ตอนที่295 เมียครับ ผมผิดไปแล้ว

ต๭นที่295 เมียครับ ผมผิดไปแล้ว เมื่อพูดกล่อมจนนิธานอารมณ์ดีขึ้นแล้วชยานีก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่เธอก็ยังนึกขึ้นได้จึงพูดขึ้น "เมื่อคืนคุณดื่มไปเยอะเลยใช่ไหมคะได้กินข้าวเย็นรึเปล่า" ดวงตาที่เรียวยาวของนิธานกระพริบหลายรอบ ทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงไม่พอใจของชยานีดังมา "นิธาน ก่อนที่ฉันจะออกเดินทางเรื่องที่ฉันกำชับคุณลืมไปหมดแล้วรึไงฉันบอกแล้วไงว่าตอนที่ฉันไม่อยู่คุณต้องกินข้าวให้ตรงเวลาพักผ่อนให้เพียงพอคุณลืมไปหมดแล้วใช่ไหมคะ" "เลนนี่ครับ" นิธานปวดหัวเมื่อตะกี้ยังเป็นผู้หญิงที่คอยปลอบใจเขาอย่างอ่อนโยนตอนนี้กลับแปลงร่างเป็นแม่เสือแสนดุซะแล้ว" ที่จริงแล้วผม" " ที่จริงแล้วคุณดื่มเหล้าตอนท้องว่างและยังดื่มจนเมามายใช่ไหมคะ"ชยานีพูดขัดคำพูดของนิธาน" คุณไม่จำเป็นต้องมาแก้ตัวค่ะ เพราะมันเป็นร่างกายของคุณ คุณอยากจะทำอะไรก็แล้วแต่คุณเถอะ" "เมียครับ ผมผิดไปแล้ว" ลูกผู้ชายต้องยืดได้หดได้โดยเฉพาะต่อหน้าภรรยาของตนเองแล้ว นิธานแสดงให้เห็นแล้วว่าขอแค่ทำให้ภรรยาของตนเองมีความสุขนับประสาอะไรกับความหน้าด้านหรือการกล่าวขอโทษกัน " ครั้งหน้าผมไม่กล้าแล้วครับ" " ยังจะมีครั้งหน้าอีกเหรอคะ"ชยานีพูดเสียงเครียด "คุณคิดเอาเองละกันนะคะถ้ายังกล้ามีครั้งหน้า แล้วฉันเป็นห่วงคุณฉันก็ไม่ใช่ปาลีแล้วฮึ" "เมียครับ ผมผิดไปแล้วจริงๆนะผมรับรองว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแน่นอน" นิธานรีบยอมรับผิดแล้วรีบออดอ้อนภรรยาตามฉบับ ที่จริงแล้วชยานีเองก็ไม่ได้โกรธจริงจังเพียงแค่เป็นห่วงสุขภาพของนิธานเท่านั้นเอง" ไม่ว่าจะยังไงคุณก็ห้ามทำร้ายสุขภาพของตัวเองเด็ดขาดรู้ไหมคะไม่อย่างนั้นฉันจะปวดใจเอาได้" " ครับ ผมรู้แล้ว"นิธานอารมณ์ดีขึ้นมาทันที "เลนนี่ ผมเชื่อฟังคุณทุกอย่างครับ" "ไม่ใช่เชื่อฟังฉันค่ะแต่คุณต้องคิดถึงปัญหานี้ให้รอบคอบ" ชยานีเริ่มบ่นว่า" จริงด้วย ตอนนี้ทางโน้นเช้าแล้วใช่ไหมคะคุณตื่นนอนรึยัง" " อืม ตื่นแล้วครับ" " งันก็ดีแล้วค่ะรีบอาบน้ำลงไปกินข้าวได้แล้วค่ะตอนที่ฉันไม่อยู่บ้านทุกวันสามมื้อคุณต้องรายงานฉันตลอดรู้ไหมคะ"ชยานีดูเวลานิดนึง" ทางนี้ฉันต้องยุ่งแล้วค่ะคุณดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ" " ได้ครับ" นิธานวางสายเดินลงด้านล่างอย่างอารมณ์ดีต่างจากสภาพเมื่อคืนที่กลับมาเหมือนเป็นคนละคนกันเลย พ่อบ้านชนัตกับนวตามองหน้ากันไปมา" อรุณสวัสดิ์ครับคุณชาย" " อืม อรุณสวัสดิ์"นิธานพยักหน้าสีหน้ายิ้มแย้มแต่พ่อบ้านชนัตกับนวตารู้สึกว่ามันมหัศจรรย์มาก " เช้านี้กินอะไรกันพ่อบ้านชนัต" "คุณชายครับวันนี้คุณท่านบอกว่าอยากทานอาหารจีนทางห้องครัวเลยทำโจ๊กไก่ฉีกกับเกี๊ยวกุ้งน้ำ คุณชายอยากทานอะไรอื่นอีกไหมครับเดี๋ยวกระผมสั่งให้ทางห้องครัวทำมาให้" "ไม่ต้อง แค่นี้ก็พอแล้ว" นิธานลากเก้าอี้ออกมาเข้าไปนั่ง" คุณปู่ล่ะ" " อ๋อ คุณท่านออกกำลังกายอยู่ที่สวนครับ" " เอ๊ะ ดีนะที่แกยังจำคนแก่อย่างฉันได้"พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา คุณบวรวิชญ์ใส่ชุดจงซันท่าทางกระฉับกระเฉงเดินเข้ามาช้าๆแล้วเลื่อนเก้าอี้ออกมานั่งลงไป "ไอ้หลานจอมดื้อเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นถึงขนาดต้องให้เฉลิมพลแบกกลับมาแบบนั้น แกดูสิ พอหนูลีไม่อยู่นิสัยเสียๆของแกก็ออกอาการอีกแล้วใช่ไหม" นิธานเมินหน้าคุณบวรวิชญ์ "คุณปู่ครับช่วงเวลาทานข้าวห้ามพูดครับ" คุณท่านบวรวิชญ์โดนนิธานตอกกลับก็รีบทำท่าทางโกรธเคืองขึ้นมาก่อนจะเริ่มแสดงบทบาททันที" แก แกมันหลานไม่รักดีพอหนูลีไม่อยู่ก็มารังแกฉัน พ่อบ้านชนัต รีบโทรไปหาหนูลีฉันจะฟ้องว่าไอ้หลานบ้าคนนี้ไม่ยอมกลับบ้านพอกลับมาถึงบ้านก็มาทะเลาะกับคนแก่อย่างฉันอีก มันน่าโมโหนัก" คุณท่านบวรวิชญ์แสดงอยู่นานแต่พ่อบ้าชนัตก็ไม่ม่ท่าทางจะทำตามแม้แต่นวตาที่อยู่ไกลออกไปเล็กน้อยยังไม่ดิ้นเลย" รีบโทรไปสิ" " คุณท่านครับ แสดงเสร็จรึยังครับ" คุณท่านบวรวิชญ์"... " สีหน้าท่าทางไม่ยอมความส่งเสียงฮึออกมาแล้วจ้องหน้าพ่อบ้านชนัตด้วยสีหน้าไม่พอใจ นิธานเบือนหน้าหนีปู่ผู้ชอบแสดงละคร อย่างจนใจเล็กน้อย "ช่วงนี้ทางด้านลีที่อยู่ปารีสยุ่งมากครับ คุณปู่ไม่มีเรื่องอะไรก็อย่าไปรบกวนลีนะครับ"หาได้ยากที่นิธานจะพูดประโยคที่ยาวขนาดนี้ได้คุณท่านบวรวิชญ์ยกมือชี้หน้านิธานอ้ำอึ้งอยู่นาน "อ๋อ ฉันรู้แล้วคนบางคนเมื่อวานดื่มเหล้าจนเมาคงเป็นเพราะว่าหนูลีทอดทิ้งให้เฝ้าห้องที่เงียบเหงาคนเดียวนี่เองถึงได้ไปดื่มเหล้าย้อมใจ" นิธาน"... " พ่อบ้านชนัต"..." นวตา "..." นับวันคุณท่านเริ่มจะไม่มีความน่าเคารพเชื่อถือขึ้นเรื่อยๆแล้ว "ทำไม่ไม่พูดอะไรเลยหรือว่าฉันเดาถูกแล้ว"คุณท่านบวรวิชญ์ยักคิ้วอย่างภูมิใจ นิธานวางตะเกียบและชามลงนิ้วชี้เคาะลงที่โต๊ะอาหาร" คุณปู่ครับ ถ้าหากรู้สึกเบื่อมากก็ไปหาไอ้พลได้้ครับ" " หาตาพลทำไมกัน" คุณท่านบวรวิชญ์แปลกใจ "อ๋อ อยากให้ปู่แนะนำผู้หญิงให้ตาพลใช่ไหม มันก็ถูกนะ แกกับตาพลอายุไม่ต่างกันไม่มีเหตุผลที่แกแต่งงานมาตั้งหลายปีแล้วแต่ตาพลเด็กคนนั้นยังโสดอยู่แต่ว่าตาพลมีชื่อเสียงไม่ค่อยดีนี่นาปู่กลัวว่าจะไม่มีผู้หญิงดีๆยอมรับเขานี่สิ" นิธานกระตุกมุมปาก "คุณปู่เข้าใจผิดแล้วครับ ผมหมายความว่าคุณปู่ชอบแสดงละครสามารถเข้าไปหางานทำที่บริษัทไอ้พลได้ไม่แน่นะครับคุณปู่อาจจะหาเงินได้ดีเลยล่ะ" " ไอ้เด็กบ้า แกกำลังประชดฉันใช่ไหม"คุณท่านบวรวิชญ์โดนนิธานยั่วให้โกรธจนพูดอะไรไม่ออกแต่พอมาคิดๆดูวันนี้หลานคนนี้ดูแปลกไปจริงๆเมื่อวานยังดื่มเหล้าจนเมาเละเทะวันนี้กลับดีขึ้นแล้ว คุณท่านบวรวิชญ์ยิ้มเจ้าเล่ห์กระดิกนิ้วเรียก "พ่อหลานชายแกกับหนูลีทะเลากกันใช่รึเปล่าแล้วหนูลีก็ไม่สนใจแกแล้ว" นิธานตากระตุกคิดในใจว่าคุณปู่เดาได้ถูกทุกครั้งเลย เขาอารมณ์ไม่ดีจริงๆนั่นแหละแต่ไม่ใช่เพราะทะเลาะกันแต่เขาไม่ยอมรับต่อหน้าคุณท่านบวรวิชญ์แน่ๆ "ไม่นี่ครับ คุณปู่คิดมากไปแล้วผมกับลีไม่มีทางทะเลาะกันหรอกครับ" " ผมอิ่มแล้วครับ คุณปู่ค่อยๆทานนะครับ" นิธานพูดก่อนจะเช็ดมุมปากลุกขึ้นยืนเตรียมตัวออกไปทำงานแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างนอกนิธานขมวดคิ้วแน่น "เกิดเรื่องอะไรขึ้น" พ่อบ้านชนัตรีบเดินเข้ามา" คุณชายครับ เดี๋ยวกระผมเดินออกไปดูก่อนครับ" พอพ่อบ้านชนัตเดินออกไปแล้วนิธานก็เดินตามออกไปด้วย เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นเรื่อยๆและนิธานก็ได้ยินชัดแล้วว่าเป็นเสียงของใครนัยน์ตาสีดำนิลสงบนิ่งลง เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นเรื่อยๆไม่ใช่แค่นิธานที่ได้ยินแม้แต่คุณท่านบวรวิชญ์ที่กำลังทานอาหารก็ได้ยินเช่นกัน เขาวางตะเกียบลงถอนหายใจยาว เวลาเช้าแบบนี้แม้แต่อารมณ์จะทานอาหารก็ไม่มีแล้ว "เกิดเรื่องอะไรขึ้น" คุณท่านบวรวิชญ์เดินตามออกไปก็พบว้านิธานยืนนิ่งอยู่ตรงประตูมองบอดี้การ์ดของบ้านรวบตัวนิวราและพวกไว้บนพื้นแต่นิวรายังตพโกนด่าเสียงดังด้วยคำที่ไม่น่าฟังเท่าไหร่ นิธานไม่เบือนหน้ามองพวกเขาสักนิดเขาทำเพียงแค่ยืนอยู่ตรงบันไดยกมือจัดกระดุมเสื้อให้เข้าที่เหมือนไม่ใส่ใจใยดีกับนิวราและจารุณีแม้แต่น้อย "นิธาน แกคิดว่าแกเป็นอะไร แกเป็นคนตระกูลภูลพิพัฒน์แล้วตาวีนของฉันไม่ใช่รึไงแกกล้าดียังไงถึงได้ทำแบบนี้" ถึงแม้นิวราจะโดนคนกดไว้บนพื้นแต่เรี่ยวแรงก็ยังมีเยอะมาก "แกอย่าคิดนะว่าคุณท่านคอยช่วยเหลือแกแล้วฉันจะกลัวแกแล้วฉันจะบอกแกให้นะว่าตระกูลภูลพิพัฒน์ไม่ใช่ของแกคนเดียวแกตัดสินใจเองคนเดียวไม่ได้" " อ๋อ แล้วในตระกูลภูลพิพัฒน์ใครมีสิทธิ์ตัดสินใจได้ คุณรึไง" ในที่สุดนิธานก็ใช้สายตามองไปที่นิวรา เขามองลงไปที่นิวราด้วยท่าทางที่น่าเกรงขามจนทำให้นิวราสะดุ้งตกใจแต่ก็รีบตะโกนขึ้น" ถึงแม้จะไม่ใช่ฉัน แต่ก็ไม่ใช่แก" " เหอะ น่าสนใจ"นิธานมองนิวราสายตาเย็นชา" ถ้าหากคุณทำเป็นแค่ตะโกนด่า ผมก็ไม่เก่งเท่าคุณจริงๆ คุณด่าต่อได้เลย" "แก นิธาน