ตอนที่​304 โจมตีทางจิตใจ

ต๭นที่​304 โจมตีทางจิตใจ นิธานพูดแล้วทำเลยในวันต่อมาก็ทำการติดต่อไปทางฐิติพันธ์ทันที ฐิติพันธ์ไม่รู้ว่านิธานมีวัตถุประสงค์อะไรกันแน่ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่ทำให้นิธานไม่พอใจไปเขาก็หวาดกลัวอยู่ตลอดเวลากลัวว่านิธานจะล้างแค้นเขากลับ แต่ยังดีที่นิธานไม่ได้ลงมือจักการเขาต่อทำให้ฐิติพันธ์วางใจลงได้แต่สบายใจได้แค่สองเดือนคิดไม่ถึงว่านิธานจะติดต่อเขาด้วยตัวเองทำให้ในใจจองฐิติพันธ์รู้สึกกระวนกระวายจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ฐิติพันธ์เดินไปเดินมาอยู่ในบ้านหลายรอบ ทรรศยายืนมองอยู่ด้านข้างก็กระวนกระวายใจเช่นกันแต่เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันเมื่อนึกถึงครั้งที่แล้วที่โดนแรงกดดันของนิธานทำให้ตกใจแล้วทรรศยาก็กลัวขึ้นมาทันที "พอได้แล้ว เดินไปเดินมาจะได้ประโยชน์อะไร" คงมีแต่ท่านย่าของตระกูลมะเด็งที่ยังควบคุมสติได้จนหลุดออกจากความหวาดกลัวนั้นได้ก่อน "ในเมื่อเขาให้แกไปหาแกก็ไปเถอะ" "แต่ว่า" ฐิติพันธ์ยังคงกังวลใจมาก "คุณแม่ก็ทราบดีว่าเรื่องครั้งที่แล้วที่ทำให้คุณนิธานไม่พอใจยังไม่ได้แก้ไขเลยนะครับถ้าหากเขาเรียกผมไปพบเป็นเพราะเรื่องนั้น" "เขาก็ไม่ได้ทำอะไรแกนี่นาแกจะกลัวอะไร"ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเห็นฐิติพันธ์มีท่าทางขี้ขลาดก็เริ่มปวดหัว "ถ้าหากคุณนิธานจะทำอะไรแกจริงๆแกคิดว่าเขาจะรอจนถึงตอนนี้รึไง" " จริงด้วยครับ" คำพูดของท่านย่าของตระกูลมะเด็งเพื่อเรียกสติทำให้ฐิติพันธ์อารมณ์ดีขึ้นมา" ถ้าหากคุณนิธานจะทำอะไรผมล่ะก็เขาคงไม่เรียกผมไปหาแต่ลงมือเลยก็จบแล้ว" เมื่อคิดไก้แบบนั้นฐิติพันธ์ก็วางใจลงได้แล้ว" ถ้าอย่างนั้นคุณแม่คิดว่าคุณนิธานเรียกผมไปเพราะเรื่องอะไรครับ" "ไปถึงก็รู้เองนั่นแหละ" ที่จริงท่านย่าของตระกูลมะเด็งเองก็ไม่แน่ใจแต่ก็ไม่ได้คิดไปในทางที่ไม่ดี" ตอนนี้ยังไงแกก็ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อตาของเขาแกคิดว่าเขาจะทำอะไรแกได้" "มันก็จริงครับ หรือไม่แน่ว่าครั้งนี้เขาคิดจะสนับสนุนธุรกิจของตระกูลเราก็ได้ถ้าอย่างนั้นผมจะรีบไปพบเขาตอนนี้เลยครับ" ฐิติพันธ์นึกขึ้นได้ว่าถ้าหากนิธานคิดจะสนับสนุนธุรกิจของตระกูลมะเด็งจริงๆล่ะก็ตระกูลมะเด็งก็จะมีชีวิตที่สุขสบายขึ้นแน่นอน ยังไงซะตำแหน่งพ่อตาของนิธานก็ใช้งานได้ดีกว่าชื่อเสียงของเขาในตอนนี้เมื่อคิดได้อย่างนั้นฐิติพันธ์ก็สบายใจขึ้นมา แต่ท่านย่าของตระกูลมะเด็งกลับไม่ได้มองโลกในแง่ดีขนาดนั้นแต่ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ แก้ปัญหาไปที่ละก้าวแค่นั้นเอง ฐิติพันธ์จัดการตัวเองให้เรียบร้อยก็ตรงไปที่ตึกใหญ่ของบริษัทเอ็ม.เจโดยได้รับการนำทางจากพนักงานทำให้ฐิติพันธ์ดูเหมือนคนบ้านนอกเข้ากรุงครั้งแรกที่ไม่เคยเจอโลกกว้างมาก่อน ก่อนหน้านี้เขาก็รู้อยู่แล้วว่าบริษัทเอ็ม.เจยิ่งใหญ่และร่ำรวยมากแค่ไหน ตอนที่ปาลีแต่งงานกับนิธานฐิติพันธ์คิดไม่ถึงว่าจะได้ผลประโยชน์อะไรจากปาลีและตอนนั้นปาลีก็แสนจะโง่เขลาไม่เชื่อฟังใครเลยดังนั้นฐิติพันธ์จึวไม่ได้ผลประโยชน์อะไรเลยจึงไม่มีทางได้มาสถานที่ที่เหลืองทองอร่ามแวววาวที่แม้แต่เสาก็ยังรู้สึกว่ามันจะส่องแสงแวววาวได้แบบนี้ "คุณฐิติพันธ์ครับท่านประธานของเรากำลังประชุมอยู่รบกวนคุณนั่งรอยู่ที่นี่ก่อนนะครับ" เลขาของนิธานพาฐิติพันธ์มาถึงห้องรับแขกแล้วเดินกลับออกไป ฐิติพันธ์ไม่รู้ว่านิธานมีวัตถุประสงค์อะไรจึงไม่กล้าทำอะไรได้แต่นั่งรอยู่ที่ห้องรับแขก ส่วนคนที่เลขาบอกว่ากำลังประชุมอยู่กลับนั่งทำงานอยู่ในห้องโดยมีตีรณคอยสังเกตการณ์ในห้องรับแขกอยู่ตลอด "ท่านประธานครับ คุณฐิติพันธ์ดูเหมือนจะตื่นเต้นมากนะครับ" นิธานกระพริบตา "อยู่ในนั้นมานานรึยัง" "ประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้วครับ" ตีรณมองไปที่นาฬิกาข้อมือ "หนึ่งชั่วโมงกับอีกสามสิบห้านาทีครับ" นิธานพยักหน้า "นายเข้าไปปลอบขวัญเขาสักพักพร้อมกับมอบสิ่งนี้ให้เขาด้วย"นิธานหยิบเอกสารในลิ้นชักโยนให้ตีรณ ตีรณรับมาเปิดออกดูเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มกริ่ม" ครับท่านประธาน"เจ้านายของพวกเขาลงมือจัดการเองทั้งทีมักจะละเอียดรอบคอบเสมอและโจมตีที่จุดอ่อนของอีกฝ่ายโดยเฉพาะ ทางด้านฐิติพันธ์ที่รอจนเริ่มร้อนใจเวลาผ่านไปยิ่งนานฐิติพันธ์ก็ยิ่งไม่วางใจ ต่อสู้กันด้านจิตวิทยากับคนอย่างนิธานเห็นได้ชัดว่าฐิติพันธ์ไม่คู่ควรเขาในตอนนี้คล้ายกับเนื้อปลาที่โดนวางไว้บนเขียงเตรียมให้นิธานแล่ได้ตามใจชอบ ฐิติพันธ์เหงื่อท่วมตัวหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่ออยู่ตลอดและในเวลานั้นตีรณก็เปิดประตูเข้ามาพอดี "คุณฐิติพันธ์ครับ" "คุณคือ" ฐิติพันธ์ลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูมีระดับมากแม้แต่การพูดการจาก็ไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไปจึงให้เกียรติกับตีรณไม่น้อย ตีรณย่นคิ้ว "ผมชื่อตีรณครับเป็นเลขาส่วนตัวของท่านประธาน" "ที่แท้ก็คือคุณตีรณนั่นเอง" ฐิติพันธ์แววตาเป็นประกายขึ้นมาทันที "สวัสดีครับ สวัสดีครับ" ฐิติพันธ์ยื่นมือออกมาทักทายตีรณย่นคิ้วจ้องมองไปที่ฐิติพันธ์ทำให้ฐิติพันธ์รีบเก็บมือกลับไปแนบข้างลำตัวเช็ดถูเล็กน้อยแล้วยื่นขึ้นมาอีกครั้ง ตีรณเบ้หน้าเล็กน้อยก่อนจะยื่นเอกสารในมือให้กับฐิติพันธ์ "ท่านประธานยังประชุมอยู่เพื่อให้คุณฐิติพันธ์ไม่ต้องรอนานดังนั้นท่านประธานเลยสั่งให้ผมนำสิ่งนี้มาให้คุณอ่านคั่นเวลาไปก่อนครับ" "ไม่นานครับ ไม่นานเลย ต้องรบกวนเวลาคุณตีรณมาที่นี่แล้วที่จริงผมรอได้ครับเพราะยังไงซะผมก็ไม่มีอะไรต้องทำ" ฐิติพันธ์รัยเอกสารมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจแต่พอเขาเปิดเอกสารออกมาอ่านสีหน้าที่เดิมทียังมีท่าทางประจบประแจงก็เปลี่ยนไปทันที" นี่ คุณตีรณ นี่มันหมายความว่ายังไงครับ" " คุณคิดว่ายังไงล่ะครับ"ตีรณพูดยิ้มๆอย่างเหมาะสมเขาลูบบริเวณคอเสื้อด้วยท่าทางสงบนิ่ง "นี่คือของขวัญที่ท่านประธานมอบให้กับคุณครับ" "คุณตีรณ ไม่ใช่สิ เลขาตีรณ คุณนิธานหมายความว่ายังไงกันแน่ ผม ผมทำอะไรให้คุณนิธานไม่พอใจเหรอครับหรือว่า"ฐิติพันธ์ลนลานไปหมด ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่านิธานหมายความว่ายังไงกันแน่ที่เอาเอกสารนี้มาให้เขาดูถ้าหากนิธานต้องการจะทำอะไรเขาก็ไม่จำเป็นค้องเรียกเขาเข้ามาแค่ยื่นเอกสารพวกนี้ให้คนฝั่งนั้น แล้วชั่วชีวิตนี้ของเขาก็จบสิ้นแล้วไม่ใช่แค่เขาคนเดียวแต่ตระกูลมะเด็งทั้งตระกูลที่จบสิ้นเช่นกัน ฐิติพันธ์เดาไม่ถูกว่านิธานต้องการจะทำอะไรกันแน่เขารู้อยู่อย่างเดียวก็คือในเมื่อนิธานไม่ได้ส่งเอกสารนี้ออกไปแต่เรียกเขาเข้ามาน่าจะยังมีโอกาสรอดตัว เมื่อคิดได้อย่างนี้ฐิติพันธ์ก็รีบสงบใจลงเขาสูดหายใจเข้าลึก "คุณนิธานมีเรื่องให้ผมทำใช่ไหมครับผมสัญญาว่าขอแค่คุณนิธานยอมให้โอกาสผมสักครั้งไม่ว่าคุณนิธานจะให้ผมทำอะไรผมก็ไม่ปฏิเสธแม้จะตายเป็นหมื่นๆครั้ง" "พูดว่าตายก็ร้ายแรงไปครับ" ตีรณยิ้มอย่างพอใจ "แต่ผมว่าคนฉลาดอย่างคุณฐิติพันธ์อีกสักครู่คงให้คำตอบที่ทำให้ท่านประธานพอใจได้ใช่ไหมครับ" " ครับ ครับ ไม่ว่าคุณนิธานอยาดจะรู้อะไรขอแค่ผนรู้ผมจะพูดทุกอย่างแบบไม่ปิดบังเลยครับ" " ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นคุณฐิติพันธ์รอสักครู่นะครับรอให้ท่านประธานประชุมเสร็จท่านจะมาพบคุณเอง" ตีรณเข้ามาอย่างสง่างามและเดินออกไปอย่างสง่างาม ส่วนฐิติพันธ์หมดแรงซุดลงไปบนพื้น ท่าทางเหม่อลอยเหมือนโดนทำให้ตกใจ เหงื่อไหลท่วมทั้งตัวของเขา เขาตกใจจริงๆ " ท่านประธานครับ เป็นไปตามที่คาดไว้ครับนายฐิติพันธ์อ่อนแอจริงๆแค่เจอของแข็งเข้าไปเขาก็ทนไม่ไหวแล้วครับ" ยังไม่ได้ออกท่าไม้ตายแค่ด่านแรกฐิติพันธ์ก็ผ่านไปไม่ได้แล้ว นิธานลูบคางตนเองนิ้วมือเรียวยาวกระทบใบหน้าไปมา "สั่งให้คนยกของว่าเข้าไป" คนอย่างนิธานไม่ชอบทำอะไรที่เสียประโยชน์แต่ก็ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการและคนอย่างฐิติพันธ์ก็ไม่ควรค่าที่เขาจะคิดแผนเล่นงานแต่บางครั้งตอนที่กำลังเบื่อหน่ายใช้แผนแบบนั้นกับคนพวกนี้แก้เบื่อก็ดีเหมือนกันที่สำคัญเขาไม่ชอบทำอะไรที่ตนเองควบคุมไม่ได้: ถึงแม้ว่าจะจัดการฐิติพันธ์ได้อย่างง่ายดายแต่เรื่องที่เกี่ยวกับเหตุการณ์ในตอนนั้นเขากังวลว่าถ้าทำอะไรรุนแรงกับฐิติพันธ์แล้วเขาไม่ได้คำตอบจะยุ่งยาก นิธานถนัดเล่นงานคนอื่นทางจิตวิทยาสำหรับคนอ่อนแออย่างฐิติพันธ์ก็ต้องหาให้ถูกวิธี ครึ่งชัวโมงผ่านไป นิธานปรากฏตัวขึ้นตรงประตูห้องรับแขกโดยที่ฐิติพันธ์ยังไม่ได้สติกลับมาจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เพียงแค่รู้สึกว่าอุณหภูมิรอบตัวเปลี่ยนเป็นเย็นขึ้นมาฐิติพันธ์เงยหน้าขึ้นก่อนจะรีบลุกขึ้นมาจากพื้นทันที "คุณคุณนิธาน" ถ้าหากนับว่าก่อนหน้านี้ฐิติพันธ์ยังคิดว่าจะหาประโยชน์ได้จากนิธานล่ะก็ในตอนนี้ฐิติพันธ์คิดแต่ว่าอยากจะหนีออกจากที่นี่ เขายอมที่จะไม่ได้อะไรเลยขอแค่เพียงนิธานยอมปล่อยเขาไป นิธานกระพริบตาแววตาที่มืดครึ้มไม่มีอาการใดๆ "คุณฐิติพันธ์เชิญนั่งครับ" ฐิติพันธ์พยายามยกยิ้มที่น่าเกลียดกส่าตอนร้องไห้ขึ้นมา "ไม่ ไม่ล่ะครับ ผมยืนก็ดีแล้วครับ" นิธานยกยิ้ม "ทำอย่างนั้นได้ยังไงกันครับที่วันนี้ผมเรียกคุณฐิติพันธ์เข้ามาก็เพื่อจะเจรจากันนะครับต้องให้คุณฐิติพันธ์นั่งรอเป็นความผิดของผมด้วย นั่งลงเถอะครับ" ฐิติพันธ์นั่งลงอย่างแรงทำให้ขาเก้าอี้เสียดสีกับพื้นจนส่งเสียงแหลมฐิติพันธ์ตื่นตกใจฝ่ามือของเขามีเหงื่อไหลออกมารีบกลืนน้ำลายอึกใหญ่" ไม่..