ตอนที่​305 เรื่องราวในอดีต

ต๭นที่​305 เรื่องราวในอดีต "คุณ.. คุณพูดเรื่องอะไรครับผมไม่ค่อยจะเข้าใจความหมายของคุณ ความรู้สึกของผมกับจริยาไม่ดี ไม่มี" ฐิติพันธ์เงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึง "คุณนิธานถามเรื่องนี้ทำไมครับ" นิธานยกยิ้ม "คู่หมั้นของคุณจริยา คุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร" ฐิติพันธ์ส่ายหัว" ผมไม่รู้ครับ"ในตอนนั้นเขาไม่รู้จริงๆ เขาแค่ชื่นชอบจริยาที่ตอนนั้นสดใสร่าเริงเป็นผู้หญิงสไตล์ที่เขาชอบจริงๆเขารักจริยามากแต่พอตอนที่จริยาบอกส่าตนเองมีคู่หมั้นเขารู้สึกเหมือนว่าฟ้าจะพังทลายลงมาเลย แต่ต่อมาความรักของพสกเขาชนะทุกอย่างจนพวกเขากลับไปที่ตระกูลกองแก้วขอร้องให้คนของตระกูลกองแก้วยกโทษให้หวังว่าตระกูลกองแก้วจะยอมให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน ในตอนนั้นพวกเขาบอกว่ารอให้คู่หมั้นของจริยามาถึงแล้วให้ขอโทษเขาเองเดิมทีคิดว่าตระกูลกองแก้วยอมรับแล้วแต่คืนวันนั้นเขากับจริยาได้ยินพ่อกับพี่ชายของจริยาคุยกันในห้องทำงานว่าเดิมทีพวกเราไม่คิดจะยอมรับพสกเขาแต่แค่จะถ่วงเวลาไว้รอให้คู่หมั้นของจริยามาถึงค่อยคิดกันใหม่ คืนวันนั้นจริยาทะเลาะกับบิดาอย่างรุนแรงก่อนที่จะตัดสัมพันธ์พ่อลูกแล้วเดินทางออกจากเมืองเมฆากับฐิติพันธ์ตั้งแต่คืนนั้นจนมาถึงเมืองนภา ฐิติพันธ์คิดว่าในตอนนั้นคนของตระกูลกองแก้วแค่พูดไปอย่างนั้นคงจะไม่ตัดสัมพันธ์กันจริงๆแต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากนั้นตอนที่เขากับจริยาแต่งงานกันคนของตระกูลกองแก้วก็ประกาศความสัมพันธ์ของพวกเขาออกมาว่าต่อไปนี้ตระกูลกองแก้วไม่มีลูกสาวชื่อจริยาอีกต่อไป ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นเขาก็ยังรักจริยามากสามเดือนที่พวกเขาแต่งงานกันก็ยังรักกันมากแต่ฐิติพันธ์ไม่เคยคิดเลยว่าจริยาจะท้องแล้วและนับดูแล้วน่าจะเป็นช่วงที่ยังไม่อยู่ที่บ้านเขา ฐิติพันธ์โมโหมากคิดจะหย่ากับจริยาแต่ก็ทิ้งไม่ลงดังนั้นเขาเลยออกไปดื่มเหล้าทุกวัน จนต่อมา ฐิติพันธ์จนถึงตอนนี้ยังไม่กล้าที่จะคิดเลยว่าในตอนนั้นเขาจะรักจริยามากขนาดนั้นเพื่อจริยาแล้วเขายอมแบกรับแรงกดดันที่ใหญ่หลวงถึงแม้มารดาของเขาจะไม่ชอบจริยาแต่เขาก็ยังตัดสินใจแต่งงานกับจริยา เขาไม่คิดเลยว่าจริยาจะแอบมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นลับหลังเขาช่วงนั้นเขาได้รับรูปภาพที่แสดงให้เห็นว่าจริยาอยู่กับผู้ชายคนอื่นมาเยอะมากฐิติพันธ์เป็นผู้ชายคนนึงแน่นอนว่าต้องรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้จึงเริ่มแก้แค้นกลับไป