ตอนที่​303ความกลุ้มใจและความเศร้าใจของนิธูร

ต๭นที่​303ความกลุ้มใจและความเศร้าใจของนิธูร "นี่พวกคุณทั้งสองจะสวีตกันที่ห้องผมอีกนานไหมครับ" ดนพยืนกอดอกอยู่เห็นได้ชัดว่าเขายืนอยู้ตรงนั้นได้สักพักแล้วนิธานจ้องเขม็งแววตาคมกริบจนดนพยกมือยอมแพ้ "เอาล่ะ พูดอะไรไม่ได้เลยนะ พวกคุณสองคนจะปรึกษากันทำไมถึงไม่ปิดประตูสักหน่อยหรือกลับไปคุยกันที่บ้านก็ได้นี่ครับ" ดนพแคะหูท่าทางล้อเล่น " ดูสิ ตอนนี้ผมต้องมารับรู้ความลับเรื่องนี้ด้วยอีกคนพวกคุณคิดว่าควรจะทำยังไงดี" ดนพแบมือทั้งสองข้างด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์เหมือนมีจุดประสงค์บางอย่าง ชยานีแสยะยิ้มกระตุกเสื้อนิธานเบาๆ" เพื่อนที่คุณรู้จักแต่ละคนหน้าด้านกันแบบนี้ทักคนเหรอคะ" ดนพร้องรีบเสียงดัง" พี่สะใภ้ ยังไงซะผมก็นับว่าเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตคุณไว้นะครับจะใส่ร้ายผมแบบนี้ไม่ได้นะ" "ผู้มีพระคุณ" ชยานีย่นคิ้ว หรือว่าเขาจะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนนั้นจะนับว่าเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตไว้ก็คงจะใช่แล้วล่ะ" ถ้าคุณไม่เก็บค่ารักษาจากฉันล่ะก็คุณยังนับว่าเป็นผู้มีพระคุณของฉันได้ค่ะ" ดนพ"... "ตอนนี้เขานับว่ารู้แล้วว่าคบคนพาลพาลพาไปหาผิด คบบัณฑิตบัณฑิตพาไปหาผลหมายความว่ายังไงแล้วล่ะ "พวกคุณสองสามีภรรยาเหมาะสมกันจริงๆ" "ขอบคุณที่ชมค่ะ" ชยานียอมรับคำชมของดนพอย่างไม่มีท่าทางถ่อมตัวเลย ดนพจนใจ ป่ายมือไปมา" ในเมื่อตอนนี้พวกคุณรู้ทุกอย่างแน่ชัดแล้วก็เชิญกลับไปได้แล้วครับ" นิธานจูงมือชยานีไว้อย่างภาคภูมิใจก่อนจะเดินออกไปจึงหยุดตรงหน้าดนพก่อนจะตบไหล่ของดนพเบาๆพูดขึ้นมาว่า "ความสุจของพวกเราสามีภรรยานายที่ไม่เคยแต่งงานไม่เข้าใจหรอก" โห นิธานเปลี่ยนเป็นคนกวนประสาทอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ชยานีหัวเราะเสียงดัง" นิธานคะ คุณทำอย่างนี้จะไม่เป็นธรรมมั้งคะ"เมื่อตะกี้ชยานีเห็นว่าดนพท่าทางโมโหเอามากๆเลย ชยานีคิดว่าเมื่อก่อนดนพคงไม่เคยเห็นนิธานเป็นแบบนี้มาก่อนแน่นอน นิธานหันข้างไปมองใบหน้ายิ้มแย้มของชยานีด้วยสายตาหวานหยดย้อย "คุณดีใจก็พอแล้วครับ" ชยานีเบ้ปาก" เอาล่ะคะ มีแค่คุณที่ปากหวานแต่ฉันว่าต่อไปนี้คุณเพลาลงหน่อยดีกว่านะคะปกติดนพกับเฉลิมพลก็ไม่เคยหาเรื่องกวนประสาทคุณนี่คะ" ช่วงนี้นิธานกลับอวดเก่งมากเดินไปที่ไหนก็จะสวีตหวานไปถึงที่นั่นถึงแม้ชยานีจะรู้สึกว่ามันก็ไม่เลวแต่นิธานคอยสร้างศัตรูแบบนี้ไม่สามารถยืนยันได้ว่าเฉลิมพลกับดนพจะไม่โต้กลับไม่ใช่เหรอ " แค่ล้อการเล่นครับ ผมมีขีดจำกัด"นิธานตอบกลับอย่างสบายใจ "เย็นนี้กินอะไรดีครับ" "หืม