ไม่.. ไม่ทราบว่าคุณนิธานเรียกผมมาคุยเรื่องอะไรเหรอครับ" " คุณฐิติพันธ์ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นก็ได้ครับ" นิธานยกมือขึ้นตีรณก็รีบเข้ามาทันที "ท่านประธานมีอะไรให้รับใช้ครับ" "รินน้ำให้คุณฐิติพันธ์ นายทำงานยังไงของนายคุณฐิติพันธ์รอฉันตั้งนานทำไมน้ำหนึ่งแก้วก็ไม่ยกมาให้" " ไม่ครับ ไม่ต้องครับ ผมไม่ได้หิวน้ำ ไม่ต้องก็ได้ครับ"ฐิติพันธ์รีบส่ายมือท่าทางใกล้จะร้องไห้แล้วหวังให้นิธานรีบพูดให้จบเขาจะได้รีบไปจากที่นี่" คุณนิธานมีเรื่องอะไรสั่งมาได้เลยครับขอแค่ผมทำให้ได้ผมจะทำให้จนสุดแรง" " อืม"นิธานพยักหน้า" คำพูดนี้ขอวคุณฐิติพันธ์ผมจะจำไว้ครับที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่วันนี้ผมเรียกคุณเข้ามาแค่อยากจะถามอะไรเล็กน้อยเท่านั้นเอง" "เรื่อง เรื่องเล็กน้อย เชิญคุณนิธานถามมาได้เลยครับ "ฐิติพันธ์ไม่เชื่อว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยถ้าหากเป็นเล็กน้อยนิธารคงไม่ลงทุนขนาดนี้แต่เสียดายที่ฐิติพันธ์ไม่กล้าพูดกับนิธานแบบนั้น " เรื่องเกี่ยวกับอดีตภรรยาของคุณหรือก็คือเรื่องของแม่ยายผมคุณจริยาครับ" เสียงดังเคร้ง ฐิติพันธ์ลุกขื้นจากเก้าอี้ เขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องมันไม่ง่ายจนาดนั้น "ทำไมครับ เก้าอี้นี้นั่งไม่สบายเหรอครับ" นิธานย่นคิ้วมองฐิติพันธ์อย่างประเมิณผล ฐิติพันธ์กลืนน้ำลาย" ไม่.. ไม่ใช่ครับ ผมคิดว่าลุกขึ้นยืนดีกว่าเพราะนั่งนานแล้วครับนั่งแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว" นิธานยักคิ้วนิ้วมือเรียวยาวเคาะที่โต๊ะเบาๆ "อ๋อ ไม่สบายตัวอย่างนั้นเหรอครับงั้นคงต้องรบกวนให้คุณยืนแล้วครับ" พูดขึ้นอีก "พูดต่อได้เลยครับ" "พูดต่อ คุณนิธานครับ คุณอยากจะทราบเรื่องอะไรครับระหว่างผมกับจริยาไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วพวกเราแยกกันอยู่มาหลายปีแล้วครับผม.. ผมไม่รู้เรื่องอะไรของเธอเลยนะครับ" " จริงเหรอครับ"นิธานยิ้มหางตานิ้วเคาะที่โต๊ะไปเรื่อยๆ "งั้นพวกเรามาพูดกันสักนิดในตอนนั้นเพื่อคุณแล้วคุณจริยายอมทิ้งคู่หมั้นของเธอมาใช้ชีวิตอยู่กับคุณที่เมืองนภาแต่คุณกลับทอดทิ้งเธอไปเรื่องนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่"