ตอนที่ 288 คนของนิธาน

ต๭นที่ 288 คนของนิธาน หลังจากนั้นสองวัน ชยานีได้พานลินและนักออกแบบอีกสองคนขึ้นเครื่องบินไปปารีสด้วยกัน ด้วยเหตุผลที่นิธานต้องทำงาน เขาจึงไม่ได้ไปส่งเธอขึ้นเครื่องบิน แต่นิธานย้ำแล้วย้ำอีกกับชยานีว่า ถ้าหากถึงที่นั่นแล้วให้ต่อสายโทรศัพท์บอกเขา ถึงแม้ชยานีจะได้ยินนิธานพูดแล้วพูดอีก และเธอก็ต้องตอบซ้ำๆ เธอกลับไม่ได้รู้สึกรำคาน แต่กลับรู้สึกมีความสุขด้วยซ้ำ ดังนั้นเมื่อเครื่องบินของชยาลงเครื่องจอดที่ปารีส ชยานีก็รีบต่อสายโทรศัพท์หานิธานทันทีว่าเธอนั้นถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย นลินกับนักออกแบบอีกสองคนนั้นกำลังรอกระเป๋าสัมภาระอยู่ ส่วนชยานีนั้นกำลังคุยโทรศัพท์กับชยานี ในตอนนี้ที่ปารีสเป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว แต่ทางฝั่งของนิธานนั้นยังคงเป็นตอนกลางวัน ในตอนนี้นิธานกำลังประชุมอยู่ เมื่อโทรศัพท์ส่วนตัวของเขาได้ดังขึ้นก็ได้เห็นนิธานรับสายโทรศัพท์ต่อหน้าสายตาของผู้ใหญ่หลายๆคน เขาทำน้ำเสียงอ่อนนุ่มในการพูดคุยกับคนอีกฝั่ง “ถึงแล้วหรอ” “ใช่ค่ะ ถึงแล้วค่ะ เครื่องเพิ่งจอดเมื่อกี้ค่ะ ตอนนี้กำลังรอสัมภาระค่ะ” น้ำเสียงของชยานีค่อนข้างอ่อนล้า คงเป็นเพราะเธอนั่งเครื่องบินเป็นเวลาสิบกว่าชั่วโมง เมื่อนิธานได้ยินเสียงของเธอ หัวใจของเขาก็อ่อนระหวย “อื้ม ถ้าอย่างนั่นก็รีบเอาสัมภาระแล้วไปโรงแรมนะ เอ่อใช่ ฉันได้จัดเตรียมคนให้ไปรับเธอที่สนามบินแล้วนะ” นิธานเงียบไปครู่หนึ่ง “เธออยู่ที่นั่นก็ต้องดูแลสุขภาพของตัวเองด้วย เข้าใจไหม ทานข้าวให้ตรงเวลา” “รู้แล้วค่ะ” ชยานียิ้มหวานๆออกมา หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่น “คุณก็ด้วยเหมือนกันนะคะ ไม่ใช่พอเห็นว่าฉันไม่อยู่ก็ทานข้าวไม่ตรงเวลา และก็หักโหมทำงานหนักนะคะ” นิธานยิ้มออกมาเล็กน้อย ก้มหน้าอ่านเอกสาร “โอเค ฉันรับปากว่าจะไม่ทำงานหนักจนเกินไป” “โอเคค่ะ ตอนนี้พวกนลินได้นำสัมภาระออกมาแล้ว ฉันเดินทางไปที่โรงแรมก่อนนะคะ เอ่อใช่ คนที่คุณบอกว่าจัดเตรียมให้มารับฉันนั้นคือใครหรอคะ” ชยานีถาม อย่างรอบคอบและอ่อนโยนต่อนิธาน “อ่อ เป็นคนของฉันเอง อีกสักครู่หนึ่งพวกเขาคงไปรอเธอที่หน้าประตู ใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีดำ เดี๋ยวฉันจะเอาหนังสือเดินทางของพวกเขาส่งให้กับเธอดู” ทั้งสองคนคุยกันต่ออีกนิดหน่อย สุดท้ายนิธานต้องเป็นฝ่ายตัดสายไป ถึงแม้ว่าในใจนั้นจะไม่อยากทำ และส่งหนังสือเดินทางกับเอกสารของซิริอัสให้กับชยานี นิธานวางโทรศัพท์ไว้ที่มุมโต๊ะ ฝ่ามืออันใหญ่ของเขาวางอยู่บนโต๊ะ และเปิดเอกสารพลิกอ่านไปมา นิ้วมืออันเรียวยาวของเขานั้นเคาะเบาๆที่เอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “นี่คือผลงานของคนที่กินเงินเดือนแต่ละเดือนใช่ไหม” “มีใครสามารถบอกฉันได้บ้างว่า