ตอนที่313ความกวนประสาทของนิธาน

ต๭นที่313ความกวนประสาทของนิธาน นิธานเก็บอาการของตัวเองและหยิบโทรศัพท์เก็บใส่ในกระเป๋าก่อนจะเหลือบมองหน้าเฉลิมพลเล็กน้อย "ว่างมากรึไง" "ใช่แล้วไม่อย่างนั้นนายนัดฉันออกมาฉันจะมีเวลาออกมารึไง" เฉลิมพลมองนิธานด้วยท่าทางตลกขบขันก่อนจะยกยิ้มกริ่ม "เมื่อตะกี้เป็นข้อความค่าใช้จ่ายที่น้องสะใภ้ใช้ไปใช่ไหม ฮ่าฮ่าฮ่ามีผู้หญิงนี่มันก็ดีเหมือนกันนะ"เฉลิมพลตบไหล่นิธานก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย" รู้สึกยังไงบ้างที่หาเงินมาแล้วให้คนอื่นใช้ไป สุดยอดมากเลยใช่ไหม" นิธานตบมือของเฉลิมพลออกจากไหล่ตัวเอง" ผู้ชายอย่างเราหาเงินมาก็เพื่อให้ผู้หญิงของเราใช้"เขาพูดมาก็มีเหตุผลทำให้เฉลิมพลไม่รู้จะโต้กลับยังไงประโยคต่อไปของนิธานยิ่งทำให้เขาโกรธจนเลือดพุ่งได้เลย" อ๋อ ฉันลืมไปว่านายยังไม่ได้แต่งงานแม้แต่แฟนยังไม่มีเลยคงไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ได้หรอก" " เชอะ"เฉลิมพลอุทานออกมาอย่างไม่ยอม"คุณชายอย่างฉันแค่ชอบความเป็นอิสระเว้ยไม่ใช่ว่าไม่มีผู้หญิงเข้าใจไหม" เฉลิมพลยังคงไม่ยอมรับและไม่อยากพ่ายแพ้ต่อหน้านิธาน" คุณชายอย่างฉันถ้าต้องการผู้หญิงแค่กระดิกนิ้วผู้หญิงก็วิ่งวิ่งเข้าหาแล้ว" " ใช่"สำหรับเรื่องนี้นิธานไม่โต้แย้ง "แต่ผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้รักนายอย่างจริงใจพวกเธอก็แค่เห็นว่านายมีเงินให้พวกเธอใช้เท่านั้นเอง" "นายคิดว่าถ้านายเป็นแค่ผู้ชายจนๆผู้หญิงพวกนั้นจะรักนายไหม"นิธานพูดอย่างไร้เยื่อใย " ไอ้"เฉลิมพลโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง " ฉันว่านะไอ้สาม ตอนนี้นายจะหน้าด้านเกินไปแล้วนะ" " ไม่นี่นา"นิธานพูด" ฉันว่าที่ฉันพูดมาเป็นความจริงทั้งหมด" " ความจริงบ้าอะไรฉันจะบอกให้นะ ฉันก็แค่ไม่สนใจ นายอย่าเอาเรื่องนี้มีตอกย้ำฉันตลอดแบบนี้ นายไม่ลองคิดดูบ้างว่าสมัยก่อนนายก็เป็นคนโสดนั่นแหละถ้าไม่ใช่ปู่ของนายฉลาดถึงได้ยัดเยียดเมียให้คนนึงตอนนี้นายยังโสดเหมือนพวกฉันไม่แตกต่างกันหรอกใช่ไหมไอ้นพ" เฉลิมพลลากดนพเข้ามาในบทสนทนาอย่างกระทันหันทำให้ดนพรีบเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว" อะไรนะ" เฉลิมพลไม่พอใจยกขาเตะออกไป" เฮ้อ นายเป็นอะไรไปเนี่ยทุกคนมารวมตัวกันสังสรรค์แต่นายกลับเอาแต่ใจลอย ช่วงนี้ดูเหมือนนายจะเป็นแบบนี้ตลอดเลย"เฉลิมพลหัวเราะออกมา "ตกหลุมรักเข้าแล้วรึไง" ดนพไม่เอ่ยปากพูดทำให้เฉลิมพลเบิ่งตาโต หัวเราะก๊ากออกมา" เรื่องจริงเหรอเนี่ย" ก่อนจะหยุดนิ่งไปสักพัก " ได้คบกับคุณเตชินิแล้วเหรอ" " ไอ้พล