวฉันอย่างลับๆ หลังจากนั้นก็ได้รู้ว่าที่แท้น้องสาวของคุณก็คือเพื่อนสนิทของชยานี” ในตอนที่ชยานีพูดประโยคมันทำให้เธอรู้สึกผิดไม่ใช่น้อย เมื่อปวีณได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกเก้ๆกังๆ “ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ ชามาเธอ......” จริงๆแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเขากับชามาไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ แต่ชามาเองก็เป็นคนของตระกูลกองแก้ว เธอจึงตั้งใจเอาเรื่องนี้โยนไปที่เขา “วางใจเถอะค่ะ ฉันไม่ใช่คนที่ไม่มีขอบเขต คุณปวีณเองก็ไม่เคยทำเรื่องอะไรไม่ดีไว้กับฉัน ถ้าไม่อย่างนั้นวันนี้ฉันคงไม่มานั่งคุยกับคุณด้วยสันติแบบนี้” ชยานีใช้นิ้วเคาะที่หัวเข่าของตัวเอง “และบังเอิญมาก ที่หลังจากนั้นมาคุณทัตติ เมื่อพอได้เห็นฉันก็ทำเรื่องที่แปลกๆออกมา” ปวีณรีบขมวดคิ้ว “เขาไม่ได้ทำอะไรไม่ดีกับคุณใช่ไหมครับ” “คุณคิดว่ายังไงล่ะคะ” ชยานีถามย้อนกลับ ค่อยๆขมวดคิ้ว แต่สุดท้ายก็ค่อยๆคลายลง “คุณคิดว่าเขาจะมาสามารถทำอะไรได้หรอคะ ถึงแม้ว่าฉันไม่พูดอะไร สามีของฉันก็คงไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน” “สามี.....ใช่แล้ว.....” ทุกครั้งที่เขาได้พบกับเธอ มักจะลืมเสมอว่าเธอนั้นไม่ใช่เธอแล้ว และลืมไปว่าเธอได้แต่งงานไปนานแล้ว “มีความบังเอิญหลายๆอย่างเกิดขึ้น และยิ่งรวมกับที่ฉันได้ไปอ่านในสมุดบันทึกของคุณแม่ ในปีนั้นคุณแม่ได้คลอดลูกฝาแฝดออกมา ฉันเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก จึงรีบค้นหา คุณเองก็คงรู้ความสามารถของสามีของฉัน ดังนั้นไม่ว่าจะสืบหาเรื่องอะไร ก็สามารถได้คำตอบทั้งนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าชยานีจะเป็นน้องสาวของฉัน และฉันก็ต้องเอาน้องของฉันกลับมา ฉันทำแบบนี้ มันผิดตรงไหนหรอคะ” “ไม่ครับ! ” ปวีณส่ายหน้า “คุณพาเธอกลับบ้าน นั่นมันก็ไม่ได้ผิดอะไร” จริงๆแล้วเขามีความสุข และก็มีความเสียใจในเวลาเดียวกัน มีความสุขที่ถึงแม้ชยานีจะตายไปแล้ว แต่เธอก็ได้กลับมาหาครอบครัวของเธอเอง และถ้าหากนิธานและชยานีไม่ได้นำร่างของเธอกลับมานั้นล่ะก็ ร่างของเธอคงโดนชามาทำลายทิ้งไปแล้ว แต่ที่เสียใจก็คือ คิดไม่ถึงว่าชยานีจะคือลูกสาวของคุณป้าจริยา นั่นมันก็หมายความว่า เด็กผู้หญิงที่เขาชอบและมีความรู้สึกๆดีให้นั้น คือน้องสาวของตัวเอง นี่มันก็เป็นเรื่องที่ปวีณแทบจะรับไม่ได้ “คุณปวีณยังมีเรื่องอะไรอีกไหมคะ” ชยานีมองเห็นปวีณมีท่าทีที่โศกเศร้า จึงต้องเปิดปากถาม ปวีณเม้มปาก ส่ายหัวไปมา “ไม่มีแล้วครับ ผมไปเยี่ยมเธอได้ไหมครับ” ชยานีขมวดคิ้ว ด้วยท่าทีที่ลำบากใจ “คุณปาลีไม่ค่อยเต็มใจใช่ไหมครับ” ปวีณรู้สึกเจ็บไปทั้งหัวใจ “ผมรู้ว่าคำขอของผมนั้น มันเป็นคำขอที่น่ารังเกยจสิ้นดี แต่ผมกับนี........