ตอนที่​310บอกคนในตระกูลกองแก้วเรื่องฐานะของจริยากับปาลี

ต๭นที่​310บอกคนในตระกูลกองแก้วเรื่องฐานะของจริยากับปาลี เรื่องผลการตรวจดีเอ็นเอของธีรมนต์กับจริยาเพื่อไม่ให้มีอะไรผิดพลาดปวีนจึงกลับไปที่ตระกูลกองแก้วอีกรอบเพื่อคุยกับธีรมนต์เรื่องนี้ ธีรมนต์ตกใจมากเมื่อเห็นผลการตรวจดีเอ็นเอในมือ "ลูกจะบอกว่าน้องยา พ่อหมายถึงน้าสาวของลูก ปัจจุบันนี้อาศัยอยู่ที่เมืองนภางั้นเหรอ" ธีรมนต์ยังไม่อยากจะเชื่อ เพราะยังไงซะคนที่หายตัวไปตั้งหลายปีจนธีรมนต์เองก็เริ่มท้อใจแล้ว ถึงแม้ว่าในตอนนั้นจริยาจะทำเรื่องที่ไม่ควรทำลงไปแต่เวลามันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วทุกคนก็ลืมไปหมดแล้วและตระกูลจันทร์พาเองเดิมทีก็โกรธมากและเคยกล่าวโทษแต่มันก็ผ่านมานานแล้วอีกทั้งธุรกิจหลักของตระกูลจันทร์พาก็ไม่ได้อยู่ที่เมืองเมฆาดังนั้นหลายปีมานี้ตระกูลกองแก้วกับตระกูลจันทร์พาก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ถึงยังไงจริยาก็เป็นน้องสาวของธีรมนต์เป็นลูกหลานของตระกูลกองแก้วและตอนนี้คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วก็อายุมากแล้วด้วยความหวังสูงสุดก็คือการรวมตัวกันทุกคนในครอบครัวถึงแม้คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วจะไม่พูดอะไรแต่หลายปีนี้ในใจของเขาก็ยังคิดถึงจริยาอยู่ตลอดและธีรมนต์ที่นับว่าเป็นหนึ่งในลูกชายที่คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วเอ็นดูก็เป็นอีกคนที่เข้าใจท่านที่สุด "แล้วตอนนี้น้าของลูกสบายดีไหม" ปวีนนิ่งคิด ดูจากระดับที่นิธานเอาใจใส่ภรรยาคงจะไม่มีทางปฏิบัติต่อจริยาไม่ดีมั้งเขาเลยพยักหน้า "ดีครับ" "งั้นก็ดี งั้นก็ดี แล้วผู้ชายคนนั้นดีกับเธอไหม" ถึงแม้เมื่อก่อนธีรมนต์จะรู้สึกว่าจริยาทำตัวไม่ดีแต่เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้วในใจก็หวังว่าจริยาจะมีชีวิตที่ดีครอบครัวสุขสันต์ ปวีนนึกถึงเรื่องที่ได้เห็นก่อนหน้านี้และเรื่องที่เขาสืบมาได้ก็เบ้ปาก" ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยดีครับ" " แล้วทำไม่เมื่อตะกี้ลูกบอกว่าดี" ธีรมนต์มองปวีนอย่างไม่พอใจ "ตกลงดีหรือไม่ดี" "คุณพ่ออย่าเพิ่งรีบสิครับ เรื่องราวเป็นยังไงผมจะเล่าให้คุณพ่อฟังก่อนหนึ่งรอบ" แล้วปวีนก็บอกเล่าเรื่องราวที่ตัวเองรู้ทั้งหมดให้ธีรมนต์ฟังใครจะรู้ว่าหลังจากที่ธีรมนต์ได้ฟังก็โมโหขึ้นมา" อะไรนะ ลูกบอกว่านายฐิติพันธ์เฮงซวยคนนั้นหักหลังเธอไปมีเมียน้อยงั้นเหรอ แล้วยังมี" " คุณพ่อครับ อย่าโมโหครับ ก็หลังจากนั้นคุณน้ากับเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้วไงครับ" ปวีนกลัวว่าถ้าธีรมนต์โมโหมากๆเดี๋ยวจะความดันขึ้นจะไม่ดี "ตอนนี้ลูกสาวของคุณน้าแต่งงานกับคุณนิธานแล้วครับ" " คุณนิธาน"ธีรมนต์ขยับตาและนึกออกทันทีว่าคุณนิธานเป็นใคร" แล้วคุณนิธานดีกับ... " " ปาลีครับ ลี" " ใช่ใช่ใช่ เขาดีกับปาลีไหม"ธีรมนต์อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง ตอนนี้เขาไม่ยุ่งเรื่องอะไรแล้วและไม่ได้ทำงานที่บริษัทอัลฟ่าแล้วเรื่องราวด้านนอกบางเรื่องเขาก็ไม่ค่อยจะรู้แน่นอนว่าต้องไม่รู้เรื่องของนิธานกับปาลีในช่วงนี้อยู่แล้ว ที่เขารู้จักนิธานก็เป็นเพราะก่อนหน้านี้ปวีนมักจะพูดถึงกิตติศัพท์ของนิธานให้เขาฟังรวมไปถึงก่อนหน้านี้ที่ตระกูลกองแก้วโดนโจมตีอย่างหนักดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับบริษัทเอ็ม.เจด้วย ต่อจากนั้นปวีนก็เล่าเรื่องราวที่เขาได้เจอกับปาลีให้ธีรมนต์ฟัง "ครั้งที่แล้วชามาทำให้ปาลีไม่พอใจใส่ร้ายปาลีจนคุณนิธานที่คอยปกป้องภรรยาลงมือจัดกานกับบริษัทของตระกูลเรา" "งั้นก็แสดงว่าคุณนิธานคนนี้ดีกับหนูปาลีมากๆเลยสินะ" ธีรมนต์วางใจขึ้นบ้าง "แต่ในเมื่อหนูปาลีกับยัยมา" "เรื่องนี้คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงครับ" ปวีนกลับไม่เคยเอาชามามาใส่ใจ " ก็ถูกของลูก"ธีรมนต์พยักหน้า" แล้วตอนนี้ล่ะในเมื่อเรารู้เรื่องของน้าของลูกกับหนูลีแล้วแกคิดจะทำยังไงต่อ" " ที่ผมกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อจะถามคุณพ่อกับคุณปู่เรื่องนี้ครับผมเคยพบกับคุณน้าแล้วแต่ดูเหมือนคุณน้าจะคิดถึงแต่เรื่องในตอนนั้นจนไม่ยอมรับว่ารู้จักกับผม"ปวีนพูดด้วยท่าทางลำบากใจเล็กน้อย " แล้วหนูลีล่ะท่าทางเป็นยังไง" " เธอค่อนข้างจะเป็นตัวเองครับแต่เชื่อฟังคุณน้ามากทำได้ทุกอย่างเพื่อคุณน้าครับ" ธีรมนต์ได้ยินดังนั้นในใจก็โศกเศร้า" ดังนั้นเธอก็ไม่ยอมรับสินะ"ธีรมนต์เงียบไปสักพัก" มันก็ถูก ในวันนี้เธอเป็นถึงภรรยาของคุณนิธานคงไม่สนใจตระกูลกองแก้วอย่างพวกเราหรอก" ตระกูลกองแก้วเมื่ออยู่ต่อหน้านิธานแล้วไม่นับว่าเป็นอะไรเลย " มันก็ไม่ใช่แบบนั้นครับเธอแค่เคารพในการตัดสินใจของคุณน้า"ปวีนพูดขึ้น" ใช่แล้วครับยังมีอีกเรื่องที่คุณพ่อน่าจะยังไม่ทราบ" " เรื่องอะไร" ปวีนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอัลบั้มรูปภาพออกมาแล้วยื่นรูปภาพในนั้นให้ธีรมนต์ดู "คุณพ่อลองดูสิครับว่าคนนี้คือใคร" " นี่ไม่ใช่เด็กที่เพิ่งเสียไปของตระกูลคำล้อมคนนั้นหรอกเหรอ"ความรู้สึกของธีรมนต์ตอนเจอกับชยานียังนับว่าไม่เลวเหตุผลที่หนึ่งเพราะนิสัยที่น่าเอ็นดูของชยานีเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรตอนที่เขาเห็นชยานีครั้งแรกเขาก็รู้สึกว่าคุ้นเคยและชื่นชอบมาก อีกเหตุผลหนึ่งเป็นเพราะว่าความรู้สึกของบุตรชายตนที่มีต่อชยานีแน่นอนว่าเขาต้องดีต่อชยานีตามบุตรชายอยู่แล้วถ้าไม่ใช่เพราะระหว่างชยานีกับทัตติมีการหมั้นหมายไว้แล้วธีรมนต์ยังหวังว่าบุตรชายของตนเองกับชยายีจะได้อยู่ด้วยกัน "คุณพ่อครับ คุณพ่อดูให้ละเอียดอีกหน่อยครับ" ปวีนพูดยิ้มๆ ธีรมนต์ไม่เข้าใจจึงมองดูอีกครั้ง "เป็นยัยหนูจากตระกูลคำล้อมไม่ผิดนี่นาแต่ยัยหนูคนนั้นอายุสั้นต้องเสียชีวิตตั้งแต่ยังสาว ลูกก็อย่าเอาแต่คิดถึงเธออยู่เลย" ธีรมนต์ตบมือปวีนเบาๆอย่างปลอบโยน" พ่อรู้ว่าเด็กสาวคนนั้นเป็นเด็กดีแต่ว่าคนที่จากไปแล้วไม่มีทางกลับมาได้แล้วนะ" "คุณพ่อครับ นี่ไม่ใช่ชยานีครับ"ปวีนถอนหายใจ" แม้แต่คุณพ่อยังเข้าใจผิดเหรอครับ ตอนแรกผมก็เข้าใจผิดเหมือนกันไม่ใช่แค่ผมนะครับแม้แต่ทัตติกับชามาก็เข้าใจผิดเหมือนกัน" "อะไรนะ ลูกจะบอกว่านี่ไม่ใช่หนูชยานีอย่างนั้นเหรอ"ธีรมนต์ตกใจ" แล้วเด็กคนนี้เป็นใคร" " ปาลีครับ"ปวีนพูดขึ้น ทางด้านธีรมนต์มีเสียงเพล้งของโทรศัพท์ที่ตกลงไปบนพื้น" ลูกพูดว่าอะไรนะ" " เธอคือปาลีลูกสาวของคุณน้าเป็นภรรยาของคุณนิธานครับ"ปวีนพูดขึ้น" เหมือนกันมากใช่ไหมครับ" ธีรมนต์พยักหน้า "ในสมัยนี้ยังมีคนที่หน้าตาเหมือนกันขนาดนี้ได้" ธีรมนต์ยังไม่ค่อยจะเชื่อสักเท่าไหร่ยังมองรูปในโทรศัพท์อยู่ตลอดธีรมนต์ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย "มิน่าล่ะตอนที่ได้เจอหนูชยานีครั้งแรกพ่อก็รู้สึกคุ้นเคยมากเลยถ้าลูกไม่พูดพ่อก็ไม่รู้สึกตัวเลยพอมาดูชัดๆอย่างนี้หน้าตาเหมือนน้าของลูกมากโดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น" "ครับ ผมเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน" ปวีนยิ้มบาง"คงเป็นเพราะพรหมลิขิตที่กำหนดมาชยานีกับปาลีเป็นแฝดพี่น้องและยังเป็นลูกสาวของคุณน้าอีกต่างหาก" อะไรนะ" ธีรมนต์ตื่นตกใจและเริ่มเหม่อลอยเหตุผลหนึ่งเพราะความยินดีที่ได้เจอกันอีกหนึ่งเหตุผลคือความเสียใจที่สูญเสียชยานีไป "คุณพ่อครับ คนที่จากไปกลับมาไม่ได้แล้ว คำพูดนี้คุณพ่อบอกกับผมเองนะครับ" ปวีนกุมมือธีรมนต์ไว้แต่ธีรมนต์กลับส่ายหน้า "นี่มันไม่เหมือนกันนะ เด็กคนนั้น