ตอนที่296 คนแบบนี้ออกหน้าออกตาในสังคมไม่ได้จริงๆ

ต๭นที่296 คนแบบนี้ออกหน้าออกตาในสังคมไม่ได้จริงๆ นิวรายิ่งพูดยิ่งอาละวาดแรงขึ้นเรื่อยๆและอารมณ์ยิ่งโมโหขึ้นด้วยท่าทางเหมือนต้องการจะหั่นนิธานให้เป็นชิ้นๆ คุณท่านบวรวิชญ์ขมวดคิ้วไม่ชอบท่าทางของนิวราเป็นอย่างมากแต่เรื่องที่นิวราพูดเมื่อตะกี้ เขาหันหน้าไปทางนิธานแต่เห็นนิธานยังคงมีท่าทางนิ่งเฉยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงดูเหมือนว่าตอนที่เขาเผชิญหน้ากับคนอื่นนิธานจะมีท่าทางเหมือนเรื่องต่างๆไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา ในใจของคุณท่านบวรวิชญ์แอบถอนหายใจ เด็กคนนี้อะไรก็ดีทุกอย่าง มีความสามารถที่โดดเด่นจัดการทุกอย่างได้ดีเหมือนมารดาของเขาเป็นอัจฉริยะด้านธุรกิจแต่ด้านการผูกสัมพันธ์กับคนอื่นยังขาดประสบการณ์ "นิธาน ทำไมตอนนี้ไม่กล้าพูดอะไรแล้วใช่ไหม" นิวราเห็นว่านิธานไม่โต้ตอบก็ยิ่งได้ใจเธอรู้ว่าถึงแม้คุณท่านบวรวิชญ์จะไม่ได้ชื่นชอบพวกเธอแต่ยังไงพวกเธอก็ยังเป็นคนของตระกูลภูลพิพัฒน์โดยเฉพาะนวีนก็เป็นลูกชายของนวีภาพเขาคงไม่ยอมให้พี่น้องต้องต่อสู้กันแน่นอนดังนั้นพวกเธอยืนอยู่บนเหตุผลคุณท่านบวรวิชญ์ไม่มีทางเข้าข้างอีกฝ่ายแน่นอน เห็นได้ว่าหลายปีที่นิวราอาศัยอยู่ในตระกูลนี้ไม่ได้เรียนรู้อะไรแต่เรื่องการพูดกล่อมให้คนอื่นผิดใจกันเป็นเรื่องที่เธอถนัดมาก แต่เธอมองตัวเองสูงเกินไปคนอย่างนิธานทำอะไรไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่นอยู่แล้วถึงแม้คนคนนั้นจะเป็นคุณท่านบวรวิชญ์ก็ตามนิธานเพียงแค่เคารพแต่ไม่ได้จะทำตามทุกอย่างที่เขาบอก "นิธาน คุณก็แค่ต้องการล้างแค้นคุณเอาความแค้นที่มีต่อฉันทั้งหมดไปลงที่ตาวีนคุณต้องการจะกดดันตาวีนคุณกลัว กลัวว่าสักวันหนึ่งตาวีนจะแย่งทุกอย่างจากคุณใช่ไหม ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายขนาดนี้" "ด่าพอรึยัง" นิธานแสยะยิ้มบนใบหน้ายังคงไม่มีอาการใดๆแต่นัยน์ตาของนิธานส่องประกายคมกริบเหมือนมีดคมที่ทิ่มแทงเข้ามา จนนิวราสะดุ้งตกใจเธอถึงขั้นมองหน้านิธานแล้วนิ่งอึ้งอยู่นานไม่มีเสียงใดๆพูดออกมา นิธานกระพริบตา สีหน้าเหน็บแนมอย่างเห็นได้ชัด "คุณคิดว่าคนอย่างนวีนจะมีความสามารถถึงขึ้นมาแทนที่ผมได้อย่างนั้นเหรอ" น้ำเสียงของเขาน่าฟังมากแต่คนที่ได้ฟังกลับมีความรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น "ผมก็หวังว่าเขาจะมาแทนที่ผมได้" "แค่ให้ย้ายไปทำงานสาขาต่างประเทศก็หมายความว่าผมกลัวเขางั้นเหรอ" นิธานก้าวเดินลงบันไดอย่างเชื่องช้าดูไม่ออกว่ามีอะไรสักนิดแต่นิวรามองเท้าคู่นั้นของนิธานที่เดินเข้ามา ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้ใจของนิวราก็อดไม่ได้ที่ตกใจอย่างรุนแรงภายในใจเหมือนมีสิ่งที่น่ากลัวกำลังจู่โจมเข้ามา เธอไม่เข้าใจว่านิธานที่อายุน้อยกว่าเมื่อเผชิญหน้ากับเธอจะร้ายกาจได้ขนาดนี้แม้แต่ความกล้าที่จะจ้องหน้าของเขาก็ยังไม่มีเลย จนสุดท้ายนิธานเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้านิวรามองลงไปที่นิวรากับจารุณีเขาปัดมือเบาๆบอดี้การ์ดที่จับพวกเธออยู่ก็ปล่อยมือจากพวกเธอ นิวรากับจารุณีที่ได้รับอิสระแต่กลับไม่กล้าลุกขึ้นยืนเพราะสายตาคู่นั้นของนิธานน่ากลัวมากและเย็นชาแบบนั้นทำให้พวกเธอลืมที่จะขยับตัวไปเลย "นิธูรอยู่ที่ยุโรปสามปียังไม่เห็นเขาเป็นอะไร" นิธานหันกลับไปมองคุณท่านบวรวิชญ์"ใช่ไหมครับคุณปู่" "ใช่" คุณท่านบวรวิชญ์ย่นคิ้ว "ที่พวกเธอเอะอะโวยวายตั้งแต่เช้าก็เพราะเรื่องนี้เหรอ" "คุณพ่อคะ" "พอได้แล้ว เป็นไปตามที่คิดไว้เลย คนอย่างเธอนี่เอาออกหน้าออกตาทางสังคมไม่ได้จริงๆ"คุณท่านบวรวิชญ์รู้สึกโมโหขึ้นมา เขารู้สึกว่านิวราไม่มีอะไรดีเลย อาศัยอยู่ที่ตระกูลภูลพิพัฒน์มาหลายปียังเรียนรู้อะไรไม่ได้เลยยังเป็นคนไม่เอาไหนอยู่เหมือนเดิม ที่เขาไม่ต้อนรับนิวราไม่ยอมรับเธอเหตุผลแรกก็คือนิธานส่วนอีกเหตุผลหนึ่งคือนิวราไม่ใช่ลูกสะใภ้ในอุดมคติของเขา แตกต่างจากทีนาร์ไปหลายเท่าตัว ในบริษัทช่วยงานอะไรนวีภาพไม่ได้ก็แล้วไปเถอะอยู่ที่บ้านยังคอยสร้างความเดือดร้อนให้ไม่หยุดผู้หญิงแบบนี้ไม่รู้ว่านวีภาพคิดยังไงถึงได้รักเข้าไปได้ "ฉันคิดว่าทางยุโรปก็ดี บริษัทเอ็ม.เจขยายสาขาไปที่ยุโรปหลายปีมานี้นิธูรอยู่ด้านโน้นได้จัดการสร้างรากฐานไว้แล้ว ทำไมถึงจะไปไม่ได้" คุณท่านบวรวิชญ์รู้สึกว่าให้นวีนไปด้านโน้นก็ไม่เลวเหมือนกันอย่างน้อยตอนนี้นวีนยังไม่ได้มีความคิดที่ผิดเพี้ยนไปนิสัยก็ยังไม่เหมือนนิวรา "นิธูรสามารถอยู่ที่นั่นได้สามปี นวีนก็ลูกหลานตระกูลภูลพิพัฒน์เหมือนกันทำไมเขาถึงไปไม่ได้เธอลองดูว่านิธูรไปอยู่ที่โน้นตั้งหลายปี ทางบ้านไอ้สามพูดอะไรบ้าง" "แต่ว่าคุณพ่อคะ" "พอได้แล้ว" คุณท่านบวรวิชญ์เริ่มหมดความอดทน "เรื่องนี้ก็ตกลงแบบนี้นี่คือคำสั่งของฉันไม่ใช่ของตาธาน"เห็นได้ชัดว่าคุณท่านบวรวิชญ์ไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก" ส่งพวกเธอกลับไปแล้วบอกนวีภาพด้วยว่าถ้าไม่อยากที่จะอยู่ที่ตระกูลภูลพิพัฒน์ต่อก็มาบอกฉันตรงๆตระกูลเราคนเยอะอยู่แล้วขาดเขาสักคนก็ไม่เป็นไร" "คุณพ่อคะ" " คุณปู่คะ" นิวราและจารุณีคิดไม่ถึงว่าคุณท่านบวรวิชญ์จะมีปฏิกิริยาตอบกลับแบบนี้พวกเธอคิดว่าถึงแม้คุณท่านบวรวิชญ์จะเข้าข้างนิธานแต่ก็ยังต้องมองสถานการณ์บ้างอย่างน้อยก็ต้องคิดถึงพวกเธอบ้างนวีนก็เป็นหลานชายของเขาเหมือนกันแต่ทำไมเมื่อเทียบกับนิธานแล้วถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้ "เอาล่ะ บ้านหลักไม่ใช่ที่ที่พวกเธอควรจะมา กลับไปได้แล้ว" "คุณพ่อคะ คุณพ่อจะลำเอียงแบบนี้ไม่ได้นะคะ นิธานเขาต้องการกลั่นแกล้งพวกเรานะคะ คุณพ่อ" นิวรากับจารุณีโดนบอดี้การ์ดพาตัวออกไปอย่างรวดเร็วคุณท่านบวรวิชญ์โดนพวกเธอโวยวายจนปวดหัวในที่สุดก็เงียบสงบลงได้เขาเงยหน้ามองไปที่หลานชายที่สีหน้ายังคงสงบนิ่งไม่เปลี่ยนแปลง " ตาธาน หลาน" " คุณปู่ก็คิดจะต่อว่าผมด้วยเหรอครับ"นิธานยกยิ้มริมฝีปากท่าทางไม่สนใจ คุณท่านบวรวิชญ์ขมวดคิ้ว "นิสัยนี้ของแกไม่รู้ว่าเหมือนใคร" คุณท่านบวรวิชญ์จนใจ "ปู่เคยบอกแกแล้วในเมื่อตระกูลและบริษัทยกให้แกเป็นคนดูแลไม่ว่าแกจะตัดสินใจอะไรปู่จะไม่เข้าไปยุ่งแต่แกกับตาวีน" " คุณปู่ครับผมรู้ขีดจำกัดเรื่องนี้ครับ" คำพูดนี้ของนิธานปิดปากของคุณท่านบวรวิชญ์ไปทันที คุณท่านบวรวิชญ์รู้ว่าหลานชายคนโตของตนมีความคิดของตนเอง เขาเคารพในตัวคุณแต่จะไม่ทำตามความคิดของคุณเขามีความคิดเป็นของตัวเองมากสำหรับตระกูลและบริษัทแล้วเป็นเรื่องที่ดี ผู้นำก็ควรจะมีกำลังและความสามารถแบบนี้ แต่คนแบบนี้กลับไม่เหมาะที่จะใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวเพราะเขาไม่มีความรู้สึกก่อนหน้านี้ที่คุณท่านบวรวิชญ์เข้าไปยุ่งเรื่องการแต่งงานของนิธานก็เพราะกลัวว่านิธานจะหาคู่ครองที่ถูกใจไม่เจอที่จริงในตอนนั้นเขาก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน ในตอนแรกเด็กสองคนนี้ไม่มีความรู้สึกใดๆต่อกันจนคุณท่านบวรวิชญ์คิดจะปล่อยวางยังดีที่หลังจากนั้นความรู้สึกของทั้งสองดีขึ้นเรื่อยๆในใจของเขาเหมือนจะได้รับการปลอบโยน "ดีแล้ว ความสามารถของแกปู่รู้ดีแต่ว่าเรื่องครอบครัวแกก็ต้องดูแลด้วยนะอย่าเลียนแบบพ่อของแก เฮ้อ" สายตานิธานเปร่งประกาย "เรื่องนี้คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ" เขานิธานคนนี้ตลอดชีวิตนี้เมื่อเลือกแล้วก็จะไม่ปล่อยมือไปอย่างแน่นอน "เอาล่ะ ไปทำงานเถอะ เรื่องนี้ทำเอาปู่ปวดหัว"คุณท่านบวรวิชญ์ตบหัวตัวเองเบาๆ" พ่อบ้านชนัตมาพยุงฉันเข้าไปพัก" นิธานมองคุณท่านบวรวิชญ์เดินเข้าไปก่อนที่สายตาจะนิ่งลึกลงแววตาคมกริบของเขาดูโหดเหี้ยมขึ้นกว่าเดิม "คุณชายครับ" บอดี้การ์ดชุดดำเดินออกมา "ต้องการสั่งสอนพวกเขาหน่อยไหมครับ" " สั่งสอน"นิธานแสยะยิ้ม "ไม่ต้อง" พวกเธอไม่มีค่าพอให้เขาต้องลงมือจัดการ แต่ในเมื่อนวีภาพกับนิวราใส่ใจนวีนขนาดนั้นถ้าเขาไม่ให้การดูแลนวีบ้างคงจะรู้สึกผิดต่อความคาดหวังของพวกเขา "ออกไปเถอะจำไว้ว่าต่อไปถ้าหากมีคนเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉันกับคุณนายน้อยก่อนจัดการได้เลยไม่ต้องไว้หน้าสันนี้ทำได้ดีมาก" "ครับ คุณชาย" ทางด้านชยานีหลังจากที่ปลอบใจนิธานเสร็จรู้สึกว่าตนเองแทยจะหมดแรงแต่พอคิดว่าคนอย่างนิธานจะกลัวเป็นรู้สึกไม่มั่นใจเป็นเหมือนกันชยานีอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เขารู้สึกดีกับเธอถึงขั้นนี้แล้วเหรอ แต่ว่าพวกเธออยู่ด้วยกันเป็นเวลาสั้นๆยังไม่ถึงหนึ่งปีเลยนะ , แต่ว่าเรื่องความรู้สึกดูเหมือนจะไม่สามารถเอาเรื่องเวลามาเปรียบเทียบได้ไม่ส่าเธอจะรู้สึกต่อนิธานหรือนิธานรู้สึกต่อเธอความรู้สึกของทั้งสองคนก็ดีจึ้นเรื่อยๆนี่คือเรื่องที่ชยานีไม่เคยคิดมาก่อน เธอคิดว่าหลังจากที่โดนหักหลังไปแล้วเธอคงจะไม่มีทางชอบคนอื่นได้อีกแต่คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกับผู้ชายแบบนิธานทำให้เธอควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้ "คุณปาลีคะ ยิ้มอะไรเหรอคะ" นลินกับดีไซเนอร์สองคนที่ตามชยานีลงมากินข้าวมองหน้าชยานีที่กินข้าวไปด้วยยิ้มแย้มไปด้วย ชยานีที่กำลังอยู่ในโลกของตัวเองนลินและพวกมองหน้ากันไปมาจนสุดท้ายอดไม่ได้ที่จะถามออกมา ชยานีได้สติกลับมา "เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกแค่นึกถึงเรื่องตลกขึ้นมาได้ ฮ่าฮ่า" ชยานีอายจนทำตัวไม่ถูก ใบหน้าขึ้นสีแดงแอบด่าตนเองว่าน่าอายมากแม้แต่ตอนกินข้าวยังคิดถึงนิธานได้แล้วยังเป็นอย่างนี้ต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้อีก นลินพยักหน้าและไม่ถามอะไรต่อแต่พวกเธอออกงานครั้งแรกก็มาที่ต่างประเทศเดิมทีก็มีความสุขมากแล้วแต่ที่ดีใจที่สุดก็คือพวกเธอเพิ่งเข้ามาในงานสายนี้ก็ได้ร่วมงานที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ได้ "คุณปาลีคะ คุณเก่งกาจมากเลยค่ะ" ดีไซเนอร์หนึ่งในกลุ่มเพิ่งจบการศึกษาออกมาไม่นานเป็นคนที่ครั้งที่แล้วชยานีกับนลินรับสมัครเข้ามาเด็กสาวคนนี้ทีพรสวรรค์มากและที่สำคัญคือเธอขยันหมั่นเพียรด้วย ชยานีสังเกตดูมาระยะหนึ่งแล้วรู้สึกว่าไม่เลวจึงให้เธอทำงานด้วยต่อจนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปหลายเดือนแล้วชยานีเป็นว่าเธอทำงานได้ถูกระเบียบทุกอย่างอีกทั้งยังไม่สะเพร่าก็รู้ว่าเธอเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดีงามที่จัดที่ปารีสครั้งนี้จึงพามาเจอโลกภายนอกบ้าง เด็กสาวคนนี้มีชื่อว่าจรมณหน้าตานับว่าใช้ได้ใบหน้าเล็กน่ารักน่าเอ็นดู "เก่งกาจ" ชยานีขมวดคิ้วสงสัย "ใช่ค่ะ ห้องเสื้อของเราเพิ่งก่อตั้งได้ไม่นานก็ได้มาร่วมงานแฟชั่นวีคแล้วที่สำคัญคือคุณเป็นถึงลูกศิษย์ของคุณแอนดี้" ไม่ต้องพูดเลยว่าจรมณอิจฉามากแค่ไหน ชยานีกระพริบตา "ครูของฉันเก่งกาจไม่ใช่ฉัน"