ตอนที่​306 อร่อยไม่เท่าคุณ

ต๭นที่​306 อร่อยไม่เท่าคุณ "ยังมีพวกนี้ ผมคิดว่าคุณคงจะสนใจ" นิธานเรียกให้ตีรณเข้ามาอีกครั้งในมือของตีรณมีข้อมูลที่เพิ่งได้มาสดๆแต่หลังจากที่ฐิติพันธ์ดูจนหมดสีหน้าก็เริ่มซีดส่ายหัวไปมา "ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้" "บนโลกใบนี้ไม่มีเรื่องที่เป็นไปไม่ได้" นิธานมองท่าทางของแบบนั้นของฐิติพันธ์แต่ไม่มีความรู้สึกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย "เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้นคุณไม่เคยถามความจริงกับคุณจริยาเลย" ฐิติพันธ์เงยหน้าขึ้นมองอย่างกระวนกระวาย "ผม" เขาเป็นผู้ชายคนนึงที่หยิ่งในศักดิ์ศรีมากเขาไม่มีทางที่จะถามจริยาตรงๆแน่ๆว่าผู้ชายพวดนั้นเป็นใคร "แม่ของคุณรู้จักนิสัยของคุณมากและรู้จักนิสัยของคุณจริยาเช่นกัน"นิธานลุกขึ้นยืนก่อนจะมองลงไปที่ฐิติพันธ์เหมือนมองคนที่น่าสงสาร "ทำ.. ทำไมถึงบอกเรื่องพวกนี้กับผม" ฐิติพันธ์ไม่เข้าใจนอกจากนิธานจะอยากรู้เรื่องราวในอดีตแล้วทำไมต้องบอกเรื่องพวกนี้กับเขาด้วย" แล้วทำไมผมต้องเชื่อคุณด้วย" " ผมไม่คิดจะให้คุณเชื่อแต่เมล็ดแห่งความเชื่อใจเมื่อโดนปลูกไว้แล้วก็ต้องเกิดรากอ่อนแล้วเก็เติบโตขึ้นไม่ใช่เหรอครับ"นิธานยิ้มมุมปากมองหน้าฐิติพันธ์เหมือนกำลังมองเรื่องที่แสนจะธรรมดา "ที่ผมทำกับคุณทั้งหมดในวันนี้ก็เหมือนกับแม่ของคุณทำกับคุณในตอนนั้นเท่านั้นเองการให้คุณลองเจอแบบนี้เป็นครั้งที่สองคิดว่าคุณน่าจะชินไปแล้ว" " คุณทำแบบนี้แค่ต้องการแก้แค้นผมใช่ไหม" เรื่องมาจนถึงตอนนี้ฐิติพันธ์ยังมีอะไรไม่เข้าใจอีกปาลีเป็นภรรยาของนิธานแค่เรื่องที่เขาทำกับจริยาและปาลีในตอนนั้นในวันนี้นิธานกับปาลีรักกันดีก็ต้องแก้แค้นเขาแทนปาลีเป็นเรื่องธรรมดา " แต่ถ้าหากจริยาไม่ได้หักหลังผมล่ะก็ทำไมเธอถึงต้องละอายใจด้วยเธอยอมรับออกมาจริงๆว่าเด็กไม่ใช่ลูกของผม" ตอนนี้ฐิติพันธ์กลับรู้สึกมีความหวังถ้าหากข้อมูลที่นิธานให้เขาดูเป็นของจริงก็แสดงว่าจริยาไม่ได้หักหลังเขางั้นเด็กก็ต้องเป็นลูกของเขาแน่นอน " เธอหักหลังคุณเป็นเรื่องจริง"นิธานจัดคอเสื้อตนเอง" เด็กไม่ใช่ลูกของคุณ" " งั้นคุณ" " เด็กไม่ใช่ลูกของคุณไม่ได้หมายความว่าแม่ของคุณไม่ได้ทำเรื่องพวกนี้จริงๆคุณลองกลับไปคิดดูให้ดี คุณน่าจะหาความจริงที่ผมต้องการจากปากของแม่คุณได้" นิธานพูดจบก็เดินออกจากห้องไปฐิติพันธ์นิ่งเหมือนโดนแช่แข็งไว้เขาอธิบายอารมณ์ของเขาในตอนนี้ไม่ถูก มันเจ็บปวดมากความรู้สึกที่เหมือนโดนคนหลอกใช้และหักหลังมันคลุกเคล้าอยู่ด้วยกันทำให้เขาเหมือนโดนแผดเผาอยู่ ในปากรู้สึกขมๆ เหมือนกินหวงเหลียน(สมุนไพรจีนชนิดหนึ่งมีรสชาติขมมาก)เข้าไปแต่ก็พูดอะไรไม่ออก ฐิติพันธ์เดินโซเซออกจากบริษัทเอ็ม.เจในหัวของเขานึกถึงแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนช่วงที่เขาใช้ชีวิตอยู่กับจริยาถึงแม้จะสั้นมากแต่กลับมีความสุขมากแต่ว่าต่อมาความจริงก็ตบหน้าของเขาอย่างรุนแรงตระกูลกองแก้วไม่ยอมรับและยังคิดจะแยกพวกเขาออกจากกันพวกเขาคิดว่าถ้าพวกเขาหนีไปด้วยกันก็จะได้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตดังนั้นเขาจึงพาจริยามาอยู่ที่ตระกูลมะเด็งที่เมืองนภา จริยาเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนใจดีทั้งสวยและมีการศึกษาเขาเคยคิดว่ามารดาของเขาจะชอบเธอได้แต่ความจริงแล้วในตอนแรกมารดาของเขาก็ไม่ได้แสดงให้เห็นว่าไม่ชอบจริยาแต่ต่อมามารดาของเขาเริ่มไม่ชอบจริยาขึ้นเรื่อยๆมักจะคอยกลั่นแกล้งจริยาอยู่ตลอดแต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นฐิติพันธ์ก็ยังไม่ละทิ้งความคิดที่จะใช้ชีวิตอยู่กับจริยา หลังจากนั้นมารดาของเขาแยกตัวเขาไปคุยงานที่อื่นช่วงนั้นเขาแทบจะกินอะไรไม่ลงคิดถึงแต่จริยาตอนที่เขากลับถึงบ้านพบว่าจริยาไม่เหมือนเดิมแล้วช่วงนั้นเขางานยุ่งถึงแม้จริยาจะบ่นกับเขาแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจในใจคิดเพียงแค่ว่าปัญหาแม่สามีลูกสะใภ้เป็นเรื่องธรรมดาที่ต้องมีขอแค่จริยายอมถอยให้สักนิดก็พอแล้ว ต่อมาจริยาบ่นเข้าเยอะๆฐิติพันธ์ก็เริ่มทนไม่ไหวจนรู้ว่าจริยาตั้งท้อง หลังจากนั้น ฐิติพันธ์ยังจำเรื่องราวเหล่านั้นได้ชัดเจนเขายังคิดว่าตนเองลืมไปตั้งนานแล้ว "คุณฐิติพันธ์ มาแล้วเหรอครับ" คนขับรถจอดรถไว้ใต้ตึกเมื่อเห็นฐิติพันธ์เดินออกมาก็รีบเปิดประตูรถให้ฐิติพันธ์เข้าไปนั่งเมื่อเห็นว่าฐิติพันธ์ดูสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก็เป็นห่วงเล็กน้อย "คุณฐิติพันธ์ครับ คุณท่าน" "ยังไม่ต้องขับรถกลับบ้าน" "งั้นคุณท่านต้องการไปที่ไหนดีครับ" "ตามใจที่ไหนก็ได้" ฐิติพันธ์พิงหลังไปที่เบาะรถด้วยท่าทางเหนื่อยล้าก่อนจะกระพริบตาถี่ๆแววตาจ้องมองที่ข้อมูลบนมือก่อนจะจัดฟันแรงๆ "ไปที่ข้างทะเลสาบเถอะ ฉันอยากไปเดินเล่นสักหน่อย" "ครับ" ฐิติพันธ์ทำใจเปิดอ่านข้อมูลที่ยังดูไม่หมดพวกนั้นแต่ยิ่งดูยิ่งตกใจ ที่แท้มารดาของเขาทำอะไรกับจริยามากมายขนาดนั้นลับหลังเขางั้นเหรอทำไมเขาไม่เคยรู้เลยทำไมจริยาไม่ยอมบอกเขาเลย ไม่ ไม่ใช่สิ จริยาเคยบอกกับเขาว่าเพื่อไม่อยากทำลายความสัมพันธ์แม่ลูกของพวกเขา เขาจำได้ว่าจริยาเคยพูดอ้อมค้อมกับเขาอยู่หลายครั้งแต่ในตอนนั้นเขาอารมณ์เสียรู้สึกส่าจริยาคิดเล็กคิดน้อยไม่เข้าใจถึงความลำบากของเขาที่อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเธอจึงทะเลาะกับจริยาอย่างรุนแรง