ผมกับชยานีรู้จักกันมาเป็นเวลาหลายปี พวกเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และในตอนที่เธอเกิดอุบัติเหตุผมก็ไม่อยู่ รอจนถึงตอนที่ผมได้รู้ข่าว ผมก็มาไม่ทันที่จะพบเธอเป็นครั้งสุดท้าย อีกอย่างเธอคือน้องสาวของคุณ ก็ถือว่าเป็นลูกสาวของป้าแท้ๆของผม ก็นับว่าเป็นน้องสาวแท้ๆของผมเช่นกัน” “คุณปวีณ......คุณก็พูดถูกค่ะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เต็มใจ แต่แค่ตอนนี้คุณจะไม่ได้พบเธอเพียงชั่วคราว” “หมายความว่าอย่างไรครับ” ปวีณหันมาด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้นกับนีหรอครับ” “เธอจะเป็นอะไรล่ะคะ ” ชยานียิ้มให้กับปวีณ “เธอสบายดีค่ะ” ตอนที่พูด แววตาของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป “ชีวิตของเธอก่อนหน้านี้ดีหรือทุกข์ฉันไม่รู้ แต่หลังจากที่เธอตายไป ฉันจะดูแลเธอให้ดีที่สุด อย่างน้อยๆก็ไม่ให้คนไปทำลายเธอได้ และจะนำเธอกลับไปสู่ดินให้ได้” “ผม.....” ปวีณพูด “ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผมต้องขอโทษแทนชามาด้วยนะครับ” “ไม่ต้องขอโทษฉันแล้วค่ะ ฉันไม่ได้ถือโทษโกรธคุณปวีณเลย นั่นเพราะว่าคุณไม่ได้มีส่วนอะไรด้วย ไม่ได้มีความโกรธแค้นอะไรกับฉัน แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะรับคำขอโทษของชามา แต่ฉันแค่ไม่รับคำขอโทษที่มาจากคนอื่นค่ะ” ชยานีลุกขึ้น แววตาของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชา “คุณปวีณคะ มีประโยคหนึ่ง ฉันไม่แน่ใจว่าคุณเคยได้ยินมาก่อนหรือเปล่า” “อะไรหรอครับ” เมื่อได้เห็นท่าทีที่เหมือนจะขับไล่เขาออกไป ปวีณคิดว่าการที่เขาจะได้ไปเยี่ยมร่างศพของชยานีนั้น คงเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก แต่เมื่อได้ยินคำพูดนั้นของชยานีก็เหมือนเธอมีอะไรจะพูด “ไม่มีอะไรแล้วค่ะ” ชยานีเม้มปาก “ถ้าหากว่าคุณมีเวลา หลังจากที่กลับไปเมืองเมฆารบกวนบอกชามาด้วยนะคะว่า เรื่องระหว่างฉันและเธอยังไม่จบ และเรื่องระหว่างเธอกับน้องสาวของฉันก็ยังไม่จบเช่นกัน ฉันคนนี้เป็นคนที่ใครร้ายมาฉันก็ร้ายกลับ เธอได้ทำอะไรไว้กับน้องสาวของฉัน ฉันก็จะทำแบบนั้นกับเธอเช่นกัน ” ปวีณขมวดคิ้ว “คุณพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไรครับ”