ตอนที่​308มักจะชอบสร้างความสนใจด้วยการฆ่าตัวตายอยู่ตลอด

ต๭นที่​308มักจะชอบสร้างความสนใจด้วยการฆ่าตัวตายอยู่ตลอด ถึงแม้ชยานีจะรู้อยู่แล้วว่าท่านย่าของตระกูลมะเด็งมีจิตวิปริตแต่ก็รับไม่ค่อยได้ "แต่ทำไมเมื่อก่อนฉันถึงไม่สังเกตเห็นเลยล่ะคะ" "ถ้าหากคุณมองออกนายฐิติพันธ์เองก็คงรู้ไปแล้ว" นิธานเขี่ยจมูกชยานีเล่นและทันใดนั้นเองชยานีก็นึกขึ้นได้ "คุณไม่ได้ให้เอกสารนี้กับนายฐิติพันธ์ใช่ไหมคะ" นิธานส่ายหน้า "วันนี้ทำร้ายจิตใจเขาเยอะมากแล้วเพลาลงบ้างก็ดี" ชยานีกลับยิ้มกริ่ม" คุณอย่ามาพูด อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะคะว่าคุณเป็นคนยังไง"คนอย่างนิธานไม่มีทางเห็นใจหรือสงสารคนอย่างฐิติพันธ์ได้เลยนิธานไม่ทำร้ายจิตใจจนถึงที่สุดก็ไม่เลงแล้ว นิธานหรี่ตาลงเหมือนกับพอใจในคำพูดของชยานีมากก่อนจะบีบปลายจมูกชยานีเบาๆ "มีแต่คุณจริงๆที่รักที่เข้าใจผมที่สุดแล้ว" " โจมตีครั้งเดียวทั้งหมดจะสนุกได้ยังไงกันต้องโจมตีทีละนิดสิครับทำอย่างนั้นถึงจะยิ่งบาดลึกลงไปในจิตใจเมื่อระเบิดขึ้นมาความรุนแรงถึงได้เพิ่มขึ้น" นั่นไง ชยานีก็ว่าอยู่ว่าคนอย่างนิธานน่ะเหรอจะเป็นคนดีอย่างนั้นเขาไม่ทำให้ตายก็ดีเท่าไหร่แล้วจะเป็นไปได้ไงที่เขาจะไม่ทำอะไรเลยนี่คือแผนการที่เขากำลังดำเนิการอยู่นั่นเอง " โชคดีที่ตอนแรกฉันไม่ได้ไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจไว้" ชยานีมาคิดๆในใจว่าถ้าหากนิธานเอาแผนการที่จัดการกับฐิติพันธ์มาใช้กับปาลีคนก่อนหรือว่าตัวเธอเองในตอนนี้ชยานีคงจะเป็นบ้าไปตั้งนานแล้วไม่สิ ไม่ใช่แค่เป็นบ้าแต่คงประสาทแตกตายไปตั้งนานแล้ว นิธานมองชยานีอย่างลึกซึ้ง "ที่จริงเมื่อก่อนคุณมักจะสร้างความสนใจด้วยการฆ่าตัวตายบ่อยๆ" ชยานี"..." ขยานีไม่ค่อยพอใจทีาเขาพูดแบบนี้ถึงแม้เมื่อก่อนคนที่ทำแบบนั้นจะเป็นปาลีแต่ปาลีเป็นพี่สาวของเธอนะและในใจลึกๆของเธอก็รู้สึกว่าในเมื่อพวกเธอเป็นฝาแฝดกันงั้นนิสัยก็คงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ถึงจะถูกเธอไม่มีทางที่จะเชื่อว่าปาลีจะโง่ขนาดนั้นนอกจากว่าเธอจะจงใจทำ "คุณไม่เชื่อเหรอ" นิธานย่นคิ้วก่อนจะถอนหายใจอย่างจนใจ "แต่ถึงคุณจะสร้างความสนใจด้วยการฆ่าตัวตายปกติคุณก็ทำกับตัวเองและผมก็ไม่มีความคิดจะทำร้ายผู้หญิงด้วย" นิธานอธิบายได้สักพักชยานีคิดทบทวนแล้วดูเหมือนว่าจนถึงตอนนี้นิธานยังไม่เคยทำร้ายผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากชามา และนิธานพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงทุกครั้งที่ปาลีรนหาที่ตายคนที่ได้รับบาดเจ็บก็มีแต่ตัวปาลีเอง ชยานีตะลึงงันในสมองของเธอปรากฏภาพบางส่วนขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนจับใจความไม่ค่อยได้แต่ในใจของชยานีกลับรู้สึกอึดอัดเหตุผลที่ปาลีพยายามสร้างความสนใจด้วยการฆ่าตัวตายเธอเคยเดาไว้บ้างอีกทั้งทุกครั้งที่ปาลีสร้างความสนใจด้วยการฆ่าตัวตายคนที่ได้รับบาดเจ็บก็มีแค่ตัวปาลีเองถ้าไม่ใช่ว่าเธอจงใจทำเองก็ต้องเป็นคนอื่นที่ตั้งใจทำร้ายปาลี ชยานีมองไปทางนิธานเล็กน้อย ไม่มีทางเป็นนิธานแน่ๆงั้นเป็นฝีมือใครกันล่ะ ในสมองของชยานีกำลังค้นหาชื่อของหลายคนแต่สุดท้ายก็คิดอะไรไม่ออกเลย "เป็นอะไรครับ" นิธานมองหน้าชยานี ชยานีส่ายหัว "ไม่มีอะไรค่ะงั้นตอนนี้พวกเราจะทำยังไงต่อไปคะ" นายฐิติพันธ์ไม่รู้ว่าพ่อแท้ๆของเธอเป็นใครทำให้เบาะแสนี้เหมือนจะขาดไปเลย "รอครับ" "รอ" ชยานีถอนหายใจ "ก็ได้ค่ะ" ตอนนั้คงได้แค่รอแล้วล่ะ ถ้าหากว่านายฐิติพันธ์ไม่รู้จริงๆถ้าหากว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับท่านย่าของตระกูลมะเด็งจริงๆงั้นนายฐิติพันธ์จะต้องไปถามความจริงกับเธอแน่ๆต้องดูว่านายฐิติพันธ์จะฉลาดพอที่จะถามความจริงจากท่านย่าของตระกูลมะเด็งได้รึเปล่าและล่ะ "อืม ตอนนี้ก็รอไปก่อนเถอะ" นิธานลูบหัวชยานีเบาๆ "วันนี้งานไม่ยุ่งเหรอครับ" "ไม่นับว่ายุ่งค่ะ" เรื่องงานแฟชั่นวีคจบไปนานแล้วงานที่กองไว้เต็มโต๊ะหลายวันก่อนเธอก็จัดการเรียบร้อยแล้วไม่อย่างนั้นชยานีจะมีเวลาว่างมาหานิธานที่บริษัทและบังเอิญได้ยินบทสนทนาของนายฐิติพันธ์กับนิธานได้ยังไงกัน "อืม งั้นคุณนั่งเล่นไปสักพักผมขอจัดการงานให้เสร็จแล้วค่อยเลิกงานพร้อมกัน" นิธานพูดก่อนจะหยิกแก้มชยานีเล่น "ถ้าหากรู้สึกเบื่อก็" "รู้แล้วค่ะ ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ" ชยานีเริ่มไม่มีความอดทนรีบพูดขัดประโยคของนิธาน "คุณรีบไปทำงานต่อเถอะค่ะ" ทางด้านฐิติพันธ์หลังจากกลับออกมาจากบริษัทเอ็ม.เจก็จิตใจเหม่อลอยเมื่อคนขับรถขับมาถึงที่ข้างทะเสสาบฐิติพันธ์ก็เดินลงจากรถเดินรับลมอยู่ริมทะเสสาบคนเดียว เมื่อก่อนเขาใช้ชีวิตมาจนถึงตอนนี้มีชีวิตจมอยู่กับความแค้นที่มาให้จริยาเขาแค้นที่จริยาใจร้ายและหักหลังกันเขาแค้นมาหลายปีอย่างนี้ถึงจะแค้นจริยาแค่ไหนเขาก็ไม่ยอมปล่อยจริยาจากไปอีกทั้งยังกักขังเธอไว้ที่ตระกูลมะเด็งคอยทรมานเธอ ฐิติพันธ์คิดว่าทำแบบนี้เขาจะรู้สึกดีขึ้นความจริงแล้วเขารู้สึกสะใจจริงแต่ในเวลาที่ไม่มีใครเขาก็ทนไม่ไหวมีหลายครั้งที่เขาไปแอบดูจริยาแต่ทุกครั้งที่เห็นจริยาคอยดูแลปาลีความแค้นที่เขามีต่อจริยาและปาลีก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนมาถึงตอนนี้ ตอนที่นิธานยื่นข้อมูลมากมายเหล่านี้มาต่อหน้าเขาบอกเขาว่าเรื่องที่ทำให้เขาแค้นเป็นเรื่องโกหก ไม่ เขาไม่เชื่อ ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ แต่เห็นหลักฐานวางไว้ตรงหน้าเขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่เชื่อได้เลยตอนที่เขาหลับตาลงล้วนเป็นภาพของจริยาที่พยายามรั้งตัวเขาไว้และยังมีคำพูดที่เธอเคยพูดไว้เหล่านั้นทั้งเรื่องที่ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเคยทำกับเธอไว้และเขาไม่เคยเอามาใส่ใจคิดว่าจริยาจงใจพูดจาใส่ร้ายท่านย่าของตระกูลมะเด็ง