ตอนที่ 287 ในตอนที่นิธานไม่มีความรู้สึกปลอดภัย

ต๭นที่ 287 ในตอนที่นิธานไม่มีความรู้สึกปลอดภัย “ไม่มีอะไรค่ะ! ” ชยานีทำสีหน้าเยือกเย็นในปวีณ แสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากสนทนาใดๆต่อไปอีก ปวีณขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม แต่ชยานีก็ยังคงไม่พูดอะไร ปวีณก็หมดหนทาง “ถ้าหากว่าชามาทำเรื่องอะไรที่ไม่ดีจริงๆ พวกเราตระกูลกองแก้วคงจะไม่ปล่อยไปอย่างแน่นอน” “คำพูดของคุณประโยคนี้มันช่างน่าฟังจริงๆเลยนะคะ แต่ก็ไม่รู้ว่าสามารถเชื่อได้หรือไม่” ชยานีเข้าใจชามาเป็นอย่างมาก และก็เข้าใจทัศนคติที่ตระกูลกองแก้วมีต่อชามา ชามาเป็นคนที่มีนิสัยหยิ่งจองหองมาตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ก็จะยอมและรู้เห็นเป็นใจตลอด ถ้าไม่อย่างนั้นชามาก็จะกรี๊ดระเบิดออกมา “คุณปาลีครับ ผมรู้สึกว่าสิ่งที่คุณทำต่อผมนั้น.......” “คุณปวีณไม่ใช่ว่ากำลังสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างคุณแม่ของฉันกับตระกูลกองแก้วหรอกหรอคะ” ชยานีตัดบทพูดของปวีณ ปวีณนิ่งเงียบไป “คุณกำลังคิดอะไร” “ถ้าหากว่าอย่างนั้นก็รบกวนคุณปวีณช่วยนำDNAของคุณปู่หรือคุณพ่อของคุณมาตรวจ เรื่องนี้คิดว่าคงไม่ยากเกินไปสำหรับคุณปวีณใช่ไหมคะ” “ก็ไม่ถือว่ายากครับ เรื่องนี้ผมจะรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด” เมื่อส่งปวีณกลับไป ชยานีเอนกายลงพิงที่โซฟาด้วยท่าทีที่เหนื่อยล้า จริงๆแล้วเธอเองก็ไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับปวีณสักเท่าไหร่ และไม่อยากจะทำท่าทีแบบนี้กับเขาเลย แต่ในปัจจุบันนี้เธอคือปาลี ไม่ใช่ชยานีคนก่อนอีกต่อไป และแน่นอนว่าการปฏิบัติที่มีต่อปวีณนั้นก็ต้องแตกต่างกันออกไป หลังจากที่พบปวีณสามวัน ชยานีก็ได้รับชิ้นส่วนในการตรวจส่วนสอบDNA จากปวีณ และนั่นก็เส้นผมของคุณนิเษพย์พ่อของเขา เมื่อชยานีได้รับมันมาก็รับส่งให้กับนิธานทันที นิธานตบลงเบาๆที่ไหล่ของชยานี “เรื่องนี้ฉันจะให้ตีรณเป็นคนไปดำเนินการต่อเอง เธอไม่ต้องกังวลนะ” นิธานรับชิ้นส่วนนั่นมา และต่อสายโทรศัพท์หาตีรณ จากนั้นก็ดึงให้ชยานีนั่งลง “เตรียมตัวไปสัปดาห์แฟชั่นตอนไหนล่ะ” “อีกสองวันค่ะ” ยิ่งชยานีคิด เธอก็ยิ่งรู้สึกปวดหัว “ฉันมีความรู้สึกตลอดเวลามันจะมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆเลยค่ะ” “มีฉันอยู่ตรงนี้ ไม่มีเรื่องอะไรที่จะเกิดขึ้นได้” นิธานกอดชยานี ลูบดมเส้นผมของชยานี “แล้วของล่ะ เธอไปที่นั่นอยากเอาอะไรไปบ้าง” “อากาศที่นั่นค่อนข้างหนาว ฉันต้องเตรียมตัวดีๆ” ชยานีคิดว่ามีหลายอย่างที่เธอยังไม่ได้เตรียมพร้อมให้ดี “ช่วงนี้ฉันยุ่งมากเลยค่ะ” “ไม่เป็นไรนะ ฉันได้ให้นวตาเตรียมทุกอย่างแทนเธอแล้ว เธอลองไปดูนะว่าขาดเหลืออะไรบ้าง ฉันจะรีบให้คนไปจัดการให้เรียบร้อย” ชยานีได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเธอก็เป็นประกาย