ตอนที่​307ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเป็นคนโรคจิต

ต๭นที่​307ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเป็นคนโรคจิต นิธานตะลึงก่อนจะขยับเข้าใกล้ชยานีและจุมพิตริมฝีปากของเธอทันทีนิธานสัมผัสได้ถึงความหวานจู่โจมเข้ามาในโพรงปากเขากระพริบตามือใหญ่เคลื่อนไปพยุงท้ายทอยของชยานีเพื่อจะได้จุมพิตอย่างดูดดื่มขึ้นส่วนชยานีอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของนิธานอย่างคล้อยตามไปด้วย เนิ่นนานกว่าที่ทั้งสองจะผละออกจากกันชยานีหอบหายใจเบาๆใบหน้าแดงก่ำเห็นได้ชัดว่าเมื่อตะกี้ก็เกิดอารมณ์ขึ้นแล้วและนิธานก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ในแววตาของเขาเหมือนกำลังควบคุมความต้องการของตัวเองอยู่ ถ้าหากไม่ใช่เวลานี้นิธานต้องทำอะไรชยานีไปแล้วจริงๆ "เป็นความผิดของคุณเลย" ชยานีหน้าแดงผลักนิธานออกห่างจากตนเอง นิธานกระพริบตายกมือขึ้นเกี่ยวนิ้วก้อยของชยานีไว้ "ผมผิดอะไรครับ" "ยังจะพูดอีก" ชยานีโมโห "เมื่อตะกี้ยังคุยเรื่องสำคัญอยู่เลย" สุดท้ายพอโดนนิธานจู่โจมจนเกือบจะมีอะไรเกิดขึ้นแล้ว ชยานีก้มหน้าไม่ทันระวังสายตาก็ชนเข้ากับตรงส่วนนั้นของนิธานก็มองมาทั้งสองสบตากันพอดีนิธานก็เดาได้ทันที "อ๋อ เลนนี่ ที่แท้คุณก็กำลังคิดเรื่องนี้" "คิดอะไร ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อยคุณอย่ามาพูดบ้าๆนะ" ชยานีกลัวว่านิธานจะพูดอะไรที่ทำให้เธออับอายออกมาจึงรีบโต้กลับไปแต่ยิ่งโต้กลับนิธานก็ยิ่งงงงวย "อืม แต่ผมไม่ได้คิดอะไรและไม่พูดอะไรบ้าๆนี่ครับเลนนี่" " คุณนิธาน" " เอาล่ะครับ"หาได้ยากที่นิธานจะเผลอยิ้มออกมาเขาสวมกอดชยานีไว้ "เลนนี่ผมเป็นสามีของคุณที่จริงคุณจะต้องการผมก็เป็นเรื่องปกติชอบสามีตัวเองไม่ใช่เรื่องที่น่าขายหน้าจะแอบมองของสำคัญของสามีไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไรเลย" "ใครมองของสำคัญของคุณกัน" ชยานีลนลาน "เอ๊ะ ฉันบอกคุณไปแล้วนะทำไมในสมองคุณถึงคิดแต่เรื่องแบบนี้นะ" " ครับ ครับ ครับในเมื่อคุณไม่อยากจะพูดเรื่องนี้แล้วงั้นผมก็จะไม่พูด"นิธานแสดงสีหน้ารักใคร่และไม่รู้จะทำยังไงกับชยานีดีก่อนจะบีบนวดให้ชยานีต่อ " แมวโปโกะ" ชยานี"..." เธอจะกล้าพูดได้ยังไงว่าเธอมองตรงส่วนนั้นจริงๆ เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะและชยานีก็คิดว่ามีคนบางคนที่จงใจให้เธอทำแบบนี้ เป็นไปตามที่คาดนิธานสบตาเข้ากับชยานีอีกครั้งทั้งสองเจรจากันผ่านสายตาครั้งนี้นับว่านิธานจับได้คาหนังคาเขาเลยถึงแม้นิธานจะไม่ได้พูดอะไรแต่รอยยิ้มพึงพอใจที่อยู่บนใบหน้าบ่งบอกทุกอย่างแล้ว