ต่อมาเขาทนไม่ได้ที่จริยาหักหลังเขาจึงออกไปดื่มเหล้านอกบ้านจนมีความสัมพันธ์กับทรรศยาเขาก็ยิ่งชื่นชอบการแก้แค้นที่เร้าใจจึงพัวพันกับทรรศยาต่อไปเรื่อยๆ ทรรศยาเป็นคนฉลาดเรื่องของชายหญิงก็เปิดกว้างมากกว่าจริยาเยอะรวมทั้งทรรศยาเก่งเรื่องการเอาใจผู้ชายในช่วงนั้นจริยามักจะหน้าบึ้งตึงเขาก็ยิ่งแค้นจริยามากขึ้น ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นเขาก็ไม่เคยคิดจะหย่ากับจริยา เมื่อรู้ว่าทรรศยาตั้งท้องและท่านย่าของตระกูลมะเด็งพาเธอไปทำการเจาะถุงน้ำคร่ำและเกิดขึ้นมา ฐิติพันธ์คิดต่อไปไม่ได้แล้วถ้าหากยังคิดต่อไปเขาจะต้องเป็นบ้าแน่ๆ เขาคิดไม่ถึงว่าญาติที่สนิทที่สุดตั้งแต่เล็กจนโตของเขาคนที่เขาเชื่อใจที่สุดจะคิดร้ายกับเขาและเขายังเชื่ออย่างโง่เขลาจนทำร้ายจริยามาตลอด ไม่ใช่สิ ลูกของจริยา ฐิติพันธ์นึกถึงคำพูดพวกนั้นของนิธาน เด็กไม่ใช่ลูกของผู้ชายพวกนั้นแต่ก็ไม่ใช่ของเขาแล้วเป็นลูกของใครกัน โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นมาหลายรอบฐิติพันธ์กลับไม่ได้ยิน คนขับรถที่นั่งรออยู่ในรถมาตลอดเปิดหน้าต่างรถลงสูบบุหรี่ไปด้วยเปิดเพลงฟังไปด้วยทันใดนั้นก็มีเสียงโทรเข้ามาเป็นสายเรียกเข้าจากตระกูลมะเด็ง "ฮัลโหล สวัสดีครับคุณผู้หญิง คุณผู้ชายเหรอครับ คุณผู้ชายตั้งแต่กลับออกมาจากบริษัทเอ็ม.เจก็สั่งให้ผมขับรถพาท่านมาเดินเล่นที่ริมทะเลสาบครับ ใช่ครับ คุณผู้ชายคงไม่ได้ยินเสียงมั้งครับคุณผู้ชายท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีครับ ครับ คุณผู้หญิง ผมจะรีบไปแจ้งให้คุณผู้ชายโทรกลับไปครับ" คนขับรถกดวางสายก็รีบลงจากรถวิ่งออกไป" คุณผู้ชายครับ คุณผู้หญิงโทรมาถามว่าทำไมโทรหาคุณผู้ชายไม่ติดครับ" ฐิติพันธ์เงยหน้าขึ้นดวงตาคมกริบแดงก่ำจนทำให้คนขับรถตกใจก้าวถอยหลังไป" คุณผู้ชายครับ คุณไม่สบายรึเปล่าครับ" " ออกไป" ฐิติพันธ์โมโหมากกำลังอารมณ์เสียที่ไม่มีที่ให้ปลดปล่อยคนขับรถเลยต้องรับกรรมไปก่อนจะรีบวิ่งออกไป ฐิติพันธ์อารมณ์เสียหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเมื่อเห็นสายที่ไม่ได้รับล้วนเป็นเบอร์บ้านของตระกูลมะเด็งทำให้ฐิติพันธ์อารมณ์เสียและโมโหอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาหยิบโทรศัพท์เขวี้ยงลงบนพื้นอย่างโมโหท่าทางยังไม่พอใจจึงเหยียบซ้ำลงไปจนหน้าจอโทรศัพท์แตกยับเยินฐิติพันธ์ถึงอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ณ ตระกูลมะเด็ง ทรรศยาวางสายก่อนจะมองไปทางท่านย่าของตระกูลมะเด็ง "คุณแม่คะ คนขับรถบอกว่าฐิติพันธ์เขาไม่ได้เป็นอะไรค่ะแค่ไปทำธุระข้างนอก" "งั้นเหรอ"ดวงตาที่เหี่ยวและคมของท่านย่าของตระกูลมะเด็งมองไปที่ทรรศยาทำให้คนรู้สึกยากที่จะเลี่ยงหนีได้ ทรรศยาอดตกใจไม่ได้รีบเช็คเหงื่อที่ออกมา "คุณแม่คะ คือว่าคนขับรถบอกว่าหลังจากที่ฐิติพันธ์ออกมาจากบริษัทเอ็ม.