เขาพลาดอะไรไปเยอะขนาดนี้เลยเหรอ ที่จริงข้อมูลที่นิธานให้ฐิติพันธ์ไม่ใช่เรื่องยากที่จะสืบหาเลยเพราะมีร่องรอยให้สืบหาได้ง่ายด้วยความสามารถของนิธานเป็นเรื่องง่ายที่จะสืบหาข้อมูลพวกนี้ แต่นิธานคิดไม่ถึงเลยว่าตอนนั้นจริยาต้องเจอเรื่องมากมายขนาดนี้ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมจริยาถึงท้องและคลอดลูกฝาแฝดอย่างปาลีกับชยานีนั้นนิธานยังสืบไม่ได้ แต่ดูจากเรื่องราวในตอนนี้แล้วแสดงให้เห็นว่าในตอนนั้นจริยากับฐิติพันธ์รักกันจริงๆไม่ใช่เรื่องโกหก จริยาไม่เคยคิดที่จะหักหลังฐิติพันธ์เรื่องลูกคงจะเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงและจุดสำคัญของเรื่องทั้งหมดน่าจะอยู่ที่ท่านย่าของตระกูลมะเด็งกับทรรศยาแล้ว แต่เรื่องนี้จะใจร้อนไม่ได้ยังไงมันก็ผ่านมาหลายปีแล้วจะใจร้อนตอนนี้ก็ไม่ได้อะไร และนิธานคิดไม่ถึงว่าชยานีจะมาที่นี่ด้วยเขาเห็นท่าทางแปลกไปของชยานีโดยเฉพาะแววตาของเธอคู่นั้นก็แปลกใจเล็กน้อยกวักมือเรียกเธอ "เข้ามานี่ครับ" ชยานีเดินมายืนข้างตัวของนิธานแววตาของเธอที่จ้องนิธานอยู่ดูซับซ้อน นิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของนิธานกอดเอวนิธานไว้ ท่าทางกลุ้มใจ นิธานรู้สึกถึงอารมณ์ไม่สบายใจของชยานีเขายกมือขึ้นช่วยนวดศรีษะของชยานีเบาๆ" คุณได้ยินทั้งหมดแล้วเหรอครับ" "อืม" ชยานีพยักหน้า "คิดไม่ถึงว่าตอนนายฐิติพันธ์ยังวัยรุ่นความรักที่มีให้แม่ของฉันจะเป็นรักแท้จริงๆ" คำพูดของชยานีทำให้คนอื่นเดาอารมณ์ไม่ออกแต่นิธานกลับรู้สึกได้ว่าชยานีกำลังเยาะเย้ยตัวเองอยู่ "ไม่ใช่ความผิดของคุณ" " แน่นอนว่าไม่ใช่ความผิดของฉันอยู่แล้วสิคะ"ชยานีใช้ลิ้นแตะเพดานในตอนนั้นเธอยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนเลยยังเป็นแค่ก้อนเนื้อเล็กๆในท้องของจริยาอยู่เลย ที่สำคัญมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เธอกับปาลีไม่มีความผิดอะไรเลย "ฉันแค่คิดไม่ถึงว่านายฐิติพันธ์จะเคยรักแม่ของฉันขนาดนั้นเท่านั้นเอง"เพราะตั้งแต่ที่ชยานีฟื้นขึ้นมาความทรงจําทั้งหมดที่ปาลีมีต่อฐิติพันธ์ ยังมีความทรงจําหลังจากนั้นที่เธอทะเลาะกับฐิติพันธ์ล้วนแต่ไม่ดีทั้งนั้นไร้ความเมตตาปราณี ดังนั้ชยานีไม่มีความรู้สึกดีๆต่อฐิติพันธ์เป็นธรรมดาแล้วก็ยากที่จะจินตนาการได้เลยว่าฐิติพันธ์จะเคยรักจริยาขนาดนั้น "แต่ความรักของเขาราคาถูกจริงๆไม่ถามไถ่ความจริงใดๆก็โยนความผิดทั้งหมดให้แม่ของฉันแล้วถึงขั้น... " ชยานีพูดต่อไม่ออก "ถ้าหากฉันมีคนรักแบบนั้นคงจะผิดหวังอย่างที่สุด" "คุณไม่มีทางเจอเรื่องแบบนั้นแน่นอน" นิธานกดศรีษะชยานีไว้ตรงหน้าอก "รู้รึยังครับ" " รู้แล้วน่า"กลิ่นหอมจากตัวของนิธานทำให้ชยานีที่เดิมทีจิตใจสับสนวุ่นวายสงบลงได้แต่ว่าชยานียังคิดไม่ออก "ท่านย่าของตระกูลมะเด็งทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย" หลายปีมานี้ปาลีอาศัยอยู่ในตระกูลมะเด็งก็เห็นว่าท่านย่าของตระกูลมะเด็งก็ไม่ได้ทำดีกับทรรศยาเท่าไหร่ถ้าเป็นอย่างนี้ทำไมถึงไม่ยอมให้ฐิติพันธ์กับจริยาอยู่ด้วยกันล่ะ "คงจะเป็นเพราะความต้องการควบคุมคนให้อยู่ในโอวาท"นิธานบีบนวดศรีษะให้ชยานี" คนบางคนที่มีความคิดไม่ปกติคุณเป็นคนปกติไม่มีทางเข้าใจอยู่แล้ว" ชยานีเบ้ปาก "คงจะเป็นอย่างนั้น" "ไม่ใช่คงจะแต่เป็นเรื่องจริง" นิธานจูงมือชยานีไปนั่งลงและสั่งให้เลขาเตรียมน้ำชายามบ่ายและของว่างให้ชยานี ครั้งนี้เขานวดไหล่ให้ชยานีเพื่อให้ชยานีสบายใจขึ้นบ้าง" คุณลองคิดดูว่าระหว่างแม่ของคุณกับทรรศยาใครที่ว่านอนสอนง่ายควบคุมง่ายกว่ากัน" ชยานีนิ่งคิด" ทรรศยา"ไม่ได้บอกว่าจริยาไม่ดีแต่เป็นเพราะคนอย่างทรรศยาค่องข้างปลิ้นปล้อนและเจ้าเล่ห์ "ใช่ครับ แม่ของคุณเป็นคุณหนูที่มีการศึกษามีความคิดเป็นของตนเองและที่สำคัญนายฐิติพันธ์รักแม่ของคุณมาก"นิธานพูดพอดีกับที่เลขาของเขายกน้ำชาและของว่างเข้ามาเมื่อเห็นว่านิธานกำลังนวดให้ชยานีอยู่ตาก็แทบถลนออกมาท่าทางน่ากลัวแบบนั้นทำให้คนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะอดหัวเราะไม่ได้ นิธานเบือนหน้ามองไปทางเธอทำให้เลขาคนนั้นรีบวางของลงแล้วรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ชยานีเห็นอย่างนั้นจึงอดหัวเราะไม่ได้ "คุณนี่น่ากลัวเกินไปแล้วคุณดูสิทำเด็กสาวตกใจกลัวไปหมดแล้ว" นิธานกระพริบตา "ผมไม่มีทางทำให้คุณตกใจแน่นอน" "คุณกล้าเหรอ" ชยานีหยิบมีดกับซ้อมขึ้นมาตัดเค้กทีรามิสุออกมาหนึ่งชิ้นยื่นไปให้นิธานแต่นิธานกลับส่ายหัวปัดมือชยานีปฏิเสธเบาๆ"คุณกินเถอะ" "คุณก็กินด้วยสิคะเยอะขนาดนี้ฉันกินคนเดียวไม่หมด"ชยานีพูดก่อนจะตักเค้กยื่นไปใกล้ปากนิธาน" กินหน่อยนะคะ"น้ำเสียงออดอ้อนของเธอน่ารักเอามากๆเลย นิธานหน้านิ่ง ภายใต้การจ้องมองของชยานีจึงอ้าปากกินเข้าไปคำนึงแต่กลับขมวดคิ้วขึ้นเมื่อเห็นสายตาของชยานีนิธานทนกับความรู้สึกหวานเลี่ยนรีบกลืนลงไป ชยานีเห็นท่าทางที่แสนทรมานของนิธานก็หัวเราะออกมาเสียงดัง" อร่อยไหมคะ" "อร่อยไม่เท่าคุณ" ในแววตาของนิธานเปล่งประกายก่อนจะจับมือของชยานีที่ถือช้อนอยู่ตักเค้กขึ้นมาป้อนเข้าไปที่ปากของชยานีแล้วถามกลับว่า "อร่อยไหมครับ" "อื้ออื้อ" ชยานีหลับตาพริ้มแสดงท่าทางพอใจเป็นอย่างมาก "อร่อยมากค่ะ" สุดท้ายเธอเลียริมฝีปากเล็กน้อย" แต่ฉันก็รู้สึกว่าอร่อยไม่เท่าคุณเหมือนกันค่ะ"