แบบแผนพวกนี้ใครเป็นคนทำออกมา ตอบมาสิ เป็นผลงานที่แม้แต่เด็กประถมก็ไม่อาจจะเทียบเท่า บริษัทจ้างพวกนายมาให้มากินข้าวสุกฟรีๆนั้นหรอ งานแบบนี้ก็กล้าเอามาให้ฉันดูหรอ” นิธานพูดด้วยน้ำเสียงที่หนัก เขาขยับตัวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันก็ยิ่งทำให้ผู้บริหารระดับสูงเงียบเป็นใบ้ ไม่มีคำพูดใดๆออกมา “ทั้งหมดเป็นแค่เศษกระดาษไร้ค่า เอากลับไปทำใหม่ทั้งหมด ภายในหนึ่งอาทิตย์นี้ ถ้าหากว่ายังไม่มีผลงานที่จะทำให้ฉันพอใจได้ พวกนายก็เตรียมตัวออกจากบริษัทฉันไปได้เลย” มือขนาดใหญ่ของนิธานปัดเอกสารกองใหญ่ทิ้งลงพื้น จัดระเบียบเน็คไทของตัวเอง จากนั้นก็เดินจากไป ตีรณเห็นสถานการณ์เช่นนั้น ก็กระแอมไอออกมา “ในหนึ่งสัปดาห์ ทุกคนอย่าลืมทำให้ดีนะครับ” จากนั้นเขาก็เดินจากออกไปพร้อมกับนิธาน หลังจากที่นิธานเดินจากไป ในห้องประชุมใหญ่ก็เริ่มพูดถกเถียงกันขึ้นมา แต่ละเสียงเริ่มดังขึ้นมา ไม่มีใครที่ไม่พูดบ่นเลยสักคน “ท่านประธานคิดอย่างไรกันแน่ แผนงานอันนี้ดูอย่างไรก็ไม่มีปัญหา” “ใช่แล้วๆ แผนกของพวกเราใช้เวลาหนึ่งเดือน ไม่ง่ายเลยที่จะทำแผนการนี้ออกมา สุดท้ายคิดไม่ถึงเลยว่าท่านประธานจะปัดทิ้งลงพื้นแบบง่ายดาย” “ใช่แล้วๆ ฉันเห็นว่าคุณนิธานเพิ่งจะคุยโทรศัพท์เมื่อกี้ ไม่ได้ดูแบบละเอียดเลยด้วยซ้ำไป” “……” “อะแห่ม!” มีเสียงหนึ่งขัดจังหวะขึ้นมาท่ามกลางเสียงทุกๆคน ทุกคนถึงกับต้องตกตะลึง จ้องมองไปที่ชายคนหนึ่งที่กำลังสวมชุดสูทสีขาวด้วยสายตาที่ตกตะลึง ก็เห็นเขากำลังจัดเสื้อผ้าและเน็คไทของตัวเองอยู่ค่อยๆเคาะลงที่โต๊ะเบาๆ ใบหน้าของเขายิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน แต่เพียงแค่ชั่วครู่สายตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นคมลึก ถึงแม้ว่าบุคคลนี้จะไม่ได้ทำให้คนอื่นต้องอึดอัดเหมือนกับนิธาน แต่สายตาคู่นั้นก็บาดลึดลงไปในใจของผู้มอง “คะคะคะคุณชายน้อยสาม” ทุกคนคิดไม่ถึงว่าจะเป็นนิธูร พวกเขาต่างตกตะลึง นิธูรค่อยๆยิ้มออกมา ใส่เนคไทของสบายๆ หรี่ตาลง ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น ทำให้คนที่ได้มองนั้นทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว เมื่อกี้จุดสนใจของพวกเขานั้นอยู่ที่นิธาน ไม่ได้ดูจนทั่วว่ามีนิธูรคนใหญ่คนโตที่อยู่ในห้องด้วย “ต่อกันเลยครับพวกคุณ พูดคุยกันต่อเลย ฉันไม่ได้กลับประเทศมาหลายปี ก็ไม่รู้เลยว่า เมื่อไหร่กันที่พนักงานของบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัด สามารถนินทาแลละวิพากษ์วิจารณ์ประธานได้” “คือ....คุณสาม....