เจก็ดูสีหน้าไม่ค่อยดีจึงไปเดินเล่นที่ข้างทะเลสาบแต่คนขับรถบอกว่าฐิติพันธ์จะรีบกลับมาทันทีเลยค่ะ" "งั้นเหรองั้นเธอรีบโทรไปถามฐิติพันธ์ว่าตอนนี้ถึงไหนแล้ว" ทรรศยาเห็นว่าแววตาของท่านย่าของตระกูลมะเด็งเริ่มตึงเครียดจึงรีบโทรไปหาฐิติพันธ์อีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับโทรไม่ติดแล้ว สีหน้าทรรศยาแปลกไปเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อจึวรีบโทรไปอีกครั้งแต่ก็เป็นเหมือนเดิม " เป็นยังไงบ้างฐิติพันธ์รีบสายรึยัง" " โทรไม่ติดแล้วค่ะ คุณแม่" "เธอพูดว่ายังไงนะ" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งเคาะไม้เท้าที่ถือไว้อย่างรุนแรง "โทรต่อไป รีบโทรไปหาคนขับรถ บอกให้ฐิติพันธ์กลับมาเดี๋ยวนี้" ไม่รู้ว่าเพราะอะไรวันนี้ท่าทางของท่านย่าของตระกูลมะเด็งไม่ดีมากหลังจากที่ฐิติพันธ์ออกจากบ้านไปที่บริษัทเอ็ม.เจความรู้สึกของท่านย่าของตระกูลมะเด็งก็ไม่ดีมาตลอดแต่ก็คิดไม่ออกว่ามันไม่ดียังไง จนตอนที่ได้ยินทรรศยาบอกว่าตั้งแต่ที่ฐิติพันธ์เดินออกจากบริษัทเอ็ม.เจแล้วดูท่าทางแปลกไปท่านย่าของตระกูลมะเด็งก็ยิ่งหวาดกลัว "รีบโทรไปเร็ว" "ค่ะ ค่ะ คุณแม่อย่ารีบร้อนเกินไปค่ะ ไม่แน่ว่าฐิติพันธ์จะแค่" "โทรไป ฉันสั่งให้เธอโทร" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งโมโหมากและทรรศยาก็รู้ว่าท่านย่าของตระกูลมะเด็งโกรธสุดๆจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรไปหาคนขับรถทันที คนขับรถนั้นโดนฐิติพันธ์ทำให้ตกใจกลัวมากเมื่อเห็นว่ามีสายโทรเข้าจากตระกูลมะเด็งเกือบร้องไห้ออกมา" คุณผู้หญิงมีเรื่องอะไรครับ" "ฐิติพันธ์กำลังกลับมาแล้วใช่ไหม" ทรรศยาไถ่ถาม ใครจะรู้ว่าคนขับรถท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจนทำให้ท่านย่าของตระกูลมะเด็งไม่พอใจรีบแย่งโทรศัพท์มาจากทรรศยา "ฮัลโหล นิทรัพย์นี่ฉันเองนะ" "คุณท่าน" คนขับรถตกอกตกใจ "ครับ ใช่ครับ คุณผู้ชายอยู่ริมทะเลสาบครับดูท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดีครับ ผมไปเรียกรอบนึงแล้วครับแต่คุณผู้ชายไล่ผมไม่ให้ผมไปกวนท่านผมก็เลย" ท่านย่าของตระกูลมะเด็งฟังไปสักพักก็พูดถึงขึ้น" งั้นนายดูคุณผู้ชายดีๆจำไว้ให้พาเขากลับมาเร็วๆ" "ครับ ผมทราบแล้วครับคุณท่าน"คนขับรถกดวางสายไปพอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าฐิติพันธ์ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยใบหน้ามืดครึ้มได้น่าตกใจมาก" เมื่อตะกี้นายคุยกับใครอยู่" "คุณผู้ชายครับ เป็นคุณหญิงท่านกับคุณผู้หญิงครับพวกท่านเป็นห่วงคุณผู้ชายมากถามผมว่าเมื่อไหร่คุณผู้ชายจะกลับ" "หึ เป็นห่วงงั้นเหรอ" ฐิติพันธ์แสยะยิ้มก่ินจะเปิดประตูเข้าไปนั่ง "ขับกลับเถอะ"