ชยานีโมโหมากแต่ดูเหมือนว่ายิ่งเธอโมโหนิธานก็ยิ่งได้ใจจนสุดท้ายชยานีไม่รู้จะทำยังไงจึงก้มหัวลงไปกัดหลังมือของนิธานไว้ นิธานรู้สึกเจ็บจึงขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่กลับไม่ยอมตะโกนว่าเจ็บออกมาเลยสักคำ ชยานีเองรู้สึกเจ็บฟันจึงเงยหน้าขึ้นมองนิธานกลับพบว่านิธานมีสีหน้าสงบนิ่งเหมือนเดิมจึงคลายฟันที่กัดอยู่ออกเมื่อเห็นรอยฟันที่เรียงเป็นแนวบนหลังมืของนิธานชยายีก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา "เจ็บไหมคะ" นิธานส่ายหัว "ไม่เจ็บครับ" "จะไม่เจ็บได้ยังไงคะ ฟันของฉันยังเจ็บเลย" ชยานีอดไม่ได้ที่จะบ่นออกไป "เจ็บแล้วทำไมคุณไม่ตะโกนออกมาหรือผลักฉันก็ได้นี่คะ" "ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บจริงๆ" นิธานเห็นท่าทางเป็นห่วงของชยานีในใจก็รู้สึกดีใจแล้วนิธานจิ้มตรงริมฝีปากของชยานีที่เริ่มตกลงไป" เป็นครั้งแรกที่คุณทิ้งร่องรอยไว้บนตัวผม" ชยานีตาเป็นประกายยื่นมือของตนเองออกไป " อะ คุณเองก็ทิ้งรอยบนตัวฉันด้วยสิ" นิธานกุมมือชยานีไว้ส่ายหน้าปฏิเสธ "ผมทำไม่ลงหรอกครับ" ไม่อยากให้คุณเจ็บ "แต่อย่างนั้นมันไม่ยุติธรรมนะคะ" ชยานีบ่นพึมพำที่จริงเธอรู้ว่านิธานเจ็บอย่างแน่นอนแต่เขาแค่อยากปลอบใจเธอถึงไม่ร้องตะโกนออกมา "ไม่เจ็บจริงๆเหรอคะ"นิธานสวมกอดชยานีไว้ "ไม่ต้องห่วงครับ อืม ถ้าหากคุณรู้สึกว่าผมจะเจ็บจริงๆก็จูบปลอบใจผมสิ" ชยานีบิดเอวนิธานอย่างหมั่นไส้" เอาเปรียบฉันอีกแล้วนะ" ถึงแม้จะพูดแบบนั้นแต่ชยานีก็ยังจับหัวไหล่นิธานไว้และส่งจูบแสนหวานให้นิธานแต่ครั้งนี้ไม่ได้ยืดเยื้อแค่จูบไม่นานก็ถอนจูบออกมา ชยานีหอบหายใจก่อนจะหาตำแหน่งที่นั่งสบายข้างตัวนิธานแล้วนั่งลงไปและพิงตัวเองบนร่างของนิธานอ้าปากขึ้น" ป้อนหน่อยค่ะ" ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นทำแบบนี้กับนิธานน่ากลัวว่าจะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นในวันต่อไปแล้วล่ะมั้งแต่ตอนนี้นิธานกลับเต็มใจและยินยอมทั้งสองคนตอนนี้คนนึงป้อนคนนึงกินร่วมมือกันอย่างดีโชคดีที่ในนี้ไม่มีคนอื่นไม่อย่างนั้นคนที่ได้เห็นท่าทางของนิธานกับชยานีในตอนนี้ลูกตาคงตกลงไปบนพื้นตั้งนานแล้ว "นิธานคะ เราคุยถึงตรงไหนแล้วคะเราคุยกันต่อจากเมื่อตะกี้ดีกว่าค่ะ" นิธานนิ่งคิด "ในตอนเริ่มแรกนายฐิติพันธ์คงจะรักแม่ของคุณจริงๆแต่รักแบบนั้นคงจะไม่ได้ลึกซึ้งอะไร" "ใช่ค่ะ" ชยานีพยักหน้า "ผู้ชายสารเลว" เธอนิ่งคิดไปสักพัก "ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าท่านย่าของตระกูลมะเด็งไม่หวังดีและไม่ชอบแม่ของฉันแต่กลับยอมให้แม่ของฉันต้องเผชิญหน้ากับท่านย่าของตระกูลมะเด็งคนเดียวหลังจากเขาออกไปทำงานท่านย่าของตระกูลมะเด็งต้องทำร้ายแม่ของฉันแน่นอนอยู่แล้วเรื่องพวกนั้นคงจะเกิดตอนช่วงหลายเดือนนั้นสินะ" นิธานพยักหน้า" แม่ของคุณไม่ได้มีอะไรกับผู้ชายกลุ่มนั้นแต่ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเข้าใจลูกชายตัวเองดีว่าถ้าความเชื่อใจเกิดรอยร้าวแล้วปลูกต้นกล้าของความสงสัยลงไปก็จะแตกใบอ่อนได้อย่างง่ายดาย" " และแม่ของฉันที่นิสัยอ่อนโยนหลังจากที่บอกกับฐิติพันธ์หลาบรอบแล้วไม่เห็นผลเธอก็ไม่ค่อยพูดเรื่องพวกนี้กับฐิติพันธ์อีกเลย" นิธานพยักหน้า" ต้องยอมนับว่าท่านย่าของตระกูลมะเด็งเป็นคนฉลาดอยู่บ้างรู้ว่าแม่ของคุณไม่ใช่คนที่จะควบคุมได้ง่ายๆ" " แต่ไม่เหมือนกับทรรศยา ดังนั้นท่านย่าของตระกูลมะเด็งจึงใช้ประโยชน์จากทรรศยาให้ทำอะไรบางอย่าง"เรื่องต่อจากนั้นถึงแม้ชยานีจะไม่ได้ดูข้อมูลก็พอจะเดาได้หลายส่วน " ที่จริงแล้วถึงแม้นายฐิติพันธ์จะสงสัยแม่ของคุณก็ไม่คิดจะหย่ากับท่าน"นิธานอธิบาย" ตรงส่วนนี้ดูเหมือนจะรักมากจริงๆ" " ถ้าหากรักจริงเขาต้องเชื่อใจแม่ของฉันสิคะ"จากความรู้สึกของชยานีเป็นนายฐิติพันธ์ที่หักหลังความรักของเขากับจริยา "แต่ฉันไม่เข้าใจว่าในเมื่อแม่ของฉันไม่ได้มีอะไรกับคนพวกนั้นแล้วพวกฉันสองคนเกิดมาได้ยังไงกัน" ตอนนี้เรื่องทุกอย่างชัดเจนแล้วว่าจริยาไม่ได้ทำอะไรไม่คิดหมายความว่าเธอกับปาลีไม่ใช่ลูกของคนพวกนั้นแต่ในเอกสารดีเอ็นเอแสดงให้เห็นว่าพวกเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฐิติพันธ์หรือคนของตระกูลมะเด็งเลยแม้แต่น้อย นิธานกระพริบตา" นี่คือเป้าหมายที่ผมเรียกพบนายฐิติพันธ์ในวันนี้ครับ" "แต่นายฐิติพันธ์ก็ไม่รู้เรื่องนี้ไม่ใช่เหรอคะ" ชยานีดูจากท่าทางของฐิติพันธ์ไม่เหมือนกำลังโกหกอยู่เลย นิธานส่ายหน้าทันที "ถึงเขาจะไม่รู้แต่มีอยู่หนึ่งคนที่น่าจะรู้เรื่องนี้ดี" "คุณหมายถึงท่านย่าของตระกูลมะเด็งคนนั้นเหรอคะ"ชยานีเข้าใจขึ้นมาทันที" ที่เธอทำมาทั้งหมดก็เพื่อให้นายฐิติพันธ์หย่ากับแม่ของฉันแต่เธอคิดไม่ถึงว่าเป็นถึงขนาดนี้แล้วฐิติพันธ์ก็ยังไม่ยอมหย่ากับแม่ของฉันสักที ตอนแรกต้องการให้แม่ของฉันตั้งท้องแล้วทำเรื่องพวกนั้นโดยที่คนอื่นไม่ทันตั้งตัวได้ก็มีเพียงแค่ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเท่านั้นที่ทำได้" " น่าจะเป็นแบบนั้น" นิธานก็คิดแบบนี้เหมือนกันไม่อย่างนั้นเรื่องนี้คงยากจะอธิบายได้ " ถึงแม้นายฐิติพันธ์จะไม่รู้เรื่องนี้ด้วยแต่เขาก็ไม่ยอมเชื่อใจแม่ของฉันอีกทั้งยังมีอะไรกับทรรศยาจนมีลูกด้วยกัน"ถึงแม้จริมจะเป็นเด็กที่คลอดก่อนกำหนดแต่ถ้านับดูเวลาแล้วเป็นช่วงที่นายฐิติพันธ์กับจริยาเกิดปัญหากันฐิติพันธ์ก็นอกใจแล้วดังนั้นเขาเองยังมีผู้หญิงอยู่ข้างนอกมีสิทธิ์อะไรมาโทษจริยาทั้งหมดแบบนี้ " อืม