รีบมองอย่างว่องไวไปที่ห้องแต่งตัว ปรากฏว่ามีกระเป๋าเดินทางสองสามใบที่ถูกจัดเตรียมวางไว้ที่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือสิ่งของจำเป็นก็ต่างมีหมดแล้ว นิธานเดินเข้ามา ยืนที่ตรงด้านหลังของชยานี “เป็นอย่างไรบ้าง เธอลองดูหน่อยนะว่าขาดอะไรไหม ตอนนี้ยังพอมีเวลา เดี๋ยวฉันจะให้นวตาไปเตรียมให้” “นิธานคะ คุณดีกับฉันมากๆๆๆเลยค่ะ ฉันไม่รู้แล้วว่าจะพูดอย่างไรดี” ชยานีหันตัวกลับมา มุดเข้าไปในอ้อมกอดของนิธาน และกอดนิธานจนแน่น หัวใจของเธอเต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับหัวใจของนิธาน นิธานมองเห็นชยานีทีมีท่าทีเหมือนเด็กน้อย หัวใจของเขาก็อ่อนโอนลงมาทันที ยื่นมือออกไปลูบที่หัวของชยานี เธอเองก็อยู่ด้วยความนิ่งสงบและไม่ขยับไปไหน กอดนิธานและหายใจลึกลงไป “ฉันคิดว่าคุณเหมือนมีกระเป๋าวิเศษของโดราเอมอนเลยค่ะ ไม่ว่าอะไรก็มีไปหมด ถ้าหากว่าวันหนึ่งฉันไม่มีคุณอยู่ข้างกาย ฉันจะทำอย่างไรคะ” “จะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด เธอคิดอะไรที่ไม่ควรจะคิดนะ” นิธานกอดชยานีแน่นกว่าเดิม ราวกับว่ากลัวชยานีจะหลุดออกไปจากอ้อมแขนของเขา นิธานกอดชยานีด้วยอ้อมกอดที่แน่นจนเกินไป จนทำให้ชยานีแทบจะหายใจไม่ออก เธอค่อยๆขมวดคิ้ว และยื่นมือไปหยิกที่เอวของนิธาน จนทำให้นิธานรู้สึกเจ็บ จากนั้นก็ค่อยๆปล่อยเธอ “เป็นอะไรหรอ” “ยังจะถามฉันอีกหรอคะ ว่าฉันเป็นอะไร คุณอยากให้ฉันขาดอากาศหายใจตายหรอคะ” ชยานีไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย นิ้วเล็กๆของเธอจิ้มไปที่หน้าอกของนิธาน “คุณบอกมานะคะ ว่าคุณจงใจใช่ไหม ทำอย่างกับว่าแต่ละนาทีฉันจะจากคุณไปอย่างนั้นแหละ” นิธานรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นมืดมน เขากอดชยานีอีกครั้งหนึ่ง ในครั้งนี้ไม่ได้แน่นจนเกินไป แต่เธอก็ไม่สามารถสะบัดออกได้ “เลนนี่ เรื่องที่เธอคิดจะไปจากฉัน แม้แต่จะคิดก็อย่าได้คิด ฉันจะไม่มีวันยอมให้เธอยากฉันไปแน่นอน ชั่วชีวิตนี้ฉันไม่มีทางยอม!” “นิธานคะ นิธาน.......คุณใจเย็นๆก่อนนะคะ” นิธานทำให้ชยานีตกใจเป็นอย่างมาก แต่เมื่อได้ฟังคำพูดนั้นของนิธาน ชยานีก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ เธอลูบไปเบาๆที่หลังของนิธาน “ฉันจะไม่จากคุณไปไหนค่ะ ฉันจะจากคุณไปได้ยังไงกัน” มันเป็นช่วงเวลาที่นิธานกอดชยานีแบบกำลังพอดี จากนั้นเขาก็ค่อยๆปล่อยชยานีออก แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นสดใสอีกครั้ง แต่นิธานก็ไม่พูดอะไรอีกเลยแม้แต่คำเดียว ทำให้ชยานีเดาไม่ถูกว่านิธานนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ แต่จากอาการของนิธานที่แสดงออกมาเมื่อกี้นี้นั้น มันทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขานั้นสูญเสียความรู้สึกปลอดภัยไปเขารู้สึกไม่มีความมั่นคงในตัวของชยานี นิธานเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง มีความมั่นคงในทุกๆเรื่อง ไม่กลัวที่จะเผชิญหน้ากับใคร คิดไม่ถึงเลยว่าเขาเองก็จะมีช่วงที่รู้สึกไม่มั่นคงและไม่ปลอดภัย มันทำให้ชยานีรู้สึกสงสัยอย่างจริงจัง แต่ว่าในความสงสัยนั้นก็มีความรู้สึกที่ตำหนิและโทษตัวเอง คงเป็นเพราะเธอยังทำดีไม่มากพอ บางทีมันก็เลยทำให้นิธานนั้นเกิดความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมา “นิธานคะ คุณดีมากๆแล้วนะคะ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าชีวิตนี้ฉันได้พบกับผู้ชายที่ดีที่สุด แล้วฉันจะจากคุณไปได้อย่างไรกันคะ และถึงแม้ว่าคุณจะไม่ต้องการฉันแล้ว ฉันก็จะยังอยู่กับคุณ ถึงแม้ว่าฉันจะตายแล้วก็จะไม่ยอมปล่อยไปคุณไป จริงๆนะคะ” ชยานีเกิดที่เอวของนิธาน มือทั้งสองข้างจับที่นิธานแน่น หัวใจของเธอค่อยๆเต้น “ทำไมคุณถึงมีความคิดแบบนี้คะ ฉันจะไม่จากคุณไปไหนเด็ดขาดค่ะ” เธอรู้สึกว่าเนื้อตัวของนิธานนั้นเริ่มผ่อนคลายลง ชยานีจึงรู้สึกโล่งใจ แต่เธอก็ยังคงกอดนิธานไว้อยู่ “ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนกังวลว่าคุณอาจจะไม่ต้องการฉันแล้ว และยิ่งเพราะฉันเป็นคนที่ยุ่งวุ่นวายมากขนาดนี้” “ไม่มีทาง ไม่มีทางที่ผมจะไม่ต้องการคุณ” “โอเคค่ะๆ เราก็ได้พูดกันอย่างชัดเจนแล้วนะคะ ครั้งหน้าคุณอย่าเป็นแบบนี้อีกนะคะ นิธานคะ ถ้าหากว่าคุณมีเรื่องอะไรคุณจะต้องบอกฉันนะ อย่าเก็บอะไรไว้ในใจ ถ้าบอกฉันทั้งหมดได้ ก็บอกให้หมดนะคะ” ชยานีตัดสินใจแล้วจริงๆว่าจะอยู่กับนิธานไปตลอดชีวิต แน่นอนว่าเธอไม่ต้องการที่จะให้ทั้งสองคนมีความขัดแย้งกัน “อื้ม!” นิธานพยักหน้า “ฉันคงจะเครียดเกินไปหน่อย” ชยานียิ้มออกมา “จริงๆแล้วฉันดีใจมากนะคะ” ชยานีเขย่งจุ๊บเบาๆคิ้วของนิธาน “โอเคๆ เธอไปดูก่อนนะว่าตอนนี้ยังขาดอะไรอยู่ ฉันจะได้รีบให้นวตาจัดเตรียมให้” หลังจากนั้นสามสิบนาที ชยานีก็ได้จัดของเสร็จทุกอย่าง จากนั้นก็รีบเอากระเป๋าทั้งสามใบไปวางไว้ที่มุมห้อง “นิธานคะ คุณคิดว่าของฉันเยอะเกินไปหรือเปล่าคะ” เพราะเธอไปแค่สัปดาห์แฟชั่นเฉยๆ แต่เอากระเป๋าไปใบใหญ่ๆสามใบ ดูเหมือนว่ามันจะเกินไป “ไม่หรอก เพราะยังไงตอนนั้นก็คงผู้ช่วยช่วยเธอขนอยู่ดี ของพวกนี้เป็นของจำเป็นไม่สามารถขาดได้” นิธานพูดพลางยีๆที่หัวของชยานีจนฟู เขาอดไม่ได้ที่จะกอดเธอ “จะให้ทำอย่างไรล่ะ ก็ฉันไม่อยากห่างจากเธอ” “โถ่ นิธานคะ ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่กลับมา” ชยานีเห็นนิธานท่าทีเหมือนเด็กน้อย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกระอาใจ แต่กลับรู้สึกตลกด้วยซ้ำไป “อีกอย่างนะคะ ไปทำงานแค่ไม่กี่วันเองค่ะ” “น่าเสียดายที่ช่วงนี้ฉันยุ่ง ก็เลยไม่มีเวลาไปเป็นเพื่อนเธอ” นิธานทำท่าทีเสียดาย “พอแล้วนะคะๆ ไม่เศร้าแล้วนะคะ” ชยานีจูบลงไปที่ริมฝีปากของนิธาน