พวกเรา.....” “อยู่ที่บริษัทให้เรียกฉันว่าประธานนิธูร!” รอยยิ้มของเขาเปลี่ยนเป็นความน่ากลัว ในช่วงเวลาตอนนั้นทุกมุมห้องได้เงียบสงัดลง ทุกคนต่างตระหนกตกใจ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ถึงแม้ว่านิธูรจะเป็นคนที่มีความเป็นมิตร และเป็นพี่น้องกับคนอื่น แต่พวกเขาได้ลืมไปว่า นิธูรนั้นคือคนในตระกูลภูลพิพัฒน์ เป็นพี่น้องกันกับนิธาน นิธานวิธีการของเขา นิธูรเองก็มีไม่แพ้กัน เพียงแค่ปกตินิธูรนั้นเป็นคนที่รูปงามและจิตใจดี จนพวกเขาลืมไปเลยว่า นิธูรนั้นก็คือหัวหลัก และตัวหลักเช่นกัน “ท่านประธานนิธูรคะ.....คือพวกเราไม่ได้คิดอะไรไม่ดีนะคะ แต่วันนี้ท่านก็เห็น ว่าท่านประธานนิธาน......” ค่อยๆพูดออกมาด้วยเสียงที่เบาๆ “ก่อนหน้านั้นเวลาที่ประชุมท่านประธานนิธานไม่เคยรับสายโทรศัพท์เลย” นี่คือกฎของตระกูลภูลพิพัฒน์ ในเวลาทำงานไม่สามารถรับโทรศัพท์ได้ คงไม่ต้องพูดถึงในเวลาที่ประชุม โทรศัพท์ควรจะปิดเอาไว้ แต่ในวันนี้นิธานกลับทำผิดกฎเสียเอง “อ้อ” นิธูรอุทานออกมา “ถ้าอย่างนั้น....แล้วมันเป็นอย่างไรหรอ” “เมื่อกี้นั้นท่านประธานนิธานไม่ได้แม้แต่จะดูผลรายงานของพวกเราด้วยซ้ำ นี่พวกเราใช้แรงกำลังทั้งหมดที่มี และใช้เวลาเกือบเดือนกว่าที่จะได้ผลออกมา แต่ว่า.....” “นั้นเหรอ” นิธูรหยิบกระดาษที่ตกบนพื้นขึ้นมาดู และก็ไม่ได้คิดว่ามีอะไรพิเศษ “ขยะประเภทนี้ พวกคุณก็กล้าเอาให้ท่านประธานนิธานดูในที่ประชุมหรอ อย่าว่าแม้ว่าท่านประธานนิธานไม่พอใจเลย พวกคุณลองเอาไปให้ลูกน้องในส่วนของฉันดู ยังไงมันก็เป็นขยาะชัดๆ” นิธูรเอามือวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นเขาก็ลูบที่โต๊ะเบาๆ พูดออกมาอย่างเยือกเย็น “ฉันคิดว่าถ้าพวกคุณทำคนทำงานชนิดนี้ไม่ไหว ก็คงได้ออกจากบริษัทเอ็ม.เจ.จำกัดในไม่ช้าแน่นอน” “คือ...... ” นิธูรเงยหน้าขึ้นมอง ทุกคนก็ไม่มีใครกล้าเปิดปากพูดอะไรอีกเลย ชยานีได้รับข้อความของนิธานที่ส่งมาหาเธอ ก็ได้เปิดอ่าน ปรากฏว่าก็ได้พบกับชายคนหนึ่งที่ใส่เสื้อแจคเก็ตสีดำ ผู้ชายคนนั้นจะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน นิธานถึงได้ส่งคนมาดูแลเธอ มันเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขานั้นไม่วางใจเมื่อเธออยู่ข้างนอด ชยานีรีบส่งข้อความตอบกลับหานิธาน เก็บโทรศัพท์จะเดินออกจากสนามบินไปกับพวกนลิน ซิริอัสได้มารอที่ประตูทางออกแล้ว สายตาของเขานั้นช่างว่องไวเพียงแค่เห็นชยานีเดินออกมาซิริอัสก็สามารถเห็นทันที ซิริอัสเดินมาหาชยานี โดยที่ไม่ต้องให้เธอตามหาเขาเลย “คุณผู้หญิง คุณมาแล้วหรอครับ” “นี่นายเองหรอ......