แกมีสิทธิ์อะไรสั่งให้ตาวีนของฉันย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศที่นั่นมันที่ของคนอยู่รึไงนายกลัวใช่ไหมกลัวว่าตาวีนของฉันจะแย่งตำแหน่งผู้นำตระกูลไปจากแก" "หุบปาก" เดิมทีคุณท่านบวรวิชญ์แค่ยืนอยู่ข้างในแอบฟังแต่พอได้ยินถ้อยคำที่ไม่มีมารยาทของนิวราคำพูดที่ไม่รู้ที่สูงแผ่นดินต่ำนั้น " คุณพ่อคะ หนู" " อย่ามาเรียกฉันว่าพ่อ ฉันไม่กล้ารับ"สำหรับเรื่องนี้คุณท่านบวรวิชญ์มั่นคงมากในสายตาของนิธานนั่นคือการไม่ยอมรับการมีตัวตนอยู่ของนิวราอย่างมั่นคง นิธานหันกลับไปมองส่งสายตาขู่คุณท่านบวรวิชญ์ในแววตาที่เต็มไปด้วยความน่ากลัว แม้แต่คุณท่านบวรวิชญ์ที่ผ่านโลกมาแล้วตอนที่ได้เห็นสายตาของนิธานก็ยังรู้สึกขาดความมั่นใจไปเหมือนกัน "เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่" คุณท่านบวรวิชญ์กระแอมเบาๆ "ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่มีคำอนุญาตจากฉันและตาธานพวกเธอห้ามมาที่บ้านหลักเด็ดขาด พวกเธอคิดว่าคำพูดของฉันเป็นลมที่เป่าผ่านหูไปรึไง" "คุณพ่อคะ" ในใจนิวราโมโหมากเธอโกรธมากๆโกรธที่ตนเองเป็นภรรยาของนวีภาพเหมือนกันเพราะอะไรลูกชายของทีนาร์ถึงได้รับสิทธิ์ในการรับตำแหน่งผู้นำตระกูลกลายเป็นประธานบริษัทเอ็ม.เจแล้วทำไมลูกชายของเธออย่างนวีนถึงไม่ได้รับสิทธิ์นั้นเธอรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมแต่เธอทำอะไรไม่ได้แม้แต่ตอนนี้ที่เธอได้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของนวีภาพแล้วก็ตาม เพื่อทุกอย่างในวันนี้เธอยอมทนให้คนอื่นดูถูกมาหลายปีก็เพื่อให้นวีภาพยกย่องให้เธอได้รับตำแหน่งภรรยาที่ถูกต้องเธอพยายามดูแลเอาใจใส่นวีภาพอย่างดี ถึงนวีภาพจะดีกับเธอจริงๆดีมากๆแต่นวีภาพไม่มีค่าอะไรเลย หลายปีมานี้นวีภาพโดนกดไว้ ที่จริงเขาถึงจะเป็นทายาทตัวจริงแต่ตาแก่บวรวิชญ์กลับมองผ่านนวีภาพไปมอบอำนาจทุกอย่างให้ไอ้เด็กนิธานนั่นทำให้นิวราอิจฉาจนแทบบ้า เธอคิดอยู่ตลอดว่าจะแย่งตำแหน่งผู้นำตระกูลมาจากนิธานและยังมีบริษัทเอ็ม.เจด้วยแต่ความคิดนี้ก็ยืดขยายเวลามานานแล้ว ในเมื่อนวีนกับนิธานต่างก็เป็นลูกหลานของตระกูลภูลพิพัฒน์แล้วทำไมนิธานถึงได้ทุกอย่างที่ดีกว่านวีน คนภายนอกรู้จักแต่นิธานกับนิธูรแต่กลับไม่รู้ว่ายังมีนวีนด้วยอีกคน "คุณพ่อรู้ไหมคะว่านิธานทำอะไรลับหลังคุณพ่อบ้างเขาย้ายตาวีนไปอยู่ต่างประเทศย้ายไปอยู่ในประเทศที่ไกลมาก" นิวราพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ "เขาคิดอะไรในใจคุณพ่อดูไม่ออกเหรอคะหลายปีมานี้เขาแค้นหนูกับนวีภาพดังนั้นจึงเอาความแค้นทั้งหมดไปลงที่ลูกชายของหนูอย่างนวีนคุณพ่อคะ พวกเขาต่างก็เป็นลูกหลานของตระกูลภูลพิพัฒน์เหมือนกัน คุณพ่อลำเอียงแบบนี้่ ในใจของคุณพ่อรู้สึกดีจริงๆเหรอคะ"