ในเมื่อเธอเป็นตนในตระกูลกองแก้วแล้วทำไมเธอถึงกลายเป็นเด็กกำพร้าจนตระกูลคำล้อมรับอุปการะได้ล่ะ" "ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมยังไม่แน่ชัดครับแต่ฟังจากปากของปาลีในตอนนั้นคุณน้ากับนายฐิติพันธ์มีปัญหาเกิดขึ้นนิดหน่อยทำให้พวกเขาต้องแยกจากกันแต่เรื่องพวกนี้ยังไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนครับถึงตอนนั้นเดี๋ยวผมจะสืบมาให้ชัดเจนทุดเรื่องครับในเมื่อตอนนี้เราเจอคุณน้ากับปาลีแล้วเรื่ิองที่นายฐิติพันธ์รังแกคึณน้าก็ต้องจัดการเขาแน่ๆครับ" ตอนที่ปวีนยังเด็กก็ได้จริยาคอยดูแลอย่างดีในใจของปวีนจริยาเป็นคนที่สำคัญมาก " เรื่องนี้แน่นอนอยู่แล้วแต่เราต้องคุยเรื่องนี้กับปู่ของลูกและลุงของลูกก่อน"หลายปีมานี้ธีรมนต์ไม่เคยได้คุยเรื่องจริยาขึ้นมาเลยตอนนี้เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผลมันจะเป็นยังไง " อืมครับ เรื่องนี้ต้องวางแผนกันยาว" ในวันต่อมาธีรมนต์ก็พาปวีนไปหาคุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วที่ห้องหนังสือหลายปีมานี้คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วไม่ได้ยุ่งเรื่องอะไรแล้วเขาทิ้งงานทุกอย่างไว้ให้พรยศจัดการต่อหมดแล้ว หลายปีนี้เขาเสวยสุขอย่างสบายอารมณ์แต่ทุกครั้งที่กลับมารวมกันที่บ้านลึกๆในใจของคุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วก็ยังคิดถึงจริยามากแต่หลายปีมานี้คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วก็ยังปากแข็งแน่นอนว่าเขาไม่มีทางพูดเรื่องของจริยาขึ้นมาเลย ซึ่งจนถึงตอนนี้เขายังมีปัญหาอีกค่อนข้างมากรู้สึกว่าในตอนนั้นจริยาไมเข้าใจอะไรเลยวาจาไม่ยอมพูดสุกคำก็จากไปทิ้งทุกอย่างให้พวกเขาจัดการ ต้องรู้ว่าในตอนนั้นที่พวกเขาต้องเผชิญหน้าคือตระกูลจันทร์พาถึงธุรกิจของตระกูลจันทร์พาจะไม่ได้อยู่ที่เมืิองเมฆาแต่อิทธิพลของตระกูลจันทร์พายิ่งใหญ่มากถ้าคนของตระกูลจันทร์พาเกิดไม่พอใจแล้วอยากลงมือกับตระกูลกองแก้วขึ้นมางั้นตระกูลกองแก้วก็คงจะตกอยู่ในสถานการณ์ง่อนแง่นเลยล่ะ เดิมทีเขาคิดว่าเด็กคนนั้นแค่อยากประชคพวกเขาไม่กี่ปีคงจะดีขึ้นเองแต่คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะรอมาเป็นเวลายี่สิบกว่าปีรอจนเขาสิ้นหวังและผิดหวังกับจริยามาก เมื่อเห็นปวีนกับธีรมนต์เดินเข้ามาด้วยกันในมือยังถือผลการตรวจดีเอ็นเอไว้ในมือคุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วก็เริ่มไม่สงบสติอารมณ์ตนเองได้ "พวกแกอยากจะพูดอะไรก็พูดมา" ถึงใบหน้าของเขาจะเรียบนิ่งแต่ในใจกลับตื่นเต้นมานานแล้ว ปวีนกับธีรมนต์จ้องหน้ากันเล็กน้อยทั้งสองคนเห็นคราบน้ำตาในดวงตาของคุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วและปวีนก็พูดขึ้นมาอย่างไม่อ้อมค้อม "คุณปู่ครับที่ผมแอบกลับมาจากเมืองนภาเพราะมีเรื่องสำคัญอยู่หนึ่งเรื่องครับ นี่คือผลการตรวจดีเอ็นเอของคุณพ่อกับคุณน้าครับ" "แกว่าอะไรนะ" คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วลุกขึ้นมาอย่างตื่นเต้น "ไหนแกพูดอีกครั้งสิ" "ที่ผมไปเมืองนภาในครั้งนี้ได้เจอกับคุณน้าครับ"ปวีนพูดขึ้น" ยังมีลูกสาวของคุณน้าด้วยครับ" " แค่กๆ นี่แก"คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วไอขึ้นมาทำให้ปวีนและธีรมนต์ตดใจมากปวีนรีบลุกขึ้นมาพยุงคุณปู่ไว้ "คุณปู่ครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ" " เมื่อตะกี้แกพูดว่าอะไรนะแกเจอยัยยาเด็กอกตัญญูคนนั้นงั้นเหรอ" ปวีนเบ้ปาก ดูก็รู้ว่าคุณปู่เสียใจและคิดถึงจริยามากแต่กลับปากแข็งปวีนไม่คิดจะเปิดโปงท่านจึงพยักหน้าไปมา "ใช่ครับ ผมบังเอิญได้พบกับคุณน้า" "แล้วเธอ ฮึ เธอคงจะลืมคนแก่อย่างฉันลืมตระกูลกองแก้วไปนานแล้วมั้งแกบอกเรื่องพวกนี้กับปู่ทำไมแล้วยังทำการตรวจดีเอ็นเอด้วยหรือว่าเธออยากกลับมาที่ตระกูลเพราะตอนนี้ชีวิตความเป็นอยู่ไม่ดี นายฐิอะไรนั่นทำไม่ดีกับเธอ" คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วปากแข็งมาก" ฉันก็บอกแล้วผู้ชายคนนั้นมีดีอะไรถึงสมควรให้เธอหักหลังตระกูลกองแก้วหักหลังพ่อหนุ่มตระกูลจันทร์พาจนทำให้พ่อหนุ่มตระกูลจันทร์พาเจอเรื่องร้ายแรงแบบนั้นตอนนี้คิดจะกลับมาฉันจะบอกให้ว่าไม่มีทาง" " คุณพ่อครับ"ธีรมนต์ส่ายหัว "น้องยาไม่ได้บอกว่าจะกลับมานะครับ" " ไม่ได้บอกนั่นก็เพราะว่าฉันไม่มีทาง... แกพูดว่าอะไรนะ"คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วตกตะลึง" ในเมื่อเธอไม่คิดจะกลับมาแล้วพวกแกตรวจดีเอ็นเอทำไมหรือว่าต้องการบอกเรื่องพวกนี้กับฉันเพื่อกวนโมโหฉันรึไง" คุณปู่แห่งตระกูลกองแก้วโมโหจนหน้าแดงหอบหายใจแรงๆ "ยังมีอีก พวกแกบอกว่าลูกสาวของนังลูกไม่รักดีคงจะไม่ได้ทำตัวเหมือนกับแม่มันเป็นคนเนรคุณหรอกนะ" ปวีนยิ้มเจื่อน"คุณปู่ครับ คุณปู่น่ะปากแข็ง" " เด็กบ้านี่วันนี้แกมาพูดเรื่องพวกนี้กับฉันคิดจะทำอะไรกันแน่" "ความสัมพันธ์ของคุณน้ากับนายฐิติพันธ์ไม่ดีเอามากๆ แยกกันอยู่มานานแล้วครับ" " ฮึ สมน้ำหน้า ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนดีอะไรแต่เธอก็ไม่ฟังแล้วตอนนี้เป็นยังไงล่ะลูกสาวคนนั้นคงจะไม่ได้หน้าด้านเหมือนนายฐิติพันธ์หรอกนะ" " ไม่ครับ ตอนนี้คุณน้าอยู่กับปาลี ปาลีคือชื่อลูกสาวของคุณน้าครับ"ปวีนอธิบาย" จริงสิครับ ปาลีแต่งงานแล้วครับสามีของเธอคือคุณนิธานประธานบริษัทเอ็ม.เจครับ"