คนที่นิธานส่งมาคือซิริอัสเองหรอคะ” “ใช่แล้วครับคุณผู้หญิง” คำพูดเพียงเล็กน้อยของซิริอัส เขาได้นำสัมภาระของชยานีทุกๆคนมา “คุณผู้หญิงครับ รถได้จอดรออยู่ข้างนอกแล้วครับ เดี๋ยวจะพาคุณไปส่งที่โรงแรมก่อน” “ได้สิ รบกวนด้วยซิริอัส” ชยานียิ้มออกมาอย่างหวานๆ ด้วยความเป็นมิตรอย่างที่สุด ซิริอัสพยักหน้า ในหน้าที่เคร่งขรึมของเขาได้ถือกระเป๋าเดินนำหน้าไป นลินและดีไซเนอร์อีกสองคนเห็นเช่นนั้น ก็ยืนตื่นเต้นและส่งเสียงออกมาอยู่ที่ด้านหลังของชยานี “คุณปาลีคะ นี่คือคนที่คุณสามีของคุณส่งมารับหรอคะ ดูดีมากๆเลยค่ะ แถมยังดูเท่อีกด้วย” ชยานียิ้มที่มุมปาก มีท่าทีเคอะเขินเล็กน้อย แน่นอนว่าเสียงของพวกเธอนั้นดังจริงๆ ซิริอัสคงจะได้ยินทั้งหมด “ก็.......พอได้นะ” นิธานไม่ได้บอกเธอเกี่ยวสถานะของซิริอัส แต่แค่ได้มองท่าทางของซิริอัส ก็พอจะดูออกเลยว่าเขานั้นเป็นคนที่เยี่ยมยอด ถึงได้เป็นคนที่นิธานไว้ใจขนาดนี้ ชยานีได้วางระดับของซิริอัส ตีรณและธนวิทย์ไว้ด้วยกัน “หล่อมากจริงๆนะคะ ในประเทศก็ไม่ได้มีคนที่หน้าตาดีขนาดนี้” หนึ่งในดีไซเนอร์นั้นมองด้านหลังของซิริอัสด้วยแววตาที่เป็นประกาย ชยานียิ้มออกมาอย่างเคอะเขิน และมองไปที่นลิน ถึงแม้นลินจะรู้สึกว่าซิริอัสนั้นหน้าตาดี แต่เธอก็ได้อยู่กับชยานีมาเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว เธอจึงได้เรียนรู้ความเคยชินของชยานีมา เห็นโลกภายนอกมามากมายแล้ว แต่ก็จะไม่ทำเรื่องเสียมารยาท เธอกระแอมไอสองที และส่งสายตาเป็นสัญญาณเตือนดีไซเนอร์สองคนนั้น และกระซิบไปที่ข้างๆหูของพวกเธอ “เก็บอาการหน่อยนะ นั่นคือบอร์ดีการ์ดของคุณปาลี และอีกอย่างที่นี่คือต่างประเทศ อย่าทำท่าทีเสียมารยาทจนเกินไป” ซิริอัสได้นำสัมภาระจัดวางไว้อย่างดีที่ท้ายรถ และยังขับรถให้กับชยานีด้วยตัวเอง “คุณผู้หญิงครับ ตลอดระยะเวลาที่คุณอยู่ปารีสผมจะไปกับคุณนะครับ ถ้าหากคุณมีเรื่องอะไรที่ต้องทำให้รีบบอกผมนะครับ ผมจะไปให้คนจัดการให้” “ขอบคุณนะคะ ซิริอัส” ซิริอัสเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง “คุณผู้หญิงไม่ต้องเกรงใจนะครับ คุณผู้ชายให้ผมมาทำงานแทน นี่คือความรับผิดชอบของผม ผมทำจะทำอย่างสุดชีวิตเลยครับ” ชยานี “……” เหอะๆ พูดสะน่ารักเชียว “ไม่ต้องหรอก จริงๆแล้วฉันไม่ได้ต้องการไล่ให้นายไปตายที่ไหน ฉันแค่มาเข้าร่วมงานสัปดาห์แฟชั่นเฉยๆ” ไม่ใช่การแข่งขันที่เอาเป็นเอาตายถึงชีวิต ซิริอัสยิ้มออกมา และก็ไม่ได้พูดอะไร คนที่นิธานคัดเลือกมานั้นเป็นคนที่สามารถใช้การได้ทุกคน มีความว่องไวเหมือนกับทหาร และมีความเลือดร้อนด้วยเช่นกัน ดวงตาของเขามันช่างเฉียบคมจริงๆ แต่ก็ไม่ใช่คนประเภทที่ไว้ใจไม่ได้ ชยานีเหลือบมอง.....ซิริอัสนั้นเป็นคนที่ทำให้คนที่ได้มองนั้นใจต้องเต้นแรง ถ้าหากว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานหรือโสดอยู่ ก็ไม่แน่ว่าเธออาจจะโดนดึงดูดด้วยผู้ชายคนนี้ ชยานีมองที่ซิริอัส “ซิริอัส....นายเป็นคนที่ปารีสเลยใช่ไหม”