ดูจากท่าทางของมันแล้วถ้าหากว่าได้คบกันจริงๆจะมีสีหน้าแบบนี้รึไง" นิธูรที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้างเอ่ยปากพูดมือของเขายังวนแก้วเหล้าไปมาก่อนจะส่ายหน้าไปมา "จากที่ดูมาน่าจะโดนเขาปฏิเสธมามากกว่าล่ะมั้ง"คำพูดนั้นของนิธูรบาดใจดนพเต็มๆเขาเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้านิธูรนิ่ง" นายไม่พูดก็ไม่มีใครว่านายเป็นใบ้นะ" " โอ๊ะโอ ไอ้ธูรเดาถูกนี่นา" เฉลิมพลหัวเราะออกมา "เป็นไงล่ะไม่คิดเลยว่าคุณชายดนพจะปล่อยผู้หญิงหลุดมือกับเขาด้วยเรื่องมันเป็นยังไงไหนลองเล่ามาสิทุกคนจะได้สนุกบ้างไม่อย่างนั้นต้องดูคู่ของไอ้สามมันสวีตหวานกันทุกวันฉันกลัวว่าจะเป็นเบาหวานเอาได้" "ถอยไปห่างๆเลย"ดนพอดไม่ได้ที่จะโมโหเขารู้สึกว่าเฉลิมพลเป็นพวกชอบล้อเลียนคนอื่นมากที่สุดถ้าเฉลิมพลรู้เรื่องนี้เข้าแล้วความน่าเกรงขามของเขาจะเหลือเหรอเขาไม่ยอมให้เฉลิมพลรู้เรื่องนี้เด็ดขาดเลย เฉลิมพลหัวเราะเสียงดังก่อนจะลูบคางตัวเองไปมา" นายคิดว่านายไม่บอกแล้วฉันจะไม่รู้รึไงแค่หาโอกาสถามกับเตชินิก็ได้แล้วนายอย่าลืมนะว่าตอนนี้เตชินิทำงานอยู่ในบริษัทของฉัน" ดนพ "นายมันหน้าด้านไร้ยางอาย มิน่าล่ะถึงได้โสดมาจนถึงตอนนี้" "คนอ่อนโยนจิตใจดีชอบเอาใจใส่แบบนายก็ยังโสดอยู่ไม่ใช่รึไง" เฉลิมโต้กลับ "ไอ้" "พอได้แล้วพวกนายสองคนจะเถียงกันไปถึงเมื่อไหร่" นิธูรเคาะโต๊ะส่งสัญญาณให้มองไปทางนิธาน เฉลิมพลกับดนพหันไปมองก่อนจะแสดงสีหน้าเหมือนได้รับความเจ็บปวดมากมายมหาศาลเพราะว่าตอนนี้นิธานที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งและยิ้มหน้าบานอยู่หน้าโทรศัพท์ เฉลิมพลเริ่มทนไม่ไหวรู้สึกหนาวสั่นจนต้องลูบแขนไปมาก่อนจะกระแทกไหล่นิธูรที่อยู่ด้านข้างเบาๆ "มันโดนผีเข้ารึเปล่าวะถ้าอย่างนั้นพวกเรา" "รอให้นายมีคนที่รักนายก็จะเป็นแบบนี้เหมือนกัน" นิธูรพูดเสียงนิ่งแววตาเปร่งประกาย "พูดเหมือนว่านายจะเคยมีมาการอย่างนั้นแหละ" เฉลิมพลไม่อยากเหมือนนิธานแบบนั้นเขาใช้ชีวิตโสดอย่างสบายใจทำไมจะต้องไปเล่นเกมความรักเหมือนนิธานด้วยและเขาตั้งใจจะใช้ชีวิตโสดอย่างนี้ไปตลอดด้วย นิธูรส่ายหัวไปมา" ตอนนี้นายแค่ยังไม่เจอคนคนนั้นแค่นั้นเอง" " พอเหอะ ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว จริงด้วย ช่วงนี้นายเป็นยังไงบ้าง" เฉลิมพลเริ่มเป็นห่วงนิธูรขึ้นมา "ช่วงก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าอาการนายไม่ค่อยดีนี่นา" นิธูรนัยน์ตาเปร่งประกายบางอย่างออกมาก่อนจะยกยิ้มริมฝีปาก" ไม่มีอะไรหรอกคงเป็นเพราะว่าเพิ่งกลับมายังไม่ค่อยคุ้นเคยมากกว่า" " เหอะๆ งั้นนายก็พยายามทำความคุ้นเคยให้ดีล่ะนายไปอยู่ต่างประเทศมาสามปีคงยังไม่รู้ว่าหลายปีมานี้ไอ้สามเหมือนกับคนบ้าไปแล้วนายมาทำงานกับมัน เหอะๆ" "อืม" นิธานเงยหน้าขึ้นมอง "ทำงานกับฉันแล้วมันยังไง" " เห้ย แกกลับมาเป็นปกติตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"เฉลิมพลโดนเสียงของนิธานทำให้ตกใจ" ตอนกลางวันไม่ควรนินทาคนอื่นจริงๆด้วย" นิธานหันหน้าไปมองเฉลิมพลเล็กน้อยก่อนที่สายตาจะหยุดลงที่ตัวของนิธูร" ฉันให้เวลานายปรับตัวครึ่งเดือนแต่ดูเหมือนนายจะใช้เวลามากเกินไปแล้ว" นิธูรเบ้ปาก" ฉันคิดว่านายจะจำเรื่องนี้ไม่ได้แล้วซะอีก" นิธูรนิ่งไปสักพัก " จริงสิ นวีนจะออกเดินทางเมื่อไหร่" "ไม่กี่วันนี้แหละ ทำไมรึเปล่า" นิธานแปลกใจ นิธูรรีบส่ายหน้าไปมาก่อนจะพูดขึ้น "ไม่มีอะไร แค่คิดว่าทำไมครั้งนี้เขาถึงได้ยอมเชื่อฟังและไปง่ายอย่างนี้" เดิมทีนิธูรคิดว่าการจะต่อกรกับนวีนคงต้องใช้แผนการเล็กน้อยซะแล้ว " นายคิดว่าในสมองเขาคิดอะไรอยู่กันแน่" " นายจะสนใจทำไมว่าสมองเขาคิดอะไรอยู่"ตลอดมานั้นนิธานไม่เคยเอาเรื่องของนวีนมาใส่ใจเลยสักนิด " ยังไงเขาก็นับว่าเป็นน้องชายนายไหมล่ะและอีกอย่างคนบ้านนั้นก็คอยแต่จะหาโอกาสตะครุบสมบัติของตระกูลอยู่ตลอดถึงแม้จะไม่ได้เรื่องอะไรเลยแต่บางครั้งจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่แน่นะขนาดมดยังยกช้างได้ทั้งตัวเลยใช่ไหมล่ะ" "เรื่องของฉันนายไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง" นิธานหมุนแก้วเหล้าไปมา" นายจัดการเรื่องของตัวเองก่อนดีกว่า" " ก็ได้"นิธูนยักไหล่" ยังไงซะบริษัทเอ็ม.เจก็ไม่ใช่ของฉัน ฉันจะต้องเป็นห่วงไปทำไมขอแค่ทำงานของตัวเองให้ดีและนายไม่เอาเปรียบฉันก็พอแล้ว" นิธานนัยน์ตาส่องประกายขึ้นมาเล็กน้อย" ฉันว่านายน่าจะลองดูได้" "อย่า อย่าทำอย่างนั้นนะ"นิธูรรีบยกมือขึ้นทำเครื่องหมายกากบาท "นายก็รู้ดีว่าถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่ตำแหน่งของฉันในตอนนี้ฉันก็ไม่อยากได้"ตระกูลภูลพิพัฒน์นั้นถึงแม้ภายนอกจะดูยิ่งใหญ่หรูหราแต่ความจริงแล้วทุกตระกูลก็มีความลับที่ไม่สามารถบอกกับคนนอกได้อยู่ ทางด้านชยานีที่เดินช็อปปิ้งกับกลุ่มธนิดาจนขาอ่อนล้า ผู้หญิงทุกคนเป็นธรรมดาที่จะโดนสิ่งของสวยๆงามๆล้อตาโดยเฉพาะกลุ่มของพวกเธอแล้วการช็อปปิ้งก็คือความสุนทรีย์ ชยานีมีเซนส์ที่ดีมากทางด้านแฟชั่นโดยปกติแล้วจะเป็นคนที่นำหน้าแฟชั่นถ้าเธอไม่มีงานอะไรก็มักจะมาเดินห้างบางครั้งก็มาดูเครื่องประดับที่ออกใหม่ในแต่ละช่วงหรือบางครั้งก็มาดูแฟชั่นเสื้อผ้าแนวอื่นๆจากห้องเสื้ออื่นตอนนี้เธอไม่ได้มีความคุ้นเคยของมืออาชีพเหมือนเมื่อก่อนแล้วแต่ความคุ้นชินบางอย่างก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลยเช่นว่าถ้าเธอเห็นเสื้อผ้าหรือเครื่องประดับที่เธอสนใจเธอจะคอยจ้องอยู่ตลอดโสวัณณ์และคนอื่นจะยืนอยู่ข้างหลังคอยขอความเห็นจากชยานีก่อนจะเลือกซื้อมา