เหมือนเป็นการปลอบใจเขา “ไปทำงานแค่ไม่กี่วัน เวลาผ่านไปไวจะตาย ถ้าอย่างนั้นคุณบอกฉันนะคะว่าคุณอยากได้อะไรเป็นของขวัญ ฉันจะซื้อกลับมาให้คุณค่ะ” นิธานยิ้มออกมา ด้วยความพึงพอใจในตัวของชยานี โดยเฉพาะในตอนที่ชยานั้นสนใจในตัวเขา หัวใจของนิธานนั้นรู้สึกอบอุ่นเสียเหลือเกิน “ปกติก็แล้วไม่ใช่ว่าสามีต้องเป็นคนให้ของขวัญภรรยาหรอกหรอ” “โถ่ ก็จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะคะ ก็ในบ้านคุณภรรยาต้องออกไปทำงานข้างนอก และให้คุณสามีทำงานอยู่ที่บ้าน” ชยานีพูดไปด้วย และจ้องมองไปที่นิธานไปด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์แบบเด็กๆ “จะให้ทำอย่างไรล่ะคะ ในเมื่อฉันรักคุณที่สุด” หัวใจของนิธานอ่อนยวบลง มือทั้งสองข้างของเขาจับที่หน้าของชยานี และจูบเธอลงไปด้วยรอยจูบอันอบอุ่น ชยานีตกตะลึง รีบจับที่คอของนิธาน และจูบเขาเช่นกัน “ก๊อก ก๊อก ก๊อก!” มีเสียงเคาะดังมาจากที่ประตู ทำลายช่วงเวลาที่อบอุ่นของสามีและภรรยา ชยานีรู้สึกเขินอายจนหน้าแดงออกมา ถึงแม้ว่าตอนนี้จะอยู่ในบ้าน อยู่ในห้องนอน แต่การที่พลอดรักกันต่อหน้าคนอื่นนั้น เป็นสิ่งที่ชยานียังไม่คุ้นชิน เธอมองไปที่ประตู ได้เห็นนวตาพาตีรณมา ทั้งสองคนทำท่าทีเก้ๆกังๆ ไม่รู้ว่าควรจะมองไปที่ไหนดี ทำได้แค่เพียงมองไปรอบๆ ชยานีหน้าแดงก่ำ เธอค่อยๆกลืนน้ำลายลงคอ และมองไปทางนิธาน นิธานยังคงมีท่าทีที่นิ่งเงียบสงบ ราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย นิธานมองไปทางพวกเขา “มีเรื่องอะไร” “คุณผู้ชายคะ คุณผู้ช่วยตีรณบอกว่าคุณได้ให้เขานั้นมาของค่ะ” นวตาเปิดปากพูดอย่างติดๆขัดๆ ทั้งที่ในใจนั้นกลัวจะแทบขาดใจ ถึงแม้ว่าในตอนที่นิธานจะอยู่กับชยานีแล้วจะมีอารมณ์ที่ไม่หงุดหงิดก็ตาม และอบอุ่นเวลาที่อยู่ที่บ้าน แต่นั้นก็เป็นเพียงแค่กับชยานีเพียงคนเดียว แต่กับคนอื่นนั้นเขาก็ยังคงมีท่าทีที่เย็นชา นิธานขมวดคิ้ว แต่ก็พยักหน้า “อื้ม ลงไปเถอะ” นวตาได้รับคำสั่ง ก็รีบไปทำตามทันที ชยานีเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมา และวิ่งไปที่ด้านข้างของนิธาน เกาะที่แขนของเขา “คุณผู้ช่วยตีรณมีธุระอะไรหรอคะ ของอะไรหรอคะ” นิธานเก็บใบหน้าที่เย็นชา และเอาของส่งให้กับตีรณ “ยังไม่เดินมาเอาอีก นี่ต้องให้ฉันเป็นคนส่งให้ถึงมือเลยไหม” “ไม่ๆๆ ผมเอาเองดีกว่าครับ ไม่กล้าให้คุณท่านทำเองหรอกครับ” ตีรณรีบเข้าไปยื่นมือรับของ “คุณท่านครับ ยังมีเรื่องอะไรที่ให้ผมทำแทนอีกไหมครับ” “แม่ยายฉันยังอยู่ที่โรงพยาบาล นายหาทางไปหาดนพและหาชิ้นส่วนมาตรวจ และลองเทียบกับอันนี้ดู” นิธานพูดออกมา “ได้ครับ ผมจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้” ตีรณกำลังจะรีบออกไป แต่ก็ได้ถูกชยานีเรียกไว้ รีบหันไปยิ้มให้ชยานีทันที “คุณผู้หญิงมีอะไรให้ผมรับใช้ไหมครับ” “ผลเป็นอย่างไร รีบบอกฉันด้วยนะ” “ได้ครับ”