พวกเราจะกินกันข้างนอกเหรอคะ" "ได้หมดครับ" เรื่องที่ทั้งสองตัดสินใจกินข้าวข้างนอกแล้ว คนที่น่าสงสารที่สุดคงจะเป็นคุณบวรวิชญ์ที่ตั้งหน้าตั้งตารอทั้งสองกลับมากินข้าวอยู่ที่บ้าน เมื่อได้ยินชยานีโทรกลับมาบอกว่าจะกินข้าวข้างนอกคุณบวรวิชญ์ก็มองอาหารบนโต้ะอย่างน่าสงสารและเริ่มไม่มีอารมณ์ที่จะกินข้าวอีก "เฮ้อ พ่อบ้านชนัต เก็บอาหารออกไปเถอะ" คุณบวรวิชญ์ปัดมือไปมา "ไม่ได้นะครับ คุณท่านยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย" พ่อบ้านชนัตอดเป็นห่วงไม่ได้ คุณท่านบวรวิชญ์อายุมากแล้วจะไม่ทานข้าวได้ยังไงกัน ก่อนหน้านี้ถ้านิธานกับชยานีอยู่ด้วยในบ้านจะครึกครื้นขึ้นมากถึงแม้คุณชายจะไม่พูดอะไรแต่คุณนายน้อยพูดนี่นาพูดจนคุณท่านหัวเราะอย่างมีความสุขคุณชายคอยมองอยู่ด้านข้างเป็นบรรยากาศที่น่ามองมากและทุกครั้งคุณท่านจะทานข้าวได้มากถึงสองชามแต่พอวันนี้นิธานกับชยานีไม่กลับมาคุณท่านบวรวิชญ์ก็ไม่มีความอยากอาหารเสียแล้ว ที่จริงพ่อบ้านชนัตก็รู้ว่าคุณท่านบวรวิชญ์อายุมากแล้วในใจก็มีอะไรในใจยิ่งอายุมากขนาดนี้ก็ยิ่งหวังว่าในบ้านจะมีการส่งเสียงคุยอย่างสนุกสนานทุกคนมารวมตัวกันจนครบ แต่กฎระเบียบของตระกูลภูลพิพัฒน์มีเยอะมากรวมไปถึงนวีภาพกับนิธานไม่ถูกกันมาตลอดคุณท่านบวรวิชญ์ยืนอยู่ระหว่างกลางจึงไม่ง่ายเลย คุณท่านบวรวิชญ์ต้องเลือกหนึ่งในสองคนนี้จึงต้องเลือกนิธานด้านนี้เพราะด้านนวีภาพมีครอบครัวใหม่แล้วแต่นิธานกลับมีแค่คุณท่านบวรวิชญ์คนเดียว "ไม่เอากินไม่ลง นายจะพูดอะไรเยอะแยะฉันไม่กินแล้ว เก็บไปซะ" "โอ๊ะ คนแก่ที่ไหนถึงได้ดื้อแบบนี้เนี่ย ของน่ากินเยอะขนาดนี้ยังไม่ยอมกินข้าวอีก" เสียงกวนประสาทดังมาจากด้านนอกคุณท่านบวรวิชญ์ขยับลูกตาแววตาเป็นประกายตบโต๊ะแสร้งทำเป็นไม่พอใจถามขึ้น "เด็กบ้าบ้านไหนถึงไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่แบบนี้"ถึงจะพูดแบบนี้แต่ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย " ผมเองครับที่เป็นเด็กบ้าคนนั้น" ขณะที่พูดอยู่นิธูรก็เดินมาถึงตรงประตูแล้วมือของเขาข้างนึงจับเสื้อสูทที่วางไว้ตรงไหล่และมืออีกข้างยัดไว้ในกระเป๋ากางเกงเพิ่งเดินมาถึงตรงประตูก็พูดขึ้นสีหน้ายิ้มแย้ม" ตาแก่น้อยไม่ได้เจอกันนานเห็นหน้าผมแล้วดีใจมากไหมครับ" " ฮึ เด็กบ้าคนนี้"คุณท่านบวรวิชญ์เบิกตามองนิธูร "แกมาทำอะไร" "ดูเหมือนว่าคุณปู่จะไม่ต้อนรับผมนี่นา" นิธูรพูดแต่ไม่มีท่าทางจะเดินกลับออกไปแต่กลับเดินมาถึงโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็วรีบลากเก้าอี้ออกมานั่งลงอย่างสบายใจมองไปทางคุณท่านบวรวิชญ์ " ฮ่าฮ่าตาแก่น้อยใช้ชีวิตได้สุขสบายมากเลยนะเนี่ยดูสิอาหารเต็มโต๊ะเลยกินคนเดียวมันไม่ยุติธรรมเลยนะครับ" นิธูรพูดก่อนจะหันไปทางพ่อบ้านชนัต "พ่อบ้านชนัตครับเพิ่มตะเกียบกับชามให้ผมชุดนึงสิครับ" "ครับ ได้ครับคุณชายนิธูร" พ่อบ้านชนัตเห็นว่านิธูรมาไม่ต้องบอกเลยว่าดีใจแค่ไหน" เดี๋ยวผมรีบไปเตรียมมาให้ครับ" " ไปทำไม"คุณท่านบวรวิชญ์พูดขึ้นอย่างโมโห" ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่ฉันบอกแล้วรึไงว่าอาหารพวกนี้แกกินได้น่ะ" " ไม่ได้ให้ผมกินเหรอครับ"นิธูรลากเสียงยาว "ยังไงซะคุณปู่คนเดียวก็กินไม่หมดอยู่แล้ว ถ้าต้องเททิ้งคงเสียดายมากเลยนะครับให้ผมกินไม่ดีกว่าเหรอครับเหมือนคำที่เขาบอกไว้ว่าเรือล้มในหนอง ทองจะไปไหนไงครับ"นิธูรมองไปรอบด้าน" ฮ่าฮ่า พี่นิธานกับพี่สะใภ้ไม่กลับมากินข้าวด้วยอีกแล้วเหรอครับ" "เด็กบ้าคนนี้ ไม่พูดซ้ำเติมฉันแกไม่สบายใจใช่ไหมไอ้เด็กไม่เคารพผู้ใหญ่ระวังฟ้าผ่าเข้าสักวัน" " ฮ่าฮ่าฮ่า คุณปู่ครับคนดีชีวิตไม่ยืนยาว คนร้ายถึงจะอายุยืนยาวนะครับ"นิธูรรับชามกับตะเกียบมาจากพ่อบ้านชนัต " ขอบคุณครับพ่อบ้านชนัต" " คุณชายนิธูรตามสบายเลยนะครับ"พ่อบ้านชนัตพูดเสร็จก็เดินถอยออกไป "ดูพี่นิธานสิครับ ที่ใจร้ายถึงขั้นส่งคนอื่นไปทิ้งไว้ที่ต่างประเทศตอนนี้ไม่ใช่ยังอยู่สบายดีทุกอย่างแถมยังดีขึ้นเรื่อยๆเหรอครับ" "พูดบ้าๆ" คุณท่านบวรวิชญ์หยิบตะเกียบขึ้นมาตั้งใจจะตีตัวนิธูรแต่ก็มาไม่ลงจริงๆ เห็นว่านิธูรท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใสในใจของเขาได้รับการปลอยใจแต่ก็ยังเป็นห่วงมาก" แกคิดดูสิว่าถ้าหากพวกลุงใหญ่แกฉลาดบ้างฉันคงไม่ต้องมาเป็นห่วงขนาดนี้แล้ว" นิธูรตาเป็นประกายก่อนจะเบ้ปาก "คุณปู่ครับเรื่องด้านนี้คุณปู่ใจกว้างไม่เท่าผมแล้วในโลกใบนี้ไม่มีเรื่องอะไรได้อย่างใจทุกอย่างหรอกนะครับพี่นิธานกับคุณลุงถูกกำหนดให้อยู่ด้วยกันไม่ได้เรื่องนี้เป็นปัญหาตายตัวที่แก้ไม่ได้ครับในเมื่อตอนนั้นคุณปู่เลือกพี่นิธานก็ต้องสนับสนุนไปเรื่อยๆที่สำคัญบริษัทเอ็ม.เจอยู่ในมือพี่นิธานดีกว่าจะตกอยู่ในมือของคุณลุงนะครับใช่ไหม" นิธูรพูดความจริงแน่นอนว่าคุณท่านบวรวิชญ์รู้เรื่องนี้ดี" ถ้าลุงของแกได้ความฉลาดของพี่ชายแกมาครึ่งนึงได้ความคิดแบบแกมาครึ่งนึงในตอนนั้นก็คงไม่ทำอะไรอย่างนั้นลงไปแล้ว" นิธูยักไหล่" คุณปู่อายุไม่ใช่น้อยๆแล้วนะครับยังต้องมาห่วงเรื่องนี้อีกเหรอครับผมว่าลูกหลานมีโชคลาภของตนเองเรื่องนี้พี่นิธานจัดการได้แน่นอนครับคุณปู่ไม่จำเป็นต้องห่วงเลยแม้แต่น้อย" " แกก็พูดได้ง่ายสิ"มีเหรอที่คุณท่านบวรวิชญ์จะไม่อยากให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี "แต่ลุงแกยังไงก็เป็นพ่อของตาธานนะ" " แล้วคุณปู่เห็นว่าพี่นิธานคิดว่าเขาเป็นพ่อไหมครับ"นิธูรไม่ยอมรับความคิดนี้ของคุณท่านบวรวิชญ์" ผมรู้ว่าในใจคุณปู่คิดอะไรอยู่แต่เรื่องนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยถ้าหากคุณลุงยังอยู่กับผู้หญิงคนนั้นมันไม่มีทางแก้ไขได้ ในใจของผู้หญิงคนนั้นคิดอะไรอยู่คุณปู่ก็ทราบดี" " เอาเถอะ ไม่ต้องไปคิดอะไรพวกนั้นแล้ว ครั้งนี้แกกลับมา ก็ไม่ต้องกลับไปแล้วใช่ไหม"คุณท่านบวรวิชญ์ถอนหายใจ" ในตอนแรกที่แกไปต่างประเทศฉันกับพ่อของแกก็ไม่ยินยอมเท่าไหร่" " ไม่กลับไปชั่วคราวครับ อยู่ต่างประเทศกินมาม่ามาสามปีคุณปู่ดูสิครับว่าผมผอมลงไปมากแค่ไหน"นิธูรขยับหน้าเข้าใกล้อย่างออดอ้อนต้องการให้คุณท่านบวรวิชญ์หยิกเขาสักครั้ง คุณท่านบวรวิชญ์ผลักนิธูรออกห่าง" สติไม่ดี" " ไม่ไปก็ดีแล้ว พ่อแกหลายปีมานี้สุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่แกกลับไปอยู่บ้านจะได้ดูแลเขาด้วย" " อืม ครับ"นิธูรพยักหน้าเขาเองก็ไม่คิดจะไปอีกไม่อย่างนั้นนิธานคงไม่ส่งนวีนไปแทนไม่ยอมรับไม่ได้ว่าบางครั้งเขากับนิธานก็มีความคิดตรงกันมาก ถึงแม้ว่านิธานจะไม่ส่งนวีนไปจัดการงานที่ยุโรปเขาก็จะลงมือจัดการวางแผนให้นวีนไปเอง เพราะคนอย่างเขา ภายนอกดูเหมือนจะไม่อันตรายแต่ความจริงแล้วร้ายกาจเหมือนกับนิธานนั่นแหละขอแค่ให้บรรลุเป้าหมายของตัวเองจะทำอะไรลงไปบ้างก็ไม่แปลก "เด็กคนนี้กินข้าวก็กินข้าวไปจะทำหน้าเจ้าเล่ห์แบบนั้นทำไม" คุณท่านบวรวิชญ์ตบโต๊ะ "วันนี้แกมาที่นี่แล้วพ่อแกล่ะ" "คุณปู่ลืมไปแล้วเหรอครับว่าวันนี้เป็รวันครบรอบวันตายของแม่ผม" นิธูรพูดยิ้มๆ คุณท่านบวรวิชญ์สีหน้าเปลี่ยนไปทันที "แกยังยิ้มออกมาได้เหรอ" นิธูรยักไหล่" คนก็ตายไปแล้ว ผมว่าจะทำอะไรไปก็เพื่อให้ตัวเองสบายใจแค่นั้นเองสำหรับคนที่ตายไปแล้วเธอจะรู้เรื่องที่เราทำทั้งหมดไหมครับ"นิธูรพูดด้วยท่าทางไม่สนใจไยดีแต่ในแววตากลับเจ็บปวด "น่ากลัวว่าเธอจะไม่ได้หวังหรือเสียดายเลยแม้แต่น้อยมั้งครับ" " เอาล่ะ กินข้าวก็กินข้าวไป"คุณท่านบวรวิชญ์พูดขัดคำพูดของนิธูร" คืนนี้นอนที่นี่เถอะ" " ได้สิครับ"นิธูรตอบรับอย่างยินดีแต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่าวันนี้ของทุกปีเป็นวันที่มืดครึ้มที่สุดในชีวิตของเขา เขาก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่พูดอะไรสักคำทำให้คุณท่านบวรวิชญ์ปวดใจแทน "พ่อบ้านชนัตคืนนี้ตาธูรจะพักที่นี่นายไปจัดเตรียมห้องทางฝั่งตะวันออกไว้เอาห้องที่อยู่ข้างห้องฉันตอนกลางคืนตาธูรชอบห้องที่มีหน้าต่างรับลม" "ครับคุณท่าน เดี๋ยวผมจะสั่งในเด็กไปเตรียมห้องไว้ครับ" พ่อบ้านชนัตได้รับคำสั่งก็รีบไปจัดการเตรียมห้องทันที นิธูรเงยหน้าขึ้นชนกับสายตาปวดใจของคุณท่านบวรวิชญ์เขากระพริบตาก่อนจะคีบผักกาดให้คุณท่านบวรวิชญ์" ตาแก่น้อยกินผักกาดเยอะๆสายตาจะได้ดูอะไรชัดขึ้น" " เด็กบ้านี่"