เรื่องนี้คุณเข้าใจเขาผิดแล้ว"นิธานยีบมือชยานีเล่นขยับไปกระซิบข้างหูชยานีว่า "เขาโดนวางยา" ชยานีตกตะลึง "ทรรศยาทำเหรอคะ" นิธานส่ายหน้าชยานีเข้าใจขึ้นมาทันที "เป็นฝีมือท่านย่าของตระกูลมะเด็งเหรอคะ" สุดยอดเลย เป็นผู้หญิงคนนั้นจริงๆด้วย" เธอทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน" ไม่ว่าจริยาหรือทรรศยาขอแค่ได้อยู่กับฐิติพันธ์ก็ได้นี่นาทำไมท่านย่าของตระกูลมะเด็งถึงต้องทำเรื่องมากมายถึงขนาดนี้ขึ้นมาด้วย "ที่จริงแล้วสาเหตุมันเดาได้ไม่ยากเลยเดิมที่แม่ของคุณเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลกองแก้วและที่ท่านย่าของตระกูลมะเด็งยอมให้พวกท่านได้คบกันแล้วยังดูเหมือนจะดีใจมากด้วยซ้ำ คุณคงยังไม่รู้ว่าที่แม่ของคุณหนีตามนายฐิติพันธ์ไปเป็นแผนของเธอทั้งหมด" "ในเมื่อเป็นแบบนี้ทำไมเธอถึงทำเรื่องพวกนี้อีกล่ะ" " เพราะแม่ของคุณตัดสัมพันธ์กับตระกูลกองแก้วเป็นเรื่องที่เธอคิดไม่ถึง" นิธานบีบฝ่ามือชยานีเล่น " ความเหมาะสมทางฐานะครอบครัวสำคัญมากแต่ไหนท่านย่าของตระกูลมะเด็งที่เป็นคนฉลาดรู้ดีก่อนหน้านั้นที่เธอเลือกแม่ของคุณก็เพราะฐานะของท่านแต่ต่อมาแม่ของคุณตัดสัมพันธ์กับตระกูลกองแก้วก็จะไม่มีอะไรเหลือแล้ว" "เป็นคนที่หวังในอำนาจเงินทองจริงๆ" "ยังมีอีกเรื่องที่รัก"นิธานพูดก่อนจะอุ้มชยานีเดินไปตรงหน้าโต๊ะทำงานให้สัญญาณบอกชยานีให้เปิดลิ้นชักออก" หยิบเอกสารซองสีเหลืองออกมาดูเองครับ" ชยานีแปลกใจแต่กลับเปิดออกดูอย่างเชื่อฟังดูแล้วยิ่งตกใจเข้าไปอีก" นิธานคะ คุณร้ายกาจแค่ไหนกันแน่คะถึงคุณยังรู้เรื่องอีกมากมายเท่าไหร่กัน" เรื่องพวกนี้เขายังสืบออกมาได้ "อืม จะไม่ชมเชยสามีตัวเองหน่อยเหรอครับ"นิธานพูดจบก็ยื่นหน้าเข้าไปชยานีมองนิธานอย่างระอาใจ "หลงตัวเอง" แต่เธอก็จูบแก้มนิธานไปหนึ่งครั้ง "ผู้หญิงแก่คนนั้นเป็นคนโรคจิตจริงๆด้วย"ที่นิธานสืบมาเป็นเรื่องราวในอดีตของท่านย่าของตระกูลมะเด็ง ที่แท้แล้วท่านย่าของตระกูลมะเด็งเป็นโรคเสพติดคู่รัก มันไม่ใช่เรื่องไม่ดีแต่ว่าตอนที่ท่านย่าของตระกูลมะเด็งยังสาวๆก็รักสามีตนเองมากๆจนสามีของเธอทนไม่ไหวแล้วจึงแอบไปมีผู้หญิงคนอื่นข้างนอกและฐิติพันธ์ก็เป็นลูกที่เกิดจากเมียน้อยที่อยู่ข้างนอกของสามีเธอเรื่องนี้ทำร้ายจิตใจเธออย่างแรงเธอแย่งเด็กมาแล้วตีผู้หญิงคนนั้นจนหักทำให้ผู้หญิงคนนั้นดูแลตัวเองไม่ได้ ต่อมาเธอกับสามีก็เลี้ยงดูฐิติพันธ์มาด้วยกันเธอดีกับฐิติพันธ์มากแต่หลังจากที่สามีของเธอตายจากไปความคิดของเธอก็เริ่มบิดเบี้ยวมากขึ้นอีกทั้งฐิติพันธ์ก็คืออีกเวอร์ชั่นหนึ่งของสามีเธอที่มีหน้าตาเหมือนสามีของเธอทุกอย่าง ชยานีกลืนน้ำลายอึกใหญ่ "เธอคงไม่ใช่ว่า" นิธานย่นคิ้ว "อืม" โรคจิต บ้าไปแล้วจริงๆ