พวกเธอเดินช็อปปิ้งจนเวลาผ่านไปสี่ชั่วโมงแล้วพวกเธอล้วนแต่ใส่รองเท้าส้นสูงตอนนี้จึงเริ่มรู้สึกหมดแรง "พวกเราหาที่นั่งพักกันเถอะ เหนื่อยมากๆเลย" ธนิดากับชญาภาปลอมตัวมาเรียบร้อยเเล้วเพราะตอนนี้ฐานะของทั้งสองคนออกมาข้างนอกไม่ค่อยสะดวกดังนั้นธนิดาและชญาภาจึงหาคนมาแต่งหน้าจนเปลี่ยนไปหมดถึงแม้จะไม่ใช่ว่ามองหน้าตาเดิมของพวกเธอไม่ได้ขนาดนั้นแต่ถ้าอยากจะดูพวกเธอออกคงต้องมีสายคาที่แหลมคมเอามากๆเลย ดังนั้นตลอดการเดินช็อปปิ้งก็ไม่มีใครดูออกทั้งสองอดไม่ได้ที่จะหัวเราะชอบใจดูเหมือนจะถูกใจการปลอมตัวแบบนี่ "ข้างหน้าหนูรู้จักร้านชาอยู่ร้านนึงบบรรยากาศไม่เลวเลยค่ะพวกเราไปนั่งพักที่นั่นไหมคะ"โสวัณ์แสดงความคิดเห็น ธนิดากับชญาภาจ้องหน้ากันก่อนจะมองไปทางชยานีที่ตอนนี้สองมือถือถุงช็อปปิ้งอยู่เต็มมือจะลุกจะนั่งก็ลำบากมากจึงได้พยักหน้า "ก็ดีเหมือนกัน งั้นเราไปร้านชากันเถอะ" " ใช่แล้วค่ะ แถบนี้หนูคุ้นเคยดีเลยค่ะแหะๆ"โสวัณณ์ยิ้มอายๆ " จริงสิคะ ร้านชาร้านนี้เป็นร้านของผู้ใหญ่ที่หนูรู้จักค่ะท่านเป็นคนดีมากเมื่อก่อนหนูมีเรื่องอะไรหรือไม่มีก็มักจะไปนั่งเล่นที่ร้านบ่อยๆค่ะ" "จริงเหรอจ้ะ" ชยานีแปลกใจก่อนจะมองโสวัณณ์อย่างถี่ถ้วน" น้องชอบดื่มชาอย่างนั้นเหรอ"สิ่งที่ชยานีอยากจะถามก็คือว่าโสวัณณ์ที่อายุยังน้อยแต่ทำไมชอบเข้าสถานที่สงบและสง่างามแบบนี้ ชยานีเข้าใจมาตลอดว่าการดื่มชากับการดื่มรับรสของชาไม่เหมือนกันเลยเหมือนพวกเธอที่ไม่รู้เรื่องที่วิชาการแบบนั้นรู้แต่เพียงว่าถ้าคอแห้งก็แค่ดื่มชาดับกระหายแค่นั้นเองแต่บรรดาคุณหนูคุณชายที่อยู่ในตระกูลนักวิชาการก็จะกลายเป็นการดื่มรับรสของชาแทน "ก็พอได้ค่ะที่จริงก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ค่ะ" โสวัณณ์เกาหัวอายๆ "ร้านอยู่ข้างหน้าไม่ไกลค่ะพวกเราเอาของไปไว้ที่รถก่อนเถอะค่ะแล้วเราค่อยไปนั่งพักกัน" "ที่นี่เลยค่ะ"โสวัณณ์พากลุ่มของชยานีเข้าไปในร้านที่มีชื่อว่าร้านน้ำชาอาวี่นถึงแม้สถานที่แห่งนี้จะตั้งอยู่ในตัวเมืองแต่กลับไม่โดนเสียงดังจากข้างนอกรบกวนเลยแม้แต่น้อยแค่เดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าชยานีก็รู้สึกได้ถึงความสบายใจและยังมีกลิ่นชาอ่อนๆโชยมา ชยานีอดไม่ได้ที่จะดมกลิ่นเข้าไปกลิ่นนั้นหอมอ่อนๆไม่กลิ่นแรงจนเกินไปแต่ดมแล้วกลับทำให้รู้สึกจิตใจสงบลงได้ "ร้านนี้เลยค่ะ พวกเราเข้าไปกันเถอะ"