สุดท้ายเขานำความแค้นทั้งหมดไปลงที่เด็กในท้องของจริยาเดิมทีจริยาตั้งใจจะไม่เก็บเด็กไว้แต่เขาสั่งให้คนขังตัวจริยาไว้ไม่ให้จริยาไปทำแท้งตอนนั้นอารมณ์เขาเป็นยังไงเขาจำไม่ค่อยได้แล้วแต่เรื่องที่โดนจริยาหักหลังเป็นความอับอายที่สุดในชีวิตของเขาที่ไม่มีทางลืมได้เลย แต่เรื่องทุกอย่างผ่านมาตั้งนานแล้วทำไมนิธานถึงถามขึ้นมาอีกหรือว่าทางด้านจริยาจะพูดออกมาเอง แต่มันก็ไม่น่าจะใช่นี่นาถ้าหากจริยาพูดออกมาจริงๆนิธานคงไม่มาถามเขาแน่ๆคงจะเป็นเพราะนิธานไปรู้อะไรมาแต่รู้ไม่หมดถึงได้มาถามกับเขา ตอนนี้ฐิติพันธ์รู้ว่าตนเองตกอยู่ในกำมือของนิธานจะปกปิดอะไรเขาไม่ได้เลยที่สำคัญเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนิธานได้เลย "คุณนิธานครับผมไม่รู้ว่าคุณต้องการจะถามอะไรแต่ผมกับจริยา" "เหรอครับ" นิธานยกมือตรีณก็รีบยื่นเอกสารอีกชุดให้ฐิติพันธ์ทันที "คุณคิดว่าถ้าหากเอกสารพวกนี้เปิดเผยออกไปตระกูลมะเด็งของพวกคุณจะอยู่ต่อไปได้ไหมครับ" "คุณนิธานครับ ผมพูด ผมพูดแล้วครับ คุณอยากจะทราบเรื่องอะไรผมจะบอกทุกอย่างครับ" เมื่อเทียบกับตระกูลมะเด็งแล้วเรื่องขายหน้าในอดีตจะมีความหมายอะไร เดิมทีฐิติพันธ์คิดว่าจะได้พึ่งนิธานได้แต่ตอนนี้ฐิติพันธ์คิดแค่ว่าขอให้นิธานปล่อยเขาไปก็เป็นพระคุณอย่างยิ่งแล้ว " คุณฐิติพันธ์เป็นคนฉลาดผมชอบคุยกับคนฉลาดแบบคุณนี่แหละครับ"นิธานสะบัดมือตีรณจึงเก็บเอกสารแล้วเดินออกไปเลย จนในห้องรับแขกเหลือแค่นิธานกับฐิติพันธ์แค่สองคนนิธานรู้ว่าตอนนี้ฐิติพันธ์หวาดกลัวจากภายใต้จิตใจเลยจึงไม่พูดอะไรอ้อมค้อมอีกต่อไป "พ่อแท้ๆของปาลีคือใครครับ" ฐิติพันธ์เงยหน้ามองอย่างตกใจมองนิธานด้วยท่าทางหวาดกลัว ถึงแม้เขาจะไม่พูดอะไรนิธานก็เห็นความจริงจากแววตาของฐิติพันธ์แล้ว ดูเหมือนว่าฐิติพันธ์ก็รู้อยู่แล้วว่าปาลีไม่ใช่ลูกแท้ๆของเขาถ้าอย่างนั้นทุกอย่างก็อธิบายได้แล้วเพราะปาลีไม่ใช่ลูกของเขาดังนั้นเขาถึงได้ไม่เคยสนใจดูแลปาลีเลย ฐิติพันธ์ตกตะลึงในความรอบรู้กว้างขวางของนิธานเมื่อคำถามแรกก็เจาะลึกได้แบบนี้ "ผมไม่ทราบครับ" นิธานกระพริบตา "หืม" "คุณนิธานครับ ผมไม่ทราบจริงๆครับ" ตอนนี้ฐิติพันธ์กลัวมากจริงๆยังจะกล้าพูดโกหกได้ยังไงกัน "ผมรู้แต่ว่าเด็กสองคนนั้นไม่ใช่ลูกของผมแต่จะเป็นของใครผมไม่ทราบจริงๆ" "เหรอครับ" นิธานลูบคาง "สองคน" เขาเจาะจงตรงจุดสำคัญ ฐิติพันธ์ตกใจขึ้นอีกครั้งแต่ตอนนี้เขาอยากพูดใหม่อีกครั้งก็ไม่ทันแล้วสายตาที่คมกริบคล้ายเหยี่ยวจ้องมองไปที่เขาทำให้เขาหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย" ครับ สองคนในตอนนั้นจริยาได้ลูกฝาแฝดในตอนนั้นผมโกรธมากในเมื่อผมรักเธอมากขนาดนั้นเพื่อเธอแล้วผมยอมทนแรงกดดันทุกอย่างเพื่อเธอแล้วผมยอมขัดใจคุณแม่ของผมแล้วเธอล่ะ เธอกลับแอบไปมีผู้ชายคนอื่นลับหลังผมแล้วยังตั้งท้องขึ้นมาอีก" ยังไงซะนิธานก็คงรู้เรื่องนี้มาไม่น้อยแล้วไม่อย่างนั้นคงไม่มาถามเขาแบบนี้ฐิติพันธ์คิดว่าเขาขายหน้าไม่เหลือชิ้นดีแล้วจะขายหน้าอีกครั้งก็ไม่คงเสียหายอะไร "ขอถามเถอะครับว่าผู้ชายคนไหนจะทนได้ที่ผู้หญิงที่ตนเองรักแอบไปมีคนอื่นข้างนอกครับคุณนิธานถ้าเป็นคุณคุณก็ทนไม่ไหวหรอกใช่ไหมครับ" ฐิติพันธ์กัดฟันพูดด้วยท่าทางโกรธแค้น จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ลืมความอับอายที่จริยาทำไว้ให้เขานั่นคือครั้งแรกในชีวิตของเขาที่จะรักผู้หญิงได้ขนาดนั้นและจนถึงวันนี้เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาเคยรักแต่เขารักจริยามากแค่ไหนก็แค้นจริยามากแค่นั้น นิธานกระพริบตาก่อนจะมองฐิติพันธ์ด้วยสายตาคมกริบ "ผมกับคุณไม่เหมือนกัน" มีเพียงผู้ชายที่ไม่มั่นใจตัวเองถึงจะเป็นแบบนั้นได้ ฐิติพันธ์จุกคอไปเลยทีเดียวทำไมเขาถึงลืมไปได้นะว่าภรรยาของนิธานคือปาลี ปาลี นั่นคือความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตของเขาปาลีโตขึ้นทุกวันในใจเขาก็โกรธแค้นมากขึ้นทุกวันโดยเฉพาะเมื่อเห็นใบหน้าของปาลีที่ไม่ใช่แค่เหมือนจริยาเท่านั้นแต่คงเหมือนผู้ชายคนนั้นมากกว่า ฐิติพันธ์เกลียดจริยาแต่เกลียดปาลีมากกว่าดังนั้นหลายปีที่ผ่านมาไม่ว่าคนของตระกูลมะเด็งจะทำอะไรกับจริยาและปาลีเขาก็จะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ทุกครั้งเขาคิดว่าแค่นี้เขาก็สะใจแล้ว "แล้วเด็กอีกคนล่ะครับ" นิธานถาม ฐิติพันธ์สะดุ้ง "เด็กอีกคน เด็กอีกคนตายไปแล้วครับ" "ตายไปแล้วคือตายไปแล้วจริงๆหรือโดนคนอื่นขโมยไปกันแน่ครับ" นิธานพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นจนฐิติพันธ์สะดุ้ง"ผม.. ผมไม่ทราบครับ" "อะไรคือคุณไม่ทราบครับ" นิธานเอียงคอมองฐิติพันธ์เล็กน้อย "ดังนั้น เด็กคนนั้นคุณเป็นคนทิ้งไปเองงั้นเหรอครับ" " ไม่ใช่ครับ.. ผม"ฐิติพันธ์ที่อยู่ภายใต้การจ้องมองของนิธานจึงรู้สึกเหมือนกินปูนร้อนท้อง "ผมไม่ได้สั่งให้คนทิ้งเธอผมแค่ให้แพทย์ทำอะไรบางอย่างให้หัวใจของเด็กไม่มั่นคงอยู่ในสภาพเหมือนแกล้งตายแต่ว่า" " แต่ว่าอะไรครับ"นิธานกรี่ตามอง" คุณคงจะรู้ดีว่าผลของการพูดโกหกผมคืออะไรนะครับ" "ผมไม่ทราบจริงๆครับ" ฐิติพันธ์ใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว "ในเมื่อผมยอมรับมาจนถึงตรงนี้ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะโกหกคุณนิธานอีก"ฐิติพันธ์ซุดนั่งลงบนพื้นเหมือนหลุดเข้าไปในภวังค์ " "ตอนที่รู้ว่าจริยาท้องผมมีความสุขมากที่ผมจะได้เป็นพ่อคนแล้วตอนนั้นผมรู้สึกว่าผมเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกแต่น่าเสียดายที่ความสุขมันอยู่ได้ไม่นานผมสังเกตได้ว่าเธอมักจะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหม่อลอยทั้งวันตอนแรกผมคิดว่าคงเป็นเพราะเธอท้องอยู่เพราะคนท้องอารมณ์จะไม่คงที่ผมคิดว่าเธอก็เป็นแบบนั้นแต่ผมมักจะได้รับไปรษณีย์แปลกๆในนั้นเป็นรูปของเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นทั้งหมดถึงขั้นไปเปิดห้องด้วยกันผมหลอกใจตัวเองมาตลอดว่ามันเป็นเรื่องโกหกจนถึงวันที่ไปตรวจอายุครรภ์พบว่าเป็นช่วงเวลาที่ผมไปทำงานที่เมืองเมฆาพอดี" " ผมถึงได้รู้ว่าเธอหักหลังผมจริงๆเธอบอกผมว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหนเธออยากทำแท้งลูก ฮ่าฮ่าฮ่าเธอหักหลังผมแล้วยังคิดจะใช้ชีวิตร่วมกับผมต่อ"ในเวลานี้ฐิติพันธ์ท่าท่างโมโหขึ้นมา" ผมทนไม่ได้ที่เธอหักหลังผมในเมื่อผมรักเธอมากขนาดนั้นผมเจ็บปวดขนาดนั้นเธอมีสิทธิ์อะไรที่ยังใช้ชีวิตอย่างสบายใจอย่างนั้น" " ดังนั้นคุณจึงบังคับให้เธอคลอดเด็กออกมา"นิธานพูดต่อ" แต่หลังจากที่เธอคลอดออกมาแล้วคุณก็ยิ่งโกรธแค้นถึงแม้ว่าคุณจะมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอกก็ไม่เพียงพอจะดับไฟแค้นของคุณได้คุณก็เลยซื้อตัวหมอไว้ตั้งใจจะทำร้ายเด็ก" " ใช่ครับ"ฐิติพันธ์ยอมรับทันที" ผมซื้อตัวหมอไว้จริงๆให้หมอทำให้เด็กตายหนึ่งคนแต่ผมคิดไม่ถึงว่าโรงพยาบาลจะไฟดับรอจนไฟฟ้ากลับมาเป็นปกติก็ไม่เจอเด็กแล้วไม่มีใครรู้ว่าเด็กหายไปไหน ผมคิดในใจว่าเด็กตัวเล็กขนาดนั้นคงจะไม่รอดแล้วแน่นอนจึงไม่คิดสนใจต่ออีก" ฐิติพันธ์พูดจบก็หลับตาลง "คุณนิธานครับ ความจริงของเรื่องทั้งหมดก็มีแค่นี้ครับ" " เหรอครับ"นิธานลืมตาขึ้นมาทันทีแววตาที่คมกริบมองไปที่ฐิติพันธ์" รูปภาพที่คุณะฝพูดเป็นพวกนี้รึเปล่าครับ" นิธานโยนรูปภาพไปให้ฐิติพันธ์เมื่อฐิติพันธ์เห็นรูปภาพสายตาก็เปลี่ยนเป็นโมโหขึ้นมาทันทีเขาจ้องมองไปที่รูปภาพเหล่านั้นแทบจะอยากบีบคอผู้ชายพวกนั้นให้ตาย "ใช่ครับ เป็นพวกมัน" "แล้วคุณรู้ไหมครับว่าคนพวกนี้เป็นใคร" " อะไรนะครับ"ฐิติพันธ์เงยหน้าขึ้นอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นิธานแสยะยิ้ม "หรือไม่คุณก็ควรจะได้ดูรูปพวกนี้" นิธานโยนรูปภาพอีกชุดให้ฐิติพันธ์ พอฐิติพันธ์เปิดออกดูก็เซถอยหลังไปสองก้าว" นี่มัน เป็นไปไม่ได้" " คุณคิดว่าเรื่องมันผ่านมานานขนาดนี้ผมมีเหตุผลอะไรต้องมาโกหกคุณด้วย" รูปพวกนั้นเป็นรูปที่ทรรศยาอยู่กับผู้ชายกลุ่มนั้นเหมือนกับรูปของจริยาทุกอย่างที่แตกต่างกันมีอยู่จุดเดียวคือใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นของจริยาเท่านั้น "นี่.. นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"